Dziś ma miejsce 105. rocznica zwycięskiej Rewolucji Październikowej!
Niewątpliwie, dla walczących o socjalizm na całym świecie, oczywiście w pierwszej kolejności dla osób z klas pracujących, a więc również i dla nas – jest to jedno z najważniejszych wydarzeń w historii ludzkości.
Wiele można by pisać o samej Rewolucji, jeszcze więcej o tym co doprowadziło do jej sukcesu – a więc niezwykła świadomość klasowa rosyjskich robotników i chłopów, wieloletnie przygotowania i doświadczenie Partii Bolszewickiej, słuszność taktyki i strategii rosyjskich leninistów, wreszcie sprzyjające warunki składające się na istnienie sytuacji rewolucyjnej. Wiele już zresztą na ten temat pisano – dlatego podejmiemy próbę przedstawienia tego, co najważniejsze w tym wiekopomnym wydarzeniu.
Choć Rewolucja Październikowa zwana jest niekiedy rewolucją rosyjską, jest wydarzeniem wyjątkowym w skali światowej. Stanowi moment przełomowy w historii – moment, gdzie socjalizm przestał być jedynie ideą czy też celem na horyzoncie, a stał się rzeczywistym doświadczeniem i praktyką klas pracujących. Rewolucja październikowa jest dowodem na możliwość obalenia kapitalizmu, możliwość objęcia sterów przez proletariat. Jest też dowodem na słuszność tez socjalizmu naukowego, słuszność strategii leninizmu, słuszność strategii bolszewickiej partii awangardowej, stanowiącej ośrodek skupienia najbardziej zaangażowanych i świadomych klasowo przedstawicieli klasy robotniczej, stanowiącej oręż realizacji polityki w jej interesie klasowym. Jest też pierwszą rewolucją, która zaprowadziła realną dyktaturę proletariatu – realne rządy robotników jako klasy, zamiast zastąpienia jednych wyzyskiwaczy innymi wyzyskiwaczami.
Oczywiście, Rewolucja Październikowa nie była pierwszą próbą obalenia wyzysku przez proletariat. Jako przykład niech posłuży wcześniejsza o 46 lat, utrzymująca się przez ponad 2 miesiące Komuna Paryska, która choć nie zakończyła się sukcesem, była cenną lekcją dla przyszłych pokoleń klas pracujących – w szczególności również lekcją dla marksistów. Lekcją, z której wyczerpujące wnioski wynieśli bolszewicy – z których najważniejszymi pozostają
- konieczność przejęcia machiny państwowej i obrócenia jej przeciwko kapitalistom – a więc niezbędne jest przejęcie wytworzonego przez burżuazję państwa, jako narzędzia panowania i opresji klasy panującej nad resztą klas, a następnie przekształcenie go i użycie przeciwko dawnej klasie panującej – by zdusić jej opór, który oczywiście nasila się po zwycięskim przewrocie. Komuna Paryska pokazała, iż proletariat musi zaprowadzić własną dyktaturę, powołać własną armię i własne instytucje, dzięki czemu będzie mógł bronić się przeciwko próbom odebrania świeżo zdobytej władzy przez dawnych – teraz już pozbawionych swych praw politycznych i praw własności – wyzyskiwaczy. Trzeba pamiętać, iż to właśnie niemożliwość obrony Komuny Paryskiej przed atakami z zewnątrz stanowiła decydującą przyczynę jej upadku.
- konieczność skupienia proletariatu w organizację polityczną – w ramach której proletariat będzie skupiał jak najszerszą zbiorowość zaangażowanych i świadomych przedstawicieli własnej klasy (oraz chętnych, zdyscyplinowanych i podległych jej interesom przedstawicieli innych klas – chłopstwa i pracującej inteligencji). Słabością Komuny był brak jasnego i scentralizowanego przywództwa jednej partii proletariackiej. Dla sukcesu rewolucji absolutnie konieczne jest, aby mieć przywództwo silnej, ideowej i zdyscyplinowanej partii proletariackiej, Organizacja polityczna robotników – partia robotnicza – ma za zadanie rozpoznać co leży w interesie klasowym robotników, a następnie przekuć to w konkretny program polityczny. Brak takiej partii skutkuje brakiem organizacji i dyscypliny wśród zrewolucjonizowanej masy ludności, która może paść ofiarą różnego rodzaju «ekspertów» świetnie przygotowanych przez lata pełnienia funkcji inteligencji organicznej na usługach burżuazji – przekonujących do powrotu do starego porządku, «istniejącego od lat» i «doskonale sprawdzonego». Kolektywna analiza i kolektywne podejmowanie decyzji na zasadach centralizmu demokratycznego maksymalizuje prawdopodobieństwo podjęcia słusznego planu działań – co dwie głowy to nie jedna, co dziesiątki i setki głów to nie jedna!
Dlaczego Rewolucja Październikowa jest ważna dla dziejów całego świata – dla dziejów klas pracujących wszystkich krajów po dziś dzień?
Rewolucja Październikowa obaliła jedno z ogniw światowego łańcucha imperializmu, obaliła klasę rządzącą jednego z najbardziej wpływowych kapitalistycznych krajów świata – a w jej miejsce postawiła klasę robotniczą. Stała się punktem odniesienia dla kolejnych rewolucji np. Rewolucji Chińskiej – która czerpała doświadczenia rewolucji bolszewickiej i skutecznie zaadaptowała je do swojej sytuacji. To m.in. dzięki nim określiła własną odmienną strategię działania, odmienną za sprawą zupełnie odmiennych warunków Chin.
Rewolucja Październikowa – jak żadna inna dotąd rewolucja czy zryw:
- Pozbawiła burżuazję praw politycznych i własnościowych.
