Dwa artykuły niejakiego Arda Kinery, «Broń i stosuj uniwersalność Długotrwałej Wojny Ludowej!» i «Znowu w obronie powszechności wojny ludowej» zostały opublikowane odpowiednio 6 czerwca 2019 r. i 26 czerwca 2019 r. w odpowiedzi na dwa artykuły Josego Marii Sisona na ten sam temat. Artykuły Kinery zostały pierwotnie opublikowane na stronie TFM i ponownie opublikowane tego samego dnia na stronie Democracy and Class Struggle. Ponieważ Kinera marzy o bezpośredniej polemice na ten temat i uważa odpowiedzi Sisona za niewystarczające, dogodzę mu.
Zanim skomentuję jego artykuły, pozwolę sobie zadać pytanie tak bezpośrednio, jak to tylko możliwe: czy strategia Mao lub teoria długotrwałej wojny ludowej jest uniwersalnie słuszna w obecnej epoce i ma szczególne zastosowanie w krajach kapitalistycznych?
Kinera najprawdopodobniej odpowie zdecydowanie «tak», podczas gdy ja powiem «nie, ogólnie» – z pewnymi zastrzeżeniami i wyjaśnieniami, które zostaną przedstawione poniżej. Pokażę też, że Kinera myli się nie tylko w tej kwestii, ale także w szeregu powiązanych z nią kwestii, szczególnie poruszonych w jego polemikach z Sisonem.
«Długotrwała wojna ludowa» a «wojna ludowa» jako termin ogólny
Kinera twierdzi: «Maoizm promuje uniwersalność strategii wojny ludowej, przedstawia ją jako jedyną strategię wojskową międzynarodowego proletariatu, mającą zastosowanie w każdym kraju z dopasowaniem do różnych konkretnych warunków». W innym artykule mówi w jasnych słowach: «Być maoistą to trzymać się uniwersalności Długotrwałej Wojny Ludowej».
Mówi również: «Zasada maoistowska, która podtrzymuje Długotrwałą Wojnę Ludową […] która teoretycznie ustanawia uniwersalność Wojny Ludowej w każdym kraju na świecie, została ustanowiona dopiero poprzez podsumowanie i syntezę maoizmu dokonane przez Przewodniczącego Gonzalo i Komunistyczną Partię Peru. Była to tylko część doktryny od 1980 r., a zwłaszcza od czasu powstania Generalnej Linii Politycznej Komunistycznej Partii Peru w 1988 r. Jest więc całkiem nowa. A wtedy była to jedyna partia na świecie trzymająca się tej linii».
Zwróćcie uwagę, że w swoich dwóch artykułach Kinera czasami używa terminu «długotrwała wojna ludowa», a innym razem po prostu «wojna ludowa». Ale jest jasne, zwłaszcza gdy spiera się z Sisonem, że traktuje te dwa terminy jako równoważne w kontekście «uniwersalności» teorii.
Jest to zasadnicza słabość argumentów Kinery, ponieważ długotrwały charakter wojen ludowych, które wyzwoliły Chiny i Wietnam, ma zasadnicze znaczenie społeczno-gospodarcze i polityczno-wojskowe dla krajów agrarnych lub półfeudalnych, uciskanych przez imperializm jako kolonie lub półkolonie. Wyraża się to nie tylko liczbą lat, do której mogłyby aspirować rewolucje zbrojne w krajach uprzemysłowionych.
Kinera sugeruje również, że zastosowanie tej uniwersalnej teorii wojny ludowej w różnych krajach jest kwestią po prostu «bycia elastycznym w taktyce», ergo, nie jest kwestią różnicy w linii strategicznej. Jest to kolejna wada, ponieważ sugeruje, że partie komunistyczne muszą jedynie zajmować się taktyką i nie muszą już definiować własnych strategii w oparciu o specyfikę ich własnych krajów – ponieważ w końcu ich kochany Gonzalo zdefiniował już im maoistowską «jedyną strategię wojskową», DWL [długotrwałej wojny ludowej – dop. tłumacza]!
Prawdziwa uniwersalność wojny ludowej
Prawdziwą uniwersalnością terminu i koncepcji «wojny ludowej» jest słuszność i historyczna rola rewolucji zbrojnej na całym świecie, prowadzonej przez klasy wyzyskiwane i uciskane w celu obalenia klas wyzyskujących i ciemiężących.
Marks i Engels już dawno rozwinęli tę teorię o konieczności zbrojnej rewolucji mas pracujących kierowanych przez klasę robotniczą, wyjaśniając dalej potrzebę zburzenia istniejącej burżuazyjnej machiny państwowej i ustanowienia dyktatury proletariatu w celu dążenia do i przeprowadzenia rewolucji socjalistycznej. Podstawowe zasady rewolucji zbrojnej proletariatu i innych klas sprzymierzonych zostały dalej rozwinięte przez Lenina w jego licznych pracach.
A więc tak, w tym sensie nie powinno być debaty o uniwersalnym zastosowaniu wojny ludowej we wszystkich krajach rządzonych przez wielką burżuazję i jej reakcyjnych sojuszników. Gdyby Kinera trzymał polemikę w tych granicach, o tym, że «wojna ludowa» jest odpowiednikiem «rewolucji zbrojnej», to w zasadzie nie byłoby debaty na ten temat.
Jednak Kinera pomija dwa ważne następstwa tej fundamentalnej zasady marksizmu-leninizmu. Po pierwsze, jego argumenty zakładają (choć nie bezpośrednio), że sytuacja rewolucyjna obecnie (lub odwiecznie) istnieje we wszystkich krajach. Dlatego wszystkie partie komunistyczne (PK), jeśli są naprawdę zaangażowane w rewolucję, muszą przyjąć odpowiednią strategię wojskową i umieścić walkę zbrojną w swoim praktycznym programie pracy. Po drugie, upiera się, że maoistowska strategia przedłużającej się wojny ludowej ma zastosowanie do przemysłowych krajów kapitalistycznych.
Na te dwa wynikające z tego pytania odpowiem osobno.
O koncepcji sytuacji rewolucyjnych
Podczas gdy fundamentalne zadanie rewolucji zbrojnej jest aksjomatyczne dla wszystkich partii marksistowsko-leninowskich (nie tylko partii maoistowskich), nie jest to narzucenie dogmatyczne, które lekceważy konkretne warunki. Nie zobowiązuje wszystkich tych stron do przyjęcia walki zbrojnej jako głównej formy walki w swoich krajach, do wdrożenia odpowiedniej strategii wojskowej przejęcia władzy politycznej oraz do natychmiastowego rozpoczęcia przygotowań bojowych i budowania formacji bojowych.
Kluczowe pytanie, które należy zadać, brzmi: czy w kraju rozwija się sytuacja rewolucyjna, czy nie? Jeśli na horyzoncie nie ma takiej sytuacji rewolucyjnej, zmobilizowanie armii i prowadzenie walki zbrojnej w celu przejęcia władzy politycznej przez partię będzie miało charakter puczystowski, jeśli nie samobójczy. Jeśli taka rozwijająca się sytuacja istnieje, przygotowanie do walki zbrojnej i mobilizacja wszystkich sił w ramach właściwej strategii wojskowej z pewnością staje się pilną i praktyczną kwestią.
Pojęcie «sytuacji rewolucyjnych» powinno być znane każdemu, kto poważnie studiuje prace Lenina. W 1905-06 i później Lenin zidentyfikował i szczegółowo opisał podstawowe elementy sytuacji rewolucyjnej poprzez dokładne badanie rewolucji 1905 roku. W 1917 r. pogłębił zrozumienie tej koncepcji. W «Dziecięcej chorobie lewicowości w komunizmie» (1920), podsumował warunki konieczne do zaistnienia takiej sytuacji:
Podstawowe prawo rewolucji, potwierdzone przez wszystkie rewolucje, a zwłaszcza przez wszystkie trzy rewolucje rosyjskie w XX wieku, jest następujące: rewolucji nie wystarczy, aby masy wyzyskiwane i uciskane zrozumiały niemożność życia w stary sposób i żądały zmian; tym, czego wymaga rewolucja, jest to, by wyzyskiwacze nie mogli żyć i rządzić po staremu. Rewolucja może zwyciężyć tylko wtedy, gdy «klasy niższe» nie chcą starego porządku, a «klasy wyższe» nie mogą postępować po staremu.
