NOTA tłumacza: Niniejszy tekst ukazuje, jak współczesny tzw. maoizm nie bierze swojej ideologii przewodniej z nauk marksizmu-leninizmu i myśli samego Mao, ale jest jego awanturniczym i szkodliwym zniekształceniem. Powstanie tej drobnomieszczańskiej linii, często niesłusznie utożsamianej z ML, jest niechlubną „zasługą” Lin Biao. Zapraszam do lektury.
Tłumaczenie artykułu CPI(ML) Red Star (Komunistyczna Partia Indii (Marksistowsko-Leninowska) Czerwona Gwiazda). Oryginał dostępny tutaj: http://www.cpiml.in/cms/articles-news-statements-2/articles/item/2652-on-the-significance-of-mao-tsetung-thought-k-n-ramachandran
O znaczeniu Myśli Mao Zedonga w rozwoju teorii i praktyki rewolucji dzisiaj: O tym, jak bardzo obce trendy są sprzeczne z nauką Mao!
1. Mao Zedong był wielkim marksistowsko-leninowskim przywódcą, który kierował antyimperialistyczną, antyfeudalną, ludowo-demokratyczną rewolucją w Chinach do zwycięstwa w 1949 roku oraz walczył o postępy w budowie socjalizmu przez 27 lat aż do swojej śmierci 9 września 1976 r. Najważniejsza była zacięta walka wewnątrzpartyjna, którą prowadził przeciwko wszelkim obcym trendom, które były zaangażowane w sprowadzenie Chin z drogi socjalistycznej na drogę państwowo-kapitalistycznej, biurokratycznej dyktatury. W ciągu ostatnich 45 lat świat przeszedł ogromne zmiany, a wschodni wiatr socjalizmu, który zgodnie z jego oczekiwaniami miał zmieść zachodni imperializm, doznał poważnych niepowodzeń. Ale wielka wizja rewolucyjnej zmiany, którą starał się rozwinąć jako kontynuacja dotychczasowych nauk marksistowskich, wciąż inspiruje ciężko pracujące i uciskane masy na całym świecie. Za jego życia i w późniejszym okresie, imperialistyczne think-tanki i lokaje z jednej strony oraz radzieccy socjal-imperialiści, również CPI i CPI(M) oraz starzy i nowi rewizjoniści z drugiej, rywalizowali ze sobą w rozpowszechnianiu fałszywych raportów i w złośliwym atakowaniu jego wkładu, doprowadzając do jego zwulgaryzowania. Po jego śmierci różne nurty maoistów wyrządziły ogromne szkody, sprowadzając jego nauki tylko i wyłącznie do «władzy politycznej wyrastającej z lufy broni». Tak więc, wspominając go w 45. rocznicę śmierci, zadaniem marksistów-leninistów jest wyjaśnienie i obrona jego rewolucyjnego podejścia teoretycznego i praktyki.
2. Właściwa ocena realizowanej przez niego linii teoretycznej jest trudna, ponieważ w przeciwieństwie do innych nauczycieli marksistowskich, wiele z jego obszernych pism i przemówień z długiego okresu życia nie jest dostępnych w języku angielskim, poza Chinami. Cztery tomy opublikowane przez KPCh jako jego pisma wybrane do 1949 roku oraz zbiór artykułów do początku lat sześćdziesiątych jako tom piąty są jedynymi dostępnymi wiarygodnymi pismami. Podczas długiego okresu imperialistycznego okrążenia, przed i po rewolucji chińskiej, to, co było publikowane przez CIA i inne imperialistyczne agencje z Hongkongu i centra podobne do Makao były wersjami zniekształconymi. Tak więc, poza tymi pięcioma tomami, musimy polegać na dużej liczbie dziennikarzy i uczonych, takich jak Edgar Snow, William Hinton, Joan Robinson, aby poskładać w całość jego rewolucyjną praktykę. Wiele badań na podstawie których Mao rozwinął linię Rewolucji Ludowo-Demokratycznej zgodnie uwzględnieniem konkretnych warunków Chin, jak wyjaśniał w swoim piśmie «O Nowej Demokracji», nie jest dostępnych. Wykorzystując to, antykomunistyczne imperialistyczne think-tanki, tak zwani krytycy marksistowscy, wraz z innymi tendencjami rewizjonistycznymi, zaatakowali linię marksistowsko-leninowską, którą prowadził Mao w Chinach jako przeciwną do linii Kominternu, czy jako «orientalny marksizm». Później zostały one wykorzystane do zniekształcenia jego linii przejścia do socjalizmu.
3. Chiny były jedną z najstarszych, zacofanych dynastii feudalnych, w której od XVIII wieku różne kraje imperialistyczne rozpoczęły kolonizację rozległych regionów przybrzeżnych i wysp. Rozległe regiony wewnętrzne zostały podzielone na prowincje kontrolowane przez watażków za czasów dynastii Ming, dopóki nie zostały obalone przez Kuomintang pod przywództwem Sun Jat-sena i włączone do Republiki Chińskiej. Sun miał postępową demokratyczną linię myślenia, a jego rząd był pierwszym, który został uznany przez Związek Radziecki po rewolucji rosyjskiej. W czasie gdy w 1920 roku została utworzona KPCh, Sun już zaczął organizować scentralizowaną armię Kuomintangu, aby obalić watażków i zjednoczyć Chiny. Zaprosił studentów wykształconych za granicą, którzy powrócili do kraju, aby przyłączyć się do KPCh w celu kształcenia przeważnie niepiśmiennych wojskowych, pracujących jako komisarze polityczni. Tak więc, na co wielokrotnie wskazywał Mao, KPCh zaczęła działać w wyjątkowej sytuacji. Po śmierci Suna w 1925 roku władzę przejął z imperialistycznym wsparciem wykształcony w USA Czang Kaj-szek. Komuniści znajdowali się do 1927 roku pod morderczymi atakami, co zmusiło ich do wycofania się w góry Chingkang i inne obszary wiejskie. Dołączyła do nich jednak potężna część armii Kuomintangu, która była pod wpływem komunistów. Tak więc wojna narodowowyzwoleńcza prowadzona przez KPCh przybrała formę konfrontacji wojskowej Armii Czerwonej z armią Czanga.
4. W 1919 roku pod przewodnictwem Lenina została utworzona Międzynarodówka Komunistyczna (Komintern). Przyjęła ona linię Światowej Proletariackiej Rewolucji Socjalistycznej, której dwoma nurtami były rewolucje socjalistyczne w krajach kapitalistycznych oraz antyimperialistyczne, antyfeudalne rewolucje demokratyczne w krajach znajdujących się na różnych etapach kolonizacji: kolonialnych, półkolonialnych i zależnych. W prawie wszystkich tych krajach nie było rozwiniętego przemysłu i nowoczesnej klasy robotniczej. Tak więc Komintern wezwał do opracowania odpowiedniej linii taktycznej w każdym kraju, aby ruch narodowowyzwoleńczy przeciwko potęgom kolonialnym mógł być rozwijany jako rewolucje demokratyczne pod przywództwem partii komunistycznej i jako rewolucji socjalistycznej jako części Światowej Proletariackiej Rewolucji Socjalistycznej.
