Walka klasowa w Polsce i jej kluczowa pozycja w rywalizacji mocarstw

Jako dziesiąty co do wielkości pod względem uprzemysłowienia kraj na świecie, z drugą najsilniejszą armią Układu Warszawskiego, Polska posiada ważne znaczenie międzynarodowe – zarówno pod względem gospodarczym, politycznym, jak i militarno-strategicznym.

Wkrótce po zakończeniu II wojny światowej, która zakończyła się zwycięstwem nad hitlerowskim faszyzmem i utworzeniem szeregu demokracji ludowych w Europie, imperializm Stanów Zjednoczonych skoncentrował się na strategii «roll-back» przeciwko obozowi socjalistycznemu w Polsce.

Po tym, jak Polska Rzeczpospolita Ludowa rozgromiła reakcyjne i uzbrojone bandy wspierane przez imperializm Stanów Zjednoczonych, ten skupił się na nasileniu wpływu ideologicznego, wykorzystując do tego takie środki, jak finansowane w 85 procentach przez CIA «Radio Wolna Europa».

Po przejęciu władzy w Związku Radzieckim i w większości krajów RWPG przez rewizjonistów, imperializm Stanów Zjednoczonych rozpoznał fundamentalne zmiany, które miały wówczas miejsce. Dostosował do tego swoją politykę, udzielając pomocy gospodarczej i rozwijając kontakty kulturalne, aby w ten sposób zainicjować proces dezintegracji w krajach RWPG. W latach 60. w stosunkach między USA, a Związkiem Radzieckim dominowała współpraca przeciwko ruchom narodowowyzwoleńczym. Pod koniec lat 70. zastąpiła ją jednak otwarta polityka konfrontacji mocarstw. Od tego czasu powiększało się niebezpieczeństwo wybuchu III wojny światowej. NATO i Układ Warszawski utworzyły niezbędne dla obu supermocarstw systemy sojusznicze w walce o dominację nad światem.

Ze względu na odmienny rozwój gospodarczy i polityczny, oba supermocarstwa stosują również odmienną taktykę. Imperializm Stanów Zjednoczonych stosuje dzisiaj otwartą taktykę prowokacyjną połączoną z ogromnym wzrostem uzbrojenia. Obecnie jego głównym celem jest przede wszystkim odparcie socjalimperializmu z zajętych przez niego przez ostatnie dwa dziesięciolecia pozycji w krajach rozwijających się, jak i zaostrzenie trudności gospodarczych oraz klasowych sprzeczności w Związku Radzieckim i w innych krajach RWPG.

Chodziło także o nasilenie sprzeczności w bloku Wspólnoty Europejskiej (WE), która aspirowała do pozycji trzeciej siły politycznej świata. Jednak przede wszystkim celem imperializmu amerykańskiego było osłabienie imperializmu RFN. Radziecki socjalimperializm z kolei próbował grać na zwłokę za pomocą tzw. «pokojowej ofensywy». Ta miała na uwadze odwrócenie uwagi od własnego napastniczego charakteru oraz wykorzystanie przeciwności pomiędzy obozami imperializmu amerykańskiego i Wspólnoty Europejskiej w celu osłabienia ich potencjału ofensywnego.

Ze względu na wysoko rozwinięty przemysł i strategiczne znaczenie Europy, stała się ona strategicznym celem rywalizacji supermocarstw. W tym kontekście rozwój walki klasowej w Polsce zajął w tej rywalizacji kluczową pozycję.

