Nota od tłumacza: Z uwagi na pogłębiający się kryzys gospodarczy, coraz większa ilość ludzi pracy szuka alternatywy w odniesieniu do systemu kapitalistycznego. W pełni świadoma tego zjawiska rządząca burżuazja stara się przekierowywać społeczne niezadowolenie na korzystne dla niej tory. Nieprzypadkowo po ostatnim wielkim kryzysie w 2008 roku na całym świecie powstały, albo zaczęły umacniać swoje wpływy, ugrupowania skrajnie prawicowe (jak AfD). Prezentując się jako «antysystemowe» zaczęły zdobywać część głosów nieuświadomionych klasowo ludzi pracy oraz klasy robotniczej, łudząc je rzekomą alternatywną w stosunku do kapitalizmu wizją społecznego systemu.
Nie inaczej było i jest z prezentowaną w tym artykule niemiecką partią „Alternatywa Dla Niemiec” (AfD). Podając się za «partię protestu» w rzeczywistości jest ona podwaliną faszystowskich metod rządzenia klasy burżuazyjnej. Klasa ta posiada historyczne doświadczenie w radzeniu sobie z kryzysem systemu kapitalistycznego: wielki kapitał przygotowując dla siebie grunt w celu osiągnięcia całkowitej kontroli nad miejscową klasą robotniczą (monopolizacja siły roboczej), stopniowo zastępuje «demokratyczne metody» rządzenia metodami faszystowskimi (jak to np. miało miejsce w latach 30. XX wieku w Niemczech). Podobną próbę przygotowania podłoża pod taką zamianę metod rządzenia obserwujemy dzisiaj na całym świecie. Także w Polsce.
Z uwagi na słabszą pozycję ekonomiczną i tym samym mniejszą rolę narodowych monopoli, polskie elity polityczne zmuszone są stosować schizofreniczną taktykę – z jednej strony uprawiać silną narrację «narodowo–bogoojczyźnianą», po to, by z drugiej strony móc pogłębiać uzależnienie polskiej gospodarki od kapitału zagranicznego. Podtrzymywane przez władzę zabezpieczenia socjalne pełnią tu rolę «gwarancji» sukcesu dla stosowanej metody. Wśród części polskiego ludu pracującego, zniechęconego dwulicową polityką partii PIS, zaobserwować można także jego pogłębiającą się radykalizację polityczną. Radykalizacja ludu bazuje z jednej strony na socjalistycznej intuicji robotniczej, a z drugiej ludność pracująca wciąż ulega propagandzie narodowej burżuazji polskiej.
Taka «mieszana» postawa często kończy się popieraniem skrajnie wrogiej klasie robotniczej linii politycznej, reprezentowanej przez prawicowe ugrupowania typu ONR, «przebierającej się» na lewicowo Falangi i tym podobnych, które świadomie wykorzystują zakorzenioną w klasie robotniczej nostalgię za czasami PRL–u, aby realizować swoje polityczne cele. Poniższy tekst jest ukazaniem istoty niemieckiej partii burżuazyjnej AfD, która analogicznie, wykorzystując zakorzenioną w niemieckiej klasie robotniczej nostalgię za NRD, manipuluje w celu zdobycia wyborczych głosów. Najlepszym i tzw. «trzecio–drogowym» przykładem takiej obłudnej manipulacji, było wykorzystanie hasła wyborczego: «Ernst Thälmann1 głosowałby na AfD»2.
Ku przestrodze wszystkich tych, którzy żywią sympatię do AfD – a wiem, że są wśród nich także zadeklarowani «socjaliści» – zapraszam do lektury.
Niniejszy tekst jest tłumaczeniem fragmentów dwóch broszur: «Das Wesen der AfD» (Istota AfD) i «Abrechnung mit der AfD» (Rozliczenie z AfD) wydanych przez partię MLPD *. Załączone przeze mnie do tekstu zdjęcia pochodzą z odbywającego się w Niemczech karnawału, na którym w sposób prześmiewczy przedstawia się także wydarzenia z dziedziny polityki.
Dla kogo pracuje AFD
Gdy chodzi o zdobywanie głosów AfD lubi przedstawiać się jako «partia małych ludzi», a nawet jako «partia robotnicza».
Ale wśród członków zarządu i posłów AfD nie ma ani jednego robotnika! Zamiast tego: arystokraci, była menedżerka Goldman Sachs, profesorowie, prawnicy, wysocy oficerowie, uposażeni przez państwo urzędnicy państwowi. Dołączają do nich przedstawiciele klasy średniej i osoby pracujące na własny rachunek. Niektórzy z nich oczekują wygodnego życia na parlamentarnych stanowiskach.
