Rezolucja w sprawie sytuacji narodowej w Indiach

Nota tłumacza: niniejszy tekst jest tłumaczeniem tekstu partii CPI (ML) Red Star https://cpiml.net/documents/10th-party-congress/resolution-on-the-national-situation

Agresywna agenda faszystowska

1. Indie, przez ostatnie cztery lata, były świadkiem ogromnego przesunięcia dyskursu politycznego, ze względu na zastąpienie Kongresu przez Indyjską Partię Ludową na stanowisku czołowego reprezentanta politycznego klasy rządzącej. Po raz pierwszy w historii indyjskiego parlamentaryzmu, IPL nie tylko przekonało do siebie centrum sceny politycznej, ale również, samemu bądź w koalicji, ujawniło się jako partia rządząca w większości stanów. Swym ostatnim zwycięstwem w Tirpurze, gdzie lewica była u władzy nieprzerwanie od 25 lat, IPL zdołało objąć władzę nad całym północno–wschodnim regionem. Wzrost IPL do rangi dominującej partii rządzącej w Indiach, zarówno na poziomie metropolii, jak i miast prowincjonalnych, pozwoliło całemu Sangh Parivar [zbiór indyjskich organizacji nacjonalistycznych – przyp. tłum.] na propagowanie agendy faszystowskiej, z niespotykaną prędkością i agresją.

2. Agresywność polityki IPL dała o sobie znać już podczas wyborów w 2014 roku, gdy Narendra Modi został wystawiony na premiera z ramienia IPL. IPL przeprowadziło w 2014 kampanię wyborczą na miarę kampanii prezydenckiej w USA, tworząc istną mitologię wokół Modiego i jego tzw. modelu Gujarackiego. Slogany, takie jak «Wolny kongres Indyjski», głoszone przez Modiego oraz nazwanie jego wieców «podbojem Indii», jasno pokazały agresywność jego polityki. Od tamtego czasu, IPL na poważnie traktuje swoje zwycięstwo wyborcze w 2014 roku (wygrane z zaledwie 31% wynikiem) jako «podbój Indii» oraz usprawiedliwienie do przekształcenia Indii według ideologii i programu Sangh/IPL. IPL rozpoczęło otwarty atak na konstytucję, a ministrowie Modiego, tacy jak Anant Hedge nazwali to «misją IPL, by zmienić konstytucję».

3. Ofensywa faszystowska przeprowadzana jest zarówno przez państwo, jak i przez funkcjonariuszy pozapaństwowych, działających w bliskim porozumieniu lub zmowie z państwem. Państwo stało się natrętne i autorytarne, otwarcie lub skrycie wspierając bojówki nacjonalistyczne w narzucaniu społeczno–kastowo–patriarchalnego dyskursu przez lincze, precyzyjnie zaplanowane zabójstwa dysydentów i aktywistów, a także jadowite kampanie siania nienawiści. Rząd Modiego, poprzez frazesy takie jak obywatelstwo czy duch republikański próbuje obalić demokrację konstytucyjną w Indiach.

Kwestionowanie demokracji parlamentarnej

4. Modi prowadzi rząd na wzór amerykańskiego systemu prezydenckiego, poprzez całkowite naruszenie demokratycznego systemu parlamentarno–gabinetowego. Rząd Modiego dąży koncentracji siły i kultu jednostki, poprzez: podróże zagraniczne, które czynią zbędnym istnienie MSW, demonetyzację w przeddzień kluczowych wyborów w Uttar Pradesh, umowę o zakup myśliwców Rafale na warunkach znacznie bardziej niekorzystnych niż za poprzedniego rządu, podatek od towarów i usług uchwalony podczas nocnego posiedzenia parlamentu, oraz kampania reklamowa kosztująca ekwiwalent 30 000 rupii dziennie.

5. Od samego początku, rząd Modiego systematycznie podważał i kwestionował instytucje parlamentarne, procedury i konwencje. Obalenie Komisji Planowania, i zastąpienie jej przez rządową agencję NITI Aayog, która nie zamierza kiwnąć palcem by troszczyć się o dobro ludzi, jednocześnie skłócając ze sobą parlament i samorządy, a także przepychając dwulicowe ustawy pod płaszczykiem troski o budżet państwa.

6. Roszczenia IPL o «jeden naród i jedne wybory» są próbą obalenia federalizmu i pluralizmu politycznego oraz użycia równoległych wyborów by wymusić jednolitość polityczną, ograniczając wybór polityczny ludzi i podporządkować sobie dyskurs polityczny na wszystkich szczeblach do narracji zaaranżowanej przez klasę rządzącą i media.

7. Większość gubernatorów wyznaczonych przez nowy reżim działa w istocie jako tuba propagandowa Rashtriya Swayamsevak Sangh [RSS – indyjskie ugrupowanie nacjonalistyczne – przyp. tłum.], otwarcie propagując program RSS i wywołując polaryzację społeczną, nadużywając w ten sposób biura gubernatorskiego, nawet w stanach gdzie rządzi opozycja. Biuro gubernatora, które w myśl konstytucji ma ponadstanowo wyciągać pomocną dłoń do wszystkich, jest bezczelnie nadużywane przez IPL jako narzędzie interesu partyjnego, by zdobyć więcej władzy i zmienić Indie w jednolite ustrojowo państwo, podważając prawa stanowe i każdy aspekt równowagi federalnej, określony przez konstytucję.

Kumoterski kapitalizm, korupcja, katastrofa ekonomiczna

8. Koncentracja władzy w rękach premiera i podważanie znaczenia posiedzeń i procedur parlamentarnych ułatwiły bezwzględną realizację programu liberalizacji, prywatyzacji i globalizacji. Narendra Modi próbował cofnąć reformy socjalne, gwarantowane przez ustawę do nabywania gruntów z 2013 roku. Nie udało mu się to jednak, ze względu na silny opór społeczny. Nie powstrzymało to jednak prób rządu w bezczelnej realizacji swojego programu i interesów korporacji. Otwarcie indyjskiej gospodarki na kapitał zagraniczny i przyciąganie zagranicznych inwestorów w imię idei «Make in India», nieustająca prywatyzacja poprzez współpracę przedsiębiorstw i partnerstwo publiczno–prywatne, a nawet bezpośrednia sprzedaż aktywów i firm sektora publicznego było kluczowym elementem programu gospodarczego rządu Modiego, co doprowadziło do zwiększenia masowych wywłaszczeń i wysiedleń w imię rozwoju gospodarczego.

9. Rekonstrukcja sektora bankowego i digitalizacja transakcji ekonomicznych okazały się kolejnymi istotnymi punktami programu gospodarczego rządu Modiego. Powszechnie wiadomo, że podstawową przyczyną kryzysu sektora bankowego w Indiach jest ogromne obciążenie gospodarki przez niespłacone aktywa, co technicznie rzecz ujmując oznacza niespłacone kredyty korporacyjne. Zamiast karać niewypłacalnych, rząd udziela im amnestii, a po wycofaniu 86% waluty z obiegu poprzez demonetyzację, rząd rozważa nawet wykorzystanie pieniędzy deponentów na kaucję dla banków, poprzez przekształcenie depozytów w akcje bankowe. Należy zaznaczyć, że digitalizacja, barbarzyńskie zapisy ustawy o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji depozytów, ujednolicenie dowodów osobistych w całych Indiach, a także wszystkie reformy sektora finansowego były pisane pod dyktando międzynarodowej finansjery – co stanowi swoisty zwrot o 180° w retoryce Modiego i jego partii sprzed dojścia do władzy. Izolacja, czy też brak integracji z globalną machiną finansową, bezsprzecznie uratowało indyjski sektor finansowy od konsekwencji światowego kryzysu gospodarczego. Poprzez zniesienie suwerenności gospodarczej, chroniącej indyjski sektor finansów od agresji i turbulencji spowodowanych przez międzynarodową finansjerę, rząd Modiego uczynił indyjską gospodarkę bardziej wrażliwą na zewnętrzne naciski i wstrząsy.

