Armando Liwanag (Jose Maria Sison)
1992
III. Proces odbudowy kapitalizmu
Reżimy Chruszczowa, Breżniewa i Gorbaczowa wyznaczają trzy etapy procesu odbudowy kapitalizmu w Związku Radzieckim, procesu podważania i niszczenia wielkich osiągnięć radzieckiego proletariatu i narodu pod przywództwem Lenina i Stalina. Proces ten objął również Europę Wschodnią.
Reżim Chruszczowa położył fundamenty pod sowiecki nowoczesny rewizjonizm i obalił dyktaturę proletariacką. Reżim Breżniewa przez znacznie dłuższy czas w pełni rozwijał nowoczesny rewizjonizm i całkowicie przekształcił socjalizm w monopolistyczny kapitalizm biurokratyczny. A reżim Gorbaczowa doprowadził dzieło nowoczesnego rewizjonizmu do ostatecznego celu, jakim było wymazanie śladów socjalizmu i całkowity demontaż socjalistycznej fasady rewizjonistycznych reżimów w Europie Wschodniej i Związku Radzieckim. Zniszczył Związek Radziecki, który zbudowali i którego bronili Lenin i Stalin.
Aby przywrócić kapitalizm, sowieckie reżimy rewizjonistyczne musiały zrewidować podstawowe zasady socjalistycznej rewolucji i budowy oraz przejść przez etapy zakamuflowanej kontrrewolucji w okresie 38 lat, od 1953 do 1991 roku. Miarą wielkości Lenina i Stalina jest to, że ich osiągnięcia w ciągu 36 lat socjalistycznej rewolucji i budowy wymagały kolejnego długiego okresu blisko czterech dekad, aby je rozmontować. Stalin spędził w sumie 20 lat na budowie socjalizmu. Rewizjonistycznym renegatom przywrócenie kapitalizmu w Związku Radzieckim zajęło znacznie dłuższy czas.
W tym samym czasie rewizjonistyczne reżimy sprytnie wykorzystały pretekst do ataku na Stalina, aby zaatakować podstawy marksistowsko-leninowskiej teorii i praktyki, a w końcu potępić samego Lenina i cały bieg historii Związku Radzieckiego i ostatecznie zniszczyć Związek Radziecki. Rewizjonistyczni renegaci w swojej przedłużającej się kampanii «de-stalinizacji» obwiniali Stalina poza jego życiem za swoje własne winy i porażki. Na przykład, pogłębili oni biurokratyzm w służbie kapitalistycznej odbudowy, ale nadal obwiniali za to dawno zmarłego Stalina.
Tito z Jugosławii miał wyjątkowy zaszczyt być pionierem nowoczesnego rewizjonizmu. Sprzeciwiając się Stalinowi, odszedł od podstawowych zasad rewolucji i budowy socjalizmu w 1947 roku i otrzymał polityczne i materialne wsparcie z Zachodu. Odmówił podjęcia reformy rolnej i kolektywizacji. Zachował i promował burżuazję poprzez biurokrację i prywatną przedsiębiorczość, zwłaszcza w postaci prywatnych spółdzielni.
Za klucz do socjalizmu uważał nie publiczną własność środków produkcji, planowanie gospodarcze i dalszy rozwój sił wytwórczych, ale natychmiastową decentralizację przedsiębiorstw; tzw. samorząd robotniczy, który w rzeczywistości łączył biurokratyzm i anarchię produkcji; oraz działanie wolnego rynku (w tym towarów importowanych z krajów zachodnich) na istniejącym i zastałym poziomie produkcji. Przedstawiając błędnie leninowską Nową Politykę Ekonomiczną jako model socjalistycznego rozwoju gospodarczego, był pierwszym szefem państwa, który użył imienia Lenina zarówno przeciwko Leninowi, jak i Stalinowi.
Pierwszy etap: Reżim Chruszczowa, 1953-64 r.
Chruszczowowi należy się wyróżnienie jako pionierowi nowoczesnego rewizjonizmu w Związku Radzieckim, pierwszym socjalistycznym kraju w historii ludzkości, oraz jako najbardziej wpływowemu w propagowaniu nowoczesnego rewizjonizmu na skalę światową.
Kariera Chruszczowa jako rewizjonisty u władzy rozpoczęła się w 1953 roku. Był on biurokratycznym pochlebcą i aktywnym uczestnikiem akcji represyjnych w czasach Stalina. Aby zostać pierwszym sekretarzem KPZR i zgromadzić władzę w swoich rękach, nastawił przeciwko sobie zwolenników Stalina i udało mu się doprowadzić do egzekucji Berii po skróconym procesie. Uzależnił się od nowej burżuazji, która powstała z biurokracji i nowej inteligencji.
Już w 1954 roku zreorganizował KPZR tak, by służyła jego ideologicznej i politycznej pozycji. W 1955 r. stanął w obronie Tity przed pamięcią o Stalinie, zwłaszcza w kwestii rewizjonizmu. W 1956 roku przed XX Zjazdem Partii wygłosił swoje «tajne» przemówienie przeciwko Stalinowi, całkowicie negując go jako nie lepszego od krwiożerczego potwora i potępiając «kult osobowości». Kongres oznaczał obalenie dyktatury proletariackiej. W 1957 roku użył sił zbrojnych, aby pokonać głosowanie za jego odwołaniem przez Biuro Polityczne i w ten sposób dokonał zamachu stanu, aby jeszcze bardziej umocnić swoją pozycję.
W 1956 roku antystalinowska diatryba zainspirowała siły antykomunistyczne w Polsce i na Węgrzech do przeprowadzenia powstań. Powstanie węgierskie było silniejsze i bardziej gwałtowne. Chruszczow rozkazał armii radzieckiej stłumić je, głównie dlatego, że węgierskie kierownictwo partyjne dążyło do zerwania politycznych i wojskowych więzi ze Związkiem Radzieckim.
W późniejszym okresie, w całej Europie Wschodniej pozostającej pod wpływem Związku Radzieckiego, stało się jasne, że dla radzieckiej kliki rządzącej było w porządku, aby reżimy satelickie przyjęły reformy zorientowane na kapitalizm (prywatna przedsiębiorczość w rolnictwie, rzemiośle i usługach, rozwiązanie kolektywnych gospodarstw rolnych nawet tam, gdzie reforma rolna została przeprowadzona na wąską skalę i oczywiście wolny rynek), tak jak Jugosławia, po linii antystalinowskiej. Reżimy rewizjonistyczne miały jednak ścisły nakaz pozostania w ramach Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (CMEA) i Układu Warszawskiego.
Nieuformowane sekcje socjaldemokratyczne i drobnomieszczańskie rewizjonistycznych partii rządzących w Europie Wschodniej zaczęły pod kierunkiem Chruszczowa i pod naciskiem sił antykomunistycznych w społeczeństwie wyrzucać prawdziwych komunistów ze stanowisk kierowniczych w państwie i partii. Należy przypomnieć, że tzw. proletariackie partie rządzące były w rzeczywistości fuzjami partii komunistycznych i socjaldemokratycznych wprowadzonych do władzy przez sowiecką Armię Czerwoną. Co najwyżej kilka lat trwała dyktatura proletariacka i socjalistyczna budowa gospodarki, zanim Chruszczow zaczął w 1956 roku egzekwować swoją rewizjonistyczną linię w partiach i reżimach satelickich.