Od początku w założonej w 2013 roku AfD obecni byli ultraprawicowcy i faszyści wszystkich odcieni. W 2015 roku Frauke Petry przejęła przywództwo partii, by realizować wyraźnie bardziej prawicowy i nacjonalistyczny kurs.
Alexander Gauland – jeden z przywódców AfD – był przez 40 lat funkcjonariuszem CDU. Alice Weidel wywodzi się z zarządzania aktywami grupy Allianz, wcześniej pracowała w Goldman Sachs, a ostatnio jako konsultant ds. zarządzania.
Bernd Höcke i André Poggenburg, liderzy grup landowych i parlamentarnych, odpowiednio w Turyngii i Saksonii–Anhalcie, otwarcie opowiadają się za współpracą z neofaszystami i sami starają się poprzez systematyczne prowokacje uczynić idee faszystowskie społecznie i parlamentarnie akceptowalnymi.
Niektóre otwarcie antypracownicze postulaty z projektu platformy partyjnej AfD z 2016 roku, takie jak zniesienie ustawowego ubezpieczenia od bezrobocia, zostały wycofane po oburzeniu opinii publicznej. Z drugiej strony AfD wzywa do zniesienia podatków od majątku i spadków, co dałoby bogatym prawie 50 miliardów Euro rocznie.
W Niemczech ścierają się ze sobą dwie główne klasy: z jednej strony międzynarodowe monopole z koncernami takimi jak Siemens, VW, Bayer/Monsanto, Deutsche Bank, itd. Rząd i różne partie burżuazyjne działają jako ich usługodawcy. Po drugiej stronie jest klasa robotnicza z międzynarodowym proletariatem przemysłowym. Monopole ustanowiły dyktaturę nad całym społeczeństwem. Ale gdzie w tym systemie współrzędnych znajduje się AfD?
Wśród jej założycieli są dwaj byli przewodniczący Federacji Niemieckiego Przemysłu (BDI): Hans–Olaf Henkel i Heinrich Weiss. Polityka AfD to przede wszystkim polityka monopoli narodowych w Niemczech, które uważają się za «skrzywdzone» wobec wyłącznej dominacji międzynarodowego kapitału finansowego.
AfD w coraz większym stopniu reprezentuje również międzynarodowe monopole, które widzą, że ich zyski zagrożone są przez wywalczone przez masy środki na rzecz ochrony środowiska. Odróżniając się od innych partii burżuazyjnych, AfD profiluje się jako partia protestu. Ale to jest tylko kwestia tego, które części kapitału monopolowego będą reprezentowane i jaka konkretnie metoda rządzenia zostanie zastosowana. AfD nie sprzeciwia się kapitalistycznemu wyzyskowi człowieka i przyrody. Wręcz przeciwnie – jest ostrzem szowinistycznego podżegania do wojny i niszczenia środowiska. Toruje drogę faszyzmowi i rasizmowi. Opowiada się za podziałem klasy robotniczej w celu jej jeszcze większej eksploatacji przez kapitalistów. AfD ma tyle wspólnego z protestami, co FDP3 z socjalizmem, a Angela Merkel z MLPD.
Czołowi członkowie i finansiści AfD to głównie bogacze, burżuazja, przemysłowcy i arystokraci, sędziowie, urzędnicy i urzędnicy państwowi. Oni sami należą do «establishmentu». Często pochodzą z Zachodu, sami przez lata byli funkcjonariuszami CDU/CSU lub SPD. AfD chce zniesienia podatku od spadków i sprzeciwia się ponownemu wprowadzeniu podatku majątkowego. To dlatego miliarderzy tacy jak Finck i Conle tak chętnie przekazują datki na AfD. Urodzona księżna Beatrix von Storch, wiceszefowa frakcji AfD w Bundestagu, blisko współpracuje ze stowarzyszeniami, które chcą wycofać reformę rolną z NRD. Chcą one wejść w osobiste posiadanie ziem, które niegdyś należały do domów arystokratycznych i zostały słusznie wywłaszczone podczas rewolucji listopadowej w 1918 roku lub po II wojnie światowej. Również dziadek Storch, Nikolaus Erbgroßherzog von Oldenburg, stracił w wyniku rewolucji listopadowej 1918 r. status następcy tronu.