10. Modi doszedł do władzy poprzez atak na centrolewicowy rząd Zjednoczonej Unii Postępowców, na fali niezadowolenia społecznego, spowodowanego przez korupcję, oszustwa i kumoterski kapitalizm. Jednak żaden rząd w historii Indii tak dobrze nie służył interesom zagranicznych korporacji, jak rząd Modiego. Od umożliwienia korporacjom przejęcia indyjskich zasobów naturalnych, aktywów sektora publicznego i finansów bankowych, po promowanie interesów indyjskich bilionerów za granicą, rząd w bardzo krótkim czasie stał się uosobieniem kapitalizmu kumoterskiego. Współudział rządu w umożliwieniu ucieczki z kraju przestępcom podatkowym, takim jak Vijay Mallya, a teraz Nirav Modi, groźby kierowane do mediów, gdy ujawniają przypadki takie jak nagły, niewytłumaczalny wzrost majątku Jaya Amita Shaha i odmowa ujawnienia cen zapłaconych przez parlament za myśliwce Rafale w imię tajemnicy handlowej i bezpieczeństwa narodowego ujawnia jego całkowitą hipokryzję w kwestii korupcji. Wszystkie posunięcia gospodarcze rządu znacząco pogorszyły warunki życiowe zwykłych ludzi, jednocześnie dając ogromne przywileje garstce kapitalistów.

Pogłębienie kryzysu rolnego, masowego bezrobocia i rosnących nierówności społecznych

11. Oprócz utrudnień i zniszczenia drobnych wytwórców i handlowców, rozpoczął się również atak na sektor rolny. Rolników i robotników wiejskich, domagających się umorzenia kredytów i uczciwych cen skupu produktów rolnych starano się uciszyć przez brutalne represje. Powtarzające się przypadki zbrojnego przejmowania przez policję ziemi od rolników i rdzennych plemion indyjskich w Jharkhand, zabijanie protestujących rolników w Mandsaur, Madhya Pradesh, kpiny rządu z rolniczych postulatów umorzenia kredytów w Uttar Pradesh, Maharashtra i Radżastanie, eksmisje na dużą skalę chłopów pracujących w Uttar Pradesh, Bihar i Assam oraz aresztowania przywódców chłopskich przez barbarzyńską NSA [indyjską agencję bezpieczeństwa wewnętrznego – przyp. tłum] – wszystkie te przykłady wyraźnie świadczą o prawdziwej wojnie, jaką rządy stanowe rządzone przez IPL prowadzą z chłopstwem. Okrutna kampania społeczna rozpętana przez IPL w imię ochrony krów spowodowała również ogromne utrudnienia i szkody w gospodarce rolnej, wpływając na cały szereg działalności, od handlu bydłem i hodowli bydła mlecznego po biznes mięsny i hotelarstwo. Dodatkowo, rolnictwo i opieka społeczna zostały poważnie cięciami budżetowymi i problemami związanymi z centralizacją systemu dowodów osobistych.

12. Kryzys rolny, a także coraz większe ograniczenia dla drobnych przedsiębiorstw handlowych i wytwórczych, spowolniły wzrost gospodarczy, i co ważniejsze, wzrost zatrudnienia. Niestety, gospodarka indyjska dokonuje przejścia od spadku zatrudnienia do coraz większej utraty miejsc pracy, przy jednoczesnym spadku zatrudnienia. Oprócz ciągłego zmniejszania zatrudnienia w sektorze zorganizowanym (w tym również sektorze publicznym), zatrudnienie w branżach takich jak IT i innych branżach zorientowanych na eksport (jako głównie umożliwiające zatrudnienie w ciągu ostatnich kilku dekad), ucierpiało poprzez światowy kryzys gospodarczy oraz odgórną, zgubną działalność rządu Modiego, zwłaszcza demonetyzację i podatek od dóbr i usług. Rząd, obiecujący utworzenie 20 mln. miejsc pracy każdego roku, proponuje teraz osobom bezrobotnym zakładanie firm, poprzez wsparcie za pomocą systemu drobnych pożyczek tzw. MUDRA (o wielkości 50 000 rupii).

13. Modi szczycił się «ułatwieniem prowadzenia biznesu» światowym i lokalnym korporacjom, podkopując i i likwidując przepisy dotyczące praw pracowniczych i ochrony środowiska. Modi i jego ministrowie przyjęli również ostatnio retorykę «ułatwiania życia» i «ułatwiania prowadzenia biznesu», by zakamuflować prokorporacyjny wizerunek swojego reżimu. Jednakże, dyskurs ten ugina się pod doniesieniami o głodzie i samobójstwach rolników. Jego program, «Skill India» jest czystą fikcją – zamiast zatrudnienia, bezrobotni muszą chwytać się samozatrudnienia w czarnej strefie (np. sprzedaży ulicznej) – jednocześnie rząd nie zapewnia innej możliwości kredytu na samozatrudnienie, niż poprzez sprzedaż placówki sprzedaży. Globalny Indeks Rozwoju Społecznego (Międzynarodowa Organizacja Pracy, dane ILOSTAT, marzec 2017r.) pokazują że tylko 21.2% miejsc pracy w Indiach jest faktycznie opłacanych, tymczasem:

• średnia Azji Południowej: 26%
• Bangladesz: 44,5%
• Pakistan: 39,6%
• mocno zadłużone kraje ubogie: 28,9%
• najsłabiej rozwinięte kraje: 33,3%

Według diagnozy Banku Światowego, Indie powinny tworzyć dobrze opłacane miejsca pracy z możliwością podwyżki, zamiast zatrudniania ludzi na nisko opłacanych, niepewnych stanowiskach.

14. Oprócz spadającego wzrostu gospodarczego i dochodu netto większości mieszkańców Indii, nierówności gwałtownie rosną. Proces ten, trwający od 30 lat, jeszcze bardziej przyspieszył w erze Modiego i towarzyszącej jej atmosferze niepohamowanego naporu korporacji i spadającej stopy życiowej zwykłych ludzi. W Indiach, udział 1% najbogatszych w majątku narodowym zaczął rosnąć skokowo, od 49% w 2014r, do 53% w 2015r. i 58,4% w 2016r. Przeprowadzone ostatnio badanie Oxfamu wykazało, że udział 1% najbogatszych w majątku wyniósł 73% w 2917 roku. Jednocześnie, Światowy Indeks Głodu wskazuje Indie jako jeden z najbardziej głodujących krajów świata, na miejscu 100 ze 119 w 2017 roku.

