Dokument Ratyfikowany przez Kongres Powtórnego Ustanowienia Komunistycznej Partii Filipin
1968
5. Trzy główne zadania
A. Budowa Partii
Bez rewolucyjnej teorii nie może być mowy o ruchu rewolucyjnym. W obecnej epoce, gdy imperializm zmierza do całkowitego upadku, a socjalizm zmierza do światowego zwycięstwa, nie może być mowy o ruchu rewolucyjnym bez kierowania się najwyższym współczesnym osiągnięciem marksizmu-leninizmu, myślą Mao Zedonga. Odbudowując Komunistyczną Partię Filipin, musimy zatem zastosować uniwersalną prawdę marksizmu-leninizmu-myśl Mao Zedonga w konkretnej praktyce rewolucji filipińskiej; w odbudowie partii, w rozwoju walki zbrojnej i w wykorzystaniu narodowego zjednoczonego frontu do osiągnięcia ludowej rewolucji demokratycznej.
Na Filipinach musimy dziś odbudować partię rewolucji proletariackiej, która jest uzbrojona w Myśl Mao Zedonga. Filipiński ruch rewolucyjny nie może się rozwijać, jeśli nie będzie podążał za teorią i praktyką światowej rewolucji proletariackiej. Rewolucja proletariacka stale postępuje naprzód, przechodząc trzy główne etapy: pierwszy etap prowadzili Marks i Engels, rozwijając teorię socjalizmu naukowego; drugi etap prowadzili Lenin i Stalin, rozwijając teorię i praktykę dyktatury proletariackiej w erze imperializmu; a trzeci etap jest obecnie prowadzony przez Towarzysza Mao Zedonga. Już na drugim etapie Towarzysz Mao Zedong był w awangardzie międzynarodowego ruchu komunistycznego, wybitnie rozwijając teorię wojny ludowej w kraju półkolonialnym i półfeudalnym.
W obecnej erze myśli Mao Zedonga Komunistyczna Partia Filipin nie może osiągnąć swojego bezpośredniego celu, jakim jest demokracja ludowa, ani ostatecznego celu, jakim jest socjalizm, bez zastosowania myśli Mao Zedonga w konkretnych warunkach Filipin i bez uchwycenia sześciu składników dzisiejszego marksizmu-leninizmu: filozofii, ekonomii politycznej, nauk społecznych, wojny ludowej, budowania partii i proletariackiej rewolucji kulturalnej. Komunistyczna Partia Filipin może być partią rewolucji proletariackiej tylko wtedy, gdy uchwyci postęp w filozofii, ekonomii politycznej i naukach społecznych wniesiony przez Towarzysza Mao Zedonga oraz jego teorię i praktykę wojny ludowej, budowania partii i wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej.
Jako partia rewolucji proletariackiej Komunistyczna Partia Filipin w pełni odróżnia się od fałszywych i rewizjonistycznych partii i ugrupowań, przyjmując myśl Mao Zedonga jako najwyższy przewodnik i stosując ją w praktyce rewolucyjnej. Partia uwalnia się od subiektywizmu, prawicowego i lewicowego oportunizmu oraz innych przejawów czarnej linii burżuazyjnej poprzez przestrzeganie myśli Mao Zedonga w teorii i praktyce. Tylko dzięki przewodnictwu myśli Mao Zedonga Partia może oczyścić się z czarnej burżuazyjnej linii Lavów i wszystkich innych błędów ideologicznych, politycznych i organizacyjnych, które hamowały i utrudniały zwycięski postęp ludowo-demokratycznej rewolucji na Filipinach.
Myśl Mao Zedonga wyznacza linię demarkacyjną pomiędzy prawdziwymi rewolucjonistami proletariackimi z jednej strony, a burżuazyjnymi pseudo-rewolucjonistami i rewizjonistami z drugiej. W międzynarodowym ruchu rewolucyjnym, który jest nękany przez współczesny rewizjonizm, kierowany i prowadzony przez rewizjonistyczną klikę renegatów z Moskwy, myśl Mao Zedonga wyróżnia się, aby oświetlić cały świat, łącznie z Filipinami, i zepchnąć w najciemniejsze zakamarki zdradzieckie, współczesne rewizjonistyczne mikstury trzech «pokojowych» i dwóch «całości». Kierując się myślą Mao Zedonga i stojąc na stanowisku, że centralnym zadaniem ruchu rewolucyjnego jest zdobycie i umocnienie władzy politycznej, Komunistyczna Partia Filipin nie może dać się zwieść fałszywej rewizjonistycznej teorii pokojowego współistnienia, pokojowego przejścia, pokojowej rywalizacji, partii całego narodu i państwa całego narodu, którą forsuje sowiecka rewizjonistyczna klika rządząca na arenie międzynarodowej i Lavowscy renegaci na arenie lokalnej. Współczesny rewizjonizm jest dziś głównym zagrożeniem w międzynarodowym ruchu komunistycznym, podobnie jak w filipińskim ruchu rewolucyjnym.
Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna w Chińskiej Republice Ludowej umocniła jednak wielką bazę, żelazny bastion światowej rewolucji proletariackiej pod przywództwem Towarzysza Mao Zedonga i stała się epokową bronią przeciwko współczesnemu rewizjonizmowi na całym świecie oraz przeciwko restauracji kapitalizmu w społeczeństwie socjalistycznym. Chińska Republika Ludowa służy dziś jako stabilna baza dla wszystkich rewolucyjnych narodów, które obecnie otaczają miasta świata z obszarów wiejskich Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej. Myśl Mao Zedonga zapuściła głębokie korzenie wśród 700 milionów Chińczyków i na całym świecie dzięki autentycznym partiom marksistowsko-leninowskim, które podtrzymują myśl Mao Zedonga jako marksizm-leninizm tej epoki.
