Źródło: https://redlamp.net/national-democratic-revolution-through-protracted-peoples-war/
Jestem bardzo zadowolony i zaszczycony, że zostałem zaproszony przez Partię Robotniczą Belgii do udziału w tym seminarium na temat «Walka antyimperialistyczna w nowym porządku światowym» i przemawiania w szczególności na temat «masowej pracy politycznej, walki zbrojnej i walki antyimperialistycznej».
Zamierzam omówić temat rewolucji nowodemokratycznej poprzez długotrwałą wojnę ludową na Filipinach zgodnie z zarysem zagadnień zaproponowanym prelegentom w tej sesji oraz z podkreśleniem specyfiki rewolucyjnej walki zbrojnej w obecnej sytuacji.
Mówiąc o cechach szczególnych, mam na myśli przestrzeganie następujących zasad: że uniwersalna teoria marksizmu–leninizmu jest zintegrowana z konkretnymi warunkami kraju, że duszą marksizmu jest konkretna analiza konkretnych warunków, że istnieje prawo nierównomiernego rozwoju, że dyktatura proletariatu powstaje w określonych krajach i że proletariacki internacjonalizm jest właśnie jednością wszystkich pracowników wszystkich krajów, czyli innymi słowy w różnych krajach.
Specyficzne cechy wojny ludowej na Filipinach.
Podsumowując, pozwolę sobie przedstawić zaktualizowane przedstawienie specyfiki wojny ludowej na Filipinach, która trwa już od ponad 27 lat.
- Wojna ludowa wpisuje się w rewolucję narodowo–demokratyczną nowego typu. Jest to wznowienie starej rewolucji demokratycznej z 1896 roku przeciwko kolonializmowi i feudalizmowi. Ale tym razem jest to rewolucja nowego typu. Kieruje nią proletariat, a nie burżuazja, jak poprzednio. Celem jest dokończenie rewolucyjnej walki ludu o wyzwolenie narodowe i demokrację przeciwko imperializmowi i lokalnym klasom wyzyskiwaczy. W konsekwencji prowadzi do rewolucji socjalistycznej po całkowitym odebraniu władzy politycznej wspólnej dyktatury klasowej wielkich kompradorów i obszarników. Rewolucja nowodemokratyczna jest prowadzona w obecnych półkolonialnych i półfeudalnych warunkach Filipin oraz w globalnej epoce nowoczesnego imperializmu i rewolucji proletariackiej.
- Niezbędne jest prowadzenie długotrwałej wojny ludowej na wsi. Wymaga tego rewolucyjna linia klasowa klasy robotniczej i jej partii rewolucyjnej, Komunistycznej Partii Filipin. Głównym i najbardziej niezawodnym sojusznikiem proletariatu jest chłopstwo, które jest najliczniejszą klasą w społeczeństwie filipińskim. Wieś nie jest tylko fizycznym terenem sprzyjającym wojnom partyzanckim i innym formom wojen ludowych. Jest to teren społeczny, na którym proletariat i jego partia rewolucyjna muszą wzniecać, organizować i mobilizować masy chłopskie do wojny ludowej, a tym samym urzeczywistniać podstawowy sojusz klasy robotniczej i chłopstwa jako fundament rewolucji nowodemokratycznej.
- Wojna toczy się na górzystym archipelagu. Oprócz wsi możemy wykorzystać wyspy, góry i lasy do rozdzielenia sił wroga. Początkowo bardzo trudno było stworzyć ogólnokrajową partię i armię ze względu na archipelagowy charakter kraju. Ale w końcu udało nam się rozwinąć ogólnonarodową wojnę ludową, zmieniając archipelagowy charakter kraju z początkowej przeszkody na długoterminową przewagę. Zgodnie z takimi wytycznymi, jak «najpierw główne wyspy później mniejsze wyspy» oraz «scentralizowane przywództwo i zdecentralizowane operacje», Komunistyczna Partia Filipin i Nowa Armia Ludowa były w stanie dotrzeć i przejąć wszystkie strategiczne punkty na jedenastu głównych wyspach, na których znajduje się 94% ogółu populacji.
- Wróg jest duży i silny, a armia ludowa jest mała i słaba. Układ sił może się zmieniać tylko etapami. Istnieją trzy ewentualne etapy rozwoju: defensywa strategiczna, impas strategiczny i ofensywa strategiczna. Okrążając miasta ze wsi, armia ludowa gromadzi siły zbrojne przez długi czas, aż stanie się zdolna do zajęcia miejskich twierdz wroga. Na obecnym etapie obrony strategicznej możliwe jest przeprowadzanie ofensywy taktycznej w celu częściowego rozbicia sił wroga i zgromadzenia siły zbrojnej ludu.