- Zburzyła burżuazyjne instytucje państwowe, powołując na ich miejsce własne – rady robotnicze, związki zawodowe, spółdzielnie, organizacje kulturalne, wreszcie transport, przemysł, własną organizację zbrojną: Armię Czerwoną.
- Zburzyła dotąd «świętą», «odwieczną» własność prywatną,
- Zburzyła fałszywą z gruntu demokrację burżuazyjną i zastąpiła ją demokracją socjalistyczną – demokracją proletariacką, czyli dyktaturą proletariatu – a więc rzeczywistą demokracją, w której prawo głosu mają tylko klasy pracujące, które do tej pory mogły jedynie wybierać uciskających ich przedstawicieli klasy rządzącej, przedstawicieli rządzących w interesie im podobnych burżujów.
- Udowodniła słuszność (bolszewików) w sporze między rewolucjonistami i reformistami. Dowiodła, że obalenie kapitalizmu i przejście do socjalizmu jest niemożliwe poprzez pokojowe reformy podejmowane przez parlament burżuazyjny.
- Udowodniła, że proletariat – jako klasa – jest w stanie kierować państwem, gospodarką, przemysłem itp., a nawet budować socjalizm w otoczeniu wrogich mu państw kapitalistycznych.
- Objęła swoim zasięgiem inne kraje – inspirując i budząc sympatię wobec jej zwycięstwa wśród robotników innych krajów, ściągając do ZSRR delegacje robotnicze i rewolucjonistów zza granicy.
Rewolucja Październikowa była rewolucją pojednanych narodów byłej Rosji carskiej – więzienia narodów – rewolucją internacjonalizmu robotników i chłopów narodów przyszłego ZSRR. Miała ona jednak niezwykłe znaczenie nie tylko dla przodujących mocarstw imperialistycznych, ale i dla uciskanych przez nie kolonii i krajów zależnych. Zapoczątkowała epokę rewolucji w koloniach, dokonywanych w sojuszu z proletariatem i pod jego kierownictwem. Zakończyła ona epokę bezkarnego i niezakłóconego ucisku i wyzysku kolonii przez kraje imperialistyczne. Rewolucje w koloniach ostatecznie obaliły wszelkie rasistowskie mity na temat «ras wyższych i niższych», zgodnie z którymi rzekomo «rasy niższe» są «skazane» na bycie podległymi «cywilizowanym rasom wyższym».
Rewolucja Październikowa podważyła światowy system kapitalistyczny. Stworzyła pierwszą bazę światowego ruchu rewolucyjnego, bazę niezwykle istotną dla ruchu rewolucyjnego na całym świecie, osią wokół której mógł się organizować przeciwko imperializmowi, przeciwko wyzyskiwaczom całego świata.
Rewolucja Październikowa obaliła mit nieuchronności, nienaruszalności i nieprzemijalności kapitalizmu jako systemu; pokazała, iż istnieje dla niego możliwa alternatywa – konieczna alternatywa w postaci dyktatury uciskanego dotąd proletariatu. Rewolucja Październikowa zasiała strach wśród burżuazji całego świata, pokazując iż panowanie kapitalistów i wyzysk robotników nie jest czymś nieuchronnym, nienaruszalnym – że wyzysk ten może zostać obalony przemocą.
Rewolucja Październikowa wzbudziła również nieprzejednaną nienawiść burżuazji, która to nienawiść trwa po dziś dzień – od samego początku jej zdobycze i osiągnięcia były zakłamywane, umniejszane i oczerniane przez burżuazję i usługującą jej inteligencję organiczną – wśród klas pracujących innych krajów, takich jak Niemcy, Polska czy USA. Co więcej, za sprawą kryzysu światowego kapitalizmu w postaci II Wojny Światowej, faszystowska reakcja hitlerowskiej Rzeszy, podjęła nieudaną próbę podboju ZSRR – który nie tylko był w stanie się przed nią obronić, ale odpowiedzieć kontratakiem i zgnieść faszystów. Następnie strach przed potęgą socjalizmu doprowadził wręcz do sytuacji, gdzie w obawie przed przewrotem podobnym do Rewolucji Październikowej, burżuazja innych krajów oddawała część pola w walce klasowej robotnikom – co przeszło do historii jako koncepcje państw dobrobytu.
Wreszcie, Rewolucja Październikowa stanowiła przełom w wymiarze ideologicznym – między marksizmem–leninizmem a socjaldemokracją. Przepaść między rewolucyjnym marksizmem–leninizmem, dążącym do urzeczywistnienia dyktatury proletariatu poprzez obalenie kapitalistów siłą, a socjaldemokracją dążącą do reformy kapitalizmu, przy zachowaniu panowania klasowego po wsze czasy. Socjaldemokracja, z jednej strony oczerniając dyktaturę proletariatu i zdobycze Rewolucji Październikowej, z drugiej strony utrzymując i usprawiedliwiając obłudną burżuazyjną demokrację parlamentarną po dziś dzień stawia się po stronie klas panujących – przeciwko pracującym.
Stanowiła również zwycięstwo nad szowinizmem II Międzynarodówki, w imieniu którego bracia i siostry z klas pracujących różnych narodów mieli wyrzynać się za swoje imperialistyczne ojczyzny w ramach I Wojny Światowej. Choć dzisiejsza socjal(szowinistyczna)demokracja próbuje wskrzesić te trendy przy okazji konfliktu imperializmów w Ukrainie, klasa pracująca całego świata może inspirować się lekcją Wielkiego Października – i stawić opór apelom ku wzajemnej rzezi pracowników różnych krajów imię interesów burżuazji danych krajów.