Ataki na mniejszości, Dalitów i wszelkiej maści dysydentów

15. Agresywna kampania prokorporacyjna idzie ręka w rękę z retoryką ultranacjonalistyczną. Antynarodowym nazywany jest każdy głos sprzeciwu i niewygodne pytanie, a do jego spacyfikowania używa się żołnierzy, którzy powinni strzec granic kraju. Ultranacjonalizm jest tylko wierzchnią warstwą nienawiści i przemocy wobec muzułmanów. Lincz może być wywołany przez najdrobniejszą plotkę czy oskarżenie, od konsumpcji wołowiny i handlu bydłem, po małżeństwa międzywyznaniowe, określane przez nacjonalistów jako «miłosny dżihad». Widzieliśmy, jak Mohammad Akhlaq został wyciągnięty ze swojego domu i zabity w środku nocy, Imtiyaz i Majlum zostali powieszeni na drzewie w Jharkhand, Pehlu Khan wyciągnięty z ciężarówki i zabity w biały dzień na drodze Radżastanu, młody Junaid padł ofiarą nożownika w zatłoczonym przedziale kolejowym, towarzysz Zafar Hussein Khan zabity za stanięcie w obronie kobiet w imię kampanii Swacch Bharat, a Mohammad Afrazul poćwiartowany za «miłosny dżihad». Nawet walka muzułmańskich kobiet o zniesienie prawa wyłącznego rozwodu ze strony męża, została zagospodarowana przez Sąd Najwyższy jako narzędzie oczerniania i prześladowania muzułmańskich mężczyzn.

16. Na równi z muzułmanami, również Dalici zostali wzięci na cel przez nacjonalistów. Awans nacjonalistów na pozycje urzędowe przyczynił się do intensyfikacji ucisku Dalitów. Powszechnie znane były bliskie powiązania nacjonalistów z prywatnymi armiami watażków w Bihar, zwłaszcza z niesławnym Ranveerem Senanem, zbrodniarzem z przełomu lat 1990–2000, teraz z kolei widzimy zorganizowaną kampanię przeciwko Dalitom, od wsi po kampusy uniwersyteckie. Nie sposób nie zauważyć pewnej prawidłowości – od samobójstwa młodego dalickiego naukowca, Rohitha Vemuli na Uniwersytecie Centralnym w Hyderabadzie, przez filmowane chłosty młodzieży Dalitów w Una, wydarzenia Gudżaracie, po ataki na dalitów w Saharanpur i prześladowania przywódcy Armii Bhim Chandrashekhara Azada «Ravana», oskarżonego i uwięzionego przez NSA, a także bandytyzm agresywnej młodzieży z kast wyższych pod sztandarem hinduskiej Yuva Vahini w UP Yogi Adityanathai Bihar, a także coraz częstsze ataki na Dalitów w rządzonym przez IPL Maharashtrze. Wspólnota i kasta są rzeczywiście dwiema stronami tej samej monety ideologii indyjskich nacjonalistów, nawet gdy ich brygada rekrutuje dalitów jako bojowników w kampanii społecznej agresji przeciwko mniejszościom religijnym, czy to muzułmanom, czy chrześcijanom.

17. Nasilenie populistycznej i kastowej agresji oznaczało wzmocnienie reżimu, moralizatorstwa i przemocy wobec kobiet, narzucanej nie tylko przez konserwatywne z natury zjednoczone wsie, ale także przez nowe samozwańcze oddziały straży obywatelskiej [tzw. oddziały anty–Romeo – powstałe teoretycznie w celu ochrony fizycznej kobiet – przyp. tłum.], które przemierzają ulice pod cichym patronatem prawa. Rząd Modiego stara się przedstawiać jako prokobiecy za pomocą haseł takich jak «Beti Bachao, Beti Padhao» [kampania mająca na celu poprawę jakości usług dla kobiet – przyp. tłum.] lub środków takich jak podatek od rozwodów z inicjatywy męża, mimo tego wciąż istnieje ucisk kobiet na kampusach uniwersyteckich, czy w salach Sądu Najwyższego, świadczący o nasileniu się i rozszerzeniu patriarchalnych ataków na kobiety. Nie zapominajmy, że ta mizoginistyczna kultura jest zakorzeniona w założeniach i tradycji Manusmriti [starożytnego traktatu dotyczącego porządku społecznego – przyp. tłum.], swoistego podręcznika ucisku kastowego i patriarchalnej dominacji, który nacjonaliści indyjscy uważają za jedyną słuszną konstytucję Indii.

18. Nienawiść i przemoc skierowana przeciwko muzułmanom, dalitom (i części ludów plemiennych jako rzekomym maoistom lub chrześcijanom) i kobietom rozciąga się również w ramach ideologii nacjonalistów indyjskich na komunistów oraz całą lewicową/liberalną inteligencję i aktywistów. Przykłady brutalnego tłumienia sprzeciwu poprzez systematyczne propagowanie nienawistnych kłamstw oraz połączenie państwowych represji i usankcjonowanej przez państwo sprywatyzowanej przemocy można znaleźć w każdym zakątku Indii rządzonych przez Modiego – od popełniania i świętowania morderstw racjonalistów i działaczy na rzecz sprawiedliwości społecznej, takich jak Narendra Dabholkar, Govind Pansare, MM Kalburgi i Gauri Lankesh, po stawianie przywódcom studenckim lub działaczom młodzieżowym bezpodstawnych oskarżeń o działalność wywrotową lub przeciwko bezpieczeństwu narodowemu, tropienie dziennikarzy próbujących odkryć prawdę i zadających niewygodne pytania o prawdziwe przyczyny rekrutacji armii bezmyślnych żołdaków w celu tłumienia oporu w mediach społecznościowych, w mediach elektronicznych i prasie głównego nurtu oraz nasilające się ataki na urzędy, aktywistów i ikony/symbole ruchu komunistycznego w różnych częściach kraju.

19. Z kolei w Kaszmirze, gdzie od długiego czasu ludzie toczą walkę o swoje prawo do samostanowienia w obliczu ostrych represji państwowych, IPL, teraz sprawująca władzę również w Srinagarze, porzuciła wszelkie pozory przestrzegania konstytucji, traktując Kaszmirczyków jak jeńców wojennych. W ciągu ostatnich dwóch lat, wraz z nieustannymi represjami państwa indyjskiego wobec ludu Kaszmiru, nasilił się również opór ludu Kaszmiru, a ogromna część ludności cywilnej, w tym kobiety i studenci, codziennie toczyli walki z wojskiem i policją w Dolinie. Rządy IPL w centralnej części kraju, w Dżammu i Kaszmirze, nie pozorując już nawet dłużej prób rozwiązania problemu, wykorzystują sytuację w Kaszmirze do napędzania swojej islamofobicznej i ultranacjonalistycznej działalności w całych Indiach.

Najważniejsze cechy reżimu Modiego: bezsprzeczne narodziny faszyzmu

20. To właśnie ta mieszanka wzmożonego ucisku ekonomicznego korporacji, nieograniczonej zbiorowej agresji i ucisku kastowego, systemowego tłumienia opozycji i nagonki na komunistów, okazała się esencją reżimu Modiego. Wielu pracowników indyjskich mediów głównego nurtu, którzy w praktyce funkcjonują jako machina propagandowa establishmentu nacjonalistów i IPL lub rzecznicy reżimu Modiego, dawało z siebie wszystko, aby promować Modiego jako dynamicznego lidera, człowieka rozwijającego kraj i kompetentnego gospodarza, tuszując tragiczne wspomnienia z Gudżaratu 2002 roku [pożar jadącego pociągu, powstały z przyczyn technicznych i błędnie zinterpretowany jako atak «muzułmańskich ekstremistów»; wywołał falę zamieszek, w wyniku których śmierć poniosły 1044 osoby, głównie wyznania muzułmańskiego – przyp. tłum.]. Zwycięstwo w wyborach 2014 było postrzegane jako potwierdzenie powyższego wizerunku. Jednak przez porażkę retoryki «starych dobrych czasów», pranie brudnych pieniędzy i klęskę programu Swachh Bharat, rządy Modiego pokazały całemu światu swoje prawdziwe oblicze.