- Kryzys polityczny i gospodarczy panującego systemu ma charakter przewlekły i coraz bardziej się pogłębia. Faszystowska dyktatura reżimu USA–Marcos, która trwała od 1972 do 1986 roku, była rażącym przejawem ostrego kryzysu i desperacji systemu rządzącego. Do dziś władza otwarcie stosuje terror wobec ludu. Gwałtowne sprzeczności między reakcyjnymi frakcjami utrzymują się w reakcyjnych siłach zbrojnych i poza nimi. Państwo napotyka opór nie tylko Nowej Armii Ludowej kierowanej przez Komunistyczną Partię Filipin, ale także zbrojnych organizacji Moro. Zdolność systemu rządzącego do polubownego rozstrzygania różnic między rywalizującymi frakcjami reakcyjnymi i do tłumienia rewolucji zbrojnej stale się zmniejsza. Pogłębił się i spotęgował półfeudalny i agrarny charakter gospodarki. Państwo staje się coraz bardziej bankrutem, czego wyrazem są rosnące deficyty handlowe i budżetowe, lokalne długi publiczne, sprzedaż majątku państwowego, rosnące obciążenia podatkowe i wzrost cen podstawowych towarów.
- Nadal istnieje zjednoczona reakcja zbrojna przeciwko rewolucji zbrojnej, pomimo podziałów wśród reakcyjnych sił zbrojnych. Wynika to z dominacji imperializmu Stanów Zjednoczonych, który jest wszechstronny: gospodarczy, polityczny, militarny, kulturalny i dyplomatyczny. Bardziej niż jakakolwiek inna potęga imperialistyczna, Stany Zjednoczone kontrolują gospodarkę, bezpośrednio i poprzez agencje wielostronne, MFW, Bank Światowy i WTO oraz dowodzą planowaniem strategicznym, indoktrynacją, szkoleniem oficerów i wyposażeniem wojskowym reakcyjnych sił zbrojnych. Pomimo usunięcia amerykańskich baz wojskowych, USA nadal mają dostęp do obiektów wojskowych na Filipinach. W ramach partnerstwa z USA w ramach tzw. bezpieczeństwa regionalnego, Japonia dotychczas koncentrowała się na agresji gospodarczej poprzez inwestycje bezpośrednie i oficjalną pomoc rozwojową, a pośrednio udziela pomocy wojskowej filipińskim reakcjonistom. Angażuje się we wspólne ćwiczenia wojskowe z USA, Filipinami i innymi siłami w Azji Wschodniej i zaczęła wysyłać siły ekspedycyjne pod przykrywką misji pokojowych ONZ. Przyspieszyła rozbudowę wojska, nawet utrzymując amerykańskie bazy wojskowe. Niektóre kraje produkujące ropę udzieliły również pomocy wojskowej uzbrojonym organizacjom Moro. Jest to naruszenie amerykańskiego monopolu na import broni.
- Stany Zjednoczone są nadal dominującą imperialistyczną potęgą na całym świecie, zwłaszcza po upadku Związku Radzieckiego. Ale nadal mają poważne trudności z odwróceniem swojego strategicznego upadku od 1975 roku. Każdy amerykański wysiłek, by odwrócić ten spadek, ma negatywne reperkusje dla jego przemysłowych kapitalistycznych sojuszników. Z powodu kryzysu światowego systemu kapitalistycznego i wynikającego z niego nowego chaosu na świecie, zdolność Stanów Zjednoczonych do wspierania systemu rządów na Filipinach jest do pewnego stopnia ograniczona, zwłaszcza w szerszej perspektywie czasowej.
Budowanie partii, walki ideologiczne i polityczne oraz walka zbrojna
Najważniejszym czynnikiem w prowadzeniu rewolucji narodowo–demokratycznej nowego typu przez długotrwałą wojnę ludową i urzeczywistnianiu dwóch etapów rewolucji filipińskiej jest klasowe kierownictwo proletariatu za pośrednictwem partii marksistowsko–leninowskiej. Odrodzenie Komunistycznej Partii Filipin pod teoretycznym kierownictwem myśli marksizmu–leninizmu–myśli Mao Zedonga 26 grudnia 1968 roku było samo w sobie wielkim zwycięstwem, jeśli weźmiemy pod uwagę tło historyczne.
Po ponownym ustanowieniu partia utrzymała ideologiczną linię marksizmu–leninizmu–myśli Mao Zedonga i przyjęła ogólną linię polityczną rewolucji narodowo–demokratycznej pod przywództwem proletariatu i poprzez długotrwałą wojnę ludową przeciwko feudalizmowi wewnętrznemu, biurokratycznemu kapitalizmowi i zagranicznemu kapitalizmowi monopolistycznemu.
Od samego początku Komunistyczna Partia Filipin integrowała teorię marksizmu–leninizmu–myśli Mao Zedonga z konkretnymi warunkami na Filipinach. Wyjaśniła półkolonialny i półfeudalny charakter społeczeństwa filipińskiego, charakter i siły napędowe, wrogów klasowych, bieżące zadania i socjalistyczną perspektywę rewolucji. W 1969 r. wydano pracę «Filipińskie Społeczeństwo i Rewolucja» Amado Guerrerro, aby to szczegółowo omówić.
