Willi Dickhut: Problemy z jednością proletariatu

Nota od tłumacza. Tekst ten jest tłumaczeniem publikacji Williego Dickhuta opublikowanej w 1945 roku i traktuje o krótkiej analizie jak powinno wyglądać zjednoczenie proletariatu. To jest na jakich warunkach powinno się odbyć, oraz jaką formę ta jedność powinna przyjąć na podstawie doświadczeń dyktatury faszystowskiej w Niemczech. Redakcja IKM-CMAP uważa, że w dzisiejszych czasach materiał ten jest szczególnie ważny biorąc pod uwagę wzrost reakcyjnego sposobu myślenia.

Dokument kierownictwa partyjnego z okręgu Solingen

Od Redakcji RW (Revolutionärer Weg):

Przedmowa do publikacji dwóch pism Williego Dickhuta z Maja 1945 roku

Willi Dickhut: Dwie wytyczne z Maja 1945 roku (Nota: publikacja drugiej wytycznej jest planowana na czerwiec 2020)

Te dwie wytyczne są godne uwagi ze względu na pozycję, którą przyjmują na temat problemów wynikłych z Drugiej Wojny Światowej.

Ich treść jest szczególnie ważna dziś, ponieważ uczy nas jak stworzyć zjednoczony front przeciwko faszyzmowi oraz wojnie.

Aby je zrozumieć należy znać dwa fakty historyczne. Po pierwsze, niemiecki kapitał monopolistyczny został tymczasowo pozbawiony władzy po zwycięstwie nad hitlerowskim faszyzmem. Po drugie, «skutkiem lat faszyzmu [był] lewicowy trend wśród mas pracujących», powiedział Willi Dickhut.

Dziękujemy archiwom Solingen za udostępnienie nam tych pism Williego Dickhuta.

Problem z jednością proletariatu

Latem 1932 roku, gdy wielki kryzys ekonomiczny osiągnął swój szczyt, a państwo wypuszczało jeden dekret nadzwyczajny po drugim, jasnym stało się, że burżuazja nie jest już w stanie utrzymać władzy w sposób demokratyczny. Rząd Brüninga został zastąpiony przez rząd Papena. Pewien porucznik oraz podległych mu dziesięciu mężczyzn wyprowadziło «socjalistycznego» ministra, odcinając go od pełnionej przez niego funkcji. Jednakże, zamiast wezwać klasę pracującą i związki do walki, ten «mały hutnik» ugiął się im.

Rząd Papena tworzył jedną z form faszyzmu, ale nie był jeszcze jawną dyktaturą faszystowską. W tym samym czasie ekonomiczny kryzys szedł nieubłaganie w kierunku otchłani. Coraz więcej i więcej przedsiębiorstw przemysłowych, usług prywatnych, drobnych biznesów oraz banków upadało. Sektor rolniczy był niebywale przeciążony długami. Bankructwo, sprzedaże obciążonych nieruchomości oraz eksmisje były na porządku dziennym. Armia bezrobotnych rosła lawinowo. Sygnały rozpadu kapitalizmu stawały się coraz bardziej widoczne. Faszystowski rząd Papena chciał spowolnić ten proces coraz surowszymi i radykalniejszymi dekretami nadzwyczajnymi.

Wiele reform społecznych siłą wyrwanych z objęć kapitału przez proletariuszy w 1918 ze względu na zagrożenie rewolucją. To co się ostało, było krok po kroku niszczone. Jednak ta próba zabrania resztek przywilejów została zdławiona przez rosnącą wolę sprzeciwu klasy robotniczej. Zainicjowano potężne strajki i demonstracje, by walczyć z dekretami nadzwyczajnymi Papena. Rozwój sytuacji kierował ją na drogę rewolucyjnego kryzysu, a socjaldemokracja nie była w stanie zatrzymać tego obrotu spraw. Jej członkowie zradykalizowali się, mimo partyjnej polityki «mniejszego zła». Rewolucyjny ferment mas rósł coraz bardziej i jeszcze mocniej wzmacniał cały proces.

