W imieniu Komitetu Centralnego i wszystkich członków Komunistycznej Partii Filipin (NAL) pozdrawiam wszystkich komunistycznych dowódców i bojowników oraz przesyłam im najserdeczniejsze pozdrowienia i gratulacje z okazji 30-lecia Nowej Armii Ludowej.
Nowa Armia Ludowa odniosła wielkie zwycięstwa w bohaterskiej walce o narodowe i demokratyczne prawa, interesy i aspiracje narodu filipińskiego. Jest ona główną bronią NAL i ludu filipińskiego w prowadzeniu głównej formy walki rewolucyjnej i inspirowaniu innych form walki. Ma ona zapewnione miejsce w historii Filipin.
Rewolucja zbrojna prowadzona przez Nową Armię Ludową pod przywództwem Partii prowadzi nieukończoną walkę narodu filipińskiego o narodową niezależność i demokrację. Przewyższyła wszystkie poprzednie walki zbrojne prowadzone przeciwko imperializmowi Stanów Zjednoczonych i lokalnym reakcjonistom w ciągu ostatnich stu lat.
Po pierwsze, NAL prowadzi przedłużającą się wojnę ludową na linii nowej demokratycznej rewolucji, z socjalistyczną perspektywą. Po drugie, NAL zyskała wszechstronną siłę w całym kraju, przewyższając pod tym względem osiągnięcia armii rewolucyjnej starej rewolucji demokratycznej, Armii Ludowej przeciwko Japonii (Hukbalahap) i Ludowej Armii Wyzwolenia.
Podążając za absolutnym przywództwem rewolucyjnej partii proletariatu, NAL zgromadziła znaczną siłę od samego początku, od 29 marca 1969 r. Pokonała ogromne nierówności i kroczyła od zwycięstwa do zwycięstwa. Nasza rewolucyjna walka zbrojna będzie trwała aż do całkowitego zwycięstwa.
Wspaniałe zwycięstwa Nowej Armii Ludowej
Po jej ponownym sformowaniu NAL dowiodła, że jest prawdziwą i poważną partią rewolucyjną proletariatu, ujmując w konstytucji partyjnej Nową Armię Ludową i tworząc ją w ciągu trzech miesięcy. NAL wyrosła z Pierwszego Wielkiego Ruchu Rektyfikacyjnego przeciwko dynastii Lava i gangsterskiej klice Taruc-Sumulong i odziedziczyła zdrowe pozostałości poprzedniej armii starego ludu oraz ich rewolucyjne doświadczenie i bazę do działania.
Armia ludowa została poddana próbie ciężkich ataków wroga od 1969 roku i przeszła przez przedłużający się nieokiełznany terror faszystowskiej dyktatury Marcosa, aby zbudować ogólnokrajową podstawę i wzmocnić się walcząc z wrogiem. Rewolucyjni dowódcy i bojownicy odnieśli zdumiewające zwycięstwa polityczne i militarne, trzymając się linii nowej demokratycznej rewolucji poprzez przedłużającą się wojnę ludową i prowadząc wojnę partyzancką w oparciu o stale poszerzającą się i pogłębiającą się masową bazę.
Ale pod koniec lat 70-tych „lewicowe” i prawicowe linie oportunistyczne zaczęły nakładać się na właściwą linię Partii i krytykować oraz podważać ciągłe sukcesy rewolucji zbrojnej. Oportuniści nałożyli na prawidłową, rewolucyjną linię Partii takie błędne linie, jak „strategiczna kontrofensywa” i „rekombinacje Czerwonego Obszaru i Białego Obszaru” przez co siali spustoszenie w różnych regionach w różnym czasie od wczesnych lat 80-tych do początku obecnej dekady (lat 90)
Od 1992 roku Centralny Komitet Partii przewodził i realizował Drugi Wielki Ruch Rektyfikacyjny, który utwierdzał podstawowe zasady rewolucyjne, podsumował dotychczasowe doświadczenia rewolucji i wytyczył przyszłe zadania. Partia i armia ludowa rozpoznały, skrytykowały i odrzuciły błędy, które zaszkodziły sprawie rewolucyjnej. Dzięki temu osiągnęły one wielkie sukcesy w wykonywaniu konstruktywnych zadań rewolucji.