W związku ze skandalami związanymi z darowiznami dla AfD ujawniono, że miliarder August von Finck od 2013 roku potajemnie współfinansował wydarzenia i kampanie wyborcze AfD za pośrednictwem monachijskiej firmy PR. Majątek Fincka szacuje się na 8,6 miliarda dolarów. Oprócz większościowego udziału w sieci hoteli Mövenpick, posiada on udziały w firmie Degussa, zajmującej się produkcją metali szlachetnych. Henning Conle jest rekinem rynku nieruchomości z Duisburga, który słusznie stał się postacią znienawidzoną przez wiele stowarzyszeń lokatorów. Prowadzi spekulacyjne projekty luksusowe m.in. w Londynie. Ponadto przemysłowcy, tacy jak hamburski armator Folkard Edler, przekazali duże sumy na rzecz AfD. Kto wierzy w bajkę, że te środki płyną bez wzajemności?
AfD jest w 40 procentach finansowana ze środków państwowych (tylko w 2016 i 2017 roku było to 13,7 mln euro). Czy tak wygląda «ofiara» burżuazyjnych partii, mediów i establishmentu, jak lubi się przedstawiać AfD?
Polityka AfD wobec kryzysu
Oficjalnie AfD przedstawia się jako obrońca demokracji. Jednak jej stanowisko w sprawie szczytu G20 i masowych protestów 150 tysięcy ludzi w Hamburgu doskonale pokazuje na co stać AfD.
Państwowe terrorystyczne prowokacje policji w Hamburgu z największymi od dziesięcioleci ćwiczeniami wojny domowej, strefy wyłączone z demonstracji, punkty zbiórki więźniów, faktyczny stan wyjątkowy w części miasta, czy zakaz nocowania młodych ludzi w obozach protestacyjnych – to wszystko nie wystarczyło posłance AfD do parlamentu krajowego i przewodniczącej w Meklemburgii–Pomorzu Przednim, Christel Weißig, która pyta: «Szabrownicy powinni być natychmiast rozstrzeliwani, dlaczego nie obowiązuje to u nas?» W rzeczywistości ponad 150 000, głównie młodych ludzi, demonstrowało w Hamburgu przeciwko szczytowi G20 – nie dając się sprowokować.
Ani słowa krytyki ze strony AfD wobec G20 w znakomitym towarzystwie Trumpa, Modiego, Putina, Erdogana, Merkel, Macrona i spółki jako imperialistycznych sprawców głodu, ubóstwa, wojny, uchodźstwa i zniszczenia środowiska.
AfD utrzymuje nawet bliskie stosunki z faszyzującym Putinem, regularnie uczestnicząc w organizowanych przez niego konferencjach. Także z innymi neofaszystowskimi partiami z Europy. Jeśli chodzi o politykę zagraniczną, dąży do sojuszu z nowoimperialistyczną Rosją. Putin z kolei marzy o zdominowanej przez Rosję Unii Euroazjatyckiej od Lizbony po Władywostok. Obaj zabiegają o względy milionów rosyjskich imigrantów w Niemczech.
To, czego broni AfD, to «prawo i wolność» najbardziej reakcyjnej części międzynarodowego kapitału finansowego dla najgłębszej reakcji i dla stłumienia wszystkich postępowych i rewolucyjnych sił.
Monopole i AFD
Związki monopolistów, takie jak Konfederacja Niemieckich Związków Pracodawców (BDA) i Federacja Przemysłu Niemieckiego (BDI) medialnie dystansują się od AfD. Ze względu na dużą zależność niemieckiego przemysłu od eksportu, są oni zainteresowani otwartymi rynkami i obawiają się ograniczeń w handlu, na przykład w postaci nowych ceł. Jednocześnie nie wszystkie grupy monopolistyczne są zgodne w swoim stosunku do AfD, która wyraża sprzeczności między monopolami działającymi przede wszystkim na skalę międzynarodową a tymi, które działają bardziej na skalę krajową. Odzwierciedla to sprzeczność, która jest nierozwiązywalna w kapitalizmie na dzisiejszym etapie rozwoju: «Sprzeczność między zorganizowanym na szczeblu krajowym panowaniem monopoli danego kraju, a dojrzałym umiędzynarodowieniem kapitalistycznego sposobu produkcji zaostrza się.»4
Ta konfrontacja pomiędzy różnymi grupami monopolistycznymi ma miejsce na arenie międzynarodowej. W ramach polityki «America first» administracja Trumpa w USA agresywnie wspiera m.in. monopole stalowe i energetyczne, które najbardziej straciły na znaczeniu w międzynarodowej konkurencji.
W Niemczech uzależnione od eksportu grupy monopolistyczne, walcząc o zwiększenie swoich udziałów w rynku światowym, ponownie stawiają przede wszystkim na penetrację gospodarczą. Dla nich przydatna jest ta część uchodźców, którą mogą «wykorzystać» jako tanią siłę roboczą. Czy to wolny handel, czy protekcjonizm, nie zmienia to faktu dyktatury monopoli nad całym społeczeństwem. Obie są metodami międzynarodowej konkurencji, odbywają się kosztem robotników i szerokich mas, zwiększają niebezpieczeństwo wojny światowej i idą w parze z szybko postępującą destrukcją środowiska.
