Od tłumacza: Ten tekst jest tłumaczeniem oryginalnego artykułu Billa Blanda. Raz. Tekst ma charakter krótkiego zestawienia tekstów klasyków oraz zbioru dzieł, które tworzą rozwinięcie myśli, którą rozpoczął Kim Il Sung. Powinny służyć do wyrobienia sobie własnej opinii, ponieważ towarzysz Bland roztrząsając kwestię Koreańskiej rewolucji narodowo-demokratycznej zdaje się nie rozumieć, że krytykuje materiały powstałe właśnie w tym okresie i zestawia je z materiałami klasyków, którzy nie musieli sobie z tym zagadnieniem radzić. Dwa. Ze względu na trudność w dotarciu do wielu materiałów, prawie wszystkie teksty pochodzące z Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej (KRLD) są oparte o tłumaczenia własne. Reszta materiałów jest oparta o dostępne źródła, lub też jest tłumaczona, co zostało wyszczególnione w takim przypadku.
Wstęp
W swojej publikacji zatytułowanej «Bój PPK przeciwko rewizjonizmowi», towarzysz Dermot Hudson zgadza się z oświadczeniem przypisywanym doktor Ninie Andriejewej: «Jak zauważyła Rosyjska przywódczyni komunistyczna dr Nina Andriejewa w trakcie seminarium w Kopenhadze, poświęconego idei Dżucze w 1995 […]»1. Według owego oświadczenia, krytyka rewizjonizmu dokonana przez Partię Pracy Korei była «bardziej dogłębna i dojrzała»2, niż krytyka rewizjonizmu dokonana przez Albańską Partię Pracy (APP).
Te dwa krótkie cytaty są wystarczające, ażeby zademonstrować wątpliwą trafność opinii Andriejewej. W grudniu 1960, przywódca APP, Enwer Hodża, zwrócił uwagę komitetowi centralnemu:
Po dojściu do władzy, Chruszczow i jego rewizjonistyczna klika stworzyła plan, w toku którego ma nastąpić negacja marksizmu-leninizmu, a wszystkie trendy oraz osoby, które zostały odkryte, zaatakowane i pokonane z powodu swojej antymarksistowskiej tendencji lub zostały usunięte przez marksistów-leninistów, zostaną poddane rehabilitacji […] To oznacza, że zarówno Lenin, jak i Stalin musieli zostać zaatakowani […] W dniu dzisiejszym, coraz bardziej oczywiste staje się, że ci intryganci, kłamcy, oportuniści i rewizjoniści działają całkowicie otwarcie […] Nasza Partia jest w pełni przekonana, że te straszne oskarżenia i pomówienia, którymi zaatakowano Stalina, miały na celu zdyskredytować jego osobę oraz jego dokonania jako marksisty-leninisty […] Chruszczow i jego klika są na torze rewizjonistycznym.3
Skontrastujmy to z komunikatem podpisanym w lipcu 1961 roku przez koreańską delegację wysłaną do Moskwy:
[…] «całkowita tożsamość poglądów» między przywódcami radzieckimi oraz północnokoreańskimi w stosunku do problematyki międzynarodowego ruchu komunistycznego4.
Wzmocnijmy to faktem, że PPK akceptowała prowadzoną przez Chruszczowa Komunistyczną Partię Związku Radzieckiego (KPZR) jako:
powszechnie uznawaną awangardę światowego ruchu Komunistycznego5.
Co więcej, towarzysz Hudson uważa, że PPK widzi
współczesny rewizjonizm jako efekt wydarzeń w latach 50. […] a nie […] fenomen, który powstał w późnych latach 80., a który powiązany jest z Gorbaczowem6.
A jednak, gdy Kim Il Sung odwiedził Związek Radziecki w październiku 1986 roku, wyraził on poparcie dla reform socjoekonomicznych uchwalonych przez 27. Kongres KPZR, a w swojej mowie pochwalił Gorbaczowa mówiąc:
Nowa zmiana mająca miejsce w Związku Radzieckim byłaby nie do pomyślenia, gdyby nie aktywne działania towarzysza Gorbaczowa, zagorzałego marksisty-leninisty7.
Najwidoczniej podejście PPK do rewizjonizmu nie jest tak konsekwentnie przeciwne od lat 50., jak twierdzi towarzysz Hudson.
Definicja rewizjonizmu
Według Lenina rewizjonizm to «trend wrogi marksizmowi wewnątrz marksizmu»8.
Możliwe, że bardziej wszechstronną definicją rewizjonizmu byłoby: ideologia, która uważa się za rozwój marksizmu, ale jest w rzeczywistości dewiacją od niego; dewiacją, która służy klasie kapitalistycznej w jej antysocjalistycznych celach.
Oczywistym jest, że rewizjonizm ma bezpośrednie znaczenie tylko dla osób, które uważają się za marksistów. Stopień, z jakim rewizjonizm potrafi przekonać ludzi o ich racji, oddziela ich od prawdziwych marksistów i kieruje ich siły w antymarksistowską aktywność polityczną.
Bój przeciwko rewizjonizmowi jest z tego powodu szczególnie ważny w okresie budowania Partii marksistowsko-leninowskiej w krajach, w których partia taka nie istnieje. Niektórzy towarzysze nie mają najmniejszego problemu w zauważeniu chruszczowowskiego rewizjonizmu w tak zwanej «brytyjskiej drodze do socjalizmu», ponieważ jest ona skrajnie antyrewolucyjna, ale umyka im fakt, że niektóre formy rewizjonizmu mogą popierać rewolucję. Gdy mówimy, że «rewizjonizm wspiera klasę kapitalistyczną w jej antysocjalistycznych celach», należy zwrócić uwagę, że antysocjalistyczne cele wszystkich klas kapitalistycznych nie mają wspólnego ideologicznego wzoru. Dokładnie z tego powodu możemy zidentyfikować różne wersje rewizjonizmu, które korespondują do tych różnych celów.