5. Od swoich wczesnych pism na temat chińskiej rewolucji, takich jak analiza powstania w Honanie, Mao wzywał do rewolucyjnej drogi zgodnie z uwzględnieniem konkretnej sytuacji w Chinach, które były w przeważającej mierze społeczeństwem feudalnym. W Chinach obecne były także różne imperialistyczne mocarstwa rywalizujące o rozszerzenie swoich wpływów. W KPCh była jednak silna frakcja optująca za bezpośrednim powtórzeniem doświadczenia rosyjskiego. W trakcie realizacji swojej polityki poniosła ona jednak poważne niepowodzenie. Dopiero po serii takich porażek w 1933 roku przyjęto linię Mao. Gdy na początku lat dwudziestych japońscy imperialiści zaczęli atakować Mandżurię w celu całkowitej kolonizacji Chin, a na początku lat trzydziestych rozszerzali się na kolejne obszary, Mao poprowadził Armię Czerwoną do przerwania okrążenia sił Kuomintangu i posuwania się na północny wschód. Linia wojny ludowej łącząca się z innymi formami walki, dobrze wyjaśniona przez Mao w jego pismach, ostatecznie doprowadziła do zwycięstwa rewolucji w 1949 roku, która obaliła rządy Kuomintangu pod wodzą Czang Kaj-szeka i doprowadziła do utworzenia Chińskiej Republiki Ludowej.
6. Po 1949 roku, kiedy podjęto walkę o obalenie stosunków feudalnych w sektorze rolnym, a także o położenie kresu grabieży przez mocarstwa imperialistyczne, imperialiści ze Stanów Zjednoczonych, którzy doszli do kierownictwa obozu imperialistycznego podczas II Wojny Światowej próbowali sabotować ChRL, ponieważ była przeciwna ich linii przekształcania dotychczasowych kolonialnych form bezpośredniej imperialistycznej grabieży w formy neokolonialne. Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy zostały powołane do życia w 1943 roku, aby wspomóc ten proces. Organizacja Narodów Zjednoczonych została utworzona w 1945 roku jako platforma polityczna krajów imperialistycznych, a także neokolonialnych krajów zależnych poprzez przekazanie władzy ich młodszym partnerom. Stany Zjednoczone przyjęły agresywne metody, aby zintensyfikować eksport kapitału finansowego, technologii i wykorzystać kontrolę rynku w byłych krajach kolonialnych/półkolonialnych/zależnych. Neokolonialne reformy państwa i kontroli produkcji, odgórne reformy rolne i polityka «państwa opiekuńczego» były wykorzystywane do zapobiegania kolejnym rewolucjom pod przywództwem komunistów w krajach kolonialnych i do zapobiegania dalszej ekspansji obozu socjalistycznego.
7. Różnice w analizowaniu z pozycji marksistowsko-leninowskich tych ogromnych zmian zachodzących na poziomie globalnym w latach powojennych pojawiły się wśród przywódców sowieckich w drugiej połowie lat 40. XX wieku. W latach poststalinowskich, kiedy kierowani przez Chruszczowa rewizjoniści zdobyli władzę, tłumiąc wszelką opozycję, dokonano analizy mówiącej, że zmiany te odzwierciedlają osłabienie obozu imperialistycznego i koniec kolonializmu. Stanowisku temu sprzeciwiła się KPCh, która wskazała, że w rzeczywistości imperialiści pod przewodnictwem Stanów Zjednoczonych uciekali się podczas neokolonizacji do «bardziej ohydnych i zgubnych form grabieży». To, co się działo, było jedynie «zastąpieniem kolonialnych form grabieży bardziej surowymi formami neokolonialnymi», a kierowany przez USA obóz imperialistyczny stał się bardziej bezwzględny. Na podstawie błędnej oceny sytuacji kierownictwo sowieckich rewizjonistów pod przywództwem Chruszczowa odrzuciło drogę walki klasowej i rewolucyjnych przemian w «nowo niepodległych krajach» na rzecz linii kolaboracji klasowej. Ponieważ siły imperialistyczne miałyby zgodnie z ich mniemaniem słabnąć, rewizjoniści opowiadali się za pokojową konkurencją i współistnieniem, a także za przyjęciem linii pokojowego przejścia do socjalizmu w «nowo niepodległych krajach»! Linia ta została przyjęta przez XX Zjazd KPZR w 1956 roku. Wykorzystując wpływy, jakie linia ta miała wśród partii komunistycznych utworzonych w czasach Kominternu, została ona narzucona na arenie międzynarodowej, co doprowadziło do poważnego kryzysu w międzynarodowym ruchu komunistycznym.
8. Współczesne wydarzenia pokazały, że wbrew temu, co twierdził Chruszczow, obóz imperialistyczny pod przywództwem Stanów Zjednoczonych jedynie zintensyfikował militarną agresję na ludność Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej, która wciąż walczyła o wyzwolenie narodowe. Używając MFW, Banku Światowego i innych imperialistycznych instytucji i agencji, prowadził on walkę z komunizmem i próbował stworzyć iluzję co do swojej reformistycznej ścieżki. Tworząc NATO i inne sojusze wojskowe, uzależniał tak zwane nowo niepodległe państwa. Wykorzystując politykę przymusu, obozowi imperialistycznemu udało się już zmusić jeden z ludowo-demokratycznych rządów utworzonych w Europie Wschodniej, Jugosławię, do wejścia na drogę kapitalistyczną.1 Wraz z odmową uznania tych faktów, przywódcy radzieccy naruszyli nawet porozumienia zawarte na Światowej Konferencji Partii Komunistycznych w Moskwie w 1957 i 1960 roku. Rozpoczęli otwarte ataki na KPCh i Albańską Partię Pracy. Zmusiło to KPCh do przedstawienia własnej wersji Ogólnej Linii w 1963 roku. Doprowadziło to do otwartego rozłamu w międzynarodowym ruchu komunistycznym, przy czym radzieccy rewizjoniści dążyli do przekształcenia ZSRR w potęgę socjalimperialistyczną, rywalizującą i zmawiającą się ze swoim rywalem, imperializmem amerykańskim, w celu utwierdzenia światowej hegemonii. Wszystkie partie, które realizowały tę linię, wkrótce zaczęły przekształcać się w partie socjaldemokratyczne, porzucając drogę rewolucyjnych zmian.
9. Do czasu VIII Zjazdu Partii KPCh w 1956 roku walka o rewolucyjne reformy rolne kładąca kres feudalnemu wyzyskowi oraz dokonująca konfiskaty mienia imperialistycznego została w zasadzie zakończona. Nie było to jednak łatwe zadanie. Prowadzona przez USA ofensywa neokolonialna przybierała bardziej agresywne formy. Podczas realizacji tych zadań na szczeblu międzynarodowym i krajowym miało miejsce wiele złożonych wydarzeń. Atak USA na Koreę Północną wymagał udzielenia narodowi koreańskiemu wsparcia na pełną skalę. Imperializm Stanów Zjednoczonych doprowadził do ostrej blokady gospodarczej przeciwko ChRL, uznając zbuntowany rząd Czanga na Tajwanie za «prawdziwe Chiny» z miejscem w Radzie Bezpieczeństwa. Po zdobyciu władzy, wśród czołowych przywódców w samej KPCh występowały różnice co do koncepcji szybkiego wykonania zadania demokratycznego i przejścia do rewolucji socjalistycznej. Posiadający dużą władzę premier Dżu Enlai wysunął koncepcję, która głosiła że ponieważ Chiny są nadal bardzo zacofane, powinny sprzymierzyć się z nowo niepodległymi krajami, które nie są sprzymierzone z USA lub ZSRR i utworzyć Ruch Państw Niezaangażowanych. Te ostatnie wkrótce zostały uznane wraz z Chinami za Trzeci Świat. Jego centrystyczne stanowisko doprowadziło go do sprzymierzenia się z tymi siłami, które w praktyce chciały przedkładać narodowe aspiracje Chińczyków nad proletariacki internacjonalizm. Podczas gdy Mao zwiastował umacnianie się obozu socjalistycznego pod przywództwem Związku Radzieckiego i zachęcał ludzi na całym świecie swoim stwierdzeniem: «Wschodni wiatr socjalizmu zwycięży nad zachodnim imperializmem», centryści pod przywództwem Dżu, wspierani przez osoby pozostające pod wpływem idei prawicowych i nacjonalistycznych, mieli inne poglądy. Różnice te przybrały poważny obrót w okresie w którym pojawiła się rewolucja socjalistyczna.