21. Wybór Yogi Adityanatha na przewodniczącego Uttar Pradesh i jego późniejsza promocja jako jedna z twarzy IPL obok Modiego i Shaha oraz współudział, a nawet otwarty patronat establishmentu IPL i nacjonalistów nad każdym aktem przemocy zbiorowej i linczu wyraźnie obnażyły ​​urojenia liberałów, którzy uważali, że ​​IPL przekształciła się jedynie w partię prawicową głównego nurtu, z nutą wściekłego populizmu, skupiającego «elementy marginesu». Kampanie wyborcze IPL prowadzone przez samego Modiego, których byliśmy świadkami w kluczowych stanach, takich jak Bihar, Uttar Pradash i Gudżarat, raz po raz ujawniały absolutną priorytetowość polityki populistycznej dla ekipy Modiego. Podczas gdy Modi i jego starsi koledzy z IPL i ruchu nacjonalistycznego zachowują milczenie w obliczu upiornych zbrodni popełnionych i wszczynanych przez bojówki nacjonalistyczne, inni usprawiedliwiają, a nawet je świętują, czego dowodem było morderstwo dziennikarza Gauri Lankesha, a potem sfilmowanie poćwiartowania Mohammada Afrazula w Rajsamand w Radżastanie, co silnie upamiętniło 25. rocznicę zburzenia Babri Masjid.

22. Biorąc pod uwagę te zasadnicze cechy obecnego reżimu w połączeniu z podstawą ideologiczną i historią nacjonalistów, należy stwierdzić, że to, czego obecnie doświadczamy w Indiach, to bezsprzeczne narodziny faszyzmu. Pod kilkoma względami reżim Modiego często porównywany jest z erą kryzysu z czasów Indiry Gandhi. Oba okresy z pewnością wykazują uderzające podobieństwa w zakresie kultu jednostki, kontrolowanej propagandy, systemowego ograniczania wolności i podporządkowywania sobie różnych instytucji demokratycznych. W rzeczywistości era stanu wyjątkowego była okresem pozbawienia ogromnej rzeszy ludzi podstawowych praw, cenzury prasy, masowych aresztowań liderów i działaczy partii opozycyjnych, a nawet bezterminowego odroczenia wyborów i przedłużenia kadencji organów ustawodawczych – są to cechy, których nie możemy jeszcze dostrzec w panującym obecnie reżimie. Ale jeśli spojrzymy poza aspekt rządów i państwa, zobaczymy główne różnice między erą stanu wyjątkowego Indiry Gandhi a obecnym reżimem Modiego. Era stanu wyjątkowego to głównie rola państwa jako aparatu represji, podczas gdy reżim Modiego to połączenie ucisku korporacji i populistycznej tyranii indyjskich nacjonalistów. Bojówki nacjonalistyczne, które dostały wolną rękę w realizacji programu faszystowskiego z odwołaniem do szaleńczego populizmu są tym, co zasadniczo odróżnia autorytaryzm rządów Modiego od doświadczenia autorytaryzmu znanego z ery stanu wyjątkowego.

Zawłaszczenie machiny państwowej, dyscyplinowanie systemu edukacji

23. Dzisiejsze metody rządów IPL również noszą znamiona faszyzmu. Wybrani przedstawiciele IPL otwarcie mówią o zmianie Konstytucji. Tym, co odróżnia faszyzm od autorytaryzmu, jest jego zdolność do legitymizacji represji państwowych i mobilizacji części społeczeństwa do przemocy wobec mniejszości. Niesławne nazwanie nacjonalistów «indyjską armią» przez Mohana Bhagwata, dokonane, ujawnia plan środowisk nacjonalistycznych na militaryzację społeczeństwa hinduskiego i upolitycznienia indyjskiej armii. Ten program był realizowany od dawna: Akademia Wojskowa Bhonsala założona w Nagpur w 1937 roku przez indyjskiego przywódcę Mahasabha Moonje (który inspirował się, a nawet spotkał osobiście z faszystowskim przywódcą Mussolinim) służy obu tym dążeniom. Sam Bhagwat powiedział w 2012 r., że Akademia Bhonsala służy «uzupełnianiu brakujących etatów w urzędach wojskowych»; oficer armii oskarżony o otworzenie ognia w Malegaon również otrzymał szkolenie w Akademii; emerytowani i oficerowie służący w armii oraz emerytowani starsi oficerowie służb specjalnych służyli jako trenerzy w Akademii, a Akademia prowadzi również szkolenia z broni palnej dla kadr bojówek nacjonalistycznych, które angażują się w organizowanie przemocy wobec muzułmanów. Nacjonaliści, chcący zmilitaryzowania indyjskiej młodzieży, określają muzułmanów jako «Pakistańczyków», aby zamaskować populistyczną przemoc jako walkę narodową z «wewnętrznym wrogiem».

24. Inną cechą faszystowskich rządów w stanach pod kontrolą IPL jest celebrowanie inscenizowanych «starć» i zbrodni wojennych jako polityki państwa – np. jawne świętowanie przez głównego ministra Madhya Pradesh Shivraj Chauhan z Bhopalu wygranej w ustawionym starciu z ósemką muzułmanów i fala zainscenizowanych potyczek, których bezczelnie bronił przewodniczący Uttar Pradesh Yogi Adityanath, aprobata rządu dla majora armii, który odbywał paradę z Kaszmirczykiem przywiązanym do terenówki oraz hinduski wiec Ekta Manch w obronie ludzi z personelu Special Police Operations aresztowanych za gwałt i morderstwo 8 letniej muzułmańskiej dziewcyznki z Gujjar w Dżammu. Zbrodnie tego typu zdarzały się również w reżimach nienależących do IPL – z tym, że wtedy były one tuszowane, a nie jawnie świętowane.

25. Program wywrotu i szafranizacji [szafranizacja – hinduski odpowiednik «szariatu» – przyp. tłum.] edukacji jest również kluczowym dla faszystowskiego programu nacjonalistów, wspieranego przez rządy IPL. Szkoły w stanach prowadzonych przez IPL zajmują się szafranowaniem programów nauczania, przepisują podręczniki historii, a nawet sprawiają, że nacjonalistyczne obozy edukacyjne są obowiązkowe dla dzieci, w celu indoktrynacji młodzieży w wieku szkolnym. Szkolnictwo wyższe również zostało wzięte na cel – mianowani przez IPL rektorzy niszczą wolność słowa, studencką demokrację, sprawiedliwość społeczną i badania, a ABVP [prawicowa organizacja studencka – przyp. tłum.] pełni rolę nacjonalistycznych szturmowców, atakujących wszelkie głosy sprzeciwu i postępu.

Ideologia faszyzmu i narodziny nacjonalizmu indyjskiego

26. Pod wieloma względami reżim Modiego łudząco przypomina III Rzeszę pod rządami Hitlera. Wartym odnotowania jest fakt, że od swojego powstania w latach dwudziestych XX wieku RSS [indyjska organizacja nacjonalistyczna – przyp. tłum.] wzoruje się na ideologii militarystycznego seksistowskiego ultranacjonalizmu, którego uosobieniem byli Mussolini i Hitler. Centralne miejsce nienawiści wobec wroga wewnętrznego (Żydów, mniejszości i komunistów w nazistowskich Niemczech, muzułmanów, dalitów i wszelkiego rodzaju ideologicznych przeciwników w Indiach Modiego), cyniczne wykorzystywanie narodowych kompleksów do promowania kultu przywódcy, ciągła propaganda fałszu i plotek – podobieństwa między nazistowskimi Niemcami, a dzisiejszymi Indiami rządzonymi przez IPL są nie do przeoczenia.