O skutkach rozwoju walki klasowej w Polsce od 1980 roku mówi m.in. książka «Kościół, KOR, Komunizm?» («Kirche, KOR, Kommunismus?») wydana przez wydawnictwo DKP w 1981 roku:

Jakie są konsekwencje dla socjalistycznych sąsiadów Polski, którzy są z nią związani politycznie, gospodarczo i militarnie? W dobie rosnącej integracji krajów socjalistycznych, kryzys Polski wywiera głęboki wpływ także na procesy gospodarcze krajów sąsiednich. Już samo spojrzenie na mapę pokazuje centralne znaczenie Polski dla obozu socjalistycznego i ogólnie dla stabilności naszego kontynentu. Polska pełni ważną funkcję pomostową dla krajów sąsiednich, z którymi jest również połączona granicą o długości 3000 km.¹

Już w 1972 roku KABD stwierdził w Revolutionärer Weg 9:

Oni, zwłaszcza imperialiści ze Stanów Zjednoczonych, doskonale wiedzą, że socjalimperialistyczny Związek Radziecki jest słabszy niż socjalistyczny Związek Radziecki. Wiedzą także, że system kolonialny socjalimperialistów w Europie Wschodniej jest nacechowany społecznymi przeciwnościami. Z tego powodu socjalimperializm nie jest wiarygodnym sojusznikiem dla związanych z nim państw. Imperializm Stanów Zjednoczonych wykorzysta to do intensyfikowania sprzeczności, zarówno ideologicznych, jak i militarnych²

Radziecki socjalimperializm użyje wszelkich środków, aby zapobiec ekonomicznemu i militarnemu oderwaniu Polski od własnego systemu sojuszy. Użyje także wszelkich sposobów, by walka polskich robotników nie była przykładem dla innym państw RWPG.

Socjalimperializm wykorzystuje szantaż wojskowy jako podstawę ideologicznej, politycznej i organizacyjnej ingerencji w sprawy wewnętrzne Polski

Na XXVI Zjeździe KPZR Breżniew ogłosił:

Nie dopuścimy do naruszenia socjalistycznej Polski i nie opuścimy bratniego kraju w nieszczęściu.³

O tym, co przez to rozumiał, świadczyły wydarzenia 1968 roku w Czechosłowackiej Republice Socjalistycznej (CSSR), kiedy radzieckie czołgi zapewniły, że «bratnie państwo nie zostało opuszczone w nieszczęściu» i pozostało wierne «obowiązkom sojuszniczym». To, że do tej pory socjalimperialiści nie wkroczyli do Polski w ten sam sposób, wynika z czysto taktycznych względów oraz ze względów polityki zagranicznej. Rewizjonistyczne kierownictwo KPZR jest świadome tego, że gdyby najechali Polskę, ich taktyka «pokojowej ofensywy» nie powiodłaby się.

Decydującym czynnikiem był jednak oczekiwany opór polskiej klasy robotniczej wobec socjalimperialistów. Nieuchronnie miałoby to wpływ na sytuację polityczną w innych państwach RWPG. Taktyka kierownictwa KPZR ma zatem na celu demoralizację i dzielenie polskiej klasy robotniczej, zastraszanie i korumpowanie reformistycznego kierownictwa «Solidarności» oraz tłumienie polskiego ruchu robotniczego za pomocą aparatu przemocy biurokratycznych kapitalistów w Polsce.

W tym celu, w oparciu o szantaż wojskowy, dokonywały się masowe ingerencje ideologiczne, polityczne i organizacyjne w sprawy wewnętrzne Polski.

• Jesienią 1980 roku miały miejsce zakrojone na szeroką skalę manewry Paktu Warszawskiego. Odbywały się one częściowo na ziemiach polskich.
• W czasie nadzwyczajnego zjazdu partyjnego PZPR w lipcu 1981 roku na Bałtyku u wybrzeży Polski stacjonowały radzieckie okręty wojenne oraz prowadzono rozległe manewry morskie i desantowe.
• We wrześniu 1981 roku, w czasie I zjazdu Solidarności, odbywały się manewry Układu Warszawskiego z udziałem ponad 100 000 żołnierzy.

Podczas kiedy przed nadzwyczajnym zjazdem PZPR w lipcu 1981 roku istniała możliwość – głównie z powodu utworzenia mocno zorientowanej na zachód frakcji «Struktur poziomych», że uchwały partyjne nie będą zgodne ze stanowiskiem kierownictwa KPZR, radziecka prasa rozpoczęła intensywną kampanię przeciwko «rewizjonistycznym wpływom» w PZPR.

