Tłumaczenie za: Rote Fahne, Nr. 11, 28 maj 2021.
Tak zwana Rada Antyterrorystyczna, działająca przy filipińskim rządzie, ogłosiła niedawno założyciela Komunistycznej Partii Filipin1 Jose Maria Sisona i 18 innych przywódców KPF domniemanymi «terrorystami». Jest to nowa kulminacja fali antykomunistycznych represji i terroru forsowanego przez faszystowski reżim Rodrigo Dutertego. Systematycznie i publicznie potępia się ludzi postępowych i rewolucyjnych, a także każdego, kogo podejrzewa się o bycie komunistą lub o współpracę z komunistami. Setki osób zostało już zlikwidowanych pod pokrętnymi pretekstami. 14 maja Komitet Centralny MLPD napisał do José Marii Sisona, KPF i NDFF (Narodowodemokratyczny Front Filipin)2: «Drodzy towarzysze, deklarujemy naszą pełną solidarność z wami! MLPD i jej organizacja młodzieżowa REBELL przeprowadzą w ciągu najbliższych dwóch i pół miesięcy specjalną inicjatywę solidarności przeciwko antykomunistycznej fali represji, pogromów i celowej likwidacji komunistów i innych postępowo-demokratycznych ludzi na Filipinach.»
Obecnie w żadnym innym kraju tak otwarcie nie ogłoszono komunizmu głównym wrogiem jak to zrobił faszystowski dyktator Duterte. Nie prowadzi on jednak tej polityki z pozycji siły, lecz z pozycji głębokiej defensywy. W wywiadzie dla Rote Fahne z dnia 31 marca Sison w następujący sposób podsumował sytuację: «Na Filipinach szykuje się wielka burza.» Faszystowska dyktatura Dutertego wynika z obawy rządzących przed dalszym dojrzewaniem ogólnospołecznego kryzysu.
Filipiny – kraj, w którym wrzą nie tylko wulkany
Filipiny to archipelag składający się z 7100 wysp. Tylko 860 z nich jest zamieszkanych. Największą wyspą jest Luzon, gdzie znajduje się stolica kraju, Manila. W regionie metropolitalnym Metro Manila mieszka około 23 milionów ludzi, a w całym kraju 108 milionów. Spośród nich 10 milionów pracuje jako filipińscy pracownicy zamorscy (75% z nich to kobiety). Wysyłają pieniądze do domu, do swoich rodzin żyjących w ubóstwie. Łączna kwota stanowi równowartość od 9 do 10 procent dochodu narodowego! Pieniądze, za które harują na całym świecie – zazwyczaj w nieludzkich warunkach. W czasie pandemii COVID-19 często tracili oni pracę, ale nie mogli wrócić z powrotem do kraju.
Połączenie światowego kryzysu gospodarczego i finansowego z kryzysem COVID-19 spowodował, że produkt krajowy brutto Filipin w 2020 r. w stosunku do 2019 r gwałtownie spadł o 9,5 proc. Rok wcześniej wzrósł on o 6,0 proc. Filipiny są krajem o jednym z najsurowszych lockdownów na świecie. Uczniowie od ponad roku nie mogą chodzić do szkoły. To zamknięcie dotyka szczególnie najbiedniejszych. Dzieje się tak dlatego, że zamknięty został głównie tzw. sektor nieformalny. Mali uliczni sprzedawcy, kierowcy tricykli i jeepneyów nie mają już dochodów. Co miesiąc aresztowane są dziesiątki tysięcy osób, które mimo obostrzeń wychodzą z domu w poszukiwaniu pracy lub jedzenia. Sytuacja społeczna i zdrowotna mas jest dramatyczna, a dla milionów ludzi jest to codzienna walka o przetrwanie.
Ogólny kryzys społeczny został zapoczątkowany, ale jeszcze się nie rozwinął. Niezdolność burżuazyjnych polityków na Filipinach do uporania się z narastającym kryzysem ożywiła masową dyskusję na temat niezbędnej alternatywy społecznej. Filipińscy towarzysze, którzy przeczytali tłumaczony na angielski wywiad ze Stefanem Engelem z 29 kwietnia, zatytułowany «Wzmocnić walkę ideologiczną!», piszą: «Duterte i jego urzędnicy oraz generałowie lubią mówić, że powodem, dla którego ponad milion Filipińczyków jest zarażonych i dla którego rząd nie może nic zrobić poza blokadami i powodowaniem większego głodu, ubóstwa i cierpienia wśród Filipińczyków, jest to, że Filipiny są biednym krajem. W wywiadzie ze Stefanem Engelem widzimy, że nawet w bogatym kraju kapitalistycznym, jakim są Niemcy, reakcja rządu na pandemię jest podobna.»