Zwycięstwa Nowej Armii Ludowej wspaniale prezentują się na kartach historii Filipin. Ale nie wolno nam nigdy zapominać, że te zwycięstwa, jak również wnioski wyciągnięte z doświadczenia, są opłacane poświęceniem, ciężką pracą i zaciętą walką. Zatrzymajmy się zatem, aby złożyć największy hołd naszym męczennikom i bohaterom.
Nie bądźmy jednak beztroscy z powodu naszych osiągnięć. Pozostańmy czujni i gotowi do walki. Bez względu na to, jak daleko posunęliśmy się naprzód w walce rewolucyjnej, kontrrewolucyjne państwo wielkich właścicieli ziemskich nadal istnieje i musi zostać całkowicie obalone i całkowicie zniszczone. Musimy walczyć, dopóki wróg nie zostanie pokonany i nie zwycięży nowa demokratyczna rewolucja.
Mamy solidną podstawę teoretyczną i praktyczną do podniesienia rewolucyjnej walki na nowy i wyższy poziom, aż do całkowitego zwycięstwa. Ruch rektyfikacyjny ożywił i jeszcze bardziej wzmocnił całą partię i organizację partyjną. Nowa Armia Ludowa podniosła poziom rewolucyjnej świadomości i bojowości wśród komunistycznych dowódców i bojowników.
NAL stała się znacznie silniejsza niż w 1992 r., kiedy rozpoczęła się naprawa armii. Siła jaką dysponuje NAL to kilka pułków. Po zmienieniu orientacji armii, reorganizacji i przeniesieniu do pracy masowej NAL była w stanie zwiększyć liczbę frontów partyzanckich do osiemdziesięciu jeden w całym kraju.
Typowy front partyzancki ma całkowitą siłę kompanii, z plutonem jako środkiem ciężkości i innymi jednostkami rozrzuconymi na większym promieniu. W niektórych regionach główne jednostki partyzanckie zszywają różne fronty partyzanckie i są zdolne do manewrów w całym regionie.
Siła tysiąca mężczyzn i kobiet pełniących służbę na pełen etat w NAL jest powiększana przez dziesiątki tysięcy żołnierzy milicji i jednostek samoobrony. Wszyscy oni mają zapewnione wsparcie ze strony organów władzy politycznej, organizacji masowych i wsparcia mas ludowych.
Istnieje szeroka i stale pogłębiająca baza masowa do dalszej ekspansji i dalszej konsolidacji pracy masowej oraz do prowadzenia rozległych i intensywnych działań partyzanckich. Każdy wzrost ofensywy taktycznej wiąże się ze wzrostem bazy masowej w strefie partyzanckiej, na froncie partyzanckim, w regionie i w skali całego kraju.
NAL była w stanie przeprowadzać ofensywy taktyczne, takie jak naloty i zasadzki, a także różnego rodzaju działania mające na celu egzekwowanie praw i polityki demokratycznego rządu ludowego. Poszukując celów do taktycznej ofensywy, nieustannie szuka słabych punktów wroga lub próbuje zmusić go do popełnienia błędów i ujawnienia jego słabych punktów.
Ofensywy taktyczne NAL rosły stopniowo i po pewnym czasie zmusiły wroga do uznania Nowej Armii Ludowej za faktycznego wroga. Urzędnicy wroga i burżuazyjne media poświęciły wiele uwagi pojmaniu przez NAL wysokich rangą oficerów wojskowych i policji od 1997 r. Do tej chwili trwa propagandowa burżuazyjna ofensywa, np. ze względu na przejęcie jednego generała i kilku oficerów. Tak więc wroga propaganda twierdząca że ruch rewolucyjny rozpada się lub zanika, była wielokrotnie obalana.
