Nota tłumacza: artykuł przetłumaczony za https://icor.info/2022-4/o-predposylkah-krizisa-na-rossiisko-ukrainskoi-granice
Ustanowiony w 2000 roku autorytarny reżim Putina i stojące za nim służby bezpieczeństwa, których był i jest rzecznikiem, stopniowo ewoluowały od autorytaryzmu do totalitaryzmu.
W pierwszym okresie jego rządów stopniowo ustanowiono kontrolę nad wszystkimi monopolami Federacji Rosyjskiej. Jednocześnie demokratyczne zdobycze robotników w sferze socjalnej zostały ograniczone. Wszelkie wybory przekształcono w czysto formalną procedurę, a wiece, demonstracje, niezależne związki zawodowe i inne samoorganizacje pracownicze zostały skutecznie zakazane.
Od około 2007 roku, wraz z „przemówieniem monachijskim” Putina, ujawniły się napięcia między-imperialne między Rosją a Unią Europejską oraz państwami NATO. Rosja rościła sobie prawo do pełnego panowania nad terytorium byłego Związku Radzieckiego, a obecnie, nad całym terytorium byłych państw Układu Warszawskiego.
Ambicjom Rosji sprzyjały wysokie ceny ropy naftowej i innych surowców, które są podstawą jej gospodarki i głównym towarem eksportowym. W ten sposób doszło do powstania koncepcji «wielkiego mocarstwa energetycznego”, mającego dyktować swoją wolę krajom sąsiednim wykorzystując do tego ropę i gaz.
Po wojnie z Gruzją (08.08.2008) oraz związanej z nią słabej reakcji Zachodu, rosyjskie kierownictwo poznało słabe punkty swojego imperialistycznego rywala. Stało się dla nich jasne, że mimo skoncentrowanej potęgi gospodarczej i militarnej państw NATO, blok zachodni jest wciąż słabo zarządzaną organizacją wojskową, skrępowaną wieloma procedurami i czysto biurokratycznymi opóźnieniami w podejmowaniu decyzji. Stało się jasne także to, że działając odważnie i szybko oraz najlepiej pod osłoną ważnych wydarzeń międzynarodowych (jak np. olimpiada w Pekinie) można osiągnąć zamierzony efekt.
Około 2012 roku podjęto strategiczną decyzję o przyspieszeniu budowy Sił Zbrojnych zdolnych do zaspokojenia rosnących ambicji imperialistycznych w przestrzeni postsowieckiej. Wizualnie przejawiało się to w gwałtownym wzroście liczby studentów w szkołach i akademiach wojskowych, w propagandzie militarystycznej, w podniesieniu statusu sił zbrojnych. W porównaniu z poprzednimi 20 latami, wynagrodzenia pracowników służb wzrosły wielokrotnie, wzmocniono ich zabezpieczenie społeczne i ogólny poziom w społeczeństwie.
Obecny kryzys osiągnął wyższy poziom napięć między-imperialistycznych. Pozycja Federacji Rosyjskiej znacznie się w obecnym okresie poprawiła. Pod jej kontrolą znalazły się najwyraźniej siły zbrojne Białorusi, a Ukraina stoi teraz przed nowym frontem od północy, zagrażającym bezpośredniemu dostępowi do jej ważnych węzłów obronnych.
Nie uważamy jednak, by inwazja na terytorium Ukrainy była nieuchronna. Federacja Rosyjska nie dysponuje wystarczającymi siłami, nawet jeśli dodać do tego Siły Zbrojne Białorusi oraz siły samozwańczych republik na wschodzie Ukrainy – Donieckiej i Ługańskiej Republiki Ludowej. Czym innym jest jest pokonanie Ukraińskich Sił Zbrojnych, a czym innym sprawowanie pełnej kontroli nad jej terytorium wraz z późniejszą jej integracją. W tym przypadku potrzebne byłyby zupełnie inne liczby – na tak duży kraj jak Ukraina, szacunkowo około miliona do półtora miliona ludzi. Konieczna byłaby szeroka mobilizacja nie tylko zasobów ludzkich, ale także gospodarczych.
Wiemy z historii, że takie działania w ramach polityki zagranicznej na dużą skalę oraz imperialistyczny podział świata nie są możliwe bez tworzenia bloków militarnych i gospodarczych. Bez poważnych sojuszników, których Rosja do dziś nie posiada, jest to niemożliwe.
Ponadto napięciom militarnym towarzyszy bezprecedensowa histeria propagandowa. Biorąc to pod uwagę można przypuszczać, że bezpośredni konflikt zbrojny na tym odcinku jest mało prawdopodobny. Cały schemat poprzednich rosyjskich działań wojskowych był dla wszystkich obserwatorów całkowitym zaskoczeniem oraz nie został przez nikogo przewidziany z chociażby półmiesięcznym wyprzedzeniem.
To co ma obecnie miejsce to najwyraźniej przykrywka dla jakiejś innej operacji. W związku z tym na pierwszy plan wysuwa się historia Kazachstanu, gdzie miały miejsce ostatnie wydarzenia i gdzie rozmieszczono wojska CSTO1.
Wciąż nie wiemy, co dokładnie stało się w Kazachstanie. Nadal nie jest jasne, czy doszło do zamachu stanu, jak działa władza i jaki jest stan kontroli zasobów. Jest mało prawdopodobne, że wycofanie ogłoszone pod presją Chin zostanie w pełni zrealizowane. W tej chwili mamy do czynienia z pewną blokadą informacyjną. Nie jest jeszcze jasne, co się tam dzieje, jednakże wyraźnie widoczna jest obecność sił specjalnych.
W każdym razie Kazachstan jest cenną i pożądaną «nagrodą» za zaspokajanie imperialistycznych ambicji rosyjskiego kierownictwa. Kraj ten posiada znaczne zasoby surowców mineralnych, metali, rzadkich pierwiastków oraz uranu. Jednocześnie jego populacja jest niewielka i podzielona na liczne i wrogie w stosunku do siebie klany.
Zdaje się, że to tam dzieją się obecnie najważniejsze rzeczy. Kazachstan to bardzo bogaty kraj, a kontrola nad jego gospodarką przyniosłaby więcej korzyści gospodarczych i byłaby łatwiejsza niż kontrola nad Ukrainą.
Ukraina jest więc pewną przykrywką dla tego, co obecnie dzieje się w Kazachstanie.
1 Organizacja Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym, którego członkami są: Federacja Rosyjska, Republika Białorusi, Republika Kazachstanu, Republika Armenii, Republika Kirgiska oraz Republika Tadżykistanu – przyp. tłumacza.