Obecnie na Filipinach myśl Mao Zedonga kieruje ruchem rektyfikacyjnym w jądrze dyktatury proletariackiej, Komunistycznej Partii Filipin. Ruch rektyfikacyjny, który jest szeroko zakrojonym ruchem edukacyjnym w zakresie marksizmu-leninizmu i myśli Mao Zedonga, jest prowadzony w celu pozbycia się przez Partię i jej organizacje masowe niepowodzeń i błędów Lavów, które utrzymują się pod względem ideologicznym, politycznym i organizacyjnym. Czarna burżuazyjna linia Lavów to w głównej mierze prawicowy oportunizm, który jest burżuazyjną glebą dla współczesnego rewizjonizmu na Filipinach. Zdradziecki nurt współczesnego rewizjonizmu zakorzenił się w subiektywistycznej i prawicowej linii oportunistycznej, którą Lavowie utrwalali przez ostatnie ponad trzy dekady i której sprzyjał półkolonialny i półfeudalny stan filipińskiego społeczeństwa. Pod sztandarem nowoczesnego rewizjonizmu polityczni agenci Lavów usilnie starają się odciąć walkę zbrojną od walki prawnej, rozpowszechniając oszczerstwa i kłamstwa przeciwko osobom zaangażowanym w rozwój walki zbrojnej i przeciwko najbardziej bojowym kadrom Partii.
Należy do końca prowadzić wśród kadr gruntowny ruch rektyfikacyjny, skierowany głównie przeciwko czarno-burżuazyjnej linii Lavów i nowoczesnemu rewizjonizmowi, według schematu jedność – krytyka – odrzucenie – jedność. Ten ruch rektyfikacyjny jest sprawdzianem zdolności Komunistycznej Partii Filipin do samokrytyki i do wyzbycia się długotrwałych i poważnych błędów i niedociągnięć, które zbyt długo osłabiały filipiński ruch rewolucyjny i pozbawiały naród rewolucyjnego triumfu. Bez tego ruchu naprawczego nie można osiągnąć odbudowy partii.
Budowanie ideologii w oparciu o marksizm-leninizm-myśl Mao Zedonga, jest pierwszym warunkiem odbudowy Komunistycznej Partii Filipin. Rewolucyjna Szkoła Myśli Mao Zedonga w Komunistycznej Partii Filipin oddaje wielką przysługę sprawie rewolucji filipińskiej, propagując Myśl Mao Zedonga i odgrywając decydującą rolę w obecnym ruchu rektyfikacyjnym. Ten ruch rektyfikacyjny musi zostać wykonany, szczególnie w czasie, gdy musimy odbudować Partię na solidnych podstawach marksizmu-leninizmu-myśli Mao Zedonga, a działalność lokalnych rewizjonistycznych renegatów jest intensyfikowana z pomocą sowieckiej rewizjonistycznej kliki rządzącej i imperializmu USA w celu szerzenia nowoczesnego rewizjonizmu, rozwijania Partii zorientowanej na miasto i bojącej się walki zbrojnej, wspierania stosunków między reakcyjnym rządem Filipin a rewizjonistycznymi renegatami z kliki rządzącej oraz politycznego rozbrajania chłopów poprzez opieranie się głównie na programie «reformy rolnej» reakcyjnego rządu.
Towarzysz Mao Zedong powiedział: «Dobrze zdyscyplinowana Partia uzbrojona w teorię marksizmu-leninizmu, stosująca metodę samokrytyki i związana z masami ludowymi; armia pod przywództwem takiej Partii; zjednoczony front wszystkich klas rewolucyjnych i wszystkich grup rewolucyjnych pod przywództwem takiej Partii – to trzy główne rodzaje broni, za pomocą których pokonaliśmy wroga». Są to trzy główne rodzaje broni, które Partia oraz wszystkie jej kadry i członkowie muszą starać się rozwijać, aby osiągnąć obecne główne zadanie, jakim jest przejęcie władzy politycznej.
Komunistyczna Partia Filipin musi zostać odbudowana jako najwyższa forma organizacji klasy przewodniej – proletariatu. Aby nią być, musi być uzbrojona w Myśl Mao Zedonga, szczytowe osiągnięcie marksizmu-leninizmu w tej epoce. Pochwyciwszy ideologię rewolucji proletariackiej, nasza Partia potwierdza swoją klasową naturę w sposób jednoznaczny; ale ostatecznym sprawdzianem jest praktyka rewolucyjna i dalsza praktyka rewolucyjna. Nie wystarczy ułożyć ładnie opracowany program. Trzeba go podtrzymywać poprzez konsekwentną i żmudną walkę masową, przekształcając myśl Mao Zedonga w potężną siłę materialną poprzez wzbudzanie i mobilizowanie szerokich mas ludowych do podejmowania działań rewolucyjnych. Innymi słowy, nasza Partia jako partia rewolucji proletariackiej musi połączyć teorię z praktyką. Nasze kadry muszą dogłębnie dotrzeć do mas robotników i chłopów. Muszą być dobrze rozmieszczone w skali kraju, aby zbudować partię ogólnokrajową. Partia musi skoncentrować się na pobudzeniu i zmobilizowaniu mas chłopskich, w tym robotników rolnych, jako głównego sojusznika proletariatu i głównej siły ludowej rewolucji demokratycznej.
Partia musi realizować wielką strategiczną zasadę, zgodnie z którą wieś otacza miasta, i kłaść główny nacisk na pracę partyjną na wsi zamiast w mieście, nie zaniedbując jednak pracy partyjnej w mieście. Nasze kadry muszą prowadzić swoją pracę polityczną w stylu ciężkiej i oszczędnej pracy oraz w duchu twórczej samodzielności, a także muszą być zawsze gotowe do samokrytyki, aby stale doskonalić swoją pracę polityczną. Muszą ufać masom i polegać na nich, pobudzając je i mobilizując przeciwko wyzyskiwaczom.
Na wsi należy stale budować armię ludową spośród wyzyskiwanych chłopów pod przywództwem proletariatu i Partii. Należy realizować program rewolucji agrarnej, aby wypełnić główną treść ludowej rewolucji demokratycznej. Aby umożliwić i chronić zdobycze rewolucji agrarnej, Partia powinna rozwijać bazy wiejskie i kierować szeroką gamą obszarów walki, od stabilnych obszarów bazowych po strefy partyzanckie.