Całkowite zanegowanie Stalina przez Chruszczowa było przedstawiane jako naprawienie kultu osobowości, biurokratyzmu i terroryzmu; i jako warunek wstępny dla rozkwitu demokracji i obywatelskości, szybkiego postępu gospodarczego, który buduje materialne i technologiczne podstawy komunizmu w ciągu dwudziestu lat, pokojowej formy rewolucji społecznej z systemu opartego na wyzysku do systemu pozbawionego wyzysku, odprężenia relacji ze Stanami Zjednoczonymi, rozbrojenia nuklearnego krok po kroku i pokoju światowego, świata bez wojen i broni.
Chruszczow składał gołosłowne deklaracje na temat dyktatury proletariackiej i podstawowych zasad rewolucji i budowy socjalizmu, ale jednocześnie wprowadził zestaw idei, które miały je podważyć. Posłużył się burżuazyjnym populizmem, ogłaszając, że KPZR jest partią całego narodu, a państwo radzieckie państwem całego narodu, wychodząc z antymarksistowskiego założenia, że zadania dyktatury proletariackiej zostały wypełnione. Posługiwał się burżuazyjnym pacyfizmem, deklarując, że możliwe i korzystniejsze dla ludzkości jest opowiedzenie się za pokojowym przejściem do socjalizmu i pokojową konkurencją gospodarczą z mocarstwami kapitalistycznymi w celu uniknięcia nuklearnej zagłady ludzkości; podniesienie pokojowego współistnienia z poziomu polityki dyplomatycznej do poziomu ogólnej linii regulującej wszystkie rodzaje stosunków zewnętrznych Związku Radzieckiego i KPZR; zaprzeczenie brutalnej naturze imperializmu.
W dziedzinie gospodarczej używał imienia Lenina przeciwko Leninowi i Stalinowi, przedstawiając błędnie leninowską Nową Politykę Ekonomiczną jako drogę do socjalizmu, a nie jako środek przejściowy w kierunku budownictwa socjalistycznego. Do pewnego stopnia przeprowadził decentralizację, autonomizował przedsiębiorstwa państwowe, promował prywatne rolnictwo i wolny rynek. Autonomizowane przedsiębiorstwa państwowe stały się odpowiedzialne za własną księgowość kosztów i zysków oraz za podnoszenie płac i premii na podstawie zysków poszczególnych przedsiębiorstw. Powiększono prywatne działki, a duże obszary ziemi (od 50 do 100 hektarów) wydzierżawiono grupom, zwykle gospodarstwom domowym. Rozwiązano wiele stacji traktorowych dla gospodarstw zbiorowych, a maszyny rolnicze przekazano prywatnym przedsiębiorcom. Promowano wolny rynek produktów i usług rolniczych oraz przemysłowych.
W ten sam sposób, w jaki rewizjonistyczna retoryka Chruszczowa pokrywała się z terminologią marksistowsko-leninowską, socjalizm pokrywał się z kapitalistyczną odbudową. Socjalistyczny system produkcji i dystrybucji był jeszcze przez pewien czas dominujący. Tak więc gospodarka radziecka pod rządami Chruszczowa nadal rejestrowała wysokie stopy wzrostu. Ale reżim najbardziej szczycił się wyższym tempem wzrostu w sektorze prywatnym, który korzystał z taniej energii, transportu, narzędzi i innych dostaw z sektora publicznego i któremu przypisywano produkcję towarów ukradzionych z sektora publicznego.
W ramach autonomizacji przedsiębiorstw państwowych menedżerowie uzyskali uprawnienia do zatrudniania i zwalniania pracowników, prowadzenia interesów na terenie Związku Radzieckiego i za granicą; zwiększania własnych pensji, premii i innych przywilejów kosztem pracowników; zmniejszania środków dostępnych na rozwój innych części gospodarki; oraz angażowania się w biurokratyczną korupcję w kontaktach z wolnym rynkiem.
W odniesieniu do prywatnego rolnictwa najgłośniejsza była propaganda twierdząca, że jest ono bardziej produktywne niż gospodarstwa państwowe i kolektywne. Wychwalano odradzających się bogatych chłopów. W rzeczywistości jednak skorumpowani biurokraci oraz prywatni rolnicy i kupcy zmawiali się w zaniżaniu cen i kradzieży produktów (poprzez splądrowanie i hurtowe zgłaszanie towarów jako wadliwych) z gospodarstw kolektywnych i państwowych, aby skierować je na wolny rynek. W końcu Związek Radziecki gwałtownie zmniejszył produkcję rolną i zaczął importować ogromne ilości zboża.
System edukacyjny nadal się rozwijał, powielając masowo nową inteligencję, będącą pod wpływem idei nowoczesnego rewizjonizmu i szukającą na Zachodzie wzorców skutecznego zarządzania i wysokiej jakości dóbr konsumpcyjnych. W sztuce i literaturze wyszydzano socrealizm, a modny był uniwersalny humanizm, pacyfizm i mistycyzm.
Reżim Chruszczowa czerpał prestiż z postępów radzieckiej nauki i techniki, z osiągnięć w technice kosmicznej i z ciągłej budowy gospodarki. Wszystko to nie było możliwe bez wcześniejszej pracy i zgromadzonego kapitału społecznego pod kierownictwem Stalina. Chruszczow zajął się szybkim budowaniem mieszkań i biur, co spodobało się biurokracji.
KPZR i Komunistyczna Partia Chin były głównymi protagonistami w wielkiej debacie ideologicznej. Pomimo krótkiego pojednania Chruszczowa z Tito, Deklaracja Moskiewska z 1957 r. i Oświadczenie Moskiewskie z 1960 r. utrzymywały, że nowoczesny rewizjonizm był głównym niebezpieczeństwem dla międzynarodowego ruchu komunistycznego w wyniku stanowczego i energicznego stanowiska chińskiej i innych partii komunistycznych.
Chruszczow rozszerzył debatę ideologiczną na zakłócenie stosunków między Związkiem Radzieckim a Chinami. W czasie kubańskiego kryzysu rakietowego doszło do jego głośnej konfrontacji z Kennedym. Najpierw przyjął postawę awanturniczą, a następnie przeszedł na pozycję kapitulancką. W odniesieniu do Wietnamu, był przeciwny rewolucyjnej walce zbrojnej narodu wietnamskiego i niechętnie udzielił im ograniczonego wsparcia.
Degradacja radzieckiego przemysłu i załamanie rolnictwa oraz bałamucenie w stosunkach zagranicznych doprowadziły do usunięcia Chruszczowa w zamachu stanu przez klikę Breżniewa. Breżniew został sekretarzem generalnym KPZR, a Kosygin premierem. Ten pierwszy miał ostatecznie objąć stanowisko prezydenta.
Drugi Etap: Reżim Breżniewa, 1964-82
Podczas gdy Chruszczow był zdecydowanie antystalinowski, Breżniew dokonał ograniczonej i częściowej «rehabilitacji» Stalina. Jeśli połączymy to z recentralizacją biurokracji i przedsiębiorstw państwowych, które wcześniej zostały zdecentralizowane, oraz środkami represji podjętymi przeciwko proimperialistycznej i antykomunistycznej opozycji, do której wcześniej zachęcał Chruszczow, to mogłoby się wydawać, że Breżniew przywracał politykę Stalina.