W szczególności, cele rewizjonistów rozwiniętych krajów kapitalistycznych różnią się od celów rewizjonistów krajów kolonialnych. Rewizjonizm tych pierwszych charakteryzuje się antyrewolucyjnością podobną do «brytyjskiej drogi do socjalizmu». Rewizjonizm tych drugich jest do pewnego stopnia rewolucyjny, bo jest odpowiedzią na potrzeby narodowej burżuazji, tzn. jest odpowiedzią na potrzebę przejścia z etapu kolonialnego do etapu narodowo-demokratycznego. Tutaj jednak rewolucja zatrzymuje się i nie ma zamiaru pójść dalej, w kierunku socjalizmu. Tego typu rewizjonizm jest zauważalny w «Myśli Mao Zedonga» czy, jak zobaczymy, w «kimilsungizmie».9
Elementy marksistowsko-leninowskie w kimilsungizmie
W różnych ważnych aspektach, kimilsungizm jest w pełni kompatybilny z zasadami procesu rewolucyjnego w krajach kolonialnych uznawanym przez marksizm-leninizm. Te zasady to, po pierwsze, proces rewolucyjny w takich krajach składa się z dwóch etapów: rewolucji narodowo-demokratycznej oraz rewolucji socjalistycznej.
W pierwszym etapie:
Ludność Koreańska […] ma […] za zadanie przeprowadzić antyimperialistyczną, antyfeudalną demokratyczną rewolucję10.
Towarzysz Kim Il Sung […] zwrócił uwagę na potrzebę kontynuacji rewolucji po udanej antyimperialnej, antyfeudalnej rewolucji demokratycznej w celu budowy socjalistycznego, komunistycznego społeczeństwa11.
Po drugie, Partia marksistowsko-leninowska musi zmobilizować obiektywne maksimum sił klasowych na każdym etapie rewolucji:
Zwyciężyć potężniejszego przeciwnika można tylko przy pomocy największego wytężenia sił i bezwarunkowego, najstaranniejszego, troskliwego, ostrożnego, umiejętnego wykorzystania zarówno wszelkiej, chociażby najmniejszej, «rysy» pomiędzy wrogami, wszelkiego przeciwieństwa interesów między burżuazją różnych krajów, między różnymi grupami albo odmianami burżuazji wewnątrz poszczególnych krajów – jak i wszelkiej, choćby najmniejszej, możliwości pozyskania sobie masowego sprzymierzeńca, niechby nawet chwilowego, niestałego, niepewnego, względnego. Kto tego nie zrozumiał, ten nie zrozumiał ani źdźbła z marksizmu i w ogóle ze współczesnego naukowego socjalizmu12
Partia Komunistyczna każdego kraju musi bez wahania wykorzystywać każdą, nawet najmniejszą okazję do zdobycia masowego sprzymierzeńca dla celów proletariatu, nawet jeśli ten jest tymczasowy, niezdecydowany, niestabilny, niewiarygodny czy warunkowy13
Po trzecie, w pierwszym kroku procesu rewolucyjnego, etapie demokratycznym, sprzymierzeńcy dotyczą również narodowej burżuazji:
Aby zbudować Demokratyczną Republikę Ludową, zjednoczony front stworzony wspólnie z siłami patriotycznymi musi zostać utworzony […] Tyczy się to też narodowych kapitalistów14.
Narodowi kapitaliści brali udział w demokratycznej rewolucji15
Po czwarte, Partia musi starać się, aby wieść prym na tym etapie rewolucji:
W boju mającym na celu stworzenie Demokratycznej Republiki Ludowej, Komuniści […] powinni być głową mas ludzi i prowadzić ich naprzód16.
Elementy rewizjonistyczne kimilsungizmu
Elementy rewizjonistyczne kimilsungizmu zaistniały dopiero na etapie przejścia w kierunku socjalistycznej rewolucji oraz dotyczyły tejże jako takiej.
Kwestia dyktatury proletariatu
Według marksizmu-leninizmu, socjalizm może być skonstruowany tylko przez ustanowienie dyktatury proletariatu.
Między społeczeństwem kapitalistycznym, a komunistycznym leży okres rewolucyjnego przeobrażenia pierwszego w drugie. Temu okresowi odpowiada też polityczny okres przejściowy i państwo tego okresu nie może być niczym innym jak tylko rewolucyjna, dyktaturą proletariatu.17
Rewolucja nie zdoła zgnieść oporu burżuazji, utrzymać zwycięstwa i ruszyć dalej ku ostatecznemu zwycięstwu socjalizmu, jeżeli na pewnym szczeblu swego rozwoju nie stworzy specjalnego organu w postaci dyktatury proletariatu jako swej głównej podpory.18
Jednak według kimilsungizmu, dyktatura proletariatu nie jest niezbędna w kraju kolonialnym, takim jak Korea:
Demokracja, do której aspirujemy jest fundamentalnie różna od tej pochodzącej z zachodnich krajów kapitalistycznych. Nie jest też bezmyślną kopią tej z jakiegoś innego kraju socjalistycznego. […] Nasz nowy typ demokracji jest najlepiej dopasowany do rzeczywistości koreańskiej.19
Ustanowienie władzy za pomoca stworzenia siłą dyktatury proletariatu było ostatecznością […] W przypadku północnej części [Korei] […] nie jest to niezbędne.20
Zgodnie z powyższym cytatem, Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, która powstała w Korei Północnej w roku 1948, została opisana jako państwo oparte o wspólną dyktaturę kilku klas, w tym narodowych kapitalistów:
Demokratyczna Republika Ludowa […] musi być stworzona w oparciu o demokratyczny zjednoczony front […] którzy składa się […] nawet z narodowych kapitalistów.21. Tom 1. Pjongjang 1980.
Według marksizmu-leninizmu, dyktatura proletariatu jest stanem, w którym tylko proletariat posiada władzę i nie dzieli się nią z innymi klasami:
klasa, która wzięła władzę polityczną, zrobiła to będąc świadoma, że zrobiła to samemu. Ten koncept jest kluczowy w dyktaturze proletariatu. Ma ona [dyktatura proletariatu] znaczenie tylko gdy jedna klas rozumie, że przejmuje władzę świadomie.22
[W] systemie dyktatury proletariatu jest jedna partia, partia proletariatu, partia komunistów, która nie dzieli i nie może dzielić kierownictwa z innymi partiami23
Jednakże, PPK świadomie łamiąc zasady marksizmu-leninizmu utworzyła w 1958 roku państwo, które było wspólną dyktaturą kilku klas, w tym narodowej burżuazji, ponieważ ta «należy do elementów dyktatury proletariatu».
