Enver Hodża kontra Mao Tse-tung – część czwarta

Nota od tłumacza: oto czwarta i ostatnia część broszury z 1981 roku wydanej przez Komunistyczny Związek Robotniczy Niemiec (Kommunistischer Arbeiterbund Deutschlands). Pozostałe części tekstu dostępne są na portalu, a w najbliższych dniach w bibliotece ukaże się cała broszura w formacie PDF.

4.Utrzymać jedność światowego ruchu komunistycznego na podstawie marksizmu-leninizmu i myśli Mao Tse-tunga

Zdrada Denga Xiaopinga i oszczercze ataki Hodży na Mao Tse-tunga i myśl Mao Tse-tunga sprzyjały rozwojowi likwidatorów na całym świecie

Klika współczesnych rewizjonistów pod przywództwem Hua Guofenga i Denga Xiaopinga przy pomocy zdegenerowanych drobnomieszczańskich biurokratów, którzy doszli do władzy po śmierci Mao przywróciła kapitalizm i przekształciła się w burżuazję nowego typu. Aby utrzymać swe panowanie nad robotnikami i chłopami, potrzebują sprzymierzeńców z innych klas i warstw społecznych: byłych ważnych kapitalistów, czy też drobnomieszczańskich intelektualistów. Odzyskali czołowe stanowiska w sektorach gospodarczym, państwowym i akademickim. To, czego oczekuje się od starych kapitalistów pod dowództwem nowej burżuazji, jest jasno wyrażone w odkrywczym raporcie o bankiecie 2500 przedstawicieli narodowej burżuazji:

Wiceprzewodniczący Deng wyraził nadzieję, że wszystkie partie demokratyczne i cała Ogólnochińska Federacja Przemysłowców i Przedsiębiorców odegrają swoją rolę jako panowie w kraju, będą przedstawiać krytykę i sugestie dotyczące głównych politycznych decyzji rządu i jego pracy w różnych dziedzinach, że będą oni szczerymi przyjaciółmi partii, którzy przedstawią swoje szczere poglądy i komentarze oraz będą współpracować z partią komunistyczną, aby ta sprawowała dobre rządy w państwie.¹

Można sobie wyobrazić ich entuzjazm w byciu szczerymi przyjaciółmi partii. Wielu intelektualistów i biznesmenów, którzy stracili swoje prestiżowe stanowiska podczas Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej zostało zrehabilitowanych. Aby ozdobić te antysocjalistyczne środki by wyglądały na działania socjalistyczne, chińscy rewizjoniści wymyślają nowe teorie:

Jeśli zawłaszczanie środków produkcji przez klasę ustaje i ta sama grupa ludzi nie jest już w stanie zawłaszczać pracy innej grupy ludzi, sama klasa przestaje istnieć.²

To stoi w fundamentalnej sprzeczności z marksizmem-leninizmem i myślą Mao Tse-tunga. Lenin wyjaśnił jasno i wyraźnie:

A klasy nadal pozostają i pozostaną w dobie dyktatury proletariatu. Dyktatura stanie się niepotrzebna, gdy znikną klasy. Bez dyktatury proletariatu nie znikną. […] Klasy pozostały, ale w dobie dyktatury proletariatu każda klasa przechodzi zmianę, zmieniają się również stosunki między klasami. Walka klas nie znika w trakcie dyktaturą proletariatu, lecz przybiera jedynie inne formy.³

W związku z tym Mao Tse-tung wskazuje, że «w historycznym okresie socjalizmu wciąż istnieją klasy, sprzeczności klasowe i walka klas».

Rzeczywistość pokazuje, jak działa koncepcja «podstawowych zmian w stosunkach klasowych w Chinach» i jak dawni wyzyskiwacze zostali «przerobieni» na ludzi pracy, którzy «żyją pracą własnych rąk». W styczniu 1979 roku opublikowano następującą decyzję Centralnego Komitetu KP Chin:

Zgodnie z tą decyzją ich [kapitalistów – przyp. autorów tekstu] depozyty bankowe i inne mienie skonfiskowane za zgodą Lin Biao i «Bandy Czworga» podczas Wielkiej Rewolucji Kulturalnej zostaną im zwrócone, tak samo jak pieniądze potrącone z ich pierwotnej pensji na przestrzeni lat. Od teraz będą otrzymywać oni tak samo wysokie pensje, jakie otrzymywali przed rewolucją kulturalną.⁴

Ten przerażający fakt jest zakamuflowany jako «przywrócenie polityki przewodniczącego Mao wobec narodowej burżuazji». To jest tępa demagogia! Polityka KPCh wobec narodowej burżuazji, która brała udział w rewolucji – polityka, która była nieodzowną częścią rewolucji ludowodemokratycznej po wyzwoleniu w 1949 r. – odnosi się do okresu po rewolucji socjalistycznej w 1956 r. i staje się ogólną zasadą. To frontalny atak na rewolucję kulturalną.