Prawdę tę można wyrazić innymi słowami: bez ogólnonarodowego kryzysu (dotykającego zarówno wyzyskiwanych, jak i wyzyskiwaczy) rewolucja jest niemożliwa. Wynika z tego, że rewolucja wymaga, po pierwsze, aby większość robotników (lub przynajmniej większość świadomych klasowo, myślących i aktywnych politycznie robotników) w pełni zrozumiała, że rewolucja jest konieczna i była gotowa poświęcić dla niej swoje życie; po drugie, że klasy rządzące powinny przechodzić kryzys rządowy, który wciąga do polityki nawet najbardziej zacofane masy (przejawem każdej prawdziwej rewolucji jest gwałtowny dziesięciokrotny, a nawet stukrotny wzrost liczby przedstawicieli mas pracujących i uciskanych — które dotychczas były apatyczne – zdolnych do prowadzenia walki politycznej), osłabia rząd i umożliwia rewolucjonistom szybkie jego obalenie
Lenin zakładał oczywiście istnienie proletariackiej partii rewolucyjnej i jej właściwe przewodzenie masom jako dodatkowy warunek konieczny, aby taka rewolucja posuwała się naprzód i odniosła zwycięstwo.
Sison powtarza ten podstawowy leninowski pogląd, kiedy mówi w pracy «Podstawowe zasady marksizmu-leninizmu: elementarz» (1981-82):
Zarówno w kraju kapitalistycznym, jak i półfeudalnym rewolucja zbrojna jest uzasadniona i może odnieść sukces, gdy sprzyjają jej obiektywne warunki, a subiektywne czynniki rewolucji są wystarczająco silne. Warunki obiektywne odnoszą się do sytuacji systemu rządzącego. Kryzys polityczny i gospodarczy tego systemu może stać się tak poważny, że brutalnie podzieli klasę rządzącą i uniemożliwi jej rządzenie po staremu. Rządząca klika angażuje się w otwarty terror przeciwko szerokiej grupie ludzi i jest skrajnie odizolowana. Ludzie w ogóle, także ci niezorganizowani, są obrzydzeni systemem i pragną go zmienić.
Subiektywne czynniki rewolucji odnoszą się do świadomych i zorganizowanych sił rewolucji. Są to partia rewolucyjna, organizacje masowe, wojsko i tak dalej. Aby w pełni ocenić ich siłę, trzeba wziąć pod uwagę ich ideologiczny, polityczny i zorganizowany status i możliwości.
Warunki obiektywne mają pierwszeństwo przed czynnikami subiektywnymi. Te pierwsze powstają przed tymi drugimi i służą jako podstawa rozwoju sił rewolucyjnych. Partii Komunistycznej nie można oskarżać o wymyślenie lub wywołanie kryzysu politycznego i gospodarczego burżuazyjnego systemu rządów.
Krótko mówiąc, rewolucja zbrojna może być uzasadniona i możliwa tylko wtedy, gdy sprzyjają jej obiektywne warunki (poważny kryzys polityczny i gospodarczy oraz gwałtowne rozłamy wśród klas rządzących, które nie mogą już rządzić po staremu, podczas gdy szerokie masy są obrzydzone systemem i nie chcą już żyć po staremu). Ale partia proletariacka musi dobrze wykonywać swoją pracę, aby rozwijać siły rewolucyjne, podejmując poważne i długoterminowe przygotowania, zanim jeszcze nastąpi sytuacja rewolucyjna.
Problem z Kinerą polega na tym, że lekceważy on kwestię obiektywnych warunków w poszczególnych krajach, poziomu kryzysu, zachowań politycznych klas rządzących, zakresu reakcji różnych sił politycznych, poziomu świadomości i gotowości do walki mas, a tym samym realistyczną ocenę czy sytuacja rewolucyjna rzeczywiście istnieje lub chociaż jest trendem rozwijającym się.
Mao o strategii długotrwałej wojny ludowej
Od 1917 aż do lat 40. Lenin i Stalin – poprzez swoje pisma i przez Komintern – konsekwentnie edukowali partie komunistyczne i rewolucjonistów swoich czasów w zakresie formułowania i wdrażania właściwej strategii i taktyki odpowiedniej dla struktury klasowej, historii, równowagi sił i konkretnych warunków ich odpowiednich krajów.
Lenin, Stalin i Komintern ostrzegali inne partie komunistyczne, szczególnie w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, przed niebezpieczeństwem «lewackiego» infantylizmu, zuchwałego insurekcjonizmu i awanturnictwa militarnego, zwłaszcza że zwycięstwa partii bolszewickiej i młodego państwa radzieckiego zainspirowały te inne partie komunistyczne do naśladowania i powielania (czasem dogmatycznie) modelu rosyjskiego, często przy odrzuceniu żmudnej i pozornie nierewolucyjnej pracy w burżuazyjnym parlamencie, reakcyjnych związkach zawodowych i tym podobnych.
Komunistyczna Partia Chin (KPCh), zwłaszcza pod rządami Mao, wiele się nauczyła i wiele skorzystała z Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZR) i Kominternu, więc początkowo kierowała się strategią i ogólną taktyką rewolucji rosyjskiej. Jednak ze względu na duże różnice między Rosją ok. 1900-1920 i Chinami w latach 20. i 40., kierowana przez Mao KPCh w końcu opracowała własną strategię i taktykę, która 22 lata później doprowadziła do ogólnonarodowego zwycięstwa i była naśladowana przez inne partie w wielu krajach pod popularną nazwą «długotrwałej wojny ludowej» (DWL).
Wojna ludowa w nowodemokratycznej rewolucji w Chinach miała fundamentalne cechy wspólne z rewolucją październikową z 1917 r., ale stosowała odrębną strategię, która pod wieloma względami była jej przeciwieństwem. Najważniejsza różnica polegała na tym, że w przeciwieństwie do kapitalistycznej Rosji główną siłą w półfeudalnych Chinach było olbrzymie chłopstwo, a rewolucja agrarna była główną treścią. Oznaczało to, że główny obszar rozwoju czerwonej władzy politycznej znajdował się na rozległych obszarach wiejskich, podczas gdy rządzące reakcyjne reżimy mogły okopać się przez dłuższy czas w miastach.
Rzeczywiście, w pierwszej połowie XX wieku w Chinach panowała coraz bardziej korzystna sytuacja rewolucyjna, określona przez Lenina w 1920 roku. Ale i tak rewolucja zbrojna musiała zacząć się od małych i słabych sił w stosunku do wielkości i siły warstw kontrrewolucyjnych. Proces przezwyciężania ogromnych nierówności, akumulowania sił na wsi i pożerania po kawałku sił wroga, musiał upłynąć trochę czasu, zanim siły rewolucyjne były gotowe do zajęcia miast i zwycięstwa w całym kraju.
Na tak wszechstronnych podstawach Mao doszedł do niezbędnego wniosku, że w porównaniu ze stosunkowo szybkim procesem zbrojnego przejmowania władzy politycznej w Rosji, proces w Chinach będzie bardziej długotrwały. Takie jest zasadnicze znaczenie długotrwałości, a nie tylko liczba lat wojny. Mao później rozwinął ten główny temat, aby wyjaśnić inne aspekty charakterystyczne dla chińskiej DWL, takie jak rola i zasady wojny partyzanckiej, budowanie armii, budowanie baz i trzy strategiczne etapy wojny.
Maoistowska strategia DWL i wiele jej zasad operacyjnych i taktycznych wyraźnie nadal ma zastosowanie i jest wystarczająco elastyczna, by mogła być dalej stosowana w różnych warunkach w różnych krajach, które są na wpół feudalne lub zasadniczo przedindustrialne z powodu imperialistycznych rządów i grabieży. W tej kwestii nie ma zasadniczego pytania i nie będziemy się dalej rozwodzić nad tym punktem.