10. W KPCh znajdowali się wpływowi zwolennicy sowieckiej linii rewizjonistycznej. Na VIII kongresie w 1956 roku doszło do ostrej walki dwóch linii na temat drogi, jaką należy podążać, aby przejść do etapu rewolucji socjalistycznej. Zwolennicy radzieckiej linii rewizjonistycznej twierdzili, że w miarę wypełniania zadań rewolucji demokratycznej na pierwszym miejscu należy stawiać wzmocnienie sił wytwórczych wszelkimi sposobami (słynna teoria Denga Xiaopinga «Czarny kot, biały kot»). Opowiadali się oni za wprowadzeniem fazy kapitalizmu państwowego przed podjęciem przemian socjalistycznych. Sprzeciwiał się temu Mao, ostrzegając, że taka droga doprowadzi do tego, co ma już miejsce w Związku Radzieckim. Wzywał do «uchwycenia rewolucji, promowania produkcji» i «przyjęcia walki klasowej jako kluczowego ogniwa we wszystkich dziedzinach», wzywając do socjalistycznej transformacji wraz z rozwojem gospodarczym. Stanowisko Mao było atakowane przez kapitalistycznych odchyleńców, którzy mieli znaczne wpływy w partii, armii i administracji. Zostało ono zredukowane do stanowiska mniejszościowego. Jednakże Mao nie poddał się i zaczął wprowadzać w życie swoją linię z ogromnym masowym poparciem jakie posiadał. To spowodowało z kolei rozpoczęcie kampanii przeciwko samemu Mao. Aby wywrzeć większy nacisk na Mao, przywódcy radzieccy wycofali wszelką pomoc gospodarczą udzieloną Chinom. Amerykański obóz imperialistyczny doprowadził do zaciśnięcia blokady gospodarczej Chin. Ponieważ radzieckie zespoły zaangażowane w różne projekty budowlane zaczęły wycofywać się ze swoimi projektami, walka ideologiczno-polityczna nasiliła się, co wkrótce znalazło odzwierciedlenie we wszystkich dziedzinach w stosunkach państwowych pomiędzy ZSRR a socjalistycznymi Chinami.
11. Był to krytyczny zwrot dla Chin i rewolucyjnych komunistów na całym świecie. W celu ideologicznego zdemaskowania kapitalistycznych odchyleńców i edukacji ludzi Mao podjął walkę przeciwko «teorii sił produkcyjnych» Denga i spółki, wzywając do odrzucenia imperialistów i zwolenników kapitalizmu w Chinach oraz do przeprowadzenia kampanii na rzecz linii socjalistycznej. Była to kampania na rzecz pieców podwórkowych, mająca na celu nauczenie ludzi polegania na rodzimej technologii i prób rozwijania jej poprzez śmiałe eksperymenty i praktykę, aby stworzyć wielki skok naprzód. Było to wezwanie do budowania komun ludowych jako ośrodków władzy politycznej ludzi na wszystkich poziomach, począwszy od lokalnych okręgów (jak Pańćajat w Indiach). Kierowany przez USA obóz imperialistyczny, kierownictwo Związku Radzieckiego, partie rewizjonistyczne na całym świecie, międzynarodowe media i ich lokaje rozpowszechniali fantastyczne, zniekształcające wszystkie fakty historie o tysiącach ludzi umierających w Chinach i wielkich zniszczeniach rzekomo spowodowanych linią Mao. Ukrywały one fakty notowanych przez wiele lat dotkliwych klęsk żywiołowych, w tym ciężkich powodzi i susz. To wszystko było wojną propagandową połączonych sił reakcji. Ale pomimo tych wszystkich antychińskich tyrad wrogów różnorakich odcieni, w tym najtrudniejszym dziesięcioleciu od 1957 do 67 roku naród chiński tworzył historię, przekształcając Chiny w kraj, w którym wszystkie obiekty infrastrukturalne zaczęły rozwijać się bardzo szybko, a «polityka żelaznej miski ryżu» gwarantowała wszystkim żywność, ubrania, mieszkania, opiekę zdrowotną, edukację i zatrudnienie. W tej walce Mao musiał zaciekle walczyć z ideami głoszącymi, że kraje socjalistyczne powinny dążyć do amerykańskiej wydajności, aby osiągnąć wyższy wzrost PKB niż kraje kapitalistyczne itd. Mao głosił, że bycie ekspertem jest dobre, ale obecnym wysiłkiem powinno być uczynienie wszystkich czerwonymi i ekspertami. Wzywał do rywalizacji socjalistycznej oraz pragnął rywalizacji wśród robotników. W oparciu o tę linię, rozwój materialny szedł w parze z rozwojem społeczno-kulturowym oraz z popularyzacją wizji socjalistycznej przyszłości, gdzie wszystko powinno być pod społeczną własnością. Linia ta zakładała serię rewolucji kulturalnych, aby obalić starą nadbudowę i stworzyć nowe królestwo rewolucyjnych idei. Podczas tej dekady, poprzez kampanie typu «precz ze szkodnikami», obraz zacofanych przedrewolucyjnych Chin szybko się zmienił. Mao wzywał do walki z konfucjańskimi ideami i patriarchatem. Ogłosił: «Niech sto kwiatów zakwitnie, sto myśli się sprzecza». Tylko w ten sposób, rozwijając przestrzeń demokratyczną, można podnieść inicjatywę wszystkich środowisk.