Komunistyczna Partia Chin prowadziła politykę wykupywania środków produkcji należących do burżuazji narodowej, która wspierała nowodemokratyczną rewolucję. W 1956 roku mały i średni prywatny biznes stał się mieszaną własnością państwowo-prywatną. W okresie przejściowym kapitaliści ci otrzymywali 5% odsetek za swój kapitał, dawnym szefom często pozwalano pozostać na kierowniczych stanowiskach w swoich byłych fabrykach i często otrzymywali wysokie pensje. Ale to wszystko odbywało się pod kontrolą państwa. Umowa ta obowiązywała tylko do września 1966 r., kiedy wszystkie fabryki zostały przekształcone w własność ludu podczas Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej. W zaciekłej walce klasowej jaka wówczas się toczyła został złamany wciąż istniejący wpływ burżuazji narodowej. Masy rewolucyjne skonfiskowały i odebrały przedstawicielom narodowej burżuazji odsetki, konta oszczędnościowe, pożyczki publiczne, złoto i srebro, prywatne rezydencje itp. Wysokie pensje biznesmenów były sprowadzane do zarobków zwykłych pracowników. Większość z nich została wyrzucona z wysokich stanowisk i skierowana do warsztatów i sklepów do pracy fizycznej.

Te rewolucyjne środki dyktatury proletariatu są teraz oczerniane jako wyraz «faszystowskiej dyktatury». Kapitaliści odzyskują swoje pieniądze i interesy i są przywracani na swoje poprzednie stanowiska. Teraz pojawia się pytanie: skąd pochodzą pieniądze na spłatę odsetek, na spłatę majątku? Skąd pochodzi ich pierwotny kapitał? Pochodzi z wartości dodatkowej wyciśniętej z pracy robotników!

Ponadto zrewidowano marksistowsko-leninowską linię wobec inteligencji. Oto powody:

Wkrótce po ogólnokrajowym wyzwoleniu w 1949 r. Komunistyczna Partia Chin wprowadziła politykę jednoczenia, kształcenia i przekształcania intelektualistów, jako że większość z nich była burżuazyjnymi i drobnomieszczańskimi intelektualistami ze starego społeczeństwa. Minęły ponad dwie dekady i zaszło wiele fundamentalnych zmian w szeregach intelektualistów. Dziś polityka ta nie ma już zastosowania w stosunku do przytłaczającej większości intelektualistów. Nie są oni już przedmiotem jednoczenia, kształcenia i przekształcania, ale są teraz częścią klasy robotniczej angażującą się w pracę umysłową i są siłą, na której opiera się partia.⁵

Jednak faktem jest, że również w socjalizmie intelektualiści wciąż się wahają. Wielu intelektualistów cieszy się wyższym standardem życia niż robotnicy, kultywuje drobnomieszczański styl życia i jest bardziej podatnych na wpływ ideologii burżuazyjnej. Dlatego Mao Tse-tung podkreśla konieczność przemodelowania intelektualistów w socjalizmie. Nowe chińskie kierownictwo zasadniczo zmieniło politykę wobec intelektualistów. Niegdyś studenci byli wysyłani na wieś w czasie studiów, aby zapoznać się z życiem prostych chłopów i zjednoczyć się z nimi, dziś oczekuje się, że skupią się wyłącznie na studiach akademickich. Są też zwolnieni z udziału w pracy fizycznej, którą burżuazyjni intelektualiści często uważają za irytujący obowiązek. Już w marcu 1978 r. Deng Xiaoping zadeklarował na Krajowej Konferencji Naukowej

Naukowcy i technicy powinni całą swoją energię skoncentrować na zadaniach naukowych i technicznych. Kiedy mówimy, że powinni poświęcić co najmniej 5/6 swojego czasu na pracę zawodową, uważamy to za czas minimalny. Im więcej czasu na tym spędzają, tym lepiej jest.⁶

Dla niego edukacja ideologiczno-polityczna nie ma znaczenia:

Nie możemy oczekiwać, że naukowcy i technicy – przynajmniej w większości – przeczytają wiele książek o tematyce politycznej i teoretycznej oraz będą brać udział w wielu zajęciach społecznych i spotkaniach, które nie mają nic wspólnego z pracą jaką wykonują.⁷

Nowa chińska burżuazja potrzebuje tych intelektualistów, aby utrzymać swoje panowanie. Z tego powodu coraz większa liczba intelektualistów zajmuje czołowe stanowiska w instytucjach gospodarczych, naukowych i administracyjnych, a nawet w rewizjonistycznej KPCh.

