4 października 2021 r.
Od redakcji: Artykuł który Wam dziś reprezentujemy pochodzi ze strony internetowej czasopisma Communist International. Jak już pisaliśmy wcześniej mamy tu do czynienia z zestawem streszczenie + tłumaczenie. Poniższy artykuł to już tylko tłumaczenie, ponieważ zawarte tu są dokumenty bezpośrednio z okresu WPRK.
Raport dla Dziewiątego Kongresu Narodowego Komunistycznej Partii Chin (dostarczony 1 kwietnia, przyjęty 14 kwietnia, 1969 r.)
IV. O polityce Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej
Aby kontynuować rewolucję w dziedzinie nadbudowy, konieczne jest sumienne prowadzenie całej polityki proletariackiej Przewodniczącego Mao.
Polityka Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej została wyraźnie określona w okólniku z 16 maja 1966 i 16-punktowej decyzji z sierpnia 1966. Seria ostatnich instrukcji Przewodniczącego Mao, w tym: «Poważną uwagę należy zwrócić na politykę na etapie walki-krytyki-transformacji podczas Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej» określiła dalsze wytyczne.
Obecnie głównym problemem jest wykonanie ich co do joty.
Wytyczne Partii, w tym wobec intelektualistów, kadr, «synów i córek dających się wykształcić» [synów i córek tych, którzy popełnili zbrodnie lub błędy – tłumacz], masowych organizacji, walki z wrogiem i polityki gospodarczej mieszczą się pod ogólnym hasłem prawidłowego radzenia sobie z dwoma różnymi typami sprzeczności, między nami a wrogiem i między ludźmi.
Większość lub zdecydowana większość intelektualistów wykształconych w starym typie szkół i uczelni potrafi lub chce zintegrować się z robotnikami, chłopami i żołnierzami. Powinni być oni «reedukowani» przez robotników, chłopów i żołnierzy pod kierunkiem właściwej linii Przewodniczącego Mao, a należy zachęcać tych, którzy dobrze sobie radzą w takiej integracji, a także Czerwonogwardzistów i wykształconą młodzież, która aktywnie jedzie do tereny wiejskie lub górskie.
Przewodniczący Mao wiele razy uczył nas: «Pomóż większej liczbie ludzi, edukując ich i zawęź cel ataku» oraz «wykonuj nauczanie Marksa, że tylko poprzez wyzwolenie całej ludzkości proletariat może osiągnąć swoje ostateczne wyzwolenie». W odniesieniu do osób, które popełniły błędy, należy położyć nacisk na edukację i reedukację, cierpliwą i uważną pracę ideologiczną i polityczną oraz prawdziwe działanie «na zasadzie «uczenia się na błędach z przeszłości, aby uniknąć przyszłych» i « leczyć chorobę, aby ratować pacjenta», aby osiągnąć dwojaki cel: jasność ideologii i jedność między towarzyszami». W odniesieniu do dobrych ludzi, którzy popełnili błędy charakterystyczne dla zwolennika kapitalizmu u władzy, a teraz podnieśli swoją świadomość polityczną i zdobyli zrozumienie mas, należy ich natychmiast «wyzwolić», przydzielić do odpowiedniej pracy i zachęcić do pójścia między masy robotników i chłopów w celu przemiany ich światopoglądu. Tym, którzy poczynili niewielkie postępy i do pewnego stopnia się przebudzili, powinniśmy nadal im pomagać, wychodząc z punktu widzenia jedności. Przewodniczący Mao zwrócił niedawno uwagę:
Proletariat to największa klasa w historii ludzkości. Jest to najpotężniejsza pod względem ideologicznym, politycznym i silna klasa rewolucyjna. Może i musi zjednoczyć przytłaczającą większość ludzi wokół siebie, aby maksymalnie odizolować garstkę wrogów i zaatakować ich.
W walce z wrogiem musimy prowadzić politykę «wykorzystywania sprzeczności, zdobywania wielu, przeciwstawiania się nielicznym i miażdżenia naszych wrogów jednego po drugim», za którą przewodniczący Mao zawsze opowiadał. «Należy kłaść nacisk na ciężar dowodów oraz na śledztwo i badania, a surowo zabrania się uzyskiwania zeznań pod przymusem i uwiarygodniania ich». Musimy wdrożyć politykę Przewodniczącego Mao polegającą na «pobłażliwości wobec tych, którzy przyznają się do zbrodni i surowej karze dla tych, którzy tego odmawiają» oraz «dania wyjścia». W sprawowaniu dyktatury nad wrogiem polegamy głównie na szerokich masach ludu. Jeśli chodzi o złych ludzi lub podejrzanych wyłapanych przez śledztwo w ruchu na rzecz oczyszczenia szeregów klasowych, polityka «nie zabijania nikogo i nie aresztowania większości» powinna być stosowana do wszystkich, z wyjątkiem aktywnych kontrrewolucjonistów przeciwko którym istnieją niezbite dowody takich przestępstw. jak morderstwo, podpalenie lub otrucie, i z którymi należy postępować zgodnie z prawem.
Co do burżuazyjnych, reakcyjnych autorytetów akademickich, powinniśmy albo krytykować ich i obserwować, albo krytykować i dawać im pracę, albo krytykować ich i zapewniać im odpowiednie środki do życia. Krótko mówiąc, powinniśmy skrytykować ich ideologię i jednocześnie dać im wyjście. Pogodzenie tej części sprzeczności między nami a wrogiem na wzór radzenia sobie ze sprzecznościami między ludźmi jest korzystne dla umocnienia dyktatury proletariatu i złamania szeregów wroga.
Realizując politykę Partii, wszystkie jednostki muszą przestudiować swoje konkretne warunki. W miejscach, gdzie wielki rewolucyjny sojusz nie został jeszcze dostatecznie skonsolidowany, trzeba pomóc masom rewolucyjnym go wprowadzić zgodnie z rewolucyjnymi zasadami i na podstawie różnych dziedzin pracy, zawodów i klas szkolnych, aby mogły zjednoczyć się przeciwko wrogowi. W jednostkach, w których praca nad oczyszczaniem szeregów klasowych jeszcze się nie rozpoczęła lub dopiero się rozpoczęła, konieczne jest mocne uchwycenie tej pracy i wykonanie jej dobrze, zgodnie z polityką Partii. W jednostkach, w których w zasadzie zakończono oczyszczanie szeregów klasowych, konieczne jest podjęcie stanowczych zadań zgodnie z zaleceniami Przewodniczącego Mao dotyczącymi poszczególnych etapów walki-krytyki-transformacji. Jednocześnie należy zwracać baczną uwagę na nowe trendy w walce klas. A jeśli źli ludzie znów staną się niesforni? Przewodniczący Mao ma dobrze znane powiedzenie: «Prawdziwi materialiści są nieustraszeni». Jeśli wrogowie klasowi ponownie wywołają kłopoty, po prostu obudź masy i ponownie ich pokonaj.
Jak wskazuje Decyzja 16-punktowa:
«Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna jest potężną siłą napędową rozwoju społecznych sił wytwórczych w naszym kraju.»
Nasz kraj od lat notuje dobre zbiory w produkcji rolnej, rozwija się także produkcja przemysłowa oraz nauka i technika. Entuzjazm szerokich mas ludu pracującego zarówno wobec rewolucji, jak i produkcji wzniósł się na niespotykane dotąd wyżyny. Wiele fabryk, kopalń i innych przedsiębiorstw raz po raz biło rekordy produkcji. Rewolucja techniczna robi stały postęp. Rynek kwitnie, a ceny są stabilne. Do końca 1968 roku wykupiliśmy wszystkie obligacje narodowe. Nasz kraj jest teraz krajem socjalistycznym, bez długów wewnętrznych ani zewnętrznych.