W rzeczywistości reżim Breżniewa był w całości antystalinowski, w odniesieniu do kontynuacji linii promowania chruszczowowskich kapitalistycznych reform w gospodarce oraz linii rozwijania zdolności ofensywnych «do obrony Związku Radzieckiego poza jego granicami.» Fałszywe jest więc stwierdzenie, że 18-letni reżim Breżniewa był przerwaniem antystalinowskiej linii rozpoczętej przez Chruszczowa.
Istnieje jednak błąd ideologiczny, który stawia zarówno Chruszczowa, jak i Breżniewa po stronie Stalina. Jest nim przedwczesne ogłoszenie końca klas wyzyskujących i walki klasowej, z wyjątkiem tej między wrogiem a ludem. Linia ta służyła do zaciemniania i zaprzeczania istnieniu już znacznej i rosnącej burżuazji w społeczeństwie radzieckim oraz do usprawiedliwiania środków represyjnych wobec tych, których uznano za wrogów ludu radzieckiego za to, że sprzeciwiali się rządzącej kliki.
Pod przywództwem Breżniewa reformy zorientowane na kapitalizm Chruszczowa były mocno forsowane przez tandem Breżniew-Kosygin. Socjalizm został w pełni przekształcony w kapitalizm monopolu państwowego, a dominujący skorumpowani biurokraci nie tylko zwiększali swoje oficjalne dochody i przywileje, ale także zdobywali swoje łupy poprzez zmowę z prywatnymi przedsiębiorcami, a nawet syndykatami przestępczymi w dojeniu przedsiębiorstw państwowych. Na coraz szerszą skalę, dobra handlowe produkowane przez przedsiębiorstwa państwowe były sprzedawane po zaniżanych cenach, rabowane lub uznawane za wadliwe tylko po to, aby przekazać je prywatnym przedsiębiorcom na wolny rynek.
Umowy sprzedaży i kupna zawierane z kapitalistycznymi firmami za granicą stały się wielkim źródłem łapówek dla urzędników państwowych, którzy deponowali je na tajnych kontach bankowych za granicą. Istniał też prężny czarny rynek dewiz i towarów przemycanych z Zachodu przez Europę Wschodnią, republiki bałtyckie i południowe.
Korupcja biurokratów i prywatnych kapitalistów dyskredytowała rewizjonistyczną partię rządzącą i reżim na różnych szczeblach. Pod koniec reżimu Breżniewa szacowano, że w prywatną przedsiębiorczość zaangażowanych było już 30 milionów osób. Wśród nich byli członkowie rodzin urzędników państwowych i partyjnych. Sami członkowie rodziny Breżniewa ściśle współpracowali z prywatnymi firmami i syndykatami przestępczymi w skandalicznych, szemranych interesach.
Przedsiębiorstwa państwowe niezbędne do zapewnienia środków finansowych dla stale rosnącej centralnej biurokracji radzieckiej i do wyścigu zbrojeń zostały zcentralizowane. Kompleks wojskowo-przemysłowy szybko się rozrastał i pochłaniał co roku znacznie więcej niż ostrożnie szacowane 20 procent sowieckiego budżetu. Reżim Breżniewa miał obsesję na punkcie osiągnięcia parytetu militarnego ze swoim supermocarstwowym rywalem, Stanami Zjednoczonymi.
Ogromne państwo radzieckie, które mogło wygenerować nadwyżkę dochodów do ponownego zainwestowania w bardziej wydajną i rozszerzoną produkcję cywilną podstawowych i niepodstawowych dóbr konsumpcyjnych, zmarnowało fundusze na import wysokiej klasy dóbr konsumpcyjnych dla górnych pięciu procent populacji (nowej burżuazji), na rosnące ilości importowanego zboża, na kompleks wojskowo-przemysłowy i wyścig zbrojeń, na utrzymanie i wyposażenie pół miliona żołnierzy w Europie Wschodniej oraz na inne zobowiązania zagraniczne w trzecim świecie. Wśród zobowiązań, które powstały z powodu rywalizacji mocarstw, była pomoc dla narodu wietnamskiego w wojnie wietnamskiej, Kuby, Angoli i Nikaragui. Wśród zobowiązań, które powstały z powodu czystego awanturnictwa sowieckiego socjal-imperializmu, było wysłanie ogromnej liczby sowieckich wojsk i sprzętu do Afganistanu w czasie, gdy Związek Radziecki był już wyraźnie w poważnych kłopotach gospodarczych i finansowych.
Twarda waluta na import zboża i wysokiej jakości towarów konsumpcyjnych pochodziła ze sprzedaży około 10 procent radzieckiej produkcji ropy naftowej krajom zachodnim oraz z dochodów ze sprzedaży wojskowej krajom produkującym ropę naftową na Bliskim Wschodzie.
Reżim Breżniewa używał «marksistowsko-leninowskiej» frazeologii, aby ukryć i legitymizować wzrost kapitalizmu w Związku Radzieckim. Wobec przeciwników reżimu stosowano środki represji, w tym pretekst do zamknięcia w zakładzie psychiatrycznym. Środki te służyły wzrostowi biurokratycznego monopolistycznego kapitalizmu i stanowiły przejaw socjalfaszyzmu. Reżim Breżniewa przedstawił światu przewrotną reinterpretację dyktatury proletariackiej i internacjonalizmu proletariackiego, ogłaszając doktrynę Breżniewa o «ograniczonej suwerenności» i skoncentrowanej na Sowietach «międzynarodowej dyktaturze proletariackiej» przy okazji sowieckiej inwazji na Czechosłowację w 1968 roku. To również przy tej okazji Związek Radziecki został nazwany socjal-imperialistycznym, socjalistycznym w słowach i imperialistycznym w czynach.
Z taką samą arogancją Breżniew rozmieścił setki tysięcy wojsk sowieckich wzdłuż granicy chińsko-sowieckiej.
Związek Radziecki pod rządami Breżniewa próbował trzymać w ryzach swoich satelitów w Europie Wschodniej w ramach Układu Warszawskiego. Dlatego też musiał wydać wiele środków własnych i satelitów na utrzymanie i wyposażenie pół miliona wojsk radzieckich w Europie Wschodniej. Najwyraźniej rewizjonistyczne partie i reżimy rządzące nie rozwijały żywego uczestnictwa i lojalności proletariatu i ludu poprzez postęp socjalistyczny, ale utrzymywały go w niewoli poprzez środki biurokratyczne i wojskowe w imię socjalizmu.
Związek Radziecki pod rządami Breżniewa promował zasadę «międzynarodowego podziału pracy» w ramach CMEA. Oznaczało to wymuszenie neokolonialnej specjalizacji w pewnych gałęziach produkcji przez poszczególne kraje członkowskie inne niż Związek Radziecki. Stosunki między Związkiem Radzieckim a innymi krajami członkowskimi CMEA nie różniły się od stosunków między imperializmem a półkoloniami. To zahamowało wszechstronny rozwój gospodarek narodowych większości krajów członkowskich, chociaż niektóre podstawowe gałęzie przemysłu zostały zbudowane i nadal są budowane.
W końcu Związek Radziecki zaczął czuć się poszkodowany, że musi dostarczać ropę po cenach niższych niż na rynku światowym i w zamian otrzymywać towary gorszej jakości. W związku z tym stale dokonywał korekt w górę cen dostaw ropy do państw klienckich CMEA. W tym samym czasie w krajach Europy Wschodniej przez długi czas utrzymywała się niechęć do tandetnego sprzętu i innych towarów, które otrzymywały one od Związku Radzieckiego po naprawdę zawyżonych cenach.