27. Zignorowanie tej cennej lekcji historii, poprzez szukanie fałszywego pocieszenia w fakcie, że kapitał indyjski nie osiągnął jeszcze poziomu rozwoju kapitału niemieckiego w latach 30. i 40. XX wieku, a bojówki nacjonalistyczne nie osiągnęły jeszcze rozmiaru ówczesnych bojówek niemieckich, będzie całkowicie krótkowzroczne i zgubne. Mimo tego udało im się zniszczyć demokrację parlamentarną – i to w kraju takim jak Indie, gdzie społeczeństwo tak rozległe i zróżnicowane jest naturalną przeszkodą dla faszyzmu. Faszyzm w XXI–wiecznych Indiach będzie oczywiście miał cechy odrębne wobec Europy z początku XX wieku, ale to nie sprawia, że ​​zagrożenie faszyzmem będzie mniej realne, a jego niszczycielski potencjał mniej zabójczy. Dzisiejszy międzynarodowy klimat gospodarczy i społeczno–polityczny po raz kolejny okazuje się sprzyjać rozwojowi tendencji faszystowskich, co można zauważyć w większości współczesnych państw. Trwała depresja gospodarcza, rosnące bezrobocie i niepewność ekonomiczna, islamofobia i antyimigrancka histeria stanowią żyzny grunt dla odrodzenia faszystowskiej i rasistowskiej polityki w Stanach Zjednoczonych i wielu krajach europejskich. Rosnąca integracja Indii z pogrążonym w kryzysie globalnym porządkiem kapitalistycznym, a zwłaszcza coraz bliższe więzi strategiczne z imperializmem Stanów Zjednoczonych i Izraelem tylko wzmacniają faszystowski trend w Indiach.

28. Populizm jest kluczowym czynnikiem dla rozwoju faszyzmu w Indiach. W tym kontekście musimy zauważyć, że tak jak rozwój polityki populistycznej podczas indyjskiego ruchu wyzwoleńczego, który ostatecznie doprowadził do podziału Indii w czasie masowej rzezi i migracji ludności, był silnie wspomagany przez kolonializm brytyjski, tak dziś próba przekształcenia narodowej tożsamości Indii od świeckiego pluralizmu do jednolitej hinduskiej supremacji jest doskonale zsynchronizowana z amerykańską imperialistyczną tezą o zderzeniu cywilizacji, w której hinduskie Indie są traktowane jako kluczowy sojusznik w walce cywilizacji zachodniej, prowadzonej przez USA, z islamskim światem arabskim i konfucjańskimi Chinami!

29. Kasta jako narzędzie nierówności społecznej, wykluczenia i ucisku jest równie ważna dla faszystowskiego porządku w Indiach. Najczęściej to właśnie kobiety są najciężej dotknięte przez system kastowy. Dr Ambedkar doskonale zdawał sobie sprawę z kontekstu społecznego, kiedy opisał demokrację konstytucyjną w Indiach jako najlepszy lek na indyjskie uwarunkowania niedemokratyczne. Indyjski faszyzm inspiruje się, wzmacnia i rozszerza niesprawiedliwość i przemoc zakorzenione w indyjskim społeczeństwie, a RSS uosabia wszystko to, co jest antydemokratyczne w indyjskiej historii i tradycji.

30. Faszystowska ideologia RSS miała niewielu zwolenników w ciągu pierwszych pięćdziesięciu lat swojego istnienia. RSS odseparowany od walki wyzwoleńczej, a nawet opowiadający się za polityką współpracy z brytyjskim kolonializmem na różnych polach, zwłaszcza w celu osłabienia pozycji muzułmanów jako głównej społeczności we współczesnych Indiach. Po zabójstwie Gandhiego, RSS nie tylko została prawnie zakazana, ale również całkowicie zdyskredytowana w oczach zwykłych ludzi. Wahania Kongresu w kwestii populizmu i jego zdrada wobec obietnic i aspiracji ruchu wolnościowego umożliwiły jednak RSS przegrupowanie się, zgromadzenie sił i legitymizację. Przede wszystkim RSS został zrehabilitowany na początku lat sześćdziesiątych, gdy szowinistyczny nacjonalizm zyskał na popularności podczas dekady kolejnych wojen Indii, najpierw z Chinami w 1962, a następnie z Pakistanem w 1965 i 1971. Ogłoszenie stanu wyjątkowego dało mu możliwość dalszego rozwoju sieci powiązań i wpływów poprzez popularny ruch na rzecz przywrócenia demokracji. Wraz z przyjęciem polityki liberalizmu gospodarczego i przejściem w kierunku proamerykańskiej polityki zagranicznej, gdy Kongres zdecydowanie odżegnał się od dziedzictwa ruchu wolnościowego, różnice ideologiczne i polityczne między IPL a Kongresem zaczęły się zacierać, a IPL nie miał trudności z rozszerzeniem swego zasięgu, dokonując tu i ówdzie drobnych pragmatycznych korekt, aby znaleźć nowych sojuszników z różnych regionów i grup społecznych.

31. Kryzys wywołany agresywną polityką liberalizacji, prywatyzacji i globalizacji zbiegł się w Indiach z próżnią polityczną wynikającą z kompromitacji Kongresu i całego szeregu innych lokalnych partii rządzących. Podczas gdy IPL stara się uchwycić tę polityczną próżnię, RSS stara się wykorzystać ten moment, by zastąpić tożsamość historyczną i polityczną Indii własną. W czasie niepodległości Indii, RSS próbowała bezskutecznie przeforsować Manusmriti jako podstawę indyjskiej konstytucji: pomimo faktu, że kasty, patriarchat i społeczne uprzedzenia są częścią powszechnie rozumianego społecznego «zdrowego rozsądku» w Indiach, dominujący konsensus polityczny nie popierał tych uprzedzeń i zamiast tego przyjął – przynajmniej formalnie – paradygmat równości politycznej i społecznej. Przywódcy tacy jak Nehru i Patel również nie poparli wizji Indii Golwalkara. Teraz, gdy rząd Modiego jest u władzy, RSS spieszy się z próbą ustanowienia własnej, dotychczas pokonanej wizji historii i społeczeństwa jako jedynego akceptowalnego «indyjskiego» porządku. Próbują również oczernić Nehru, oczyścić Gandhiego, zniekształcić Ambedkar i Bhagat Singh oraz demonizować wszystkie muzułmańskie postaci i osiągnięcia, w tym Akbar i Taj Mahal jako «antynarodowe», oraz projektować hierarchie kastowe i płciowe, obskuranckie i odrażające praktyki społeczne i społeczne uprzedzenia jako «esencję kultury indyjskiej»!

32. Ważnym aspektem oporu antyfaszystowskiego musi być przeciwstawianie się temu procesowi zawłaszczania i przepisywania historii. Historycznie nie biorąc udziału w wyzwoleńczym antykolonialnym przebudzeniu Indii i rzeczywistej walce o wolność pod rządami brytyjskimi, RSS zawsze tworzył własną fikcyjną narrację o tym, co nazywa nacjonalizmem cywilizacyjnym lub kulturowym. Oddaje się nieustannemu przywoływaniu mitologii, nawet podając ją jako historię, oraz fałszowaniu i sprzeniewierzaniu aktualnej historii, aby dopasować ją do fałszywej narracji o wspólnotowym nacjonalizmie. Historia stała się zatem ważną areną toczącej się walki o zdefiniowanie i rozwój Indii. Opierając się próbom zniekształcania, fałszowania i przejmowania historii przez RSS, musimy podtrzymywać ludową historię Indii, wielkie historyczne dziedzictwo walki o demokrację, sprawiedliwość społeczną i emancypację ludu. Wszystko, co postępowe i emancypacyjne w naszych tradycjach historycznych, musi być podtrzymywane, pielęgnowane i wykorzystywane w celu ożywienia i wzmocnienia walki o wielką demokratyczną i socjalistyczną przyszłość naszego kraju.