Podstawową funkcją NAL jest walka i pokonanie wroga. Prowadzi tylko te bitwy, które może wygrać. Przez długi czas toczone są bitwy, w których armia szybko decyduje się odebrać wrogowi broń, gromadzi siły na wsi i przechodzi przez kolejne etapy rozwoju, aż stanie się zdolna do przejęcia władzy w miastach w skali całego kraju.
Ale funkcja bojowa nie może zostać pomyślnie wypełniona, gdyby nie była oparta na szerokim i głębokim poparciu ludu. NAL jest główną organizacją Partii nie tylko do niszczenia wroga, ale także do organizowania, pobudzania i mobilizowania mas. Poprzez masową pracę czerpie wsparcie ze strony ludzi jako niewyczerpane źródło siły.
NAL wytrwale prowadziło rewolucyjną edukację masową, budując różnego rodzaju organizacje masowe dla robotników, chłopów i robotników rolnych, rybaków, kobiet, młodzieży, dzieci i działaczy kultury oraz promując kampanie masowe. Najważniejsza z tych kampanii to reforma rolna, ponieważ odpowiada ona głównym żądaniom chłopstwa i dąży do realizacji głównej treści demokratycznej rewolucji.
Na wsi Partia i armia ludowa opierają się głównie na poparciu biednych chłopów i robotników rolnych. Dla sprawy rewolucyjnej pozyskiwani są średni chłopi, natomiast bogaci są neutralizowani. Armia i Partia wykorzystują też rozłam między światłą a reakcyjną szlachtą (podczas gdy założenia reformy rolnej są nadal realizowane na terenach kontrolowanych przez Nową Armię Ludową) w celu odizolowania i zniszczenia władzy reakcjonistów. Linia klasowa, która przebiega przez zjednoczony front antyfeudalny, jest zgodna z ogólną linią nowej demokratycznej rewolucji.
Prowadząc wojnę ludową, NAL kieruje się zasadą samodzielności. Rekrutuje bojowników z ludu, organizuje produkcję dla armii i rodzin bojowników, otrzymuje datki od ludzi, przejmuje broń od wroga i pobiera podatki od oświeconej szlachty i przedsiębiorstw, które przestrzegają praw demokratycznego rządu ludowego. Zasoby zebrane przez Nową Armię Ludową są przeznaczone na utrzymanie i rozwój Partii i NAL, a także na potrzeby społeczne ludzi którzy są bazą rewolucji i którzy popierają walkę o demokrację.
Wyjątkowo korzystne warunki dla wojny ludowej
Obiektywne warunki prowadzenia wojny ludowej są na Filipinach wyjątkowo korzystne. Półkolonialny i półfeudalny system rządów przeżywa poważny kryzys. Frakcje i kliki burżuazji oraz właścicieli ziemskich, a co więcej kręgu rządzącego proamerykańskim reżimem Josepha Estrady poważnie walczą ze sobą o zmniejszoną ekonomiczną podstawę do egzystencji.
Masy ludzi przeżywają ogromne cierpienia z powodu kryzysu gospodarczego i społecznego. Są oburzeni powrotem do władzy rodziny Marcos i najgorszych politycznych potomków faszystowskiej dyktatury Marcosa, na czele której stoi były aktor filmowy Joseph Estrada. Te łajdaki odzyskały swoje nieuczciwie zdobyte bogactwo i ponownie plądrują kraj.
Przez kilka nadchodzących lat sterowany przez USA reżim Estrady nie da rady przezwyciężyć długotrwałego światowego kryzysu nadprodukcji surowców i obecnego kryzysu nadprodukcji półproduktów o niskiej wartości dodanej. Wysychanie międzynarodowego kredytu na finansowanie deficytu handlowego wynikającego z konsumpcji uwidacznia przygniatanie zagranicznego i lokalnego długu publicznego oraz zacofany rolniczy i częściowo półfeudalny charakter gospodarki.