Przed latami 70. Związek Radziecki zachęcał do kapitalistycznych reform w swoich wschodnioeuropejskich satelitach, ale zdecydowanie zniechęcał do wszelkich prób opuszczenia Układu Warszawskiego przez te satelity. Na początku lat 70. sam Związek Radziecki chciał odprężenia stosunków ze Stanami Zjednoczonymi, trzymania się traktowania jako «narodu najbardziej uprzywilejowanego» (MFN), uzyskania dostępu do nowych technologii i pożyczek zagranicznych od Stanów Zjednoczonych i innych krajów kapitalistycznych. Jednakże w 1972 roku reżim Breżniewa został odrzucony przez poprawkę Jacksona-Vannika, która odmówiła Związkowi Radzieckiemu statusu MFN za zapobieganie żydowskiej emigracji. Następnie reżim dalej zachęcał swoich wschodnioeuropejskich satelitów do zawierania umów gospodarczych, finansowych i handlowych z krajami kapitalistycznymi.
Przez większą część lat 70-tych, te rządzone przez rewizjonistów kraje uzależniły się od zachodnich inwestycji, pożyczek i towarów konsumpcyjnych. Na początku lat 80-tych większość z nich popadła w poważne kłopoty gospodarcze w wyniku nasilenia się wewnętrznych problemów gospodarczych i trudności w radzeniu sobie z obciążeniem zadłużeniem, które w większości przypadków w przeliczeniu na jednego mieszkańca było nawet gorsze niż w przypadku Filipin. Będąc odpowiedzialnymi za politykę gospodarczą i biurokratyczną korupcję, rewizjonistyczne partie i reżimy rządzące skompromitowały się w oczach szerokich mas ludności i coraz bardziej antysowieckiej i antykomunistycznej inteligencji. Proradzieckie partie rządzące w Europie Wschodniej zawsze były narażone na zarzuty politycznej marionetkowości, zwłaszcza ze strony antykomunistycznych zwolenników nacjonalizmu i religii. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych partie te wyraźnie zdegenerowały się od wewnątrz w sposób wszechstronny poprzez burżuazyjny i stawały się w coraz większym stopniu przedmiotem społecznej pogardy.
Stany Zjednoczone nie przestawały wymachiwać perspektywą uzyskania statusu MFN i innych ustępstw gospodarczych wobec Związku Radzieckiego. Za każdym razem Stany Zjednoczone były w stanie uzyskać coś od Związku Radzieckiego, jak na przykład zobowiązanie do przestrzegania porozumienia helsińskiego (mającego zapewnić ochronę prawną dysydentom w Związku Radzieckim) i projekt traktatu o ograniczeniu zbrojeń strategicznych, ale nigdy nie dały ustępstw, których chciał Związek Radziecki. Stany Zjednoczone po prostu chciały, aby zimna wojna trwała nadal, aby skłonić lub zmusić Związek Radziecki do marnowania zasobów na wyścig zbrojeń. Jedynym znaczącym ustępstwem, jakie Związek Radziecki nadal uzyskiwał, był zakup zboża i związany z nim kredyt handlowy.
Kiedy w połowie lat 80. kierownictwo KPF postanowiło zbadać i poszukać relacji z radzieckimi i wschodnioeuropejskimi partiami rządzącymi, istniało błędne założenie, że następcy Breżniewa będą podążać za antyimperialistyczną linią w zimnej wojnie dwóch supermocarstw. Dlatego też dokument o polityce w sprawie Związku Radzieckiego i Europy Wschodniej wychwalał linię Breżniewa w hiperbolicznych słowach.
Chociaż reżim Gorbaczowa prowadził gorszą politykę rewizjonistyczną niż jego poprzednik, był dobrym źródłem informacji na temat głównego i zasadniczego charakteru reżimu Breżniewa w szerokim zakresie zagadnień. Wykorzystując te informacje z krytycznego marksistowsko-leninowskiego punktu widzenia, możemy łatwo podsumować reżim Breżniewa i jednocześnie poznać antysocjalistyczny i antykomunistyczny kierunek reżimu Gorbaczowa w latach 1985-88.
Trzeci i ostatni etap: Reżim Gorbaczowa, 1985-91
Reżim Gorbaczowa w latach 1985-1991 stanowił trzeci i ostatni etap antymarksistowskiej i antysocjalistycznej rewizjonistycznej kontrrewolucji mającej na celu przywrócenie kapitalizmu i burżuazyjnej dyktatury.
Obejmowała ona uprzednie rozwiązanie rządzących partii i reżimów rewizjonistycznych w Europie Wschodniej, wchłonięcie Niemiec Wschodnich przez Niemcy Zachodnie i wreszcie delegalizację i wywłaszczenie KPZR oraz rozpad Związku Radzieckiego, po wątpliwej próbie zamachu stanu dokonanej przez ludzi mianowanych przez Gorbaczowa na najwyższe stanowiska państwowe i partyjne obok jego samego.
Kontrrewolucja została przeprowadzona w sposób względnie pokojowy. Wszak degeneracja od socjalizmu do kapitalizmu postępowała przez 38 lat. W ciągu ostatnich sześciu lat skorumpowani biurokraci podszywający się pod komunistów byli gotowi zrzucić maski, zadeklarować się jako byli komuniści, a nawet antykomuniści z dnia na dzień i współpracować z długoletnimi antykomunistami wśród inteligencji i pokrzywdzonych szerokich mas ludowych w tworzeniu reżimów, które były otwarcie burżuazyjne i antysocjalistyczne.
Ponieważ były one manipulowane i kierowane przez wielką burżuazję i antykomunistyczną inteligencję, masowych powstań w Europie Wschodniej w 1989 roku nie można po prostu i całkowicie opisać jako demokratycznych, chociaż nie można również zaprzeczyć, że szerokie masy ludzi, w tym klasa robotnicza i inteligencja, były naprawdę poszkodowane i powstały. O wiele większe masowe akcje, które wyniosły do władzy Mussoliniego i Hitlera, czy też lincze rozpętane przez indonezyjskich faszystów w celu zmasakrowania komunistów w 1965 roku nie czynią ruchu faszystowskiego demokratycznym. Określając charakter ruchu masowego, bierzemy pod uwagę nie tylko wielkość masowego uczestnictwa, ale także rodzaj zaangażowanego przywództwa klasowego. W przeciwnym razie okresowe wiece wyborcze burżuazyjnych partii reakcyjnych, które odsuwają robotników i chłopów od władzy, czy nawet masowe powstanie Edsa połączone z buntem wojskowym w 1986 r. byłyby uznane za całkowicie demokratyczne, bez koniecznych kwalifikacji dotyczących klasowego przywództwa.