Niektóre osoby twierdzą, że nasz siła ludowa nie tworzy dyktatury proletariatu ze względu na fakt, że jest oparta o zjednoczony front. Jest to pogląd całkowicie błędny. W dzisiejszych czasach siła ludowa naszego państwa należy do kategorii dyktatury proletariatu.24
Przejście do etapu rewolucji socjalistycznej
Według marksizmu-leninizmu w toku przejścia z narodowo-demokratycznego etapu rewolucyjnego do etapu socjalistycznego dzieje się gdy:
proletariat przenosi na boczny tor narodową burżuazję25
W otwartej niezgodzie z zasadami marksizmu-leninizmu, kimilsungizm uznaje, że przejście do etapu socjalistycznego w toku rewolucyjnym może dziać się w trakcie dalszego sprzymierza z narodową burżuazją.
Przedsiębiorcy i handlarze naszego państwa są współpasażerami […] nie tylko w rozwoju demokratycznej rewolucji, ale też w budowie socjalizmu.26
Od początku naszej polityki w stosunku do narodowej burżuazji nie tylko wspólnie z nimi przeprowadziliśmy antyimperialistyczną, antyfeudalną rewolucję demokratyczną, ale też będziemy wspólnie z nimi budować socjalistyczne, komunistyczne społeczeństwo.27
Narodowi kapitaliści […] poparli Partyjną linię rewolucji socjalistycznej.28
Pokojowe przekształcenie narodowych kapitalistów
Kimilsungizm zgadza się, że istnieje pewne «ryzyko» walki klasowej między proletariatem oraz narodową burżuazją w kraju kolonialnym; uważa, że ta walka może być rozwiązania pokojowo, w toku przekształcenia narodowych kapitalistów, przez edukację oraz perswazję, w ludzi pracy.
Elementy kapitalistyczne istniejące w miastach oraz wsiach muszą zostać […] przekształcone według socjalistycznych prawideł. Nie ma sensu ich wywłaszczać.29
Socjalistyczna transformacja handlu prywatnego oraz przemysłu […] dzieje się w ścisłej kombinacji przekształcania ludzi. Wynikiem tego jest ukształtowanie prywatnych handlarzy oraz wytwórców w ludzi pracujących.30
Od kiedy nasza Partia zaadoptowała politykę transformacji kapitalistycznych handlarzy oraz rzemieślników w sposób pokojowy, nie przez wywłaszczenie, forma walki klasowej musiała przyjąć specyficzny charakter. Walka klasowa stosowana w celu socjalistycznej transformacji kapitalistów-handlarzy oraz przemysłowców została rozwiązana przez perswazję oraz edukację.31
A przecież już w kwietniu 1929 Stalin ośmieszał rewizjonistyczne tezy na temat «przekształcania» kapitalistów.
Do tej pory marksiści-leniniści byli zdania, że kapitaliści miasta oraz wsi są po jednej stronie konfliktu, natomiast klasa pracująca znajduje się po jego drugiej stronie. Istnieje nierozwiązywalny konflikt interesów. O tym dokładnie mówi teoria walki klas. Ale według Bucharina interesy klasy kapitalistycznej mogą pokojowo wrosnąć w socjalizm. Wszystko zostaje wywrócone na głowie. Nierozwiązywalny antagonizm wynikający z interesów klasowych wyzyskiwaczy oraz wyzyskiwanych znika, a to wyzyskiwacze «dorastają» do socjalizmu. […] Albo jedno, albo drugie. Albo marksistowska teoria walki klas, albo teoria kapitalistów wrastających w socjalizm.32
Fałszywy socjalizm
Jeśli to nowe społeczeństwo stworzone w Północnej Korei zostało stworzone z udziałem narodowej burżuazji, to, z definicji (według teorii marksistowsko-leninowskiej), nie może to być społeczeństwo prawdziwie socjalistyczne. Musi być fałszywe.
Jednakże, kimilsungizm różni się od maoizmu tym, że odrzuca strategię tworzenia wspólnych państwowych firm (joint state-capitalist), a stawia na tworzenie «spółdzielni» wraz z narodową burżuazją.
Nasze państwo jest pierwszym które przekształciło handlarzy oraz producentów w socjalistów, stało się to za pomocą spółdzielczej ekonomii […] To oryginalne doświadczenie.33
Towarzysz Kim Il Sung uznał, w odróżnieniu od innych socjalistycznych krajów, że nie było sensu prowadzić pokojowej transformacji kapitalistycznego handlu oraz przemysłu, tak aby te utworzyły państwowy kapitalizm.34
Warto wspomnieć, że ten proces uspółdzielczania nie był przymusowy, ale w pełni dobrowolny.
Nasza Partia zaadoptowała kierunek transformacji kapitalistycznego handlu oraz produkcji w kierunku socjalistyczny obserwując przy tym, że handlarze oraz producenci byli zainteresowani szeregiem form ekonomi spółdzielczej z własnej woli. W pełni dobrowolnie.35
Najważniejszą cechą zasady dobrowolności jest […] chronić prywatnych handlarzy oraz producentów przed metodami przymusowymi w tworzeniu ekonomii spółdzielczej. Cały proces musi wynikać z wolnej woli kapitalistów.36
Z trzech form spółdzielczości wprowadzonych w Korei, dwie z nich były otwarte do narodowych kapitalistów. W drugiej formie kapitaliści dostawali odsetki od kapitału włożonego przy dołączaniu do spółdzielni.
Druga forma [kooperacji] była pół-socjalistyczna. To znaczy, środki produkcji były równocześnie pod wspólną oraz prywatną kontrolą, a dystrybucja dóbr zależała od tego, kto ile wypracował. Dystrybucja zależała też od tego, kto ile zainwestował. Z kolei trzecia forma kooperacji była kompletnie socjalistyczna i tam […] istniała tylko dystrybucja zgodna z socjalizmem.37
Jak wspomniałem, narodowi kapitaliści mogli wybierać według własnego widzimisię czy dołączyć do spółdzielni, ale mogli też zdecydować do którego typu spółdzielni dołączą.