Opierała się ona przy tym na stanowisku tzw. «forum katowickiego»:

TASS⁴ poinformował mówcę, że w projekcie programu nie ma widocznego klasowego stanowiska w sprawie wydarzeń w Polsce. Autorzy dokumentu starali się wyjaśnić kryzys polityczny w kraju przyczynami politycznymi. Jest to sprzeczne z doktryną marksistowsko-leninowską, zgodnie z którą należy wyjaśniać, że zjawiska polityczne mają przyczyny ekonomiczne. Rzecznik powiedział, że dyrektywy, według Agencji Radzieckiej, ukrywają fakt, że za pojawienie się «antysocjalistycznych sił» w Polsce, np. rewizjonizmu i oportunizmu w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej odpowiedzialna jest głównie własność prywatna, która korumpuje klasę robotniczą, chłopstwo i inteligencję.⁵

Ci tak zwani «bojownicy przeciwko rewizjonizmowi» ukrywają jednak fakt, że zachowanie i rozszerzenie własności prywatnej na wsi jest wynikiem polityki Gomułki, którą sami popierali, a która pod pretekstem walki z błędami lewicowych sekciarzy odwróciła proces kolektywizacji rolnictwa.

Kiedy w wyborach delegatów na Kongres Partii nie doszło do wybrania wielu lojalnych wobec Moskwy kandydatów, socjalimperialiści bezpośrednio interweniowali w organizacyjne przygotowanie Kongresu Partii. W piśmie KC KPZR z czerwca 1981 roku stwierdzono:

W ostatnim czasie sytuacja samej Partii stała się przedmiotem poważnych obaw. Do Kongresu Partii pozostało już niewiele ponad miesiąc […] Poprzez różne machinacje wrogów PZPR, rewizjonistów i oportunistów, eliminuje się doświadczonych funkcjonariuszy o nieskazitelnej pozycji i moralnym postępowaniu, lojalnych wobec sprawy partyjnej.⁶

W celu zapewnienia wyboru Olszewskiego, który był szczególnie lojalny wobec Moskwy, moskiewski oddział KPZR wystąpił nawet bezpośrednio do warszawskiego zgromadzenia partyjnego.

Wykorzystując oświadczenia Forum Katowickiego o «nielegalnych praktykach» w wyborach delegatów, stworzyli pretekst do nieuznania decyzji zjazdu partii. Stworzono także pretekst do interwencji wykorzystując «prośbę o pomoc» ze strony sił lojalnych wobec Moskwy.

Przez cały okres po strajkach w połowie 1980 roku w środkach masowego przekazu w Związku Radzieckim i innych krajach RWPG prowadzono intensywną kampanię oszczerstw. Jej celem było przedstawienie strajków robotniczych jako dzieła kontrrewolucjonistów i tym samym zniesławienie ich przed robotnikami z innych krajów Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej. Punktem kulminacyjnym dotychczasowych ingerencji było pismo KC KPZR do KC PZPR z 20 września 1981 roku, w którym bez ogródek zażądano «radykalnych środków» w celu stłumienia nowych strajków robotniczych i działalności opozycji burżuazyjnej.

Imperializm amerykański liczy na pogłębienie trudności gospodarczych i sprzeczności klasowych w Polsce

Kontrrewolucyjne przejęcie władzy w Polsce przez rewizjonizm pod przywództwem Gomułki nie tylko uzależniło Polskę gospodarczo i politycznie od Związku Radzieckiego, ale także otworzyło wrota dla wpływów zachodnich imperialistów. Imperializm amerykański dostosował swoją taktykę do zmienionej sytuacji.