Komunistyczna Partia Filipin poważnie podchodziła do wznowienia rewolucji zbrojnej. W ciągu trzech miesięcy od przywrócenia 29 marca 1969 r. Komunistyczna Partia Filipin powołała Nową Armię Ludową, zatwierdziła «Zasady Nowej Armii Ludowej» i ogłosiła rozpoczęcie wojny ludowej.
Będąc na początku małą i słabą, Nowa Armia Ludowa znajduje się w strategicznej defensywie przeciwko wrogowi, który jest duży i silny i jest w strategicznej ofensywie. Jednak w ramach strategicznej defensywy może rozpocząć i wygrać taktyczną ofensywę poprzez wojnę partyzancką. Wykonując żmudną masową pracę w celu zdobycia udziału i poparcia ludzi oraz podejmując tylko te bitwy, które może wygrać, Nowa Armia Ludowa może gromadzić siłę polityczną i militarną przez dłuższy czas.
Przeprowadzenie zbrojnej rewolucji wymaga trzech integralnych elementów. Są to rewolucyjna walka zbrojna, reforma rolna i budowanie masowych baz. Reforma rolna jest przeprowadzana jako główna treść rewolucji demokratycznej, ponieważ rozwiązuje problem chłopskiej większości ludności. Masowe budowanie bazy obejmuje tworzenie masowych organizacji chłopów, ewentualnie robotników, młodzieży, kobiet, działaczy kultury i dzieci oraz budowanie lokalnych organów władzy politycznej.
Rewolucyjna walka zbrojna jest główną formą walki. Ponieważ odpowiada na centralne pytanie rewolucji, jakim jest przejęcie władzy. Jest to główna metoda rozbicia biurokratyczno–militarnej machiny państwa kontrrewolucyjnego. Ale legalne formy walki są ważne i niezbędne, nawet jeśli są drugorzędne, jako że nie są bezpośrednim sposobem przejęcia władzy politycznej.
Proletariaccy rewolucjoniści z Komunistycznej Partii Filipin zawsze uznawali właściwą rolę i wartość legalnego ruchu demokratycznego i byli odpowiedzialni za organizowanie legalnych antyimperialistycznych i antyfeudalnych organizacji masowych od początku lat sześćdziesiątych. Aby zakończyć paraliżujące działanie klęski z początku lat pięćdziesiątych, podnieśli, zorganizowali i zmobilizowali robotników, chłopów, młodzież, kobiety i inne patriotyczne i postępowe warstwy społeczeństwa, w celu położenia podwalin pod odbudowę partii i wznowienie rewolucji zbrojnej.
Legalny demokratyczny ruch masowy w latach 1961–1968 umożliwił nowo powstałej partii zakorzenienie się w całym kraju i głębokie zakorzenienie w masach. Od 1969 roku Komunistyczna Partia Filipin koordynuje masowy legalno–demokratyczny ruch miejski i zbrojny ruch rewolucyjny na wsi. Robotnicy i wykształcona młodzież wyjeżdża na wieś, by służyć w armii ludowej. Byli oni niezastąpieni we wzmacnianiu sił rewolucyjnych na wsi. Istnienie armii ludowej zapewniło ludziom w miastach i całym kraju, że mają oni instrument do walki i pokonania wroga.
Oprócz rewolucyjnej walki zbrojnej, lud używał jednolitego frontu jako potężnej broni przeciwko wrogowi. Jest to głównie zjednoczony front walki zbrojnej, a także walki prawnej lub parlamentarnej. Front Narodowo–Demokratyczny to formalnie zjednoczony front walki zbrojnej. Jednocześnie istnieją legalne sojusze. Jednolity front jest polityką, poprzez którą Komunistyczna Partia Filipin realizuje rewolucyjną linię klasową wewnątrz i na zewnątrz formalnych organizacji zjednoczonego frontu.
Rozwój rewolucji zbrojnej na Filipinach
W najszerszym ujęciu rozwój sił rewolucyjnych można podzielić na trzy okresy. Pierwszy okres od 1968 do 1979 roku można określić jako okres kładzenia podwalin pod rewolucję zbrojną. Drugi okres od 1980 do 1991 roku można określić jako jeden z wyraźnych postępów sił rewolucyjnych i podkopywania tych sił przez «lewicowy» i prawicowy oportunizm. A obecny okres od 1992 roku można określić jako okres naprawiania błędów i odbudowy sił rewolucyjnych.
W latach 1968–1979 głównymi osiągnięciami były: ideologiczna, polityczna i organizacyjna odbudowa Komunistycznej Partii Filipin na linii marksizmu–leninizmu–myśli Mao Zedonga; rozmieszczenie kadr w strategicznych punktach w większości regionów kraju w celu prowadzenia walki zbrojnej i innych integralnych elementów wojny ludowej; rozwój miejskiego ruchu masowego, który osiągnął szczyt w latach 1969–72 przed ogłoszeniem stanu wojennego; rozwój miejskich sił podziemnych; oraz rozwój dziesiątków frontów partyzanckich, z plutonami jako środkami ciężkości.