Możliwe jest powstanie i powodzenie masowych powstań bez użycia przemocy, gdy ich celem nie jest rzeczywista fundamentalna zmiana wyzyskującego systemu społecznego, gdy jeden zestaw biurokratów jest po prostu zastępowany przez inny zestaw, a urzędujący zestaw biurokratów nie ma nic przeciwko zmianie administracji. Tylko w Rumunii doszło do rozlewu krwi, ponieważ nie mieściła się ona w całości w ramach reorganizacji przeprowadzonej przez Gorbaczowitów w latach 1987-1989 w Europie Wschodniej. Ceaucescu opierał się zmianom, podobnie jak w mniejszym stopniu Honecker. W trakcie rozpadu KPZR i Związku Radzieckiego antykomunistyczna kombinacja Gorbaczowa i Jelcyna po prostu wydała dekrety i nawet nie zadała sobie trudu, by wyczarować jakiekolwiek pozory powszechnego zapotrzebowania w postaci ogromnych masowych powstań. Jako ostatni rewizjonistyczny władca Związku Radzieckiego, Gorbaczow mógł przyspieszyć zniszczenie KPZR i Związku Radzieckiego ze względu na wcześniejszą pracę Chruszczowa i Breżniewa. To, co zrobił w swoim krótkim reżimie, to przede wszystkim zaangażowanie się w systematyczną kampanię oszustwa. Opisywał swój reżim jako zaangażowany w odnowę socjalizmu, a jednocześnie zachęcał siły kapitalistycznej odbudowy do wykonywania swojej pracy pod hasłami demokracji i reformy gospodarczej.
Od czasu do czasu składał gołosłowne deklaracje na temat marksizmu-leninizmu i socjalizmu oraz często protestował, że jest przekonanym komunistą. W końcu jednak otwarcie ujawnił się jako antykomunista. W swoim ostatnim orędziu jako prezydent Związku Radzieckiego, 25 grudnia 1991 roku, użył języka imperialistów z czasów zimnej wojny, aby opisać swoje główne osiągnięcie, którym było «uwolnienie» ludzi od «totalitaryzmu» i «ucywilizowanie» tego, co nazwał «niecywilizowanym» państwem i narodem radzieckim.
Kładąc ideologiczne fundamenty swojego reżimu, Gorbaczow wrócił do ostrego antystalinizmu Chruszczowa i określił okres Breżniewa jako przerwanie pracy zapoczątkowanej przez Chruszczowa. Zrehabilitował Bucharina i postawił go jako źródło mądrości dla «reform gospodarczych».
Dla Gorbaczowa i jego kolegów na różnych szczeblach KPZR i państwa modne stało się określanie siebie mianem «liberalnych komunistów» i atakowanie – pod pozorem całkowitej antychrześcijańskości i przedstawiania Stalina jako gorszego od Hitlera – całego przebiegu historii Związku Radzieckiego. Wysuwali propozycje w abstrakcyjnych, ponadklasowych, uniwersalistycznych, humanistycznych i ahistorycznych terminach i czerpali z socjaldemokracji i burżuazyjnego liberalizmu, aby oczerniać, odchodzić i atakować teorię marksistowsko-leninowską oraz stanowisko rewolucji proletariackiej.
Gorbaczow i jego współpracownicy systematycznie przyjmowali jawnych antykomunistycznych «doradców» i umieszczali antykomunistów w różnych gałęziach rządu, Zjeździe Deputowanych Ludowych, instytutach i środkach masowego przekazu, aby produkować nieustanny strumień antykomunistycznej propagandy. Gorbaczow sam przejął inicjatywę w ośmieszaniu stanowiska rewolucji proletariackiej jako przestarzałego, a marksizmu-leninizmu jako nieposiadającego monopolu na prawdę i zdobył uwielbienie urzędników, ideologów i publicystów ze Stanów Zjednoczonych i innych krajów kapitalistycznych, ponieważ używał języka socjaldemokracji i burżuazyjnego liberalizmu, a ostatecznie amerykańskiej terminologii zimnej wojny.
«Głasnost»
Główną i zasadniczą cechą «głasnosti» (otwartości) było crescendo propagandy antykomunistycznej. Pole propagandy zostało zmonopolizowane przez antykomunizm. Wyrażał się on w najróżniejszy sposób, nowoczesny rewizjonistyczny, socjaldemokratyczny, burżuazyjno-liberalny, populistyczny, nacjonalistyczny, faszystowski, religijny, rasistowski i czysto cyniczny. Pluralizm antykomunistycznych idei, w tym tych najbardziej antydemokratycznych, określano mianem demokracji. Ale kluczową ideą w wirze antykomunistycznej propagandy było opowiadanie się za kapitalizmem i burżuazyjnym liberalizmem. Gorbaczow zaatakował Stalina, aby móc przez implikację zaatakować Lenina, teorię marksistowsko-leninowską i cały bieg historii Związku Radzieckiego. Ale jego podkomendni wyraźnie atakowali to wszystko w całym okresie Gorbaczowa.
Po wyeliminowaniu w najbardziej niedemokratyczny sposób breżniewowskich pozostałości w Biurze Politycznym, zastępując ich w czasie zagranicznych podróży lub strącając na niższe szczeble partyjnej i państwowej biurokracji, Gorbaczow zagrał w środku pomiędzy «konserwatywnym» Ligaczowem, który akceptował «pierestrojkę», ale nie «głasnost», a «radykalnie postępowym» Jelcynem, który z zapałem głosił zarówno «głasnost», jak i «pierestrojkę». Następnie w 1987 roku wykorzystał Ligaczowa, aby wypchnąć Jelcyna z Biura Politycznego i pozwolić temu ostatniemu na kontynuowanie współpracy w atakowaniu KPZR z zewnątrz.
W latach poprzedzających rok 1989 antykomunistyczni zwolennicy Gorbaczowa wymyślali wszelkiego rodzaju kłamstwa przeciwko socjalistycznemu biegowi historii Związku Radzieckiego i jego wielkim proletariackim przywódcom oraz domagali się rehabilitacji kontrrewolucjonistów i uwolnienia wszelkiego rodzaju potworów. Ludzie byli karmieni wszelkimi złudzeniami na temat lepszego życia w kapitalizmie. W 1989 roku zorganizował nowy sowiecki Kongres Deputowanych Ludowych zdominowany przez antykomunistyczną inteligencję, z której większość początkowo była formalnie komunistami, ale ostatecznie zadeklarowała się jako ekskomuniści, a nawet antykomuniści. Kongres od samego początku obejmował prominentnych antykomunistów o długim stażu.
Na początku 1990 roku Gorbaczow wykorzystał kongres do pozbawienia władzy KPZR i nadania mu autokratycznych uprawnień prezydenckich. Jesienią 1990 r. przyjął postawę, w której stanął po stronie «konserwatystów» w KPZR i państwie przeciwko «radykalnym postępowcom» Jakowlewowi i Szewardnadze. Jednocześnie jednak zgodził się na postawienie pod znakiem zapytania suwerenności Związku Radzieckiego w drodze referendum na początku 1991 roku.
W powszechnym głosowaniu w referendum opowiedziano się za zachowaniem Związku Radzieckiego. Ale znowu zgodził się z siłami nacjonalistycznymi w poszczególnych republikach na nowy «traktat związkowy», którego warunki (jak posiadanie oddzielnych armii i walut, itp.) oznaczały rozpad Związku Radzieckiego. W tym okresie przed rzekomym przewrotem dla ratowania Związku Radzieckiego, Gorbaczow ogłosił, że podkreślanie roli proletariatu było błędem i że zamierza rozwiązać KPZR i założyć partię socjaldemokratyczną.
