
Nota od tłumacza: oto druga część tekstu wydanego w 1981 roku przez Komunistyczny Związek Robotniczy Niemiec (Kommunistischer Arbeiterbund Deutschlands). W tym fragmencie autorzy ujawniają kłamstwa Hodży którymi argumentował on odrzucenie linii antyrewizjonistycznej i oczernianie Mao Tse-tunga.
2. Metody oczerniania Mao Tse-tunga przez Hodżę: bełkot, fałszerstwa i niepełne cytaty
Cechy szczególne rewolucji chińskiej
Chiny przez długi czas były społeczeństwem feudalnym z gospodarką, kulturą i polityką odzwierciedlającą się w systemie feudalnym. Wraz z agresją brytyjskiego imperializmu w wojnie opiumowej w 1840 r. feudalne Chiny zaczęły przekształcać się w kraj półkolonialny i półfeudalny. Od tego czasu burżuazyjna rewolucja narodowo-demokratyczna zaczęła się rozwijać na pierwszym etapie walki narodu chińskiego z siłami imperialistycznymi i feudalnymi o społeczeństwo burżuazyjno-demokratyczne. Rewolucja burżuazyjno-demokratyczna osiągnęła swój punkt kulminacyjny w 1911 r. pod kierownictwem dr. Sun Jat-sena, ale nie została wówczas zakończona. Wraz z I wojną światową i rosyjską rewolucją październikową pierwszy etap rewolucji chińskiej był zakończony, ponieważ wydarzenia te zmieniły bieg historii świata. Stalin na łamach «Rewolucji październikowej i kwestii narodowej» pisał tak:
W ten sposób rewolucja październikowa, ustanawiając więź między ludami zacofanego, Wschodu i zaawansowanego Zachodu, umieszcza je we wspólnym obozie walki z imperializmem.
Tak więc, od szczególnej kwestii zwalczania ucisku narodowego, kwestia narodowa ewoluuje w kierunku ogólnej kwestii wyzwolenia narodów, kolonii i półkolonii z imperializmu.1
Tak oto nastąpiła również zmiana charakteru burżuazyjno-demokratycznej rewolucji w Chinach. Gdyby dotąd była częścią starej burżuazyjno-demokratycznej rewolucji światowej pod przywództwem burżuazji, przekształciła się w nową demokratyczną rewolucję pod kierownictwem proletariatu i stała się częścią światowej rewolucji proletariacko-socjalistycznej lub, jak pisał Stalin o znaczeniu rewolucji październikowej dla świata:
Wzniosła ona pomost między socjalistycznym Zachodem a zniewolonym Wschodem, tworząc nowy front rewolucji przeciwko światowemu imperializmowi, rozciągający się od proletariuszy Zachodu, poprzez rewolucję rosyjską, do uciskanych ludów Wschodu.2
Wynikiem tego rozwoju są cechy szczególne chińskiej rewolucji. Mao Tse-tung opisuje je następująco:
Stulecie burżuazyjno-demokratycznej rewolucji w Chinach można podzielić na dwa główne etapy, pierwszy etap osiemdziesięcioletni i drugi dwudziestoletni. Każdy ma swoje podstawowe cechy historyczne: chińska rewolucja burżuazyjno-demokratyczna w pierwszych osiemdziesięciu latach należy do starych kategorii, podczas gdy w ostatnich dwudziestu latach, ze względu na zmianę sytuacji politycznej na arenie międzynarodowej i krajowej, rewolucja ta należy do nowej kategorii. Stara demokracja jest charakterystyczna dla pierwszych osiemdziesięciu lat, Nowa Demokracja jest charakterystyczna dla ostatnich dwudziestu.3
E. Hodża oczernia Mao Tse-tunga odnośnie do oceny chińskiej rewolucji, chociaż przyznaje, że miał wówczas „bardzo małą wiedzę o Chinach”. Potępia stanowisko KPCh odnośnie rewolucji chińskiej w ten sposób:
Cały rozwój chińskiej rewolucji jest dowodem na chaotyczny charakter i przebieg rozwoju Komunistycznej Partii Chin, która nie kierowała się marksizmem-leninizmem, ale antymarksistowskimi koncepcjami “myśli Mao Tse-tunga” dotyczącymi charakteru rewolucji, jej etapów, siły napędowej itp.