W latach 1982–1991 do głównych osiągnięć należały: szybki wzrost liczebności partyjnych i czerwonych bojowników Nowej Armii Ludowej, do pewnego stopnia zaostrzenie wojny ludowej, wzmocnienie regionalnych organizacji partyjnych i wojskowych; budowa ponad 60 frontów partyzanckich; odrodzenie legalnego demokratycznego ruchu masowego, zwłaszcza po zabójstwie Aquino w latach 1983–1986; najbardziej konsekwentne i skuteczne wysiłki na rzecz podkopania, odizolowania i zniszczenia faszystowskiej dyktatury Marcosa; oraz dalszy rozwój do pewnego stopnia legalnych sił demokratycznych.
Osiągnięcia te były wynikiem silnych, wszechstronnych fundamentów marksistowsko–leninowskich, ustanowionych przez Komunistyczną Partię Filipin w latach 1968–79; wytrwałość proletariackich rewolucjonistów i czerwonych bojowników w dążeniu do właściwych podstawowych zasad, linii i polityki Komunistycznej Partii Filipin oraz szybkie zaostrzenie się kryzysu systemu rządzącego, w następstwie trudności faszystowskiej dyktatury Marcosa z uzyskaniem większej liczby pożyczek zagranicznych. Powszechna nienawiść do faszystowskiego reżimu stała się powszechna i ostra. Rozłam rozwinął się nawet wśród zwolenników Marcosa. Ostatecznie, po zabójstwie Aquino, Stany Zjednoczone i większość lokalnych reakcjonistów postanowiły oderwać Marcosa od władzy.
Był to także okres subiektywizmu i oportunizmu podkopującego rozwój sił rewolucyjnych. Centralne kierownictwo Partii zaniedbało pracę ideologiczną w myśli marksizmu–leninizmu–myśli Mao Zedonga; było ono pod wpływem drobnomieszczańskich prądów myślowych i nowoczesnego rewizjonizmu; miało obsesję na punkcie kwestionowania ugruntowanej linii ideologicznej, politycznej i organizacyjnej Partii oraz pomysłu na odniesienie ogólnonarodowego zwycięstwa przez przesadne męczenie armii ludowej i mas oraz pomijanie etapów rozwoju wojny ludowej.
Aby dostosować się do ich życzeniowego i porywczego myślenia o zwycięstwie w całym kraju, oportuniści forsowali subiektywistyczną błędną interpretację społeczeństwa filipińskiego jako już nie półfeudalnego i agrarnego, ale jako uprzemysłowionego i zurbanizowanego przez faszystowską dyktaturę Marcosa.
Faszystowska dyktatura w rzeczywistości pogorszyła i pogłębiła półfeudalny i agrarny charakter gospodarki poprzez bezmyślne zaciąganie zagranicznych pożyczek na biurokratyczne operacje wielkich kompradorów i właścicieli ziemskich. Nie utworzono przemysłu ciężkiego i podstawowych sektorów gospodarczych, aby ukrócić uzależnienie od importu sprzętu i innych gotowych wyrobów z zagranicy. Zasoby płynęły na przyspieszoną konsumpcję zależną od importu, produkcję surowców na eksport, budowę infrastruktury, biurokratyczną korupcję i rozbudowę wojska. Całkowita populacja Metro Manila [nazwa stolicy Filipin – tłum.] i miast prowincjonalnych składała się z zaledwie 21 procent ludności kraju w latach 1980 i 1990, a większość miast prowincjonalnych ma tylko małe dzielnice handlowe i nie mają one okręgów przemysłowych.
Największe szkody wyrządzili siłom rewolucyjnym «lewicowi» oportuniści, którzy forsowali linię «strategicznej kontrofensywy», miejskiego powstania i militarnego awanturnictwa. Popychali do przedwczesnej regularyzacji i formowania niezrównoważonych dużych jednostek wojskowych kosztem masowej pracy i solidnego masowego organizowania się, pomimo rady dla centralnego kierownictwa zawartej w artykule «O szkodliwym kursie sił zbrojnych Filipin», aby przestrzegać strategicznej linii długotrwałej wojny ludowej w 1983 roku.
Kiedy byli sfrustrowani, obwiniali towarzyszy, indywidualnych masowych aktywistów i niektórych sojuszników jako informatorów wroga aby wyjaśnić niepowodzenia błędnej linii i wyrządzili dalsze szkody siłom rewolucyjnym poprzez histerię i krwawe «polowania na czarownice» w Kampanyang Ahos (kampanii czosnkowej) w latach 1985–86. Oczerniali konieczność masowej pracy i zasadę samodzielności i tęsknili za pomocą wojskową i finansową z zagranicy jako decydującym czynnikiem zwycięstwa. Tak więc, zachowując «lewicowe» pozory i marząc o szybkim zwycięstwie militarnym, zakochali się w nowoczesnym rewizjonizmie.