Poszczególne korporacje, nieprzypadkowo z branży energetycznej, już otwarcie i «książęco» wynagradzają politykę AfD. Gigant naftowy Exxonmobil przekazał 600 000 dolarów dla CFAKT, organizacji członkowskiej EIKE («Europäisches Institut für Klima und Energie e. V.»), stowarzyszenia zaprzeczającego nadchodzącej katastrofie ekologicznej. Związek ten jest z kolei ściśle powiązany z AfD. Wiceprezes EIKE i rzecznik prasowy EIKE są filarami Federalnej Komisji Energii AfD.
Przewodniczący AfD w Dolnej Saksonii Armin–Paul Hampel oświadczył, że cała afera związana z Volkswagenem5 to «hollywoodzki teatr oszczerstw» zainscenizowany przez USA w celu «rozbicia drugiego co do wielkości producenta samochodów na świecie».
Inżynierowie VW mieliby zostać zmuszeni przez władze USA do systematycznego popełniania przestępczych oszustw w zakresie emisji spalin. Obwinianie za przestępstwa słusznie surowszych przepisów środowiskowych dotyczących emisji azotu w USA to wywracanie sprawy do góry nogami.
AfD stoi zatem całkowicie po stronie grupy VW, która chciała zdobyć rynek amerykański i pozycję lidera na rynku światowym za pomocą przestępczych metod – kosztem pracowników, nabywców, środowiska i zdrowia. Alice Weidel, czołowa kandydatka AfD w wyborach do Bundestagu, domaga się gwarancji możliwości używania silników Diesla do 2050 roku. Frauke Petry nazywa zanieczyszczenia i pył zawieszony w miastach po prostu «widmem».
W ten sposób zaprzecza się faktowi, który już dawno został naukowo udowodniony, że zanieczyszczenie powietrza w dużych miastach jest ogromnie szkodliwe dla zdrowia i odpowiada za przedwczesną śmierć 400 tysięcy osób rocznie w samej UE6.
Jest to typowe dla ultrareakcjonistów i faszystów: zachowują się oni w sposób niezwykle agresywny wobec ludzi w potrzebie, takich jak uchodźcy. Jednocześnie demagogicznie twierdzą, że są zainteresowani zwalczaniem przestępczości. Wobec rządzących monopoli, takich jak VW, zachowują się jak baranki i chronią się przed ich zbrodniczymi machinacjami. AfD jest przeciwna dochodzeniu w sprawie oszustwa kryminalnego, przeciwna skutecznemu doposażeniu modeli z silnikami Diesla w technologię SCR7 oraz przeciwna karom osobistym dla kierowniczych przedstawicieli VW.
AfD promuje «żółte» związki zawodowe
1 maja 2017 roku AfD zorganizowała w Erfurcie wiec, aby «wyrwać» majówkę «zdrajcom pracy» w związkach zawodowych. Ogłoszono założenie faszystowskiego «żółtego» rozłamowego związku zawodowego pod nazwą «Alternatywny Związek Robotników Niemiec Środkowych» – ALARM. Co charakterystyczne, główny mówca i inicjator, Jürgen Pohl, nie jest robotnikiem, lecz prawnikiem.
Dzień pierwszomajowy jest międzynarodowym dniem walki klasy robotniczej i wywodzi się z ruchu rewolucyjnego. To, że faszyści rzekomo reprezentują ruch robotniczy, zawsze było najpodlejszą demagogią. Hitlerowscy faszyści w 1933 roku demagogicznie ogłosili majowe święto narodowe «Świętem Pracy», by następnego dnia szturmować związkowe hale i rozbijać związki zawodowe. Zarówno wielu komunistów, jak i związkowców zostało uprowadzonych, torturowanych i zamordowanych. Strajki zostały zakazane, nowo założony «Niemiecki Front Pracy» DAF stał pod przywództwem korporacyjnych włodarzy. Antykomunistyczna i nacjonalistyczna polityka służy dzieleniu i osłabianiu klasy robotniczej.
Reakcyjny program wyborczy AfD
AfD jest w pełni zaangażowana w ponowną ekspansję energii jądrowej i spalania paliw kopalnych oraz wypowiada wojnę odnawialnym źródłom energii.