(…)
Mao Tse-tung nigdy nie był w stanie zrozumieć i poprawnie wyjaśnić ścisłych powiązań między rewolucją burżuazyjno-demokratyczną a rewolucją proletariacką.4
Czytając te słowa, można by przypuszczać, że Hodża nie studiował wyjątków z dzieł Przewodniczącego Mao Tse-tunga, ale zniekształca je, mimo iż jak wiemy z jego przemówień i tekstów, zna on tę pracę. Przypuszczać, że Hodża jej nie zna, można na przykładzie tego cytatu Mao Tse-tunga:
„Każdy komunista powinien wiedzieć, że jako całość chiński ruch rewolucyjny kierowany przez partię komunistyczną obejmuje dwa etapy, tj. Rewolucję demokratyczną i socjalistyczną, które są dwoma zasadniczo różnymi procesami rewolucyjnymi, i że drugi proces może być rozpoczęty dopiero po zakończeniu pierwszego. Rewolucja demokratyczna jest niezbędnym przygotowaniem do rewolucji socjalistycznej, a rewolucja socjalistyczna jest nieuniknioną kontynuacją rewolucji demokratycznej. Ostatecznym celem, do którego dążą wszyscy komuniści, jest doprowadzenie do powstania socjalistycznego i społeczeństwa komunistyczne”.5
Hodża oczernia Mao, stawiając go na tym samym poziomie, co przywódców II Międzynarodówki:
W kwestii relacji między rewolucją demokratyczną a rewolucją socjalistyczną Mao Tse-tung zajmuje stanowisko Drugiej Międzynarodówki6
Przyjrzyjmy się bliżej oszczerczym zarzutom Hodży wobec Mao Tse-tunga i jego myśli politycznej.
Twierdzenie: nieproletariacki charakter klasowy Chińskiej Republiki Ludowej
Aby pokazać, jak złośliwie E. Hodża oczernia Mao Tse-tunga i jakimi nieuczciwymi metodami posługuje się w walce z jego myślą polityczną, zacytujemy jego tekst z V Kongresu Partii Pracy Albanii 1 listopada 1966 roku:
Jest niezaprzeczalnym faktem historycznym i wielką fortuną dla ludzi świata i międzynarodowego komunizmu, że chwalebna Chińska Republika Ludowa pod przywództwem wybitnego marksisty-leninisty Mao Tse-tunga stoi na czele dzisiejszej walki z imperializmem, który kierowany jest przez USA oraz na czele walki ze współczesnym rewizjonizmem kierowanym przez sowieckich przywódców (ciągłe oklaski, owacje) Rola i wkład KC KPCh w walce o rewolucyjną sprawę międzynarodowego proletariatu i narodów całego świata są kolosalne. (…)
Wrogowie na próżno mają nadzieję, że mogą zdyskredytować wielkie Chiny Ludowe. Zwycięski marsz naprzód pod przewodnictwem partii komunistycznej i myśli Mao Tse-tunga trwa (ciągłe brawa, brawa).7
Dziś Hodża zachowuje się tak, jakby nigdy tego nie powiedział. Ale ponieważ nie może temu zaprzeczyć, musi zacząć kłamać i manipulować. Hodża pisze zupełnie odwrotnie w stosunku do powyższej wypowiedzi w swojej książce „Imperializm i Rewolucja”:
Wyrzekając się zasadniczej walki w szeregach partii, Mao Tse-tung grał z frakcjami, szukał kompromisu z niektórymi z nich przeciwstawiając się innym, a tym samym umacniał własną pozycję.
Dzięki takiej platformie organizacyjnej, Komunistyczna Partia Chin nigdy nie była i nigdy nie mogłaby być partią marksistowsko-leninowską. Leninowskie zasady i normy nie były w niej przestrzegane.8
Nikt, kto potrafi wygłosić dwa tak całkowicie sprzeczne stwierdzenia, nie może być traktowany poważnie ani nie może zostać uznany za wiarygodnego. Hodża zachowując się tak okazał się nieuczciwy, a jego myśl jest wewnętrznie karygodnie sprzeczna i dwuliniowa. Tym samym Hodża poważnie zaszkodził międzynarodowemu ruchowi robotniczemu. Hodża zapewnia, że Mao Tse-tung posiadał „nieograniczoną władzę” i gardził wszelkimi organami partii:
Mao Tse-tung nie miał najmniejszego szacunku ani dla Komitetu Centralnego, ani dla kongresów partyjnych, nie mówiąc już o partii jako całości i jej komitetach w całym kraju. (…) Organy partyjne nie miały jakiejkolwiek władzy.9
Innymi słowy: 30 milionów członków partii to stado głupich owiec ślepo podążających za swoim przywódcą. Wystarczy, że członkowie APP wysłuchują takich rzeczy od swojego przewodniczącego. Ale publikując tę książkę w językach obcych, Hodża rzuca wyzwanie całemu ruchowi komunistycznemu i robotniczemu na świecie. Charakterystyczne są również jego metody w oczernianiu myśli Mao Tse-tunga. Hodża cytuje instrukcję Mao z 1953 roku:
Od tej chwili wszystkie dokumenty i telegrafy wysłane w imieniu Komitetu Centralnego mogą być wysłane dopiero po ich przejrzeniu, w przeciwnym razie są nieważne.10