O walce zbrojnej w krajach kapitalistycznych
Pozostaje jednak pytanie: jaka powinna być strategia i taktyka rewolucji zbrojnej w krajach kapitalistycznych? Czy maoistowska strategia DWL też będzie obowiązywać? Sison słusznie twierdzi, że należy zastosować inną strategię niż DWL. Ale Kinera upiera się, że maoistowska strategia DWL ma zastosowanie, nawet jeśli czasami pomija termin «długotrwała»: «Maoiści definiują rewolucję po prostu jako wojnę ludową, powszechnie stosowaną również w krajach imperialistycznych i głównie zurbanizowanych».
Ponieważ Kinera (i jego idol, Gonzalo) odwołują się do maoizmu jako swojej ramy ideologicznej, wróćmy do tego, co właściwie powiedział Mao w tej sprawie. Cytujemy z «Problemów wojny i strategii» Mao, napisanych w 1938 roku jako dobrze znany filar jego pism wojskowych i główne źródło teorii DWL:
Przejęcie władzy przez siły zbrojne, rozwiązanie problemu przez wojnę, jest głównym zadaniem i najwyższą formą rewolucji. Ta marksistowsko-leninowska zasada rewolucji obowiązuje powszechnie, zarówno dla Chin, jak i dla wszystkich innych krajów.
Ale podczas gdy zasada pozostaje ta sama, jej stosowanie przez partię proletariatu znajduje wyraz w różny sposób w zależności od zmieniających się warunków. Wewnętrznie kraje kapitalistyczne praktykują demokrację burżuazyjną (nie feudalizm), kiedy nie są faszystowskie lub nie są w stanie wojny; w stosunkach zewnętrznych nie są uciskani przez inne narody, lecz sami uciskają. Ze względu na te cechy zadaniem partii proletariatu w krajach kapitalistycznych jest kształcenie robotników i budowanie siły przez długi okres walki prawnej, a tym samym przygotowanie do ostatecznego obalenia kapitalizmu. W tych krajach chodzi o długą walkę prawną, o wykorzystanie parlamentu jako platformy, o strajki gospodarcze i polityczne, o organizowanie związków zawodowych i edukowanie robotników.
Tam forma organizacji jest legalna, a forma walki bezkrwawa (niemilitarna). W kwestii wojny partie komunistyczne w krajach kapitalistycznych sprzeciwiają się wojnom imperialistycznym prowadzonym przez ich własne kraje; jeśli takie wojny mają miejsce, polityką tych partii jest doprowadzenie do klęski reakcyjnych rządów ich własnych krajów. Jedyną wojną, którą chcą toczyć, jest wojna domowa, do której się przygotowują. Ale to powstanie i wojna nie powinny być rozpoczęte, dopóki burżuazja nie stanie się naprawdę bezradna, dopóki większość proletariatu nie będzie zdecydowana powstać z bronią w ręku i walczyć i dopóki masy wiejskie nie udzielą chętnej pomocy proletariatowi. A kiedy nadejdzie czas na rozpoczęcie takiego powstania i wojny, pierwszym krokiem będzie zajęcie miast, a następnie przejście na wieś, a nie na odwrót. Wszystko to zostało zrobione przez partie komunistyczne w krajach kapitalistycznych i zostało to udowodnione przez Rewolucję Październikową w Rosji
Powtarzamy i podkreślamy to, co powiedział Mao w jasnych słowach: Zadaniem partii proletariackiej w krajach kapitalistycznych jest:
edukowanie robotników i budowanie siły przez długi okres legalnej walki […] o wykorzystanie parlamentu jako platformy, strajki gospodarcze i strajki polityczne, organizowanie związków zawodowych […] Tam forma organizacji jest legalna, a forma walki bezkrwawa (niemilitarna). […] A kiedy nadejdzie czas na rozpoczęcie takiego powstania i wojny, pierwszym krokiem będzie zajęcie miast, a następnie przejście na wieś […]
Kontrast jest ostry jak dzień i noc: Mao mówi, że DWL nie ma zastosowania do krajów kapitalistycznych («kiedy nie są faszystowskie lub nie są w stanie wojny»), podczas gdy Kinera twierdzi, że tak. Mao (powtarzając Lenina w tej samej kwestii) mówi, że drogą do budowania siły masowej w kierunku ostatecznego powstania zbrojnego w krajach kapitalistycznych jest długi okres walki prawnej. Wręcz przeciwnie, Kinera mówi, że ten «model Piotrogrodzki» to «przestarzała strategia».
Tylko w tym punkcie cała teza Kinery o «powszechności długotrwałej wojny ludowej» rozpada się jak domek z kart. Twierdzi, że jest maoistą, ale tak naprawdę nie rozumie nauk Mao. Okazuje się, że jest infantylnym maoistą lub, co gorsza, fałszywym maoistą.
Specyfika wojny ludowej w krajach kapitalistycznych
W swoim artykule na ten sam temat Sison słusznie stwierdza:
W przemysłowych krajach kapitalistycznych proletariaccy rewolucjoniści nie mogą rozpocząć wojny rewolucyjnej z małą i słabą armią ludową na wsi i mieć nadzieję na wykorzystanie rozległej przestrzeni i nieokreślonego czasu na wsi aby podtrzymać wojnę
Przestrzega tym samym przed szaleństwem stosowania strategii DWL («otaczania miast przez wieś») w krajach kapitalistycznych.
Kinera mówi:
Kto uczynił z tego decydujący czynnik Wojny Ludowej? Bynajmniej nie Komunistyczna Partia Peru. Dla wszystkich maoistów jest krystalicznie jasne [«It is crystal clear from all Maoists» (?) – tłum.] […] że droga otaczania miast nie jest uniwersalnym prawem DWL
Problem Kinery polega na tym, że prezentuje zniekształconą gonzalowską definicję maoizmu i DWL, zapomina sprawdzić oryginalne prace i teorię wojskową Mao na temat DWL, a następnie skarży się – na tej beznadziejnie pomylonej podstawie – że Sison wymyśla sobie czynniki decydujące o sukcesie wojny ludowej.
Sison twierdzi, że na wysoce zurbanizowanych i innych wysoko rozwiniętych obszarach krajów kapitalistycznych, w obecnych warunkach, kiedy nie ma wojny na pełną skalę i kryzysu rewolucyjnego, armii ludowej rozpoczynającej taktyczne ofensywy bez pokaźnej bazy masowej (co najmniej takiej jak bazy partyzanckie w krajach takich jak Chiny i Wietnam), będzie trudno manewrować, stosować taktyki partyzanckie, trzymać inicjatywę i przypuszczać kontrataki na słabe punkty wroga, nie mówiąc już o konsolidowaniu się i rozbudowywaniu swoich baz. W najbardziej realistycznym i praktycznym ujęciu taka armia ludowa nie może się utrzymać i dalej rosnąć w większe formacje, które łączą pracę wojskową, pracę polityczną i pracę produkcyjną (jak Mao zdefiniował zadania armii ludowej).
Taka armia ludowa może to zrobić tylko wtedy, gdy w grę wchodzą inne kluczowe czynniki sprzyjające postępowi rewolucji zbrojnej, takie jak intensywny kryzys, który znacznie osłabia wrogie państwo i zdemoralizuje jego szereg instytucji, rozległa i rozszerzająca się baza polityczna zaangażowana w mobilizowanie mas pracujących ludzi i oczywiście właściwe kierownictwo partii.
Sison słusznie zauważa:
Gdy tylko taka armia [w kraju kapitalistycznym] odważy się rozpocząć pierwszą taktyczną ofensywę, zostanie przytłoczona przez ogromne siły zbrojne i wysoce zunifikowany system gospodarczy, komunikacyjny i transportowy burżuazji monopolistycznej.
