Armando Liwanag (Jose Maria Sison)
1992
IV. Pewne wnioski z upadku współczesnego rewizjonizmu w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej
Zasadnicze znaczenie ma dokładny opis partii i reżimów rządzących w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej, kryzys, który je dotknął od początku lat 80. i ich upadek w latach 1989-1991. Te partie rządzące i reżimy były rewizjonistyczne. Ich kryzys i upadek nie są kryzysem socjalizmu, ale nowoczesnego rewizjonizmu, kapitalistycznej restauracji podszywającej się pod socjalizm. Rażące przywrócenie kapitalizmu i dyktatura klasowa burżuazji są tego niepodważalnym dowodem. Rozbicie systemów rewizjonistycznych i ujawnienie prawdy w ciągu kilku lat przed upadkiem nastąpiło na naszych oczach.
Mamy do czynienia z ideologicznym i politycznym zamieszaniem, jeśli kryzys i upadek rewizjonistycznych partii rządzących i reżimów opisujemy jako kryzys socjalizmu lub stalinizmu, a nie nowoczesnego rewizjonizmu. Taki opis oznaczałby, że współczesny rewizjonizm jest nadal traktowany jako socjalizm. Wszyscy marksiści-leniniści muszą stanowczo uznać fakt, że nowoczesny rewizjonizm podkopał i zdominował socjalizm na długo przed tym, jak ten pierwszy pogrążył się w kryzysie i doprowadził do upadku rewizjonistycznych partii i reżimów rządzących w latach 1989-1991.
O kryzysie socjalizmu można mówić tylko w myśleniu niektórych osób, które uznają nowoczesny rewizjonizm za socjalizm i obserwują kryzys i upadek rządzących partii i reżimów rewizjonistycznych. Imperialiści, sami rewizjoniści i burżuazyjna inteligencja w uproszczeniu nazywają kryzys i upadek tych antystalinowskich partii i reżimów «kryzysem stalinizmu» lub «stalinowskim modelem socjalizmu». Stalin nie żyje od 38 lat, a proces «de-stalinizacji» trwa od 35 lat. To niedorzeczne, że długo po jego śmierci Stalin wciąż jest obwiniany za to, co jego krytycy zrobili lub nie zrobili przez te wszystkie lata w celu promowania nowoczesnego rewizjonizmu i przywrócenia kapitalizmu. Jest to czysty obskurantyzm i kult osobowości w odwrocie! Zasługi i upadki każdego przywódcy należy rozpatrywać tylko w okresie jego odpowiedzialności, chyba że celem nie jest dokonanie oceny historycznej, lecz demonizacja przywódcy i prowadzenie walki psychologicznej w celu atakowania marksizmu-leninizmu i socjalizmu w burżuazyjny, personalistyczny sposób. Nie należy pozwolić współczesnym rewizjonistom na zatuszowanie odpowiedzialności w okresie ich własnych rządów. W rzeczywistości wielkie osiągnięcia Stalina w zakresie budownictwa socjalistycznego i obrony Związku Radzieckiego są diametralnie różne od przywrócenia kapitalizmu i rozpadu Związku Radzieckiego przez współczesnych rewizjonistów.
Musimy wyciągnąć właściwe wnioski ze zdrady i sabotażu socjalizmu przez współczesnych rewizjonistów od Chruszczowa przez Breżniewa do Gorbaczowa. Musimy zwalczać te siły i elementy, które chcą zniszczyć Partię i ruch rewolucyjny od wewnątrz, naśladując Gorbaczowa i jemu podobnych oraz sprzeciwiając się podstawowym rewolucyjnym zasadom Partii.
Linia antyrewizjonistyczna
Ponowne uznanie od 1982 r. przez niektóre elementy w partii rewizjonistycznych partii rządzących za marksistowsko-leninowskie, a rewizjonistycznych reżimów za socjalistyczne, spowodowało niezrozumienie socjalizmu naukowego i odejście od antyrewizjonistycznej linii partii. Należy to naprawić w świetle niezaprzeczalnego faktu upadku rewizjonistycznych partii i reżimów rządzących oraz w związku z korektą przesadnego, błędnego i daremnego przekonania, że te partie i reżimy mogłyby udzielić pomocy w celu przyspieszenia zwycięstwa rewolucji filipińskiej.
W wyniku upadku tych partii i reżimów, KPF jest jeszcze bardziej zdecydowana przestrzegać teorii i praktyki marksizmu-leninizmu oraz realizować linię antyrewizjonistyczną i wytrwać w zbrojnej rewolucji. Antykomuniści, którzy starają się wykorzystać upadek współczesnego rewizjonizmu jako unieważnienie i całkowite zanegowanie podstawowych zasad marksizmu-leninizmu, zasługują jedynie na pogardę.
KPF podtrzymuje fakt, że teoria marksistowsko-leninowska prawidłowo poprowadziła rewolucjonistów proletariackich i ponad miliard ludzi do zwycięstwa w rewolucji nowodemokratycznej oraz w rewolucji i budownictwie socjalistycznym. Jeśli chodzi o Filipiny, to klasa robotnicza jest klasą wiodącą na nowodemokratycznym i socjalistycznym etapie rewolucji. Zaawansowanym segmentem tej klasy jest KPF. Bez tej partii rewolucyjny ruch masowy ludu nie odrodziłby się w filipińskiej historii wzdłuż linii antyimperialistycznej i antyfeudalnej, z perspektywą socjalistyczną. Drobnomieszczańskie grupy, które dążą do zmylenia, zdyskredytowania, osłabienia i zniszczenia KPF, mogą jedynie nadal być sługami ciemiężycieli i wyzyskiwaczy, bez Partii i zbolałych mas robotników i chłopów przeprowadzających rewolucję z największą determinacją.
Tym, co KPF uważa obecnie za największe wyzwanie w pracy teoretycznej wśród wszystkich proletariackich rewolucjonistów, w tym filipińskich komunistów, jest wyciągnięcie wniosków z długotrwałej i pokojowej restauracji kapitalizmu w krajach socjalistycznych oraz zrozumienie sposobu kontynuowania rewolucji, zwalczania nowoczesnego rewizjonizmu i zapobiegania restauracji kapitalizmu w społeczeństwie socjalistycznym, jak również walki o socjalizm wszędzie tam, gdzie został on zastąpiony kapitalizmem.