Z tego cytatu Hodża wyciąga wniosek:
W tych warunkach nie można mówić o przywództwie zbiorowym, demokracji w partii czy normach leninowskich.11
Jest to świadomie mylące, ponieważ Hodża nie podaje powodu, dla którego Mao Tse-tung opublikował tą instrukcję. Zrobił to, ponieważ konieczne stało się krytykowanie Liu Shaoqi’ego i Shang-Kunga, którzy złamali zasady partyjne i opublikowali dokumenty bez upoważnienia w imieniu Komitetu Centralnego Partii. To pokazuje, że Hodża posługuje się manipulacją. Hodża zaprzecza klasowemu charakterowi Chińskiej Partii Komunistycznej pod przywództwem Mao Tse-tunga i twierdzi:
„Mao Tse-tung pojmuje jednak partię jako związek klas o sprzecznych interesach, jako organizację, w której dwie siły, proletariat i burżuazja (…) ścierają się i walczą ze sobą”12
To złośliwa insynuacja. Żadna partia komunistyczna nie może zapobiec wtargnięciu drobnoburżuazyjnych elementów do jej szeregów i niesieniu burżuazyjnych idei. Nawet rosyjscy Bolszewicy pod przywództwem Lenina nie byli przed tym zabezpieczeni. W swoim przemówieniu „Walczmy z burżuazyjnymi ideami w partii” Mao Tse-tung mówi:
Musimy rozwinąć walkę w partii przeciwko ideom burżuazyjnym. Ideologicznie, członkostwo w partii dzieli się na trzy kategorie: niektórzy towarzysze są stanowczy i konsekwentni i myślą marksistowsko-leninowsko; spora liczba jest zasadniczo marksistowsko-leninowska, ale ich myślenie zarażone jest ideami nie marksistowsko-leninowskimi; z kolei niewielka liczba członków partii powinna być odbierana negatywnie, ich myślenie nie jest marksistowsko-leninowskie13
Mao Tse-tung powiedział to w 1953 roku, w okresie między rewolucją narodowo-demokratyczną a socjalistyczną. Ponadto powiedział:
Burżuazja z pewnością prowadzi do korozji ludzi i celuje w nich swoimi pociskami ukrytymi pod powłoką. Są dwojakiego rodzaju pociski oblepione cukrem: materialne i duchowe.14
Hodża nie rozumie, że ta ideologiczna walka w partii jest walką idei marksistowsko-leninowskich z tymi, które nieustannie przenikają do partii, walką między dwiema liniami, linią proletariacką i linią drobnoburżuazyjną. Wymaga to ciągłej czujności i stosowania krytyki i samokrytyki jako prawa rozwoju partii. W „Revolutionärer Weg 19” napisaliśmy (s. 501):
Walka klasowa w warunkach dyktatury proletariatu przesuwa się w toku rozwoju socjalizmu z aspektów militarnych na nie mniej niebezpieczny aspekt ideologiczno-polityczny. Ideologia burżuazyjna przenika do klasy robotniczej wieloma kanałami i próbuje podważać ideologię proletariacką. Ułatwia to istnienie drobnomieszczańskich warstw wahających się między burżuazją a klasą robotniczą. Również partia proletariacka, awangarda proletariatu, nie jest odporna na ten wpływ.
Twierdzenie: przywództwo armii zamiast partii
Na III Trzecim Krajowym Kongresie Ligi Młodzieży w 1957 roku Mao Tse-tung powiedział:
Komunistyczna Partia Chin jest rdzeniem całego narodu chińskiego. Bez swojego rdzenia sprawa socjalizmu nie może zwyciężyć.15
Ale Hodża twierdzi, że według Mao Tse-tunga armia jest rdzeniem przywództwa i stoi ponad wszystkim! W swojej książce „Imperializm i Rewolucja” oczernia myśl Mao Tse-tunga dotyczącą partii, nazywając ją „antymarksistowską” i deklarując:
A więc armia była ponad partią, ponad organami państwowymi, ponad wszystkim. Wynika z tego, że słowa Mao Tse-tunga o roli partii jako decydującego czynnika kierowania rewolucją i budownictwem socjalistycznym były tylko pustymi sloganami. Były tylko sloganami zarówno w czasie wojny wyzwoleńczej, jak i po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej, we wszystkich niekończących się walkach, które toczyły się tam o przejęcie władzy przez jedną lub drugą frakcję, armia odegrała decydującą rolę. Również w trakcie rewolucji kulturalnej wojsko odegrało główną rolę: była to ostatnia deska ratunku Mao. (…) Aby zlikwidować swoich ideologicznych przeciwników, Mao Tse-tung zawsze wprawiał armię w ruch.16
Hodża cytuje odizolowany od kontekstu fragment z artykułu „Zamień armię w siłę roboczą”17. Jest to dyrektywa partyjna dotycząca pracy armii na wyzwolonych obszarach, a nie definicja relacji między partią a wojskiem.
Skąd Hodża wie o tym, skoro sam o sobie mówił, że „nie miał pełnej wiedzy o życiu wewnętrznym w Chinach”?