Prawicowi oportuniści oparli się na sekcjach miejskich partii i organizacji masowych, gdzie przywódcy partyjni i masowi wywodzili się głównie z miejskiego drobnomieszczaństwa i nadal żyli w drobnomieszczańskim stylu. Rozpowszechniali burżuazyjne reformistyczne wpływy przy pomocy finansowanych z zagranicy organizacji pozarządowych.
Ale po upadku Marcosa w 1986 r. zaczęli chwalić reżim Aquino jako reżim demokratyczny i ukrywali jego charakter kompradorsko–obszarnicki oraz kontynuację antyludowych i kampanii militarnego antykomunistycznego ucisku.
Na początku 1988 r. główni «lewicowi» oportuniści byli już zdemoralizowani przez rzucającą się w oczy porażkę ich błędnej linii i zaczęli masowo i otwarcie przechylać się w stronę otwartego rewizjonizmu, reformizmu i likwidatorstwa starych prawicowych oportunistów. Najgorsze elementy wśród prawicowych oportunistów i byłych «lewicowych» oportunistów stały się świadomymi narzędziami amerykańskiego i filipińskiego wywiadu i agencji wojny psychologicznej, które planowały rozbić ruch rewolucyjny od środka w ramach zaprojektowanej przez USA strategii «konfliktu o niskiej intensywności».
Wszyscy oportuniści zgodzili się, że drogą do zwycięstwa jest reformizm, aż powstanie miejskie stanie się możliwe. Zintensyfikowali działalność konspiracyjną, aby zlikwidować proletariackie kierownictwo rewolucji i linię długotrwałej wojny ludowej. Zaciekle usiłowali zlikwidować Komunistyczną Partię Filipin w ramach zjednoczonego frontu narodowego, a tym samym zniszczyć także zjednoczony front narodowy.
W latach 1989–1991 powtarzali imperialistyczną ofensywę ideologiczną i polityczną. Określali mianem «stalinowskich» antystalinowskie reżimy rewizjonistycznych renegatów i kapitalistycznych odchyleńców. We współpracy ze starymi antykomunistycznymi grupami drobnomieszczańskimi i reakcjonistami w rządzie, uczelniach i środkach masowego przekazu gadali o wyższości i niezwyciężoności imperialistycznej globalizacji, burżuazyjnej demokracji i burżuazyjnego pluralizmu nad marksizmem–leninizmem i socjalizmem.
Do 1988 r. popyt stał się bardzo silny w wyniku widocznej degeneracji zarówno «lewicowych», jak i prawicowych oportunistów, zauważalnego spadku poparcia wśród mas, niestabilności i bierności przedwcześnie powiększonych jednostek Nowej Armii Ludowej oraz destrukcyjności i arbitralności krwawych polowań na czarownice. W 1991 roku proletariaccy rewolucjoniści byli gotowi do rozpoczęcia wszechstronnego i głębokiego ruchu naprawczego.
Obecny okres rozpoczął się wraz z uruchomieniem przez Komitet Centralny Komunistycznej Partii Filipin wszechstronnego i pogłębionego ruchu naprawczego oraz wydaniem dokumentu «Potwierdzamy nasze podstawowe zasady i naprawiamy błędy». Kierując się podstawowymi zasadami marksizmu–leninizmu, Komitet Centralny zauważał, krytykował i odrzucał główne błędy i słabości na podstawie ocen stanu faktycznego i zaleceń gromadzonych od dołu przez wiele lat. Podjęto środki zaradcze przeciwko kontrrewolucyjnym oportunistom i postawiono konstruktywne zadania.
Dokument naprawczy zawiera dziesięć punktów: przestrzeganie teorii marksizmu–leninizmu, odrzucenie współczesnego rewizjonizmu, klasowa analiza społeczeństwa filipińskiego jako półfeudalnego i półkolonialnego, ogólna linia rewolucji nowodemokratycznej, wiodąca rola klasy robotniczej poprzez Komunistyczną Partię Filipin, strategiczna linia długotrwałej wojny ludowej, rewolucyjna linia klasowa na zjednoczonym froncie, organizacyjna zasada centralizmu demokratycznego, perspektywa socjalistyczna i proletariacki internacjonalizm.
Ruch naprawczy był realizowany zasadniczo jako ruch edukacyjny w zakresie ideologii i polityki oraz jako proces realizacji wszystkich konstruktywnych zadań ideologicznych, politycznych i organizacyjnych Partii. W ruchu naprawczym przestrzegane są stosunki dialektyczne między Komitetem Centralnym a niższymi organami i organizacjami partii oraz między naprawą a wypełnianiem konstruktywnych zadań.