Reżim pogłębia kryzys gospodarczy i społeczny, sprzedając na aukcji dziedzictwo narodowe i suwerenność gospodarczą zagranicznym monopolistom. Sprzeciwia się krajowemu uprzemysłowieniu i reformie rolnej. Zamiast tego oferuje zagranicznym monopolistom 100% własności ziemi, banków, przemysłu, usług publicznych, usług socjalnych, telekomunikacji, środków masowego przekazu, handlu detalicznego i wszelkiego rodzaju przedsiębiorstw.
Ludność jest ofiarą gwałtownie rosnącego masowego bezrobocia, gwałtowengo spadku wartości peso, zawyżonych cen żywności i innych podstawowych towarów, większych obciążeń podatkowych i rosnących opłat za pogarszające się usługi społeczne. Ze względu na niezadowolenie ludu reżim forsuje ustawodawstwo znoszące prawo do strajku i płacy minimalnej oraz zachęca zagraniczne monopole i krajowych grabieżców do gromadzenia ziemi pod różnymi pretekstami, tak żeby pozbawić NAL możliwość otrzymania wsparcia od użytkujących ziemię chłopów.
Kierując gospodarką, która została zniszczona przez imperialistów i ich miejscowych sługusów, reżim jest gotowy oddać wszystko imperialistom, nie tylko przywileje ekonomiczne, ale także przywilej sprowadzania sił zbrojnych cieszących się eksterytorialnością i bezkarnością popełnianych na Filipinach przestępstw których się dopuszczają. Trwają przygotowania do zmiany reakcyjnej konstytucji, aby dalej naruszać narodowe i demokratyczne prawa ludu.
Daremnie usiłując powstrzymać narastający opór ludu, reżim prowadzi politykę represji bez formalnego ogłoszenia stanu wojennego, zwłaszcza wobec ludu pracującego i społeczności etnicznych. Zachęca wojsko, policję i siły paramilitarne do dokonywania pozasądowych zabójstw, porwań, tortur i najbardziej brutalnych aktów zmuszających ludzi do opuszczenia domów i gospodarstw.
Wszystkie te działania naruszają kompleksowe porozumienie w sprawie poszanowania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego, wzajemnie zatwierdzone przez rząd Republiki Filipin i Narodowy Front Demokratyczny Filipin. Reżim narusza wszystkie inne porozumienia dwustronne w negocjacjach pokojowych GRP-NDFF (GRP to rząd Republiki Filipin, zaś NDFF to Narodowy Demokratyczny Front Filipin). Faktycznie zakończył te negocjacje.
Nie mamy problemu z zakończeniem negocjacji pokojowych jako formą walki prawnej. Prowadziliśmy je zgodnie z jasną linią, że sprawiedliwy i trwały pokój można osiągnąć jedynie poprzez kontynuowanie nowej demokratycznej rewolucji poprzez Przedłużającą się Wojnę Ludową. Umocniwszy siły rewolucyjne i bazę masową, jesteśmy w stanie z roku na rok intensyfikować wojnę ludową.
Nie możemy tolerować bezczelnych prób wroga, by zdemolować Wspólną Deklarację Haską i narzucić NDFF ramy kapitulacji i samokryminalizacji. GRP naruszyła tak wiele postanowień poprzednich traktatów, jak te dotyczące uwolnienia więźniów politycznych, odszkodowania dla ofiar naruszeń praw człowieka za rządów Marcosa, uchylenia represyjnych dekretów, zakończenia polityki i kampanii, które brutalnie prześladować całe społeczności i zabrać im domy i ziemię oraz utworzyć Wspólny Komitet Monitorujący.
Naruszając ramy negocjacji pokojowych GRP-NDFF, GRP odmówił negocjowania w kwestii jeńców wojennych, zaciekle fałszywie przedstawiał akty rewolucji jako pospolite zbrodnie i arbitralnie „zawiesił” gwarancje bezpieczeństwa i immunitetu dla personelu negocjacyjnego i konsultantów NDFF, bezczelnie łamiąc postanowienia układu JASIG.