Z drugiej strony, większa cześć drobnej i średniej burżuazji, która już zbankrutowała lub była bliska bankructwa oraz mas chłopskich (nie licząc oczywiście chłopstwa małorolnego, które szło w toku rewolucyjnym) wpadła w sidła demagogicznych sloganów faszystów hitlerowskich. Co za tym idzie, faszystowska grupa wzrosła. Rozpoczął się wyścig między siłami służącymi rewolucji oraz siłami służącymi faszystom.

Mniej więcej w tym czasie – w połowie września 1932 – Deutsche Führerbriefe (listy przywódców Niemiec), powstałe na bazie prywatnej korespondencji «Związku Niemieckiego Przemysłu w Rzeszy», zaczęły krążyć wśród burżuazji. W jednym z artykułów tam opublikowanym, «Społeczna Rekonsolidacja kapitalizmu», czytamy:

Problem z konsolidacją burżuazyjnego reżimu w powojennych Niemczech charakteryzuje się tym, że kontrolująca gospodarkę burżuazja jest zbyt nieliczna, by podtrzymywać swoją władzę. Z tego powodu, skoro burżuazja nie ma zamiaru zaufać wysoce niebezpiecznej broni jaką jest czysto militarny pokaz siły, musi stworzyć odrębną warstwę społeczną. Ta warstwa społeczna, mimo, że nie należy do szeregów burżuazji, ma za zadanie wykonywać funkcje, które dadzą podwaliny pod ich władzę nad ludźmi. Co za tym idzie, spowoduje tym samym wzrost poparcia dla tej formy rządów. W okresie konsolidacji powojennej tą rolę dla burżuazji pełniła socjaldemokracja […]

W pierwszym okresie rekonsolidacyjnym burżuazyjnego reżimu z okresu 1923-24 do 1929-30 socjaldemokracja była w stanie przekształcić rewolucyjną walkę klasy pracującej w walkę o płace oraz rozmaite przywileje socjalne. Mówiąc dokładniej, owe przywileje funkcjonowały jak śluza dzięki której zatrudnieni i solidnie zorganizowani przedstawiciele klasy pracującej mogli się cieszyć stałą przewagą na rynku pracy w porównaniu do niezatrudnionych oraz sprekaryzowanych mas gorszej kategorii. Broniono ich przed odczuciem pełnych skutków braku zatrudnienia oraz tego, jak kryzys ekonomiczny wpłynął na standard życia.

Granica między socjaldemokracją oraz komunizmem przebiega dokładnie przez społeczne i ekonomiczne różnice dzielące dwie strony wcześniej wspomnianej śluzy. Do tej pory wszystkie starania komunistów w celu rozbicia tamy, za którą znajduje się chronione terytorium związków zawodowych były nieudane. Co więcej, skoro socjaldemokracja zamieniła rewolucję na politykę prospołeczną, przeniosła bój z fabryk i ulic do parlamentów, ministerstw oraz gabinetów, dokładniej przekształciła walkę «z dołu» w zabezpieczenia reformistyczne przychodzące «z góry», ta sama socjaldemokracja, związkowa biurokracja oraz cała cześć klasy pracującej prowadzona przez nie musiała przykuć się do państwa burżuazyjnego i uczestnictwa w jego władzy, bronić każdego drobnego przywileju który wywalczyli, idąc za tym przywództwem.