«Chwyć rewolucję, promuj produkcję» – ta zasada jest absolutnie słuszna. Właściwie wyjaśnia relację między rewolucją a produkcją, między świadomością a materią, między nadbudową a bazą ekonomiczną oraz między stosunkami produkcji i sił wytwórczych. Przewodniczący Mao uczy: «Praca polityczna jest siłą napędową wszelkiej pracy gospodarczej». Lenin potępiał oportunistów, którzy byli przeciwni politycznemu podejściu do problemów. «Polityka nie może nie mieć pierwszeństwa przed ekonomią. Argumentować inaczej oznacza zapomnieć ABC marksizmu». (Lenin, Dzieła zebrane, wyd. chińskie, t. 32, s. 72.) Lenin ponownie stwierdził: «Postawienie polityki na równi z ekonomią oznacza także «zapomnienie ABC marksizmu».» (tamże) Polityka jest skoncentrowanym wyrazem ekonomii. Jeśli nie dokonamy rewolucji w nadbudowie, nie uda nam się obudzić szerokich mas robotniczych i chłopskich, nie skrytykujemy linii rewizjonistycznej, nie zdemaskujemy garstki renegatów, agentów wroga, zwolenników kapitalizmu u władzy, kontrrewolucjonistów i nie skonsolidujemy kierownictwa proletariatu, jak możemy dalej skonsolidować socjalistyczną bazę ekonomiczną i dalej rozwijać socjalistyczne siły wytwórcze? Nie chodzi o zastąpienie produkcji rewolucją, ale o wykorzystanie rewolucji do kierowania produkcją, promowania jej i prowadzenia jej do przodu. Musimy prowadzić badania oraz aktywnie i właściwie rozwiązywać wiele problemów polityki w walce-krytyce-transformacji na froncie gospodarczym, zgodnie z ogólną linią Przewodniczącego Mao: «Dać z siebie wszystko, mierzyć wysoko i osiągać większe, szybsze, lepsze i bardziej ekonomiczne rezultaty owocuje budowaniem socjalizmu», zgodnie z jego wielką koncepcją strategiczną «Bądźcie przygotowani na wojnę, bądźcie przygotowani na klęski żywiołowe i czyńcie wszystko dla ludzi» oraz z szeregiem zasad, takich jak «Uznajcie rolnictwo za podstawę, a przemysł za czynnik wiodący». Musimy wprowadzić w pełni rewolucyjną inicjatywę i twórczość ludzi wszystkich narodowości, mocno uchwycić rewolucję i energicznie promować produkcję oraz wypełniać i nadmiernie wypełniać nasze plany rozwoju gospodarki narodowej. Pewne jest, że wielkie zwycięstwo Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej będzie nadal powodować nowe skoki naprzód na froncie gospodarczym iw całej naszej sprawie budownictwa socjalistycznego.
V. O ostatecznym zwycięstwie rewolucji w naszym kraju.
Zwycięstwo Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej w naszym kraju jest rzeczywiście bardzo wielkim zwycięstwem. Ale nie wolno nam w żaden sposób myśleć, że możemy usiąść wygodnie i odpocząć. Przewodniczący Mao zwrócił uwagę w swoim przemówieniu w październiku 1968 r.:
«Odnieśliśmy wielkie zwycięstwo. Ale pokonana klasa nadal będzie walczyć. Ci ludzie wciąż są w pobliżu i klasa ta nadal istnieje. Dlatego nie możemy mówić o ostatecznym zwycięstwie. Nawet przez dziesięciolecia. Nie wolno nam tracić czujności. Zgodnie z leninowskim punktem widzenia ostateczne zwycięstwo kraju socjalistycznego wymaga nie tylko wysiłku proletariatu i szerokich mas ludowych w kraju, ale obejmuje także zwycięstwo rewolucji światowej i zniesienie systemu wyzysku człowieka przez człowieka na całym świecie, z którego wyzwolona zostanie cała ludzkość. Dlatego błędem jest lekceważenie ostatecznego zwycięstwa rewolucji w naszym kraju; jest sprzeczne z leninizmem i nie odpowiada faktom.»
W walce klasowej nadal będą miały miejsce zwroty. Nigdy nie wolno nam zapominać walki klasowej i nigdy nie zapominać o dyktaturze proletariatu. W toku naszej obecnej polityki nadal trwa walka między dwiema liniami i ingerencja «lewicy» lub prawicy. Potrzeba jeszcze wiele wysiłku, aby wykonać zadania na wszystkich etapach walki-krytyki-transformacji. Musimy ściśle podążać za przewodniczącym Mao i niezłomnie polegać na szerokich masach rewolucyjnych, aby przezwyciężyć trudności i zakręty na naszej drodze naprzód i odnieść jeszcze większe zwycięstwa w sprawie socjalizmu.
VI. O umocnieniu i budowie Partii
Zwycięstwo w Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej dostarczyło nam cennego doświadczenia, jak budować partię w warunkach dyktatury proletariatu. Jak przewodniczący Mao wskazał całej partii:
«Organizacja partyjna powinna składać się z zaawansowanych elementów proletariatu; powinna to być energiczna organizacja awangardowa, zdolna do przewodzenia proletariatowi i masom rewolucyjnym w walce z wrogiem klasowym.»
Instrukcja Przewodniczącego Mao określiła naszą polityczną orientację na konsolidację i budowanie partii.
Komunistyczna Partia Chin była pielęgnowana i budowana przez naszego wielkiego przywódcę, przewodniczącego Mao. Od momentu powstania w 1921 r. nasza partia przeszła przez długie lata walki o przejęcie władzy państwowej i umocnienie dyktatury proletariatu siłą zbrojną. Kierowana przez przewodniczącego Mao, nasza partia zawsze stanęła na czele rewolucyjnych wojen i walk. Pod przewodnictwem słusznej linii Przewodniczącego Mao, nasza partia w obliczu niezwykle silnych wrogów wewnętrznych i zagranicznych oraz w najbardziej złożonych okolicznościach wspierała proletariat i szerokie masy ludu chińskiego w przestrzeganiu zasady zachowania niepodległości. zachowując inicjatywę we własnych rękach i polegając na własnych wysiłkach, podtrzymując proletariacki internacjonalizm i prowadząc heroiczne walki, z wkraczaniem w jeden wyłom, gdy drugi upadał, i tylko w ten sposób nasza partia wyrosła z grup komunistycznych, z tylko kilkudziesięciu początkowych członków do wielkiej, chwalebnej i słusznej partii, która przewodzi dziś potężnej Chińskiej Republice Ludowej. Głęboko rozumiemy, że bez zbrojnej walki ludu nie byłoby dziś Komunistycznej Partii Chin i nie byłoby dziś Chińskiej Republiki Ludowej. Musimy zawsze pamiętać o nauczaniu Przewodniczącego Mao: «Towarzysze w całej Partii nigdy nie mogą zapomnieć tego doświadczenia, za które zapłaciliśmy krwią».
Komunistyczna Partia Chin wszystkie swoje osiągnięcia zawdzięcza mądremu przywództwu Przewodniczącego Mao i te osiągnięcia stanowią zwycięstwa Myśli Mao Zedonga. Od pół wieku w kierowaniu wielką walką ludzi wszystkich narodowości Chin o dokonanie rewolucji nowodemokratycznej, w kierowaniu wielką walką Chin o rewolucję socjalistyczną i budownictwo socjalistyczne oraz w wielkiej walce współczesnego międzynarodowego ruchu komunistycznego przeciw imperializmowi, nowoczesnemu rewizjonizmowi i reakcjonistom różnych krajów, przewodniczący Mao zintegrował uniwersalną prawdę marksizmu-leninizmu z konkretną praktyką rewolucji, odziedziczył, bronił i rozwijał marksizm-leninizm w wymiarze politycznym, militarnym, ekonomicznym, kulturalnym, filozoficznym. i innych sfer, i przeniósł marksizm-leninizm na wyższy i zupełnie nowy poziom. Myśl Mao Zedonga to marksizm-leninizm epoki, w której imperializm zmierza do całkowitego upadku, a socjalizm zmierza do światowego zwycięstwa. Cała historia naszej Partii potwierdziła tę prawdę: Odchodząc od kierownictwa Myśli Przewodniczącego Mao i Mao Zedonga, nasza partia poniesie niepowodzenia i porażki; podążając ściśle za przewodniczącym Mao i działając zgodnie z Myślą Mao Zedonga, nasza partia będzie awansować i triumfować. Musimy na zawsze zapamiętać tę lekcję. Ktokolwiek sprzeciwi się Przewodniczącemu Mao, ktokolwiek sprzeciwi się Myśli Mao Zedong, w jakimkolwiek czasie iw jakichkolwiek okolicznościach, zostanie potępiony i ukarany przez całą Partię i cały kraj.