W «Beijing Review», nr 51/1979, w raporcie «Eksperci na czołowych stanowiskach» czytamy:

Na przykład, po reorganizacji komitetu partyjnego w Szanghajskiej Rafinerii Naftowej, siedmiu z jedenastu jego członków to obecnie inżynierowie, dwóch jest technikami, a jeden jest specjalistą w zarządzaniu.⁸

Wyobraźmy to sobie – 10 intelektualistów w «zreorganizowanym» komitecie partyjnym, składającym się z 11 osób, oczywiście oczyszczonym z robotników. Pracownicy mają zostać usunięci z kierownictwa i administracji fabryk. To pokazuje, że konieczna jest nowa rewolucja proletariacka.

Swoją «Nową Polityką» chińskie przywództwo zaostrza sprzeczności między pracą fizyczną a pracą umysłową i niszczy rewolucyjny sojusz klasy robotniczej i intelektualistów. Intelektualiści mają stać się wiernymi narzędziami w rękach nowej burżuazji w nowych warunkach rządów rewizjonistycznych i oddzielić się od klasy robotniczej. Deng Xiaoping i Hua Guofeng potrzebują masowej bazy wśród ludzi, aby wzmocnić swoje rządy. Znajdują swoją bazę wśród mas drobnomieszczańskich intelektualistów i przekupują ich przywilejami i dochodowymi stanowiskami. Dyktatura proletariatu została zniesiona, a zdobycze rewolucji proletariackiej zniszczone.

Do niedawna ta zdrada marksizmu-leninizmu i socjalizmu przez likwidatorów Denga Xiaopinga i Hua Guofenga nie posunęła się jeszcze tak daleko, by otwarcie krytykować osobę Mao Tse-tunga i myśl Mao Tse-tunga. Najczęściej kapitalistyczne posunięcia są nawet ukrywane za pomocą słów Mao, wykorzystywanych by wypełnić cel burżuazji – tak jak sowieccy rewizjoniści ukrywają się za zasłoną frazesów o marksizmie-leninizmie. Rewizjonistyczna zdrada kliki Hua Guofenga wyrządziła tak samo wiele szkód międzynarodowemu ruchowi komunistycznemu i robotniczemu, jak światowy rewizjonizm wprowadzony przez Chruszczowa na XX Kongresie KPZR w 1956 roku.

Marksiści-leniniści potępiają rewizjonizm, który był praktykowany od śmierci Mao przez nowych przywódców z Hua Guofengiem i Dengiem Xiaopingiem na czele. W wyniku rewizjonizmu kapitalizm został przywrócony, a Chiny w socjalimperialistyczny sposób najechały Wietnam. Bojowa postawa chińskich przywódców, lizanie butów supermocarstwu USA i czołowym reakcjonistom w krajach kapitalistycznych wywołały głęboki brak zaufania ze strony mas pracujących na całym świecie. Wielki rozłam podzielił ruch marksistowsko-leninowski na całym świecie na zwolenników i przeciwników nowego chińskiego przywództwa. Spór doprowadził do likwidacji lub podziału wielu organizacji. Ta ogólnoświatowa likwidacja została wzmocniona przez fatalne stanowisko, jakie zajęli Enver Hodża i Albańska Partia Pracy. W ideologicznej walce z nowoczesnym rewizjonizmem w odmianie radzieckiej i chińskiej Enver Hodża jest postacią podejrzaną – z jednej strony jest jej przeciwny rewizjonizmowi, z drugiej strony sam znajduje się na jego ścieżce atakując myśl Mao Tse-tunga i jego dorobek w Chinach. To go dyskredytuje w oczach wielu marksistów-leninistów na całym świecie. W swoich ślepych próbach zdegradowania Mao Tse-tunga, aby postawić się w korzystniejszym świetle zbliżył się bardzo do ludzi takich jak Robert Steigerwald, czołowy teoretyk rewizjonistycznej Niemieckiej Partii Komunistycznej (DKP).

Enver Hodża zgadza się z Robertem Steigerwaldem

W 1978 roku, w którym Hodża rozpoczął kampanię oszczerstw, publikując swoją książkę «Imperializm i Rewolucja», Robert Steigerwald napisał «niedokończony rękopis» zatytułowany «Jakich metod używał Mao Tse-tung? – O maoistowskim antysowietyzmie». Oba pisma są skierowane przeciwko myśli Mao Tse-tunga a podobieństwo między nimi jest oczywiste. Pokażemy to, zestawiając podstawowe fragmenty z obu pism.