Zdradziecki reżim Estrady domaga się, aby negocjacje pokojowe odbyły się w Manili, podobnie jak w 1986 i 1987 r., i arbitralnie unieważnia je, a także odrzuca postanowienie Wspólnego Porozumienia w sprawie gwarancji bezpieczeństwa i immunitetu (JASIG) ustalonego w neutralnym miejscu za granicą. Jednocześnie odmawia prowadzenia negocjacji pokojowych na terytorium demokratycznego rządu ludowego lub w strefie zneutralizowanej między terytoriami GRP i rządu rewolucyjnego.
To dobrze, że już odizolowany reżim, który jest codziennie nękany przez poważny kryzys gospodarczy i polityczny, rzuca wyzwanie siłom rewolucyjnym o zintensyfikowanie wojny ludowej. Zamiast próbować zbadać możliwość rozejmu i sojuszu z obecnym wrogiem poprzez negocjacje pokojowe, siły rewolucyjne muszą zawrzeć sojusze ze wszystkimi możliwymi siłami na różnych poziomach, aby odizolować i zniszczyć wroga. Jest prawdopodobne, że szeroki jednolity front może położyć kres reżimowi Estrady, zanim skończy się jego kadencja.
Wśród ostatnich sojuszy, które możemy publicznie ogłosić i uznać za bardzo ważne, jest formalny sojusz między NDFF a Islamskim Frontem Wyzwolenia Moro. Jest to sojusz na rzecz walki zbrojnej i ma znaczenie nie tylko regionalne, ale i narodowe, ponieważ może skutecznie zadawać śmiertelne ciosy wrogowi.
Gdyby nie wybuchła rewolucyjna walka zbrojna, panujący system lub reżim miałyby szansę pokonać kryzys gospodarczy i społeczny. Ale rewolucyjna walka zbrojna istnieje i może się nasilić. Następujące zaostrzenie się kryzysu politycznego i społeczno-gospodarczego może mieć fatalne skutki dla reżimu Estrady.
Aby dopełnić rewolucyjną walkę zbrojną, partia energicznie buduje jednolity front. Dotyczy to szeregu sojuszy, takich jak podstawowy sojusz robotniczo-chłopski, sojuszu sił postępowych (w tym drobnomieszczaństwa miejskiego), sojuszu sił patriotycznych (w tym średniej burżuazji) i tymczasowe sojusze z reakcjonistami nastawionymi całkowicie negatywnie do wspólnego wroga.
Pogłębiający się kryzys światowego systemu kapitalistycznego
Obecny kryzys światowego systemu kapitalistycznego nie pozwala krajom imperialistycznym na swobodne przepływanie zagranicznych pożyczek i bezpośrednich inwestycji na Filipiny do poziomu porównywalnego z tym, który miał miejsce przez większość czasu (1972-79) panowania faszystowskiej dyktatury Marcosa i przez cztery lata ( 1993-97) reżimu Ramosa.
Możemy więc być pewni, że kryzys społeczno-ekonomiczny i polityczny systemu rządzącego będzie się pogłębiał, a władza osłabnie w obliczu rosnącego masowego ruchu i taktycznych ofensyw Nowej Armii Ludowej.
Na świecie istnieje chroniczny kryzys nadprodukcji wszystkich rodzajów towarów. Światowy rynek się kurczy. Tak zwane rynki wschodzące poniosły koszty utopione i je ponoszą w kierunku krajów produkujących surowce, które od późnych lat 70. XX wieku są dotknięte kryzysem. Zgodnie z politycznym uzasadnieniem „wolnego handlu” lub „neoliberalnej globalizacji” monopolistyczna burżuazja przyspieszyła koncentrację i centralizację kapitału, zniszczenie sił wytwórczych i kurczenie się rynku światowego.
Pogłębiający się kryzys światowego systemu kapitalistycznego zaostrza wszystkie podstawowe sprzeczności na świecie, takie jak ta między krajami imperialistycznymi a ludami uciskanymi, między monopolistyczną burżuazją a proletariatem i między krajami imperialistycznymi o sprzecznych interesach. Na całym świecie panuje chaos.