Wnioski, które powinniśmy wyciągnąć z tej analizy to:

1. Polityka «mniejszego zła» nie jest zaledwie taktyką, ale istotą polityki socjaldemokracji.
2. Powiązania biurokracji związkowej z rządem «odgórnym» są ściślejsze niż powiązania z marksizmem. Podobnie z socjaldemokracją. Ten podpunkt odnosi się do każdego burżuazyjnego państwa, które wchodzi w relacje ze związkami/
3. Powiązania socjaldemokracji oraz biurokratycznych związków są przykładem parlamentaryzmu.
4. Możliwość istnienia socjalliberalnego układu w monopolistycznym kapitalizmie opiera się na automatycznym mechanizmie dzielącym klasę pracującą. Burżuazyjny reżim oparty o układ socjalliberalny musi być nie tylko całkowicie parlamentarny, ale musi się też opierać o socjaldemokrację i pozostawiać jej dostateczne przywileje. Burżuazyjny reżim, który niszczy te przywileje musi poświęcić socjaldemokrację oraz parlamentaryzm lub musi wymyślić sobie substytut tychże i przejść do układu przez nich kontrolowanego.

Przebieg tego procesu, w którym właśnie się znajdujemy, z powodu kryzysu ekonomicznego automatycznie zniszczył jakiekolwiek przywileje. Dlatego znajduje się w ostrej i groźnej fazie oraz powoduje, że mechanizm podziału klasy pracującej oparty na tych przywilejach przestaje działać. Z tego powodu klasa pracująca zaczyna swój dryf w kierunku komunizmu, a rządy burżuazji idą w kierunku stanu nadzwyczajnego, to jest dyktatury wojskowej […]

Wyjście z tej otchłani jest możliwe jedynie, jeśli związanie i podział klasy pracującej uda się w inny, bardziej bezpośredni sposób (skoro śluza nie może być skutecznie odbudowana). Precyzyjnie tutaj pojawiają się zadania i możliwości kłamstwa o Narodowym Socjalizmie.

Jeśli Narodowemu Socjalizmowi udałoby się skierować związki zawodowe do podtrzymywania ładu społecznego, tak samo jak socjaldemokracja wprowadziła je do liberalnego ładu, Narodowy Socjalizm stanie się posiadaczem tej samej funkcji, tak niezbędnej przyszłej władzy burżuazyjnej. Idąc dalej, podejmie się on organizacji państwa i społeczeństwa pod dyktat tej władzy.

Zagrożenie rozwoju państwowo–kapitalistycznego, a nawet państwowo–socjalistycznego, często podnoszone jako obiekcja przeciwko takiej korporacyjnej integracji związków zawodowych z przywództwem nazistowskim, w rzeczywistości właśnie przez to jest oddalane. Istnieją dwie możliwości: rekonsolidacja władzy burżuazji albo rewolucja komunistyczna. Nie ma trzeciej opcji.

Według Führebriefe klasa rządząca bez dwóch zdań zauważyła ten trend polityki wewnętrznej. Z tego powodu zaczęli oni popierać Narodowych Socjalistów w każdy możliwy sposób i kierują oni państwo w kierunku faszystowskiej dyktatury. Właśnie taka była rola rządu Schleichera. Działania musiały być szybkie, dlatego gabinet ten miał krótkie życie. To pokazywało słabość niemieckiej burżuazji.

O ile wszystkie warstwy burżuazji zgodziły się ze sobą, ludzie pracy nie byli w stanie zakończyć budowy zjednoczonego antyfaszystowskiego, antykapitalistycznego frontu. Ten rósł jeszcze i rozwijał się, ponieważ:

• przywódcy reformistyczni sabotowali powoli rozwijającą się jedność klasy pracującej, zdradzając tym samym ową klasę i przecierając szlak faszyzmowi,
• partia rewolucyjna – KPD – aplikowała politykę jedności, teoretycznie poprawną, zbyt sztywnie, bez rewolucyjnej płynności i elastyczności.

Te dwie cechy charakteryzują słabość klasy pracującej.