W dalszym ciągu trwają zacięte walki robotników i szerokich mas. Pracownicy największego filipińskiego producenta środków do prania, Pepmaco, w czerwcu 2019 roku rozpoczęli strajk przeciwko masowym zwolnieniom, niskim płacom, pracy podwykonawców i atakom na ich związek zawodowy. Od 20 lat byli pracownicy Toyoty walczą przeciwko swojemu zwolnieniu w 2001 r. Mają powiązania z japońskimi związkami zawodowymi i Międzynarodową Konferencją Pracowników Motoryzacyjnych. Pod koniec ubiegłego roku, po wielu bojowych działaniach, pracownicy Fuji Electric wywalczyli znaczne podwyżki płac i rozszerzoną ochronę przed pandemią COVID-19. Pomimo masowych gróźb, około 2 000 związkowców wzięło udział w obchodach pierwszomajowych w 2021 roku w Manili.
W ubiegłym roku przeciwko rządom Duterte zawiązał się szeroki sojusz ponad 100 organizacji. Przedmiotem uwagi sojuszu o nazwie «SONAkaisa» (Ludowa SONA3) jest protest przeciwko rządowej polityce w sprawie COVID-19, przeciwko prawu antyterrorystycznemu i atakom na wolność prasy, ale także przeciwko wysokiemu masowemu bezrobociu i złym warunkom panującym w systemie opieki zdrowotnej. Około 8000 osób wzięło udział w demonstracji w Manili w dniu 27 lipca. Na czoło wysunęli się pracownicy szpitali publicznych i prywatnych. Na Filipinach odbywają się liczne protesty w obronie środowiska naturalnego, na przykład przeciwko projektowi wydobycia w Tampakan lub przeciwko projektom spalania odpadów.
Masowy wpływ rewolucjonistów
Strach rządzących jest również podsycany przez masowe wpływy, jakie marksiści-leniniści zdobyli na Filipinach. José Maria Sison w ostatnim wywiadzie dla Rote Fahne wyjaśnia: «Ruch rewolucyjny kierowany przez KPF jest ogólnokrajowy i głęboko zakorzeniony wśród mas pracujących.» Szeroki zakres walczących i rewolucyjnych organizacji został połączony w Narodowodemokratyczny Front Filipin (NDFF). Należą do nich między innymi KPF i Nowa Armia Ludowa (NAL)4.
Na Filipinach istnieją również znaczące legalne organizacje masowe, takie jak Anakbayan (organizacja młodzieżowa), Kilusang Mayo Uno (bojowy związek zawodowy «Ruch 1. Maja»), Gabriela (organizacja kobieca), Kilusang Magbubukid ng Pilipinas (organizacja chłopska) i Karapatan (organizacja praw człowieka). Są oni zjednoczeni w organizacji Bayan.
Nowo powstała w 1968 roku KPF opiera się na bazie rewolucyjnej. Przeprowadziła wyraźną linię podziału, odżegnując się od zdrady zasad socjalistycznych przez rewizjonistycznych przywódców starego ruchu komunistycznego. Wyznaje konsekwentną walkę z imperializmem, o wyzwolenie narodowe i społeczne w perspektywie socjalizmu. W licznych walkach robotników i szerokich mas filipińscy rewolucjoniści odgrywają uznaną i wiodącą rolę. Za to są zniesławiani i kryminalizowani. Dlatego KPF została zdelegalizowana w Filipinach i została wpisana przez USA i UE na listę «organizacji terrorystycznych».
Walka wyzwoleńcza = terroryzm?