W ścisłej jedności z Trumpem i Putinem zaprzecza naukowo udowodnionym odkryciom:
[…] że zmiany klimatyczne są w głównej mierze spowodowane przez człowieka, nie są naukowo udowodnione […] Chcemy uchylić plan ochrony klimatu 2050 opracowany przez rząd niemiecki. […] Paryskie porozumienie klimatyczne z 12.12.2015 r. musi […] zostać zakończone. Niemcy powinny wystąpić ze wszystkich państwowych i prywatnych organizacji «ochrony klimatu» i wycofać wszelkie wsparcie dla nich.
AfD reprezentuje tutaj interesy monopoli, które opierają się głównie na węglu, gazie i energii jądrowej. AfD chce składować tykające bomby zegarowe w postaci «nadających się do recyklingu pozostałości po elektrowniach jądrowych w celu ich ponownego przetworzenia». Ten produkt uboczny z elektrowni jądrowych jest niezbędny do budowy bomb atomowych.8
W polityce zagranicznej AfD chce realizować «interesy niemieckie», czyli inaczej mówiąc interesy zysku monopoli. I to po dwóch wojnach światowych rozpoczętych na niemieckiej ziemi. To, co jest tu ubierane w formę ludową (völkisch), to agresywne dążenie do zapewnienia niemieckim monopolom stref wpływów, również za pomocą wojen. AfD domaga się zwiększonej militaryzacji społeczeństwa, stałej «gotowości» sił zbrojnych, rozwoju jednostek paramilitarnych, takich jak «siły bezpieczeństwa wewnętrznego» i «system milicyjny na wzór szwajcarski».
AfD chce obniżenia wieku odpowiedzialności karnej do 12 lat i nieograniczonego stosowania prawa karnego dla dorosłych od 18 roku życia. Często działania, zwłaszcza w walce antyfaszystowskiej i środowiskowej, są prowadzone przez młodych ludzi. Poprawka ta ma na celu kryminalizację uzasadnionego buntu młodzieży przeciwko kapitalizmowi i wszystkiemu, co reakcyjne.
AfD reprezentuje patriarchalny obraz rodziny i kobiet z ostatniego i przedostatniego wieku. Chce walczyć z «kurczeniem się populacji naszych przodków» za pomocą rasistowskiej «narodowej polityki ludnościowej»: niemieckie kobiety powinny mieć więcej dzieci, wychowywać je i zajmować się domem, podczas gdy mężczyzna powinien utrzymywać rodzinę. W tym celu paragraf 218 ma zostać zaostrzony, a prawo do aborcji ograniczone. W przypadku rozwodu ma zostać przywrócona «kwestia winy», a na jej podstawie ma być ustalane wsparcie finansowe dla samotnych rodziców. Walka o prawa kobiet i równouprawnienie jest przez AfD zniesławiana. Jednocześnie AfD chce odmówić obywatelstwa niemieckiego dzieciom urodzonym przez migrantów w Niemczech, aby ułatwić deportacje oraz znieść łączenie się rodzin.
Wszystko to jest reakcyjną próbą ponownego ustabilizowania burżuazyjnego porządku rodzinnego, który popadł w kryzys. O ile w kapitalizmie produkcja towarów jest zorganizowana społecznie, o tyle produkcja i odtwarzanie ludzkiej siły roboczej jest narzucone rodzinom. Pogłębia to szczególny ucisk kobiet, wystawia je na ciągłą próbę.
Alternatywna Dla Niemiec jako prekursor faszyzmu
Od czasu Hitlera partie faszystowskie zostały wykluczone przez masy ludności w Niemczech. W społeczeństwie zakotwiczony jest postulat delegalizacji wszystkich organizacji faszystowskich. Publicznym wystąpieniom faszystów w Niemczech zwykle przeciwstawiają się liczne kontrdemonstracje.
Zmusza to AfD do ciągłego balansowania. Oczywiście zarząd AfD nie przyklaskuje publicznie faszystowskiemu terrorowi w Niemczech. Ze strony AfD nie padło jednak również potępienie ponad 1800 motywowanych faszystowsko ataków na domy uchodźców, których dopuściły się NPD9 i inni faszyści w latach 2015/2016.
Wręcz przeciwnie, AfD aktywnie działa jako «intelektualny podpalacz» ze swoją rasistowską agitacją. Spełnia ona zadanie oczerniania postaw i działań antyfaszystowskich oraz czynienia sił faszystowskich bardziej akceptowalnymi. Odbywa się to w celowo obliczonym manewrze, aby wyglądało to na indywidualne opinie za które przepraszają poszczególne osoby, a od których zarząd się dystansuje.