W krajach, gdzie nowoczesny rewizjonizm miał swoje sposoby i przywrócił kapitalizm, wyzwaniem w pracy teoretycznej i praktycznej wśród proletariackich rewolucjonistów jest przywrócenie socjalizmu i wprowadzenie go na nowy, wyższy poziom. Siły socjalizmu mogą prawdopodobnie ponownie zwyciężyć dopiero po poddaniu się przemocy kapitalistycznego ucisku i wyzysku oraz pokonaniu go za pomocą rewolucyjnej przemocy. Nie ma jeszcze historycznego przykładu, aby społeczeństwo nie wyzyskujące zastąpiło wyzyskujące społeczeństwo klasowe bez rewolucyjnej przemocy, chociaż w historii wielokrotnie wykazano, że wyższa forma społeczeństwa może zdegenerować się w niższą formę w drodze pokojowej ewolucji.
W trakcie zarówno nowodemokratycznego, jak i socjalistycznego etapu rewolucji na Filipinach podstawowe czynniki kontrrewolucji (wielka burżuazja i klasa właścicieli ziemskich) nigdy nie zostają całkowicie zatarte (zwłaszcza w sferze ideologii i psychologii społecznej) przez główne czynniki rewolucji (klasa robotnicza i chłopstwo). Istnieją też czynniki pośrednie (drobnomieszczaństwo miejskie i burżuazja narodowa), które działają pomiędzy dwoma biegunami rewolucji i kontrrewolucji. Główne czynniki rewolucji muszą przezwyciężyć czynniki kontrrewolucji i w tym procesie pozyskać czynniki pośrednie, które z kolei wywierają zarówno pozytywny, jak i negatywny wpływ na główne czynniki rewolucji.
W złożoności prowadzenia nowego-demokratycznego i socjalistycznego etapu rewolucji partia proletariacka musi zachować swoją rewolucyjną integralność poprzez przestrzeganie teorii marksizmu-leninizmu, od filozofii po strategię i taktykę, i musi zawsze prowadzić konkretną analizę konkretnych warunków, aby prowadzić szerokie masy ludu od zwycięstwa do zwycięstwa.
Marksizm-leninizm znajduje się na dobrej drodze cywilizacji ludzkiej, pielęgnując dziedzictwo przeszłości, wykorzystując wszystkie obecne czynniki, które składają się na postęp; i zawsze dążąc do lepszej przyszłości. Błędem jest jednak używanie takich idealistycznych pojęć jak uniwersalny humanizm, bezklasowy populizm, państwo ponadklasowe, pacyfizm i tego typu inne abstrakcyjne terminy, aby zaciemnić i zanegować stanowisko klasy proletariackiej, a w rzeczywistości ustąpić miejsca hegemonii burżuazji i innych zacofanych sił w realnym świecie.
Błędem jest przedwczesne ogłaszanie końca klas wyzyskujących i walki klasowej, podczas gdy w rzeczywistości istnieją one nadal zarówno w kraju, jak i na świecie w ciągu całej historycznej epoki socjalizmu. Pozorny zanik klas wyzyskujących według definicji społeczno-ekonomicznej nie oznacza, że proletariacki charakter partii rządzącej i państwa stał się niepotrzebny i że inteligencja automatycznie staje się proletariacka w społeczeństwie socjalistycznym. W rzeczywistości burżuazja wyłania się najpierw poprzez biurokrację i sferę intelektualną jako drobnomieszczaństwo, a następnie w gospodarce społecznej jako biurokratyczni kapitaliści zmawiający się z prywatnymi kapitalistami.
Błędem jest propagowanie pod przykrywką idealistycznych i metafizycznych pojęć materializmu mechanicznego, zwłaszcza w postaci teorii sił wytwórczych, która zakłada, że rozwój «sił wytwórczych» może jednostronnie i automatycznie przynieść postęp socjalistyczny. Rewolucja w stosunkach produkcji, jak i w nadbudowie, musi mieć pierwszeństwo przed produkcją. W przeciwnym razie rozpowszechnia się pogląd, że socjalizm o niskim poziomie technologicznym i gospodarczym może się rozwijać tylko poprzez kapitalistyczne reformy gospodarcze w kraju i podporządkowanie się przemysłowym krajom kapitalistycznym.
Dyktatura proletariatu
Po zasadniczym zakończeniu rewolucji nowodemokratycznej poprzez przejęcie władzy politycznej na Filipinach powstaje rząd ludowo-demokratyczny. Taką formę przybiera dyktatura proletariacka w zgodzie z podstawowym sojuszem robotniczo-chłopskim pod proletariackim przywództwem. W ten sposób rewolucja socjalistyczna może rozpocząć się w każdym aspekcie społeczeństwa. Rozpoczyna się budowa społeczeństwa socjalistycznego, a nie «społeczeństwa narodowo-demokratycznego», nawet jeśli trzeba jeszcze podjąć przejściowe działania burżuazyjno-demokratyczne.
Ludowo-demokratyczny rząd lub socjalistyczne państwo musi oczywiście służyć całemu narodowi. Ale nie może być naprawdę bezklasowy czy ponadklasowy. Istnieje zdecydowana hegemonia klasowa, albo proletariacka, albo burżuazyjna. Dla komunistów uchylenie się od tego jest przyznaniem się do inicjatywy burżuazji i jej agentów intelektualnych i politycznych. Państwo socjalistyczne jest kategorycznie dyktaturą klasową proletariatu, aby wykluczyć kontrrewolucję klas wyzyskujących i umożliwić natychmiastowe wprowadzenie istoty i procesu demokracji dla całego ludu. Partia nigdy nie może zrezygnować z przywództwa nad całym państwem i armią ludową i musi zachować w nich swoją organizację partyjną aż do czasu, gdy nadejdzie czas, gdy państwo obumrze, po całej historycznej epoce budowania socjalizmu, pokonania imperializmu i neokolonializmu oraz przygotowania drogi do komunizmu.