Najważniejszym wymogiem dobrowolnej kooperacji jest pozwolić prywatnym handlarzom oraz producentom […] pozwolić wybrać formę [kooperacji] z własnej woli. Nie są oni zmuszani do konkretnego typu.38
Zasada dobrowolności spowodowała, że w spółdzielniach zaobserwowano transformację kapitalistycznych handlarzy oraz producentów.39
Z tego powodu, narodowa burżuazja była szczególnie zainteresowana drugą formą kooperacji, bo była dzięki temu w stanie uzyskać «wystarczające dywidendy od inwestycji»40.
Druga forma [kooperacji] była popularna wśród kapitalistycznych handlarzy i producentów. Ta forma była racjonalna i w pełni akceptowalna dla kapitalistów, ponieważ dystrybucja dóbr zależała od wielkości inwestycji.41
Jednakże, według PPK, sam fakt dołączenia do spółdzielni przekształcał narodową burżuazję w «socjalistyczną klasę pracującą».
Poprzez dołączenie do spółdzielni przedsiębiorcy oraz handlarze […] zostali przekształceni w socjalistyczną klasę pracującą42
W sierpniu 1958, «stosunek prywatnych handlarzy oraz przedsiębiorców, którzy dołączyli do spółdzielni wynosi 100%» (Socjalistyczna Transformacja Prywatnego Handlu oraz Przemysłu w Korei, Pjongjang 1977). Z tego powodu, Kim Il Sung mógł we wrześniu 1958 ogłosić, że «socjalistyczna transformacja relacji produkcji została zakończona […] Z tego powodu nasze społeczeństwo stało się socjalistyczne43».
Lojalność wobec przywódcy
Marksizm-leninizm odrzuca koncepcję lojalności wobec przywódcy. Stalin w liście z kwietnia 1930 pisał tak:
Piszesz o swoim «oddaniu» wobec mnie […] radziłbym Ci odrzucić «zasadę» oddania konkretnym osobom. Bolszewicy tak nie postępują. Jesteśmy oddani klasie pracującej, jej Partii, państwu. Takie oddanie jest odpowiednie i przydatne. Ale, nie myl tego z oddaniem konkretnej osobie, tej próżnej i bezużytecznej zabawie intelektualistów o słabym umyśle.44
Albo w toku rozmów z niemieckim pisarzem Emilem Ludwigiem w grudniu 1931:
Decyzje jednostek są zawsze, albo prawie zawsze, decyzją jednostronną. […] Ze stu wyborów podjętych przez konkretne osoby bez żadnego kolektywnego sprawdzania oraz poprawy, około dziewięćdziesiąt jest jednostronnych.45
Z drugiej strony, według kimilsungizmu, to przywódca jest osobą ustalającą politykę. Należy jej się bezwzględny szacunek.
Linia partii oraz jej polityka, strategia oraz taktyka, są ustalane przez przywódcę […] Przywódca jest najwyższym władcą partii, przywództwo partii jest jego przywództwem. Bycie bezwzględnie posłusznym przywódcy […] to naturalny komunistyczny obowiązek.46
Przywódca […] odgrywa decydującą rolę w kierowaniu przeznaczeniem mas […] Lojalność do przywódcy jest najwyższą ekspresją partyjnego, ludowego oraz zorientowanego na ludzi ducha.47
Ta antymarksistowska koncepcja spowodowała utworzenie wyolbrzymionego kultu jednostki wokół zarówno Kim Il Sunga, jak i jego syna i następcy Kim Dzong Ila.
Kult jednostki praktykowany w Korei jest niezrównany. Na przykład, urodziny Kimów są celebrowane w całym kraju. W roku 1992, świętowanie 80. urodzin Kim Il Sunga wymagało od robotników, zarówno młodych jak i starych, całych dni przygotowań, które trwały do samego maja. Cena samej imprezy została oszacowana na miliard dolarów, z czego miliony wydano na około 3 tysiące artystów z 80 różnych państw.48
Na przykład biograf Kim Il Sunga stwierdza:
Narodowe opowieści ze wszystkich państwo opowiadają o wielkich bohaterach oraz przywódcach. Porównując je z bohaterem narodu Koreańskiego, towarzyszem Kim Il Sungiem, ciężko znaleźć kogoś równie bohaterskiego. Jest to postać, której oddana służba rewolucji we własnym kraju oraz na świecie zawstydza tych zagranicznych bohaterów […] Gdzie indziej w historii jesteśmy w stanie odnaleźć przywódcę do niego podobnego? […] Gdzie istnieje przywódca obdarzony takimi cechami? Nasz przywódca, który doświadczył tak wiele i dokonał jednego z największych rewolucyjnych osiągnięć w toku huraganu długotrwałej rewolucji. Czy da się porównać kogoś do naszego towarzysza Kim Il Sunga, kogoś wyposażonego w mądrość, geniusz i niezłomną wolę walki, wytrwałość i głęboką rewolucyjną teorię?49
Sam Kim Dzong Il jest w niedawnej biografii opisany jako «wielki myśliciel i teoretyk, prawdziwy geniusz strategii, dobrotliwy nauczyciel, przykład wielkiego człowieka tego wieku»50.
Czasami nawet sam biograf sugeruje, że Kim jest jak bóg. W dniu wyznaczenia Kim Dzong Ila na Generalnego Sekretarza Partii Pracy Korei, oficjalna Koreańska Centralna Stacja Wiadomości wyznała, że na górze Paektu, miejscu urodzenia Kim Dzong Ila, miał miejsce cud.
Około 5:10, gdy specjalny komunikat ogłosił, że Kim Dzong Il został wybrany na Generalnego Sekretarza PPK, na górze Paektu pojawiła się barwna chmura […] Jej brzegi były zabarwione na siedem kolorów […] W tym momencie, zadziwiający dźwięk przypominający radosne okrzyki i oklaski zszedł na powierzchnię jeziora Chon […] Widząc ten zadziwiający fenomen natury, ludzie mieszkający w pobliżu jeziora stwierdzili, że sama natura cieszyła się z wyboru Kim Dzong Ila.51
Dżucze
Od roku 1930 Partia Pracy Korei zaczęła coraz częściej używać terminu «Dżucze», aby opisać swoją politykę. To koreańskie słowo jest zazwyczaj tłumaczone jako «samodzielność».
Według Kim Dzong Ila, Kim Il Sung wyjaśnił w czerwcu 1930 «zasady Dżucze na spotkaniu Personelu Przewodniczącego Młodej Lidze Komunistycznej oraz Antyimperialistycznej Lidze Młodzieżowej w trakcie spotkania w Kalun»52.