Komunistyczna Partia Filipin przeprowadza analizę klasową i odróżnia swoich przyjaciół od wrogów. Partia uznaje ubogich chłopów i robotników rolnych za najbardziej wiarygodnych sojuszników klasy robotniczej. Aby odnieść sukces w ludowej rewolucji demokratycznej, należy stworzyć sojusz klasy robotniczej i chłopstwa jako podstawę zjednoczonego frontu narodowego, w którym miejska drobna burżuazja i patriotyczne grupy burżuazji narodowej będą dodatkowymi sojusznikami. Jednocześnie Partia jest zawsze wyczulona na chwiejny charakter klasowy burżuazji narodowej jako sojusznika w ludowej rewolucji demokratycznej. Utrzymując i wykorzystując jednolity front narodowy, Partia zdaje sobie sprawę, że powinna zachować swoje klasowe przywództwo, niezależność i inicjatywę. Proletariackie przywództwo klasowe, niezależność i inicjatywa są najlepiej utrzymywane, gdy nasze kadry stale budują Partię i naszą armię ludową. Narodowy zjednoczony front powinien być skierowany przede wszystkim przeciwko klasowym siłom kontrrewolucji, imperialistom amerykańskim, kompradorom, właścicielom ziemskim i kapitalistom-biurokratom oraz służyć ustanowieniu i rozwojowi czerwonej władzy politycznej. W konkretnych warunkach panujących obecnie na Filipinach Partia powinna umiejętnie i podobnie stosować walkę zbrojną i zjednoczony front narodowy, metody legalne i nielegalne oraz pracę tajną i jawną.
Komunistyczna Partia Filipin, przesiąknięta proletariackim internacjonalizmem, jest zdecydowana do końca wypełniać swoje międzynarodowe zobowiązanie do walki z imperializmem Stanów Zjednoczonych i wszystkimi jego lokalnymi reakcyjnymi agentami, kompradorami, właścicielami ziemskimi i biurokratycznymi kapitalistami. Partia przyjmuje za swój międzynarodowy obowiązek walkę ze współczesnym rewizjonizmem i odradzającym się militaryzmem japońskim, który obecnie coraz bardziej sprzymierza się z imperializmem amerykańskim, aby utrzymać Filipiny w niewoli kolonialnej. Walka narodu filipińskiego z tymi wrogami niepodległości narodowej, wyzwolenia społecznego i postępu stanowi wkład w ogólnoświatową walkę prowadzoną obecnie przez wszystkie uciskane narody i ludy. W Azji, zwłaszcza w Azji Południowo-Wschodniej, Filipiny zbyt długo służyły jako bastion imperializmu amerykańskiego, feudalizmu i kapitalizmu biurokratycznego. Jeśli Filipińczycy mają zadać im potężne ciosy, to poprzez wspólną walkę muszą wspomóc inne uciskane narody i ludy. Komunistyczna Partia Filipin jest świadoma tego, że wszystkie inne narody i ludzie walczący z imperializmem amerykańskim i jego reakcyjnymi sojusznikami, poprzez wspólną walkę, udzielają wzajemnej pomocy narodowi i ludowi filipińskiemu. Filipiński proletariat jest związany duchem internacjonalizmu proletariackiego ze wszystkimi robotnikami i ludami świata.
B. Walka zbrojna
Podstawowym zadaniem Komunistycznej Partii Filipin jest przekazanie chłopom przywództwa rewolucji proletariackiej. Ludowa rewolucja demokratyczna, którą prowadzi nasza Partia, jest w istocie wojną chłopską. Walka o ziemię wśród ogromnej większości naszego ludu jest główną treścią ludowej rewolucji demokratycznej, którą staramy się przeprowadzić w naszym na wpół kolonialnym i na wpół feudalnym kraju. Wyzwolenie chłopstwa z feudalnego wyzysku i jego mobilizacja jako głównej siły ludowej rewolucji demokratycznej mają decydujące znaczenie dla rewolucyjnego triumfu proletariatu jako klasy przewodniej.
Ponieważ przemysł w naszym półkolonialnym i półfeudalnym kraju nie jest dobrze rozwinięty, liczba robotników przemysłowych jest niewielka. Dlatego proletariat poprzez swoją partię musi rozwijać sojusz z chłopstwem i przewodzić chłopstwu jako głównej sile ludowej rewolucji demokratycznej. Ze względu na swój wyzyskiwany stan chłopstwo jest najbardziej niezawodnym sojusznikiem proletariatu. Jego ogromna siła zapewnia przeważające poparcie społeczne dla proletariackiej partii rewolucyjnej. Udzielając takiego poparcia, chłopi zapewniają zwycięstwo przywództwa klasy proletariackiej. Jako partia rewolucji proletariackiej Komunistyczna Partia Filipin musi polegać głównie na chłopach, aby prowadzić walkę zbrojną i przejąć władzę. Ludowa rewolucja demokratyczna jest zasadniczo wojną chłopską pod przywództwem proletariatu i jego partii kierującej się Myślą Mao Zedonga.
Udając się na wieś, Partia musi dokonać właściwej analizy klasowej i przyjąć właściwą linię klasową. W naszym półkolonialnym i półfeudalnym społeczeństwie problem chłopski stanowi główny problem zarówno polityczny, jak i ekonomiczny. Dlatego też Komunistyczna Partia Filipin musi przeprowadzić dogłębną analizę klasową, aby zrozumieć problem na wsi, tak aby dając przywództwo w walce klasowej na wsi, mogła odróżnić prawdziwych przyjaciół od prawdziwych wrogów klasowych i zmobilizować odpowiednie siły klasowe do wycelowania broni przeciwko wrogom klasowym.