Współcześni rewizjonistyczni biurokraci systematycznie przeciwstawiali się koncepcji dyktatury proletariackiej pod przykrywką populizmu i «nie ma już klas wyzyskujących i nie ma już walki klas» lub «obumierania walki klas», aby wskrzesić burżuazję wewnątrz biurokracji, jak również w społeczeństwie poprzez kapitalistyczne reformy. Dyktatura proletariacka powinna wszechstronnie zagwarantować narodową wolność ludu przeciwko imperializmowi; klasową wolność wyzyskiwanych przeciwko klasom wyzyskującym; oraz indywidualną wolność przeciwko wciąż potencjalnej alienacji i nadużywaniu władzy państwowej.
Socjalistyczna konstytucja i dyktatura proletariacka muszą gwarantować prawa obywatelskie jednostkom i organizacjom wyznającym socjalizm, promować udział społeczeństwa w sprawach państwa i ograniczać ewentualne nadużycia władzy przez państwo i jego urzędników. Ograniczenia te obejmują podstawowe wolności, proces wyborczy, powszechne prawo do odwołania, określone kadencje, ograniczenia wiekowe oraz ograniczenia dotyczące osobistych dochodów i przywilejów, a także sprzeciw wobec wszelkiego rodzaju przywilejów lub przysług, które nie są oparte na zasługach.
Żaden wybieralny przywódca krajowy nie może być wybrany na okres dłuższy niż dwie pięcioletnie kadencje, a wszyscy urzędnicy mogą przejść na emeryturę opcjonalnie w wieku 65 lat i obowiązkowo w wieku 70 lat. Każda osoba lub organizacja ma prawo do wyrażenia czegokolwiek w jakikolwiek legalny sposób, czy to krytyki czy konstruktywnej propozycji bez obawy przed represjami. Gwarantowany jest sprawiedliwy proces. Osoba jest uważana za niewinną, chyba że jej wina zostanie udowodniona przez sąd na podstawie dowodów i w drodze sprawiedliwego procesu. W ten sposób, w powszechnej walce z kontrrewolucją, cel jest zawężony i niebezpieczeństwo nadużyć jest zażegnane.
Ale jak już pokazał upadek rewizjonistycznych partii i reżimów rządzących, błędem jest promowanie wolności indywidualnej poza wyraźnymi ramami antyimperializmu (wolność narodowa) i socjalizmu (wolność od klas wyzyskujących). Wolność indywidualna nie powinna stać się licencją dla imperialistów i lokalnej burżuazji oraz innych reakcjonistów na przeciwstawienie się socjalizmowi i odzyskanie kontroli nad społeczeństwem.
W całej historycznej epoce socjalizmu proletariat musi dopilnować, aby wiodąca rola proletariatu została podtrzymana w konstytucji. Po demokratycznym rządzie koalicyjnym przez konsensus może powstać wyższa izba kongresu jako izba ludzi pracy pod proletariackim przywództwem i niższa izba kongresu jako izba okręgowych przedstawicieli ludu. Emerytowani, ale wciąż sprawni umysłowo przywódcy rewolucji mogą zasiadać w radach doradczych cieszących się dużym autorytetem moralnym, najbardziej przydatnych w każdym momencie kryzysu konstytucyjnego, który może zagrozić rewolucji.
Partia rewolucji proletariackiej nigdy nie powinna być uważana za byle jaką partię, porównywalną z jakąkolwiek partią w mnogości dozwolonych partii w burżuazyjnym systemie politycznym, jak w obecnym wielopartyjnym systemie Filipin, który w rzeczywistości jest zmonopolizowany przez frakcje polityczne klas wyzyskujących. Partia jest partią rewolucyjną, która dąży do radykalnego zerwania z prywatną własnością środków produkcji i wszystkimi społeczeństwami wyzyskującymi, które istnieją w różnych formach od tysiącleci.
Niezależnie od misji klasy robotniczej budowania socjalizmu w całej epoce historycznej i radykalnego zerwania ze starym porządkiem, partie klasy robotniczej, które dochodzą do władzy, ograniczają swoje członkostwo do niewielkiej części społeczeństwa (zazwyczaj pięć do dziesięciu procent populacji), przy czym Partia rozszerza swoje wpływy w społeczeństwie poprzez organizacje masowe i agencje państwowe. Zrozumiałe jest, że Partia stanowi niewielką część społeczeństwa w trakcie zaciekłej walki o przejęcie władzy ze względu na siłę przymusu reakcyjnego państwa oraz niebezpieczeństwo dla życia, zdrowia i wolności członków Partii, a także, że istnieje ograniczenie rozszerzania członkostwa w Partii wkrótce po przejęciu władzy politycznej, aby zapobiec lawinowemu napływowi do Partii „nowo nawróconych” komunistów i oportunistów. Ale po konsolidacji władzy politycznej i proletariackiej kontroli nad wszystkimi aspektami społeczeństwa, zwłaszcza nad systemem edukacyjnym i kulturalnym, nie ma powodu, dla którego Partia nie miałaby zwiększyć swojego członkostwa aż do momentu włączenia do niej większości ludzi.
Partia ma teraz charakter kadrowy i masowy. Powinna taki pozostać po przejęciu władzy politycznej. Kadry mogą zapewnić wysoką jakość Partii i masowe członkostwo, silny demokratyczny fundament tworzony przez robotników i chłopów. Partia nie może automatycznie zapewnić sobie wysokiej jakości rewolucyjnej, pozostając po prostu małą. Z drugiej strony, może zostać zalana przez nadmiernie wysoki odsetek inteligencji, w tym fikcyjnych komunistów. Co gorsza, partia będzie coraz częściej postrzegana jako mała i uprzywilejowana część społeczeństwa. Jeśli Partia pozostanie mała, w każdej chwili może zostać zakwestionowana przez każdą grupę polityczną lub ruch, który ma stosunkowo dużą lub nawet większą liczbę członków; lub przez tradycyjnie dominujący Kościół, który rejestruje większość lub znaczną część populacji jako swoich członków i domaga się religijnej lub moralnej wierności tych ludzi.
Zgodnie z historycznym posłannictwem klasy robotniczej do budowy socjalizmu, przedstawiciele Partii muszą mieć zapewnioną co najmniej jedną trzecią stanowisk wyborczych w państwie obok przedstawicieli masowych organizacji ludzi pracy i innych grup społecznych. Ale w ramach każdego miejsca przydzielonego głównym grupom społecznym, ludzie wewnątrz i na zewnątrz Partii muszą mieć możliwość wyboru kandydatów z listy w procesie wyborczym.