W swoich wczesnych latach, Dżucze zostało zdefiniowane jako kolejny krok w rozwoju marksizmu-leninizmu.
Idea Dżucze dziedziczy wszystkie rewolucyjne zasady marksizmu-leninizmu […] Nie porzuca ideologicznych oraz teoretycznych osiągnięć marksizmu-leninizmu, ale rozwija je dalej i wzbogaca o nową treść.53
Ale już w kwietniu 1992 wprowadzono poprawki do Konstytucji Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, aby «usunąć jakiekolwiek wzmianki o marksizmie-leninizmie i zastąpić je ideologią Dżucze, która została wymyślona przez Kim Il Sunga»54.
Artykuł trzeci nowej Konstytucji brzmi:
Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna jest kierowana przez działania idei Dżucze, spojrzenia na świat zorientowanego na ludzi. Jest to rewolucyjna ideologia, której celem jest uzyskanie niezależności mas ludowych.55
Demagogicznego aspektu powyższego fragmentu, tzn. że PPK promuję politykę «samodzielności» tylko na papierze, dowodzi fakt, że realna polityka Partii (przynajmniej od 1980 roku) opiera się na zagranicznych inwestycjach, spółkach z zagranicznym kapitałem oraz ustanawianiem specjalnych stref ekonomicznych opartych o model Chiński:
Państwo jest odpowiedzialne za promocję instytucji, przedsiębiorstw oraz organizacji w kraju, tak aby te wchodziły w spółki i kooperacje z zagranicznymi korporacjami oraz jednostkami.56
Powtórzmy to: konstytucja «zachęca do zagranicznych inwestycji i gwarantuje prawa oraz zyski obcokrajowcom operującym w Korei Północnej»57.
Natomiast w październiku 1991 Stały (Standing) Komitet Najwyższego Zgromadzenia Ludowego zaakceptował pierwsze prawo zezwalające na zagraniczne inwestycje w Korei. Cytuję:
Nowe prawo zezwala zagranicznym inwestorom wprowadzać do kraju kapitał oraz tworzyć kontraktowo spółki typu joint-venture. Zezwala się również na w pełni zagraniczne przedsiębiorstwa wewnątrz specjalnych stref ekonomicznych. Zezwala się firmom zewnętrznym na przekazywanie części zysków za granicę.58
Następnie, w 1991:
rząd Korei ogłosił powstanie specjalnej strefy ekonomicznej (SSE) o powierzchni 621 kilometrów kwadratowych, która […] została rozszerzona […] w marcu 1993 […] do 742 kilometrów kwadratowych […] Ustanowiono dodatkowe prawa, na przykład stworzenie ram prawnych według których zewnętrzne firmy mogły operować w Korei Północnej.59
W Korei Północnej powstało około 80 spółek typu joint-venture. Większość z nich była pod kontrolą Koreańczyków mieszkających w Japonii.60
Degeneracja w filozoficzny idealizm
Kimilsungizm tłumaczy rewidowanie marksizmu tym, że «jest on przestarzały».
Marksizm […] reprezentował okres w którym klasa pracująca wyszła na arenę historyczną i prowadziła bój przeciwko kapitałowi. […] Ale czasy się zmieniły i nastąpił rozwój historii, więc marksizm trafił na nieuniknione historyczne ograniczenia.61
Główną przyczyną tej zmiany jest rzekomy fakt, że już nie obiektywne warunki wpływają na historię, ale sam człowiek odgrywa w niej decydującą rolę.
Nie obiektywne warunki, ale człowiek odgrywa decydującą rolę w rozwoju historii.62
Przypomnę, że Marksizm uznaje prawa nauki, w tym prawa ekonomii, za obiektywne, niezależne od woli człowieka:
Marksizm pojmuje prawa nauki — wszystko jedno, czy chodzi o prawa przyrodoznawstwa, czy też o prawa ekonomii politycznej — jako odbicie obiektywnych procesów dokonujących się niezależnie od woli ludzi. Ludzie mogą odkryć te prawa, poznać je, zbadać, uwzględniać w swoich działaniach, wykorzystać w interesie społeczeństwa, nie mogą jednak ich zmienić ani znieść. Tym bardziej nie mogą oni sformować lub tworzyć nowych praw nauk.63
Z tego powodu, według marksistów-leninistów wolność nie jest wolnością od działania w ramach praw natury, ale uznaniem tych praw:
Wolność to zrozumienie konieczności. […] Nie na urojonej niezależności od praw przyrody polega wolność, ale na poznaniu tych praw i na uzyskanej dzięki temu możliwości planowego posłużenia się ich działaniem w określonych celach.64
A co może znaczyć «uświadomiona konieczność»? Znaczy to, że poznawszy obiektywne prawa («konieczność») ludzie będą stosowali je w pełni świadomie w interesie społeczeństwa.65
W kontraście, kimilsungizm uznaje człowieka za istotę będącą ponad prawami biologii:
W przeciwieństwie do istot biologicznych, człowiek jest władcą i transformatorem, panem świata. Kształtuje on swoje przeznaczenie samemu, w drodze transformacji obiektywnego świata, tak aby ten spełniał jego potrzeby.66
Idąc dalej, kimilsungizm uznaje człowieka za wolnego od działania w zgodzie z prawami natury.
Człowiek […] to niezależna istota społeczna, […] w przeciwieństwie do niego wszystkie inne istoty utrzymują swoje istnienie przez poddanie się oraz adaptację do obiektywnego świata. […] Jedynie przez tę wewnętrzną cechę człowiek jest w stanie odrzucić kajdany nauki.67
Ale to oznacza popadnięcie w idealizm. Przypomnijmy, idealizm zakłada, że «duch jest pierwszy wobec natury» w relacji do «stosunku myślenia oraz istnienia» (Fryderyk Engels. «Ludwig Feuerbach i wyniki klasycznej niemieckiej filozofii». Londyn 1943). Właśnie tego typu osąd możemy znaleźć w kimilsungizmie, który zakłada, że ludzie, w przeciwieństwie do zwierząt, nie są ograniczani przez prawa natury.
