Alan Warsaw, Redspark, 4.02.2021
3 lutego 2021: Komunistyczna Partia Filipin (KPF) dołączyła do społeczności międzynarodowej potępiającej zamach stanu z 1 lutego oraz towarzyszące mu wprowadzenie stanu wyjątkowego. Przywódcy wojskowi na czele z generałem Min Aung Hlaingiem przejęli władzę polityczną i uwięzili cywilnych przywódców, w tym Aung San Suu Kyi i innych przywódców Narodowej Ligi na rzecz Demokracji (NLD).
Wojskowy zamach stanu poprzedził zaplanowane otwarcie parlamentu, który został wybrany w listopadowych wyborach w 2020 roku. Przywódcy wojskowi odmówili uznania wyników minionych wyborów, w których popierana przez wojsko partia przegrała z NLD.
Zamach stanu oznacza powrót monopolu junty, która prowadziła autorytarny reżim w Birmie od ponad 50 lat. Pod rządami wojskowymi ludność Birmy doświadczyła niezliczonych nadużyć; łamania praw człowieka, ludobójstw, grabieży zasobów gospodarczych a także powszechnej korupcji ze strony władz. Dopiero w 2016 r. Wojsko Mjanmy zgodziło się na „podział władzy” z przywódcami cywilnymi, ale dopiero po zagwarantowaniu swoim przedstawicielom miejsc w parlamencie i przyznaniu uprawnień do mianowania wiceprezydenta, ministra obrony, spraw wewnętrznych i innych kluczowych urzędników.
Wojskowy reżim dzierżąc władzę absolutną tłamsił wszelkie demokratyczne aspiracje ludu, przy okazji narażając obywateli na skrajne ubóstwo oraz troszcząc się jedynie o własne interesy. Reżim dopuścił się miedzy innymi prześladowania ludności w stanie Arakan w 2017 r., które zmusiło 700 000 Rohingjów do ucieczki do Bangladeszu, a w rezultacie przyniosło duże korzyści materialne przedsiębiorstwom będącym własnością wojska. Wojsko przymusiło Suu Kyi do obrony pogromu Rohingjów przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości, szkodząc tym samym jej reputacji i pozycji międzynarodowej.
KPF popiera sprzeciw narodu Mjanmy wobec zamachu stanu 1 lutego i powrotu absolutnych rządów junty. Dyktatura wojskowa skłoniła Birmańczyków do wyjścia na ulice, zorganizowania strajków, w tym nawet walki z użyciem broni.
Filipińczycy muszą wyciągnąć wnioski z wydarzeń, które miały miejsce w Mjanmie przejętej przez niedemokratyczne siły. Wbrew zasadzie, że „władza cywilna jest zawsze w hierarchii ponad wojskową” zawartej w konstytucji z 1987 r., siła polityczna generałów wojskowych wzrosła pod rządami reżimu Dutertego. Aby zdobyć władzę, Duterte rozszerzył uprawnienia wojska i policji, powiększył budżety AFP i PNP, prowadził wojny oraz zatrudnił byłych oficerów w kluczowych agencjach rządowych.
Byli i obecni generałowie AFP powołują się na antykomunizm by uzasadnić swoją ingerencje w wynik wyborów, oraz by poszerzać wpływy w kwestiach politycznych i budżetowych. Praktycznie cały rząd Dutertego jest pod zwierzchnictwem NTF-ELCAC. Dysponując ogromnymi uprawnieniami, NTF-ELCAC jest juntą Dutertego i wojskowych, która zmusza wszystkie agencje rządowe do wypełniania każdego jej nakazu pod groźbą uznania ich za sympatyków komunistów.
Filipińczycy muszą oprzeć się rosnącej potędze wojska. Jeśli ekspansja sił zbrojnych będzie trwała, zwłaszcza w ramach NTF-ELCAC, Filipiny zbliżą się do kroczenia krwawą ścieżką wojskowych dyktatur Mjanmy.