Podstawą analizy klasowej jest relacja między wyzyskiwanym a wyzyskującym oraz własność środków produkcji. Znając stosunki wyzysku, określamy pozycję ekonomiczną każdej klasy lub warstwy społecznej i odpowiadające im postawy polityczne. Dzięki posiadaniu środków produkcji klasy wyzyskujące utrzymują system wyzysku. Na wsi utrzymują one feudalny i półfeudalny system wyzysku. Prowadząc ludową rewolucję demokratyczną, Partia dąży do obalenia tego systemu wyzysku poprzez rozpoczęcie wojny chłopskiej przeciwko feudalnym i półfeudalnym wyzyskiwaczom. Na wsi głównym wyzyskiwaczem jest klasa posiadaczy ziemskich. Klasa ta opiera się głównie na wyzysku feudalnym. Właściciel ziemski posiada ziemię uprawianą przez biednych chłopów, którzy płacą mu czynsz i są wykorzystywani na wiele innych sposobów, takich jak lichwa, praca fizyczna i daniny.
Bogata warstwa chłopska również uczestniczy w wyzysku; znaczna część jej życia zależy od wyzysku, ale bogaty chłop różni się od właściciela ziemskiego tym, że choć posiada ziemie w stopniu większym niż wystarczający dla jego gospodarstwa domowego, nadal uprawia ziemię. Bogaty chłop uczestniczy w wyzysku, zatrudniając robotników rolnych, wynajmując nadwyżki ziemi, nadwyżki zwierząt roboczych i narzędzi, uprawiając lichwę i stosując inne formy wyzysku. Chłop średni posiada kawałek ziemi wystarczający dla jego rodziny; ale jego status waha się od bycia na skraju bankructwa do posiadania kawałka ziemi nieco więcej niż wystarczającego na potrzeby gospodarstwa domowego i posiadania innych źródeł dochodu. Biedni chłopi i robotnicy rolni to ci, którzy muszą pracować głównie dla właścicieli ziemskich i być przez nich wykorzystywani. Stanowią oni najbardziej uciskaną warstwę chłopstwa i dlatego są najbardziej zainteresowani ludową rewolucją demokratyczną i są najbardziej wiarygodnymi sojusznikami proletariatu. Stanowią oni większość ludności wiejskiej na Filipinach.
Właściwą linię na wsi można wprowadzić w życie, budząc i mobilizując przede wszystkim ubogich chłopów i robotników rolnych, a także pozyskując i jednocząc z chłopami średnimi, zwłaszcza z chłopami niższego i średniego szczebla, w antyfeudalny rewolucyjny zjednoczony front. Bogaci chłopi, w tym ci, którzy tradycyjnie zajmują czołowe pozycje w barrios, mogą zostać zneutralizowani dzięki rosnącej sile biednych chłopów i robotników rolnych. Partia musi wykonać żmudną pracę, aby pobudzić i zmobilizować biednych chłopów i robotników rolnych oraz podnieść ich prestiż, tak aby mogli wziąć na siebie odpowiedzialność za rewolucję. Partia musi dopilnować, aby rewolucyjny antyfeudalny komitet barrio, kontrolowany przez ubogich chłopów i robotników rolnych, ostatecznie zastąpił lub przejął «rady barrio» kontrolowane przez właścicieli ziemskich, skorumpowanych urzędników państwowych i bogatych chłopów.
Wdrożenie linii klasowej na wsi będzie zależało od żmudnego kształtowania postaw kadr partyjnych wobec ubogich chłopów, chłopów o niższym średnim statusie i robotników rolnych. Partia musi kształcić swoje kadry poprzez praktykę rewolucyjną, aby zrozumiały one, że po wzbudzeniu i zmobilizowaniu ubogich chłopów, niższych średnich chłopów i robotników rolnych są one najwierniejszymi zwolennikami rewolucji. Nie możemy polegać głównie na średnich chłopach. Podstawą społeczną rewolucji na wsi są ubodzy chłopi, średniozamożni chłopi i robotnicy rolni. Średni chłopi mogą zaakceptować przywództwo Partii, gdy leży to w ich interesie, ale gdy w ich interesie będzie zaakceptowanie klasowego przywództwa burżuazji, zrobią to. W czasach, gdy reakcja staje się bezwzględna, średniozamożni chłopi mogą się wahać, a nawet zdradzić ruch. Należy o tym pamiętać w naszej masowej pracy na wsi wśród chłopów. Po przejęciu władzy państwowej przez proletariat i w okresie przejściowym do komunizmu warstwy te będą nadal stanowić bazę społeczną dla umacniania dyktatury proletariatu. Komunistyczna Partia Filipin musi oprzeć się na chłopskich podstawach rewolucyjnych, aby pokonać reakcyjną władzę państwową na wsi, zanim opanuje miasta. Towarzysz Mao Zedong w genialny sposób pokazał w teorii i praktyce, w jaki sposób wieś może okrążyć miasta w trakcie walki zbrojnej w kraju półkolonialnym i półfeudalnym. Uniwersalna prawda teorii wykorzystania wsi do okrążenia miasta okazała się niezwyciężona. Istnieją jednak lokalni rewizjoniści, którzy odrzucają uniwersalną prawdę tej rewolucyjnej teorii i podkreślają fakt, że Filipiny są archipelagiem, w przeciwieństwie do Chin o ogromnej powierzchni lądowej i liczbie ludności, aby zaciemnić i zanegować podstawową analizę klasową i dialektykę teorii wykorzystania wsi do okrążenia miasta.
