Przez lata walka o prawa kobiet oraz walka z setkami lat wyzysku i opresji wobec ogromnej ilości kobiet na całym świecie, przybiera na sile. Rośnie różnorodność środków tej walki i liczba osób, które wychodzą na ulice, aby wyrazić swój sprzeciw wobec przemocy w stosunku do kobiet i osób LGBTI+, nierównościom płacowym oraz zakazu aborcji.
Całokształt wyzysku i ucisku kobiet przez feudalny, faszystowski i burżuazyjny porządek państwowy i rodzinny staje się coraz bardziej widoczny. Dzięki temu wzrasta świadomość mas na temat seksistowskiego ucisku i jego korzeni, podważając przy tym kapitalistyczny porządek społeczny jako całość, a poszukiwanie alternatywy dla wyzwolonych kobiet w wyzwolonym społeczeństwie wyraźnie wzrasta.
Masowy ruch kobiet skierowany przeciwko przemocy wobec nich, przeciwko wyzyskowi kobiet zatrudnionych w branży tekstylnej, przeciwko opresjom ze strony terrorystów oraz kontrrewolucjonistów, przeciwko gwałtom na kobietach-bojowniczkach i rewolucjonistkach, jest jednym z najsilniejszych ruchów masowych na całym świecie.
Przeciwko temu z wzrasta również opór klas rządzących, które atakują wywalczone przez kobiety prawa i reagują w patriarchalny sposób na uzasadnione żądania wolności, równości i sprawiedliwości.
Z tego względu konwencja stambulska Rady Europy, konwencja państw burżuazyjnych ustanawiająca normy prawne w zakresie ochrony kobiet przed przemocą, stała się ważną kwestią w walce kobiet.
W lipcu 2020 ogłoszono, że Polska wycofa się z jej ratyfikacji. Turcja, pierwszy kraj, który się na nią zgodził, wycofał się z tego międzynarodowego porozumienia 20 Marca 2021 dekretem podpisanym przez Erdogana.
W obu krajach kobiety od lat intensywnie mobilizują się w obronie swoich praw, stawiając ogromny opór patriarchalnym, reakcyjnym, protofaszystowskim i faszystowskim atakom i represjom ze strony swoich państw. Na przykład, kobiety w Polsce walczą z wymierzoną przeciwko kobietom polityką rządzącej partii PiS, która oprócz prawa do aborcji, atakuje podstawowe prawa kobiet, aby chronić burżuazyjny porządek rodzinny.
Również pod rządami Erdogana, obecnego przedstawiciela państwa faszystowskiego, kobiety w Turcji zostały zepchnięte do tradycyjnej roli w rodzinie. Przemoc wobec kobiet i wykorzystywanie dzieci ma być promowane poprzez politykę bezkarności.
Środowiska LGBTI+ stały się szczególnym celem nowej fali represji. Niewątpliwie Konwencja Stambulska jest również burżuazyjno-demokratycznym osiągnięciem niestrudzonej walki kobiet o równouprawnienie i samostanowienie. Opór kobiet zarówno w Polsce, jak i w Turcji jest ważnym sygnałem dla wszystkich kobiet świata.
Tylko dzięki zdecydowanej i zjednoczonej walce można odeprzeć ataki rządzących i wywalczyć nowe prawa. Nie ulega wątpliwości, że walka o wyzwolenie kobiet jest niezbędną częścią i skalą rewolucyjnych zmagań.
Jako ICOR solidaryzujemy się ze wszystkimi kobietami, które walczą o pozostanie w Konwencji Stambulskiej i wdrożenie jej norm prawnych. Wzywamy też do wszelkich form akcji i protestów na wszystkich kontynentach, aby wyrazić swe poparcie poprzez działania przed 1 lipca. Wzywamy również państwa, które jeszcze nie podpisały Konwencji Stambulskiej do jej podpisania lub ratyfikacji (np. Rosja, Białoruś, Ukraina).
Nie walczymy o kawałek papieru, ale o koniec przemocy przeciwko kobietom, prawo do ich samostanowienia, ich godność oraz przyszłość bez wyzysku i ucisku, a także o wzmocnienie kobiecych form organizacji. Pozwoli im to wzmocnić formy organizacji.
Wspieramy kobiety w Turcji, które chcą wstrzymać tok normalnego życia i walczyć o swoje żądania. Składamy hołd kobietom na całym świecie, które stawiają opór i krzyczą: Kobiety, które walczą, to kobiety, które żyją!
Jako kobiety zdemontujmy ten system w rewolucyjny sposób, wspólnie z robotnikami, młodzieżą, ekologami, bojownikami o prawa człowieka!