Omawiając konsolidację i budowę Partii, przewodniczący Mao powiedział:
«Człowiek ma tętnice i żyły, którymi krąży krew w sercu, i oddycha płucami, wydychając dwutlenek węgla i wdychając świeży tlen, czyli pozbywając się nieświeżego i nabierając świeżego. Partia proletariacka musi też pozbyć się nieświeżego i nabrać świeżego, bo tylko w ten sposób może być pełna witalności. Bez wyeliminowania odpadów i wchłonięcia świeżej krwi Partia nie ma wigoru.»
Za pomocą tej analogii przewodniczący Mao wyjaśnił dialektykę wewnętrznej sprzeczności. «Prawo sprzeczności w rzeczach, to znaczy prawo jedności przeciwieństw, jest podstawowym prawem dialektyki materialistycznej». Sprzeciw i walka między dwiema liniami wewnątrz Partii są odbiciem wewnątrz Partii sprzeczności między klasami i między nowym a starym w społeczeństwie. Gdyby nie było sprzeczności w partii i walk o ich rozwiązanie, gdyby partia nie pozbyła się starej i nie przyjęła świeżego, życie partii by się skończyło.» Teoria Przewodniczącego Mao na temat sprzeczności wewnątrzpartyjnej jest i będzie fundamentalną myślą przewodnią dla konsolidacji i budowy Partii.
W historii Komunistycznej Partii Chin linia marksistowsko-leninowska przewodniczącego Mao zwalczała oportunistyczne linie prawicowe i «lewicowe» w Partii. Pod przywództwem przewodniczącego Mao nasza partia pokonała prawicową linię oportunistyczną Chena Duxiu, pokonała «lewicowe», oportunistyczne linie Qu Qiubai i Li Lisana, pokonała najpierw «lewicę», a następnie prawicową linie oportunistyczną Wang Minga, pokonały łamiącą Armię Czerwoną linię Zhanga Guotao, pokonały prawicowy oportunistyczny antypartyjny blok Penga Dehuaia, Kao Kanga, Rao Shushi i innych, a po długich latach walki rozbiły kontrrewolucyjna linię rewizjonistyczną Liu Shaoqi. Nasza partia skonsolidowała się, rozwinęła i rosła w siłę właśnie w walce między dwiema liniami, zwłaszcza w walce o pokonanie trzech renegackich klik: Chena Duxiu, Wang Minga i Liu Shaoqi, które wyrządziły największą krzywdę partii.
W nowym okresie historycznym, proletariat umacnia swoją dyktaturę i sprawuje kierownictwo w każdym zakresie pracy poprzez swoją awangardę – Partię Komunistyczną. Odchodząc od dyktatury proletariatu i kontynuacji rewolucji pod dyktaturą proletariatu, nie da się poprawnie rozwiązać kwestii budowania partii.
Rewizjonistyczna linia Liu Shaoqi na temat budowania partii zdradziła samą istotę marksistowsko-leninowskiego nauczania o dyktaturze proletariatu i marksistowsko-leninowskiej teorii o budowaniu partii. W decydującym momencie, gdy chińska rewolucja socjalistyczna pogłębiała się, a walka klasowa była niezwykle ostra, Liu Shaoqi ponownie wydał swoją złowrogą książkę o samokultywacji, jego celem było obalenie dyktatury proletariatu w naszym kraju i przywrócenie dyktatury burżuazji. Kiedy Liu Shaoqi, kopiując cytowany wcześniej w tym raporcie fragment Lenina o konieczności dyktatury proletariatu, po raz kolejny celowo pominął najważniejszy wniosek, że «dyktatura proletariatu jest niezbędna», tym samym wyraźnie ujawniając swoje własne kontrrewolucyjne, renegackie rysy. Co więcej, Liu Shaoqi dalej rozpowszechniał takie reakcyjne błędy, jak teoria «wygaśnięcia walki klas», teoria «posłusznych narzędzi», teoria, że «masy są zacofane», teoria «wstąpienia do Partii aby wspinać się w górę», teoria «pokoju wewnątrzpartyjnego» i teoria «połączenia interesów prywatnych i publicznych» (tj. «trochę stracić, by dużo zyskać»), w daremnej próbie korupcji i dezintegracji naszej partii, aby im bardziej członkowie partii «rozwijali» się, tym bardziej stali się rewizjonistami i aby marksistowsko-leninowska partia «przekształciła się pokojowo» w partię rewizjonistyczną, a dyktaturę proletariatu w dyktaturę burżuazji . Powinniśmy kpić z rewolucyjnej masowej krytyki i odmowy oraz całkowicie wyeliminować zgubny wpływ reakcyjnych błędów Liu Shaoqi.
Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna jest najszerszym i najgłębszym ruchem na rzecz konsolidacji partii w jej historii. Organizacje partyjne na różnych szczeblach i szerokie masy komunistów doświadczyły ostrej walki między dwiema liniami, przeszły próbę w walce klasowej na wielką skalę i zostały ocenione przez masy rewolucyjne zarówno w partii, jak i poza nią. W ten sposób członkowie i kadry Partii stawiły czoła światu, stawiły czoła burzy oraz podniosły swoją świadomość klasową i świadomość walki dwuliniowej. Ta wielka rewolucja uczy nas: pod dyktaturą proletariatu musimy edukować masy członków partyjnych klas społecznych o walce klas, o walce między dwiema liniami i o kontynuowaniu rewolucji. Musimy walczyć z rewizjonizmem zarówno wewnątrz, jak i poza partią, oczyścić partię z renegatów, wrogich agentów i innych elementów reprezentujących interesy klas wyzyskiwaczy, a także przyjąć do partii autentycznie zaawansowane elementy proletariatu, które zostały wypróbowane podczas wielkiej burzy. Musimy dążyć do tego, aby przywództwo organizacji partyjnych na wszystkich szczeblach było naprawdę w rękach marksistów. Musimy dopilnować, aby członkowie Partii naprawdę integrowali teorię z praktyką, utrzymywali bliskie więzi z masami i byli odważni w krytyce i samokrytyce. Musimy dopilnować, aby członkowie partii zawsze trzymali się stylu bycia skromnym, roztropnym i wolnym od arogancji i pochopności oraz wytrwałej walki i prostego życia. Tylko w ten sposób partia będzie w stanie poprowadzić proletariat i masy rewolucyjne w doprowadzeniu rewolucji socjalistycznej do końca.
Przewodniczący Mao uczy nas:
«Doświadczenie historyczne zasługuje na uwagę. Linia lub punkt widzenia muszą być wyjaśniane stale i wielokrotnie. Nie wystarczy wyjaśniać je tylko kilku osobom; muszą być podane do wiadomości szerokich mas rewolucyjnych.»
Badanie i rozpowszechnianie podstawowego doświadczenia Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, badanie i rozpowszechnianie historii walki między dwiema liniami oraz badanie i rozpowszechnianie teorii Przewodniczącego Mao o kontynuowaniu rewolucji pod dyktaturą proletariatu musi być przeprowadzane nie tylko raz, ale powtarzane co roku, co miesiąc, codziennie. Tylko w ten sposób masy członków partii i lud będą mogły krytykować i przeciwstawiać się błędnym poglądom i tendencjom z chwilą ich pojawienia się, i czy będzie można zagwarantować, że nasza partia będzie zawsze zwycięsko posuwała się naprzód po właściwym kursie wyznaczonym przez Przewodniczącego Mao.