AfD wyraźnie prezentuje się jako punkt odniesienia dla faszystów i rasistów. Z powodu tej polityki nie wystartowała faszystowska grupa «ProNRW», która sama w ostatnich wyborach w landzie Nordrhein–Westfalen (NRW) otrzymała 110 000 głosów. Na swojej stronie internetowej opublikowała, że «konkurencyjna kandydatura wobec AfD przyniosłaby efekt przeciwny do zamierzonego». Faszystowska NPD i REP10 najwyraźniej wzywały do głosowania na AfD. NPD straciła 11 074 głosów. Tak więc AfD dostała się do parlamentu krajowego najprawdopodobniej tylko dzięki ustępstwom wobec faszystów.
Równocześnie w swojej kampanii wyborczej AfD ponownie nie przekonywała otwarcie mas do faszyzmu, ponieważ wie, że w ten sposób nie zdobędzie w Niemczech znaczącego poparcia. W NRW burżuazyjne media zrobiły wiele, aby sprawić, by AfD stała się w oczach społeczeństwa «partią protestu».
Istnieją niezliczone dowody na bliskie powiązania AfD z całym spektrum faszystowskim i faszyzującym: W Turyngii, na przykład, na początku lipca 2017 roku (ówczesna) zastępczyni przewodniczącego stanowej AfD Steffi Brönner publicznie ujawniła, że kilku członków stanowego komitetu wykonawczego wywodziło się z organizacji faszystowskich lub uczestniczyło w ich działalności. Jednym z nich był przewodniczący stanowy Björn Höcke, który opowiada się za trywializacją zbrodni faszystowskich, a pomnik Holocaustu w Berlinie nazwał «pomnikiem hańby».
W miejscowości Themar w Turyngii funkcjonariusz AfD (który w międzyczasie podał się do dymisji) udostępnił swoją posiadłość na wielki koncert faszystowski po tym, jak największy koncert faszystowski w Europie w sąsiednim Hildburghausen nie doszedł do skutku z powodu antyfaszystowskiego oporu. Regionalne stowarzyszenie Saar należące do AfD nie zostało rozwiązane, nawet jeśli jego kierownictwo nie ukrywa bliskich powiązań z NPD.
Ludzie tacy jak Höcke czy pochodzący z Monachium Andreas Kalbitz przez długi czas starali się ukrywać lub minimalizować swoją bliskość z organizacjami i osobami neofaszystowskimi oraz swój udział w ich działaniach. Tymczasem dowody są przytłaczające. Björn Höcke opublikował w latach 2011/2012 pod pseudonimem kilka tekstów w «ludowych» czasopismach NPD Thorstena Heise, który od 2017 r. jest przewodniczącym krajowym NPD w Turyngii. Heise i Höcke są bliskimi przyjaciółmi od 2008 roku, a teraz są nawet sąsiadami. Heise miał kontakty z faszystowską grupą terrorystyczną NSU, która zamordowała co najmniej dziesięć osób. Jasne i proste: ktokolwiek promuje AfD, promuje partię, która jest prekursorem faszyzmu. Jawni faszyści stają się coraz silniejszym nurtem w AfD. Do «skrzydła» skupionego wokół Höckego należą kierownictwa związków krajowych AfD w NRW, Brandenburgii, Saksonii, Saksonii–Anhalt i Turyngii. Inne związki krajów związkowych, takie jak Bawaria i Badenia–Wirtembergia, wyraźnie zmierzają w tym kierunku. Urzędujący do połowy września 2019 r. przewodniczący landu Frank Magnitz z AfD Bremen wystąpił z siłami neofaszystowskiego «ruchu identytarystycznego».
Czy to marsze Pegidy, «Ruchu Identytarystycznego», «Trzeciej Drogi» czy NPD – członkowie AfD zawsze biorą w nich udział.
Głównym celem faszyzmu od momentu jego powstania było zachowanie systemu kapitalistycznego przed rewolucją socjalistyczną. Faszyści są zagorzałymi antykomunistami – a AfD jest bastionem antykomunizmu.
Kłamstwa i mity: metody działania AfD
AfD neguje kapitalistyczny wyzysk w kraju promując jednocześnie wizję «zagrożenia z zewnątrz». AfD maluje świat tak, jak jej się podoba: fakty, które jej nie odpowiadają, są negowane. To, co jest potrzebne, zostaje wyczarowane lub wymyślone. «Odczuwana prawda» zamiast nauki, mącenie nastrojów zamiast argumentów.
Podstawową linią burżuazyjnej, reakcyjnej agitacji również niemieckiego rządu, jest zrównanie islamu z faszystowskimi zamachowcami i nazwanie ich «islamistami». Odwraca to uwagę od nieludzkiego faszystowsko–klasowego charakteru tych terrorystów. Jednocześnie część niemieckich służb specjalnych współpracuje z faszystowskimi terrorystami lub trzyma ich na długiej smyczy, zamiast natychmiast ich uwięzić i deportować. Ich nieludzki terror jest następnie wykorzystywany przez rządzących do szerzenia strachu i paniki. Wykorzystuje się to do uzasadnienia demontażu burżuazyjno–demokratycznych praw i wolności oraz tłumienia rewolucyjnego ruchu robotniczego i ludowego. AfD jest mile widzianym podżegaczem.