Chociaż w rzekomym zamachu stanu dokonanym przez mianowanych przez Gorbaczowa w dniach 19-22 sierpnia 1991 roku uczestniczyło tylko kilku spiskowców, Gorbaczow i Jelcyn współpracowali przy wykorzystaniu go jako pretekstu do rozwiązania całej KPZR i Kongresu Deputowanych Ludowych ZSRR. Mimo że Konstytucja Radziecka i Związek Radziecki nadal istniały, a sam Gorbaczow miał kadencję prezydencką trwającą do 1995 roku, zadekretował rozwiązanie Związku Radzieckiego i zrezygnował z niego na rzecz Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP), która nadal znajdowała się w planach. Tak więc, głosząc hasła demokracji, antykomunistyczny duet Gorbaczow i Jelcyn autokratycznie wydawał dekrety, popełniał najbardziej antydemokratyczne czyny i przeprowadził własny pucz przeciwko państwu radzieckiemu.
W pierwszej kolejności i w ostatecznym rozrachunku «głasnost» została wymyślona przez monopolistyczną burżuazję biurokratyczną, aby utorować drogę do otwartego zainstalowania dyktatury klasy burżuazyjnej. Po tym, jak wszyscy zaczęli bić w bębny na rzecz przywrócenia kapitalizmu i dyktatury klasy burżuazyjnej, wrzawa drobnomieszczaństwa na temat «demokracji» ucichła. Monopolistyczna burżuazja biurokratyczna nadal kontroluje dźwignie władzy politycznej i gospodarki, podczas gdy drobnomieszczaństwo jest zdegradowane do gorszego życia w masowym bezrobociu, frustracji i nędzy.
«Pierestrojka»
Pierestrojka w rzeczywistości oznaczała kapitalistyczną restrukturyzację oraz dezorganizację i załamanie produkcji, pomimo deklaracji o odnowieniu socjalizmu i podniesieniu produkcji poprzez lepsze zarządzanie, kampanii przeciwko alkoholizmowi i absencji, wyższych płacach i dostępności krajowych i importowanych dóbr konsumpcyjnych, wyższych zysków dla prywatnych przedsiębiorców, rozbudowy i przebudowy środków produkcji oraz przekształcenia przedsiębiorstw wojskowych w cywilne.
Główną linią pierestrojki była prywatyzacja i urynkowienie gospodarki przez inwestorów krajowych i zagranicznych. Jeden plan po drugim (500-dniowy plan Szatalina, Wielki Targ, itd.) był rozważany i uzależniony od bezpośrednich inwestycji zagranicznych i pożyczek, ponieważ zniknęły krajowe oszczędności, a realne dochody ludzi zostały obniżone przez inflację spowodowaną niefrasobliwym drukowaniem pieniędzy przez Moskwę i żłobieniem cen na wolnym rynku. Wolnorynkowcy kupowali tanio lub okradali przedsiębiorstwa państwowe i opróżniali państwowe magazyny. W ten sposób ludzie zostali zmuszeni do kupowania na wolnym rynku.
Wśród prywatnych przedsiębiorstw najbardziej preferowane były spółki joint venture (spółki akcyjne) z inwestorami zagranicznymi oraz prywatne spółdzielnie. Wchodząc w spółki joint venture z zagranicznymi inwestorami, głównie w zakresie importu dóbr konsumpcyjnych oraz ich przepakowywania lub montażu, wysocy biurokraci partii rządzącej i państwa oraz członkowie ich rodzin przywłaszczali sobie majątek państwowy i czerpali z zagranicznych pożyczek w czymś, co można uznać za jedną z największych operacji insiderskich i kradzieży menedżerskich w całej historii kapitalizmu. Te joint ventures nie różniły się niczym od wielkich operacji kompradorskich wysokich biurokratów na Filipinach i w wielu innych krajach trzeciego świata. Jednak najbardziej rozpowszechnioną formą działalności były prywatne spółdzielnie o różnej skali w przemyśle, rolnictwie i usługach. Ich działalność obejmowała przekierowanie towarów i usług z państwa do sektora prywatnego, małą i średnią produkcję prywatną oraz prywatny eksport jakichkolwiek towarów radzieckich, w tym ropy naftowej i broni, a także import wysokiej klasy dóbr konsumpcyjnych, takich jak samochody, komputery, magnetowidy itp. Co najmniej 50 milionów ludzi z 290 milionowej populacji było zarejestrowanych jako członkowie małych, średnich i dużych prywatnych spółdzielni. Wiele osób wstępowało do tych prywatnych spółdzielni choćby po to, by uzyskać dostęp do podstawowych towarów, które zniknęły ze znacznie tańszych sklepów państwowych.
Kapitalistyczna restrukturyzacja czy reformy gospodarcze nie pobudziły produkcji i nie poprawiły jakości towarów, ale pogłębiły załamanie produkcji i przyniosły niedobór najbardziej niezbędnych towarów. Jednak to zmarłego dawno Stalina rewizjonistyczna i imperialistyczna propaganda obwinia za chaos gospodarczy wywołany przez pierestrojkę. Skorumpowani biurokraci, którzy nadal nazywali się komunistami, w bardziej skandaliczny sposób niż kiedykolwiek wcześniej współpracowali z prywatnymi biznesmenami przy plądrowaniu gospodarki.
Od 1988 do 1990 roku Gorbaczow zwiększył podaż pieniądza o ponad 50 procent, nawet gdy z roku na rok produkcja spadała o 10-20 procent lub gorzej, a w samym 1991 roku zwiększył podaż pieniądza o ponad 100 procent przy spadku produkcji o ponad 20 procent. Reżim Gorbaczowa musiał nadal drukować pieniądze, aby utrzymać centralną biurokrację i wojsko w obliczu inflacji, korupcji, nacjonalistycznej odmowy republik przesyłania podatków i dewiz do centrum, konfliktów etnicznych i uzasadnionych strajków robotniczych.
Na początku rządów Gorbaczowa zadłużenie zagraniczne Związku Radzieckiego wynosiło zaledwie 30 mld USD. Poprzednie reżimy nie były w stanie pożyczać więcej ze względu na rywalizację amerykańsko-sowiecką w ramach zimnej wojny. W ciągu zaledwie sześciu lat reżim Gorbaczowa zdołał podnieść poziom zadłużenia zagranicznego do 81 mld USD (według sprawozdania radzieckiego banku centralnego dla Międzynarodowego Funduszu Walutowego) lub do 100 mld USD (według sprawozdania radzieckiego banku centralnego dla Grupy Siedmiu). W ostatnim roku 1991 Związek Radziecki pożyczył 44 mld USD. Wobec załamania produkcji środki zagraniczne zostały wykorzystane głównie na finansowanie importu dóbr konsumpcyjnych i czystego biurokratycznego złodziejstwa pod przykrywką wspólnych przedsięwzięć. Związek Radziecki stał się praktycznie neokolonią Niemiec, które stały się jego głównym wierzycielem i dostawcą. Niemcy odpowiadały za największą część zagranicznych dostaw i inwestycji (co najmniej 30 procent w 1991 roku) w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej. Duch Hitlera nie może być bardziej zadowolony z sukcesu niemieckiej wielkiej burżuazji. Nastąpiła reakcja łańcuchowa zamknięcia przedsiębiorstw państwowych z powodu braku paliwa, części zamiennych i surowców; przekierowanie środków na import produktów zagranicznych; brak zamówień na zakupy; prywatne zawłaszczenie majątku i funduszy państwowych poprzez prawdziwe lub fałszywe joint venture. Rolnictwo również ucierpiało z powodu braku środków produkcji i transportu. Konwersja przedsiębiorstw wojskowych na cywilne była znikoma. Kompleks wojskowo-przemysłowy nadal wysysał duże ilości zasobów. Podobnie jak w Europie Wschodniej, gospodarka w Związku Radzieckim rozpadła się, a każda jej część odrzuciła wcześniejsze korzyści ze współpracy i próbowała zawrzeć niekorzystne umowy z burżuazją za granicą.