12. Mao konsekwentnie wskazywał, że idee mogą stać się siłą materialną – począwszy od swojego pierwszego pisma, w którym wyjaśniał przypadek dziewczyny, która aby uchronić się przed narzuconym małżeństwem popełniła samobójstwo, poprzez to, co wyjaśnił w «O nowej demokracji» na temat kultury nowej demokracji, aż do przemówienia na konferencji w Jenanie na temat kultury i do swoich wielokrotnych wezwań do prowadzenia walki klasowej przeciwko dekadenckim ideom, nawykom i imperialistycznej kulturze. Tak więc w czasach rewolucji społecznych walka w sferze «nadbudowy» staje się najważniejsza. Historia wielokrotnie udowodniła, że ilekroć dochodzą do głosu idee rewolucyjne, idee kontrrewolucyjne z łatwością zdobywają dominację. Aby przeciwdziałać ludowemu zrywowi kierowanemu przez Mao, kapitalistyczni odchyleńcy, którzy kontrolowali media i prasę, wykorzystali je w taki sposób, że większość pism i przemówień Mao stała się niedostępna. Socjalistyczni towarzysze wyprodukowali wiele chińskich oper na potrzeby propagandy. Kiedy Peng Dehuai, szef wojska, został zdymisjonowany za działalność kontrrewolucyjną, kapitalistyczni odchyleńcy wyprodukowali chińską operę «Hai Jui zwolniony z urzędu», aby zaatakować Mao przedstawiając go jako cesarza. Walka nasiliła się, gdy kapitalistyczni odchyleńcy zaczęli utrudniać realizację programów zainicjowanych przez Mao, wykorzystując kontrolę, jaką wciąż mieli w biurokracji i w partii. Tak oto w 1965 roku Mao wezwał studentów i młodzież do wyjścia na ulice, pisania plakatów z wielkimi literami, stosowania propagandy kulturalnej i atakowania siedzib kapitalistycznych odchyleńców. Był to początek rewolucji kulturalnej, która miała na celu zdemaskowanie Liu, Denga i innych kapitalistów. W 1966 roku zostali oni usunięci ze wszystkich stanowisk władzy. W istocie Rewolucja Kulturalna rozpoczęta w 1965 roku była wielkim ruchem politycznym mającym na celu naprawę systemu od wewnątrz. Podobnie jak kapitalistyczni odchyleńcy w Chinach, reakcjoniści zaciekle atakowali Rewolucję Kulturalną. Mao oświadczył: «buntować się i obalać błędne idee oraz stojące za nimi siły jest rzeczą słuszną» i wezwał do intensyfikacji ruchu. Wydobył on na światło dzienne zarówno skumulowany gniew studentów i młodzieży, a także robotników i członków zachwyconych komunami ludowymi, jak i socjalistyczne inicjatywy przeciwko skorumpowanym i zbiurokratyzowanym kapitalistycznym odchyleńcom, którzy próbowali zboczyć z socjalistycznej drogi Chin w kierunku państwowego kapitalizmu pod dyktaturą biurokratyczną. Milionowe masy wychodziły wszędzie z wielkimi plakatami, transparentami i urządzały występy kulturalne koczując przed uczelniami. To była dla mas wspaniała edukacja. To była prawdziwa masowa demokracja w działaniu. Pojawiło się wiele twórczych wkładów, w tym jak kwestionować tych u władzy. To właśnie w tym kontekście Mao wyjaśnił, jak Rewolucja Kulturalna jest w efekcie rewolucją polityczną w której zostały zakwestionowane współcześnie istniejące zacofane i reakcyjne idee. Kierując się zasadą «cała władza w ręce ludu» poszukiwano nowej drogi rozwoju przeciwko systemowi kapitalistycznemu w celu rozszerzenia demokracji wykraczającej poza demokrację burżuazyjną.
13. Ale kiedy Rewolucja Kulturalna przekształciła się w prawdziwy ruch ludowy, zadając potężny cios kapitalistycznym odchyleńcom, do władzy w KPCh doszła nowa frakcja kierowana przez Lin Biao, który zastąpił Penga zostając nowym szefem wojska i ministrem obrony. Od tego momentu frakcja ta zaczęła wszystko zmieniać. Twierdząc, że jest najbliżej Mao zaczęła przejmować Rewolucję Kulturalną przy użyciu wojska i części źle kierowanych sił. Twierdziła, że główne cele Rewolucji Kulturalnej zostały osiągnięte, a teraz trzeba zaprowadzić «porządek». Wszystko to odbyło się z pomocą centrowego, posiadającego dużą władzę premiera Dżu Enlaia, który zamienił swój dotychczasowy sojusz z kapitalistycznymi odchyleńcami na sojusz z Lin Biao, zwiększając tym samym swoją kontrolę nad każdym sektorem w państwie. W 1965 roku w imieniu Lin Biao wydano książkę «Niech żyje zwycięska wojna ludowa». Chociaż każda jej strona gloryfikowała Mao jako wielkiego sternika, w przeciwieństwie do tego, co KPCh wyjaśniła podczas Wielkiej Debaty przeciwko radzieckim rewizjonistom, książka Lin Biao twierdziła: «Jesteśmy w nowej erze, kiedy Myśl Mao Zedonga jest marksizmem-leninizmem tej epoki, w której imperializm słabnie i stoi w obliczu całkowitego upadku, podczas gdy światowa proletariacka rewolucja socjalistyczna odniesie światowe zwycięstwo». Radził, aby nie czytać zbyt wiele, ograniczyć swoją naukę do cytatów z dzieł Mao, opublikowanych jako Czerwona Książeczka, oraz trzech innych artykułów. Analizował, że wszystkie kraje Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej są w podobnym stanie jak przedrewolucyjne, półkolonialne, półfeudalne Chiny, a więc wszystkie powinny podążać drogą wojny ludowej! Rewolucja Kulturalna została zredukowana jedynie do sztandaru służącego do atakowania opozycji, a wszystkie twórcze idee Mao zostały wypaczone i zastąpione anarchistycznymi pomysłami Lin Biao. Do czasu IX Kongresu KC KPCh w 1969 roku Lin Biao przejął całkowitą kontrolę i dzięki temu dokonał nawet zmiany Konstytucji Partii tak, aby oświadczyć, że jest następny w kolejce do rządów po Mao. Wymaga poważnych badań jak taka linia wbrew temu, czego nauczał Mao, mogła dojść do dominacji w partii tak szybko po szerzeniu idei rewolucyjnych przez Rewolucję Kulturalną. Według dokumentów przedstawionych przez KPCh w 1971 roku Lin Biao próbował przejąć władzę, ale został zdemaskowany i podczas próby ucieczki do ZSRR zginął w katastrofie lotniczej. Te pięć lat dominacji Lin Biao wymaga głębszej analizy, ponieważ wszystko, co w tym okresie było publikowane w rozgłośniach KPCh i Peking Daily jako Myśl Mao, było tylko myślami Lin Biao, które były rażąco sprzeczne z naukami Mao. Te niemal dramatyczne wydarzenia w okresie 1965-71 rozpoczęły się od 1963 roku, kiedy KPCh potępiła linię KPZR w dokumentach Wielkiej Debaty. Było jasne, że pomimo niepowodzeń, jakich doznał obóz socjalistyczny, wraz z degeneracją ZSRR i krajów Europy Wschodniej, pragmatyzm zaczął dominować, a kierownictwo KC KPCh nie było przygotowane do podjęcia głębszej analizy podstawowych kwestii teoretycznych, takich jak internacjonalizm proletariacki.