Ważnym punktem obrad IX Krajowego Zjazdu Partii jest zmiana Statutu Partii. Komitet Centralny poddał projekt Statutu pod obrady zjazdu. Projekt ten został opracowany wspólnie przez całą partię i masy rewolucyjne w całym kraju. Od listopada 1967, kiedy przewodniczący Mao zaproponował, aby pierwotne organizacje partyjne wzięły udział w poddaniu korekcie starego statutu, Komitet Centralny otrzymał kilka tysięcy projektów. Na tej podstawie XII Rozszerzona Sesja Plenarna VIII Komitetu Centralnego Partii sporządziła projekt Statutu Partii, nad którym cała partia, cała armia i masy rewolucyjne w całym kraju ponownie prowadziły entuzjastyczne i poważne dyskusje. Można powiedzieć, że projekt nowego Statutu Partii jest produktem integracji mądrego kierownictwa wielkiego przywódcy Mao z szerokimi masami; odzwierciedla wolę całej partii, całej armii i mas rewolucyjnych w całym kraju i daje żywy pokaz demokratycznego centralizmu i linii mas, do których Partia zawsze się trzymała. Szczególnie ważny jest fakt, że projekt Statutu wyraźnie potwierdził, że marksizm-leninizm, Myśl Mao Zedonga jest teoretyczną podstawą kierującą myśleniem partii. Jest to wielkie zwycięstwo Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej w rozbiciu rewizjonistycznej linii Liu Shaoqi w sprawie budowania Partii, wielkie zwycięstwo marksizmu-leninizmu, Myśli Mao Zedonga. Komitet Centralny jest przekonany, że po omówieniu i uchwaleniu przez zjazd nowej Konstytucji Partii, nasza partia, zgodnie z jej postanowieniami, zostanie z pewnością wbudowana w partię jeszcze większą, jeszcze bardziej chwalebną i jeszcze bardziej poprawną.
Walka dwuliniowa podczas WPRK
1. O dwóch drogach
Drogą socjalizmu czy kapitalizmu? (fragmenty)
Którą drogą, Chiny? Drogą socjalistyczną czy kapitalistyczną? To nie tylko fundamentalna kwestia chińskiej polityki, dotyczy ona losów światowej rewolucji proletariackiej.
Od kilkudziesięciu lat w Komunistycznej Partii Chin toczy się zaciekła walka o tę fundamentalną kwestię, walkę między dwiema diametralnie przeciwstawnymi liniami, na każdym historycznym etapie rozwoju rewolucji chińskiej i w każdym kluczowym momencie rewolucyjnej zmiany.
Jedna linia utrzymuje, że rewolucja chińska musi być kierowana przez proletariat, że musi przejść ze stadium nowej rewolucji demokratycznej do stadium rewolucji socjalistycznej, że rewolucja pod dyktaturą proletariatu musi być doprowadzona do końca. i że jej ostatecznym celem jest komunizm. To jest proletariacka linia rewolucyjna reprezentowana przez naszego wielkiego przywódcę, przewodniczącego Mao.
Druga linia likwiduje proletariackie kierownictwo rewolucji chińskiej, praktykuje burżuazyjny reformizm, a na etapie socjalizmu przeciwstawia się rewolucji socjalistycznej i dyktaturze proletariatu i idzie drogą kapitalistyczną, czyli ciemną, starą drogą, która byłaby doprowadzić Chiny z powrotem do półkolonialnego, półfeudalnego społeczeństwa. To jest reakcyjna linia prowadzona kolejno przez Chena Duxiu, Qu Qiubai, Li Lisana, Wang Minga i Zhanga Guotao, aż do najwyższego przedstawiciela partii, idącego drogą kapitalistyczną. A ta osoba reprezentuje tę reakcyjną linię w jej najbardziej skoncentrowanej formie. […]
Istotą tej walki było pytanie, jaką drogę powinny obrać Chiny. Jej centralnym punktem zawsze była sprawa władzy politycznej, kwestia, która klasa powinna sprawować dyktaturę.
Nasz wielki przywódca, Przewodniczący Mao uczy nas: «Na etapie rewolucji demokratycznej centralnym punktem programu Komunistycznej Partii Chin jest wspólna dyktatura kilku klas rewolucyjnych kierowanych przez proletariat: na etapie rewolucji socjalistycznej centralnym punktem programu Komunistycznej Partii Chin jest dyktatura proletariatu w postaci dyktatury ludowo-demokratycznej.» […]
Mówi: «Pierwszym krokiem w naszej rewolucji z pewnością nie jest i nie może być ustanowienie społeczeństwa kapitalistycznego pod dyktaturą chińskiej burżuazji, ale doprowadzi do ustanowienia społeczeństwa nowodemokratycznego pod wspólną dyktaturą wszystkich rewolucyjne klas Chin, na czele z chińskim proletariatem. Rewolucja zostanie następnie przeniesiona do drugiego etapu, w którym w Chinach powstanie społeczeństwo socjalistyczne.
Przewodniczący Mao ostro obalił błędną, reakcyjną teorię, która wzywa do daremnej próby ustanowienia dyktatury burżuazji w Chinach. Wyraźnie wskazał, że sądząc po międzynarodowej i wewnętrznej sytuacji Chin, każdy, kto marzył o ustanowieniu społeczeństwa kapitalistycznego, jako społeczeństwa pod dyktaturą burżuazji, w końcu znajdzie się na łonie imperializmu, w wyniku czego Chiny ponownie staną się kolonią lub półkolonią i częścią reakcyjnego świata pod rządami imperializmu. […]
Na początku lat dwudziestych [Liu Shaoqi] śpiewał tę samą melodię, co renegat Chen Duxiu. Zaciekle atakował proletariackich rewolucjonistów, mówiąc, że przejęcia władzy politycznej «oczywiście nie może teraz dokonać taki młodociany proletariat, sądząc po obecnej sytuacji w Chinach. Ponieważ jest to kwestia odległej przyszłości, nie ma potrzeby tracić słów na omawianie tego.» […]
Po opublikowaniu «O nowej demokracji» Przewodniczącego Mao, zrobił wszystko, aby bezpośrednio zaatakować Mao, śpiewając melodię całkowicie przeciwną jego pracy. Posunął się do tego, że pochwalił Czang Kaj-szeka jako «sztandar rewolucji» i oświadczył: «Myślę, że pod sztandarem Trzech Ludowych Zasad Kuomingtangu chińska rewolucja będzie przebiegać znacznie płynniej niż pod jakimkolwiek innym, przynajmniej na obecnym etapie rewolucji.» […]
Po wygranej Wojnie Oporu przeciwko Japonii[…] Przewodniczący Mao zwrócił uwagę: «Od teraz zacznie się walka, jaki kraj budować? Zbudować nowodemokratyczny kraj szerokich mas ludowych pod kierownictwem proletariatu? Albo zbudować na wpół kolonialny i na wpół feudalny kraj pod dyktaturą wielkich właścicieli ziemskich i wielkiej burżuazji? To będzie bardzo skomplikowana walka. Obecnie przybiera ona formę walki między Czang Kaj-szekiem, który próbuje uzurpować sobie owoce zwycięstwa Wojny Oporu, a nami, którzy sprzeciwiamy się jego uzurpacji. Jeśli w tym okresie pojawi się jakikolwiek oportunizm, będzie on polegał na nieudanej walce i dobrowolnym podarowaniu Czang Kaj-szekowi owoców, które powinny trafić do ludzi». […]
To nie kogo innego jak najwyższy autorytet partii idący kapitalistyczną drogą, którego przewodniczący Mao krytykował i odrzucał jako reprezentanta oportunizmu. Po raz kolejny ten stary oportunista systematycznie wytyczał swoją narodowo-kapitulancką i klasowo-kapitulancką linię przeciwstawiania się i wyprzedaży rewolucji w historycznym momencie wielkiej bitwy, decydującej dla wyboru między dwoma losami, między dwiema perspektywami dla Chin. Stwierdził, że «obecnie główna forma walki rewolucji chińskiej stała się pokojowa i parlamentarna, jest to legalna walka masowa i walka parlamentarna. […]
Utworzenie Chińskiej Republiki Ludowej przeniosło historię na nowy etap, to znaczy od etapu rewolucji nowodemokratycznej do etapu rewolucji socjalistycznej. W tym momencie walka między dwiema liniami koncentrowała się na tym, jaką drogę powinny obrać nowo powstałe Nowe Chiny – drogę socjalistyczną czy kapitalistyczną? W ostatecznym rozrachunku walka ta dotyczyła kwestii, czy dyktatura proletariatu czy dyktatura burżuazji będzie sprawowana w Chinach.