Gospodarka i polityka zagraniczna

33. Oczekiwanie, że nacjonalistyczny RSS zmusi IPL do konfrontacji polityki masowej globalizacji z programem nacjonalizmu gospodarczego, okazało się równie nieuzasadnione, jak nadzieja, że ​​rządzące obecnie IPL ograniczy tak zwane «elementy marginalne» bojówek nacjonalistycznych. Od nieco powściągliwych dni wczesnego okresu Vajpayee do powstania modelu Gudżarackiego na tle ludobójstwa z 2002 roku, bezwzględnie represyjnego państwa oraz głośnego poparcia korporacji dla tętniącego życiem Gudżaratu, w 2014 roku weszliśmy w erę Modiego, który obiecał replikację modelu Gudżarackiego na skalę ogólnokrajową. Jesteśmy świadkami koalicji RSS–IPL, w której tak zwany margines cieszy się całkowitą bezkarnością w stosowaniu przemocy, gdy RSS dyktuje warunki dyskursu społecznego i określa granice wolności jednostki, gdy rząd bezczelnie promuje inwestycje zagraniczne oraz indyjskie i zagraniczne interesy korporacji jako model rozwoju gospodarczego, a także rolę Indii jako najbardziej lojalnego partnera imperializmu Stanów Zjednoczonych, która została poświadczona przez administrację Trumpa jako «wiodąca światowa potęga».

34. Kierunek polityki gospodarczej i zagranicznej rządu Modiego jest mniej więcej taki sam jak paradygmat polityki wprowadzony przez Kongres na początku lat dziewięćdziesiątych. Jednak szybkość i agresja, z jakimi obecny reżim postępuje w tym kierunku, odróżniają go od poprzednich rządów, w tym rządów centroprawicowego Narodowego Sojuszu Demokratycznego na czele z Atalem Bihari Vajpayee. Koncentracja poprzednich rządów na inwestycjach zagranicznych, integracji finansowej i cyfryzacji, prywatyzacji i utrzymywaniu przepisów prawa pracy była silniejsza niż kiedykolwiek. Rezygnacja rządu z odpowiedzialności społecznej nigdy nie była tak pełna i nieskrępowana, jak poprzez zniesienie komisji planowania, systematyczne naruszanie przepisów dotyczących bezpieczeństwa żywnościowego i gwarancji zatrudnienia na wsi, przejście z publicznego systemu opieki zdrowotnej do prywatnej opieki zdrowotnej opartej na ubezpieczeniu i bagatelizowanie programu zatrudnienia poprzez położenie nacisku na samozatrudnienie, a teraz promocja gastronomii ulicznej – symbolu niepewnego źródła utrzymania – jako przykładu pracy zarobkowej.

35. Na arenie polityki zagranicznej, rząd Modiego przeniósł politykę strategicznego podporządkowania się USA na zupełnie nowy poziom, niemal całkowicie naśladując prezydenturę Trumpa (oprócz swojego stanowiska przeciwnego uznaniu Jerozolimy za stolicę Izraela), zachowując milczenie nawet w obliczu rosnącej liczby ataków na indyjskich imigrantów w USA. Indyjskie ugrupowania nacjonalistyczne w USA otwarcie popierają politykę białej supremacji Trumpa. W czasie, gdy Izrael stoi w obliczu rosnącego sprzeciwu społeczności międzynarodowej z powodu ciągłej okupacji Palestyny, Modi zdecydował się przyjąć Netanjahu z otwartymi ramionami. W imię powstrzymywania Chin, rząd Modiego robi wszystko, aby zjednać sobie Japonię, Australię oraz Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo–Wschodniej. Regionalnie jednak, postawa USA odizolowała Indie od wszystkich ich najbliższych sąsiadów. Zamiast konsekwentnego angażowania się w negocjacje z Pakistanem i Chinami w celu wynegocjowania rozwiązania wszystkich nierozstrzygniętych kwestii i działań na rzecz pokoju, sprawiedliwości i rozwoju na forum międzynarodowym, chwiejna dyplomacja Modiego, która jest bardziej nastawiona na propagandę krajową i konsumpcję kapitału politycznego, osłabiła pozycję Indii, czyniąc je krajem odizolowanym od wszystkich bliskich sąsiadów bardziej niż kiedykolwiek.

36. Rząd Modiego dąży również do zmiany zasad uzyskania obywatelstwa indyjskiego w ustawie o zmianie obywatelstwa, która proponuje, aby Hindusi z Bangladeszu, Pakistanu lub Afganistanu mogli otrzymać obywatelstwo indyjskie. Propozycja ta, dyskryminująca prześladowane mniejszości z sąsiednich krajów ze względów religijnych i uprzywilejowując niemuzułmańskie osoby ubiegające się o obywatelstwo, milcząco próbuje przedstawić Indie jako kraj homogenicznie hinduistyczny, na wzór Izraela jako «żydowskiej ojczyzny». Posunięcie to wywołało również niepokoje i protesty w Assam, co przyniesie w przyszłości próbę wykorzystania tej poprawki przez IPL do zanegowania Porozumienia Assam, co unieważniłoby kluczową dla niego datę 24 marca 1971 r. Tymczasem w Assamie pojawiły się obawy dotyczące trwającego procesu przygotowywania Krajowego Rejestru Obywateli pod nadzorem Sądu Najwyższego. Oświadczenia przywódców rządu Assamu sugerujące masową deportację setek tysięcy osób wykluczonych z KRO, jeśli zostaną wdrożone, spowodowałoby ogromny kryzys humanitarny. Aby zapobiec temu kryzysowi, rząd centralny musi zbadać porozumienie z rządem Bangladeszu, a także możliwość uzyskania pozwolenia na pracę dla tych, których nazwiska są wykluczone przez KRO.

Główne czynniki napędzające ofensywę Sangh–IPL

37. Co umożliwiło establishmentowi Sangh–IPL przejęcie władzy i konsekwentne wdrożenie całego planu? Na szczególną uwagę zasługują cztery czynniki, które wyraźnie działały na jego korzyść w obecnej sytuacji. W 2014 roku IPL nie tylko wygrała wybory, ale do końca wykorzystała istną polityczną próżnię. Podczas gdy Kongres wyraźnie chwiał się pod kryzysem wiarygodności i przywództwa, prawie wszystkie nurty polityczne nienależące do IPL – partie regionalne, tak zwany obóz «sprawiedliwości społecznej» i lewica – również wydawały się jednocześnie osiągać niskie wyniki wyborcze. Po zdecydowanym zwycięstwie Modiego w 2014 r. równowaga polityczna zaczęła coraz bardziej przechylać się na korzyść IPL – od tego czasu umocniła ona swoją pozycję, wygrywając kolejne wybory samorządowe (z wyjątkiem tylko Delhi, Biharu i Pendżabu) i wyznaczając starannie wyselekcjonowane przez siebie osoby jako gubernatorów w stanach nienależących do IPL i kluczowych funkcjonariuszy w praktycznie każdej instytucji w kraju.

38. Po drugie, w ciągu ostatnich trzech dekad widzieliśmy prawdziwy konsensus wśród prawie wszystkich partii klasy rządzącej w kwestiach polityki gospodarczej, spraw wewnętrznych oraz polityki zagranicznej. W obliczu braku różnic w polityce, IPL pragnie się zaprezentować się jako najbardziej agresywny i konsekwentny orędownik tej polityki.