Hodża o myśli Mao Tsetunga:

Myśl Mao Tse-tunga jest «teorią» pozbawioną cech marksizmu-leninizmu.⁹

Kiedy mówi się o «myśli Mao Tse-tunga», trudno dostrzec w niej jedną wyraźną linię, ponieważ, jak zauważyliśmy na początku, jest to amalgamat ideologii anarchizmu, trockizmu, współczesnego rewizjonizmu à la Tito, à la Chruszczow, à la «eurokomunizm» i posługuje się ona marksistowskimi frazesami. W całym tym połączeniu starych idei Konfucjusza, Mencjusza i innych filozofów chińskich, którzy bezpośrednio wpłynęli na ukształtowanie się «myśli Mao Tse-tunga», jej kulturowy i teoretyczny rozwój również zajmują oni zaszczytne miejsce.¹⁰

Steigerwald o myśli Mao Tse-tunga:

Teoretyczny punkt widzenia Mao Tse-tunga nigdy nie był proletariacki, chociaż trochę zapożyczył z terminologii marksizmu-leninizmu […]¹¹

Źródła pomysłów Mao Tse-tunga są różnorodne. Jeśli chodzi o aspekt klasowy, spotykają się różne nurty: feudalne chińskie, burżuazyjne «zachodnie» i drobnomieszczańskie źródła anarchistyczne. Nie zostało dostatecznie zbadane, jak daleko współcześni uczniowie Kanta wywarli wpływ na Mao Tse-tunga. Jego nauczycielem filozofii, a późniejszym teściem Yang Ch’ang-chi był uczeń Friedricha Paulsena, niemieckiego ucznia Kanta w Munster. Udowodniono, że Mao studiował «System etyki» Paulsena. W każdym razie pewne cechy filozofii Mao są ustanowione w tym duchu.¹²

Hodża o Mao i roli proletariatu:

Mao Tse-tung wygłosił też tezę o hegemonicznej roli chłopstwa w rewolucji jako drogi rewolucji światowej […] Według chińskich poglądów proletariat jest siłą społeczną drugorzędnej wagi […]¹³

Steigerwald o Mao i roli proletariatu:

Podczas gdy Mao Tse-tung szeroko analizował sytuację chłopów, nie znajdujemy żadnych śladów porównywalnej analizy chińskiej klasy robotniczej w jego wykonaniu. […] Nieproletariacki charakter ideologii i polityki Mao Tse-tunga wielokrotnie prowadził do ostrych sporów z nim w historii Partii, które nie ustała nawet po uzurpacji przez niego władzy w Partii.¹⁴

Hodża o Mao i dialektyce:

Zajmując się sprzecznościami, on [Mao] nie wychodzi z tez marksistowskich, ale z tez starożytnych filozofów chińskich, postrzega przeciwieństwa w sposób mechaniczny jako zjawiska zewnętrzne i wyobraża sobie przemianę przeciwieństw jako prostą zamianę miejsc między nimi. […] [On] neguje wewnętrzną sprzeczność tkwiącą w rzeczach i zjawiskach i traktuje rozwój jako zwykłe powtórzenie, jako stan niezmiennych stanów, w których obserwuje się te same przeciwieństwa i ten sam związek między nimi.¹⁵

Steigerwald o Mao i dialektyce:

Studiując wyjaśnienia Mao odnoszące się do takich ogólnych stwierdzeń, zdajemy sobie sprawę, że jest daleko w tyle za rozwiązaniem nie tylko marksistowsko-leninowskim, ale także Heglowskim w kwestii sprzeczności. Jego postrzeganie dialektyki opiera się na elementarnej dialektyce feudalnych filozofów chińskich, którzy byli wielcy w swoich czasach, ale zacofani w dzisiejszych warunkach. Teoria sprzeczności Mao sprowadza się do teorii uzupełniających się definicji przekształcających się w siebie nawzajem w prosty, kolisty sposób.¹⁶

W tej broszurze musimy ograniczyć się do tych kilku przykładów. Naszym celem było wykazanie, jak bardzo te dwa poglądy teoretyczne są zbieżne. Jest oczywiste, jak współgrają ze sobą w rewizjonistycznej ocenie i potępieniu myśli Mao Tse-tunga.

Jaki jest tego powód? To ta sama drobnomieszczańska mentalność panująca zarówno w Hodży, jak i w Steigerwaldzie. Ich drobnomieszczańskie ataki na wielką marksistowsko-leninowską myśl Mao Tse-tunga szkodzą międzynarodowemu ruchowi komunistycznemu i robotniczemu i promują światową likwidację.

W wydanej w 1971 roku «Historii Albańskiej Partii Pracy» kierownictwo APP nadal miało prawo pisać o swojej roli międzynarodowej:

APP wypełniła wielki międzynarodowy obowiązek podjęcia konsekwentnej, zasadniczej walki z imperializmem i współczesnym rewizjonizmem. W tej walce partia dążyła do ochrony obozu socjalistycznego i międzynarodowego ruchu komunistycznego przed imperialistycznymi i rewizjonistycznymi próbami ich zlikwidowania, oraz aby zachować i potwierdzić tę jedność. Po rozbiciu obozu socjalistycznego przez rewizjonistów chruszczowowskich partia starała się przywrócić jedność ruchu na zasadach rewolucyjnych, bez rewizjonistów i zdrajców, na podstawie zaciekłej walki z nimi.¹⁷

Historyczna rola APP przekształciła się w coś zupełnie przeciwnego, kiedy to APP oczerniło Mao Tse-tunga jako antymarksistę i rewizjonistę, a myśl Mao Tse-tunga jako antymarksistowską teorię i szowinizm. Dziś Enver Hodża argumentuje w jednym tonie z rewizjonistą z Zachodnich Niemiec, Robertem Steigerwaldem.