W związku z tym zwycięstwo faszyzmu w Niemczech należy rozpatrywać nie tylko jako objaw słabości klasy robotniczej i wynik zdrad popełnionych wobec klasy robotniczej przez socjaldemokrację, która utorowała drogę faszyzmowi. Zwycięstwo faszyzmu należy rozpatrywać również jako objaw słabości burżuazji, jako objaw tego, że burżuazja nie jest już w stanie sprawować władzy za pomocą starych metod parlamentaryzmu i demokracji burżuazyjnej, wskutek czego zmuszona jest uciekać się w polityce wewnętrznej do terrorystycznych metod rządzenia […]¹

W związku z tym siły faszystowskie zwyciężyły, a siły rewolucyjne zostały w tym wyścigu pokonane.

Dwanaście lat faszystowskiej dyktatury w Niemczech, dwanaście lat potwornego wyzysku i brutalnej opresji, która zakończyła się nieskończonym cierpieniem nałożonym na klasę pracującą, a która uświadomiła nas, że stworzenie jedności wśród tej klasy jest niezbędne. Ale jak stworzyć tę jedność? Czy należy stworzyć zjednoczony front między pracownikami komunistycznymi, socjaldemokratycznymi, chrześcijańskimi i niezrzeszonymi, czy należy stworzyć zjednoczoną partię, to jest połączyć KPD i SPD?

W formie i treści rozwój partii proletariackiej miał miejsce pod wpływem rozwoju i współzależności materialnego życia społecznego. Konkretnie, partia rozwijała się i zmieniała równocześnie z rozwojem i zmianami w kapitalistycznym porządku społecznym, od kapitalizmu wolnokonkurencyjnego do imperializmu. Od kapitalizmu, który szedł na ustępstwa wobec pracowników, dostarczał im reform, po kapitalizm brutalnego wyzysku i opresji, końca reform.

W zgodzie z tym rozwojem i zmianom struktury społeczeństwa, partia proletariacka przekształciła się z partii parlamentarnej ery przedrewolucyjnej w partię rewolucyjną, która była gotowa na okres otwartej i zbrojnej walki klasowej, okres rewolucji proletariackiej. Jak ten rozwój miał miejsce, jak nastąpiła ta transformacja? Stalin wyjaśnia to tak w «O podstawach Leninizmu»:

W okresie przedrewolucyjnym, w okresie mniej lub bardziej pokojowego rozwoju, kiedy partie II Międzynarodówki były silą panującą w ruchu robotniczym, a parlamentarne formy walki uważane były za formy podstawowe – w tych warunkach partia nie miała i nie mogła mieć tak poważnego i decydującego znaczenia, jakie zdobyła sobie potem w warunkach otwartych zmagań rewolucyjnych. Broniąc II Międzynarodówki przed atakami Kautsky powiada, że partie II Międzynarodówki są narzędziem pokoju, a nie wojny i że właśnie dlatego nie były w stanie przedsięwziąć nic poważnego w czasie wojny, w okresie rewolucyjnych wystąpień proletariatu. Jest to zupełnie słuszne. Ale co to oznacza? Oznacza to, że partie II Międzynarodówki nie nadają się do rewolucyjnej walki proletariatu, że nie są bojowymi partiami proletariatu, prowadzącymi robotników do zdobycia władzy, lecz aparatem wyborczym, przystosowanym do wyborów parlamentarnych i do walki parlamentarnej. Tym się właściwie tłumaczy fakt, że w okresie panowania oportunistów z II Międzynarodówki podstawową organizacją polityczną proletariatu była nie partia, lecz frakcja parlamentarna. Wiadomo, że w rzeczywistości partia była w tym okresie dodatkiem do frakcji parlamentarnej i elementem obsługującym tę frakcję. Nie trzeba chyba dowodzić, że w takich warunkach i z taką partią na czele nie mogło być nawet mowy o przygotowaniu proletariatu do rewolucji.