39. Po trzecie, wokół tego konsensusu politycznego możemy również dostrzec fabrykowanie opinii publicznej, wzmacniane codziennie przez główne media korporacyjne, które postrzegają masowe eksmisje jako konieczną cenę rozwoju, prawa człowieka jako zbędne, a barbarzyńskie prawa jako niezbędne dla jedności narodowej , prywatyzację jako sposób na uzdrowienie sytuacji gospodarczej kraju i tak dalej.

40. Wreszcie, uzbrojona w polityczny konsensus i sfabrykowaną opinię publiczną, IPL posiada tajną nacjonalistyczną organizację RSS, wyposażoną w nienawiść, kłamstwa, plotki oraz sieć sprywatyzowanego terroru.

Opór ludowy przeciwko faszystowskiej nawale

41. Jako rewolucyjni komuniści, jako najzagorzalsi i najbardziej konsekwentni orędownicy demokracji, transformacji społecznej i emancypacji człowieka od wszelkiego rodzaju niesprawiedliwości i ucisku, musimy uznać rosnącą nawałę faszystowską za największą katastrofę polityczną w życiu Indii od 1947 roku. Na obecnym etapie faszyzm stanowi dla nas zatem główne wyzwanie polityczne i musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby sprostać temu wyzwaniu.

42. Faszyzm zawsze rodził się w okresach ostrego kryzysu gospodarczego i niestabilności. Tak było w pierwotnej epoce narodzin faszyzmu w Europie w pierwszej połowie XX wieku, tak samo jest dzisiaj w Europie i Ameryce, gdzie tendencje faszystowskie podnoszą głowę, przekierowując gniew i niepokój wywołany rosnącym bezrobociem i cięciami budżetowymi oraz podsycanie islamofobii, rasizmu i ksenofobii. Również w Indiach możemy wyraźnie zobaczyć, jak siły faszystowskie rekrutują swoich bojowników spośród bezrobotnych i tych, którzy mocno ucierpieli w wyniku ekonomicznej katastrofy wywołanej przez rząd Modiego. Antyfaszystowski opór musi zająć się tą podstawową przyczyną masowego gniewu i niepokoju oraz zjednoczyć ludzi wokół ich wspólnych żądań klasowych i kwestii utrzymania i bezpieczeństwa ekonomicznego.

43. Należy zauważyć, że nawet gdy siły faszystowskie przeszły do ​​ofensywy po zwycięstwie w Modiego w 2014 roku, lud Indii prowadził nieprzerwaną walkę. Widzieliśmy, jak rolnicy i Adiwasi udaremniają rządowi Modiego próbę zmiany przepisów ustawy o nabywaniu gruntów z 2013 r. lub zmiany ustaw najemczych Chhotanagpurańskiej i Jharkhandańskiej ustawy Santhal Pargana. Niedawno, ugrupowania chłopskie w całym kraju zjednoczyły się bojowo, by walczyć o unieważnienie zadłużenia i o uczciwe ceny skupu produktów rolnych. Samobójstwo Rohitha Vemuli spowodowało przebudzenie wśród studentów w całym kraju, które utrzymało się w obliczu odgórnych ataków ze strony administracji państwowej, fałszywych oskarżeń i represji państwowych, złośliwych posunięć medialnych i powtarzających się napaści bandytów z Sangh. To ABVP związane z RSS przegrywało z kretesem kolejne wybory kampusowe w całym kraju. Byliśmy świadkami potężnej mobilizacji klasy robotniczej prowadzącej do 48–godzinnego ogólnokrajowego strajku w 2016 r. i 3–dniowego strajku robotniczego pod Parlamentem w listopadzie 2017 r.

Zjednoczenie Lewicy i współpraca wszystkich bojówek lewicowych

4. Od Gudżaratu do Uttar Pradesh i od Maharashtry do Biharu widzieliśmy inspirujące przykłady oporu Dalitów i potencjału nowej radykalnej mobilizacji politycznej, dotyczącej podstawowych kwestii ziemi, edukacji, pracy i godności. W obliczu nasilonej, wspieranej przez RSS ofensywy przeciwko Dalitom, wyłoniło się nowe pokolenie ruchów Dalitów kierowanych przez młodych dalickich przywódców. Cechą niezwykle istotną jest determinacja ruchu Dalitów, nieustannie wstawiających się za bezbronną społecznością muzułmańską, a także przeciwstawiająca się próbom pozyskiwania Dalitów na potrzeby populistycznej przemocy społecznej. Ruch Dalitów w następstwie samobójstwa Rohitha Vemuli i okrucieństwa Una [incydent w Una 11 lipca 2016 roku, gdzie grupa Dalitów została zlinczowana za oskórowanie martwej krowy, wywołał liczne protesty w obronie ofiar – przyp. tłum.] zaczął przełamywać «Wielki Mur» między walkami o prawa ekonomiczne/materialne a walką o godność. Ruch Una to nie tylko potężny dalicki opór wobec nacjonalistycznej symboliki Sangh «krowa jako matka», ale także wsparcie walki Dalitów przeciwko poniżającym i wyzyskującym formom zatrudnienia oraz o przydział ziemi i gwarancję godnego zatrudnienia. Tego typu walki otworzyły wspaniałą perspektywę jedności Ambedkarite i lewicy w walce o godność oraz prawa Dalitów i innych uciskanych grup wokół głównego programu unicestwienia systemu kastowego i postulatu transformacji społeczeństwa. Wzmocnienie walki na każdej z podstawowych płaszczyzn i zacieśnianie więzów jedności, współpracy i solidarności między różnymi punktami oporu jest kluczem do zbudowania żywego antyfaszystowskiego ludowego frontu oporu.

45. Faszyzmowi nie przeciwstawiła się do tej pory większość z indyjskich instytucji, zwłaszcza biurokratycznych, które ze swoimi wyraźnie feudalnymi i kolonialnymi zakusami zawsze miały orientację antyludową, ani większość dominujących platform medialnych, które okazały się bardziej główną tubą propagandową neoliberalizmu, a nawet faszystowskiego populizmu, niż demokratyczną instytucją dostarczającą prawdę o poczynaniach władzy i pociągająca ją do odpowiedzialności. Jednakże, ostatnio widzieliśmy krzepiące oznaki sprzeciwu ze strony sądownictwa, biurokracji i mediów głównego nurtu. A co bardziej obiecujące, obserwujemy zupełnie nową falę protestów, z armią młodych, zaangażowanych aktywistów powstających na tę okazję, tworząc nowe formy oraz przestrzeń niezgody i oporu. Rewolucyjni komuniści muszą stworzyć ścisłe więzy współpracy i koordynacji ze wszystkimi tymi formami aktywizmu, aby udaremnić poczynania faszystów i bronić każdej części demokratycznej przestrzeni w kraju.

46. ​​Konstytucja i wybory wyraźnie pozostają potężną bronią w rękach ludu, aby oprzeć się i pokonać siły faszystowskie. Widzimy zatem desperackie, nieustanne próby odebrania tej broni. Podczas samej ery Vajpayee, IPL powołało komisję ds. weryfikacji Konstytucji, dziś często słyszymy ministrów IPL mówiących o zmianie Konstytucji, a rząd rozważa kilka środków legislacyjnych, za których pomocą można by było zredefiniować i przekształcić Konstytucję. Proponowana poprawka do ustawy o obywatelstwie zawiera religię jako kryterium dyskryminacji przy ustalaniu indyjskiego obywatelstwa i decydowaniu o uznaniu uchodźców przez państwo indyjskie. W imię racjonalizacji prawa dąży się do silnego ograniczania i odbierania praw demokratycznych na wszystkich frontach, zwłaszcza w dziedzinie praw związkowych, negocjacji zbiorowych i demokracji w miejscu pracy. Zasady federalizmu są również systematycznie unieważniane i podważane, aby podporządkować pluralizm i różnorodność, które są kluczowe dla jedności Indii, paradygmatowi RSS «Indie dla Hindusów».