Walka klas i Światowa Rewolucja Proletariacka wymagają jedności na podstawie marksizmu-leninizmu i myśli Mao Tse-tunga

Międzynarodowy ruch komunistyczny i robotniczy jest podzielony jak nigdy dotąd. Niezliczone partie, organizacje i grupy można podzielić na 6 głównych kategorii ideologiczno-politycznych:

1. Rewizjonistyczna KPZR i jej rewizjonistyczne satelity, takie jak Niemiecka Partia Komunistyczna (DKP).
2. Partie tzw. «Eurokomunistyczne» – rewizjonizm o cechach nacjonalistycznych. Ich relacje z KPZR są luźne i oportunistyczne.
3. Rewizjonistyczna Komunistyczna Partia Chin wraz z partiami i grupami, które akceptują jej politykę bez krytyki, w tym stopniowo i milcząco demontujące myśl Mao Tse-tunga. Wśród nich można znaleźć niedawno rozwiązaną «Komunistyczną Partię Niemiec» (KPD) i «Komunistyczny Związek Niemiec Zachodnich» (KBW)
4. APP wraz z partiami i grupami, które w oportunistyczny sposób akceptują całą jej linię polityczną, w tym oszczercze ataki na Mao Tse-tunga i potępienie myśli Mao Tse-tunga. Jedną z nich jest pozbawiona wszelkich skrupułów Komunistyczna Partia Niemiec/ML (KPD / ML «Roter Morgen»), która dopiero niedawno zmieniła nazwę na «Komunistyczna Partia Niemiec» (KPD).
5. Trockiści, anarchiści i wszelkiego rodzaju grupy likwidatorskie z ich oportunistycznymi i wywrotowymi działaniami.
6. Partie i grupy marksistowsko-leninowskie, które odrzucają i zwalczają zarówno rewizjonizm KPZR, jak i KPCh, a także oszczercze ataki na Mao Tse-tunga zainicjowane przez APP. Wśród nich można znaleźć Komunistyczną Ligę Robotniczą Niemiec (KABD) i podobne organizacje.

Walka ideologiczno-polityczna zaostrzyła się na całym świecie, czym poszerzyła i pogłębiła rozłam. W tym samym czasie walka klas zaostrzyła się wszędzie w wyniku kapitalizmu monopolistycznego i jego neokolonialnej, imperialistycznej działalności oraz represyjnych środków w kraju i za granicą. W naszym organie teoretycznym «Revolutionarer Weg 19» opisaliśmy sytuację następująco:

Złożoność kapitalizmu monopolistycznego sprawiła, że proletariacka walka klasowa stała się trudniejsza. Całkowite podporządkowanie aparatu państwowego monopolistom, połączenie organizacji i instytucji monopolistycznych z organami państwa, zdominowanie środków masowego przekazu przez monopole, akcje policyjne przeciwko walczącym robotnikom, gotowość do wykorzystania przepisów nadzwyczajnych, umiędzynarodowienie kapitału monopolistycznego – to wszystko to w sumie gigantyczny instrument władzy ekonomicznej i politycznej współczesnego kapitalizmu. […] Jednak w rzeczywistości ta ogromna i skomplikowana struktura kapitalizmu monopolistycznego jest niezwykle bezbronna, jej powszechna niepewność rozprzestrzenia się po całym świecie […].¹⁸

Sytuację na całym świecie determinują niepokoje, strajki, demonstracje, zbrojna interwencja opresyjnej machiny państwowej, wojny domowe i masowe powstania skierowane nie tylko przeciwko imperialistycznym wyzyskiwaczom, ale także marionetkowym reżimom (np. szachowi Iranu, czy Somozie w Nikaragui). Wszystkie te walki narodowe i społeczne oraz zaostrzające się walki klasowe w krajach imperialistycznych potwierdzają to, czego nauczał Mao Tse-tung i co charakteryzuje obecny rozwój w ogólnym kryzysie kapitalizmu: GŁÓWNĄ TENDENCJĄ NA ŚWIECIE JEST REWOLUCJA!¹⁹

Międzynarodowa sytuacja gospodarcza i polityczna wymaga zjednoczenia sił rewolucyjnych i przezwyciężenia rozłamu. To nie jest łatwe zadanie, jak mówi Lenin:

Każdy praktyczny krok w kierunku jedności musi być poprzedzony wstępnym wyjaśnieniem istniejących różnic.²⁰

W naszych publikacjach zwracaliśmy uwagę: jedność z likwidatorami nie jest możliwa, trzeba z nimi walczyć i izolować się od nich. Nie możemy też jednoczyć się z jakimikolwiek rewizjonistami, ponieważ oznaczałoby to nie wzmocnienie, ale niebezpieczne osłabienie i sparaliżowanie ruchu robotniczego. Możemy zjednoczyć się tylko z tymi, którzy odrzucają rewizjonistyczny i likwidatorski punkt widzenia, którzy dzięki twardej walce klasowej zajęli rewolucyjne stanowisko i dążą do jedności opartej na zasadach. Taka jedność jest oparta na zasadach marksizmu-leninizmu i myśli Mao Tse-tunga. Każda inna podstawa prowadzi do likwidacji i należy ją zwalczać i odeprzeć. Zgadzamy się z Leninem, który powiedział:

Jest to oczywiście zwykła kpina z «jedności», jeśli proponuje się organizacji marksistowskiej «platformę», która gwarantuje likwidatorom «pełną możliwość» likwidacji organizacji, jeśli «w imię jedności» odmówi się uznania i nie szanuje się woli przytłaczającej większości świadomych klasowo robotników. Chcecie jedności? W takim razie należy całkowicie zerwać z likwidatorami, z «walką o byt prawny», podporządkowaniem lojalności wobec większości. […]²¹

Walka przeciwko współczesnemu rewizjonizmowi i likwidacji w teorii i praktyce jest częścią proletariackiej walki klasowej

W 1910 roku Lenin napisał w pracy «Stan spraw w partii»:

Nie jest przypadkiem, że masy, które rewolucja wciągnęła w ostrą walkę o kwestie taktyki, następnie, w okresie charakteryzującym się brakiem otwartej walki, wykazywały pragnienie ogólnej wiedzyteoretycznej; to było nieuniknione. Musimy ponownie wyjaśnić masom podstawy marksizmu; obrona teorii marksistowskiej znów jest na porządku dziennym.²²

Dziś w naszej codziennej pracy, zwłaszcza w przygotowywaniu i prowadzeniu walk klasy robotniczej, musimy jednocześnie bronić teorii marksistowsko-leninowskiej, w tym myśli Mao Tse-tunga, przed drobnomieszczańskimi likwidatorami z ich szkodliwymi poglądami, oszczerstwami i wypaczeniami. W ten sposób urzeczywistniamy konkretną jedność teorii i praktyki.

Współczesny rewizjonizm, który proklamował Chruszczow na XX Zjeździe KPZR (wraz z oszczerczym tajnym referatem potępiającym Stalina), został zaakceptowany przez większość partii komunistycznych na świecie i dostosowany do specyficznych cech narodowych ich krajów. Masom pracującym zaoferowano barwne spektrum różnych form rewizjonizmu i reformizmu: od zachodnioniemieckiej Partii Komunistycznej (DKP) jako pomocnej dłoni Partii Wschodnioniemieckiej (SED) z radzieckim rewizjonizmem wodzącym obie za nos, po włoski rewizjonizm stojących w służbie własnej burżuazji, na czele której stoją «chadecy» lub, na przykład, rewizjonistyczna Komunistyczna Partia Francji, która wyraźnie usunęła ze swojego programu «dyktaturę proletariatu»; lub hiszpańscy rewizjoniści którzy oficjalnie odcięli się nie tylko od Stalina ale i Lenina.

KC KPCh pod przywództwem Mao Tse-tunga zdecydowanie podjęła walkę z nowoczesnym rewizjonizmem, reprezentowanym przez Chruszczowa, Breżniewa, Susłowa itd. i zainicjowała «Polemikę na liniach ogólnych Międzynarodowego Ruchu Komunistycznego». Z okazji 75. urodzin Chruszczowa «Frankfurter Rundschau» (dziennik burżuazyjno-liberalny w zachodnich Niemczech) pisał 16 kwietnia 1969 r.:

Przewidując przyszłość, Chruszczow zdał sobie sprawę z konieczności unowocześnienia zarówno komunizmu, jak i jego metod rządzenia. W oportunistyczny sposób wybrał ścieżkę najmniejszego oporu, krytykując Stalina i uważał, że jest to najlepszy sposób na umocnienie pozycji władzy.