Główne Podpisy – kobiety z partii należących do ICOR oraz kobiecych organizacji masowych powiązanych z nimi:
- Australia: Alice M., wiceprzewodnicząca, CPA (M-L) – Komunistyczna Partia Australii (Marksistowsko-Leninowska),
Louisa L., wiceprzewodnicząca, CPA (M-L) – Komunistyczna Partia Australii (Marksistowsko-Leninowska) - Niemcy: Gabi F., przewodnicząca MLPD – Marksistowsko-Leninowska Partia Niemiec
- India: towarzyszka Pramila, prezydent AIRWO – Wszechindyjska Rewolucyjna Organizacja Kobieca
- Maroko: Meriam Chhaibi i Bitssam – MMLPL – Linia Proletariacka – Marokański Marksizm-Leninizm
- Nepal: towarzyszka Durga Paudel i towarzyszka Mina Pun, prezydent ANWA, Wszechnepalska Organizacja Kobieca
- Portugalia: Ano Vamhof, bojowniczka UMLP – Portugalska Unia Marksistowsko-Leninowska
- Południowa Afryka: Gloria Mgaju i Margaret Tini, Kobiety Abonqobi Razem
- Tunezja: Kobiecy Komitet Latifa Taamalah, PPDS – Patriotyczno-Demokratyczna Partia Socjalistyczna – Nesrine Gharbi, członkini Biura Politycznego oraz osoba odpowiedzialna za kobiety. Towarzyszka Amira Dallech, członkini odpowiedzialna za koordynację kobiet na świecie i w Europie, odpowiedzialna za Światową Konferencję Kobiet w Tunezji
- Ukraina: Alina oraz kobiety z KSRD – K Koordynacyjna Rada Ruchu Klasy Pracującej
- Urugwaj: Kobiecy front PCR-U – Rewolucyjna Partia Komunistyczna Urugwaju
Sygnatariusze (stan na 29 czerwca 2021 r., istnieje możliwość dołączenia kolejnych sygnatariuszy):
1. CPK Komunistyczna Partia Kenii
2. MMLPL Linia Proletariacka – Marokański Marksizm-Leninizm
3. CPSA (ML) Komunistyczna Partia Południowej Afryki (Marksistowsko-Leninowska)
4. PPDS Parti Patriotique Démocratique Socialiste (Patriotyczno-Demokratyczna Partia Socjalistyczna), Tunezja
5. MLOA Marksistowsko-Leninowska Organizacja Afganistanu
6. CPB Komunistyczna Partia Bangladeszu
7. CPI (ML) Czerwona Gwiazda, Partia Komunistyczna Indii (Marksistowsko-Leninowska)
8. Ranjbaran Hezb-e Ranjbaran-e Iran (Proletariacka Partia Iranu)
9. NCP (Mashal) Komunistyczna Partia Nepalu (Mashal)
10. PPRF Republikański Front Patriotyczno-Ludowy Nepalu
11. NDMLP Nowodemokratyczna Partia Marksistowsko-Leninowska, Sri Lanka
12. CPA/ML Komunistyczna Partia Australii (Marksistowsko-Leninowska)
13. PR-ByH Partija Rada – ByH (Partia Pracy – Bośnia i Harcegowina)
14. MLPD Marxistisch-Leninistische Partei Deutschlands (Marksistowsko-Leninowska Partia Niemiec)
15. UC Unité Communiste (Komuniści Zjednoczeni), Francja
16. UPML Union Prolétarienne Marxiste-Léniniste (Marksistowsko-Leninowska Unia Proletariacka), Francja
17. BP (NK-T) Bolşevik Parti (Kuzey Kürdistan-Türkiye) (Partia Bolszewicka (Północny Kurdystan-Turcja))
18. KOL Kommunistische Organisation Luxemburg (Komunistyczna Organizacja Luksemburgu)
19. RM Rode Morgen (Czerwony Świt), Holandja
20. UMLP União Marxista-Leninista Portuguesa (Portugalska Unia Marksistowsko-Leninowska)
21. RMP Российская маоистская партия (Rossijskaja maoistskaja partija – Rosyjska Partia Maoistowska)
22. MLGS Marxistisch-Leninistische Gruppe Schweiz (Marksistowsko-Leninowska Grupa Szwajcarii)
23. TKP-ML Türkiye Komünist Partisi – Marksist-Leninist (Komunistyczna Partia Turcji – Marksistowsko-Leninowska)
24. MLKP Marksist Leninist Komünist Parti Türkiye / Kürdistan (Marksistowsko-Leninowska Partia Turcji / Kurdystanu)
25. KSRD Koordinacjonnyj Sowiet Raboczewo Dwiżenia (Koordynacyjna Rada Ruchu Klasy Pracującej), Ukraina
26. UoC Union of Cypriots, Cypr
27. PCP (independiente) Partido Comunista Paraguayo (independiente) (Komunistyczna Partia Paragwaju (niezależna))
28. BDP Bloque Democratico Popular (Ludowy Blok Demokratyczny), Peru
29. PPP Partido Proletario del Perú (Proletariacka Partia Peru)
30. PC (ML) Partido Comunista (Marxista Leninista) (Partia Komunistyczna (Marksistowsko-Leninowska)), Dominikana
31. PCR-U Partido Comunista Revolucionario del Uruguay (Rewolucyjna Partia Komunistyczna Urugwaju)