Z dużą masą członków Partia może pewnie zaangażować się we współpracę wielopartyjną wzdłuż linii zjednoczonego frontu. Najgorszym rodzajem modelu jest system polityczny tylko jednej partii, do której należy tylko niewielka część społeczeństwa. Społeczeństwo socjalistyczne musi być w stanie dopuścić istnienie i współpracę kilku partii, które oferują listy kandydatów podlegających konsensusowi w socjalistycznym zjednoczonym froncie, woli wyborczej ludu i konstytucyjnym ramom socjalistycznej rewolucji i budowy.
Rewolucja i budownictwo socjalistyczne
Po zasadniczym zakończeniu rewolucji nowodemokratycznej poprzez przejęcie władzy politycznej, proletariat i lud pod przewodnictwem Partii może rozpocząć rewolucję i budowę socjalistyczną. Środki produkcji i dystrybucji należące do imperialistów, wielkich kompradorów i właścicieli ziemskich przechodzą na własność publiczną. Strategiczne przedsiębiorstwa oraz główne linie produkcji i dystrybucji zostają znacjonalizowane. Stanowią one początkową bazę dla budownictwa socjalistycznego. Następnie socjalistyczny sektor państwowy systemu produkcyjnego może być rozbudowywany poprzez dalsze inwestycje z dostępnego kapitału krajowego, dochodów z eksportu i produktywnych pożyczek zagranicznych.
Istnieją jednak burżuazyjno-demokratyczne reformy gospodarcze, które nadal muszą być podejmowane jako środki przejściowe, takie jak reforma rolna i ustępstwa na rzecz chłopów wszystkich warstw oraz drobnych i średnich burżuazyjnych producentów towarów niemonopolowych. Te reformy i ustępstwa nie oznaczają budowy «gospodarki narodowo-demokratycznej» w miejsce gospodarki socjalistycznej. Uspółdzielnienie przedsiębiorstw rolniczych i pozarolniczych, jak również wspólna własność państwowo-prywatna może być przeprowadzona z jednego etapu na wyższy w połączeniu z budownictwem socjalistycznym i dalszą industrializacją.
Wobec faktu, że dotychczas w historii gospodarki socjalistyczne powstawały na niskim poziomie gospodarczym i technologicznym, a co gorsza po rujnującej wojnie, partia rewolucji proletariackiej jest zobowiązana do podjęcia środków przejściowych. To, jak długo powinny trwać te środki, zależy od konkretnych warunków. W Związku Radzieckim Lenin musiał przyjąć Nową Politykę Ekonomiczną. A Stalin był następnie pionierem w opracowywaniu i wdrażaniu serii pięcioletnich planów budownictwa socjalistycznego. Udało mu się zbudować socjalistyczną gospodarkę przemysłową. Ale nawet po ustanowieniu socjalistycznej gospodarki przemysłowej, współcześni rewizjoniści błędnie przedstawili leninowską Nową Politykę Ekonomiczną jako drogę do socjalizmu, a nie jako zwykły środek przejściowy. Tak więc Chruszczow, Breżniew i Gorbaczow dokonali tego przeinaczenia, używając imienia Lenina przeciwko Leninowi. Usprawiedliwiali cofnięcie się do reform zorientowanych kapitalistycznie, przeciwstawiając przejściową politykę Lenina programowi Stalina, polegającemu na budowie państwowego przemysłu ciężkiego i podstawowego oraz kolektywizacji rolnictwa w sposób planowy. Po tym, jak Nowa Polityka Ekonomiczna spełniła swoje zadanie, Stalin przeprowadził pełnowymiarowe budownictwo socjalistyczne. Było to szybkie i absolutnie konieczne w obliczu wzrostu kapitalizmu zagrażającego rewolucji socjalistycznej. Krytycy antysocjalistyczni krytykują przeinwestowanie w przemysł ciężki i podstawowy, stłumienie buntujących się bogatych chłopów i wyzysk chłopów. Nie wspominają jednak, że ciężka praca, walka z kontrrewolucjonistami i poświęcenie zaowocowały podniesieniem produkcji i poziomu życia, mechanizacją rolnictwa i rozwojem życia miejskiego w tak krótkim czasie. Gdyby Bucharin doszedł do głosu i przedłużył NEP, Związek Radziecki wytworzyłby niekontrolowaną burżuazję i powszechne bogate chłopstwo, które obezwładniłoby proletariat, miałby mniejszy dobrobyt gospodarczy i mniejszą zdolność obronną, byłby łatwiejszym łupem Hitlera i zostałby wcześniej zaatakowany przez hitlerowskie Niemcy.
Po II wojnie światowej Chiny pod przywództwem Mao Zedonga i Komunistycznej Partii Chin były w stanie wykazać, że możliwy jest zrównoważony rozwój rolnictwa jako podstawy gospodarki, przemysłu ciężkiego jako czynnika wiodącego i przemysłu lekkiego jako czynnika łączącego dwa pierwsze. Linia Mao polegała na jak najszybszym dostarczeniu dóbr produkcyjnych i konsumpcyjnych dla ludu, zwłaszcza mas chłopskich. Ale nawet Mao był niesprawiedliwie oskarżany przez współczesnych rewizjonistów o przeinwestowanie przemysłu i przedwczesną kooperatyzację. W każdym razie chiński przykład pod przywództwem Mao przewyższał przykład sowiecki pod przywództwem Stalina w zakresie zrównoważonego rozwoju w biednym kraju zaangażowanym w budowę socjalizmu. Teoria i praktyka socjalizmu naukowego jest zatem stale rozwijana.
Wszyscy współcześni rewizjoniści dają się ponieść teorii «sił wytwórczych» i ekonomizmowi. Chwalą się prawem wartości, ale jednocześnie zaciemniają krytyczną marksistowską teorię wartości nadwyżkowej i twórczą linię wykorzystania tego, co w innym przypadku jest prywatnym zyskiem, jako zysku społecznego oraz przekształcenia tego, co w innym przypadku jest anarchiczną, acz monopolistyczną produkcją dla prywatnego zysku, w system planowanej produkcji na użytek i z korzyścią dla całego społeczeństwa.