Aby usprawiedliwić antykomunistyczny terror, sami komuniści są nazywani «terrorystami». Komunistyczna walka wyzwoleńcza jest jednak dokładnym przeciwieństwem anty-masowego terroryzmu faszystowskiego. Nie bierze sobie za cel wywoływanie ofiar wśród ludności cywilnej, ale chroni masy przed terrorem państwowym. Nie stwarza pretekstów do faszyzacji rządzącego aparatu państwowego, ale konsekwentnie go zwalcza. Nie służy ona utrzymaniu systemu imperialistycznego, ale pomaga masom położyć mu kres.
Częstym zarzutem wobec wezwania do solidarności z filipińskimi rewolucjonistami jest to, że nie można popierać walki zbrojnej. Walka NAL pod przywództwem KPF i na terenach przez nią kontrolowanych jest tylko jednym z wielu frontów walki ruchu rewolucyjnego. Ma ona nie tylko długą tradycję, ale jest konieczna i uzasadniona wobec obecnego terroru państwowego i prawie każdego poprzedniego rządu na Filipinach. Jednostki NAL działają w ścisłym kontakcie z masami i w oparciu o nie. Filipińscy towarzysze donoszą, że sytuacja społeczna i zdrowotna na terenach kontrolowanych przez NAL stanowi kontrast w stosunku do sytuacji w całym kraju.
W obliczu przyspieszonej tendencji do ogólnego kryzysu społecznego imperialistycznego systemu światowego, rządzący na całym świecie przygotowują się do kontrrewolucyjnego stłumienia narastających walk, powstań i rewolucyjnych ruchów masowych oraz intensyfikują w tym celu antykomunistyczną propagandę i represje. W związku z tym konieczna jest wspólna walka z tendencjami prawicowymi i antykomunizmem.
Zależne państwo neokolonialne
Filipiny są zależnym krajem neokolonialnym, z reakcyjną klasą oligarchiczną, złożoną częściowo z wielkich posiadaczy ziemskich, która rozwinęła również własne monopole. Imperializm amerykański w dalszym ciągu ma dominujący wpływ. Nie było kwestią przypadku, że przejście do wojskowych operacji bojowych przeciwko KPF i NAL nastąpiło trzy tygodnie po spotkaniu Dutertego z ówczesnym prezydentem USA Donaldem Trumpem w Manili w listopadzie 2017 roku.
Jednocześnie od lat na Filipinach rosną wpływy nowo-imperialistycznych Chin. Podczas gdy Stany Zjednoczone głównie posiadają wpływ polityczny i militarny, Chiny coraz bardziej wysuwają się na pierwszy plan pod względem gospodarczym. Jednakże Chiny mają również swoje pierwsze bazy wojskowe w tym kraju. Stany Zjednoczone potrzebują Filipin w rywalizacji militarnej o Wyspy Spratly – grupę wysp na Morzu Południowochińskim. Zarówno USA, jak i Chiny roszczą sobie do nich prawo ze względu na ich strategiczne położenie na jednym z głównych szlaków żeglugowych świata. Przypuszcza się, że znajdują się tam również duże złoża ropy naftowej i gazu ziemnego. Duterte stara się manewrować pomiędzy dwoma rywalizującymi ze sobą imperialistycznymi potęgami – także po to, by wykorzystywać występujące między nimi sprzeczności na korzyść filipińskich oligarchów. W jak dużym stopniu jest to możliwe, dopiero się okaże. Jego służalczość wobec imperialistów jest powodem rosnącej niechęci wśród filipińskiego społeczeństwa.
Niemiecki rząd milczy
Rozwój na Filipinach ma wpływ na rozwój światowy, w którym następuje wzrost napięcia w coraz większej liczbie krajów. Rozwija się ogólny konflikt społeczny między antykomunizmem, a socjalizmem naukowym. Dlatego też z tego powodu mocarstwa imperialistyczne są bardzo zainteresowane wyparciem rosnących wpływów rewolucjonistów na Filipinach.
Duterte chwalił się, że zostanie «pierwszym socjalistycznym prezydentem», a nawet wznowił negocjacje pokojowe z NDFF. Od 2018 roku faszyzacja aparatu państwowego osiągnęła kulminację w postaci ustanowienia faszystowskiej dyktatury. To pokazuje, czego można było się spodziewać po obietnicach Dutertego i do czego w ostatecznym rozrachunku prowadzi antykomunizm: marksiści-leniniści i ich partia, rewolucjoniści, przywódcy robotniczy, ale także inni demokraci i antyfaszyści są aresztowani, okaleczani lub mordowani.