Kinera kontrargumentuje, że «to po prostu nieprawda». Następnie wymienia włoską organizację Brigada Rossa, niemiecki RAF, japońską JRA, USAńskie Weatherman Underground i Black Liberation Army, baskijską ETA i «kilka aktywnych grup zbrojnych w Irlandii», z których wszystkie działały przez kilka lat, zanim się rozwiązały. Ich niepowodzenie tłumaczy w ten sposób:
[…] Większość tych grup nie była uzbrojona we wszechmocną ideologię marksizmu-leninizmu-maoizmu. Nie byli kierowani przez zmilitaryzowaną Maoistowską Partię Komunistyczną. W większości przypadków grupy skapitulowały z powodu utraty morale lub braku ideologii i przywództwa politycznego! Dotyczy to wielu z tych grup.
Krótko mówiąc, Kinera skupia się wyłącznie na subiektywnych czynnikach niepowodzeń, m.in. «zagubienie lub morale» lub «brak ideologii i przywództwa politycznego» ze strony «zmilitaryzowanej maoistowskiej partii komunistycznej». Unika przywiązywania wagi do obiektywnych czynników, które podkreślali Lenin i Mao. Niemal we wszystkich przypadkach, o których wspomniał, nie było sprzyjających obiektywnych warunków, aby rewolucja zbrojna posuwała się naprzód i wygrywała, a dodatkowo występowały duże luki w przygotowywaniu mas (poprzez otwarte i podziemne kanały) do ewentualnej walki zbrojnej. Pozostaje prawdziwym partiom marksistowsko-leninowskim (ML) lub marksistowsko-leninowsko-maoistowskim (MLM) – z pewnością nie Kinerze i jego gonzalowskim przyjaciołom z ich mentalnością «zmilitaryzowanej partii komunistycznej»! – zrobić wyczerpujące podsumowania w celu wyjaśnienia ewentualnych niepowodzeń i zarysowania wniosków.
O kinerowskiej wizji DWL w krajach kapitalistycznych
Pozwólmy jednak Kinerze jeszcze raz opisać szczegółowo swoją «maoistowską strategię DWL» dla krajów kapitalistycznych.
Jeśli ma to być długotrwała wojna ludowa, jak w Chinach Mao i Wietnamie Ho Chi Minha, to gdzie na społecznym i geograficznym terenie kapitalistycznego kraju i jak dokładnie zostaną zorganizowane i utrzymane organy rewolucyjnej władzy politycznej?
Pamiętajmy, że istotą długotrwałej wojny ludowej nie jest po prostu utrzymanie bojowych oddziałów używających broni – co robią również faszyści, mafia i konspiracyjni terroryści – ale mobilizacja mas do walki zbrojnej w celu demontażu burżuazyjno-reakcyjnego państwa i jego maszynerii (zwłaszcza sił zbrojnych) krok po kroku i w podobny sposób budowanie rewolucyjnej machiny państwowej i wykorzystywanie jej do obrony zdobyczy ludu.
Jeśli ma to być prawdziwa wojna rewolucyjna, a nie tylko jałowa paplanina czy demonstracja bojowości w ulicznych starciach z policją, jaka ma być główna forma, jaką przybierze wojna? Zbrojne powstanie w miastach? Obszary wojny powstańczej/partyzanckiej na zaludnionych obszarach, które albo przerodzą się lub będą wspierać szersze teatry regularnej wojny mobilnej, albo przerodzą się w (lub będą wspierać) zbrojne powstania? Jakie rodzaje formacji wojskowych zostaną zbudowane i rozmieszczone i z jakiej głównej klasy społecznej?
Bolszewicy w czasach Lenina, Komunistyczna Partia Chin w czasach Mao i Komunistyczna Partia Filipin w obecnym okresie, zajęli się obszernym i szczegółowym opisem swoich zasad strategicznych, operacyjnych i taktycznych, aby rozwinąć swoją teorię i wizję zbrojnej rewolucji. Ponieważ Kinera gardzi «ukrywaniem zamiarów przed masami» jest to jego szansa na szczegółowe wyjaśnienie własnej wersji «maoistowskiej strategii i taktyki wojskowej». Domyślam się, że będzie to poprawione wydanie Gonzalo z Peru roku 1988, przeniesione do dzisiejszej Europy. Ale Kinera powinien wyjaśnić dalej.
O wojskowej teorii międzynarodowego proletariatu
Pomimo niesłusznego pochlebstwa Kinery, Mao nie był pierwotnym orędownikiem ani pierwszym teoretykiem wojny ludowej jako «teorii wojskowej międzynarodowego proletariatu». Takie twierdzenie Kinery (lub jego idola, Gonzalo) jest krzywdą dla innych wielkich przywódców komunistycznych, którzy wnieśli równie cenny wkład w teorię i praktykę wojskową proletariatu, wyrażoną w strategicznych, operacyjnych i taktycznych zasadach, które przyjęli dla swoich rewolucji i które są teraz dostępne dla nauki i twórczego zastosowania przez wszystkich rewolucjonistów na świecie.
Marks, a zwłaszcza Engels, uważnie studiowali teorię wojskową opartą na istniejących armiach i doktrynach wojskowych swoich czasów, rzeczywistych wojnach i bitwach nie tylko między państwami europejskimi, ale także w masowych powstaniach rewolucji 1848 r., Komunie Paryskiej 1871 r. i powstaniach antykolonialnych w Azji. Lenin kierował bolszewikami w przekształcaniu wykładanych przez siebie zasad (np. w «Państwie i Rewolucji») w praktyczne zadania organizowania zbrojnego powstania bolszewików, budowania Armii Czerwonej z oddziałów partyzanckich i zreorganizowanych wojsk carskich oraz organizowania władzy radzieckiej w wielu miejscowościach wyrwanych białej armii. Stalin dzielił się swoim bogatym doświadczeniem zdobytym jako dowódca polowy w czasie wojny domowej i zachęcał innych dowódców radzieckich do czerpania z ich doświadczeń związanych z walką partyzancką (np. rosnące zrozumienie głębokich operacji z chłopskimi tyłami w długiej wojnie domowej) i systematyzowania ich w raczkujących instytutach nauki i szkolenia wojskowego.
Mao oczywiście wniósł ogromny wkład w proletariacką teorię wojskową, opierając się na swoim ogromnym doświadczeniu przywódczym podczas długich lat chińskiej rewolucji, podobnie jak Ho Chi Minh, Le Duan i Vo Nguyen Giap w przypadku rewolucji wietnamskiej oraz Sison w przypadku rewolucji filipińskiej. Wszyscy oni z powodzeniem zastosowali proletariacką teorię wojskową do praktycznych kwestii wojny ludowej w swoich krajach, a tym samym wzbogacili tę teorię.
Jednak ci komunistyczni przywódcy nie zamierzali «syntetyzować» «powszechnie stosowanej teorii» o tym, jak przeprowadzić zbrojną rewolucję, ani wykuwać jakiejś «wojskowej teorii międzynarodowego proletariatu», jak Kinera twierdzi, że zrobił to Gonzalo. W rzeczywistości ci wielcy przywódcy wielokrotnie kładli nacisk na «konkretną analizę konkretnych warunków» i starannie zastosowaną teorię, aby zmierzyć się ze specyficznymi cechami własnych krajów i rozwiązać konkretne problemy własnych rewolucji.
W jednej linii argumentacji Kinera powołuje się nawet na Thomasa Marksa, amerykańskiego eksperta ds. kontrpartyzantki, aby wykazać, że burżuazyjno-reakcyjny ekspert zgadza się z jego wypaczeniami na temat treści i wartości maoistowskiej strategii wojskowej. Zarówno Kinera, jak i T. Marks rozdmuchują pojęcia «asymetrycznej wojny» w pewnego rodzaju «uniwersalną zasadę maoistów». Odsuwają przy tym na bok historycznie specyficzną podstawę klasową strategii DWL z Mao (wojna chłopska na wsi kierowana przez proletariat) i jej konkretne otoczenie społeczne (półfeudalny kraj uciskany przez imperializm). Aby wzmocnić swoje słabe argumenty o uniwersalności DWL, Kinera posuwa się nawet do aroganckiego stwierdzenia:
Tego, co rozumieją burżuazyjni eksperci [jak T. Marks], wielu rewolucjonistów nie jest w stanie pojąć
W innej linii argumentacji Kinera umniejsza proletariacką strategię rewolucji zbrojnej w krajach kapitalistycznych, wymyśloną przez bolszewików: «Plan dogmatycznego powtórzenia tego, co uważają za październikową drogę Lenina ponad 100 lat później i przeciwko wrogowi, który studiował powstanie i jak je pokonać tak długo, jako jakiegoś ataku z zaskoczenia jest niezwykle naiwny». Krótko mówiąc, Kinera wierzy, że wszechmądry wróg «przestudiował powstanie [w stylu bolszewickim] i jak je pokonać», ale jednym tchem zgadza się z ekspertem ds. kontrpartyzantki, T. Marksem, że «wojna partyzancka ma uniwersalne zastosowanie».