Komunistyczna Partia Chin doświadczyła trwającej 30 lat wojny domowej podczas swojego istnienia – w tym czasie ciągle toczyła walkę. Z tego powodu Mao Tse-tung mówi:
Każdy komunista musi pojąć prawdę. Władza polityczna wyrasta z lufy karabinu. Nasza zasada: partia rządzi karabinem; jest absolutnie niedopuszczalne, by karabin rządził partią.18
Wszyscy dowódcy i żołnierze naszej armii powinni zawsze pamiętać, że jesteśmy wielką Armią Ludowo-Wyzwoleńczą, jesteśmy oddziałami wojskowymi, kierowanymi przez wielką Komunistyczną Partię Chin. Jak tylko będziemy w każdej chwili przestrzegać wskazań partii, na pewno zwyciężymy.19
Pomimo tych jasnych stwierdzeń Mao Tse-tunga, Hodża podtrzymuje swój błędny pogląd i stosuje go do dzisiejszej sytuacji:
„Władza w Chinach jest nadal w rękach armii, podczas gdy partia pozostaje w tyle. Jest to ogólna charakterystyka krajów, w których panuje rewizjonizm”.20
Dzięki tej eklektycznej metodzie Hodża sugeruje, że Chiny były rewizjonistyczne pod rządami Mao Tse-tunga.
Twierdzenie: wiodąca rola chłopstwa w rewolucji chińskiej.
Hodża insynuuje, że według Mao Tse-tunga nie proletariat, ale chłopstwo odegrało wiodącą rolę w rewolucji.
Antymarksistowskie koncepcje “myśli Mao Tse-tunga” dotyczące rewolucji są jeszcze bardziej oczywiste w sposobie, w jaki Mao potraktował siły przewodzące rewolucji. Mao Tse-tung nie uznawał wiodącej roli proletariatu.21
To bezczelne kłamstwo, bo już w 1926 r., kiedy proletariat przemysłowy składał się z zaledwie dwóch milionów robotników, Mao Tse-tung napisał w swojej analizie klasowej:
Wiodącą siłą w naszej rewolucji jest proletariat przemysłowy.22
Takie było zawsze stanowisko Mao Tse-tunga, jednocześnie dokonując rozróżnienia między główną siłą chłopstwa, liczącą miliony, a wiodącą siłą proletariatu.
Jak każdy wie, 80% populacji Chin to chłopi. Tak więc problemy chłopów stają się podstawowymi problemami chińskiej rewolucji, a siła chłopska jest główną siłą rewolucji. W chińskiej rewolucji robotnicy zajmują liczebnie drugie miejsce po chłopach. W Chinach jest kilka milionów robotników przemysłowych i kilkadziesiąt milionów robotników rzemieślniczych i rolniczych. (…) rewolucja nie może się udać bez nowoczesnej przemysłowej klasy robotniczej, ponieważ jest ona liderką rewolucji chińskiej i jest najbardziej rewolucyjną klasą.23
Podkreślenie wiodącej roli proletariatu w rewolucji chińskiej może być potwierdzone w licznych fragmentach pism Mao Tse-tunga. W porównaniu z całą ogromną populacją chińską, klasa robotnicza była nieliczna. Dlatego główną siłą byli chłopi, a nie robotnicy. Odnosząc się do Stalina, Mao podkreśla znaczenie rewolucyjnej walki chłopów w narodowo-demokratycznej rewolucji, którą Hodża nazywa „teorią drobnomieszczańską”24. Niekompletnie cytuje Mao Tse-tunga.
Całość przebiega następująco:
Stalin powiedział, że „w istocie kwestią narodową jest chłopstwo”. Oznacza to, że rewolucja chińska jest w istocie rewolucją chłopską, a opór wobec Japonii, jaki ma obecnie miejsce, jest zasadniczo chłopskim. Zasadniczo polityka Nowej Demokracji oznacza przyznanie chłopom ich praw.25
(Hodża cytuje tylko podkreślony fragment).
Hodża dochodzi do wniosku, że Mao uważał, iż „to chłopstwo, a nie klasa robotnicza, powinno odgrywać wiodącą rolę w rewolucji”.
To jest metoda, którą Hodża stosuje przeciwko Mao Tse-tungowi. Przekształca znaczenie walki chłopów w wiodącą rolę chłopów w rewolucji.
Zobaczmy, jakie zdanie Lenin miał w tej sprawie. Na V Kongresie Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Pracy w 1907 roku stwierdził:
Z tego powodu kwestia agrarna, czyli walka chłopów z właścicielami ziemskimi o ziemię, okazała się jednym z probierzów obecnej rewolucji. Ta walka o ziemię nieuchronnie zmusza ogromne masy chłopstwa do rewolucji demokratycznej, za tylko demokracja może dać im ziemię, dając im przewagę w państwie. Zwycięstwo chłopstwa zakłada całkowite zniszczenie obszarników.