Pojawiło się masowe bezrobocie. Hiperinflacja zaczęła przekraczać 200 procent przed rozpadem Związku Radzieckiego i spodziewano się, że będzie rosła jeszcze szybciej po zaprzestaniu kontroli cen zaplanowanej przez Jelcyna na 2 stycznia 1992 roku. Już wtedy ponad 100 milionów ludzi radzieckich żyło poniżej granicy ubóstwa. Najbardziej poszkodowani byli emeryci, dzieci, młodzież, kobiety, bezrobotni i osoby o niskich dochodach. Powszechny był brak lub niedostatek artykułów pierwszej potrzeby. Podobnie jak w 1990 roku, przywódcy kapitalistycznej restauracji bezwstydnie błagali o pomoc żywnościową z zagranicy w 1991 roku. Za każdym razem, przy przekazywaniu pomocy żywnościowej dochodziło do korupcji, ponieważ żywność była kierowana na wolny rynek.
«Nowe myślenie»
Kluczowym elementem «nowego myślenia» Gorbaczowa o stosunkach międzynarodowych była «de-ideologizacja», która w rzeczywistości oznaczała całkowite odrzucenie stanowiska klasy proletariackiej i proletariackiego internacjonalizmu oraz kapitulację wobec imperializmu pod pozorem współpracy. Gorbaczow twierdził, że gwałtowna natura imperializmu zmieniła się na pokojową, a ludzkość ma integralne interesy i ponadklasowe obawy dotyczące broni masowego rażenia, ekologii i innych kwestii. «De-ideologizacja» Gorbaczowa oznaczała w rzeczywistości całkowite odrzucenie stanowiska klasy proletariackiej i przyjęcie stanowiska klasy burżuazyjnej. Wszyscy marksiści uznają wspólne interesy ludzkości i pochód ludzkiej cywilizacji; a jednocześnie fakt, że świat i poszczególne społeczeństwa są zdominowane przez imperialistyczne i lokalne klasy reakcyjne i że historyczna walka klasowa między burżuazją a proletariatem wciąż trwa. To, co zrobił Gorbaczow, to użycie abstrakcyjnych, uniwersalistycznych i ponadklasowych terminów, aby przesłonić tę historyczną walkę klas i znaleźć wspólną sprawę z imperializmem.
Za najważniejszy materiał budowlany w stosunkach międzynarodowych uznał «uzasadnione interesy narodowe» państw. Po 70. rocznicy Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej ograniczył międzynarodową działalność Związku Radzieckiego związaną ze współpracą z krajami trzeciego świata oraz organizacjami i ruchami antyimperialistycznymi. Jego prominentni doradcy zaproponowali również, aby międzynarodowe organizacje ludowe finansowane przez organizacje sowieckie mogły połączyć się ze swoimi odpowiednikami finansowanymi przez siły kapitalizmu, tworząc większe organizacje «nieideologiczne». To, co mieli na myśli, to oczywiście jawna kapitulacja wobec ideologii imperialistycznej.
Gorbaczow głosił zasadę pokojowego współistnienia państw, niezależnie od ideologii i systemu społecznego. Odrzucił doktrynę Breżniewa i podkreślił, że inne kraje, jak również partie komunistyczne mogą decydować o sobie. Ale był hipokrytą, ponieważ jego agenci zajęli się reorganizacją, a następnie zniszczeniem rządzących partii i reżimów w Europie Wschodniej.
Wzywał do zakończenia zimnej wojny, do przyspieszonego rozbrojenia jądrowego i redukcji sił konwencjonalnych oraz do rozwiązania NATO i Układu Warszawskiego. Traktaty o redukcji zbrojeń zawierano szybciej niż w jakimkolwiek poprzednim okresie zimnej wojny. Reżim Gorbaczowa podjął wszystkie te działania w próżnej nadziei na przyciągnięcie zagranicznych inwestycji i nowych technologii, które miałyby wzmocnić radziecką gospodarkę. Ale Grupa Siedmiu stanęła na stanowisku, że nie będzie wyrzucać dobrych pieniędzy za marne i wspierać coraz bardziej podupadłej i skorumpowanej gospodarki biurokratycznej.
Pod przewodnictwem Gorbaczowa Związek Radziecki współpracował ze Stanami Zjednoczonymi i innymi krajami w rozwiązywaniu tak zwanych regionalnych konfliktów zbrojnych, takich jak te w Iranie i Iraku, Afganistanie, Angoli i Nikaragui. Związek Radziecki zobowiązał się do jednostronnego wycofania sił zbrojnych w Europie Wschodniej i zjednoczenia Niemiec w zamian za pomoc gospodarczą Zachodu w postaci inwestycji bezpośrednich, pożyczek, transferu technologii i akomodacji handlowych. Spośród mocarstw kapitalistycznych Niemcy udzieliły największej pomocy w postaci pożyczek, artykułów konsumpcyjnych i pomocy mieszkaniowej dla wojsk radzieckich powracających z Europy Wschodniej. Ale nawet fundusze przekazane na zakwaterowanie tych wojsk stały się przedmiotem sowieckiej niegospodarności i kradzieży.
Już w 1987 roku rewizjonistyczne partie i reżimy rządzące w Europie Wschodniej były nakłaniane do reorganizacji i umieszczenia Gorbaczowców na szczycie zamiast Breżniewowców. Wewnątrz i na zewnątrz partii rządzących i reżimów krążyła również informacja, że Związek Radziecki jest zdecydowany wycofać swoje siły z Europy Wschodniej i nie ingerować w to, co będzie się działo w tym regionie. Tak więc siły antykomunistyczne z wyprzedzeniem wiedziały, co mogą zrobić w nowych okolicznościach. Mogły grać na prawdziwych skargach ludzi i obalić już i tak mocno zdyskredytowane partie rządzące i reżimy.
Kryzys społeczno-gospodarczy i polityczny różnych reżimów rewizjonistycznych oraz powszechna świadomość, że Związek Radziecki nie jest już zainteresowany utrzymaniem Układu Warszawskiego i kontrolowanej przez ruble CMEA, stanowiły dla sił antykomunistycznych wystarczający grunt do aktywizacji i wzrostu. Coraz wyraźniejszy w latach 1987-1989 przekaz, że Związek Radziecki nie będzie interweniował w żadne działania ludowe przeciwko lokalnym reżimom, dał siłom antykomunistycznym pewność, że będą dążyć do ich obalenia. Co najważniejsze, przytłaczająca większość rewizjonistycznych biurokratów w partii rządzącej i państwie (z wyjątkiem kilku, takich jak Ceaucescu, który był względnie niezależny od KPZR, oraz Honeckera i Żychowa, którzy byli długoletnimi breżniewowcami) była nazbyt chętna, by zrzucić komunistyczne maski, zachować swoje przywileje, wykorzystać nowe możliwości i uniknąć gniewu i tak już pokrzywdzonego ludu.
W krytycznych odniesieniach tej dyskusji do odpowiedzialności reżimu Gorbaczowa i wschodnioeuropejskich reżimów satelickich za upadek tego ostatniego, nie powinno być nieporozumień, że życzymy sobie, aby pewna polityka lub pewien bieg wydarzeń potoczyły się inaczej. W tym miejscu opisujemy jedynie ostatni etap demaskowania i samozniszczenia rewizjonistycznych partii i reżimów.