O «zmilitaryzowanej» partii komunistycznej
Co dokładnie oznacza «zmilitaryzowana partia komunistyczna»? Czy oznacza to, że zasada centralizmu demokratycznego, która dotyczy zasadniczo cywilnego i dobrowolnego członkostwa w partii komunistycznej, zostanie zastąpiona przez wojskową strukturę dowodzenia i towarzyszące jej prawo wojskowe i dyscyplinę wojskową? Jeśli tak, byłoby to potwornym wypaczeniem zasad proletariackiego życia partii i odzwierciedlałoby skrajny przypadek czysto militarnego punktu widzenia lub militaryzmu.
Czy też «zmilitaryzowana Partia Komunistyczna» oznacza po prostu, że partia działa w podziemiu poza obszarami bazowymi i że członkowie Partii są zachęcani do nauki i służby wojskowej, np. aby umieć obsługiwać broń i pracować w ścisłej pracy zespołowej z niemal wojskową dyscypliną? Ale i tak oczekuje się, że partie komunistyczne prowadzące walki zbrojne przyjmują takie metody, a jakoś nie muszą uznawać ich za zasadę na tym samym poziomie, jak bycie «partią komunistyczną» lub «partią bolszewicką» i praktykowanie centralizmu demokratycznego.
Jeśli termin ten oznacza po prostu, że partie komunistyczne nie mogą łączyć otwartych i podziemnych kanałów pracy, metod legalnych i nielegalnych, ale muszą wybrać jedno albo drugie – albo zostać «zmilitaryzowanym», albo winnym «legalizmu», Kinera jest infantylnym bachorem, który widzi świat tylko w czerni i bieli.
O długotrwałych przygotowaniach do rewolucji zbrojnej w krajach kapitalistycznych
Sison słusznie mówi:
Terminem «wojna ludowa» można elastycznie opisywać nieuniknioną zbrojną rewolucję ludową przeciwko państwu burżuazyjnemu w przemysłowym kraju kapitalistycznym. Ale na pewno długotrwałe powinny być przygotowania do rewolucji zbrojnej z przytłaczającym udziałem ludu.
Tak tłumaczy on w swoich różnych pismach o potrzebie strategii akumulacji siły poprzez legalny ruch masowy w połączeniu z metodami podziemnymi, gdy nie istnieją obiektywne warunki do walki zbrojnej.
W rzeczywistości to właśnie dzięki takiej bolszewickiej strategii Lenin w znacznym stopniu się przyczynił do wzmocnienia i doprowadził do zwycięstwa dwie rewolucje w Rosji z 1917 r., i którą to strategię znakomicie wyłożył na poziomie taktycznym w swojej pracy «Dziecięcej chorobie lewicowości w komunizmie» jako mającą zastosowanie do wielu innych krajów kapitalistycznych w okresie Kominternu przed II wojną światową.
Kinera oskarża tych proletariackich rewolucjonistów w krajach kapitalistycznych, którzy cierpliwie zbierają siły w leninowski sposób (nazywa ich «zachodnimi akumulacjonistami», w tym Sisona), o «sprzeciwianie się wojnie ludowej, pozując na rewolucjonistów», o praktykowaniu «reformizmu i legalizmu». Odrzuca on «linię akumulacji sił poprzez długotrwałą walkę legalną» – jako wyłącznie pasywne i bierne oczekiwanie na nadejście niezbędnych obiektywnych warunków. Pomstuje:
«Nic dziwnego, że czekaliśmy długo i tą metodę można by było ciągnąć w nieskończoność, gdyby nie fakt, że imperializm jest skazany na zagładę. Ci ludzie chcą robić rewolucję robiąc wszystko poza rewolucją!»
Narzeka:
Długotrwałe, bardzo długotrwałe, przygotowanie wszelkimi legalnymi środkami, a kiedyś w przyszłości rewolucja zbrojna. Trzeba ciągle powtarzać, że to się nigdy nie wydarzyło. Nie stało się to od 100 lat, mimo że setki i tysiące grup i partii stosowały się do tej strategii. A praktyka tych grup i tendencji zawsze była mniej więcej identyczna z praktyką sił otwarcie reformistycznych
Krótko mówiąc, Kinera gardzi pracą w reakcyjnych związkach zawodowych i burżuazyjnych parlamentach, którą Lenin (w «Dziecięcej chorobie lewicowości w komunizmie» i w innych pracach) tak cierpliwie objaśniał jako ważną część zadań rewolucyjnych w okresie nierewolucyjnym. Kinera gardzi samą istotą linii mas i żmudnej pracy dla mas, o której Mao tak konsekwentnie przypominał komunistom. Kinera gardzi cierpliwą pracą nad gromadzeniem sił, ponieważ jest zbyt krótkowzroczny, aby dostrzec jej związek z i ostateczny rezultat w wojnie ludowej. Kinera chce głosić potrzebę wojny ludowej, ale jest zbyt niecierpliwy, by budować siłę potrzebną do jej prowadzenia w przyszłości. Kinera chce zobaczyć wojnę ludową już teraz.
A jednak, kiedy Sison prosi Kinerę, by pokazał, co do tej pory osiągnęli tak zwani «maoistowscy» orędownicy «DWL w krajach kapitalistycznych», ten ostatni mógł tylko zlekceważyć wyzwanie: «Nie możemy tak naprawdę zająć się stwierdzeniem jakoby nie było żadnych przygotowań. To może być prawda. A może nie. […] Jeśli ktokolwiek ma poczynić takie przygotowania, nie powinien nigdy mówić o nich Sisonowi, ponieważ ten czuje się zobowiązany poinformować cały świat o takich przygotowaniach i ich powadze.» Tyle w temacie: «nieukrywania naszych intencji jako komuniści!», na które Kinera tak bardzo lubi się powoływać.
Uwaga Sisona o niedostrzeganiu «żadnej partii maoistowskiej proklamującej i faktycznie rozpoczynającej» DWL w krajach imperialistycznych miała oczywiście pokazać, że naprawdę poważne formacje maoistowskie w tych krajach widzą taki kierunek natychmiastowych działań jako obecnie niewykonalny. Reakcja Kinery na to jest nieuczciwa i nieszczera: zasadniczo wzywa Sisona do publicznego ujawnienia «każdej partii maoistowskiej, która nie trzyma się strategii Wojny Ludowej i jest tak liczna i jakościowa» (zauważcie, że porzucił słowo «długotrwała»). To sprytna pułapka.
Kinera odrzuca tak zwaną «strategię długotrwałej legalnej akumulacji aż do skraju kryzysu i rewolucji» w krajach kapitalistycznych jako «starą strategię» i karci Sisona, że «nigdy nie męczy mu się długotrwała legalna akumulacja sił wyczekujących i potrzebujących kataklizmu» kryzysowego. Ale nie przedstawia żadnych argumentów, które pokazują, dlaczego taka strategia jest błędna.
Po prostu potępia ją jako «całkowicie dominującą strategię» praktycznie wszystkich sił lewicowych w Europie, w tym tych, które «przylegają do myśli Mao Zedonga» (ale nie Gonzalowców). To pokazuje, że Kinera jest beznadziejnym infantylnym sekciarzem, który nie potrafi nawet znaleźć dobrych punktów dla taktycznej jedności z innymi rewolucjonistami i postępowcami, którzy nie kłaniają się Myśli Gonzalo.