Kontrrewolucyjni oportuniści, przeciwstawiając się temu ruchowi, w przeszłości całkowicie zdemaskowali się jako agenci burżuazji w partii. Amerykańskie i filipińskie agencje wywiadowcze również ujawniły się jako organizatorzy najgorszych renegatów i antykomunistycznych ugrupowań drobnomieszczańskich (w tym trockistów, gorbaczowistów, «ludowych demokratów», «socjaldemokratów», «liberałów», «ludowych socjalistów» i starej grupy rewizjonistycznej Lava), które wykorzystywano jako główną część wojny psychologicznej w strategii «konfliktów o niskiej intensywności» przeciwko ludowi i zbrojnemu ruchowi rewolucyjnemu.
Wyostrza się świadomość charakteru społeczeństwa filipińskiego i konieczności przeprowadzenia rewolucji pod kierownictwem partii. Rewolucyjna linia klasowa w walce antyimperialistycznej i antyfeudalnej jest energicznie realizowana. Nowa Armia Ludowa została przeorientowana, przeszkolona i przesunięta w celu prowadzenia intensywnej i rozległej wojny partyzanckiej na stale poszerzającej się i pogłębiającej się bazie masowej.
Całkowita siła bojowników Nowej Armii Ludowej z karabinami automatycznymi składa się z kilku pułków. Jest to wzmocnione przez milicję ludową i jednostki samoobrony, których członków jest co najmniej dziesiątki tysięcy. Baza masowa sięga kilku milionów. Istnieją dziesiątki frontów partyzanckich obejmujących znaczną część większości prowincji Filipin lub setki gmin. Typowy front partyzancki ma całkowitą siłę kompanii z plutonem jako środkiem ciężkości, rozmieszczonym w określonym promieniu i innymi plutonami rozproszonymi w większym promieniu jako oddziały, podzielone na uzbrojone zespoły propagandowe do masowej pracy na szerszą skalę.
Rozwój plutonów jako środków ciężkości frontów partyzanckich w skali ogólnokrajowej został sabotowany na początku lat 80. przez przedwczesne dążenie «lewicowych» oportunistów do tworzenia kompanii i batalionów jako jednostek absolutnie skoncentrowanych. Teraz następuje powrót do pominiętej fazy rozwoju. Ale postęp polega na rozbudowie masowej bazy i posiadaniu szerokiej sieci sił zbrojnych na skalę ogólnokrajową.
Prace konsolidacyjne realizowane są poprzez badania społeczne, pracę kontaktową, tworzenie ludowych grup i komitetów organizacyjnych, zebrania polityczne i powołanie komitetu organizacyjnego barrio jako wstępnego lokalnego organu władzy politycznej. Obszary wcześniej utracone z powodu oportunistycznych błędów i wrogich kampanii ucisku są systematycznie odzyskiwane.
Prace konsolidacyjne realizowane są w następujący sposób: 1) Powstają masowe organizacje ubogich chłopów i robotników rolnych, innego rodzaju robotników, rybaków, młodzieży, kobiet, działaczy kulturalnych i dzieci. 2) Okręgowe komitety rewolucyjne są ustanawiane jako regularne organy władzy politycznej wspomagane przez masową organizację, edukację publiczną, reformę rolną, produkcję, finanse, samoobronę, zdrowie i higienę, działalność kulturalną i rozstrzyganie sporów. 3) Lokalne oddziały partii tworzone są przez rekrutację z szeregów zaawansowanych działaczy.
Prowadzone są różnego rodzaju akcje masowe na rzecz ludzi. Ale najważniejsza jest kampania reformy rolnej. Na szeroką skalę realizowany jest program minimalnej reformy rolnej polegający na obniżeniu czynszów dzierżawnych, likwidacji lichwy, podniesieniu płac w gospodarstwach, poprawie cen płodów rolnych oraz podniesieniu produkcji rolnej i prac pobocznych. Konfiskata ziemi jest wymierzona w despotycznych obszarników. Ziemia jest zwracana mniejszościom etnicznym i biednym osadnikom od grabieżców ziemi.
Ożywił się również legalny ruch masowy zarówno na obszarach miejskich, jak i wiejskich, który często podejmuje masowe akcje protestacyjne w palących sprawach na skalę ogólnokrajową. Istnieją masowe organizacje i sojusze robotników, chłopów, rybaków, mniejszości etnicznych, młodzieży, kobiet, miejskiej biedoty, nauczycieli, postępowych działaczy religijnych, artystów i pisarzy, naukowców i technologów, małych i średnich przedsiębiorców i innych ludzi.
Zasada i praktyka centralizmu demokratycznego zostały wzmocnione w Komunistycznej Partii Filipin, Nowej Armii Ludowej i organizacjach masowych. Następuje znaczny wzrost członków Partii i czerwonych bojowników wywodzących się z ożywionego rewolucyjnego ruchu masowego. Organizacje partyjne na obszarach miejskich i wiejskich pomagają sobie nawzajem w popieraniu sprawy rewolucyjnej. Coraz więcej robotników i wykształconej młodzieży wyjeżdża na wieś, by służyć w armii ludowej. W regionach poza narodowym regionem stołecznym centralne i regionalne organy Partii są ściśle powiązane z jednostkami armii ludowej, udzielając wskazówek ich dowództwom i dzieląc dobrobyt i niedolę z czerwonymi bojownikami i masami.