Marksiści zawsze zgadzali się z Adamem Smithem i jego zwolennikami, że wartość towaru jest równoważna przeciętnemu społecznie niezbędnemu czasowi pracy, a wartość wymienna (cena) jest realizowana na rynku. W systemie socjalistycznym istnieje system zróżnicowania płac wypłacanych w zależności od ilości i jakości wykonanej pracy. W ramach systemu publicznej własności środków produkcji i planowania gospodarczego nowo wytworzona wartość jest przeznaczana na fundusz płac na konsumpcję, reinwestycję gospodarczą nie tylko na pokrycie amortyzacji, ale także rozszerzenie produkcji, dobrobyt ogólny (oświata, zdrowie, infrastruktura itp.), administrację i obronę narodową.
Oprócz systemu płac ze zróżnicowaniem, który odpowiada systemowi wartości towarowych, produkowane towary zawierają nakłady, które są kupowane z innych części rynku krajowego lub światowego po określonych cenach i które są uwzględniane w cenie rynkowej towarów. Można również dokonywać porównań cenowych z podobnymi towarami produkowanymi za granicą.
Socjalistyczny system produkcji okazał się skuteczny w tworzeniu pełnego zatrudnienia, osiąganiu wysokich wskaźników wzrostu gospodarczego, zaspokajaniu podstawowych potrzeb ludności i zapewnianiu usług socjalnych do czasu, gdy nowa burżuazja zaczyna przywłaszczać sobie coraz większą część nadwyżki produktu i rozwija upodobanie do wysokiej klasy dóbr konsumpcyjnych, które początkowo nabywa poprzez instytucjonalne zakupy z zagranicy.
Oprócz wysokiej konsumpcji i nadmiernych przywilejów nowej burżuazji, kolejnym wielkim drenażem jest niewłaściwa alokacja środków na wydatki wojskowe z powodu zagrożenia imperialistycznego. To w rzeczywistości stanowiło największy drenaż zasobów Związku Radzieckiego i Europy Wschodniej za długich rządów Breżniewa. Jednak imperialistyczna propaganda przesłania to, gdy twierdzi, że socjalizm jest z natury wadliwy lub że tak zwany model stalinowski realizowany przez współczesnych rewizjonistów zawiódł. Decydując się na wyścig zbrojeń, reżim Breżniewa odszedł od koncepcji obrony ludowej i wszechstronnej konsolidacji, którą wyznawał Stalin, kiedy Związek Radziecki był militarnie słabszy i stał w obliczu większego zagrożenia ze strony mocarstw kapitalistycznych.
Faktem jest, że gospodarki socjalistyczne rozwijały się przez pewną liczbę dziesięcioleci, a współczesnym rewizjonistom zajęłoby kolejne kilkadziesiąt lat, aby sprawić, że gospodarki te cofną się w kierunku kapitalizmu, zgodnie z takimi burżuazyjnymi koncepcjami, jak stymulowanie produkcji i poprawa jej jakości poprzez prywatną przedsiębiorczość i wolny rynek.
W ten sposób błędnie uzasadnia się przyjęcie kapitalistycznych reform w celu «uzupełnienia» i «wspomagania» socjalistycznego rozwoju gospodarczego. Ale burżuazja, skorumpowani biurokraci i bogaci chłopi są odtwarzani i generowani w celu podważenia i zniszczenia socjalizmu od wewnątrz. Po pewnym okresie liberalizacji gospodarki, siły burżuazyjne mogą energiczniej domagać się dalszej prywatyzacji i urynkowienia, a w końcu domagać się władzy politycznej, jak w Europie Wschodniej i Związku Radzieckim.
Ale zazwyczaj na początku swoich starań o obalenie gospodarki socjalistycznej, kiedy w kraju nie ma jeszcze znaczącej liczby prywatnych przedsiębiorców, prowadzą kampanię na rzecz uczenia się «sprawnego zarządzania» od krajów kapitalistycznych (nie pamiętając o marnotrawnych cyklach koniunkturalnych i wojnach oraz wiekach wyzysku proletariatu, kolonii i stref wpływów), na rzecz rozszerzenia handlu z krajami kapitalistycznymi, inwestycji zagranicznych, pożyczek i transferu technologii, a zatem na rzecz prawa inwestycyjnego atrakcyjnego dla międzynarodowych firm i banków, jak również dla rodzimej burżuazji, które musi być promowane, jeśli nawet zagraniczna burżuazja ma cieszyć się swobodą inwestowania i posiadania aktywów w kraju oraz zatrudniania miejscowej ludności.
Bez konieczności naruszania lub porzucania podstawowych zasad socjalizmu i bez konieczności powiększania krajowej i zagranicznej własności prywatnej środków produkcji, możliwe jest wykorzystanie zróżnicowania płac i premii jako bodźców do podnoszenia ilości i jakości towarów zgodnie z rzetelną i dokładną informacją o możliwościach produkcyjnych i popycie konsumentów oraz zgodnie z powstałym planem gospodarczym, aby najpierw zaspokoić podstawowe potrzeby ludzi, a następnie przejść do produkcji dóbr niepodstawowych w celu poprawy poziomu życia, aby budować jedno pokolenie lepszych mieszkań po drugim jako zachętę do życia oraz aby zdecentralizować działalność gospodarczą z lepszym skutkiem.
Produkcja podstawowych i niepodstawowych dóbr konsumpcyjnych jest komplementarna i interaktywna. Kiedy podstawowe potrzeby są zaspokojone, a prywatne oszczędności rosną, ludzie zaczynają szukać rzeczy, na które mogą wydać, aby poprawić lub uczynić swoje życie bardziej interesującym. Niektóre dobra konsumpcyjne wysokiej klasy mogą być produkowane lokalnie. Inne mogą być importowane bez uszczerbku dla priorytetu nadanego rozwojowi całej gospodarki i importowi podstawowych dóbr produkcyjnych i konsumpcyjnych.
W przypadku Związku Radzieckiego, zanim pojawił się Gorbaczow, był długi okres Breżniewa, w którym nowa burżuazja rozwijała się w kraju, a zasoby były marnowane w wyścigu zbrojeń i w kosztownych zobowiązaniach zagranicznych w ramach teorii obrony Związku Radzieckiego poprzez rozwijanie zdolności do ofensywy strategicznej i zdolności do prowadzenia wojen za granicą.