Łączenie rewolucji rosyjskich z 1905 i 1917 roku w «15 lat działalności zbrojnej»
Kinera próbuje udowodnić przydatność DWL w krajach kapitalistycznych, łącząc trzy rosyjskie rewolucje w jedną: «Nie można wspomnieć o walce zbrojnej Rosji w 1917 r. bez przytoczenia nieudanej rewolucji 1905 r. To był pretekst do 1917 r. I wojna trwała do 1921 r. przez 15 lat, kiedy to było dużo działań zbrojnych nie tylko w 1905 i w 1917 r.»
Kinera krótko mówiąc, łączy trzy rosyjskie rewolucje w «okres 15 lat», podczas którego było «dużo aktywności zbrojnej» (ergo, rzekomo długie lata walki zbrojnej). Kinera w ten sposób nieuczciwie stwarza iluzję ciągłej DWL w kraju kapitalistycznym. Wygodnie zapomina o latach reakcji (1907-1910), kiedy rewolucja była w pełnym odwrocie i latach odrodzenia (1910-1914), kiedy bolszewicy realizowali taktykę łączącą nielegalną pracę (ale jeszcze nie walkę zbrojną!) z «obowiązkowym wykorzystaniem» wielu legalnych kanałów, w tym zdobywania miejsc w reakcyjnym parlamencie.
Kinera nie mówi nic o falach sprzyjających obiektywnych warunków, które legły u podstaw zarówno 1905, jak i 1917 (w tym wojny rosyjsko-japońskiej, I wojny światowej i wynikających z nich poważnych kryzysów). W ten sposób umniejsza on także cierpliwy proces budowania siły w otwartym (a więc w istocie legalnym) ruchu robotniczym, a także w podziemiu przed wspomnianymi kryzysami, który trwał wiele lat i skutkował strajkami gospodarczymi i politycznymi oraz umniejsza pojawienie się rad przed faktycznymi zbrojnymi powstaniami masowymi.
O wielkości proletariatu przemysłowego w rozwiniętych krajach kapitalistycznych
Kinera odpowiada na wyjaśnienie Sisona dotyczące różnic w składzie klasowym między krajami kapitalistycznymi i półfeudalnymi, które leżą u podstaw strategii i taktyki rewolucyjnej, w ten sposób:
Musimy zadać sobie pytanie, o jakich krajach mówi Sison? Nie ma kraju w Europie lub przynajmniej Ameryce Północnej, gdzie przemysłowy proletariat stanowi większość
Ponownie, Kinera jest zdezorientowany. Sison wyraźnie porównywał wielkość głównych klas produkcyjnych w feudalnych krajach z nowoczesnymi lub przemysłowymi krajami kapitalistycznymi. Pod tym względem proletariat przemysłowy jest rzeczywiście klasą większościową w krajach kapitalistycznych w porównaniu z chłopstwem. Z kolei chłopstwo pozostaje klasą większościową w krajach feudalnych lub półfeudalnych, zwłaszcza jeśli zsumuje się innych wiejskich półproletariuszy poza bezpośrednimi zajęciami rolniczymi.
Kinera twierdzi, że:
[ci]zatrudnieni w usługach publicznych lub prywatnych […] przewyższają liczebnie proletariuszy przemysłowych w większości krajów imperialistycznych
Trzeba mu przypomnieć, że nowoczesny proletariat przemysłowy obejmuje takich pracowników usług, o ile ich sytuacja klasowa jest zasadniczo analogiczna do robotników przemysłowych. Nie posiadają też oni żadnych przemysłowych środków produkcji; ich dochód pochodzi ze sprzedaży siły roboczej kapitalistom; ich rola w usługach obejmuje również obsługę zasilanych i zautomatyzowanych maszyn do masowej produkcji towarów (chociaż w formie usług, a nie oddzielnych dóbr materialnych).
Najwyraźniej Kinera automatycznie wyklucza z proletariatu przemysłowego te pokaźne masy pracujące zatrudnione w głównych firmach usługowych w transporcie i magazynowaniu, komunikacji i mediach, służbie zdrowia i tak dalej. Nie ma takiej klasy jak «proletariat usługowy» mechanicznie oddzielonej od nowoczesnego proletariatu przemysłowego, jakby byli odcięci od intensywnych walk klasowych i aspiracji do socjalizmu. Zresztą większość robotników w branżach usługowych jest potężną siłą napędową rewolucji – o ile tylko partia ML lub MLM poważnie na to zwróci uwagę i się do tego odniesie oraz przeprowadzi żmudną analizę społeczną, pracę wśród mas i zmasowaną walkę ekonomiczną i polityczną opartą na związkach między nimi.
O wygraniu bitwy o demokrację
Sison wyjaśnia:
Nawet jeśli materialne fundamenty socjalizmu istnieją w kapitalizmie, proletariat musi najpierw pokonać faszyzm, wygrywając w ten sposób bitwę o demokrację, zanim socjalizm może zatriumfować
W rzeczywistości przewidywał on konwulsje kapitalistycznych kryzysów i wzrost faszyzmu, który zmusza wszystkich proletariackich rewolucjonistów do przygotowania się na przyszły konflikt zbrojny, nawet przed samą rewolucją socjalistyczną. To był w rzeczywistości scenariusz, który doprowadził do tego, że siły dowodzone przez komunistów prowadziły w Europie rozległą wojnę partyzancką podczas II wojny światowej, a nawet wcześniej, podczas hiszpańskiej wojny domowej.
Jednak Kinera bezładnie dostaje szału i natychmiast krzyczy o błędach «rewizjonizmu» i «pokojowego przejścia od kapitalizmu do socjalizmu».
To Marks i Engels w «Manifeście Komunistycznym» (1848) jako pierwsi wyrazili w ten sposób pierwsze rewolucyjne zadanie proletariatu:
Widzieliśmy już wyżej, że pierwszym krokiem rewolucji robotniczej jest wydźwignięcie proletariatu w klasę panującą, wywalczenie demokracji. Proletariat użyje swojego panowania politycznego po to, by krok za krokiem wyrwać z rąk burżuazji cały kapitał, by scentralizować wszystkie narzędzia produkcji w ręku państwa, tj. w ręku zorganizowanego jako klasa panująca proletariatu i by możliwie szybko zwiększyć masę sił wytwórczych.
[pogrubienie autora tekstu – nota tłumacza].
Ta koncepcja («wygrania bitwy o demokrację») musi być postrzegana w wielu powiązanych ze sobą kontekstach. Po pierwsze, w kontekście XIX-wiecznej Europy ruch proletariacki musiał walczyć o demokrację burżuazyjną w ramach swoich pierwszych prób zdobycia i sprawowania władzy politycznej, jak pokazano podczas rewolucji 1848 roku.
Później (a zwłaszcza po Komunie Paryskiej 1871) Marks i Engels doszli do wniosku, że «klasa robotnicza nie może po prostu przejąć gotowego aparatu państwowego i użyć go do własnych celów», ale musi zniszczyć istniejący aparat państwowy. Mimo to nadal podtrzymywali republikę demokratyczną jako najlepszą formę dyktatury proletariatu, która urzeczywistnia demokrację socjalistyczną jako tysiąc razy bardziej demokratyczną niż demokrację burżuazyjną.
Jednocześnie w wielu krajach ze znacznymi śladami feudalizmu i autokracji widzieli oni potrzebę kierowania i dokończenia rewolucji burżuazyjno-demokratycznej przez proletariat jako preludium do rewolucji proletariacko-socjalistycznej. Wreszcie, ponieważ imperializm przyniósł także warunki faszyzmu i wojny międzyimperialistycznej, przedstawiał proletariatowi jeszcze szerszą arenę kierowania wszystkimi siłami demokratycznymi w wojnach antyfaszystowskich i antyimperialistycznych jako preludium lub dodatkowy wymiar rewolucji socjalistycznej.