Burżuazyjne media w Niemczech prawie w ogóle o tym nie informowały. Niemiecki rząd udaje troskę, ale odmawia potępienia reżimu Dutertego na arenie międzynarodowej. Wspólna walka z tym problemem ma również ogromne znaczenie dla ruchu robotniczego i ludowego w samych Niemczech. To te same międzynarodowe monopole wyzyskują pracowników i pracownice na Filipinach i Niemczech, w tym na przykład Nestlé, Unilever, Bayer, Henkel, Siemens, Deutsche Bank i H&M. W walce ze wspólnym wrogiem, jakim jest jedyny rządzący międzynarodowy kapitał finansowy, tym ważniejsze jest zjednoczenie ponadnarodowe. W tym celu światowa organizacja rewolucyjna ICOR5 wydała w styczniu rezolucję «Ogólnoświatowa solidarność z walką ludu filipińskiego o solidarność narodową i społeczną.»6
Specjalna inicjatywa solidarności
Przez dziesięciolecia MLPD była aktywnym uczestnikiem solidarności z Filipinami. Rozwijała wzajemne wsparcie i współpracę sił rewolucyjnych. Już w 1993 roku przeprowadziła akcję solidarności i kampanię na rzecz walki wyzwoleńczej Filipin. Aktywnie wspierała walkę o prawo do azylu dla Jomy Sisona, jak również walkę z tymczasowym zagrożeniem deportacją z Holandii. W 2009 r. udało się doprowadzić do usunięcia go z unijnej «listy terrorystów». MLPD ściśle współpracuje z filipińskimi organizacjami rewolucyjnymi przy międzynarodowej koordynacji walk, a obecnie przede wszystkim w tworzeniu i dalszej budowie Międzynarodowego Antyimperialistycznego i Antyfaszystowskiego Zjednoczonego Frontu.
Szczególna inicjatywa solidarności, do której wezwała MLPD, skierowana jest przeciwko antykomunistycznej fali represji, pogromom i celowej likwidacji komunistów i innych postępowo-demokratycznych osób na Filipinach. Rozpoczyna się 1 czerwca, a kończy 16 sierpnia, kiedy to, szczególnie w Azji, obchodzony jest Dzień Walki ICOR z Faszyzmem i Wojną Imperialistyczną. W tym dniu planowana jest akcja protestacyjna przed filipińską ambasadą w Berlinie.
Do tej pory zarówno Międzynarodowy Sojusz (Internationalistische Bündnis), jak i Przyjaciele Niemiecko-Filipińscy (Deutsch-Philippinischen Freunde e.V7) zgodzili się na wzajemne wsparcie tej inicjatywy. Inne organizacje i osoby prywatne – szczególne młodzi ludzie – są wzywani do aktywnego zaangażowania. Działania te są również częścią rosnącego w siłę ruchu «Nie daj antykomunizmowi żadnych szans!»8.
Przypisy:
1ang. CPP – Communist Party of the Philippines – przyp. tłum.
2ang. NDFP – National Democratic Front of the Philippines – przyp. tłum.
3SONA jest skrótem od «Deklaracji Dutertego o położeniu narodu».
4ang. NPA – New People’s Army. – przyp. tłum.
5Międzynarodowa Koordynacja Rewolucyjnych Partii i Organizacji; ang. International Coordination of Revolutionary Parties and Organizations
6Przypis tłumacza: Solidarity against the brutal anticommunist wave of repression in the Philippines, https://www.icor.info/2021-1/solidarity-against-the-brutal-anticommunist-wave-of-repression-in-the-philippines
7Przypis tłumacza: Deutsch-Philippinischen Freunde (DPF) e.V – organizacja założona w 1996 roku zajmująca się m. in wsparciem dla więźniów politycznych. Od około 15 lat zbierająca datki m. in na opiekę zdrowotną dla prawie 700 więźniów politycznych i przekazująca na te cele co najmniej 3000 euro rocznie.
8Przypis tłumacza: Gib Antikommunismus keine Chance! – publiczna kampania zbierania podpisów przeciwko antykomunistycznej polityce rządów. Dotychczas udało się zebrać prawie 11 tys podpisów (stan na 15.06.2021). http://www.gibantikommunismuskeinechance.de