Widzieliśmy, że koncepcja obrony ludu lub wojny ludowej przeciwko agresorowi, w ramach samowystarczalnych możliwości ludu, we własnych granicach państwowych i bez osłabiania wzrostu gospodarki socjalistycznej, nadal stanowi prawidłową politykę. Radziecki korpus naukowców badawczych, inżynierów i technologów był największy na świecie. Dokonali oni wielkich postępów w badaniach podstawowych, eksperymentach i prototypach. Ale tylko te postępy, które nadawały się do wymogów wysokiej technologii wyścigu zbrojeń, były wykorzystywane w dużym stopniu. A z powodu dezorientacji i pewnego fałszywego poczucia ekonomii w produkcji cywilnej, stary i przestarzały sprzęt miał tendencję do utrzymywania i powielania, tak że ten niezwykle ważny obszar gospodarki był pozbawiony korzyści płynących z wysokiej technologii.
W gospodarce socjalistycznej planiści muszą przyjąć rozsądną miarę amortyzacji sprzętu produkcyjnego, trwałych dóbr konsumpcyjnych i infrastruktury, tak aby istniało miejsce na innowacje i ożywienie produkcji. Nie jest prawdą, że musi istnieć konkurencja między kapitalistami w celu wytworzenia nowych i lepszych produktów. Związek Radziecki był w stanie w sposób planowy podnosić swoją technologię wojskową i kosmiczną.
Prowadząc budowę socjalizmu, po przejściowym okresie ożywiania gospodarki po zniszczeniach wojennych i zakończeniu burżuazyjno-demokratycznych reform, powinniśmy podtrzymywać zasadę ustanawiania socjalistycznych stosunków produkcji w celu wyzwolenia sił wytwórczych i wspierania ich wzrostu; a po posunięciu się naprzód wzdłuż linii socjalizmu i wyjściu poza pewne środki przejściowe, nigdy nie cofniemy się do rewizjonistycznej linii wykorzystywania reform zorientowanych na kapitalizm w celu popchnięcia socjalizmu naprzód.
Rewolucja Kulturalna
Kontynuując rewolucję, zwalczając rewizjonizm i inne siły kontrrewolucyjne oraz zapobiegając przywróceniu kapitalizmu w społeczeństwie socjalistycznym, rewolucja kulturalna musi być przeprowadzana współbieżnie i interaktywnie z rewolucją polityczną i społeczno-gospodarczą. Jeśli mamy uniknąć błędów, które spowodowały klęskę wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej w Chinach, to musimy pojąć, że rewolucja kulturalna jest perswazyjnym procesem demokratycznym z teorią marksistowsko-leninowską na czele, prowadzonym wzdłuż ogólnej linii walki rewolucyjnej ludu, że proces ten jest długotrwały i tyleż razy bardziej długotrwały niż wojna ludowa czy socjalistyczne budownictwo gospodarcze i nie należy się z nim spieszyć, aby nie być prześladowanym; oraz że aby zapobiec anarchii, instytucje takie jak Partia, państwo, organizacje ludowe, system oświatowy, środki masowego przekazu i tak dalej powinny przejąć odpowiedzialność za kierowanie masowym ruchem kulturalnym, przy rygorystycznym przestrzeganiu należytych procedur i poszanowaniu praw jednostek i grup. Rewolucja kulturalna jest ważnym procesem podtrzymującym wysoką świadomość rewolucji proletariackiej oraz ducha bezinteresowności i służby dla ludu. W miarę jak jedno pokolenie po drugim oddala się od zakończonego procesu przejmowania władzy politycznej od reakcjonistów i heroicznych wysiłków zmierzających do ustanowienia społeczeństwa socjalistycznego, ci, którzy znajdują się w biurokracji partii rządzącej, w państwie, a nawet w organizacjach masowych, mogą zdegenerować się w nową burżuazję i przyjąć nowoczesny rewizjonizm oraz inne wsteczne idee i politykę. Młodzież i inteligencja może przyjąć postawy drobnomieszczańskie i stać się cyniczna wobec rządzących, a także ulec antykomunistycznym poglądom i adorować idee i mody krajowej i międzynarodowej burżuazji.
Nawet gdy wciąż jesteśmy zaangażowani w nowodemokratyczną rewolucję na Filipinach, już przeprowadzamy rewolucję kulturalną wśród ludzi. Promujemy rewolucję kulturalną o charakterze narodowym, demokratycznym i naukowym. Rdzeniem tego rewolucyjnego zjawiska masowego są proletariackie kadry rewolucyjne kierujące się teorią marksizmu-leninizmu.
Nasza rewolucja kulturalna typu nowodemokratycznego jest odrębna od socjalistycznej rewolucji kulturalnej, a jednocześnie jest z nią ciągła. Podobnie jak teraz, będziemy nadal łączyć przywództwo partii, ruch masowy i silne poczucie praw jednostki w ramach antyimperialistycznych i socjalistycznych. Poświęcimy cały niezbędny czas, bez względu na to, jak długo będzie trwał, aby podnieść świadomość rewolucyjną ludzi z jednego poziomu na drugi poprzez formalne i nieformalne działania edukacyjne i kulturalne oraz aby wyizolować i pokonać idee sprzeczne z socjalizmem.
W społeczeństwie socjalistycznym powinniśmy przeprowadzić rewolucję kulturalną, aby promować stanowisko rewolucji proletariackiej i ducha służby dla ludu. Rewolucja kulturalna powinna nieustannie wprowadzać rewolucyjną politykę (patriotyczną i proletariacką) i moralną motywację do kierowania produkcją i innymi działaniami społecznymi. Rewolucja nadbudowy powinna uzupełniać i współdziałać z rewolucją sposobu produkcji. Kiedy burżuazja zostaje pozbawiona władzy ekonomicznej i politycznej, stara się powrócić najpierw na polu ideologicznym i kulturalnym. Kiedy udaje jej się rewizja ideologiczna i zanieczyszczenie kultury, wtedy może podjąć zmiany w polityce politycznej i gospodarczej, które sprzyjają odbudowie kapitalizmu. Burżuazja jest najbardziej skuteczna, gdy może działać poprzez nieuformowane i zdegenerowane elementy w państwie i partii rządzącej. Proletariaccy rewolucjoniści muszą więc być zawsze czujni i zdecydowani w utrzymywaniu właściwej linii i w bojowym prowadzeniu socjalistycznej rewolucji kulturalnej.