14. Manifest Komunistyczny wzywał proletariuszy wszystkich krajów do łączenia się w celu obalenia systemu kapitalistycznego i wprowadzenia alternatywnej drogi rozwoju. Krótkotrwała Komuna Paryska była pierwszym przykładem państwa robotniczego stojącego na straży internacjonalizmu proletariackiego. Po zwycięstwie rewolucji październikowej, choć Lenin działał na tym polu tylko przez pięć lat, zajął się kwestią przekazania całej władzy Sowietom, deklaracją prawa do samostanowienia wszystkich narodowości, które znajdowały się w carskiej Rosji, do decydowania o tym, czy chcą przyłączyć się do Związku Radzieckiego, czy odłączyć się, tworząc praktyczne przykłady wprowadzania w życie internacjonalizmu proletariackiego. Jednakże po rewolucji chińskiej takiej praktyki nie widziano. Wręcz przeciwnie, w chińskiej praktyce było zbyt dużo nacjonalizmu. Od początku pragmatyk Dżu Enlai o centrowych poglądach, wspierany przez nurt prawicowy, realizował raczej linię nacjonalistyczną, a nie linię proletariackiego internacjonalizmu. Podczas antyimperialistycznej walki o wyzwolenie narodowe, czasami może zaistnieć taktyczna konieczność wzbudzenia uczuć patriotycznych w celu zdobycia poparcia ludu dla walki narodowowyzwoleńczej. Ale ta taktyka nie powinna być sprzeczna ze strategiczną linią proletariackiego internacjonalizmu. W «O nowej demokracji» i innych pismach Mao wyraźnie stwierdził, że chińska rewolucja jest integralną częścią rewolucji światowej. Na przykład, podczas swojej demokratycznej rewolucji Mao głosił, że Chiny będą dążyć poprzez dwustronne rozmowy do rozwiązania wszystkich kwestii granicznych z sąsiednimi krajami, chcąc pozbyć się bagażu z kolonialnej przeszłości, jednak tak się nie stało. Gdyby podjęły inicjatywę rozwiązania problemów granicznych w oparciu o elastyczną politykę «dawania i brania» z nowo niepodległymi krajami sąsiednimi, ze Związkiem Radzieckim, a później z Wietnamem, wysiłki USA zmierzające do wykorzystania ich do wejścia w spory mogłyby zostać udaremnione. Stało się jednak przeciwnie i większą wagę przywiązywano do kontroli nad obszarami pod rządami dynastii Ming i włączenia Tajwanu. Taka polityka krajów socjalistycznych w naturalny sposób osłabiała twierdzenie komunistów, że walczą oni o światową rewolucję. Było to pytanie często podnoszone w międzynarodowych platformach komunistycznych. Ale w praktyce, z wyjątkiem rosyjskich doświadczeń z czasów Lenina, takich przykładów jest bardzo mało. Chociaż Mao musiał walczyć o ustanowienie swojej linii podczas walki z linią Li Lisan popieraną przez Komintern, utrzymywał bliskie stosunki z ZSRR do czasu dopóki jego przywódcy nie opuścili ścieżki rewolucyjnej. Dokument linii generalnej z 1963 również potwierdza wagę proletariackiego internacjonalizmu. Ale co dziwne, natrafiamy później na dokument opracowany przez Dżu Enlaia i przyjęty przez KC KPCh w 1964 roku, w którym przyjęto niemarksistowskie podejście do odbudowy Międzynarodówki Komunistycznej. Cytując go, duża liczba organizacji ML, które pojawiły się w latach 60. lub później, sprzeciwia się wszelkim wysiłkom zmierzającym do utworzenia Międzynarodówki Komunistycznej. Sprzeciwia się nawet koncepcji stworzenia międzynarodowej platformy partii rewolucyjnych. Ponieważ linia «najpierw nacjonalizm» dominowała, KPCh nie próbowała zwoływać nawet spotkania organizacji ML, które pojawiły się w latach sześćdziesiątych w celu przedyskutowania projektów dokumentów Wielkiej Debaty i rozwinięcia Ogólnej Linii do realizacji! Nie zwiększyło to samodzielności nowo powstających partii, a jedynie zwiększyło ich «lojalność» wobec Chin jako centrum światowej rewolucji. Więc naturalnie pomogło to Lin Biao narzucić swoją linię wszystkim z nich jako linię Mao lub «chińską ścieżkę», co prowadziło do poważnych konsekwencji.
15. Wpływ wytworzony przez linię Lin Biao, która opowiadała się za pozornie «lewicowymi» awanturniczymi poglądami na Rewolucję Kulturalną i odwróceniem walki Mao o poprowadzenie Chin na socjalistyczną ścieżkę, był bardzo katastrofalny. Wprawiał w zakłopotanie masy, które odgrywały ważną rolę w budownictwie socjalistycznym i Rewolucji Kulturalnej. Sama Rewolucja Kulturalna popadła w stagnację. Korzystając z okazji kiedy Stany Zjednoczone zintensyfikowały ataki na Wietnam Północny aż do granic Chin, Dżu zaaranżował wizytę Nixona w Chinach, aby zdławić tamtejszy ruch narodowowyzwoleńczy. Choć pomogło to w wejściu Chin do ONZ, zastępując Tajwan, nie pomogło to międzynarodowemu ruchowi komunistycznemu. Walka z kapitalistycznymi odchyleńcami o kontynuowanie socjalistycznej linii trwała nadal, a bliscy towarzysze Mao, których ci pierwsi nazywali «Bandą Czworga», odegrali główną rolę na X Zjeździe KPCh. Jednak ze względu na toczącą się zaciętą walkę wewnątrzpartyjną dokumenty Zjazdu nie pozwoliły na poważną ocenę tego, co się działo. W tej atmosferze w tym samym roku zrehabilitowano Denga, który został wicepremierem. Wkrótce stanął na czele chińskiej ekipy na konferencję ONZ, gdzie przedstawił «Teorię Trzech Światów», linię kolaboracji klasowej, jako strategiczną koncepcję Chin. W następnym roku, w wywiadzie z Williamem Hintonem, Mao zareagował na pytanie, czy Chiny będą nadal podążać drogą socjalizmu, stwierdzeniem, że «nadal istnieją możliwości przejęcia władzy przez kapitalistycznych odchyleńców» i wyraził nadzieję, że w takiej sytuacji marksiści-leniniści na całym świecie będą się temu przeciwstawiać. Wygłosił mu krótki wiersz «Jestem samotnym mnichem z przeciekającym parasolem». Dyskusje, które potem nastąpiły pokazały, że pomimo problemów zdrowotnych i nasilających się walk wewnątrzpartyjnych, Mao był gotów kontynuować walkę, nawet gdy jego najbliżsi towarzysze od dziesięcioleci stali po drugiej stronie, nie uznając jego socjalistycznej perspektywy. Był przygnębiony, ale gotowy walczyć aż do zwycięstwa, nawet w sytuacji w której musiałby po raz kolejny wrócić w góry Chinkang!