[…] Przewodniczący Mao zaznaczył […]: «Po ogólnokrajowym zwycięstwie rewolucji nowodemokratycznej i rozwiązaniu kwestii przynależności ziemi, w Chinach zaistnieją dwie zasadnicze sprzeczności. Pierwsza jest wewnętrzna, to znaczy sprzeczność między klasą robotniczą a burżuazją. Druga jest zewnętrzna, czyli sprzeczność między Chinami a krajami imperialistycznymi. W konsekwencji, po zwycięstwie rewolucji ludowo-demokratycznej, władza państwowa republiki ludowej pod przywództwem klasy robotniczej nie może być osłabiona, ale musi zostać wzmocniona».
Później […] przewodniczący Mao zaznaczył: Powstanie Chińskiej Republiki Ludowej 1 października 1949 r. oznaczało w głównej mierze zakończenie etapu rewolucji nowodemokratycznej i początek etapu rewolucji socjalistycznej. Powiedział: «Głównym kierunkiem i ogólnym zadaniem partii w tym okresie przejściowym jest stopniowe doprowadzenie do socjalistycznego uprzemysłowienia kraju i socjalistycznego przekształcenia rolnictwa, rzemiosła, kapitalistycznego przemysłu i handlu w ciągu dość długiego okresu. Ta ogólna linia jest latarnią morską, która oświetla wszystkie aspekty naszej pracy. Jeśli odejdziemy od niej w jakimkolwiek aspekcie, popełnimy błędy, prawicowe lub lewicowe».
W tym czasie […] [Liu Shaoqi] prowadził rażącą kampanię na rzecz rozwoju kapitalizmu w mieście i na wsi. Podniósł hasło «walka o umocnienie systemu nowodemokratycznego». […] Opowiadał się za rozwojem i długotrwałą ochroną bogatej gospodarki chłopskiej na wsi. […]
[Powiedział] «Kiedy w przyszłości Chiny będą miały nadprodukcję przemysłową, nadejdzie czas, aby wkroczyły w socjalizm». «Kiedy w przyszłości Chiny będą miały nadprodukcję przemysłową» – cóż za uwaga! Nadprodukcja przemysłowa jest cechą charakterystyczną kapitalizmu. Ta jego uwaga od razu ujawniła jego ambicję rozwoju kapitalizmu. Tego rodzaju rzeczy, które sprzedawał, nie były w rzeczywistości nowością, ale powtórką bzdur o «teorii sił wytwórczych» wysuwanych przez rewizjonistów starego typu, w tym Trockiego, Bucharina i Rykowa, rozbitych przez Lenina i Stalina na wczesnym etapie po powstaniu Związku Radzieckiego. […]
Aby oszukać innych, najwyższy autorytet partii idący drogą kapitalistyczną również obłudnie mówił o dyktaturze proletariatu, ale jego dyktatura proletariatu jest dyktaturą fałszywego proletariatu i autentyczną dyktaturą burżuazji.
Przewodniczący Mao trafił w sedno, mówiąc: «Co się stanie, jeśli nasz kraj nie zbuduje gospodarki socjalistycznej? Zamieni się w kraj taki jak Jugosławia, w rzeczywistości państwo burżuazyjne, a dyktatura proletariatu zamieni się w dyktaturę burżuazyjną i, jeśli o to chodzi, w reakcyjną, faszystowską dyktaturę. […]»
Kiedy socjalistyczna transformacja własności środków produkcji została w zasadzie zakończona, czy klasy i walka klas nadal istnieją w społeczeństwie socjalistycznym? Czy należy utrzymać dyktaturę proletariatu i doprowadzić rewolucję socjalistyczną do końca, czy też znieść dyktaturę proletariatu i utorować drogę do restauracji kapitalizmu? Te ważne problemy teoretyczne i praktyczne nie były wcześniej rozwiązane w historii międzynarodowego ruchu komunistycznego. […]
Przewodniczący Mao wyraźnie zaznaczył, że w społeczeństwie socjalistycznym «walka klasowa bynajmniej się nie skończyła. Walka klasowa między proletariatem a burżuazją, walka klasowa między różnymi siłami politycznymi, walka klasowa na polu ideologicznym między proletariatem a burżuazją będzie trwała nadal długo i pokrętnie, a czasami nawet stanie się naprawdę dotkliwa». «Wciąż jest wielu ludzi, którzy na próżno mają nadzieję na przywrócenie systemu kapitalistycznego i walkę z klasą robotniczą na każdym froncie, w tym ideologicznym. “
Jednak [Liu Shaoqi] zrobił wszystko, co w jego mocy, aby szerzyć ideę «umierania walki klasowej». […]
Co się tyczy walki międzynarodowej, bił w bęben kapitulacji przed imperialistami, nowoczesnymi rewizjonistami i reakcjonistami różnych krajów i opowiadał się za stłumieniem płomieni rewolucji na świecie: opowiadał się za likwidacją walki w naszych stosunkach z imperializmem, reakcją i nowoczesnym rewizjonizmem oraz ograniczenie pomocy w walce rewolucyjnej innych narodów.
Powiedział: «Nawet jeśli chodzi o Stany Zjednoczone, mamy nadzieję poprawić nasze relacje z nimi». Dążył nawet do «rozwijania przyjaznych stosunków» z USA. Twierdził, że Chruszczow «nie był w stanie przywrócić kapitalizmu w Związku Radzieckim» i że Chruszczow był «prawdziwie» przeciwny imperializmowi i że «powinniśmy się z nimi zjednoczyć», «szukać wspólnej płaszczyzny, zachowując przy tym różnice» i «razem przeciwstawić się imperializmowi». […]
Historia dyktatury proletariatu mówi nam, że władza polityczna pozostaje najbardziej podstawową ze wszystkich kwestii w walce o powołanie dyktatury proletariatu. […]
W tym wielkim historycznym dokumencie, Okólniku Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin z 16 maja 1966 roku, przewodniczący Mao zauważył: «Ci przedstawiciele burżuazji, którzy wkradli się do partii, rządu, armii i różnych kręgów kulturowych, są bandą kontrrewolucyjnych rewizjonistów. Gdy tylko nastaną warunki do przejęcia przez nich władzy politycznej, zamienią dyktaturę proletariatu w dyktaturę burżuazji. Niektóre z nich już przejrzeliśmy, inne nie. Niektórzy nadal cieszą się zaufaniem i są szkoleni na naszych następców, na przykład osoby takie jak Chruszczow, które wciąż gnieżdżą się obok nas. Komitety partyjne na wszystkich szczeblach muszą zwracać uwagę na tę sprawę». […]
«Tylko socjalizm może uratować Chiny!» […]
Wytyczna Przewodniczącego Mao jest wytyczną dla rewolucjonistów na całym świecie. Droga, którą on otworzył, jest drogą, po której posuwają się rewolucjoniści całego świata.
Którędy, Chiny? Którędy, świecie? Koło historii zmierza w kierunku wskazanym przez myśl Mao Zedonga!