Główną sprzecznością w społeczeństwie socjalistycznym jest sprzeczność między proletariatem a burżuazją. Stara klasa burżuazyjna i klasa właścicieli ziemskich są łatwe do zidentyfikowania, a ludzie są wobec nich czujni. Tak więc członkowie tych pokonanych klas będą raczej zachęcać inteligencję i biurokrację, aby zaczęli przyjmować drobnomieszczański sposób myślenia i zachowania. Na tej podstawie burżuazja może odzyskać utracony grunt, zwłaszcza na polu ideologicznym i kulturowym. Kiedy proletariat przegra walkę na tych polach, już wyraźni burżuazyjni rewizjoniści mogą forsować antyproletariacką zmianę polityki politycznej i gospodarczej pod pozorem przekroczenia klas i walki klas.
Do tego czasu burżuazja będzie na dobrej drodze do ponownego narzucenia się proletariatowi i ludziom oraz przywrócenia kapitalizmu. Przywrócenie kapitalizmu w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej dowodzi, że zwycięstwo socjalizmu nie jest nieodwracalne w epoce imperializmu i rewolucji proletariackiej. Wszyscy proletariaccy rewolucjoniści mogą wyciągnąć ważne wnioski ze sposobu, w jaki burżuazja weszła na szczyt proletariatu w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej poprzez pokojową ewolucję od wewnątrz państwa i partii oraz poprzez wykorzystanie państwa przeciwko partii, a zwłaszcza malejącej liczbie proletariackich rewolucjonistów w partii.
Budując socjalizm jako długofalowe przygotowanie do komunizmu, będziemy dążyć do zmniejszenia różnic i rozwiązania sprzeczności między proletariatem a chłopstwem, między pracą umysłową a fizyczną, między życiem w mieście a na wsi. Dokonamy tego poprzez wykorzystanie możliwości proletariatu i reszty ludzi, wykorzystanie nauki i technologii oraz rozwój cywilizacji socjalistycznej.
Zawdzięczamy Mao teorię ciągłej rewolucji, zwalczanie nowoczesnego rewizjonizmu i zapobieganie kapitalistycznej odbudowie w społeczeństwie socjalistycznym; oraz zastosowanie tej teorii w wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej, która odnosiła sukcesy przez wiele lat, dopóki nie nagromadziły się błędy i nie spowodowały prawicowego odwrotu. Jeśli pozytywne aspekty zostaną podtrzymane, a negatywne skorygowane, wówczas teoria i praktyka rewolucji kulturalnej Mao może być skarbnicą wiedzy na temat podstawowych zasad i metod kontynuowania rewolucji w społeczeństwie socjalistycznym. Prace teoretyczne nad rewolucją kulturalną to szerokie i otwarte pole do badań.
Porażka rewolucji nigdy nie jest jej trwałym końcem. Komuna Paryska z 1871 roku odniosła krótki sukces i poniosła klęskę. Ale teoria walki klas i dyktatury proletariackiej nigdy nie została unieważniona. Po 46 latach triumfowała Wielka Socjalistyczna Rewolucja Październikowa. Następnie siły faszyzmu zniszczyły partie klasy robotniczej w wielu krajach europejskich i ostatecznie zaatakowały Związek Radziecki. Jednak wkrótce po II wojnie światowej w Europie Wschodniej i Azji powstało kilka krajów socjalistycznych.
Nowoczesny rewizjonizm pojawił się, by dotknąć wiele krajów socjalistycznych. I wreszcie w latach 1989-1991 byliśmy świadkami upadku partii i reżimów rewizjonistycznych. Potwierdza to słuszność marksistowsko-leninowskiej krytyki i odrzucenia nowoczesnego rewizjonizmu oraz eliminuje pewną liczbę rewizjonistycznych partii i reżimów, które spowodowały teoretyczne i polityczne zamieszanie w ruchu socjalistycznym i antyimperialistycznym.
Niestety, mocarstwa kapitalistyczne stały się bardziej aroganckie i okrutne po zniknięciu Związku Radzieckiego jako supermocarstwa rywalizującego ze Stanami Zjednoczonymi. Są one jednak nękane przez kryzys nadprodukcji i narastają sprzeczności między nimi a ich państwami klienckimi w ramach imperializmu i neokolonializmu. W rzeczywistości trwający kryzys krajów, w których w rażący sposób przywrócono kapitalizm i dyktaturę burżuazyjną, przez cały czas był częścią globalnego kryzysu kapitalistycznego. Byłe republiki radzieckie i kraje Europy Wschodniej stały się wylęgarnią nacjonalizmu, konfliktów etnicznych, militaryzmu i wojny domowej i obnażają zgniłość systemu kapitalistycznego.
Wobec nasilenia się kapitalistycznego ucisku i wyzysku, sprawa antyimperialistyczna i socjalistyczna z pewnością wzniesie się na nowy, wyższy poziom. Wysoka technologia w rękach mocarstw kapitalistycznych już pogłębiła i zaostrzyła kryzys nadprodukcji. Wojna handlowa między mocarstwami kapitalistycznymi rozwija się w następstwie zakończenia dwubiegunowej zimnej wojny. Stany Zjednoczone zakłócają równowagę między mocarstwami kapitalistycznymi, ponieważ starają się ożywić swoją zdolność produkcyjną, rozszerzyć handel i rozwiązać problem ogromnego deficytu i zadłużenia w środowisku, w którym inne mocarstwa kapitalistyczne mocno trzymają się swoich przewag produkcyjnych i handlowych, a wszystkie neokolonialne państwa klienckie (z wyjątkiem kilku państw, które zarabiają na nadwyżce eksportowej dzięki dostosowaniu do rynku amerykańskiego) na południu i wschodzie są od dawna w depresji i nie znajdują ulgi w deficycie, problemie zadłużenia i środkach oszczędnościowych.
Przez pewien czas, niezależnie od zaniku rywalizacji dwóch supermocarstw, na całym świecie będą narastać zawirowania społeczne i przemoc polityczna. Z nich ponownie wyłoni się ruch antyimperialistyczny i socjalistyczny na nowym, wyższym poziomie. Wzmożony ucisk i wyzysk narodów świata może służyć jedynie generowaniu ruchu rewolucyjnego. To, co stało się wrogim środowiskiem dla tego ruchu, jest warunkiem wstępnym i wyzwaniem dla jego odrodzenia.