Teoria wojny ludowej jest uniwersalna i ma zastosowanie w warunkach filipińskich. Ze względu na nierównomierny rozwój polityki i gospodarki w epoce imperializmu, słabe ogniwa burżuazyjnej władzy państwowej znajdują się na wsi. Armia kontrrewolucyjna jest rozproszona po całym kraju, utrzymując kontrolę nad głównymi liniami komunikacyjnymi i transportowymi. Takie rozmieszczenie sił kontrrewolucyjnych pozostawiłoby najszersze obszary wsi dla rozwoju wojny chłopskiej pod przywództwem proletariatu. Na wsi Partia musi dotrzeć głęboko do mas chłopskich, aby rozwinąć główną siłę ludowej rewolucji demokratycznej. Siły ludowo-demokratyczne powinny rozwijać i gromadzić swoją siłę zbrojną na zacofanych obszarach wiejskich i przekształcać je w najbardziej rozwinięte bastiony polityczne, gospodarcze, wojskowe i kulturalne, z których armia ludowa może prowadzić długotrwałą walkę, aby odnieść ogólne zwycięstwo nad armią kontrrewolucyjną. Wieś z pewnością zapewnia wielokrotnie większe pole manewru niż miasta. Na Filipinach pole manewru dla walki zbrojnej w mieście jest bardzo ograniczone. Miasta są właściwie bastionami burżuazyjnej władzy państwowej, zanim siły ludowo-demokratyczne rozwiną zdolność do ich opanowania. Armia kontrrewolucyjna musi najpierw zostać pokonana na wsi. Władza burżuazyjna na wsi jest słaba również dlatego, że na froncie kontrrewolucyjnym wciąż pojawiają się sprzeczności. Zgodnie z własnymi prawami ruchu, którakolwiek grupa we froncie kontrrewolucyjnym ma przewagę, będzie utrzymywać duże siły zbrojne w mieście, aby utrzymać swoją władzę polityczną w mieście.
Zgodnie z myślą Mao Zedonga, Komunistyczna Partia Filipin musi świadomie przenieść swój środek ciężkości na wieś. Wszystkie poprzednie przywództwa partyjne na Filipinach poniosły porażki, które charakteryzowały się wyłącznie działalnością polityczną, której środek ciężkości znajdował się w mieście Manila. Przesunięcie z miasta na wieś oznacza, że centrala ludowej rewolucji demokratycznej powinna zostać przeniesiona z miasta na wieś, gdzie znajdują się główne siły rewolucji. To przesunięcie nie oznacza zaniedbania walki miejskiej, ale jest kwestią określenia, która z nich jest główna, a która drugorzędna. Zasadnicza forma walki toczy się na wsi, drugorzędna – w mieście. To właśnie na wsi ludowe siły zbrojne mogą podjąć ofensywę przeciwko wrogowi, podczas gdy w mieście siły rewolucyjne muszą podjąć defensywę do czasu, gdy ludowe siły zbrojne na wsi będą mogły opanować miasto.
Rozwijanie wojny ludowej w kraju obejmuje trzy nierozłączne elementy, a mianowicie walkę zbrojną, rewolucję agrarną i bazy wiejskie. Prowadzenie walki zbrojnej i wygrywanie kolejnych bitew stwarza warunki do powiększania obszarów bazowych. Obszary bazowe są wykorzystywane przez ludowe siły zbrojne do osaczania sił wroga, niezależnie od tego, czy są to «siły specjalne», wielkie operacje czy inne działania, które może podjąć wróg. Mając więcej baz, mamy więcej terenów, na których można przeprowadzić rewolucję agrarną. Prowadząc rewolucję agrarną, obszary bazowe stają się bardziej skonsolidowane, ponieważ siły feudalne i ich władza polityczna zostają zniszczone. Siła polityczna sił rewolucyjnych rozwija się, ponieważ chłopi stają się entuzjastyczni i przyłączają się do nacierającej Armii Czerwonej. Walka zbrojna, rewolucja agrarna i bazy wiejskie wzajemnie się wspierają. Demokratyczna władza ludowa rozwija się na wsi poprzez działania wojenne. W miarę jak bazy wiejskie umacniają się politycznie i ekonomicznie, powstaje państwo w państwie. Na wsi tworzy się zbrojny, niezależny reżim, baza rządu ludowego.
Rewolucja agrarna, do której powinna dążyć Partia, prowadząc wojnę ludową, powinna polegać przede wszystkim na konfiskacie ziemi od właścicieli ziemskich i rozdaniu jej chłopom bez ponoszenia kosztów. Feudalna własność ziemi powinna zostać zlikwidowana na obszarze bazowym. Realizując prawidłową linię klasową na wsi, Partia i ludowe siły zbrojne powinny oprzeć się na ubogich chłopach i robotnikach rolnych, zjednoczyć się ze średnimi chłopami, zneutralizować bogatych chłopów oraz zlikwidować gospodarkę ziemską i wspierać produkcję.
Prowadząc rewolucję agrarną, Partia i ludowe siły zbrojne powinny być świadome dwóch podstawowych etapów rozwoju. Na etapie, gdy dany obszar jest niestabilny, powinny one czynić ciągłe przygotowania do przekształcenia go w obszar bazowy, wykorzystując siłę zbrojną do likwidacji miejscowych tyranów, oddziałów wroga i szpiegów, bandytów i pogromców bydła oraz do wymuszania niższych czynszów i stóp procentowych w celu osłabienia wroga i zmobilizowania mas. Gdy masy są w pełni zmobilizowane organizacyjnie, politycznie i ideologicznie, a w wyniku walki samych mas powstał dobrze ugruntowany obszar bazowy, może nastąpić konfiskata ziemi od właścicieli ziemskich i równy podział tej ziemi między chłopów.
Partia i ludowe siły zbrojne powinny ufać masom i polegać na nich w podnoszeniu ich świadomości politycznej. Powinny pozwolić masom kształcić się samodzielnie. Na początku należy rozpoznać korzenie cierpienia mas, a następnie, poprzez spotkania w ramach rozsądku i walki, chłopi mogą wylać swoje żale wobec klas wyzyskujących, aby się edukować. Gdy Partia i ludowe siły zbrojne prowadzą wojnę chłopską przeciwko trzem filarom władzy feudalnej: wielkim właścicielom ziemskim, despotycznym właścicielom ziemskim i właścicielom ziemskim sprawującym władzę, chłopi zdobywają doświadczenie w dyktaturze klasowej nad klasami wyzyskującymi. Dzięki spotkaniom na rzecz rozumu i walki oraz sądom ludowym i wydawaniu wyroków współmiernych do zbrodni feudalnych wyzyskiwaczy i innych przestępców, masy chłopskie stają się bardziej zaangażowane w ludową rewolucję demokratyczną i chętnie pozwalają swoim najlepszym synom i córkom wstąpić do Komunistycznej Partii Filipin i armii ludowej.