Takie ustawienie sił społecznych prowadzi nieuchronnie do wniosku, że burżuazja nie może być ani siłą napędową, ani przywódcą rewolucji. Tylko proletariat jest zdolny do zakończenia rewolucji, to znaczy do całkowitego jej zwycięstwa. Ale zwycięstwo to można osiągnąć tylko wtedy, gdy proletariatowi uda się nakłonić dużą część chłopstwa do pójścia za nim. Zwycięstwo obecnej rewolucji w Rosji jest możliwe tylko jako rewolucyjnej demokratycznej dyktatury proletariatu i chłopstwa.26
Uważamy, że myśl Mao Tse-tunga i koncepcja Lenina dotycząca roli chłopów i kierowniczej części proletariatu są w zasadzie takie same. Przejdziemy teraz do kwestii burżuazji narodowej w rewolucji narodowo-demokratycznej.
Twierdzenie: swobodny rozwój kapitalizmu po rewolucji demokratycznej
W swoim eseju „O Nowej Demokracji” Mao opisuje rolę narodowej burżuazji w rewolucji chińskiej.
Ale narodowa burżuazja Chin ma w pewnych okresach i do pewnego stopnia charakter rewolucyjny, ponieważ Chiny są krajem półkolonialnym, który jest ofiarą agresji kolonialistów. Tutaj zadaniem proletariatu jest utworzenie zjednoczonego frontu z narodową burżuazją przeciwko imperializmowi oraz rządom biurokratów i watażków, nie pomijając rewolucyjnej jakości narodowej burżuazji. Jednocześnie, będąc jednak klasą burżuazyjną w kraju kolonialnym i półkolonialnym, a więc będąc siłą niezwykle wiotką gospodarczo i politycznie, chińska narodowa burżuazja ma również inną jakość, a mianowicie skłonność do pojednania z wrogami rewolucji.27
Mao Tse-tung nie miał złudzeń co do dwojakiej roli narodowej burżuazji i jej niekonsekwentnego, wahającego się charakteru w rewolucji. Rewolucyjny Zjednoczony Front obejmował klasę robotniczą, chłopstwo, drobnomieszczaństwo miejskie i burżuazję narodową, z klasą robotniczą jako siłą wiodącą i masami chłopskimi jako główną siłą liczebną. Sposób, w jaki Mao Tse-tung klasyfikuje siły demokratycznej rewolucji, jest zgodny z oświadczeniami Lenina:
(Proletariat) może stać się zwycięskim bojownikiem o demokrację tylko wtedy, gdy masy chłopskie przyłączą się do jej rewolucyjnej walki. Jeśli proletariat nie będzie na to wystarczająco silny, burżuazja stanie na czele demokratycznej rewolucji i nada jej niespójny i samolubny charakter. Nic poza rewolucyjno-demokratyczną dyktaturą proletariatu i chłopstwa nie może temu zapobiec.28
Po sukcesie rewolucji demokratycznej w Chinach i utworzeniu Republiki Ludowej, Zjednoczony Front Narodowy został skonsolidowany, gdyż nie było możliwe natychmiastowe przejście od ludowej rewolucji demokratycznej do rewolucji socjalistycznej. To, co należało zrobić, to przezwyciężyć ogromne zacofanie kraju, spowodowane uciskiem i wyzyskiem ze strony zagranicznych imperialistów i narodowego reakcyjnego reżimu; do tego potrzebna była narodowa burżuazja. Podczas wojny obronnej przeciwko japońskiej inwazji i okupacji Mao Tse-tung napisał w dziele „O Nowej Demokracji”:
Rewolucja chińska nie może uniknąć przejścia dwóch etapów, najpierw Nowej Demokracji, a następnie socjalizmu. Co więcej, pierwszy etap będzie wymagał dość długiego okresu czasu i nie da się go wykonać z dnia na dzień.29
Hodża nazywa to antymarksistowskim poglądem i cytuje Mao bez podawania źródła. Ma ku temu dobry powód, bo cytat jest sfałszowany:
„W tym okresie wszystkie elementy kapitalizmu, zarówno w mieście, jak i na wsi, muszą być dozwolone”.
Koniec cytatu. Odnosząc się do pozytywnej roli narodowej burżuazji w ludowej rewolucji demokratycznej, Mao wyjaśnia:
Z tego powodu i ponieważ gospodarka Chin wciąż jest zacofana, przez dość długi okres po zwycięstwie rewolucji będzie potrzeba wykorzystania pozytywnych cech miejskiego i wiejskiego prywatnego kapitalizmu tak dalece, jak to możliwe, w interesie rozwoju gospodarki narodowej. W tym okresie wszystkie elementy kapitalistyczne w miastach i na wsi, które nie są szkodliwe, ale korzystne dla gospodarki narodowej, powinny mieć możliwość istnienia i ekspansji. Jest to nie tylko nieuniknione, ale także konieczne ekonomicznie.30
Wbrew lepszemu osądowi Hodża twierdzi, że KPCh i Mao Tse-tung zostawili wolne pole dla rozwoju burżuazji i kapitalistycznych stosunków społecznych.31
Kilka linijek poniżej w których cytuje on podane przez niego pojedyncze fragmenty, można przeczytać jasno i wyraźnie:
Ale istnienie i ekspansja kapitalizmu w Chinach nie będzie nieograniczone i nieskrępowane, jak w krajach kapitalistycznych,
i pół strony dalej później;
Ograniczenia i sprzeciw wobec ograniczeń będą główną formą walki klasowej w państwie Nowej Demokracji. Całkowicie błędne jest myślenie, że obecnie nie musimy ograniczać kapitalizmu i możemy odrzucić hasło “regulacji dla kapitału”, gdyż byłby to prawicowy pogląd oportunistyczny.32
Czy to ci wystarczy, towarzyszu Hodża?