Proletariacki internacjonalizm
Stale pogłębiający się kryzys filipińskiego systemu rządzenia stanowi podatny grunt dla kontynuacji i wzrostu siły masowego ruchu rewolucyjnego kierowanego przez Komunistyczną Partię Filipin. Jednak aby odnieść całkowite zwycięstwo w rewolucji nowodemokratycznej i przejść do rewolucji socjalistycznej, Partia musi w pełni uwzględnić sytuację międzynarodową i czerpać dalszą siłę ze światowego proletariatu i innych przyjaznych sił za granicą.
W stosunkach międzynarodowych musimy kierować się przede wszystkim zasadą internacjonalizmu proletariackiego. Szczególnie w obecnej sytuacji musimy zjednoczyć się i zewrzeć szeregi z partiami i organizacjami klasy robotniczej, które wyznają marksizm-leninizm i prowadzą rewolucyjne walki w swoich krajach.
Stale pogłębiający się kryzys światowego systemu kapitalistycznego oraz coraz większy ucisk i wyzysk skłaniają proletariackich rewolucjonistów i narody w poszczególnych krajach do potwierdzenia teorii i praktyki marksizmu-leninizmu. Już teraz widać, że obecne dziesięciolecie to okres społecznego wrzenia w światowym systemie kapitalistycznym i powszechnego oporu wobec neokolonializmu. Nie będzie to dekada Pax Americana i kapitulacji sił rewolucyjnych zmian.
Ponad miliard ludzi (jedna czwarta ludzkości) nadal żyje i pracuje w społeczeństwach, które uważają się za socjalistyczne i są kierowane przez partie, które uważają się za komunistyczne. Kryzys światowego systemu kapitalistycznego musi stać się znacznie gorszy niż obecnie, zanim stopień lub pozory socjalizmu istniejącego na świecie zostaną wymazane.
Rozpad rewizjonistycznych partii rządzących i reżimów w Europie Wschodniej i Związku Radzieckim oraz ich odpowiedników za granicą jest częścią kryzysu światowego systemu kapitalistycznego i w rzeczywistości jest zjawiskiem pozytywnym w tym sensie, że dostarcza lekcji ostrzegawczych wszystkim proletariackim rewolucjonistom, pokazuje szaleństwo odchodzenia od marksizmu-leninizmu i od drogi socjalizmu oraz stanowi argument przeciwko iluzjom, które współcześni rewizjoniści przez długi czas wyczarowywali w skali światowej.
Zgodnie z zasadą proletariackiego internacjonalizmu Komunistyczna Partia Filipin jest bardziej niż kiedykolwiek zdecydowana zaangażować się na wszelkie możliwe sposoby w rozwijanie wzajemnego zrozumienia, braterskich relacji oraz wzajemnego wsparcia i współpracy ze wszystkimi partiami klasy robotniczej i proletariackimi rewolucjonistami na całym świecie.
Partia jest wdzięczna wszystkim bratnim partiom proletariackim za moralne i konkretne wsparcie, jakiego udzielają zdecydowanej walce rewolucyjnej narodu filipińskiego oraz za uznanie jej za jeden z zaawansowanych oddziałów światowego proletariatu, który może przyczynić się do ponownego wzmocnienia światowego ruchu socjalistycznego i antyimperialistycznego w teorii i praktyce. Podobnie jak dzisiaj, gdy szczerze przestrzega hasła «Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!» i nadaje najwyższą wagę światowej jedności robotników poprzez stosunki między partiami, Partia podtrzymuje internacjonalizm proletariacki jako najwyższą zasadę i ogólną linię stosunków międzynarodowych, gdy jest u władzy, i nadaje najwyższą wagę światowej jedności robotników poprzez stosunki międzypartyjne, jak również poprzez stosunki państwa socjalistycznego z innymi państwami socjalistycznymi.
Wierność internacjonalizmowi proletariackiemu jest konieczną miarą tego, czy partia jest marksistowsko-leninowska czy nie i czy państwo jest socjalistyczne czy nie. Ma ona na celu stworzenie światowych warunków dla zwycięstwa socjalizmu nad kapitalizmem, dla pokonania przez klasę robotniczą burżuazji i wszelkiej reakcji oraz utorowania drogi do komunizmu; a zatem urzeczywistnienie wzajemnego wsparcia i współpracy wszystkich proletariackich sił rewolucyjnych, bez naruszania przez jakąkolwiek partię czy państwo niezależności i równości innych.
Widzieliśmy partie i państwa, które rozpoczynały jako proletariacko-rewolucyjne, ale później zdegenerowały się i stały się rewizjonistyczne oraz utrzymują stosunki z innymi partiami i państwami tylko wtedy, gdy te stają się im podporządkowane i stają się narzędziami ich polityki zagranicznej. Podporządkowują zasadę internacjonalizmu proletariackiego stosunkom dyplomatycznym i gospodarczym z państwami burżuazyjnymi. Przestają wspominać o internacjonalizmie proletariackim, jak gdyby był to brudny frazes, ponieważ kosmopolityczne stosunki z ponadnarodowymi korporacjami i bankami zyskują najwyższe znaczenie.
Wyciągając wnioski z najnowszej historii, Komunistyczna Partia Filipin postanawia, że w przyszłości polityka zagraniczna nowych Filipin będzie obejmowała stosunki z innymi państwami socjalistycznymi, z partiami klasy robotniczej, z narodami i ruchami rewolucyjnymi oraz z państwami (niezależnie od ideologii i systemu społecznego) w tej kolejności ważności, pod przewodnictwem internacjonalizmu proletariackiego w zasadniczej zgodności z socjalistycznym charakterem państwa i proletariacko-rewolucyjnym charakterem partii rządzącej.
Partia jest przekonana, że stale pogłębiający się kryzys światowego systemu kapitalistycznego oraz odrodzenie ruchu socjalistycznego i antyimperialistycznego stworzą globalne warunki sprzyjające ich całkowitemu zwycięstwu w nowej rewolucji demokratycznej i ustanowieniu społeczeństwa socjalistycznego, które wymaga od partii i państwa proletariackiego praktykowania internacjonalizmu proletariackiego na nowym i wyższym poziomie.