Towarzysz Mao Zedong powiedział: «Przejęcie władzy za pomocą siły zbrojnej, rozstrzygnięcie kwestii spornych za pomocą wojny, jest centralnym zadaniem i najwyższą formą rewolucji. Ta marksistowsko-leninowska zasada rewolucji jest uniwersalna zarówno dla Chin, jak i dla wszystkich innych krajów. Ale chociaż zasada ta pozostaje niezmienna, jej zastosowanie przez partię proletariatu wyraża się na różne sposoby w zależności od zmieniających się warunków».
Głównym zadaniem Komunistycznej Partii Filipin jest przejęcie władzy politycznej. Prowadząc walkę zbrojną w celu osiągnięcia ludowej rewolucji demokratycznej, Partia musi zrozumieć teorię Towarzysza Mao Zedonga o wykorzystaniu wsi do okrążenia i opanowania miast oraz jego analizę kraju półkolonialnego i półfeudalnego. Na Filipinach istnieje jednak szczególny warunek bycia archipelagiem, który wymaga szczególnej uwagi. Podczas gdy na głównej wyspie Luzon konieczne jest zbudowanie ludowych sił zbrojnych, aby obalić burżuazyjną władzę państwową, której centralnym ośrodkiem jest Manila, na pozostałych wyspach Visayas i Mindanao można przejść od początkowej niekorzystnej sytuacji do długotrwałej przewagi, tworząc tam fronty zbrojne i bazy wiejskie, które mogą rozproszyć kontrrewolucyjną siłę zbrojną, skoncentrowaną obecnie na Luzonie, a zwłaszcza na Luzonie Środkowym i w Wielkiej Manili. W każdym razie, biorąc pod uwagę wszystkie szczególne warunki, teoria Towarzysza Mao Zedonga o wykorzystaniu terenów wiejskich do okrążenia miasta oraz jego analiza klasowa są prawdziwe w odniesieniu do Filipin i każdej znaczącej wyspy Filipin. Na etapie obrony strategicznej rozwój partyzantki na skalę ogólnokrajową z pewnością rozproszy i przygotuje całkowite zniszczenie sił wroga.
Towarzysz Lin Biao1 w błyskotliwy sposób usystematyzował i rozszerzył na skalę światową teorię wojny ludowej Towarzysza Mao Zedonga, rozwijając tezę, że obszary wiejskie świata, czyli Azja, Afryka i Ameryka Łacińska, otaczają miasta świata. Imperializm amerykański, główny wróg narodów świata i główny strażnik reakcji, jest nadmiernie rozciągnięty na wszystkich obszarach wiejskich świata. To właśnie na tych terenach uciskane narody, takie jak naród filipiński, mają duże pole manewru i mogą zadawać śmiertelne ciosy każdemu słabemu ogniwu nadmiernie rozciągniętego imperialistycznego łańcucha. Imperializm amerykański nie jest w stanie utrzymać nawet efektywnej siły na całym świecie, gdy jednocześnie musi narzucać swoje interesy klasowe ruchom narodowowyzwoleńczym, państwom socjalistycznym, narodom afroamerykańskim, amerykańskiej klasie robotniczej, a nawet własnym kapitalistycznym rywalom w tak wielu częściach świata. Choć siła robocza i zasoby imperializmu USA są ograniczone, najważniejsze jest to, że jego agresywny klasowy charakter jest znienawidzony przez wszystkie narody świata i spotyka się ze sprawiedliwymi i postępowymi rewolucyjnymi wojnami ludowymi. Tylko w Wietnamie imperializm amerykański i jego sojusznicze wojska nie są w stanie zwyciężyć dzielnego i patriotycznego narodu wietnamskiego. W wielu innych miejscach imperializm będzie nadal ponosił dotkliwe porażki w wyniku rewolucyjnych walk zbrojnych. Uzbrojone w niezwyciężoną Myśl Mao Zedonga narody świata prowadzą wojny ludowe i w ten sposób udowadniają historyczną prawdę, że jest to epoka, w której imperializm zmierza ku całkowitemu upadkowi, a socjalizm zmierza ku ogólnoświatowemu zwycięstwu.
C. Narodowy Zjednoczony Front
Narodowy zjednoczony front jest częścią składową linii politycznej Komunistycznej Partii Filipin. Rewolucja filipińska jest rewolucją mas pracujących przeciwko imperializmowi amerykańskiemu, feudalizmowi i kapitalizmowi biurokratycznemu. Zjednoczony Front Narodowy musi służyć tej linii politycznej.
Najwyższym zadaniem rewolucji ludowo-demokratycznej jest przejęcie władzy państwowej siłą zbrojną i utrwalenie władzy ludowo-demokratycznej jako etapu przejściowego w kierunku socjalizmu. Temu centralnemu zadaniu musi służyć zjednoczony front narodowy. Komunistyczna Partia Filipin zdecydowanie broni i wykorzystuje przeciwko wrogowi zarówno broń walki zbrojnej, jak i zjednoczony front narodowy. Dzięki zjednoczonemu frontowi narodowemu Partia rozszerza szeroko swoje wpływy polityczne i zdobywa najszersze poparcie mas oraz innych postępowych klas i warstw, ponieważ poprzez wojnę narodową lub rewolucję agrarną, wspieraną głównie przez chłopów, ustanawia niezależną siłę klasy wiodącej, proletariatu.
Z powodu braku wyjaśnienia i prawidłowego wykorzystania jednolitego frontu narodowego jako broni ludowej rewolucji demokratycznej poprzednie kierownictwa partyjne są odpowiedzialne za kilka rewizjonistycznych błędnych przekonań na jego temat. Są tacy, którzy uważają jednolity front narodowy za przeciwieństwo walki zbrojnej. Łamiąc marksistowsko-leninowską teorię państwa i rewolucji, uważają oni również jednolity front narodowy za główną broń, a walkę parlamentarną za główną formę walki. Za ten rewizjonizm, za tę zdradę marksizmu-leninizmu i myśli Mao Zedonga odpowiedzialni są głównie Lavowie.