Twierdzenie: klasowe pojednanie z burżuazją.
Hodża oskarża Komunistyczną Partię Chin i Mao Tse-tunga o jednoczenie klas i tolerowanie kontrrewolucjonistów.
Komunistyczna Partia Chin utrzymywała życzliwe oportunistyczne stanowisko wobec klas wyzyskujących, a Mao Tse-tung otwarcie opowiadał się za integracją elementów kapitalistycznych z socjalizmem.33
To nie tylko fałszywe pomówienie, ale także ujawnienie jego nieznajomości sytuacji w Chinach w tamtym czasie. Niecały rok po powstaniu Republiki Ludowej Mao pisał w tekście „Nie uderzaj we wszystkie strony”:
Obecnie nasze stosunki z narodową burżuazją są bardzo napięte, jak na szpilkach i sytuacja jest niezadowalająca. Niezatrudnieni intelektualiści i robotnicy są z nas niezadowoleni, podobnie jak wielu chłopów. Wśród nich jeszcze reforma nie została przeprowadzona, a poza tym muszą dostarczać zboże państwu (…)
Aby odizolować i zaatakować naszych bezpośrednich wrogów, musimy przekształcić tych, którzy są z nas niezadowoleni, w naszych zwolenników.
(…)
Burżuazja narodowa w końcu przestanie istnieć, ale na tym etapie powinniśmy ją zgromadzić wokół siebie i nie odpychać jej. Powinniśmy z jednej strony walczyć z nią, a z drugiej jednoczyć się.34
To była poprawna taktyka Komunistycznej Partii Chin, zgodna z ówczesną sytuacją: „Nie uderzaj we wszystkie strony”, tj. „nie rób sobie zbyt wielu wrogów”, „rozluźnij trochę napięcie”. Z tego powodu z wrogami obchodzono się ostrożnie i położono większy nacisk na edukację niż wcześniej. Pomijając okoliczności, Hodża reaguje dogmatycznie:
Wychodząc z takich antymarksistowskich koncepcji, zgodnie z którymi z upływem czasu wrogowie klasowi będą korygowani, on [Mao] opowiadał się za pojednaniem klasowym z nimi i pozwolił im dalej się wzbogacać, wykorzystywać, wypowiadać i działać przeciwko rewolucji.35
Po raz kolejny Hodża kłamliwie przemienia Mao w anty-marksistę, cytując go niekompletnie. Aby „udowodnić” swoje powyższe twierdzenie, cytuje Mao Tse-tunga ponownie nie biorąc pod uwagę szerszego kontekstu:
„Mamy teraz dużo do zrobienia. Niemożliwe jest zwalczanie ich dzień po dniu przez następne pięćdziesiąt lat. Są ludzie, którzy nie chcą poprawiać swoich błędów, mogą oni zabrać je do trumien, kiedy idą spotkać Króla Piekła.”
Ci ludzie to prawicowi intelektualiści. Czy Mao Tse-tung naprawdę zajął wobec nich pojednawcze i kapitulacyjne stanowisko, jak Hodża chce, abyśmy wierzyli? Aby zdemaskować kłamstwo Hodży, zacytujmy z tego samego fragmentu, z którego on zaczerpnął cytat. Brzmi on następująco:
Czy musimy pokonać prawicowców jednym ciosem? Zadanie im kilku mocnych uderzeń jest konieczne. Jeśli tego nie zrobimy, zagrają oposa. Czy nie powinniśmy atakować tych typów i zwalczać ich? Tak, ataki na nich są konieczne. Ale celem jest zmusić ich do odwrócenia kursu. Powinniśmy użyć wszelkich środków w naszej ofensywie, aby całkowicie ich odizolować, tylko wtedy możemy zdobyć dla naszej sprawy niektórych, jeśli nie wszystkich. Są tylko intelektualistami, a niektórzy wielcy intelektualiści, raz przekonani, mogą się przydać.