Zwierzęta są częścią natury, a ich przeznaczenie jest określone przez naturalne prawo zmiany i rozwoju, człowiek tymczasem […] nie jest istotą, która przestrzega naturalnego prawa zmiany i rozwoju. […]68
W przeciwieństwie do całej żyjącej materii, która jest ograniczona […] przez obiektywny świat, człowiek dominuje i transformuje świat w według jego woli i potrzeb.69
Takie idealistyczne podejście do sprawy jest szczególnie widoczne w sloganie Partii Pracy Korei, «gdy Partia jest zdeterminowana, możemy zrobić wszystko70».
Co więcej, według marksizmu-leninizmu tryb produkcji określa świadomość człowieka.
Sposób produkcji życia materialnego uwarunkowuje społeczny, polityczny i duchowy proces życia w ogólności. Nie świadomość ludzi określa ich byt, lecz, przeciwnie, byt społeczny ludzi określa ich świadomość.71
Marksizm wskazał drogę do wszechogarniającego, wszechstronnego badania procesu powstawania, rozwoju i upadku społeczno-ekonomicznych formacji. […] Ludzie sami tworzą swą historię, lecz co określa motywy ludzi, mianowicie mas ludzi, co wywołuje starcia sprzecznych idei i dążeń, jaki jest całokształt wszystkich tych starć całej masy społeczeństw ludzkich, jakie są obiektywne warunki wytwarzania materialnego życia, tworzące podstawę całej działalności historycznej ludzi, jakie jest prawo rozwoju tych warunków, — na wszystko to zwrócił uwagę Marks i wskazał drogę do naukowego badania historii, jako jednolitego procesu, prawidłowego w całej swej olbrzymiej różnorodności i sprzeczności.72
Ta zasada została nazwana przez Lenina «materialistycznym podejściem do historii»73. Jednakże, kimilsungizm odrzuca ten fundamentalny element marksizmu-leninizmu:
Teoria socjalizmu we wstępnej fazie, opartej na materialistycznym podejściu do historii nie jest wolna od ograniczeń. Ta teoria nie brała pod uwagę społecznego oraz historycznego ruchu, który był ruchem opartym o motywację ludzką […], ale o naturalny historyczny proces, który zmienia się i rozwija w oparciu o materialne i ekonomiczne warunki […] Widzi on materialne i ekonomiczne warunki jako najważniejsze w boju rewolucyjnym. Z tego powodu wstępna faza teorii socjalistycznej nie była zdolna wzmocnić motywacji mas, które kierują rewolucją i uczynić ich podstawową drogą do niesienia rewolucji74
Odrzucenie obiektywnej kategoryzacji klasowej
Według marksizmu-leninizmu klasa społeczna jest niezwykle ważną obiektywną kategorią społeczną.
Wielkie grupy ludzi, różniące się między sobą miejscem zajmowanym w historycznie określonym systemie produkcji społecznej, stosunkiem (przeważnie usankcjonowanym i ustalonym przez prawo) do środków produkcji, rolą w społecznej organizacji pracy i – co za tym idzie – sposobem otrzymywania i rozmiarami tej części bogactwa społecznego, którą rozporządzają. Klasy – to takie grupy ludzi, z których jedna może przywłaszczać sobie pracę drugiej, dzięki różnicy miejsca, jakie zajmują w określonym systemie gospodarki społecznej.75
Niestety tutaj kimilsungizm ponownie degeneruje w idealizm. Zamiast obiektywnego podziału ludzi na klasy społeczne, dzieli on ludzi na «masy» i resztę. Opierając się tylko i wyłącznie o zasady, które wyznają:
Głównym kryterium potrzebnym do zdecydowania, czy ktoś jest częścią mas czy nie, nie jest klasa z której dana osoba pochodzi, ale to co myśli […] Każdy, kto kocha swoje państwo, ludzi i naród […] jest członkiem mas.76
Zgodnie z tym idealizmem, kimilsungizm odrzuca zasadę marksizmu-leninizmu głoszącą, że Partia powinna zwracać szczególną uwagę na zmianę obiektywnych warunków życia społeczeństwa:
W przeszłości, twórcy marksizmu rozwinęli socjalistyczną teorię przez zwracanie szczególnej uwagi na warunki materialne oraz ekonomiczne.77
Zamiast tego, kimilsungizm woli skupiać się na ideologicznym przekształceniu człowieka:
W socjalistycznym społeczeństwie, przekształcenie człowieka, jego ideologiczna transformacja, jest ważniejsza. Powinna być głównym celem, nie powinno być celem przekształcenie materialnych oraz ekonomicznych warunków życia w socjalizmie.78
I tak, według kimilsungizmu, «zakłócenia» w budowie socjalizmu w wielu państwach nie były wynikiem ingerencji rewizjonizmu w międzynarodowe ruchy komunistyczne, ale nieudana próba przekształcenia mas ludzkich przez ideologię:
Głównym powodem zakłócenia socjalizmu w niektórych państwach był fakt, że nie przywiązały one dostatecznej wagi do wzmacniania motywacji mas do budowy socjalizmu oraz wzmacniania własnej roli.79
Z tego powodu kimilsungizm definiuje «motywację mas» jako «główną siłę poruszającą ruch socjalistyczny».
Odrzucenie marksistowsko-leninowskiej zasady dystrybucji
Według Marksa jest ona niezbędna w socjalizmie, niższym etapie komunizmu. Polega ona na tym, że pracownicy otrzymują zachętę w postaci zapłaty opartą o jakość oraz ilość pracy, którą wykonają.
Mamy tu do czynienia ze społeczeństwem komunistycznym, ale nie takim, które rozwinęło się na własnej podstawie, lecz przeciwnie, takim, które dopiero wyłania się ze społeczeństwa kapitalistycznego; które zatem pod każdym względem — ekonomicznym, moralnym, umysłowym — nosi jeszcze na sobie znamiona starego społeczeństwa, z którego łona wyszło. Odpowiednio do tego poszczególny wytwórca otrzymuje — po dokonaniu potrąceń — dokładnie tyle, ile dał społeczeństwu. To, co dał społeczeństwu, stanowi jego indywidualny wkład pracy. […] Tę samą ilość pracy, którą dostarczył społeczeństwu w jednej postaci, otrzymuje z powrotem w innej.80
Ale kimilsungizm odrzuca pozycję Marksa jako «antysocjalistyczną oraz rewizjonistyczną», uznając, że pod socjalizmem, priorytetem powinny być zachęty polityczne oraz moralne.