Zawirowania społeczne są najbardziej dotkliwe i rozpowszechnione w Azji, Afryce, Ameryce Łacińskiej i większości krajów byłego bloku sowieckiego. Posługując się sloganami burżuazyjnego nacjonalizmu, faszyzmu, rasizmu, etnocentryzmu i religii, siły reakcyjne wywołują powszechny chaos w swoich walkach frakcyjnych. Ten nieporządek sprzyja powstaniu sił rewolucyjnych wśród ludu. Gdyby w takich miejscach istniała zdecydowana i odważna partia Marksistowsko-Leninowska, mogłaby nimi kierować.
Kraje imperialistyczne są dotknięte sprzecznością zawyżonych aktywów produkcyjnych i finansowych oraz zmniejszonych dochodów proletariatu i reszty ludu. Istnieje chroniczne masowe bezrobocie, najbardziej widoczne w Japonii i Europie. W Stanach Zjednoczonych, które są reklamowane jako kraj o wysokim wskaźniku zatrudnienia, regularne miejsca pracy są tracone i zastępowane pracą w niepełnym wymiarze godzin. W ten sposób walka klasowa proletariatu wychodzi na jaw nawet w krajach imperialistycznych.
Wśród krajów imperialistycznych narasta zaciekła konkurencja i protekcjonizm pod różnymi postaciami. Wydaje się, że sprzeczności międzyimperialistyczne są powstrzymywane tylko dlatego, że kraje te są zjednoczone w dalszym wyzyskiwaniu proletariatu i ludów uciskanych oraz w prowadzeniu wojen, agresji i „akcji policyjnych” pod pozorem „misji pokojowych” i „misji humanitarnych” w różnych części świata, zwłaszcza na Bałkanach, Bliskim Wschodzie, Kaukazie, w Azji Środkowej i Afryce.
Kraje imperialistyczne konkurują o rynki, obszary inwestycji, źródła surowców i pozycje siły. Pod zwierzchnictwem Stanów Zjednoczonych zachodni imperialiści rozszerzyli NATO aż do granic Rosji. Partnerstwo bezpieczeństwa USA-Japonia jest nastawione na agresję w Azji Wschodniej. Kraje imperialistyczne wszędzie wywołują kłopoty i stwarzają warunki do wojny.
Komunistyczna Partia Filipin aktywnie propaguje marksistowsko-leninowską teorię państwa i rewolucji oraz możliwość zastosowania Przedłużającej się Wojny Ludowej w wielu krajach agrarnych, gdzie masy chłopskie mogą być główną siłą nowej demokratycznej rewolucji pod przywództwem proletariatu. Wspólnie z innymi partiami marksistowsko-leninowskimi prowadzącymi lub wspierającymi wojnę ludową, KPF podjęła niedawno Międzynarodowe Seminarium na temat Mao i Wojny Ludowej.
Partia utrzymuje dwustronne stosunki z partiami we wszystkich typach krajów i jest aktywna na różnych wielostronnych zgromadzeniach, aby promować co najmniej globalną walkę antyimperialistyczną i co najważniejsze – światową rewolucję proletariacką. We wszystkich przypadkach Partia szanuje niezależne i równe prawa stron do prowadzenia walki rewolucyjnej zgodnie z konkretnymi warunkami i osądem tych partii.
Zadania bojowe Nowej Armii Ludowej
Głównym zadaniem Nowej Armii Ludowej jest zniszczenie kontrrewolucyjnego państwa, kompradorskiej wielkiej burżuazji i klasy ziemiańskiej oraz umożliwienie klasie robotniczej i chłopstwu ustanowienia demokratycznego państwa ludowego. Zadanie to można wykonać w przeciągu dłuższego czasu wzdłuż ogólnej linii nowej demokratycznej rewolucji.
W tej chwili, dzięki armii ludowej, istnieją lokalne organy władzy politycznej, w skład których wchodzi obecnie demokratyczny rząd ludowy, mimo że władza rządu reakcyjnego jest nadal jest zakorzeniona w miastach. Na Filipinach istnieją obecnie dwa rodzaje rządów. Rząd rewolucyjny zamierza w odpowiednim czasie zastąpić rząd reakcyjny.