(“Peking Review», nr 34, 1967)
Teoretyczna broń do przeprowadzenia rewolucji w warunkach dyktatury proletariatu (fragmenty)
Największą rewizją marksizmu-leninizmu rewizjonistycznej kliki Chruszczowa jest to, że wymyśliła «teorię państwa całego ludu» i «Partię całego ludu». Zgodnie z tą «teorią» w społeczeństwie socjalistycznym zanikają sprzeczności klasowe, znikają walki klasowe, a celem jest budowanie «gulaszowego komunizmu». […]
Najwyższa osoba u władzy, idąca kapitalistyczną drogą w partii chińskiej śpiewa tę samą melodię, co Chruszczow w Związku Radzieckim. Po zakończeniu socjalistycznej transformacji własności środków produkcji w większej części Chin, zajął stanowisko diametralnie przeciwne wobec stanowiska towarzysza Mao Zedonga, gdy głosił teorię wygaśnięcia walki klasowej. Twierdził: «Wróg domowy został w większości wyeliminowany»; «w kraju, główna walka klasowa w zasadzie dobiegła końca lub można powiedzieć, że została w zasadzie rozstrzygnięta, innymi słowy. Sprzeczności między wrogiem a nami w zasadzie zostały rozwiązane»; «odtąd nie będzie już walk rewolucyjnych i transformacji socjalistycznej»; «kwestia, kto zwycięży, socjalizm czy kapitalizm, została już rozstrzygnięta» i «najważniejszym zadaniem państwa jest zorganizowanie życia społeczeństwa». […]
[Przewodniczący Mao wyraźnie wskazał w 1962 r.:] Społeczeństwo socjalistyczne to dość długa faza historyczna. Na tym historycznym etapie trwają klasy, sprzeczności klasowe i walka klas, walka między drogą socjalizmu a drogą kapitalizmu trwa i istnieje niebezpieczeństwo restauracji kapitalizmu. Niezbędne jest rozpoznanie długotrwałego i złożonego charakteru tej walki. Konieczne jest zwiększenie naszej czujności. Konieczne jest podjęcie edukacji socjalistycznej. Niezbędne jest właściwe zrozumienie problemu sprzeczności klasowych i walki klasowej oraz właściwe radzenie sobie z nimi. Rozróżnianie sprzeczności między wrogiem i nami samymi z jednej strony, a tymi wewnątrz ludu z drugiej i odpowiedniego radzenia sobie z nimi. W przeciwnym razie taki socjalistyczny kraj jak nasz zamieni się w swoje przeciwieństwo, ulegnie degeneracji. i nastąpi restautacja kapitalizmu. Odtąd musimy sobie o tym przypominać każdego roku, każdego miesiąca i każdego dnia, abyśmy mogli trzeźwo zrozumieć tę kwestię i utrzymać linię marksistowsko-leninowską. […]
Przewodniczący Mao powiedział [w 1963 r.] całej partii i całemu narodowi chińskiemu, że jeśli zapomną o istnieniu klas i walce klas w społeczeństwie socjalistycznym, «wtedy to nie potrwa długo, może tylko kilka lat, dekadę lub kilkadziesiąt lat, zanim nieuchronnie nastąpi kontrrewolucyjna restauracja na skalę narodową, partia marksistowsko-leninowska niewątpliwie stałaby się partią rewizjonistyczną lub partią faszystowską, a całe Chiny zmieniłyby swój kolor. Towarzysze, pomyślcie tylko – co za niebezpieczna perspektywa!»
Genialny marksistowsko-leninowski dokument «Propozycja dotycząca ogólnej linii Międzynarodowego Ruchu Komunistycznego» lub «Propozycja dwudziestu pięciu punktów» został opublikowany 14 czerwca 1963 roku. Jest to wspaniały program dla międzynarodowego ruchu komunistycznego naszej ery, oświetlony jest blaskiem myśli Mao Zedonga. Dokument ten, który został sporządzony pod osobistym kierownictwem Przewodniczącego Mao, wskazywał:
«Przez bardzo długi okres historyczny po objęciu władzy przez proletariat walka klas trwa jako obiektywne prawo niezależne od woli człowieka, różniące się jedynie formą od tego, jakie było przed przejęciem władzy».
«Po rewolucji październikowej Lenin wielokrotnie wskazywał, że:
«a) Obaleni wyzyskiwacze zawsze próbują na tysiąc i jeden sposobów ożywić «raj», którego zostali pozbawieni.
b) W drobnomieszczańskiej atmosferze nieustannie i spontanicznie powstają nowe elementy kapitalizmu.
c) Politycznidegeneracii nowe elementy burżuazyjne mogą pojawić się w szeregach klasy robotniczej i wśród funkcjonariuszy rządowych w wyniku wpływów burżuazyjnych i wszechobecnej, deprawującej atmosfery drobnomieszczaństwa.
d) Zewnętrzne warunki kontynuacji walki klasowej w kraju socjalistycznym są otoczone przez międzynarodowy kapitalizm, groźbę zbrojnej interwencji imperialistów i ich wywrotową działalność w celu osiągnięcia pokojowego rozpadu».
«Życie potwierdziło te wnioski Lenina».
«Przez dziesięciolecia lub nawet dłuższe okresy po socjalistycznej industrializacji i rolniczej kolektywizacji nie będzie można powiedzieć, że jakikolwiek socjalistyczny kraj będzie wolny od tych elementów, które Lenin wielokrotnie potępiał, takich jak burżuazja, pasożyty, spekulanci, oszuści, próżniacy, chuligani i malwersanci funduszy państwowych: albo powiedzieć, że kraj socjalistyczny nie będzie już musiał wykonywać lub być w stanie zrezygnować z postawionego przez Lenina zadania pokonania «tej zarazy, tej zarazy, tego wrzodu, który socjalizm odziedziczył po kapitalizmie».
«W kraju socjalistycznym potrzeba bardzo długiego okresu historycznego, aby rozstrzygnąć, kto zwycięży – socjalizm czy kapitalizm. Walka między drogą socjalizmu a drogą kapitalizmu przebiega przez cały ten okres historyczny.Wznosi się i opada w sposób podobny do fali, czasami staje się bardzo zaciekła, a formy walki są liczne i różnorodne».
«Deklaracja z 1957 r. słusznie stwierdza, że «zdobyciewładzy przez klasę robotniczą jest tylko początkiem rewolucji, a nie jej zakończeniem».
«Zaprzeczanie istnieniu walki klasowej w okresie dyktatury proletariatu i konieczności gruntownego dokończenia rewolucji socjalistycznej na froncie gospodarczym, politycznym i ideologicznym jest błędne, nie odpowiada obiektywnej rzeczywistości i jest pogwałceniem marksizmu-leninizmu.
W lipcu 1964 r. nasz wielki przywódca, przewodniczący Mao, ponownie nauczył nas, że «w sferze polityki i ideologii potrzeba bardzo długiego czasu, aby zdecydować, »kto zwycięży« w walce między socjalizmem a kapitalizmem. Kilka dekad tego nie zrobi: sukces wymaga od jednego do kilku stuleci. W kwestii czasu trwania lepiej przygotować się na dłuższy niż krótszy okres. W kwestii wysiłku lepiej uznać zadanie za trudne, niż za łatwe. Myślenie i działanie w ten sposób będzie korzystniejsze i mniej szkodliwe».
To właśnie pod przewodnictwem wielkiej teorii wysuniętej przez towarzysza Mao Zedonga socjalistyczny ruch edukacyjny był realizowany na szeroką skalę na rozległych wsiach i w miastach Chin. Ruch ten dokonał wspaniałych osiągnięć i rozwiązał w praktyce szereg problemów, dostarczając cennego doświadczenia dla przeprowadzenia rewolucji pod dyktaturą proletariatu.
Ale najwyższy autorytet partii, idący drogą kapitalistyczną, użył burżuazyjnej reakcyjnej linii «Lewicy w formie, Prawicy w istocie», by przeciwstawić się marksistowsko-leninowskiej linii przewodniczącego Mao. Negował istotę socjalistycznego ruchu edukacyjnego, jakim była walka klasowa między proletariatem a burżuazją, i wypaczał ją, określając ją jako sprzeczność między «byciem «czystym» politycznie, ideologicznie, organizacyjnie i ekonomicznie a «nieczystością». W ten sposób zmienił cel walki i uderzył mocno w wielu, aby chronić garstkę, chronić rządzących partią idącą drogą kapitalistyczną, chronić obszarników, bogatych chłopów, kontrrewolucjonistów, złe elementy i prawicowców oraz zachować społeczną podstawę restauracji kapitalizmu. Sprzedawał swoje rewizjonistyczne towary w całym kraju, otwarcie atakował proletariacką linię rewolucji przewodniczącego Mao i jego marksistowsko-leninowską linię masową oraz metody badań. […]
[W 1965] przewodniczący Mao przedstawił po raz pierwszy tę bardzo ważną teorię: «Głównym celem obecnego ruchu są ci w Partii, którzy sprawują władzę i podążają drogą kapitalistyczną». «Spośród tych, którzy sprawują władzę, idąc kapitalistyczną drogą, niektórzy działają na scenie, podczas gdy inni działają zza kulis». Wspieranie tych osób we władzy «są pewne osoby na wyższych szczeblach – na poziomie gminy, powiatu, prefektury, a nawet na szczeblu regionalnym i w urzędach centralnych – które są przeciwne budowaniu socjalizmu». […]
W swojej książce «O prawidłowym postępowaniu ze sprzecznościami wśród ludzi» przewodniczący Mao wymienia sześć politycznych kryteriów oceny słów i czynów w życiu politycznym naszego kraju. Mówi:
«Ogólnie rzecz biorąc, kryteria powinny wyglądać następująco:
(1) Słowa i czyny powinny pomagać jednoczyć, a nie dzielić ludzi różnych narodowości.