47. Arena wyborcza jest również świadkiem ciągłych prób zmiany reguł gry. Od zmieniających się zasad finansowania wyborów, mających na celu promowanie anonimowego finansowania korporacyjnego dużych partii, po krzyk IPL o równoczesne przeprowadzenie wyborów parlamentarnych i samorządowych, tak by w danym momencie priorytety i perspektywy regionalne lub społeczne mogły być podporządkowane dominującej centralnej narracji politycznej. W ten sposób, redukując zróżnicowaną, wielopartyjną demokrację do coraz bardziej dwubiegunowej sytuacji, nieustannie dąży się do zmiany warunków starć wyborczych. Rosnące skargi na nieprawidłowe działanie Systemu Głosowania Elektronicznego i nieprawidłowości w liczeniu głosów na poziomie urn wzbudziły poważne wątpliwości co do przejrzystości i wiarygodności samego procesu wyborczego. Rządowi Modiego nie można pozwolić, aby próby obalenia Konstytucji i wyborów uszły na sucho.

48. W rzeczywistości, wybory w Gudżaracie ujawniły słabość reżimu Modiego w jego własnym bastionie. Nawet bez silnej opozycji w państwie, agitacja różnych grup społecznych stworzyła elektorat, który prawie zdołał odsunąć IPL od władzy. W stanie takim jak Bihar, gdzie IPL nie była tak dobrze zakorzeniona, a walka ludowa była bardziej długotrwała, rzeczywiście można było zadać IPL olbrzymi cios wyborczy pomimo polaryzującej kampanii społecznej prowadzonej przez duet Modi–Shah. Wzmacniając jedność i stanowisko lewicy oraz innych sił bojowych, rewolucyjni komuniści muszą opracować strategię skutecznej interwencji na arenie wyborczej, aby rzucić wyzwanie i pokonać siły faszystowskie. Nie naruszając w żaden sposób niezależności politycznej ruchu komunistycznego, gdziekolwiek jest to konieczne, musimy pozostać otwarci na ideę połączenia rąk z siłami nielewicowej opozycji przeciwko faszystowskiemu IPL i jego sojusznikom.

Pokonać faszyzm! Naprzód ku Indiom Ludowym!

49. Jednakże, pokonanie faszyzmu nie musi i nie może być sprowadzane do walki wyłącznie parlamentarnej. Doświadczenie Biharu pokazuje nieodłączną kruchość i nieszczerość tak zwanego Wielkiego Sojuszu, który zdołał zadać cios IPL tylko po to, by następnie rozpaść się i wpuścić IPL tylnymi drzwiami. W Gudżaracie, słaby Kongres był bardzo blisko pokonania IPL poprzez przyciągnięcie szerszego społecznego i politycznego poparcia ze strony różnych ruchów, ale już widzimy, jak Kongres próbuje konkurować z IPL w narracji religijno–kulturowej, dyktowaną przez IPL. Najnowsza historia w Indiach obfituje w przypadki, w których Kongres usiłuje przeciągnąć nacjonalistów z Hindutva na swoją stronę, poprzez konkurencyjne przywoływanie haseł i ikon IPL, tylko pomogła IPL, wzmacniając i legitymizując jej agresywny populistyczny charakter. Weźmy inny przykład, Kongres Trinamulu w Zachodnim Bengalu może wydawać się silną opozycją wobec IPL, ale jego terror, korupcja i jawny atak na demokrację w rzeczywistości pomagają IPL rozwijać się w tym stanie. Dlatego nigdy nie wolno nam zapominać o podstawowym zadaniu, jakim jest zbudowanie potężnej ideologiczno–politycznej przeciwwagi przeciwko faszyzmowi.

50. Zajmując się podstawowymi problemami ludu, ważne jest, by nie pozwolić faszystom uciec z do ich bliźniaczych środków – propagandy i przestępstw na tle nienawiści. Doświadczenie pokazuje, że potencjalną przemoc populistyczną można często zneutralizować, jeśli lokalne komórki ludowe zachowają czujność i odważą się chwycić faszystowskiego byka za rogi. Bojowa solidarność sąsiedzka wśród walczącego ludu może zdusić w zarodku niejeden faszystowski spisek. Czujność i gotowość do zapobiegania przemocy między grupami/kastami oraz szybki i śmiały opór lokalnych aktywistów i starszyzny społeczności w przypadku wybuchu takiej przemocy okazały się niezwykle wartościowe w wielu takich przypadkach. Równie ważne jest demaskowanie i kwestionowanie propagandy nienawiści populistycznych faszystów uzbrajając ludzi w fakty i racjonalną analizę. Trzeba motywować i mobilizować w tym kierunku organizacje klasowe i masowe różnych warstw ludowych we wszystkich sferach naszej działalności.

51. Musimy aktywnie wspierać i bronić ludowego oporu wszystkich narażonych na atak grup – pracowników, chłopów, kobiet, dalitów, adiwasów, kaszmirczyków studentów, młodzież, osoby LGBTQ, pary międzywyznaniowe, międzykastowe, jednopłciowe, Kaszmirczyków – przeciwko antyludzkiej polityce gospodarczej i środowiskowej, a także atakom na ich prawa konstytucyjne, godność i życie. Musimy być szczególnie wyczuleni na wszelkie próby użycia «nacjonalistycznych» haseł i symboli w celu ukrycia i zatuszowania społecznego zastraszania i przemocy. Musimy dołożyć wszelkich starań, aby zmobilizować ludzi do zrozumienia i obrony wartości konstytucyjnych, demokratycznych i postępowych, a także zintensyfikować walkę o lepsze, bardziej egalitarne i demokratyczne Indie.

52. Próżnia, która umożliwiła siłom faszystowskim postawienie się w roli «zbawiciela» w chaotycznej i pełnej kryzysów współczesności, musi zostać wypełniona wizją i walką o lepsze jutro, wizją bogatych, pluralistycznych i egalitarnych Indii które mogą zagwarantować lepsze życie i szersze prawa dla narodu indyjskiego. Jeśli pęd wytworzony podczas ruchu wolnościowego i twórczych lat budowania narodu po odzyskaniu niepodległości wyczerpał się, potrzebujemy energii drugiego ruchu wolnościowego, który może wzmocnić naszą niezależność polityczną, gwarantując obywatelom pełną wolność społeczną i gospodarczą. Jeśli rosnące nierówności społeczne i ekonomiczne są kpiną z pojęcia równości politycznej «jednej osoby i jednego głosu», potrzebujemy transformacji społecznej, aby przezwyciężyć nierówności. Jeśli antydemokratyczny indyjski grunt nieustannie podkopuje wierzchnią warstwę demokracji, a faszyzm grozi całkowitym podporządkowaniem naszej konstytucyjnej demokracji wobec antydemokratycznego gruntu, musimy zdemokratyzować ten grunt, aby oddać prawdziwą władzę w ręce ludu. Faszyzm nie będzie mógł przejść i zmiażdżyć ludu. Zjednoczony lud pokona faszystowską ofensywę i zapewni sobie silniejszą i głębszą demokrację.