W związku z tym Sison wspomina o możliwości «organizowania proletariuszy z bronią palną» (dla sportu, samoobrony społeczności, ochotniczej ochrony) jako jednego z wielu legalnych sposobów przygotowania zaawansowanych mas w krajach kapitalistycznych do walki zbrojnej – co bardzo różni się od natychmiastowej toczonej walki zbrojnej. Wspomniał «obecne standardy konstytucyjne i prawne» jako jeden z wielu względów związanych z jawnym pozyskiwaniem broni. To pytanie faktycznie staje się obecnie coraz bardziej popularnym problemem, biorąc pod uwagę szybki wzrost gwałtownych (nawet uzbrojonych) ruchów neonazistowskich i ultraprawicowych w Europie i Ameryce Północnej oraz potrzebę wyraźnego proletariackiego wezwania do zwalczania faszyzmu na wszystkich frontach.
Ale tutaj Kinera znów dostaje szału. Mówi on o «surowych przepisach dotyczących broni w Europie» (oczywiście nie o to chodziło Sisonowi). Błędnie łączy też idee Sisona z tworzeniem rosyjskiej milicji robotniczej (która wyłoniła się w skrajnie rewolucyjnej sytuacji 1917 roku i z pewnością nie była tylko ideą Trockiego, ale włączona została do programu bolszewickiego). «Czerwona Gwardia» była tworem bolszewików i mas, a nie idola Kinery – Trockiego.
To wszystko są możliwości dla proletariatu, by uzbroić się i przejąć władzę gdy warunki temu sprzyjają, a wcześniej poczynić konieczne, ale wyważone lub dyskretne przygotowania. Ale Kinera nie widzi leżącej u podstaw tego logiki marksistowsko-leninowskiej. Ma szczególną obsesję na punkcie szablonu DWL («zsyntetyzowanego» przez Gonzalo), który musi zostać teraz wdrożony; wszystko poza szablonem jest określane jako rewizjonizm, reformizm lub legalizm.
O innych istotnych sprawach
Jak u nadpobudliwego szczeniaka, styl debaty Kinery polega na chwytaniu się pewnych fraz, których nie lubi językowo, pociąganiu za fragmenty pomysłów, które mu się podobają, i przeżuwaniu ich, aż cała sprawa zamieni się w żałosny, bezsensowny bałagan. Potem szczeka on na Sisona za ów bałagan.
Kinera wpada w złość, gdy Sison opisuje twierdzenie o «uniwersalności teorii Mao o przedłużającej się wojnie ludowej» jako zwykłe «pojęcie niektórych ludzi».
Kinera narzeka nawet na używanie przez Sisona terminów «rewolucjoniści proletariaccy» i «partia proletariatu» zamiast «komuniści» i «partia komunistyczna». (Te dwa zestawy terminów są synonimami lub przynajmniej są prawie równorzędnne, jeśli ktoś nie daje się zwieść pseudokomunistom zafiksowanym na kilku terminach i jedynie wymachującym sztandarem partii komunistycznej. Kinera jednak musi się przyczepić z obłudnymi komentarzami.)
Kinera wielokrotnie oskarża Sisona o bycie oportunistą, prześlizgiwanie się przez «najwęższe szczeliny», «ucieczkę od walki dwuliniowej» i stosowanie «nieuczciwych metod debaty» – tylko dlatego, że jego infantylny umysł nie rozumie głównych punktów, ani zniuansowanego podejścia do rozpatrywanych zagadnień. Jest wściekły, że dwa artykuły Sisona nie wymieniają nikogo, ani nawet skrótowo nie wymieniają komunistycznej Partii Peru lub cytują «przynajmniej w niektórych z ich dokumentów».
Kiedy Sison przypomina czytelnikom, że Partia Komunistyczna musi poważnie potraktować swoją tajną taktykę i metody podziemne, a nie publicznie deklarować zamiaru rozpoczęcia działań wojennych lub zbudowania armii ludowej «zanim dojdą warunki do zbrojnej rewolucji», Kinera określa Sisona jako oportunistę i rozpoczyna świętoszkowaty wykład na temat słynnego powiedzenia z «Manifestu Komunistycznego»:
Komuniści gardzą ukrywaniem swoich poglądów i celów
Ten facet jest bardzo zabawny, jeśli nie za bardzo przygłupi!
Kinerze i jego grupie Tjen Folket brakuje samoświadomości i samokrytycyzmu. Od 1998 r., czyli od ponad dwudziestu jeden lat, nie wyszli z formacji przedpartyjnej i nie stali się rewolucyjną partią proletariatu ani partią komunistyczną, aby przewodzić proletariatowi i ludowi w jakiejkolwiek rewolucji zbrojnej. Ich długotrwała gadanina o DWL nie została niczym innym od iluzji socjaldemokratów i innych reformistów na temat długotrwałej ewolucji kapitalizmu do socjalizmu.
Pomimo powtarzania mantry o DWL, nie zrobili oni nic, aby rozpocząć jakąkolwiek wojnę ludową w Norwegii lub pomóc takiej wojnie, czy jakiejkolwiek, w innym przemysłowym kraju kapitalistycznym, ani udzielić jakiejkolwiek znaczącej pomocy wojnom ludowym toczącym się gdzie indziej na świecie. Nadal muszą wyrosnąć ze swojego statusu małej grupy i infantylnej mentalności, wykonując poważną masową pracę wśród norweskich robotników i angażując się w prawdziwe budowanie partii MLM, aby móc bardziej znacząco przyczynić się do odrodzenia światowej rewolucji proletariackiej przeciwko imperializmowi, rewizjonizmowi i wszystkim reakcjonizmom.
O prawdziwym i fałszywym maoizmie
Ale dość kaprysów Kinery. Zakończmy najpoważniejszą kwestią co do zasad.
Kinera uwielbia Gonzalo za jego rolę w «syntetyzowaniu» maoizmu:
Maoizm został zrozumiany dopiero przez wojnę ludową w Peru i to, że Komunistyczna Partia Peru była jedyną partią maoistowską na świecie w 1982 roku
***
Treść maoizmu nie została jasno określona przed 1982 r., a potem tylko przez Komunistyczną Partię Peru
***
dobrze wiadomo, że kiedy maoizm został zsyntetyzowany po raz pierwszy, zrobili to przewodniczący Gonzalo i Komunistyczna Partia Peru. Zostało to sfinalizowane przez Partię w 1982 roku, w trakcie wojny ludowej.
Te niewiarygodnie aroganckie twierdzenia Kinery (w ślad za jego idolem Gonzalo) są bezczelną zniewagą dla Mao, który po swojej śmierci najwyraźniej potrzebował innego myśliciela, aby «po raz pierwszy zsyntetyzować» jego dobrze znane nauki i przypiąć im nowe, lśniące imię: Maoizm. Jest to historyczny policzek dla Komunistycznej Partii Chin, którą do 1976 r. kierował sam Mao wraz z innymi proletariackimi rewolucjonistami i która kierowała się teoriami Mao (które nazywano Myślą Mao Zedonga i ostatecznie maoizmem).
«Dzieła wybrane Mao» i wiele innych jego pism oraz dokumentów Komunistycznej Partii Chin przypisywanych mu oraz niepublikowane przemówienia (stanowiące jego ogromny wkład w teorię marksistowsko-leninowską i praktykę rewolucyjną) były w szerokim obiegu poza Chinami od lat pięćdziesiątych. Zostały one zbadane przez niezliczonych proletariackich rewolucjonistów w wielu krajach, zostały zastosowane w różnych warunkach i zainspirowały i pomogły w kierowaniu wojnami wielu ludziom i wewnętrznym ruchami wyzwoleńczym. Dzieła Mao (i teorie maoizmu, które się w nich przewijają) pozostają publicznie dostępne dla każdego poważnego działacza rewolucyjnego do studiowania i zrozumienia.