(2) Powinny być korzystne, a nie szkodliwe dla transformacji socjalistycznej i budownictwa socjalistycznego.
(3) Powinny pomagać w konsolidacji, a nie podważać ani osłabiać demokratycznądyktaturęludu.
(4) Powinny przyczyniać się doumocnienia, a nie podważania lub osłabiania demokratycznego centralizmu.
(5) Powinny one przyczynić się do wzmocnienia, a nie odrzucenia lub osłabienia przywództwa Partii Komunistycznej.
(6) Powinny być korzystne, a nie szkodliwe, dla międzynarodowej socjalistycznej jedności i jedności miłujących pokój ludzi na świecie». […]
Przewodniczący Mao uczy nas: «Z tych sześciu kryteriów najważniejsze są ścieżka socjalistyczna i kierownictwo Partii». Te dwa kryteria są również najważniejsze dla wielkiej rewolucji pod dyktaturą proletariatu.
(«Peking Review», nr 26, 1967)
2. O partii
Budowanie partii musi być ściśle związane z jej linią polityczną (fragmenty)
[…] Budowanie partii jest «ściśle związane z jej linią polityczną». W okresie rewolucji nowodemokratycznej jednolity front i walka zbrojna były naszymi dwoma podstawowymi orężami do pokonania wroga. Kwestia budowania partii była zawsze ściśle powiązana «z prawidłowym lub niewłaściwym rozwiązywaniem spraw jednolitego frontu i walki zbrojnej». Partia, po prawidłowym rozpatrzeniu tych kwestii, posunęła się naprzód w rozwoju i konsolidacji; ale kiedy niewłaściwie poradziła sobie z tymi dwoma pytaniami z powodu ingerencji i sabotażu linii oportunistycznych forsowanych przez Chena Duxiu, Wanga Minga i innych. Budowanie naszej partii wiązało się więc z procesem walki między liniami prawidłowymi i błędnymi. […]
[W okresie socjalizmu] Zgodnie z podstawową linią partii, budowanie partii musi łączyć się z walką między proletariatem a burżuazją, między drogą socjalistyczną a drogą kapitalistyczną, umacnianiem i konsolidacją dyktatury proletariatu. i wytrwałość w kontynuowaniu rewolucji pod dyktaturą proletariatu. W złożonej walce klasowej partia musi być dobra we właściwym rozróżnianiu i radzeniu sobie z dwoma typami sprzeczności – między nami a wrogiem i między ludźmi. Tylko w ten sposób może zmobilizować ludzi wszystkich narodowości w kraju do pokonania wezwań wrogów w kraju i za granicą, którzy sprawiają kłopoty i prowadzą destrukcyjną działalność, oraz posuwają rewolucję socjalistyczną i budownictwo od zwycięstwa do zwycięstwa. […]
Przewodniczący Mao podkreślił ze szczególnym naciskiem, że trzy wielkie ruchy rewolucyjne – walka klas, walka o produkcję i eksperyment naukowy – «są pewną gwarancją, że komuniści będą wolni od biurokracji i odporni na rewizjonizm i dogmatyzm, i na zawsze pozostaną niezwyciężeni. Są niezawodną gwarancją, że proletariat będzie w stanie zjednoczyć się z szerokimi masami pracującymi i urzeczywistnić swoją demokratyczną dyktaturę».
Podstawowym programem Komunistycznej Partii Chin jest całkowite obalenie burżuazji i wszystkich innych klas wyzyskiwaczy, ustanowienie dyktatury proletariatu w miejsce dyktatury burżuazji i wszystkich innych klas wyzyskiwaczy. […]
Organizacja partyjna nie może odgrywać roli bastionu w walce, jeżeli awangarda proletariatu zaniedbuje lub słabnie w pojmowaniu walki klasowej. Jeśli komunista przymyka oko na żywą rzeczywistość walki klasowej, nie jest godzien tytułu bojownika awangardy proletariatu. W swoim prawdziwym znaczeniu awangarda proletariatu musi działać zgodnie z filozofią walki partii komunistycznej, prowadząc nieustanną walkę z wrogiem klasowym, jak również z ideami burżuazji i wszystkich innych klas wyzyskiwaczy. Doświadczenie dowodzi, że ilekroć organizacja partyjna czyni nieustanne wysiłki, aby walkę klasową traktować jako kluczowe ogniwo w całej swojej pracy i prowadzi masy do walki z wrogiem klasowym, członkowie partii i masy są przepojone witalnością, rewolucja i produkcja rozwijają się od z dnia na dzień, a proletariacka linia rewolucji i polityka przewodniczącego Mao są realizowane co do joty. Wręcz przeciwnie, jeśli organizacja partyjna nie ogarnie walki klasowej, na pewno zapanuje atmosfera politycznej apatii i zarówno rewolucja, jak i produkcja nie będą zadowalające.
[…] Prezes Mao uczył nas: «Praktykuj marksizm, a nie rewizjonizm; łączcie się i nie rozdzielajcie; bądź otwarty i odważny, nie tocz intryg i nie spiskuj». Są to trzy podstawowe zasady, których należy przestrzegać w prowadzeniu walk wewnątrzpartyjnych. Wszystkie walki między dwiema liniami prowadzone dotychczas w partii obejmowały w ostatecznym rozrachunku pytanie, czy praktykować marksizm, czy rewizjonizm. W okresie socjalistycznym takie walki zawsze koncentrowały się wokół pytania, czy podtrzymać, czy zmienić podstawową linię Partii. […]
Zasada «jedności, krytyki, jedności» i «uczenie się na błędach z przeszłości, aby uniknąć przyszłych i leczenie choroby, aby ocalić pacjenta», wysuwane przez Przewodniczącego Mao w kontaktach z towarzyszami, którzy popełnili błędy, jest kryterium prawidłowego prowadzenia walki w Partii. […]
Aby utrzymać charakter naszej partii jako awangardy proletariatu, konieczne jest zapewnienie wszystkim członkom Partii wykształcenia w zakresie myśli marksizmu-leninizmu, Myśli Mao Zedonga i wykonanie dobrej roboty przekształcenia ich światopoglądu. Jest to ważna treść w ideologicznym budowaniu partii. […] Kluczowym problemem w przekształceniu swojego światopoglądu jest użycie materializmu dialektycznego do przeciwstawienia się idealizmowi i metafizyce oraz wykorzystanie materializmu historycznego do przeciwstawienia się idealizmowi historycznemu. […]
Dialektyczny i historyczny pogląd materialistyczny nie spada z nieba, nie jest wrodzony w umyśle. Pochodzi z długotrwałego i zaciekłego hartowania w walce pod przewodnictwem teorii marksistowskiej. Subiektywny świat człowieka jest przekształcany w trakcie przekształcania świata obiektywnego.
(«Peking Review» nr 12, 1973)
Całkowicie odrzuć kontrrewolucyjną linię rewizjonistyczną Liu Shaoqi w sprawie budowania partii (fragmenty)
Partia jest narzędziem walki klasowej
Liu Shaoqi pracował do granic możliwości, opowiadając się za teorią «wymierania walki klasowej» i bycia «dobrym członkiem partii i budowania dobrej partii». Sprzedawał dużą część swojej złowrogiej książki o «samokultywacji» pod swoim szyldem «partii dobrych ludzi», nie mówiąc o tym, do jakiej klasy należała partia. Na próżno usiłował zmusić partię proletariacką do oderwania się od walki klasowej, do zmiany jej charakteru i do przekształcenia naszej wielkiej partii w «partię dobrych ludzi», czyli tak zwaną «partię całego ludu», burżuazyjną partię faszystowską. […]
Otwarcie oświadczył: «Nie ma się czego obawiać, nawet jeśli na północnym wschodzie jest dziesięć tysięcy bogatych członków partii chłopskiej»; «byłoby lepiej, gdyby kapitaliści weszli do partii» […] Postulował, aby «członkami KC mogą być także ludzie, którzy przyznali się wrogowi do dokonanych aktów kapitulacji».