Obok zniszczenia KPZR i Związku Radzieckiego, największą przysługą, jaką reżim Gorbaczowa wyświadczył mocarstwom kapitalistycznym, było szybkie oddanie im Europy Wschodniej oraz zniszczenie Układu Warszawskiego i Wspólnoty Gospodarczej Państw Europy Zachodniej.
W ostatnim roku swojego istnienia Związek Radziecki pod rządami Gorbaczowa wspierał Stany Zjednoczone w prowadzeniu wojny napastniczej w rejonie Zatoki Perskiej i w utwierdzaniu się w przekonaniu, że jest bezkonkurencyjnym policjantem świata.
Gorbaczow w pełni ujawnił się w 1991 roku. Destrukcyjne konsekwencje jego przywództwa dla Związku Radzieckiego stały się bardzo jasne. Dla każdego rewolucjonisty nie do przyjęcia jest apologia Gorbaczowa i próba zrobienia z niego bohatera. Ci, którzy dali się zwieść przekonaniu, że Gorbaczow był zaangażowany w odnowę socjalizmu, powinni przyjrzeć się z bliska niezaprzeczalnemu faktowi, że dokończył on proces kapitalistycznej restauracji rozpoczęty przez Chruszczowa i przewodniczył zniszczeniu Związku Radzieckiego.
Urzędnicy, ideolodzy i propagandziści imperializmu i reakcji nadal wychwalają Gorbaczowa jako jednego z największych ludzi XX wieku za wprowadzenie «demokracji» w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej. Rzeczywiście mają oni powody do radości. Doprowadził on do rażącego przywrócenia kapitalizmu i dyktatury burżuazyjnej. Narody byłego Związku Radzieckiego i Europy Wschodniej są teraz narażone na dalszy kapitalistyczny wyzysk i ucisk, cierpią katusze głodu i większą utratę wolności, a także stoją w obliczu zwiększonego zamieszania politycznego, rozszerzającej się wojny domowej i wojskowego faszyzmu.
Wspólnota Niepodległych Państw
Wspólnota Niepodległych Państw (WNP), która zastąpiła Związek Radziecki, jest zdominowana przez Rosję, która wywiesza stary carski sztandar wielkoruskiego szowinizmu i jest dotknięta poważnymi sprzecznościami między Rosją a innymi republikami, między republikami o wspólnych granicach, między rosyjskimi enklawami a lokalnymi narodowościami w republikach nierosyjskich oraz między różnymi narodowościami w każdej z republik. Sprzeczności dotyczą kwestii politycznych, gospodarczych, finansowych, bezpieczeństwa, etnicznych i granicznych. W całej tzw. wspólnocie panuje chaos polityczny. Poważne różnice między Rosją a Ukrainą pojawiły się już w kwestiach gospodarczych i finansowych oraz w sprawie podziału radzieckiej armii, marynarki i sił powietrznych, postępowania z bronią jądrową oraz kwestii granicznych na lądzie i morzu. Pojawiły się ruchy niepodległościowe wśród mniejszości narodowych w Rosji oraz wojny domowe w Gruzji i między Armenią a Azerbejdżanem.
Chaos gospodarczy pogłębiła liberalizacja cen 2 stycznia. Ceny wielu podstawowych towarów wzrosły nawet ponad dwudziestokrotnie. Państwowe magazyny są opróżniane przez tylne drzwi sprzedaży na wolny rynek. Nawet pomoc żywnościowa z zagranicy napłynęła na wolny rynek. Ponad połowa ludności spadła poniżej granicy ubóstwa i grozi jej śmierć głodowa. Przewiduje się, że dziewięćdziesiąt procent ludności spadnie poniżej granicy ubóstwa w przyszłości. W tych okolicznościach dochodzi do demonstracji ulicznych i strajków robotniczych przeciwko reżimom jawnie kapitalistycznym. Związki zawodowe są wzburzone ciężkimi warunkami ucisku i wyzysku i zaczęły prowadzić strajki na szeroką skalę. Jedność na rzecz Leninizmu i Ideałów Komunistycznych, Zjednoczony Front Ludzi Pracy, Rosyjska Komunistyczna Partia Robotnicza i Komunistyczna Partia Bolszewików w Leningradzie (Sankt Petersburgu) należały do najbardziej bojowych w przeprowadzaniu masowych akcji przeciwko rosyjskiemu burżuazyjnemu reżimowi Jelcyna.
W Związku Radzieckim ponad 90 procent głównych gałęzi przemysłu jest nadal własnością państwa. Tak jest również w przypadku krajów Europy Wschodniej, z wyjątkiem Polski, której prywatyzacja poszła najszybciej i której przedsiębiorstwa państwowe stanowią nadal około 65 procent, według jednego z raportów. Ta utrzymująca się przewaga przedsiębiorstw państwowych nie oznacza socjalizmu. Od dawna wiele z tych przedsiębiorstw nabrało kapitalistycznego charakteru. Od dawna znajdują się one pod kontrolą i stały się instrumentami biurokratycznych kapitalistów i prywatnych przedsiębiorców, mimo że są państwowe. Trwającą prywatyzację tych państwowych przedsiębiorstw spowalnia brak prawdziwego prywatnego kapitału wysokiego ryzyka, zanik oszczędności wśród ludności oraz brak zainteresowania zagranicy zakupem przestarzałych zakładów i inwestowaniem w nowe.
Eks-komunistyczna burżuazja i zagraniczni inwestorzy są najbardziej zainteresowani nabyciem po skandalicznie niskich cenach tego majątku państwowego, który przynosi szybkie i duże zyski. Niewydajne i podupadłe przedsiębiorstwa państwowe są utrzymywane tylko wtedy, gdy są jeszcze potrzebne i nadal stanowią dojne krowy prywatnych przedsiębiorców (np. przemysł metalowy, energia i inne surowce, transport itp. W procesie tym zwalniane są miliony pracowników. Następuje proces deindustrializacji, który wtrąca były Związek Radziecki lub republiki tzw. WNP i Europę Wschodnią w impas kapitalizmu trzeciego świata.
W WNP nie ma silnego centrum politycznego i gospodarczego. Ale tymczasem istnieje silne centrum militarne, ponieważ zachowane jest centralne dowództwo dawnych sowieckich sił zbrojnych. Nawet przywódcy krajów kapitalistycznych, którzy martwią się o broń jądrową i inne strategiczne bronie, nalegają, aby były one pod jednym dowództwem wojskowym. Chaos polityczny i gospodarczy może jednak skłonić oficerów wojskowych do wzięcia spraw w swoje ręce, gdyż szeregowi wojskowi i szerokie masy ludności są już poważnie niezadowoleni.
Dla postronnych obserwatorów pozostaje kwestią domysłu, czy dojdzie do przewrotu społecznego w tradycji bolszewików (połączenie się szeregowych wojskowych z organizacjami robotniczymi), czy też do zamachu stanu w celu zainstalowania faszyzmu wojskowego na całym obszarze tzw. wspólnoty lub w szeregu republik (jak obecnie w Gruzji). Przeważa pogląd, że nowa burżuazja wewnątrz i na zewnątrz sił zbrojnych jest tak potężna, że na razie prawdopodobieństwo powstania faszyzmu wojskowego jest większe niż powrotu na drogę socjalistyczną, jeśli ma nastąpić jakiś nowy drastyczny rozwój.