Przed wybuchem wojny anty-japońskiej kierownictwo Partii uważało Front Ludowy za jedynie licencję na angażowanie się głównie w walkę parlamentarną; nie poczyniono żadnych poważnych przygotowań do antyfaszystowskiej walki zbrojnej. W czasie wojny prawicowi oportuniści w niedorzeczny sposób utrzymywali antyfaszystowski zjednoczony front przeciwko Japonii jako «zjednoczony front» głównie z imperializmem amerykańskim i rządem Wspólnoty, tak że linia sprzeciwu wobec powrotu imperializmu amerykańskiego i jego marionetkowego rządu Wspólnoty została przesłonięta. Po wojnie anty-japońskiej Sojusz Demokratyczny, jako formalna organizacja zjednoczonego frontu, przejął przywództwo nad wszystkimi siłami postępowymi, a burżuazyjne osobistości bliskie braciom Lava przejęły w nim inicjatywę i przywództwo. Partia straciła siłę, inicjatywę i niezależność, gdy jej kierownictwo postanowiło złożyć broń i zaangażować się głównie w walkę parlamentarną za pośrednictwem Sojuszu Demokratycznego.
Do tej pory pokutuje fałszywe przekonanie prawicowych oportunistów i rewizjonistów, że zjednoczony front narodowy musi mieć zawsze określoną formę organizacyjną, taką jak Sojusz Demokratyczny czy Ruch na Rzecz Wspierania Nacjonalizmu, których jedność, dla celów walki parlamentarnej, musi być zachowana wszelkimi środkami i ponad wszystko. Z szerokiego doświadczenia skutecznych ruchów rewolucyjnych wynika, że zjednoczony front narodowy nie musi mieć formalnej organizacji. Jego funkcja nie ogranicza się też do walki parlamentarnej. W rzeczywistości najlepszą formą zjednoczonego frontu jest taka, w której Partia dysponuje niezależną i silną armią ludową, którą może dowodzić. Jeśli Partia jest zaangażowana w jakąkolwiek formalną organizację zjednoczonego frontu w trakcie walki zbrojnej lub legalnej, musi być zawsze przygotowana, posiadając własną niezależną siłę i inicjatywę, do stawienia czoła każdej zdradzie lub kompromisowi z wrogiem, jakiego mogłaby dokonać burżuazja narodowa ze względu na swój dwuklasowy charakter.
Kluczową kwestią w ramach zjednoczonego frontu narodowego jest to, czy na czele wszystkich innych postępowych sił walczących wspólnie z wrogiem na froncie zbrojnym i prawnym stoi rewolucyjne przywództwo klasy proletariackiej. Niezależnie od tego, czy istnieje formalna organizacja zjednoczonego frontu, czy też nie, Komunistyczna Partia Filipin musi zachować swoją rolę rewolucyjnej awangardy, swoją niezależność i inicjatywę.
Komunistyczna Partia Filipin musi zaangażować się w działalność narodowego zjednoczonego frontu, aby wykorzystać wszystkie pozytywne siły na zbrojnym i prawnym froncie przeciwko wrogowi. Polityka zjednoczonego frontu narodowego jest prowadzona w celu rozszerzenia wpływów rewolucyjnych sił zbrojnych, odizolowania wroga i jego zagorzałych elementów oraz zwerbowania szerokich mas ludowych na stronę ludowej rewolucji demokratycznej.
Szczególnym zadaniem zjednoczonego frontu narodowego jest pozyskanie sił i elementów średnich w celu odizolowania zagorzałych zwolenników wroga. Aby móc tego dokonać, Partia musi przeprowadzić jasną i powtarzalną analizę klasową, która pozwoli odróżnić siły i elementy średnie od zagorzałych reakcjonistów, wrogów głównych od drugorzędnych, wrogów dzisiejszych od wrogów jutrzejszych, a wśród przyjaciół – wiarygodnych od niewiarygodnych.
Prowadzona przez Partię polityka zjednoczonego frontu narodowego jest polityką proletariacką dotyczącą klas w społeczeństwie filipińskim. Rozwijając jednolity front narodowy, musimy odróżniać naszych wrogów od naszych przyjaciół i vice versa.
Przewodniczący Mao powiedział: «Kim są nasi wrogowie? Kim są nasi przyjaciele? Jest to pytanie o pierwszorzędnym znaczeniu dla rewolucji …. Partia rewolucyjna jest przewodnikiem mas, a żadna rewolucja nie powiedzie się, jeśli partia rewolucyjna sprowadzi je na manowce. Aby upewnić się, że na pewno osiągniemy sukces w naszej rewolucji i nie sprowadzimy mas na manowce, musimy zwrócić uwagę na zjednoczenie się z naszymi prawdziwymi przyjaciółmi, aby zaatakować naszych prawdziwych wrogów. Aby odróżnić prawdziwych przyjaciół od prawdziwych wrogów, musimy dokonać ogólnej analizy statusu ekonomicznego różnych klas chińskiego społeczeństwa i ich stosunku do rewolucji.
Narodowy zjednoczony front powinien opierać się na sojuszu klasy robotniczej i chłopstwa pod przywództwem klasy robotniczej i Komunistycznej Partii Filipin. Narodowy zjednoczony front powinien obejmować inne postępowe klasy i warstwy społeczeństwa filipińskiego, które jednoczą się z masami w oparciu o wspólny program polityczny. Ten program polityczny, przyjęty wspólnie przez klasę robotniczą, chłopstwo, drobnomieszczaństwo i burżuazję narodową, powinien odpowiadać ogólnej linii i programowi Komunistycznej Partii Filipin. Ten program polityczny musi służyć zespoleniu najszerszej jedności postępowych sił i grup w celu odizolowania imperializmu amerykańskiego i zagorzałych reakcjonistów, do których należą burżuazja kompradorska, klasa posiadaczy ziemskich i biurokratyczni kapitaliści.