Pozycja, według której tylko materialna zachęta do pracy powinna być wykorzystywana zaniedbuje komunistyczny charakter społeczeństwa socjalistycznego. […] Ci, którzy uznają materialną zachętę za najważniejszą wymagają, aby system takich zachęt był włączony do ram całej ekonomii. Uważają, że w ten sposób będą stymulować masy pracujące z użyciem jak najwydajniejszej metody do zwiększenia produkcji i szybkiego rozwoju ekonomii. W ich opinii, nawet po ustanowieniu socjalizmu, pozostałości starej ideologii, w której to istnieje klasa wyzyskiwaczy, będą dalej istnieć w umysłach robotników. […] Ta teoria jest antysocjalistyczna oraz rewizjonistyczna. […] Jeśli zapytamy samych siebie, na co nałożyć szczególną emfazę […] będą to polityczne oraz moralne zachęty.81
Opozycja do międzynarodowych marksistowsko-leninowskich organizacji
W przeciwieństwie do zasad marksizmu-leninizmu, kimilsungizm odrzuca odrodzenie międzynarodowych organizacji marksistowsko-leninowskich.
Czasy się zmieniły, a dni gdy ruch komunistyczny potrzebował silnego autorytarnego centrum odeszły. […] Z tego powodu, nie może istnieć żadne międzynarodowe «centrum». […] Z tego powodu, towarzysz Kim Il Sung deklaruje, że żadne relacje tego typu nie powstaną w międzynarodowym ruchu komunistycznym.82
Odrzuca przy tym osiągnięcia trzeciej międzynarodówki:
Dni, gdy istniało jedno centrum międzynarodowego ruchu komunistycznego, gdy każda partia działała jako jedna z gałęzi odeszły. […] W przeszłości […] partie niektórych krajów socjalistycznych wyrządziły wielkie szkody w rozwoju międzynarodowego ruchu komunistycznego. Nie udało się im pozbyć zwyczajów międzynarodówek komunistycznych. Partia pewnego kraju uznała się za «centrum» całego ruchu i kazała innym partiom, aby zrobiły to czy tamto. Działała bez namysłu, aby naciskać na inne partie i przeszkodzić im w ich wewnętrznych sprawach, jeśli odmówiły one kroczenia jej linią, nawet jeśli ta była zła.83
Wnioski
Towarzysz Hudson uważa, że Partia Pracy Korei przeprowadziła «dogłębną oraz dojrzałą» krytykę rewizjonizmu, lepszą od tej wykonanej przez Partię Pracy Albanii. Niestety ten pogląd nie może być pogodzony z faktami.
Co więcej, charakteryzacja różnic w międzynarodówce komunistycznej dokonana z pomocą kimilsungizmu wydaje się farsą:
Różnice w opiniach bratnich krajów oraz partii […] są efektem przejściowym wynikającym z różnic w historycznej oraz geograficznej lokalizacji tych państw. […] Różnice wynikają z ideologicznych oraz teoretycznych podstaw i skutkują, że bracia klasowi, mimo posiadania tych samych ekonomicznych oraz politycznych celi idą różnymi ścieżkami w kierunku budowy socjalizmu oraz komunizmu.84
W rzeczywistości, analiza dokonana przez Partię Pracy Korei dostarcza nam mocnych dowodów, że kimilsungizm oraz Dżucze to kolejna wersja rewizjonizmu, stworzona, aby służyć klasie kapitalistycznej typu kolonialnego w Korei. Wersja rewizjonizmu, której celem jest zatrzymanie rewolucyjnego procesu w etapie rewolucji demokratycznej oraz powstrzymanie go przed pójściem naprzód do rewolucji socjalistycznej.
Przypisy
1Dermot Hudson. «Bój PPK przeciwko współczesnemu rewizjonizmowi». 2007.
2Nina Andriejewa. «Oświadczenie na Kopenhaskim Seminarium w sprawie Dżucze»
3Enwer Hodża. «Mowa zamykająca 21 Plenum Komitetu Centralnego oraz Albańskiej Partii Pracy». 1960. Za: «Dzieła wybrane», Tom 3, Tirana 1980.
4Soviet-Korean Joint Communique (10 July 1961), in: «Keesing’s Contemporary Archives», Volume 13: p. 18,246
5tamże
6Hudson D. 2007.
7«Kim Il Sung: Moscow Banquet Speech of 24 October 1986», in: Dae-Ho Byun: «North Korea’s Foreign Policy: The Juche Ideology and the Challenge of Gorbachev’s New Thinking»; Seoul: 1991; p. 186
8Włodzimierz Lenin. «Marksizm i rewizjonizm». Za: «Dzieła wybrane». Tom 11. Londyn 1943.
9od tłumacza: Określenie «Myśl Mao Zedonga» jest kłamliwie używane przez chińskich rewizjonistów na połączenie niektórych elementów myśli Mao z ich własnymi pomysłami (np. teoria Trzech Światów). Być może Blandowi jednak chodziło o Nową Demokrację, którą niedawno opisaliśmy: https://instytut-marksa.org/?p=924
10Kim Il Sung. «Budowanie Nowej Korei i Zjednoczonego Narodowego Frontu». Za: «Dzieła Wybrane». Tom 1. Pjongjang 1975. A.
11Kim Han Gil. «Współczesna Historia Korei». Pjongjang, 1979.
12Włodzimierz Lenin. «Dziecięca choroba «lewackości» w komunizmie». 1920.
13Józef Stalin. «Notes on Contemporary Themes», in: «Works», Volume 9; Moscow; 1954; p. 337 Tłumaczenie Własne
14Kim Il Sung. 1975. A
15«Socjalistyczna transformacja prywatnego handlu i przemysłu w Korei». Pjongjang 1977
16Kim Il Sung. 1975. A
17Karol Marks. «Krytyka programu Gotajskiego». 1875
18Józef Stalin. «O podstawach leninizmu». 1924.
19Kim Il Sung. «O progresywnej demokracji». Za: «Dzieła». Tom 1. Pjongjang 1980.
20Baik Bong: ‘Kim Il Sung: Biography’, Volume 2; Beirut; 1973; p. 176
21Kim Il Sung. «W sprawie budowy nowej Korei oraz zjednoczonego narodu». Za: «Dzieła»
22Włodzimierz I. Lenin. «Mowa do Całorosyjskiego kongresu robotników transportowych». Za: «Dzieła Zebrane». Tom 32. Moskwa 1965. Tłumaczenie własne.