Pokaż mi swoich przyjaciół, a powiem Ci kim jesteś
Wszystkie siostrzane partie AfD, które tworzą rządy lub są w nie zaangażowane, charakteryzują się skrajnie antyklasową i antyobywatelską polityką. Czy to na Węgrzech, w Polsce czy we Włoszech. Faszystowski rząd Orbána uchwalił tzw. ustawy niewolnicze, zwiększające liczbę nadgodzin z 250 do 400 rocznie, których wypłatę można odkładać nawet przez trzy lata. Wspiera kapitalistów w wykorzystywaniu strajkujących. Masy i robotnicy na Węgrzech odpowiedzieli ogólnokrajową falą strajków i protestów na początku 2019 roku. W Austrii siostrzana partia AfD – FPÖ współrządziła w koalicji kierowanej przez siostrzaną partię CDU – ÖVP. Aż do «afery na Ibizie» w maju 2019 roku, która ujawniła całą dekadencję i deprawację elit rządzących. Pierwsze ataki tej czarno–brązowej koalicji skierowane były przeciwko klasie robotniczej. Ustawa mająca na celu uelastycznienie czasu pracy miała umożliwić wprowadzenie 12–godzinnego dnia pracy i 60–godzinnego tygodnia pracy. Przeciwko temu w samym Wiedniu 30 czerwca 2018 r. demonstrowało 100 tys. osób.
Walka Alternatywny Dla Niemiec o lewicowy elektorat
Profesorowie ekonomii z AfD poruszają się w zupełnie innych sferach. W ten sposób AfD odkryła «kwestie społeczne»: w 2018 roku Björn Höcke rozwodził się nad tym, co nim powodowało: «Kwestia społeczna była klejnotem koronnym lewicy, była ich gwarancją istnienia. I jeśli my jako AfD pozostaniemy wiarygodni i pozostaniemy zdeterminowani, to możemy teraz odebrać lewicy ten klejnot w koronie!» AfD obiecuje: «Zachować płacę minimalną, obniżyć VAT, ograniczyć pracę tymczasową». Wszystko na papierze. Co znamienne, grupa parlamentarna AfD w Turyngii przedstawiła ponad 260 zapytań, wniosków i projektów ustaw w sprawie cudzoziemców i azylu. O warunkach życia, płacach i godzinach pracy na wschodzie i zachodzie Niemiec było dokładnie zero.
Po pierwsze, AfD nigdy poważnie nie myślała o zrobieniu czegokolwiek istotnego w celu poprawy sytuacji społecznej. A po drugie, nawet gdyby tak było, pytanie brzmi: po co? Wszystkie faszystowskie, faszystowsko–prawicowe i ultraprawicowe rządy kupują zgodę mas za tymczasowe ustępstwa socjalne. W Polsce zasiłki na dzieci mają zostać zwiększone tuż przed wyborami, w Turcji Erdoğan także tuż przed wyborami obiecał wypłacić każdemu emerytowi 400 euro. Nawet w faszyzmie hitlerowskim istniały na początku pewne ulgi materialne. Ale były one tam tylko po to, by kupić zgodę mas, a następnie móc kontynuować szowinizm, podżeganie do wojny, demontaż demokratycznych praw i wolności, masowe tłumienie demokratów, związkowców, marksistów–leninistów, aż do faszystowskiego terroru. W wyniku tego prawa socjalne są i były jeszcze brutalniej demontowane, a z mas wyciskane jest wszystko, co jest potrzebne do finansowania odpowiedniej polityki wielkich mocarstw.
AfD opowiada się również za redystrybucją od dołu do góry. Polityka podatkowa dla super–bogatych! Latem 2019 roku Bundestag dyskutował nad «finansowaniem badań» dla kapitalistów w wysokości ponad pięciu miliardów euro. AfD domagała się jeszcze większych pieniędzy. I całkiem «społecznie» chce zwiększyć wydatki na zbrojenia z obecnych 35 mld do 75 mld w 2024 roku.
AfD po prostu wywraca kwestię społeczną do góry nogami:
Nowa kwestia społeczna nie polega przede wszystkim na redystrybucji z góry na dół, z dołu do góry, młodych do starych lub starych do młodych. Nowym niemieckim pytaniem społecznym XXI wieku jest pytanie o podział bogactwa narodu od wewnątrz i od zewnątrz.