W ten sposób burżuazyjna gazeta opisuje tego plugawego rewizjonistę, którego tajny adres rozpowszechniało amerykańskie Secret Service; wielu traktowało go z pogardą. Z kolei «Polemika na liniach ogólnych», zainicjowana przez KC KPCh spotkała się z pozytywnym odzewem na całym świecie. W wielu krajach był to impuls do zakładania grup i partii marksistowsko-leninowskich, a tym samym do podjęcia ideologicznej walki z nowoczesnym rewizjonizmem. Jednak większość członków tych ruchów marksistowsko-leninowskich, zwłaszcza w krajach kapitalizmu monopolistycznego, miała swoje korzenie w zdezintegrowanym ruchu studenckim, a ich pochodzenie było drobnomieszczańskie. Grupy takie były ideologicznie i politycznie słabe i nie miały doświadczenia działania w ruchu robotniczym. Z powodu ich drobnomieszczańskiej niecierpliwości, niejasności i niestabilności nie potrafili poradzić sobie ani z trudnościami budowania partii, ani z konfliktem ideologiczno-politycznym ze współczesnym rewizjonizmem. Debata ideologiczno-polityczna i metody administracyjne Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej w Chinach często nie były rozumiane, a w niektórych przypadkach nawet powodowały zamieszanie i zniechęcenie.

W tym czasie znane były tylko fragmenty myśli Mao Tse-tunga, dopiero w 1968 roku ukazały się w języku niemieckim pierwsze dwa tomy wybranych prac Mao Tse-tunga. Chiny okresu marksistowskiego stały się rdzeniem ideologiczno-politycznej walki z nowoczesnym rewizjonizmem. Deklaracja zasad (Grundsatzerklarung) KABD, przyjęta na pierwszym Kongresie Narodowym w sierpniu 1972 r., Wyraża nasze stanowisko w następujący sposób:

Pełni podziwu, wszyscy prawdziwi komuniści spoglądają w górę na historyczny czyn KC KP Chin, podnoszący sztandar marksizmu-leninizmu przeciwko wszelkim atakom rewizjonistów. KC KP Chin zachęcała wszystkie siły marksistowsko-leninowskie na świecie do podjęcia walki z przewagą rewizjonistów i do rozwinięcia nowego ruchu rewolucyjnego. Komunistyczny Związek Robotniczy Niemiec uznaje Chiny Mao Tse-tunga za rewolucyjne centrum światowego ruchu komunistycznego.²³

Śmierć wielkiego marksisty-leninisty Mao Tsetunga w 1976 r. otworzyła drogę do zwycięstwa nowoczesnego rewizjonizmu w Chinach, kierowanego przez zdegenerowane biurokratyczne kierownictwo Hua Guofenga i do rehabilitacji Denga Xiaopinga, chińskiego Chruszczowa. Debata za lub przeciw politycznej linii chińskiego przywództwa toczyła się na całym świecie, co doprowadziło do rozłamu wielu partii i grup. Wszelkiego rodzaju likwidatorzy na całym świecie podkopali ruch komunistyczny i robotniczy.

Wszyscy marksiści-leniniści spoglądali na APP, ponieważ była pierwszą, która otwarcie rzuciła wyzwanie współczesnym rewizjonistom – co doprowadziło do zerwania przez Chiny stosunków dwustronnych i zaprzestania udzielania pomocy Albanii. Konflikt ten osiągnął punkt kulminacyjny w wyniku odrzucenia i potępienia «teorii trzech światów» ustanowionej przez chińskie przywództwo.

W «China aktuell 2» («Teoria trzech światów jako koncepcja strategiczna trąci prawicowym oportunizmem», wydanie angielskie, marzec 1980 r.) nasza organizacja określiła swoje podstawowe krytyczne stanowisko wobec tej rewizjonistycznej teorii jako koncepcji strategicznej. Ta «teoria trzech światów» nadaje nowy impuls światowemu likwidatorstwu. Krytykowaliśmy Albańską Partię Pracy za prowadzenie walki ideologicznej z «teorią trzech światów» jako anonimową krytykę.

To Albańska Partia Pracy jako pierwsza skrytykowała strategiczną koncepcję «Teorii Trzech Światów», chociaż zaniedbała wymienienie winnych jej powstania. Artykuł w gazecie partyjnej «Zeri i Popullit» z 7 lipca 1977 r., zatytułowany «Teoria i praktyka rewolucji», nie wspomina ani o przywódcach Komunistycznej Partii Chin, ani nawet o samych Chinach. Naszym zdaniem krytyka i samokrytyka są kryterium dalszego rozwoju rewolucyjnej partii robotniczej i muszą być szczere, otwarte i obiektywne.²⁴

Rok później Hodża niespodziewanie rozpoczął otwarty atak bez żadnych skrupułów, tym razem skierowany nie tyle na chińskie przywództwo, ile na Mao Tse-tunga i myśl Mao Tse-tunga – w zupełnej sprzeczności ze wszystkimi wcześniejszymi przemówieniami i oficjalnymi deklaracjami APP. To był policzek dla wszystkich marksistów-leninistów. Hodża nie jest już godny zaufania. Zniesławia Mao Tse-tunga i potępia go, tak jak Chruszczow oczerniał i potępił Stalina na XX Kongresie KPZR. Porównując ponownie wypowiedzi Hodży, dochodzimy do następującego wniosku:

Zarówno przemówienia Hodży, jak i oficjalne deklaracje APP w przeszłości dotyczące Mao Tse-tunga i Komunistycznej Partii Chin były uczciwe, szczere i poprawne względem marksizmu-leninizmu i nikt w międzynarodowym ruchu komunistycznym i robotniczym nie wątpił w szczerość tych słów. Następne oświadczenia Hodży wygłaszane dzisiaj w sprawie Komunistycznej Partii Chin pod przywództwem Mao Tse-tunga, a zwłaszcza przeciwko jego osobie i myśli politycznej są nikczemnymi oszczerstwami, kłamstwami, wypaczeniami, bezpodstawnymi roszczeniami i są wyzwaniem dla międzynarodowego ruchu robotniczego. Stanowisko, jakie Hodża zajmuje dzisiaj wobec myśli Mao Tse-tunga i Komunistycznej Partii Chin z ich rzekomo antymarksistowską i rewizjonistyczną platformą, jest jego prawdziwą opinią i było – zgodnie z dwoma tomami jego «pamiętnika» – teorią Hodży i APP jeszcze za życia Mao Tse-tunga. Zatem wcześniejsze przemówienia Hodży i deklaracje APP w sprawie Komunistycznej Partii Chin i Mao Tse-tunga są niczym innym jak oszustwem, hipokryzją i oślizgłą uległością, niegodną komunisty.

Jakkolwiek by było: Enver Hodża i Albańska Partia Pracy wydali na siebie wyrok! Kierownictwo APP nie może oczekiwać ani za wiarygodne, ani za marksistowsko-leninowskie. Dlatego apelujemy do wszystkich marksistów-leninistów:

Podnieście sztandar marksizmu-leninizmu i brońcie Mao Tse-tunga i myśli Mao Tse-tunga!

Lipiec 1980
Komunistyczny Związek Robotniczy Niemiec (Kommunistischer Arbeiterbund Deutschlands)

(120) Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 384
(121) Tamże, str. 449/450
(122) Robert Steigerwald, What Methods Did Mao Tsetung Use? On Maoist Anti-Sovietism, unfinished manuscript, p. 4
(123) Tamże, str. 3/4
(124) Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p 421/422
(125) Robert Steigerwald, unfinished manuscript. p. 5/6
(126) Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 414/415
(127) R. Steigerwald, unfinished manuscript, p.10
(128) History of the PLA, transl. from the G. e., p. 728
(129) Revolutionarer Weg 19, p. 321
(130) Tamże, str. 341
(131) V.I. Lenin, Once More About the International Socialist Bureau and the Liquidators. Coll. Works, vol. 20, p. 53
(132) Ibid, transl. from the G. e., p. 87
(133) V.I Lenin, The State of Affairs in the Party, Coll. Works, vol. 17, p. 35
(134) Declarations of Principles of the KABD, transl. from the G. e., p. 20
(135) China aktuell No 2, p. 27

1Beijing Review No 44, November 2, 1979, p. 5; podkreślenia dodane przez autorów

2Basic Changes in Class Relations in China, in: Beijing Review No 46, 1979, transl. from the G. e., p. 10

3V.I. Lenin, Economics and Politics, Coll. Works, Vol 30. p. 115

4Beijing Review No. 5, Feburary 2, 1979

5On Policy Towards Intellectuals, in: Beijing Review No 5, 1979, p. 10

6Beijing Review No 12, 1978, transl. from the G. e., p. 16

7Tamże, str. 16

8Technicians Become Leading Cadres, in: Beijing Review No 51, 1979, p. 4

9Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 384

10Tamże, str. 449/450

11Robert Steigerwald, What Methods Did Mao Tsetung Use? On Maoist Anti-Sovietism, unfinished manuscript, p. 4

12Tamże, str. 3/4

13Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p 421/422

14Robert Steigerwald, unfinished manuscript. p. 5/6

15Enver Hoxha, Imperialism and the Revolution, p. 414/415

16R. Steigerwald, unfinished manuscript, p.10

17History of the PLA, transl. from the G. e., p. 728

18Revolutionarer Weg 19, p. 321

19Tamże, str. 341

20V.I. Lenin, Once More About the International Socialist Bureau and the Liquidators. Coll. Works, vol. 20, p. 53

21Ibid, transl. from the G. e., p. 87

22V.I Lenin, The State of Affairs in the Party, Coll. Works, vol. 17, p. 35

23Declarations of Principles of the KABD, transl. from the G. e., p. 20

24China aktuell No 2, p. 27