16. Na początku 1976 roku, po śmierci Dżu, Deng próbował poprowadzić bunt przeciwko Mao. Został jednak pokonany i ponownie usunięty ze wszystkich stanowisk władzy. Ale Hua Guofeng, który zastąpił Dżu, był także centrystą sprzymierzonym z kapitalistycznymi odchyleńcami. Wojsko również w większości było po ich stronie. Prawicowcy czekali na śmierć Mao, aby otwarcie przejąć władzę. Po śmierci Mao 9 września zorganizowali wojskowy zamach stanu i aresztowali głównych zwolenników Mao, w tym Bandę Czworga oraz bardzo wielu innych towarzyszy. Główne ośrodki Komuny Szanghajskiej, które stały po stronie Rewolucji Kulturalnej, zostały zaatakowane. Zabito wielu ludzi, rozpętując represje na poziomie całych Chin. Zarówno obóz imperialistyczny, jak i przywódcy sowieccy przyjęli to z entuzjazmem. Wkrótce kapitalistyczni odchyleńcy zakończyli Rewolucję Kulturalną i zaczęli rozwiązywać komuny ludowe. Teoria Trzech Światów została podniesiona do rangi ogólnej linii partyjnej. Do 1978 roku Deng otwarcie przejął władzę, deklarując politykę czterech modernizacji jako przyszłą ścieżkę rozpoczynającą transformację socjalistycznych Chin w państwowo-kapitalistyczną, biurokratyczną dyktaturę. Inicjatywy socjalistyczne prowadzone przez Mao były systematycznie demontowane. Chiny stały się potęgą socjalimperialistyczną, a po rozpadzie socjalimperialistycznego Związku Radzieckiego stały się supermocarstwem zaangażowanym jednocześnie w spór i zmowę z imperializmem USA o światową hegemonię. Czy to oznacza, że błyskotliwa walka prowadzona przez Mao i KPCh poszła na marne? Dlaczego siły rewolucyjne nie powstały i nie zapobiegły temu puczowi, tak jak chciał Mao? Czy wszystko stracone? Absolutnie nie. Wręcz przeciwnie, dzisiejsi marksiści-leniniści muszą zacząć od miejsca, do którego doprowadziła ich wielka wizja Mao, poprzez przyspieszenie rewolucji w większej liczbie krajów, zgodnie z konkretnymi warunkami tam panującymi i podjęcie przemian socjalistycznych w oparciu o twórczy wkład Mao.
17. Przegląd wydarzeń w międzynarodowym ruchu komunistycznym pokazuje, że z wyjątkiem Komuny Paryskiej, pomimo wielu błyskotliwych zasług, za każdym razem ruchowi temu szkody przytrafiały się nie z powodu bezpośredniej agresji sił imperialistycznych, ale bardziej z powodu pojawienia się obcych rewizjonistycznych tendencji od wewnątrz. Niezależnie od tego, z jakimi problemami borykało się budownictwo socjalistyczne w Związku Radzieckim, a także od tego, jak realizowany był duch internacjonalizmu proletariackiego w funkcjonowaniu Kominternu, na początku lat pięćdziesiątych siły socjalistyczne stanowiły już prawdziwe wyzwanie dla imperialistów i ich sługusów. Sytuacja ta uległa drastycznej zmianie po XX Zjeździe KPZR w 1956 roku, kiedy to rewizjoniści pod przywództwem Chruszczowa przedstawili linię pokojowego przejścia do socjalizmu, porzucając drogę walki klasowej w ZSRR. Ich haniebne akty politycznego przymusu doprowadziły do rozprzestrzenienia tego wirusa na inne partie komunistyczne. To samo miało miejsce ponownie w latach sześćdziesiątych – właśnie wtedy, gdy międzynarodowy ruch komunistyczny dochodził do siebie po tym wielkim niepowodzeniu i po raz kolejny zachęcony doniosłym wkładem w rewolucję socjalistyczną w Chinach i zainspirowany ruchami narodowowyzwoleńczymi postępującymi w Wietnamie i innych krajach Azji Południowo-Wschodniej wraz z nowymi siłami marksistowsko-leninowskimi pojawiającymi się prawie na całym świecie posuwał się naprzód, pozornie «lewicowa» i awanturnicza linia Lin Biao, która była przedstawiana jako linia Mao, będąca jednak zasadniczo prawicowa w treści, zadała jej większy cios. Zarówno radzieccy rewizjoniści, jak i linbiaoiści, opierając się na błędnej analizie neokolonialnej transformacji zachodzącej pod rządami imperializmu amerykańskiego, doszli do tej samej błędnej analizy głoszącej, że w latach po II WŚ doszło do osłabienia tegoż imperializmu. Ale oba ugrupowania doszły do diametralnie przeciwnych wniosków. «Prawe» i «lewe» odchylenia, które pojawiły się później, jednakowo poważnie szkodzą międzynarodowemu ruchowi komunistycznemu. Jeśli międzynarodowy ruch komunistyczny i partie komunistyczne w różnych krajach chcą wyjść z tego kryzysu, muszą odrzucić te błędne linie i w oparciu o konkretną analizę obecnej poważnej sytuacji rozwinąć swoją teorię i praktykę rewolucyjną. Nie ma innej drogi na skróty.
18. Ale dzieje się zupełnie na odwrót. Pomimo wcześniejszych gorzkich porażek, jakie dotknęły ruch komunistyczny z powodu zarówno prawicowego oportunizmu, jak i «lewicowego» awanturnictwa, wciąż pozwala się im podnosić głowę i niszczyć ruch od wewnątrz. Ani Stalin w swoim ostatnim dziele «Ekonomiczne problemy socjalizmu w ZSRR», ani żadne inne dokumenty, w tym dokumenty Kominformu z tego okresu, nie wspominały o osłabieniu imperializmu po wojnie. Wręcz przeciwnie, to, co faktycznie działo się na świecie, począwszy od zrzucenia bomb atomowych na Japonię, która już była gotowa do kapitulacji, po liczne agresje, w tym wojnę z Koreą Północną, pokazało, że USA nie były Buddą, ale stawały się coraz bardziej niebezpieczne dla ludzi na całym świecie. Mimo to, wraz z radzieckimi rewizjonistami, prawie wszystkie kierownictwa partii komunistycznych, z wyjątkiem Chin i Albanii, przyjęły linię pokojowego przejścia do socjalizmu i później zdegenerowały się do partii socjaldemokratycznych, wdrażając neoliberalną, korporacyjną politykę. W rezultacie widzieliśmy, co stało się z potężną KPZR, czy z kierowanym przez CPI(M) Frontem Lewicy w Indiach itd. O ile ta pierwsza szybko słabnie z dnia na dzień, Front Lewicy jest zdziesiątkowany już teraz, a ponad 75% jego kadr i zwolenników w Tripura i W. Bengal przeszły do faszystowskiego RSS/BJP. Mimo to, w swojej ostatniej bazie, Kerali, [CPI(M)] kieruje się tą samą neoliberalną polityką przyspieszoną przez rządy Modiego! Pokazuje to, że socjaldemokraci porzucili marksizm i nigdy nie wyciągnęli wniosków z historii.