23Józef Stalin. „Przyczynek do zagadnień leninizmu”. 1926.
24Kim Il Sung. «W sprawie udanej implementacji Pierwszego Planu Pięcioletniego». Za: «Dzieła». Tom 12. Pyongyang 1983.
25Stalin JW. 1954
26Kim Il Sung. «W sprawie władzy ludowej oraz budowy socjalizmu». Za: «Dzieła Wybrane». Tom 2. Pyongyang 1975. B.
27Kim Il Sung. 1975. B
28Bez autora. 1977.
29Kim Il Sung. «Działania w celu reunifikacji kraju oraz zbudowania socjalizmu w północnej części republiki». Za: «Dzieła». Tom 9. Pjongjang 1982.
30Kim Han Gil. 1979.
31Bez autora. 1977.
32Stalin. «The Right Deviation in the CPSU (B)», in: «Works», Volume 12; Moscow; 1955; p. 32, 33 Tłumaczenie Własne
33«Socialist Transformation of Private Trade and Industry in Korea»; Pyongyang; 1977; p. 28
34Baik Bong. 1973.
35Kim Il Sung. «Wzmocnijmy system socjalistyczny w naszym kraju». Za: «Dzieła wybrane». Tom 6. Pjongjang 1975. C
36«Socialist Transformation of Private Trade and Industry in Korea»; Pyongyang; 1977; p. 31
37Kim Han Gil. 1979.
38Bez autora. 1977.
39Baik Bong. 1973.
40Bez autora. 1977
41Kim Han Gil. 1979.
42Kim Il Sung. «Demokratyczna Republika Ludowa pod sztandarem Wolności oraz Niezależności dla mas». Za: «Dzieła Wybrane». Tom 5. Pjongjang 1975. D.
43Kim Il Sung. «Przeciwko pasywności oraz konserwatyzmowi w budowaniu socjalizmu». Za: «Dzieła zebrane». Tom 2. Pyongyang 1975. E.
44Józef Stalin. «List do Towarzysza Szatunowskiego». 1930. Tłumaczenie własne
45Józef Stalin. «Rozmowa z niemieckim pisarzem Emilem Ludwigiem». Za: «Dzieła». Tom 13. Moskwa 1955. Tłumaczenie własne
46Kim Dzong Il. «Partia Pracy Korei jest partią typu Dżucze». Za: «Nieśmy idee Dżucze». Pjongjang 1995. F.
47Kim Dzong Il. «W kwestii edukacji na temat idei Dżucze». Za: «Nieśmy idee Dżucze». Pjongjang 1995. G.
48Pong S. Lee: «The North Korean Economy: Challenges and Prospects», in: Sung Yeung Kwack (Ed.): «The Korean Economy at a Crossroad: Development Prospects, Liberalisation and South-North Economic Integration»; Westport (USA); 1994; p. 183
49Baik Bong. 1973.
50Choe In Su. «Kim Dzong Il. Ludowy przywódca». Tom 2. Pjongjang 1991.
51Biuletyn Centralnej Agencji Wiadomości w Korei. 20 Października 1997
52Kim Dzong Il. «O Dżucze». Za: «Nieśmy idee Dżucze». Pjongjang 1995. H.
53Kim Dzong Il. 1995. G.
54Rejestr wydarzeń na świecie Keesinga. Tom 39.
55Socjalistyczna Konstytucja Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. Pjongjang 1993.
56Socjalistyczna Konstytucja Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. Artykuł 37. Pjongjang 1993.
57Rejestr wydarzeń na świecie Keesinga. Tom 39.
58Rejestr wydarzeń na świecie Keesinga. Tom 38.
59Marcus Noland: «Prospects for a North Korean External Economic Opening», in: Thomas H. Henriksen & Jongryn Mo (Eds.): «North Korea After Kim Il Sung»; Stanford (USA); 1997; p. 55-56
60Dae-Ho Bryn: «North Korea’s Foreign Policy: The Juche Ideology and the Challenge of Gorbachev’s New Thinking»; Seoul; 1991; p. 223
61Kim Dzong Il. «Lekcje historyczne w budowie socjalizmu oraz na temat generalnej linii naszej Partii». Za: «Nieśmy Idee Dżucze». Pjongjang 1995. I.
62Kim Dzong Il. 1995. G.
63Józef Stalin. «Ekonomiczne problemy socjalizmu w ZSRR». 1952
64Fryderyk Engels. Anty-Dühring. 1876.
65Józef Stalin. 1952.
66Kim Dzong Il. «Socjalizm to nauka». Pjongjang 1994.
67Kim Dzong Il. 1995. H.
68Kim Dzong Il. 1995. G.
69tamże
70Kim Dzong Il. «Socjalizm oparty na Masach nie zginie». Za: «Nieśmy idee Dżucze». Pyongynag 1995. J.
71Karol Marks. «Przyczynek do krytyki ekonomii politycznej – Przedmowa». 1859.
72Włodzimierz Lenin. «Karol Marks». 1945.
73Lenin. 1945.
74Kim Dzong Il. 1994.
75Włodzimierz Lenin. «Wielka inicjatywa (O bohaterstwie robotników na zapleczu. Z okazji «komunistycznych subotników»)». Za: «Dzieła wszystkie». Tom 39. Warszawa: Książka i Wiedza 1988.
76Kim Dzong Il. 1994.
77Kim Dzong Il. 1994.
78Kim Dzong Il. 1994.
79Kim Dzong Il. 1995. J.
80Karol Marks. 1875.
81Kim Dzong Il. «O posiadaniu poprawnego zrozumienia politycznych, moralnych oraz materialnych zachęt». Za: «Dzieła Wybrane». Tom 1. Pjongjang 1992.
82Baik Bong. 1973.
83Kim Dzong Il. 1995. G.
84Baik Bong. 1973.
„71Karol Marks. «Przyczynek do krytyki ekonomii politycznej – Przedmowa». 1859.”
A tę przedmowe kto pisał? KARL? NIE KARL. Karl nigdy nie powiedział, że „byt określa świadomość”. Nigdy, rozumiecie? To jest niemarksistowskie stwierdzenie.