Znaczenie wojny ludowej na Filipinach
Wojna ludowa na Filipinach ma dziś szczególne znaczenie dla światowego proletariatu i ludzi. Ma duże nadzieje klasy robotniczej na wypełnienie swojej historycznej misji pokonania kapitalizmu i budowania socjalizmu, pośród chwilowo ponurego globalnego krajobrazu wynikającego z pozornie niepokonanej hegemonii imperializmu Stanów Zjednoczonych i straszliwych konsekwencji rewizjonistycznej zdrady i neokolonializmu.
Siły rewolucyjne na Filipinach są zaprawione w boju i nie martwią się zwrotami i zakrętami walki rewolucyjnej. Ich rewolucyjny optymizm wyrasta z mroku monopolistycznego kapitalizmu. Naukowo opiera się na krytyce imperializmu jako najwyższego i ostatniego etapu kapitalizmu.
Przez prawie trzy dekady wojna ludowa na Filipinach przezwyciężyła i przetrwała serię reakcyjnych reżimów, w tym 14–letnią otwartą faszystowską dyktaturę i tak wiele form interwencji imperialistycznej potęgi nr 1. Udowodniła, że złe życzenia i oszczerstwa rewizjonistycznych reżimów i partii oraz ich lokajów są niesłuszne. Przetrwała różne błędne nurty «lewicowego» i prawicowego oportunizmu. Rewolucyjna jedność, wola walki i możliwości sił rewolucyjnych i ludu są wyższe niż kiedykolwiek w wyniku ruchu naprawczego.
Wojna ludowa na Filipinach przetrwała dłużej niż rewizjonistyczne reżimy oraz partie i ruchy zależne od owych reżimów i nadal rośnie w siłę i postępuje. Odgrywa ona znaczącą rolę demonstrowania proletariatowi i ludowi świata, że jest możliwe i konieczne, aby proletariaccy rewolucjoniści prowadzili rewolucję zbrojną w celu realizacji historycznej misji proletariatu, by pokonać imperializm i zbudować socjalizm.
Imperializm Stanów Zjednoczonych odniósł sromotną klęskę próbując stosować strategię tzw. konfliktu o niskiej intensywności przeciwko siłom rewolucyjnym na Filipinach. Strategia ta łączy frontowe wojskowe kampanie ucisku z użyciem specjalnych zespołów operacyjnych, sił paramilitarnych, szwadronów śmierci, zbrojnych kultów religijnych, renegatów i separatystów oraz antykomunistycznych grup drobnomieszczańskich, które udają postępowe, ale w rzeczywistości są specjalnymi agentami USA i miejscowych reakcjonistów.
Osiągnięcie filipińskich sił rewolucyjnych w przezwyciężeniu zainicjowanej przez Stany Zjednoczone strategii «konfliktu o małej intensywności» jest znaczące w świetle sukcesów USA w stosowaniu tej strategii gdzie indziej. Przypomnijcie sobie, że jednym z głównych sukcesów imperializmu Stanów Zjednoczonych w latach 80. przeciwko Związkowi Radzieckiemu i reżimom zależnym od Sowietów jest wykorzystanie tej strategii jako swego rodzaju odwróconej wojny ludowej. Antykomunistyczna baza masowa, religijna lub plemienna, była wykorzystywana do prowadzenia wojny partyzanckiej przeciwko antyamerykańskim i proradzieckim reżimom, takim jak te w Angoli, Mozambiku, Etiopii, Afganistanie i Nikaragui. To wykrwawiło Związek Radziecki obficie i w połączeniu z takimi czynnikami, jak drapieżność radzieckiej monopolistycznej burżuazji, wyścig zbrojeń i ograniczenie radzieckiego eksportu ropy, by pogłębić kryzys w ZSRR.
Imperialistyczne i reakcyjne przejęcie strategii i taktyki wojny ludowej zostało po raz pierwszy zasugerowane przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Kennedy’ego w jego doktrynie wojny partyzanckiej, ale przez długi czas było przyćmione przez porażkę USA w wojnie agresji w Wietnamie, dopóki administracja Reagana nie zaczęła stosować strategii «konfliktów o niskiej intensywności» w latach 80. Sukces imperializmu Stanów Zjednoczonych pod tym względem nie powinien zniechęcać, ale powinien rzucać siłom rewolucyjnym wyzwanie, by tam, gdzie tylko mogą, obrały strategiczną linię długotrwałej wojny ludowej. Prawdziwa i sprawiedliwa wojna ludowa, przeprowadzona poprawnie i odważnie, zawsze może pokonać fałszywą wojnę ludową.