W książce «Alternatywa dla podziału»⁷ autorstwa Brzezińskiego (byłego doradcy ds. bezpieczeństwa prezydenta USA Cartera) czytamy:

Udane działania Gomułki na rzecz zdobycia i utrzymania władzy w Polsce utwierdziły Stany Zjednoczone w przekonaniu, że ostrożne udzielanie pomocy gospodarczej i promowanie kontaktów kulturalnych może pomóc Polsce w jej dążeniu do niepodległości oraz że może to mieć zaraźliwy wpływ na inne kraje Europy Wschodniej […] Niemniej jednak pomoc ta miała niewątpliwie duże znaczenie, ponieważ umożliwiła Polakom kontynuowanie nowo złagodzonej polityki rolnej i zachęciła ich do utrzymania niepodległości.⁸

O celach, do których dąży, pisał dalej:

Zamiast czekać na upadek rządów komunistycznych, Stany Zjednoczone chciały promować w przyszłości ewolucyjne zmiany w poszczególnych krajach komunistycznych i w całym bloku sowieckim. Realizując tę politykę, Stany Zjednoczone wyprzedziły państwa Europy Zachodniej w zacieśnianiu kontaktów kulturalnych ze Związkiem Radzieckim i z niektórymi krajami Europy Wschodniej. Według oficjalnego raportu, szczególnie bliskie stosunki nawiązano z Polską, a następnie ze Związkiem Radzieckim.⁹

W książce «Kościół, KOR, komunizm?» rewizjonistyczni autorzy dość trafnie wskazują na konsekwencje tego stanu rzeczy:

Wymiana kulturalna z Polską Rzeczpospolitą Ludową stała się jednokierunkową drogą dla wpływów państw zachodnich. W okresie od II wojny światowej do aktu końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) w Polsce wydano 15 000 przekładów literatury z krajów zachodnich w łącznym nakładzie ponad 270 milionów egzemplarzy, sprowadzono 16 000 filmów i wystawiono 3300 sztuk teatralnych autorów z krajów zachodnich […] Zintensyfikowano również wymianę wiedzy. W 1964 roku Fundacja Forda przekazała 2,3 mln dolarów na wymianę naukowców […] Wzrost liczby podróży spowodował, że do 1978 roku liczba Amerykanów polskiego pochodzenia odwiedzających PRL wzrosła do 120 tys. rocznie.¹⁰

Na tle zaostrzającej się walki o ponowny podział świata, a w szczególności zaostrzającej się rywalizacji między supermocarstwami, imperializm amerykański po okresie wybuchów masowych strajków polskich robotników, w ramach swojej taktyki prowokacyjnej, po raz kolejny zmienił politykę wobec Polski.

1. W wyniku tego banki amerykańskie, uczestniczące w negocjacjach w sprawie spłaty zadłużenia, najpierw nie zgodziły się na przedłużenie terminów zaproponowanych przez banki Wspólnoty Europejskiej, a zwłaszcza banki z RFN.

2. Za pośrednictwem amerykańskiego związku zawodowego AFL/CIO¹¹, który współpracuje z CIA, dochodzi do rozszerzenia wpływu na drobnomieszczańskie, reformatorskie kierownictwo «Solidarności» oraz do wzmacniania wpływu burżuazyjnej opozycji. We wrześniu 1980 roku AFL/CIO utworzył «Fundusz Pomocy Pracownikom Polskim», który w ciągu ćwierć roku zebrał 100 tys. dolarów.

3. W grudniu 1980 roku do amerykańskiej bazy lotniczej w Ramstein (Pfalz) przybyły 4 samoloty AWACS. Ich zadaniem było rozpoznanie obszaru Morza Bałtyckiego oraz wszystkich ruchów wojsk radzieckich i innych wojsk Układu Warszawskiego w NRD i Polsce.

Celem prowokacyjnej taktyki imperialistów amerykańskich w stosunku do Polski jest najwyraźniej sprowokowanie radzieckiej inwazji, która miałaby na celu rozwiązanie wewnętrznych trudności imperializmu społecznego. Następnie w ramach wspólnych akcji bojkotowych zmusić imperialistów WE do zakończenia współpracy gospodarczej ze Związkiem Radzieckim oraz rozbić ruch pokojowy, który pojawił się w Europie Zachodniej, rozpętując przy tym burzę antykomunistycznej agitacji.