Sprawa jednak zmieniła się zasadniczo od chwili nastania nowego okresu. Nowy okres — to okres otwartych starć między klasami, okres rewolucyjnych wystąpień proletariatu, okres rewolucji proletariackiej, okres bezpośredniego przygotowania sił do obalenia imperializmu, do zdobycia władzy przez proletariat. Okres ten stawia przed proletariatem nowe zadania — przebudowy całej pracy partyjnej na nowy, rewolucyjny ład, wychowania robotników w duchu rewolucyjnej walki o władzę, przygotowania i ściągnięcia rezerw, sojuszu z proletariuszami krajów sąsiednich, ustalenia ścisłego związku z ruchem wyzwoleńczym kolonii, krajów zależnych itd., itp. Sądzić, że te nowe zadania mogą być rozwiązane siłami starych partii socjaldemokratycznych, wychowanych w pokojowych warunkach parlamentaryzmu — znaczy to skazać się na beznadziejną rozpacz, na niechybną klęskę. Dźwigać na swych barkach ciężar takich zadań mając w dalszym ciągu na czele stare partie — znaczy to znaleźć się w stanie zupełnego rozbrojenia. Nie trzeba chyba dowodzić, że proletariat nie mógł się pogodzić z takim stanem rzeczy.

Stąd nieodzowna potrzeba nowej partii, partii bojowej, partii rewolucyjnej, dostatecznie odważnej, aby poprowadzić proletariuszy do walki o władzę, dostatecznie doświadczonej, aby zorientować się w skomplikowanych warunkach sytuacji rewolucyjnej i dostatecznie giętkiej, aby ominąć wszelkie zanurzone skały w drodze do celu.

Bez takiej partii nie można nawet myśleć o obaleniu imperializmu, o osiągnięciu dyktatury proletariatu.

Ta nowa partia — to partia leninizmu.²

Warunki wyszczególnione przez Stalina zostały przyjęte przez partie należące do III Międzynarodówki. Partia komunistyczna to partia awangardowa, która posiada w swoich szeregach tych proletariuszy, którzy posiadają mniej lub bardziej rozwiniętą wiedzę na temat przyczyny i skutku, strategii i taktyki, warunków i wyników walki klasowej. Nie boją się oni postawić rewolucyjnych interesów ruchu nad swoimi własnymi, mimo różnic w potrzebach różnych warstw i tendencji wewnątrz proletariatu. To ci, którzy wiedzą jak tworzyć wśród mas świadomość na temat ich warunków i przebiegu walki klasowej, ich związku i relacji, ścieżek i celów. Ci, którzy wiedzą jak wyrwać się spod wpływu burżuazji i wypełnić masy rewolucyjną energią i wolą. Tylko w ten sposób partia marksistowsko-leninowska może poprowadzić masy do zwycięstwa.

Partia marksistowsko-leninowska jest w stanie wypełnić postawione przed nią zadanie w okresie rewolucji proletariackiej wtedy i tylko wtedy, gdy będzie prowadzić bezwzględną walkę ze wszystkimi odmianami oportunizmu. Od mediatorów, przez fanów kompromisu, aż po osoby zbyt łatwo poddające się. Wszystkie te grupy służą interesom burżuazji przez sposób w jaki się zachowują. Aby ich działania nie wpływały na ruch robotniczy, musimy oczyścić nasze szeregi z tych elementów.

«Zanim się zjednoczymy, a raczej żeby się zjednoczyć, musimy po pierwsze stworzyć twardą i definitywną linię podziału», domagał się Lenin.

Historia partii bolszewickiej jest bogata w przykłady bezwzględnego boju przeciwko grupom oportunistycznym wewnątrz partii, konkretnie «ekonomistom», mieńszewikom, trockistom, bucharinistom i innym.