Program Partii i zjednoczonego frontu narodowego powinien obejmować przede wszystkim likwidację feudalizmu i swobodny podział ziemi między ubogich chłopów, chłopów średnio zamożnych i robotników rolnych oraz nacjonalizację przemysłu i przedsiębiorstw będących własnością i pod kontrolą zagranicznych monopolistycznych kapitalistów i burżuazji kompradorskiej. Program ten może być w pełni zrealizowany jedynie poprzez przejęcie władzy państwowej siłą zbrojną przez lud pod przywództwem proletariatu. Nie należy mylić sektora państwowego w obecnej gospodarce i «reformy rolnej» w reakcyjnym państwie z rzeczywistym upaństwowieniem gospodarki i rewolucją agrarną na terenach wyzwolonych lub w państwie ludowo-demokratycznym.
Działając w ramach zjednoczonego frontu narodowego, Komunistyczna Partia Filipin musi zachować swoją niezależność ideologiczną, polityczną i organizacyjną. Musi jednoczyć się z postępowymi siłami w ramach zjednoczonego frontu narodowego, ale nie powinna oddawać burżuazji swoich podstawowych interesów klasowych oraz interesów proletariatu i chłopstwa. Musi zawsze prowadzić niezależną pracę masową, głównie wśród chłopów, aby w każdej sytuacji dysponować własną siłą polityczną, na której może się oprzeć. Zjednoczony front narodowy jest przede wszystkim instrumentem służącym do pozyskiwania sił i elementów średnich oraz do izolowania przeciwników.
Szczególnej uwagi wymagają relacje Partii z burżuazją narodową w ramach jednolitego frontu narodowego. Wynika to przede wszystkim z faktu, że burżuazja narodowa ma dwoisty charakter klasowy, przy czym jeden jej aspekt jest postępowy, a drugi reakcyjny. Zajmując się burżuazją narodową, musimy unikać dwóch niebezpiecznych pułapek, a mianowicie oportunizmu «lewicowego» i oportunizmu prawicowego. Odrzucanie burżuazji narodowej jako całkowicie reakcyjnej jest «lewicowym» oportunizmem i sekciarstwem; natomiast uważanie burżuazji narodowej za całkowicie rewolucyjną jest prawicowym oportunizmem i kapitulanctwem. W każdym momencie Partia musi przyjąć podwójną taktykę rewolucyjną wobec burżuazji narodowej, łączącą jedność i walkę. Jeśli Partia straci z oczu reakcyjny aspekt burżuazji narodowej, nie będzie przygotowana na zdradę rewolucji przez tę klasę. W naszych stosunkach z burżuazją narodową wymagana jest czujność rewolucyjna. Jeśli Partia straci z oczu postępowy charakter tej klasy i nie uzna jej za sojusznika w pewnym okresie i w pewnym ograniczonym zakresie, nie zdoła wykorzystać rzeczywistych sprzeczności między tą klasą z jednej strony a zagranicznym kapitalizmem monopolistycznym i feudalizmem z drugiej.
Aby rozwijać współpracę z burżuazją narodową, Partia musi mieć własną siłę; w przeciwnym razie klasa ta i jej przedstawiciele będą niechętni do współpracy. Partia musi respektować słuszne interesy wszystkich sił średnich, a ustępstwa, które rzeczywiście im się przyznaje, nie mogą naruszać interesów narodu i kierownictwa proletariatu. W każdej chwili należy prowadzić zdecydowaną walkę z wrogami jednolitego frontu narodowego, aby wśród ludu i wszystkich sił średnich rosło zaufanie do Partii.
W stosunkach z siłami rewolucyjnymi na całym świecie Partia realizuje politykę międzynarodowego zjednoczonego frontu. Wszystkie rewolucyjne i postępowe siły, które mogą się zjednoczyć przeciwko głównemu wrogowi narodów świata, imperializmowi USA, powinny się zjednoczyć. Współczesny rewizjonizm ze swoim hasłem «zjednoczonego działania» powinien zostać odrzucony jako ideologia międzynarodowych parchów, którzy służą i dążą do pokoju i odprężenia z imperializmem Stanów Zjednoczonych.
W międzynarodowym ruchu komunistycznym największym zagrożeniem jest dziś współczesny rewizjonizm. Podobnie na Filipinach głównym zagrożeniem jest współczesny rewizjonizm w postaci rewizjonistycznej linii lavowskich renegatów i wszystkich innych form prawicowego oportunizmu. Współpraca między imperializmem USA, współczesnym rewizjonizmem i wszelkimi formami reakcji powinna być stale demaskowana i atakowana przez międzynarodowy zjednoczony front i narodowy zjednoczony front.
Imperializm amerykański i wszyscy inni reakcjoniści to papierowe tygrysy. Cała broń jądrowa i cała technologia wojskowa imperializmu USA nie może nas przestraszyć. Chociaż nasz bratni naród, naród chiński, posiada bombę atomową dla obrony narodów rewolucyjnych, to jednak dla wszystkich walczących narodów ważniejszy jest czynnik ludzki, rosnące siły mas pod wpływem myśli Mao Zedonga i pod przywództwem proletariatu oraz Partii Komunistycznej. Myśl Mao Zedonga jest ich duchową bombą atomową. Są oni związani duchem internacjonalizmu proletariackiego w światowej rewolucji proletariackiej i w międzynarodowym zjednoczonym froncie przeciwko imperializmowi USA, współczesnemu rewizjonizmowi i wszelkiej reakcji.
Chociaż nasza Partia i naród przyjmują polityczne i materialne wsparcie od bratnich partii i narodów, to zgodnie z duchem proletariackiego internacjonalizmu i w ramach międzynarodowego zjednoczonego frontu musimy przede wszystkim polegać na sobie i prowadzić ludową rewolucję demokratyczną jako część światowej rewolucji proletariackiej.
Uzbrojeni w niezwyciężoną Myśl Mao Zedonga, Komunistyczna Partia Filipin z pewnością zatriumfuje, a naród filipiński pod przywództwem rewolucyjnego proletariatu osiągnie najpierw demokrację ludową, a następnie socjalizm.
Dokument Ratyfikowany przez Kongres Powtórnego Ustanowienia Komunistycznej Partii Filipin
26 grudnia 1968 r.
1Zob. «Teoria trzech światów jako koncepcja strategiczna trąci prawicowym oportunizmem»