19. Z drugiej strony, co się stało z marksistowsko-leninowskimi partiami, takimi jak CPI(ML), które po wspaniałym początku przyjęły linię Lin Biao w imię chińskiej drogi? W ramach neokolonizacji, agencje imperialistyczne były już aktywne w promowaniu przygotowania gruntu dla wejścia kapitału finansowego, technologii i po to, by móc do końca lat 50. rozpocząć Zieloną Rewolucję w Pendżabie. Już wtedy prominentne czasopisma, takie jak «The Economic» and «Political Weekly», rozpoczęły debatę na temat zmian w sposobie produkcji, które miały nastąpić oraz odnośnie tego, jak należy je odnieść do analizy Lenina dotyczącej rozwoju kapitalizmu w carskiej Rosji. AIKS kierowane przez CPI(M) podobnie do organizacji kierowanych przez organizacje lewicowe odmówiły rozpatrzenia tych zmian i zajęcia się takimi kwestiami, jak dotacje do nakładów rolnych, minimalna cena wsparcia (MSP) dla produktów rolnych itp. Niektóre z tych debat miały swoje odzwierciedlenie w zaciekłej walce wewnątrzpartyjnej wymierzonej w rewizjonistyczną CPI i neorewizjonistyczną CPI(M). Ale po powstaniu w Naxalbari, kiedy nadeszły pozdrowienia z «People’s Daily», wszystkie debaty ustały. Powołując się na doświadczenie KPCh, Mao zawsze radził marksistom-leninistom, aby rozwijali własne programy i ścieżki rewolucji zgodnie z konkretnymi warunkami w swoich krajach. Ale kiedy z Chin Mao nadeszły pozdrowienia, przedstawiające warunki panujące w Indiach i innych krajach Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej jako takie, jakie panowały w przedrewolucyjnych Chinach, tzn. półkolonialne i półfeudalne, i wskazujące, że wszystkie te kraje powinny obrać wojnę ludową jako swoją drogę, wszystkie nowo powstające organizacje ML natychmiast przyjęły to jako ostatnie słowo. Jak to się mogło stać? Ta sama słabość wydarzyła się dziesięć lat temu, kiedy partie podobne do CPI ślepo przyjęły linię pokojowego przejścia do socjalizmu. Tak więc wszystkie one, które zbuntowały się przeciwko CPI(M) i utworzyły komitet koordynacyjny, przyjęły hasło «Chińska ścieżka jest naszą ścieżką», nie zgłaszając nawet żadnych wątpliwości! Kiedy spojrzymy wstecz, należy samokrytycznie przyznać, że w tym punkcie zwrotnym odmówiły rozejrzenia się i zobaczenia nie tylko tego, co dzieje się wokół nas w ramach polityki neokolonialnej, ale także walki, jaką Mao prowadził przez wiele lat, aby ustanowić linię zgodną z chińskimi warunkami, nawet sprzeciwiając się radom delegacji Kominternu, co ogromnie pomogło w zwycięstwie chińskiej rewolucji. Chociaż CR nie mogło dojść do porozumienia w kwestiach taktycznych, w tym, czy CPI(ML) powinno zostać utworzone natychmiast, wszyscy pozostali wierni «chińskiej ścieżce». Dokumenty z VIII Kongresu z 1970 roku wyjaśniają co się stało. Cytując Lin Biao, twierdzono, że walka zbrojna będzie główną formą walki. Różnili się tylko tym, jak i kiedy rozpocząć walkę zbrojną. Kiedy Charu Majumdar nawoływał do «unicestwienia wroga klasowego» dla rozpoczęcia walki zbrojnej, inni nawoływali do «zbrojnego oporu» itd. To, co się wydarzyło, jest częścią historii! Mimo ogromnych poświęceń ze strony przywódców i kadr ruch został stłumiony i rozpadł się na wiele grup.
20. Dziwne, że nawet po tych wszystkich gorzkich doświadczeniach ruch marksistowsko-leninowski nie szukał prawdziwych przyczyn niepowodzeń. Tak więc, gdy w Gujaracie doszło do powstania ludowego, następnie do ruchu w Biharze, a potem do ogłoszenia stanu wyjątkowego, w zasadzie, podczas gdy niektóre z organizacji ML próbowały aktywnie na to zareagować, inne pozostały bezczynne. To właśnie wtedy, gdy przywódcy większości sił CR w Indiach byli albo w więzieniu, albo w podziemiu, doszło do śmierci Mao. Potem nastąpiła uzurpacja władzy przez kapitalistycznych odchyleńców w Chinach. Ośmielone niemal zniknięciem zagrożenia komunistycznego, siły imperialistyczne porzuciły nawet to, co pozostało z dotychczasowej polityki interwencji państwa w politykę produkcji i polityki socjalnej i zaczęły zmierzać w kierunku neoliberalno-korporacyjnej fazy imperializmu wprowadzającego LPG [polityka ekonomiczna polegająca na liberalizacji, prywatyzacji i globalizacji – IM]. Sytuacja ta po raz kolejny wymagała, aby siły CR uznały te ważne wydarzenia, dokonały bilansu sytuacji i opracowały plan działania na przyszłość. Ale co się stało z tymi organizacjami? W ciągu ostatnich czterech dekad wiele organizacji CR, pomimo wielu wysiłków na rzecz zjednoczenia, rozłamów, tworzenia zjednoczonych frontów, etc., nie odważyło się wyjść poza stare ramy. W przeciwieństwie do tego, co zrobił Mao, biorąc pod uwagę ogromne zmiany zachodzące bardzo szybko wokół nas powodowane przez system imperialistyczny, odmawiają one poszukiwania alternatywnej drogi. W rezultacie niektórzy z nich nawet wycofują się z wcześniejszych pozycji i zaczynają przesuwać się w stronę linii prawicowej.
21. Z drugiej strony doszło do połączenia CPI(ML) People’s War Group (PWG) i Partii Jedności (Party Unity), a następnie w 2004 roku z połączenia Maoist Communist Centre of India (MCC) do utworzenia CPI(Maoist), które wypowiedziało wojnę państwu. Jej program stwierdzał, że po zakończeniu bezpośrednich rządów kolonialnych, imperializm przyjął nowe formy pośredniego panowania, wyzysku i kontroli nad podległymi mu narodami i krajami. Nazywa się to neokolonializmem. Jest to bardziej zwodnicza i bardziej złowroga forma kolonializmu. Było to zacytowanie apologetów neokolonializmu. Jednakże wkrótce sprzeciwiła się szukaniu prawdy na podstawie faktów i bez żadnych badań makro, popartych badaniami mikro, jej ocena kończyła się stwierdzeniem, że pomimo pewnych zmian w obszarach «Zielonej Rewolucji», nie nastąpiła żadna istotna zmiana w stosunkach półfeudalnych. To było jak podcinanie nóg, by pasowały do butów! CPI(Maoist) nie odważyła się poznać prawdziwej treści tej zmiany, nawet wtedy, gdy w Pendżabie i pobliskich rejonach zmuszono ją do włączenia się do nowego typu organizacji rolników i ich walki z państwem indyjskim i stojącymi za nim imperialistami. Obecnie, ruch rolników przeciwko korporatyzacji rozwinął się w historyczną walkę, jasno wskazując drogę rewolucji. CPI(Maoist) odrzuca fakt, że odgórne reformy rolne i Zielona Rewolucja stworzyły podział w ruchu chłopskim – na ruch rolników na rzecz lepszych cen za produkty z niezbędnym systemem marketingowym i przeciwko korporatyzacji rolnictwa po jednej stronie, w którym w głównej mierze uczestniczą wszystkie sekcje posiadaczy ziemskich, oraz na ruch dążący do rewolucji agrarnej pod hasłem «ziemia dla rolnika» i innymi bezpośrednimi żądaniami mobilizującymi bezrolnych, biednych chłopów i innych pracowników wiejskich związanych z ruchem rewolucyjnym. Zamiast postrzegać je jako integralne części rewolucji agrarnej przeciwko imperializmowi i landlordyzmowi, zamiast uznać rzeczywistość w której stosunki kapitalistyczne stały się dominującym, rosnącym trendem, wciąż trzymają się recepty Lin Biao głoszącej, że Indie w dalszym ciągu są jak przedrewolucyjne Chiny. Wbrew konkretnej rzeczywistości, chcą uzasadnić swoją koncepcję walki zbrojnej jako główną lub jedyną formę walki. W tym celu stosuje się wszelkie formy taktyki oportunistycznej, które wielokrotnie okazują się błędne. Mao powiedział, że neokolonializm oznacza, że wilk wychodzi frontowymi drzwiami, ale tygrys wchodzi tylnymi. Można z nim walczyć tylko poprzez mobilizację mas i wyzwolenie ich inicjatywy na wszystkich polach. Teoretyczne podejście i praktyka wszystkich tych sił na całym świecie, które podtrzymują maoizm, są z nim sprzeczne.