Jeżeli partia nasza zdołała wytworzyć w sobie jedność wewnętrzną i niesłychaną zwartość swych szeregów, to przede wszystkim dlatego … [że] umiała wypędzić precz z partii likwidatorów i mienszewików. Droga rozwoju i umacniania partii proletariackich prowadzi poprzez oczyszczanie ich od oportunistów i reformistów, socjalimperialistów i socjalszowinistów, socjalpatriotów i socjalpacyfistów.³

Jakie otrzymujemy z tego lekcje? Dwanaście lat dyktatury faszystowskiej zostawiło na masach członków i przywódców socjaldemokracji długo trwające piętno. Zrozumieli oni, że gdyby nie udział Związku Radzieckiego, gdyby nie jego siła ekonomiczna i militarna, wielka maszyneria wojenna faszyzmu mogłaby nie zostać rozbita, lub zostałaby rozbita z wielkim trudem i o wiele wolniej. Wielu z nich zrozumiało, że w aktualnie istniejącym rewolucyjnym procesie kwestia socjalizmu może zostać rozwiązana tylko przez rewolucyjną walkę, której celem jest obalenie rządów kapitału. Skoro tylko komuniści toczą rewolucyjny bój w oparciu o ustandaryzowane metody, logicznym jest, że masy proletariatu zbliżają się ku partii komunistycznej. Bezpośrednim wynikiem lat faszyzmu jest ogólny trend «na lewo» wśród mas pracujących.

Masy pragną zjednoczenia klasy pracującej na bazie rewolucyjnej. Skoro cel klasy pracującej – osiągnięcie socjalizmu – może być tylko zrealizowany w drodze rewolucji, masy będą świadomie brać w niej udział pod przywództwem komunistów, którzy, jeśli idą linią czystego marksizmu-leninizmu, będą w stanie udowodnić im słuszność przez działanie w tym boju. Czy ten cel mógłby być osiągnięty przez amalgamację KPD i SPD, gdyby budowały one zjednoczoną partię?

Jeśli członkowie i przywództwo SPD naprawdę opuściłoby rejony reformizmu i parlamentaryzmu, zrozumiało cel rewolucji proletariackiej oraz dyktatury proletariatu, oraz postawiło sobie za cel praktyczną współpracę, wtedy i tylko wtedy, znalazłoby swoje miejsce w partii komunistycznej. Jeśli nie udałoby im się pozbyć skorupki reformizmu i parlamentaryzmu, współistnienie elementów rewolucyjnych i oportunistycznych w zjednoczonej partii spowodowałoby rozwodnienie linii rewolucyjnej i osłabiło siłę walki tej partii. Partia Bolszewicka uczy nas, że usunięcie oportunistów, reformistów i mieńszewików wzmocni partię o charakterze leninowskim.

Z tego powodu błędem jest tworzyć zjednoczoną partię, której elementy są miszmaszem rewolucyjnej frazeologii oraz reformistycznego działania. Tylko gdy partia komunistyczna jest organizacyjne i ideologicznie słaba, natomiast partia socjaldemokratyczna jest silna (jak np partia Pracy w Wielkiej Brytani, czy Kuomitang w Chinach), warto pochylić się nad zadaniem zjednoczenia, w którym partia komunistyczna istnieje jako frakcja w partii socjaldemokratycznej. Celem takiego zjednoczenia w takich warunkach jest przekonanie do rewolucji robotników podążających za socjaldemokracją. Jeśli jednak partia komunistyczna jest prawdziwą partią masową, musi prezentować się światu zewnętrznemu jako w pełni niezależny element. Taki pokaz siły ma psychologiczny wpływ na masy, przyciąga je jak magnes. Z tego powodu, organizacyjna niezależność rewolucyjnej partii mas musi być zachowana.

Zjednoczenie klasy pracującej w aktualnych warunkach nie może przybrać formy amalgamacji KPD z SPD. Zamiast tego musi zostać stworzony szeroki zjednoczony front robotników komunistycznych, socjaldemokratycznych, chrześcijańskich i niezrzeszonych, w którym to komuniści rządzą. Celem takiego zjednoczonego frontu jest przekonać większość klasy robotniczej do rewolucyjnego boju o władzę, o dyktaturę proletariatu, okres przejściowy z kapitalizmu do socjalizmu.