Więc AfD zaprzecza, że bogactwo w Niemczech jest redystrybuowane z dołu do góry? Tymczasem w Niemczech 45 najbogatszych gospodarstw domowych posiada tyle samo, co biedniejsza połowa populacji. Zamiast tego AfD z całą powagą twierdzi, że bogactwo jest dystrybuowane na zewnątrz. Z rzekomych «pieniędzy pomocowych» dla Grecji – w sumie 207 miliardów euro do 2017 roku – 195 miliardów trafiło bezpośrednio lub pośrednio do banków – z czego prawie jedna trzecia do banków niemieckich. AfD angażuje się w tanią przykrywkę w interesie monopoli, które czerpią zyski z wyzysku i ucisku narodów na całym świecie oraz z rosnącego sektora niskich płac w ich własnym kraju.
AfD uparcie twierdzi, że Niemcom źle się powodzi z tego powodu, że uchodźcy dostają tak dużo. Ale bynajmniej nie wszystkim Niemcom powodzi się źle. Wielu superbogatych to Niemcy, którzy w równym stopniu korzystają z wyzysku niemieckich i imigranckich pracowników.
Czy ktoś poważnie wierzy, że gdyby nie było uchodźców, pieniądze zostałyby rozdzielone między biednych niemieckich emerytów i bezrobotnych? Alexander Gauland był (czołowym) członkiem CDU przez 40 lat, nawet przez 24 lata po upadku komunizmu, aż do 2013 r. W tym czasie nie słyszy się od niego ani słowa krytyki wobec ustaw Hartz czy nierównych płac i emerytur we wschodnich i zachodnich Niemczech. Co za parszywa hipokryzja!
Za czyją wolność walczy AfD?
Ze swoim prymitywnym hasłem «wolność zamiast socjalizmu» AfD dołącza do grona – jak je sama określa – «starych partii». CDU, CSU i FDP – z modyfikacjami także Zieloni, SPD i die Linke – wciąż powtarzają ten antykomunistyczny slogan.
AfD chce wolności dla kapitalistów, którzy mogą bez przeszkód wyzyskiwać pracowników we wszystkich krajach. Wolność dla niemieckiej «rasy panów» do eksploatowania innych narodów kuli ziemskiej, a następnie traktowania powstałych w ten sposób uchodźców jak szumowiny. Wolność dla prowadzenia wojen i niszczenia jedności człowieka i natury dla zysku. I wolność głoszenia faszystowskich haseł i rasistowskiego poniżania ludzi. To jest wolność dla dyktatury monopoli.
1przypis tłumacza – Ernst Thälmann – członek Komunistycznej Partii Niemiec, przywódca niemieckiego ruchu robotniczego i powstania robotniczego w Hamburgu; zamordowany w obozie koncentracyjnym KC Buchenwald na osobisty rozkaz Hitlera.
2przypis tłumacza: podczas kampanii wyborczej w 2017 roku w landzie Sachsen–Anhalt.
3przypis tłumacza – Freie Demokratische Partei (FDP) – niemiecka partia neoliberalna.
4Z programu MLPD.
5przypis tłumacza – Afera Volkswagena, potocznie dieselgate – ujawniony we wrześniu 2015 roku proceder montowania w samochodach produkowanych przez koncern Volkswagen AG oprogramowania pozwalającego na manipulację wynikami pomiarów emisji z układu wydechowego; za: wikipedia.pl
6Zgodnie z raportem Europejskiej Agencji Środowiska (2020).
7przypis tłumacza – Selektywna redukcja katalityczna (ang. selective catalytic reduction – SCR) – technologia stosowana m.in. w silnikach Diesla, której główną zasadą jest zredukowanie w gazach wylotowych emisji cząstek stałych (PM) i redukcja zwiększonej emisji tlenków azotu; za: wikipedia.pl
8przypis tłumacza: Towarzysze z MLPD niesłusznie umieścili tu «złowieszczy cudzysłów», paliwo nuklearne rzeczywiście można recyklować (w ponad 90%). Część użyteczna do bomb to pluton, który stanowi niecałe 0.1% produktów ubocznych i może być też użyty w reaktorach.
9przypis tłumacza: Nationaldemokratische Partei Deutschlands (NPD) – partia skrajnie prawicowa, kontynuatorka NSDAP.
10przypis tłumacza: prawdopodobnie chodzi o skrajnie prawicową partię Die Republikaner (REP)
* https://www.mlpd.de/broschueren/mlpd-die-sozialistische-alternative-eine-abrechnung-mit-der-afd/broschueren/das-wesen-der-alternative-fuer-deutschland-als-wegbereiterin-des-faschismus