Bez Nowej Armii Ludowej ludzie nie mają nic. Poddani byliby tylko uciskowi i wyzyskowi, bez żadnej nadziei na stworzenie własnej władzy politycznej i osiągnięcie wyzwolenia narodowego i społecznego od imperialistów i lokalnych reakcjonistów.
Oczywiste jest, że Nowa Armia Ludowa jest głównie siłą bojową do pokonania wroga. Ale nie może wykonywać swoich zadań bojowych bez wykonywania zadań pobudzania, organizowania i mobilizowania szerokich mas ludowych do obrony, popierania i wspierania ich praw i interesów narodowych i demokratycznych.
NAL musi nieustannie wykonywać masową pracę, aby dalej rozwijać mocne podstawy do wykonania głównego zadania, mieć niewyczerpane źródło siły i móc rekrutować najlepszych synów i córki narodu. Szerokie masy ludzi pielęgnują i karmią armię ludową tylko dlatego, że służy ona im i walczy o ich prawa i interesy.
Rewolucyjna polityka musi kierować Nową Armią Ludową. Ta armia musi podążać za absolutnym przywództwem Komunistycznej Partii Filipin, funkcjonować jako jej główna organizacja do realizacji Programu Rewolucji Ludowo-Demokratycznej przedstawionej przez Partię i kontynuować masową linię uczenia się od mas oraz ufania i polegania na nich.
Partia działa jako rewolucyjna awangarda proletariatu i ludu filipińskiego oraz wyznacza ogólną linię jak i kierunek rewolucji. Włada zarówno NAL, aby zniszczyć państwo kontrrewolucyjne, jak i zjednoczonym frontem, aby zgromadzić miliony ludzi na rzecz rewolucyjnej sprawy.
Nawet jeśli NAL ma siedzibę na wsi i realizuje strategiczną linię Przedłużającej się Wojny Ludowej, dla Partii niezwykle ważne jest, aby koordynować wszystkie formy masowej walki, które pojawiają się i rozwijają zarówno na obszarach miejskich, jak i wiejskich.
Aby wzmocnić więzi między siłami rewolucyjnymi na obszarach wiejskich i miejskich, robotników i wykształconą młodzież należy zachęcać do przyłączenia się do Nowej Armii Ludowej i służenia masom na obszarach wiejskich. Partia musi je odpowiednio rozmieścić. Te grupy społeczne przynoszą ze sobą bardzo potrzebną wiedzę i umiejętności, nawet jeśli najpierw muszą uczyć się od mas, którym starają się służyć w miejscowościach.
Rozmieszczenie kadr i aktywistów masowych z miast na wieś ułatwia koordynację walk na terenach miejskich i wiejskich oraz przygotowuje dzień, w którym Nowa Armia Ludowa będzie mogła zająć miasta w skali całego kraju.
Nowa demokratyczna rewolucja ma socjalistyczną perspektywę. Dążymy do obalenia istniejącego kontrrewolucyjnego państwa i położenia kresu półkolonialnym i półfeudalnym warunkom, aby przejść do rewolucji socjalistycznej jako kolejnego etapu rewolucji filipińskiej.
W tej chwili nowodemokratyczna rewolucja dokonująca się na Filipinach jest jedną z najwybitniejszych rewolucji na świecie. Dzieje się tak dlatego, że mamy armię ludową, która z powodzeniem podąża strategiczną linią Przedłużającej się Wojny Ludowej.
Teraz i w przyszłości rewolucja filipińska służy nie tylko urzeczywistnieniu narodowego i społecznego wyzwolenia narodu filipińskiego, ale także wniesie swój wkład w postęp światowej rewolucji proletariackiej i szeroko zakrojonej antyimperialistycznej walki narodów całego świata.
Niech żyje Nowa Armia Ludowa!
Kontynuujcie nową demokratyczną rewolucję poprzez Przedłużającą się Wojnę Ludową!
Walczcie do całkowitego zwycięstwa!
Niech żyje Komunistyczna Partia Filipin!
Niech żyje naród Filipiński!