Na końcu fragmentu Mao podkreśla:
Z mojego punktu widzenia, nawet za sto lat odtąd zagorzali prawicowcy otrzymają karę.36
Z tego samego tomu Hodża cytuje inny fragment, który ma pokazać rzekome pojednanie z kontrrewolucjonistami i wyciąga wnioski:
Działając w praktyce zgodnie z poglądami nastawionymi na zjednoczenie z wrogami, administracja państwowa w Chinach pozostała w rękach starych urzędników.37
Cytując fragment tej samej książki Mao, jest łatwo udowodnić, że stosowanie pewnych taktyk wobec wrogów ludu nie oznacza jednoczenia się z nimi w ogóle.
W przyszłości nie tylko musimy kontynuować tłumienie kontrrewolucjonistów w społeczeństwie, ale musimy także ujawnić wszystkich ukrytych kontrrewolucjonistów w organach partyjnych i rządowych, szkołach i jednostkach wojskowych. Musimy dokonać wyraźnego rozróżnienia między nami a wrogiem.38
Hodża nie rozróżnia działań taktycznych wymierzonych przeciwko wrogowi, jakie były konieczne w konkretnej sytuacji po zwycięstwie rewolucji ludowo-demokratycznej, od zasadniczej różnicy między masami a wrogiem. Ma dogmatyczny punkt widzenia i dlatego nie rozumie dialektycznej metody Mao.
Twierdzenie: promocja ideologii burżuazyjnej
Próbując wykazać, że Mao Tse-tunga jest rewizjonistą, Hodża oświadcza w swojej książce „Imperializm i Rewolucja”
Według Mao Tse-tunga w społeczeństwie socjalistycznym, obok ideologii proletariackiej, materializmu i ateizmu, istnienie ideologii burżuazyjnej, idealizmu i religii, wzrost “trujących chwastów” wraz z “pachnącymi kwiatami” itp. ma być dozwolone. Taki kurs rzekomo jest niezbędny do rozwoju marksizmu, by otworzyć drogę do przedyskutowania wolności myśli, podczas gdy w rzeczywistości przez to stara się położyć teoretyczne podstawy do polityki kolaboracyjnej z burżuazją i współistnienia z jej ideologią.39
To kolejne z nieuzasadnionych twierdzeń Hodży. Mao Tse-tung zawsze mówił, że kultura jest przywiązana do konkretnej klasy, a Hodża doskonale o tym wie. Posłuchajmy, co mówił na ten temat sam Mao:
W dzisiejszym świecie cała kultura, wszelka literatura i sztuka należą do określonych klas i są nastawione na określone linie polityczne. Tak naprawdę nie ma sztuki dla sztuki, sztuki, która stoi ponad wszelkimi klasami lub sztuki, która jest oderwana lub oderwana lub niezależna od polityki.40
Rewolucyjny Zjednoczony Front został utworzony, aby przeprowadzić ludową rewolucję demokratyczną. Jej siły składały się z proletariatu, chłopstwa, drobnomieszczaństwa miejskiego i burżuazji narodowej, a wiodącą rolę pełnił proletariat. Znalazło to odzwierciedlenie w nowej kulturze demokratycznej:
Krótko mówiąc, kultura nowej demokracji kierowana jest przez proletariuszy, jest antyimperialistyczną i antyfeudalną kulturą szerokich mas ludowych41
Po zwycięstwie ludowej rewolucji demokratycznej konieczne było kontynuowanie polityki Zjednoczonego Frontu, ponieważ nie rozwinęła się jeszcze socjalistyczna ekonomia i polityka. Dlatego kultura nie mogła być jeszcze w pełni socjalistyczna, ale raczej narodowo-demokratyczna i nowodemokratyczna.