22. W czasie rewolucji chińskiej, dopiero po dekadzie błyskotliwych postępów pod wodzą Mao stosującego marksizm-leninizm zgodnie z konkretnymi warunkami Chin, po konferencji w Zunyi, VII Kongres KPCh w 1943 roku zdecydował się podtrzymać Myśl Mao jako wytyczną KPCh. Jak wyjaśniono powyżej, aż do swojej śmierci Mao prowadził bezkompromisową walkę z radziecką linią rewizjonistyczną i posuwał się naprzód na drodze socjalistycznych przemian. Zainspirowana przez niego wewnętrzna walka partyjna wybuchła w partiach komunistycznych realizujących radziecką linię rewizjonistyczną. Doprowadziło to do powstania partii marksistowsko-leninowskich w wielu krajach. Formalnie podtrzymywały one marksizm-leninizm-Myśl Mao. Jednakże, jak wyjaśniono powyżej, w rzeczywistości reprezentowały one linię Lin Biao w takiej formie w jakiej była ona oficjalnie propagowana przez KPCh za pomocą Beijing Radio i People’s Daily jako chińska ścieżka. Do 1970 roku wszyscy zaczęli doświadczać niepowodzeń podczas podążania ścieżką linbiaoizmu, który był propagowany pod przykrywką Myśli Mao, tak jak wyjaśniono w książce Lina «Niech żyje zwycięska wojna ludowa». Po zdemaskowaniu przez KC KPCh anarchistycznej linii Lin Biao w 1971 roku i ogłoszeniu jego śmierci podczas próby ucieczki z Chin, pomimo tego, że partie i organizacje marksistowsko-leninowskie, z wyjątkiem niewielkiej części, usunęły nazwisko Lina i jego cytaty ze swoich dokumentów, sformułowania Lina odmawiające podjęcia studiów nad ogromnymi zmianami w ramach polityki neokolonialnej zostały zachowane. Zamiast tego partie te, dogmatycznie kontynuowały wiarę, że Indie są wciąż jak przedrewolucyjne Chiny – krajem półkolonialnym, półfeudalnym, z przedłużającą się wojną ludową jako drogą rewolucji. Mimo to wszyscy oni, a zwłaszcza ci, którzy prowadzą walkę zbrojną jako główną lub jedyną formę walki, wiernie podążają za linbiaoizmem jako rzekomą Myślą Mao. Zmienili oni mechanicznie sformułowanie z Myśl Mao na maoizm. Kiedy przewodniczący Komunistycznej Partii Peru, tzw. Świetlistego Szlaku, Gonzalo, przedstawił koncepcję Marksizmu-Leninizmu-Maoizmu i dodał do niej jako ideologię przewodnią swojej partii – Myśl Gonzalo jako rzekomy marksizm-leninizm nowej ery, poszli za nim członkowie Rewolucyjnego Ruchu Międzynarodowego (RIM).
23. Istotne jest to, że wszystkie te organizacje i RIM porzuciły wielką wizję Mao, w tym komuny ludowe, rewolucję kulturalną itd. i zredukowały imię Mao pod sztandarem maoizmu jako drogę na skróty do władzy. Było to widoczne w praktyce walki zbrojnej w Peru, Nepalu czy gdziekolwiek indziej zarówno w przeszłości, jak i dzisiaj. Był to po prostu pragmatyzm najgorszego rodzaju. Na przykład widzimy co się stało kiedy podtrzymując maoizm poprzez wojnę ludową, po zdobyciu kontroli nad 90% Nepalu, Prachanda opuszcza go, by dołączyć do ogólnokrajowego buntu mającego obalić monarchię. W feudalnej bazie ekonomicznej, a nawet w nadbudowie nawet po objęciu przez niego funkcji premiera, nie nastąpił nawet początek podstawowych zmian. Wzrasta wpływ ideologii bramińskiej i manuvadi ugrupowania Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS)2 i nawet najwyżsi przywódcy, jak ludzie RSS, noszą szafranowe thilaki. Krótko mówiąc, maoizm jest dla nich tylko pragmatycznym narzędziem do zdobywania władzy. Porzucili wielkie nauki filozoficzne i koncepcję Rewolucji Kulturalnej pod przewodnictwem Mao. Tak więc, podobnie jak KPI (Maoistowska), szybko się zdegenerowali. Niemal to samo dzieje się z nimi we wszystkich krajach, w których obecni są maoiści. Jak zauważył Lenin, «lewicowa» linia awanturników również ostatecznie prowadzi do stanowisk podobnych do prawicowych oportunistów – obie są dwiema stronami tej samej monety.
24. Tylko sam lud może tworzyć historię – wielokrotnie podkreślał Mao. Jak pokrótce wyjaśniono powyżej, całe życie Mao było genialnym przykładem poszukiwania, eksperymentowania i wprowadzania w życie alternatywnej wobec kapitalizmu drogi, centralnego zadania stojącego przed ruchem komunistycznym. Po tym, co stało się w Związku Radzieckim i bez takiego filozoficznego i praktycznego skoku naprzód nie można było utrzymać i zintensyfikować rewolucyjnego impetu. Rewolucja to nie przyjęcie, to wielka walka, w której obalana jest nie tylko ekonomiczna podstawa rządzącego systemu kapitalistycznego, ale także jego bagaż kulturowy. Jak napisał Lu Shun w krótkim wierszu: «Nie poprzestawaj na wrzuceniu wściekłego psa do rzeki, powinieneś go wykończyć, w przeciwnym razie on wyjdzie i wykończy ciebie!». Aż do czasów Rewolucji Kulturalnej, wszystkie wysiłki Mao podążały tą właśnie linią. Mao prowadził Długi Marsz przeciwko Kuomintangowi Czanga podczas wojny rewolucyjnej. Jednakże ta jego walka, którą prowadził po rewolucji, była w większym stopniu niż poprzednia, mozolnym Długim Marszem mającym na celu wykończenie wroga klasowego raz na zawsze. Było to najbardziej złożone zadanie. Większość aktywistów w KPCh, którzy walczyli z nim aż do przejęcia władzy w 1949 roku, odmawiając pójścia naprzód zawiodła Mao i linię rewolucyjną o którą walczył. Teraz zadaniem marksistów-leninistów, którzy ośmielają się myśleć, ośmielają się walczyć i ośmielają się zwyciężać, jest poprowadzenie jej naprzód, pokonując wszystkie obce tendencje poprzez potężną teoretyczną i praktyczną ofensywę.
1 Wydaje się, że banda Tity nie została zmuszona do wprowadzenia kapitalizmu, ale była to ich świadoma polityka. Polecamy przeczytać fragmenty z książki Hodży na ten temat dostępne na naszej stronie. (1) (2) – przyp. IM.
2Hinduska organizacja religijno-nacjonalistyczna – przyp. IM