Obalenie teorii «posłusznych narzędzi»
Przewodniczący Mao zauważył niedawno: «Człowiek ma tętnice i żyły, przez które krąży krew w sercu, i oddycha płucami, wydychając dwutlenek węgla i wdychając świeży tlen, czyli pozbywając się nieświeżych i wdychając świeże. Partia proletariacka musi także pozbyć się nieświeżego i nabrać świeżego, bo tylko w ten sposób może być pełna witalności. Bez wyeliminowania odpadów i wchłonięcia świeżej krwi partia nie ma wigoru». […]
Arcyzdrajca Liu Shaoqi rozpowszechniał reakcyjną teorię «posłusznych narzędzi». Krzyczał: «Co zrobisz, jeśli nie będziesz działać jak narzędzie? Czy uważasz, że dobrze jest być narzędziem Partii? Czy uważasz, że dobrze jest być posłusznym narzędziem? Ja myślę, że jest to bardzo dobre.»
[Agenci Liu Shaoqi oświadczyli], że tylko ci, którzy okazali się «uczciwi i posłuszni» mogli wejść do Partii. Najwyraźniej ich «uczciwość» wymaga od członków Partii pokojowego współistnienia z wrogami klasowymi i przymykania oczu na przestępczą działalność garstki wrogich agentów, renegatów i zatwardziałych kapitalistycznych włóczęgów w celu przywrócenia kapitalizmu, podczas gdy ich «posłuszeństwo» wymaga członków Partii i rewolucyjne masy podążały za garstką kapitalistycznych włóczęgów i stały się ich uległymi narzędziami przywracania kapitalizmu.
Obalanie teorii, że «masy są zacofane»
Przewodniczący Mao zauważył niedawno: «Bezpośrednie poleganie na masach rewolucyjnych jest podstawową zasadą Partii Komunistycznej».
Jednak parch Liu Shaoqi postrzegał masy jako «motłoch» oraz jako «ignorantów i niekompetentnych». Domagał się «walki z zacofanymi ideami i zjawiskami wśród mas». Posługując się teorią, że «masy są zacofane», on i garstka jego agentów trzymali z dala od partii dużą liczbę wybitnych robotników o proletariackim duchu rewolucyjnym i narzucali im burżuazyjną dyktaturę. […]
Głosząc teorię, że «masy są zacofane», Liu Shaoqi na próżno usiłował oddzielić Partię od mas i tym samym podważyć ich bliskie relacje, aby uniemożliwić Partii nabranie świeżej krwi i tym samym doprowadzić do utraty przez partię swojej pozycji i rewolucyjnej witalności i doprowadzić do jej stopniowej degeneracji. Była to próżna próba przekształcenia wielkiej, chwalebnej i słusznej Komunistycznej Partii Chin w narzędzie odbudowy kapitalizmu. […]
Całkowite odrzucenie teorii Liu Shaoqi o «wstąpieniu do partii, aby być urzędnikiem»
To czy komunista będzie zwykłym robotnikiem i sługą ludu, czy zostanie urzędnikiem i będzie nadzorował, jest punktem dzielącym linię przewodniczącego Mao dotyczącą budowania Partii i rewizjonistyczną linię Liu Shaoqi.
«My komuniści nie szukamy stanowisk, ale rewolucji. Każdy musi być w duchu całkowitym rewolucjonistą i nie wolno nam ani na chwilę rozstawać się z masami». […]
Jednak w celu przywrócenia kapitalizmu Liu Shaoqi energicznie propagował teorię «wstąpienia do Partii, aby zostać urzędnikiem». Bezwstydnie nagłaśniał swój nonsens, że «w dawnych czasach, gdy zdano egzamin cesarski na szczeblu powiatowym, można było zostać urzędnikiem; teraz, gdy wstępuje się do partii komunistycznej, też można zostać urzędnikiem. Taki członek Partii zostanie wpisany na listę przyszłych kadr».
Teoria «wstąpienia do Partii, aby zostać urzędnikiem» jest korodującym środkiem, mającym na celu zatrucie tych, którzy nie mają silnej woli, i sprowadzenie ich na rewizjonistyczną drogę, gdzie szukać będą tylko stanowiska, a nie rewolucji i gdzie mogli będą być tylko urzędnikami i nie będą mogli pozostać jednymi ze zwykłych ludzi. […]
W 1964 roku przewodniczący Mao ponownie upomniał nas: «Konieczne jest utrzymanie systemu uczestnictwa kadr w zbiorowej pracy produkcyjnej. Kadry naszej partii i państwa to zwykli robotnicy, a nie panowie siedzący na plecach ludu. Uczestnicząc w zbiorowej pracy produkcyjnej, kadry utrzymują rozległe, stałe i bliskie więzi z ludem pracującym. Jest to główna miara o fundamentalnym znaczeniu dla systemu socjalistycznego; pomaga przezwyciężyć biurokrację oraz zapobiegać rewizjonizmowi i dogmatyzmowi. «[…]
Całkowite obalenie teorii «pokoju wewnątrzpartyjnego»
[…] Wielki przywódca, przewodniczący Mao dawno temu, mądrze zauważył: «W Partii nieustannie dochodzi do opozycji i walki między różnymi rodzajami idei; jest to odbicie sprzeczności między klasami i między nowym a starym w społeczeństwie». Od dnia swoich narodzin, Komunistyczna Partia Chin, osobiście założona przez przewodniczącego Mao, dorosła i stała się jeszcze silniejsza w ciągłych walkach z oportunistycznymi liniami «lewicowymi» i prawicowymi. Bez walki niemożliwy jest rozwój i postęp naszej partii.
Przez dziesięciolecia Liu Shaoqi dokładał wszelkich starań w obronie teorii «pokoju wewnątrzpartyjnego», na próżno usiłując odrzucić aktywną walkę ideologiczną w Partii i zakończyć życie naszej Partii. […]
Przewodniczący Mao uczy nas: komunista «musi być pełen wigoru, musi mieć silną rewolucyjną wolę», «zawsze i wszędzie powinien trzymać się zasad i prowadzić niestrudzoną walkę ze wszystkimi niepoprawnymi ideami i działaniami». Jednak teoria «pokoju wewnątrzpartyjnego» Liu Shaoqi nagłaśniała pokój bez zasad, daremną próbą umożliwienia burżuazyjnego rozprzestrzeniania się bez kontroli, korumpowania organizacji partyjnych i ideologicznego rozbrojenia komunistów. […]
Teoria «połączenia interesów prywatnych i publicznych» to trucizna niszcząca ducha członków partii
Jaki światopogląd powinien mieć komunista? W jednej ze swoich rozmów Liu Shaoqi powiedział z zadowoleniem: «W warunkach socjalizmu każdy, kto pracuje wyłącznie dla swoich osobistych interesów, ich nie zabezpieczy. Służenie ludziom jednym umysłem zaspokoi w zamian osobiste interesy». «Korzyści przychodzą później i jest to kwestia światopoglądu». […]
Rdzeniem proletariackiego światopoglądu jest «służenie ludziom całym sercem», «całkowite oddanie się innym bez myśli o sobie», to znaczy oddanie interesom publicznym. Rdzeniem burżuazyjnego światopoglądu jest walka o osobistą sławę, zysk i władzę, czyli o własne interesy. Istotą «korzyści przyjdzie później» jest teoria «połączenia interesów prywatnych i publicznych» głoszona przez Liu Shaoqi, to jest burżuazyjny światopogląd polegający na pracy wyłącznie dla własnego interesu.
Czym są «korzyści»? Różne klasy mają różne poglądy.
Przewodniczący Mao uczy nas, abyśmy «we wszystkich przypadkach kierowali się interesem ludu» i stawali się osobami «bardzo użytecznymi dla ludu». Uzbrojeni w niezwyciężoną myśl Mao Zedonga bojownicy proletariackiej awangardy uważają za największą korzyść całkowite wyzwolenie narodu chińskiego i ludzi świata oraz urzeczywistnienie wielkiego ideału komunizmu. […]
O jakich tak zwanych «korzyściach» mówił Liu Shaoqi? Są to «osobiste interesy», to znaczy cieszenie się «pozycją i fortuną przez całe życie», «przewyższanie innych», «stawanie się na pierwszym lub drugim miejscu» w Chinach itd., słowem to czego szukał i o czym mówił przez całe swoje życie. Krótko mówiąc, są to osobista sława, zysk i władza. […]
(«Peking Review» nr 51, 1968)