Twierdzenie Kinery, że Komunistyczna Partia Peru była «jedyną partią maoistowską na świecie w 1982 roku» jest rażącym kłamstwem, choćby dlatego, że Komunistyczna Partia Filipin została reaktywowana już wcześniej, w 1968 roku, na podstawie mocnego oparcia w teorii maoistowskiej jej kadr założycielskich i jej zastosowania do konkretnych warunków filipińskich. W «Rectify Errors and Rebuild the Party» [«Naprawmy błędy i odbudujmy partię» – nota tłumacza] – głównym dokumencie Komunistycznej Partii Filipin, dotyczącym odbudowy wydanym w 1968 r., – myśl Mao Zedonga była już wielokrotnie i poprawnie opisywana jako szczyt marksizmu-leninizmu w obecnej epoce świata. Od tego czasu Komunistyczna Partia Filipin wytrwale buduje się i odnosi zwycięstwa w wojnie ludowej w oparciu o MLM, o czym świadczą jej obszerne dokumenty, publikacje i kursy.
Kinera i podobni infantylni komuniści są rażąco nieświadomi wypowiedzi Komunistycznej Partii Chin pod przywództwem Mao od czasu wybuchu Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej w 1966 roku. Daleko przed Gonzalo chińscy komuniści podtrzymywali teorię i praktykę ciągłej rewolucji pod dyktaturą proletariatu poprzez rewolucję kulturalną w celu zwalczania nowoczesnego rewizjonizmu, zapobiegania restauracji kapitalizmu i konsolidacji socjalizmu.
Uznali oni rewolucję kulturalną za największy i najbardziej oryginalny wkład Mao w rozwój marksizmu-leninizmu oraz gwarancję dla imperializmu zmierzającego do całkowitego upadku i socjalizmu idącego ku światowemu zwycięstwu w ciągu następnych 50 do 100 lat od 1969 roku. Rewolucję kulturalną uznali za znak rozpoznawczy trzeciego etapu rozwoju marksizmu i przewyższający jego wkład w filozofię, ekonomię polityczną, nauki społeczne, ruch naprawczy w tworzeniu partii i wojnę ludową.
Pomimo wielkich teoretycznych i praktycznych osiągnięć rewolucyjnych, Mao był na tyle skromny, by oprzeć się najwyższym tytułom (poza nauczycielem), jakie mu nadawali jego towarzysze. Trochę czasu zajęło towarzyszom stopniowe przekształcenie odniesienia do teoretycznej pracy Mao z «myślenia Mao» na myśl Mao Zedonga (przez małe «m») i wreszcie na Myśl Mao Zedonga (przez duże «M»). Znacząca treść i konsekwencje teorii i praktyki Mao zostały już podsumowane i rozpoznane po jego śmierci w 1976 roku.
To godne pochwały, jeśli rzeczywiście w 1982 roku Gonzalo jako pierwszy zmienił nazwę myśli Mao Zedonga na maoizm. Inną sprawą jest to, czy jego rzekoma «synteza» maoizmu przewyższałaby podsumowanie lojalnych chińskich towarzyszy Mao. Sama zmiana nazwy na maoizm nie jest wielkim osiągnięciem. Marks zbeształ Paula Lafargue’a w 1883 r. za używanie terminu marksizm dla szkalowania rewolucyjnymi frazesami walki o reformy. Już wtedy Karol Kautsky spopularyzował termin marksizm, a później użył go, aby zaprzeczyć marksistowskiemu charakterowi teorii i praktyki Lenina, którą nazwał leninizmem.
Odróżnienie «maoizmu» od «myśli Mao Zedonga» jest czepianiem się i wymyślaniem fałszywego rozróżnienia. Nawet Gonzalo używał wyrażenia «Myśl Mao Zedonga» do 1982 roku. Bez względu na to, który termin zostanie użyty, z pewnością nie potrzebujemy wątpliwego geniuszu Gonzalo, aby «zrozumieć» lub «syntetyzować», kanonizować lub wymyślać na nowo dla korzyści dla świata. Nie mógł on dodać nic do osiągnięć samego Mao po jego śmierci w 1976 roku. Jest czystym nonsensem udawać, że ciągła waga i konsekwencja teorii i praktyki Mao zależą od słów Gonzalo.
O rewolucyjnej i oportunistycznej historii Gonzalo
Infantylni lub fałszywi maoiści w charakterystyczny sposób używają takich wyrażeń jak maoizm i myśl Gonzalo, aby zastraszać innych ludzi lub deptać innych jako «rewizjonistów» i «oportunistów» bez konkretnej analizy konkretnych okoliczności i kwestii. Jako dogmatycy i sekciarze najgorszego rodzaju, używają takich wyrażeń, jak «Gonzalo jest największy po Mao», brzmiących jak ewangeliści, którzy głoszą, że Jezus jest Panem. Myląc manię walki z walką rewolucyjną, szybko rzucają inwektywy i nie angażują się w poważną merytoryczną debatę. «Myśl Gonzalo», jak przedstawia ją Kinera, to nie ideologia, ale IDOLOGIA.
Kinera i jego koledzy dogmatycy i sekciarze nie są w stanie rozpoznać egotyzmu, nieskromności i arogancji niektórych przywódców, którzy chcą głosić swoją powszechną wielkość jeszcze przed wygraniem rewolucji we własnym kraju i którzy faktycznie piętnują własne teorie i praktyki własnymi imionami, jak Myśl Gonzalo, Ścieżka Prachandy i Synteza Avakiana (by ogłosić się wielkim liderem nowej fali po MLM).
Skupmy się na idolu Kinery. Gonzalo może być chwalony za założenie Komunistycznej Partii Peru (Świetlisty Szlak) w 1969 pod przewodnictwem myśli Mariateguiego i Mao Zedonga. Ale pomimo przekonania, że wojna ludowa może rozpocząć się od razu, Kinera nie potępia za lenistwo Gonzalo, który rozpoczął wojnę ludową dopiero w 1980 roku (jedenaście lat po założeniu PCP-SL), odmiennie od Komunistycznej Partii Filipin, która została założona 26 grudnia 1968 i rozpoczęła wojnę ludową 29 marca 1969 (trzy miesiące po powstaniu).
Pomimo rażących niepowodzeń w budowaniu jednolitego frontu jako broni politycznej w latach 1969-1992, Gonzalo wciąż może być chwalony za zaangażowanie się w budowanie Partii i Ludowej Armii Partyzanckiej aż do końca lat 80., kiedy bez szacunku dla faktów rewolucyjnej walki zbrojnej wymyślił iluzję «strategicznej równowagi» i zaczął szukać «lewicowego» oportunistycznego skrótu do zwycięstwa przez miejskie powstanie. Ponieważ nie znosi on etapów, Kinera może pochwalić Gonzalo za lekceważenie prawdopodobnych etapów rozwoju długotrwałej wojny ludowej, jak wcześniej zdefiniował Mao. Ale Gonzalo rażąco łamie nauki Mao o długotrwałej wojnie ludowej.
Po schwytaniu w 1992 roku Gonzalo szybko skapitulował przed reżimem Fujimoriego i został prawicowym oportunistą, oferując negocjacje pokojowe i porozumienie pokojowe z reżimem, powodując kosztowne rozłamy wśród członków i zwolenników PCP-SL. Od tego czasu infantylni maoiści całkowicie zaprzeczają kapitulacji Gonzalo i prawicowemu oportunizmowi, pomimo kolejnych przykładów prawdy od 1993 r., takich jak pojawienie się w telewizji publicznej, potwierdzenia przez żonę i zeznań adwokata, który odwiedzał go co tydzień. Na tej podstawie RIM zaczął krytykować zachowanie Gonzalo.
Niezależnie od tego, jak przerzucił się z «lewicowego» oportunizmu na prawicowy oportunizm, który spowodował, że wojna ludowa wygasła i skutkowała prawie całkowitą porażką w Peru, Gonzalo zasługuje na współczucie z powodu tego, że był więziony przez ponad 27 lat i doznał tak wielu naruszeń praw człowieka. Kampania o amnestię i uwolnienie z więzienia zasługuje na wsparcie i międzynarodową solidarność, pod warunkiem, że nie wezwie on peruwiańskich rewolucjonistów do poddania się i zaprzestania wojny ludowej, nawet pod rewizjonistycznym pretekstem, że wojna ludowa może zostać wznowiona po tym, jak jego «geniusz» lub «wielka myśl» stanie się dostępna na polu bitwy.
tłumaczenie za: https://www.prismm.net/2019/09/02/universality-ppw/