Jednakże, słowo «dyktatura» zostało zdyskredytowane przez 12 lat dyktatury faszystowskiej, z którego to powodu w społeczeństwie powstała silna awersja do tego słowa. Status burżuazyjnej demokracji wzrósł. Masy nie rozumieją różnicy między dyktaturą faszyzmu i dyktaturą proletariatu, między demokracją burżuazyjną i proletariacką. Z tego powodu niezbędna jest praca edukacyjna. Dyktatura faszystowska to dyktatura niewielkiej mniejszości, kilku kapitalistów, którzy władają szerokimi masami ludzi pracujących. Dyktatura proletariatu to dyktatura większości, dyktatura mas pracujących skierowana przeciw kontrrewolucyjnym kapitalistom, których celem jest rozbicie osiągnięć rewolucji proletariackiej.

Demokracja burżuazji to demokracja dla klasy kapitalistycznej, nie mas pracujących. Za słowem «demokracja» stoi w rzeczywistości dyktatura burżuazji, która ma za zadanie kontrolować masy. Nawet całkowite, równe i tajne prawo głosu, jest zaledwie próbą zamydlenia oczu mającą na celu utrzymanie władzy kapitału. Gdy ta forma demokracji przestanie pełnić swoją funkcję, zostanie ograniczona lub usunięta.

Dyktatura proletariatu uosabia demokrację proletariatu, cele i wolę klasy pracującej, tej znacznej większości ludzkości. Z tego powodu, jest to prawdziwa demokracja. Burżuazyjna demokracja jest również jedną z form władzy kapitalizmu, tak samo jak dyktatura faszystowska. Te dwie formy różnią się pewnymi cechami:

• Dyktatura faszystowska operuje głównie na terrorze, choć nie boi się używać kłamstw. Burżuazyjna demokracja natomiast używa o wiele więcej kłamstw, choć nieobce jej są też metody oparte o terrorze.
• Celem obydwu jest dominacja burżuazji nad masami. Proletariacka demokracja, demokracja klasy pracującej to forma władzy klasy pracującej skierowana przeciwko pozostałościom burżuazji. Jest tym samym co dyktatura proletariatu, bo dostarcza sposobów na likwidację burżuazji jako klasy.

Z tego powodu demokracja proletariacka nie jest ani pseudonimem na dyktaturę proletariatu, ani krokiem pośrednim między władzą kapitalistów i proletariatu. Może być osiągnięta jedynie przez zdobycie władzy przez proletariat. Równocześnie władza klasy pracującej może być utrzymana jedynie przez dyktaturę proletariatu. Jeśli ze względów taktycznych będziemy trzymać się frazy demokracji proletariackiej, musimy również mówić z pełną otwartością, że nie ma różnicy między nią, a dyktaturą proletariatu. Demokracja proletariacka to demokracja dla klasy pracującej, dyktatura proletariatu to dyktatura skierowana przeciwko elementom kapitalistycznym.

Rozjaśnienie tej fundamentalnej kwestii jest niezbędnym pierwszym krokiem w kierunku utworzenia zjednoczonego frontu proletariatu. Bez jasnego wyłożenia czego potrzebujemy, bez ostrego rozróżnienia wszystkich tendencji i opinii, zjednoczony front staje się zwyczajną mieszaniną. Ten miszmasz prowadzi do oportunizmu, który ma zły wpływ na klasę pracującą. Dodatkowo powoduje on, że przeprowadzenie rewolucji proletariackiej staje się niemożliwe. Z tego powodu kwestia zjednoczenia klasy pracującej jest ściśle połączona z problemem rewolucji proletariackiej. Jedno jest częścią drugiego.

---

1Stalin, Raport z XVII zjazdu WKP(b), 1934 (Works, Vol. 13, pp. 299 f.)

2Stalin, «O podstawach Leninizmu», 1924

3Stalin, «O podstawach Leninizmu», 1924

---