Nowa kultura demokratyczna jest narodowa. Sprzeciwia się imperialistycznemu uciskowi i broni godności i niezależności narodu chińskiego.42
W przejściu od rewolucji ludowo-demokratycznej do rewolucji socjalistycznej proletariat również nie mógł obejść się bez sojuszników. Sytuacja ta znalazła odzwierciedlenie w polityce, ekonomii i kulturze. Stąd pochodzi slogan „Niech rozkwita sto kwiatów, niech współzawodniczy sto szkół!”. Mao mówi:
Zostały one wysunięte w świetle specyficznych warunków Chin, w uznaniu dalszego istnienia różnego rodzaju sprzeczności w społeczeństwie socjalistycznym oraz w odpowiedzi na pilną potrzebę przyspieszenia rozwoju gospodarczego i kulturalnego tego kraju.43
Mao Tse-tung słusznie zdaje sobie sprawę, że walka klas w socjalizmie będzie trwała długo i z tego powodu ideologia burżuazyjna przez długi czas utrzymywać będzie swoje wpływy. Kto wygra w tej walce, nie jest jeszcze przesądzone na etapie socjalizmu, ponieważ złe idee będą nadal wywierać wpływ na ludzi aż do etapu komunizmu. Dlatego po prostu nie można ich zabronić, ale:
jeśli chodzi o jednoznacznych kontrrewolucjonistów i sabotażystów sprawy socjalistycznej, sprawa jest prosta, po prostu pozbawiamy ich wolności słowa.44
Absolutnym kłamstwem jest, gdy Hodża twierdzi, że według Mao Tse-tunga należy zezwolić na wzrost „trujących chwastów” oraz „pachnących kwiatów” itp. Wręcz przeciwnie, Mao żąda:
Błędy należy krytykować i zwalczać trujące chwasty, gdziekolwiek się pojawią. Jesteśmy przeciwni trującym chwastom jakiegokolwiek rodzaju, ale musimy dokładnie rozróżnić, co jest naprawdę trującym chwastem, a co jest pachnącym kwiatem. Razem z masami ludzi, musimy nauczyć się rozróżniać między nimi i stosować właściwe metody zwalczania trujących chwastów.45
Hodża jest bezlitosny w oczernianiu Mao Tse-tunga, wściekle pisze:
To pojednawcze stanowisko wobec wszystkiego, co reakcyjne, posuwa się tak daleko, że zaburzenia w społeczeństwie socjalistycznym są przedstawiane jako nieuniknione, a zakaz działań wroga jako błędny.46
Czego to dotyczy? Mao odnosi się tutaj do małych grup robotników i studentów, którzy strajkowali w 1956 roku z powodu niespełnionych żądań ekonomicznych. Mao wymienia dwie przyczyny tych wydarzeń: pierwszą jest biurokracja, a drugą brak ideologicznej i politycznej edukacji robotników i studentów. Następnie Mao wysnuwa wniosek:
Nie akceptujemy niepokojów w naszym społeczeństwie, bo sprzeczności między ludźmi można rozwiązać metodą “jedność – krytyka – jedność”, a zakłócenia zawsze przynoszą straty i nie sprzyjają postępowi socjalizmu.
Argumentacja Hodży jest całkowicie powierzchowna i wprowadzająca w błąd.
1 J. W. Stalin, The October Revolution and the National Question, Works vol. 4, p. 168
2 tamże, str. 170
3 Mao Tsetung, On New Democracy, Sel. Works, vol 2, p. 370
4 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 418
5 Mao Tsetung, The Chinese Revolution and the Chinese Communist Party, Sel. Works, vol. 2, p. 330/331
6 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 419
7 Enver Hoxha, Report on the Activity of the CC of the PLA on November 1, 1966, transl. from the G.e., p. 270/271
8 tamże, str. 404
9 tamże
10 tamże
11 tamże
12 tamże, str. 401
13 Mao Tsetung, Combat Bourgeois Ideas in the Party, Sel. Works, vol. 5, p. 104
14 tamże, str. 107
15 tamże, str. 447
16 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 406
17 Mao Tsetung, Turn the Army into a Working Force, Sel. Works, vol. 4, p. 337-339
18 Mao Tsetung, Problems of War and Strategy, Sel. Works, vol 2, p 224
19 Mao Tsetung, Manifesto of the Chinese People’s Liberation Army, Sel. Works, vol 4, p. 152
20 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 407
21 tamże, str. 420
22 Mao Tsetung, Analysis of the Classes in Chinese Society, Sel. Works, vol. 2, p. 367
23 Mao Tsetung, On New Democracy, Sel. Works, vol. 2
24 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 421
25 Mao Tsetung, On New Democracy, Sel. Works, vol. 2, p. 366
26 V. I. Lenin, The 5th Congress of the RSDLP, Coll. Works, vol. 12, January-June 1907, p. 458
27 Mao Tsetung, On New Democracy, Sel. Works, vol. 2, p. 348/349
28 V. I. Lenin, Two Tactics of Social-Democracy in the Democratic Revolution, Coll. Works, vol. 9, June-November 1905, p. 60
29 Mao Tsetung, On New Democracy, Sel. Works, vol. 2, p. 358
30 Mao Tsetung, Report to the Second Plenary Session of the 7th Central Committee of the Communist Party of China, Sel. Works, vol. 4, p. 367
31 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 418
32 Mao Tsetung, Report to the Second Plenary Session of the 7th CC of the Communist Party of China, Sel. Works, vol. 4, p. 368
33 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 430
34 Mao Tsetung, Don’t Hit Out in all Directions, Sel. Works, vol. 5, p 34/35
35 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 430
36 Mao Tsetung, Beat Back Attacks the Bourgeois Rights, Sel. Works. vol 5, p. 471
37 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 431
38 Mao Tsetung, On the Ten Major Relationships, Sel. Works, vol.5, p. 301
39 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p.410/411
40 Mao Tsetung, Yenan Forum on Literature and Art, Sel. Works, vol. 3, p.86
41 Mao Tsetung, On New Democracy, Sel. Works, vol. 2, p. 373
42 tamże, str. 380
43 Mao Tsetung, On The Correct Handling of Contradictions Among the People, Sel. Works, vol 5, p. 408
44 tamże, str. 410
45 tamże, str. 411
46 Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 411