Kierownictwo DKP wykorzystuje ten kontrrewolucyjny wpływ imperialistów amerykańskich i imperialistów WE, aby ukierunkować członków i sympatyków DKP na poparcie siłowego stłumienia klasy robotniczej i burżuazyjnej opozycji w Polsce w specjalnie w tym celu zorganizowanym roku edukacyjnym 1980/81. Pytamy jednak kierownictwo DKP, członków i sympatyków DKP: Jaka polityka kierownictwa PZPR umożliwiła wzmocnienie wpływów Zachodu – proletariacka czy burżuazyjna? Jakie były jego podstawy ideologiczne? Marksizm-leninizm czy rewizjonizm?

W piśmie KC KPZR z czerwca 1981 roku stwierdza się:

Mówimy to otwarcie: Pewne tendencje w rozwoju PRL, zwłaszcza w dziedzinie ideologii i polityki gospodarczej poprzedniego kierownictwa, niepokoją nas już od kilku lat.¹²

Dlaczego jednak Gierek otrzymał od Breżniewa Order Lenina? Prawda jest taka, że w przeszłości rewizjonistyczna polityka kierownictwa PZPR była bez zastrzeżeń popierana przez kierownictwo KPZR i DKP. Dlaczego? Ponieważ są rewizjonistami!

4. Imperialiści Wspólnoty Europejskiej próbują wzmocnić swoje wpływy w Polsce poprzez penetrację ekonomiczną, socjaldemokratyzm i ideologiczne wsparcie Kościoła katolickiego

W przeciwieństwie do prowokacyjnej taktyki imperializmu USA, WE, a zwłaszcza imperializm RFN, liczy obecnie na dalszą penetrację ekonomiczną i ideologiczną Polski i innych krajów RWPG. Podstawą do tego jest jego siła ekonomiczna, wiodący udział w handlu zachodnich imperialistów ze Wschodem oraz jeszcze słabsza pozycja militarna w porównaniu z supermocarstwami.

Zaledwie kilka dni po strajkach, w sierpniu 1980 roku, konsorcjum banków zgodziło się na nowy kredyt w wysokości 1.2 mld DM. Następnie WE zaciągnęła dalsze zobowiązania pożyczkowe, odroczyła spłatę zadłużenia oraz dostarczyła nadwyżki żywności po cenie o 10-15% niższej od cen na rynku światowym. Szczególną rolę w tej polityce odegrała socjaldemokracja, która dzięki swojej nowej polityce wobec Wschodu stworzyła polityczne warunki dla ekspansji zachodnioniemieckich monopoli i banków na kraje RWPG. Według «Frankfurter Rundschau» z 01.09 1980 roku Willy Brandt powiedział o rozwoju sytuacji w Polsce:

Ma nadzieję […] że porozumienie doprowadzi do rzeczywistych reform, a nie tylko odroczy konflikt. Gdyby rozsądek, cierpliwość i gotowość do kompromisu ze strony strajkujących, rządu i Kościoła doprowadziły do sukcesu, mogłoby to być wielkim szczęściem dla Polaków i nie tylko. Taki bieg wydarzeń ułatwiła powściągliwość Zachodu i rezygnacja z jakichkolwiek pozorów ingerencji w wewnętrzne sprawy Polski. Przywódca SPD, przemawiając w Hanowerze na wiecu DGB¹³ w przeddzień 41. rocznicy napaści Niemiec na Polskę, wezwał do kontynuowania za wszelką cenę polityki współpracy z Polską i innymi państwami socjalistycznymi.

Jednak jego twierdzenie o rezygnacji z jakiejkolwiek ingerencji w sprawy wewnętrzne jest demagogiczne, ponieważ ingerencja odbywa się na różnych poziomach. W szczególności to właśnie boński rząd SPD/FDP nakłaniał polskie władze do ubiegania się o członkostwo w Międzynarodowym Funduszu Walutowym (MFW). 10 listopada 1981 roku rozpoczęły się rozmowy między przedstawicielami polskiego rządu a MFW. Kapitalistyczna gazeta «Handelsblatt» szczerze stwierdziła 11 listopada 1981 roku:

Wierzyciele zachodni, w tym Niemcy, Francuzi i Amerykanie, od dawna opowiadali się za członkostwem Polski w MFW, zdając sobie jednocześnie sprawę, że Fundusz nie będzie wiecznie tryskającym źródłem pieniędzy. Aby uzyskać pożyczki z MFW na wyrównanie bilansu płatniczego, Polacy musieliby otworzyć księgi rachunkowe i nakazać prowadzenie polityki gospodarczej w sposób, który jest najtrudniejszy dla kraju komunistycznego.