Polityczny i społeczny charakter wojny ludowej na Filipinach jest znacząco rewolucyjny w stosunku do liczniejszych konfliktów zbrojnych, które toczą się obecnie w Azji, Afryce i Ameryce Łacińskiej oraz w byłych krajach rządzonych przez rewizjonistów i nie mających aktywnej wiodącej roli jakiejkolwiek partii marksistowsko–leninowskiej. Mam na myśli większość konfliktów zbrojnych, które toczą się w Afryce, na Bałkanach, w Azji Środkowej, na Bliskim Wschodzie i w Azji Południowej. Są one generalnie wynikiem wzmożonej rywalizacji sił reakcyjnych w neokolonialnych «państwach klienckich», które znajdują się pod silnym naciskiem z powodu ogólnego kryzysu kapitalizmu.
Przy braku jakiejkolwiek partii marksistowsko–leninowskiej siły reakcyjne mają wolne pole do wypluwania haseł burżuazyjnego nacjonalizmu, faszyzmu, rasizmu, etnocentryzmu i religii. Kryzysowe warunki mogą być wykorzystane przez partie marksistowsko–leninowskie. Ale najpierw takie partie muszą powstać i przezwyciężyć uprzedni długi okres dominacji lub wpływów rewizjonistycznych wśród proletariatu i ludu. Nic nie wiadomo żeby w byłym Związku Radzieckim, gdzie można odzyskać spuściznę Lenina i Stalina, ludzie deklarujący się jako marksiści-leniniści rozwijali jakikolwiek zbrojny ruch rewolucyjny, nawet jeśli wszelkiego rodzaju reakcjoniści (burżuazyjni nacjonaliści i fundamentaliści religijni) i mafie zaszły daleko w uzbrajaniu się i zdobywaniu wpływów w byłej Armii Czerwonej.
Pewne obiektywne warunki w rozwiniętych krajach kapitalistycznych generują opór proletariatu i ludu przeciwko monopolistycznemu kapitalizmowi, a także napędzają konkurencję krajów imperialistycznych, które obecnie angażują się w narodową i regionalną konsolidację zniewolonych rynków. Ale są też pewne obiektywne warunki, które nadal uniemożliwiają odrodzenie się rewolucyjnego ruchu proletariatu i ludu w krajach imperialistycznych. W swoich bazach imperialiści są silniejsi niż gdzie indziej w tłumieniu, kontrolowaniu i oszukiwaniu proletariatu i ludu. Używają także arystokracji pracowniczej, powszechnego zdrobnomieszczanienia, klasycznego i nowoczesnego rewizjonizmu, by zablokować rewolucyjny proletariat.
Minie jeszcze jakiś czas, zanim potężne rewolucyjne ruchy masowe będą mogły ponownie pojawić się w zaawansowanych przemysłowych krajach kapitalistycznych. Mają już miejsce początkowe masowe zrywy. Tymczasem rewolucyjne partie proletariackie muszą wytrwać w pracy ideologicznej, politycznej i organizacyjnej, zachęcić do walki proletariat, kobiety i młodzież oraz zwracać uwagę na dialektyczny stosunek walk rewolucyjnych w krajach imperialistycznych i innych krajach.
W tej chwili niebezpieczeństwo globalnej wojny nie jest jeszcze widoczne, ale nie możemy nie zauważyć, że koniec zimnej wojny przeniósł się na początek wojen handlowych między światowymi ośrodkami kapitalizmu (niezależnie od Światowej Organizacji Handlu) oraz na gorące wojny na kontynencie europejskim, takie jak te w byłej Jugosławii i byłym Związku Radzieckim, przy czym NATO było w stanie strzelać ze swojej broni po jednej stronie w wojnie domowej w Bośni.
Gdy uciskane narody i ludy walczą o rewolucję narodową i społeczną, walka klasowa między proletariatem a burżuazją może również zaostrzyć się w przemysłowych krajach kapitalistycznych, zwłaszcza tych słabszych. Ogólny kryzys kapitalizmu może jeszcze narastać o wiele bardziej niż obecnie i skutkować lokalnymi wojnami w pomniejszych krajach kapitalistycznych. Mocarstwa imperialistyczne są przepełnione arogancją, angażują się w ekspansjonizm i są podatne na uwikłanie się po różnych stronach w sposób zupełnie inny niż obecne przypadki, kiedy używają nazwy ONZ i bełkoczą o «utrzymywaniu pokoju», «ludzkich prawach» i «pomocy humanitarnej», aby interweniować po różnych stronach w różnych lokalnych wojnach.
W międzyczasie nieliczne zbrojne rewolucje kierowane przez proletariat w Azji, Afryce i Ameryce Łacińskiej odgrywają rolę pionierów rewolucji w nowym okresie bezprecedensowego kryzysu i większego nieładu, po zakończeniu zimnej wojny między dwoma supermocarstwami. Trzymają one wysoko nadzieję światowego proletariatu i ludu na odrodzenie się rewolucyjnego ruchu antyimperialistycznego i socjalistycznego.