Ingerując w wewnętrzne sprawy Polski, imperialiści WE opierają się również na prawicowych przywódcach związków zawodowych oraz na wpływach kościoła w Polsce. Na przykład w wywiadzie dla «Süddeutscher Rundfunk» Heinz Oskar Vetter, przewodniczący DGB, zapewnił, że Niemiecka Konfederacja Związków Zawodowych zrobi wszystko, co możliwe, aby wesprzeć polskich pracowników w przypadku, kiedy rzeczywiście zrobią duży krok w kierunku wolnych związków zawodowych. Socjaldemokratyczne kierownictwo DGB, które postrzega siebie jako «czynnik porządkujący» w systemie kapitalistycznym, nie troszczy się o interesy robotników, lecz o wywieranie wpływu w interesie zachodnich imperialistów. I tak w «Raporcie z misji MFW w Polsce» z 1981 roku, opublikowanym przez Międzynarodową Federację Związków Metalowców, czytamy:

Wszyscy podkreślają, że wsparcie ekonomiczne z Zachodu, kredyty, pomoc finansowa i technologiczna […] mają zasadnicze znaczenie i powinny być kontynuowane […] Związki zawodowe IMB¹⁴, ze swoimi demokratycznymi tradycjami i bogatym doświadczeniem, mają do odegrania ważną rolę: Muszą pomóc Solidarności przekształcić się w solidną, niezależną i demokratyczną organizację […]¹⁵

«Tradycje demokratyczne», które kierownictwo socjaldemokratycznych związków zawodowych usiłuje zaszczepić polskim robotnikom, zostały zilustrowane ich praktyką w kapitalistycznych krajach Zachodu. Na czele MFW stoi przewodniczący IG Metall, Eugen Loderer. Jako członek rady nadzorczej VW był zaangażowany w ramach tzw. «demokratycznego współdecydowania» w umocnienie konkurencyjności koncernu oraz był współodpowiedzialny za zwolnienie tysięcy pracowników Volkswagena.

Kiedy w latach 50., wbrew oporowi ludzi pracy, zachodnioniemieckie monopole przeforsowały ponowne uzbrojenie i militaryzację RFN, to właśnie kierownictwo prawicowych związków zawodowych pomogło podzielić i osłabić opór przeciwko remilitaryzacji, stosując terror wykluczający dziesiątki tysięcy członków starej rewolucyjnej KPD. Dziś kontynuuje tę politykę, popierając podwójną decyzję NATO o rozmieszczeniu nowych rakiet średniego zasięgu i próbując podzielić nowo powstający ruch pokojowy.

To prawda, kiedy rewizjonistyczni autorzy książki «Kościół, KOR, komunizm?» stwierdzają:

Polityka prawicowych przywódców socjaldemokratycznych wobec krajów socjalistycznych w żadnym momencie nie miała charakteru dążenia do pojednania, który starali się jej nadać. Polityka ta była natomiast zdeterminowana przez program kierownictwa SPD na rzecz obalenia komunizmu, który został opracowany niezależnie i który w pewnym momencie historycznym, a konkretnie pod koniec lat sześćdziesiątych i w połowie lat siedemdziesiątych, stał się głównym wariantem polityki antysocjalistycznej krajów kapitalistycznych.¹⁶

Nie chodziło jednak o «obalenie komunizmu», lecz biurokratycznego kapitalizmu. Kierownictwo DKP musi jednak odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego propagowało i broniło tego «głównego wariantu antysocjalistycznej polityki krajów kapitalistycznych od początku do połowy lat siedemdziesiątych» jako polityki odprężenia mającej rzekomo służyć pokojowi. W «Tezach Zjazdu Partyjnego w Düsseldorfie» przyjętych w 1971 roku stwierdzono:

Pod presją, zmienionego na korzyść socjalizmu międzynarodowego układu sił, rząd SPD/FDP podjął w polityce zagranicznej kroki, które w większym stopniu uwzględniały realia zgodne z aspiracjami własnego narodu i interesami narodów Europy na rzecz bezpieczeństwa i odprężenia.¹⁷

W «pomocy argumentacyjnej» kierownictwa partyjnego DKP, opublikowanej we wrześniu 1972 roku, napisano nawet o traktatach warszawsko-moskiewskich:

Zapoczątkowany został proces odprężenia, który otwiera szansę na ostateczne przezwyciężenie skutków zimnej wojny.

Już wtedy KABD zdemaskował oszustwo związane z polityką odprężenia i wykazał, że celem nowego imperializmu niemieckiego jest coraz większa ekonomiczna penetracja Polski i innych krajów RWPG. Przy tym wszystkim imperializm niemiecki nie rezygnował z agresywnych celów. Kierownictwo DKP oczerniało nas za to nazywając «pomocnikami reakcji». Willi Gerns i Robert Steigerwald w książce «Opportunism Today» stwierdzają:

W połączeniu z czarno-biało-czerwonymi, zagorzałymi wrogami Związku Radzieckiego, «nasi» maoiści uczestniczą w agitacji przeciwko odprężeniu i pokojowemu współistnieniu.¹⁸

Pytanie brzmi, czyim «pomocnikiem» jest faktycznie kierownictwo DKP, które popierało «główny wariant antysocjalistycznej polityki krajów kapitalistycznych», ponieważ odpowiadał on interesom polityki zagranicznej socjalimperialistycznego Związku Radzieckiego.

W zasadzie ten sam cel, co wpływ socjaldemokracji, mają liczne działania Kościoła w Republice Federalnej Niemiec, który wykorzystuje gotowość wielu ludzi do pomocy, aby dostarczać żywność i paczki, a jednocześnie prowadzić propagandę na rzecz kapitalistycznego Zachodu jako pozornej alternatywy dla biurokratycznego kapitalizmu. W liście Konferencji Episkopatu Polski do Niemieckiego Stowarzyszenia Caritas czytamy: «W ostatnich miesiącach obecnej sytuacji krytycznej żaden kraj na świecie nie był w stanie wyjść do nas z większą pomocą, niż niemieccy bracia.»¹⁹ Demaskujący jest apel Chrześcijańskiej Misji Wschodniej o datki na tłumaczenie i produkcję 250 000 polskojęzycznych Biblii, który głosi:

Drodzy przyjaciele Chrześcijańskiej Misji Wschodniej! […] Jako chrześcijanie świata zachodniego uznajmy drzwi, które Pan otworzył dla nas do Polski, aby pomóc naszym polskim braciom i siostrom w zaspokajaniu duchowego głodu ich obywateli.

Socjalimperialistyczna teoria ograniczonej suwerenności i interwencji zbrojnej

Jak Związek Radziecki będzie nadal reagował na trwające starcia klasowe i próby wzmocnienia swoich wpływów w Polsce przez zachodnich imperialistów? W piśmie KC KPZR z dnia 17.9 1981 roku do kierownictwa polskiego w grożącym tonie odniesiono się do «zobowiązań sojuszniczych» i konstytucji PRL, «w której mocno zapisana jest zasada umacniania przyjaźni i współpracy z ZSRR». W ten sposób jawnie odmawia się narodowi polskiemu prawa do decydowania o własnych sprawach wewnętrznych. Jest to nic innego, jak nowe wydanie breżniewowskiej teorii ograniczonej suwerenności państw RWPG. Powstała ona po okupacji Czechosłowacji w sierpniu 1968 roku. Zaledwie trzy miesiące później Breżniew oświadczył na V Zjeździe Partyjnym PZPR:

A jeśli […] istnieje zagrożenie dla sprawy socjalizmu w danym kraju, zagrożenie dla bezpieczeństwa wspólnoty socjalistycznej jako całości, nie jest to już problem wyłącznie narodu tego kraju, ale problem wspólny, sprawa wszystkich krajów socjalistycznych.

Kiedy Breżniew mówi o «bezpieczeństwie wspólnoty socjalistycznej», tak naprawdę ma na myśli bezpieczeństwo socjalimperialistycznych interesów opartych na wyzysku. Miało to usprawiedliwić inwazję i okupację CSSR. To jednak stało w jawnej sprzeczności z zasadami marksizmu-leninizmu. W artykule «Wyniki dyskusji o samostanowieniu» Lenin napisał:

Twierdziliśmy, że rezygnacja z urzeczywistnienia zasady samookreślenia narodów w ustroju socjalistycznym byłaby zdradą socjalizmu. Odpowiadają nam: «prawo samookreślenia nie da się zastosować do społeczeństwa socjalistycznego». Różnica poglądów zasadnicza.²⁰

Czymś zasadniczo innym jest to, czy prawowity rząd kraju socjalistycznego zwraca się z prośbą o pomoc do bratniego kraju socjalistycznego, czy też rewizjonistyczne kierownictwo KPZR uznaje, że zagrożone jest jego «bezpieczeństwo» i wykorzystuje to jako uzasadnienie dla tłumienia prawa narodów do samostanowienia.

Powyżej wykazaliśmy, dlaczego Związek Radziecki do tej pory nie najechał na Polskę. Byłoby jednak błędem i niebezpiecznym złudzeniem w obecnej sytuacji sądzić, że socjalimperialiści w żadnym wypadku nie dokonają inwazji. Wtrącanie się w sprawy wewnętrzne jest systematycznie przygotowywane. Związek Radziecki użyje wojska, gdy:

1. utrzymujące się konflikty klasowe w Polsce ograniczą na dłuższy czas eksploatację kraju przez Związek Radziecki i doprowadzą do wrażliwych zaburzeń stosunków gospodarczych w bloku RWPG;
2. zlikwidowane zostałyby biurokratyczno-centralistyczne struktury dominacji i kontroli gospodarczej polskiej burżuazji biurokratycznej, co pociągałoby za sobą brak gwarancji wyzysku i ucisku Polski przez Związek Radziecki;
3. biurokratyczni kapitaliści użyją policji i wojska przeciwko robotnikom, ale siły te nie będą wystarczające ze względu na opór robotników i rozkład państwowego aparatu przemocy.

Polska klasa robotnicza musi się na to przygotować od samego początku swojej walki o wyzwolenie społeczne i narodowe. Może być ona pewna międzynarodowej solidarności klasowej proletariatu. Robotnicy całego świata potępią inwazję Związku Radzieckiego.

---

1van Haren/Sommerfeld, Polska: «Kirche, KOR, Kommunismus?», s. 46/47.

2s. 167.

3«Süddeutsche Zeitung», 28 września 1981.

4TASS – Radziecka agencja informacyjna – przyp. tłum.

5«Neue Züricher Zeitung» z 4 czerwca 1981 r.

6«UZ» z 13. 6. 81.

7niem. «Alternative zur Teilung: neue Möglichkeiten für eine gesamteuropäische Politik», ang. Alternative to Partition; for a Broader Conception of America’s Role in Europe. – przyp. tłum.

8S. 150/152.

9Alternatywa dla podziału, s. 151 podkreślenie redakcji POLEN AKTUELL.

10S. 60.

11American Federation of Labor and Congress of Industrial Organizations – przyp. tłum.

12«UZ» z 13. 6. 81.

13DGB – Deutscher Gewerkschaftsbund (Federacja Niemieckich Związków Zawodowych) – przyp. tłum.

14Internationale Metallgewerkschaftsbund – przyp. tłum.

15S. 11/12.

16S. 87/88.

17S. 13.

18Marxistische Taschenbücher, Verlag «Marxistische Blätter», Frankfurt/Main 1974, s. 161.

19«Frankfurter Rundschau» vom 10. 11. 81.

20Lenin, Dzieła, t. 22, «Wyniki dyskusji o samookreśleniu», s. 366-367. – przyp. tłum.

---