Armando Liwanag (Jose Maria Sison)
1992
Wstęp
Rewizjonizm to systematyczna rewizja i odstępstwo od marksizmu, podstawowych rewolucyjnych zasad proletariatu ustanowionych przez Marksa i Engelsa i dalej rozwijanych przez szereg myślicieli i przywódców rewolucji i budowy socjalizmu. Rewizjoniści nazywają siebie marksistami, a nawet twierdzą, że uaktualniają i twórczo stosują marksizm, ale robią to zasadniczo po to, by osłodzić burżuazyjne antyproletariackie i antymarksistowskie idee, które propagują.
Klasyczni rewizjoniści, którzy zdominowali Drugą Międzynarodówkę w 1912 roku, należeli do partii socjaldemokratycznych, które działały jako ogony burżuazyjnych reżimów i wspierały budżety wojenne krajów kapitalistycznych w Europie. Zaprzeczali oni rewolucyjnej istocie marksizmu i konieczności dyktatury proletariackiej, angażowali się w burżuazyjny reformizm i pacyfizm społeczny oraz wspierali kolonializm i nowoczesny imperializm. Lenin stanął zdecydowanie przeciwko klasycznym rewizjonistom, bronił marksizmu i poprowadził bolszewików do ustanowienia pierwszego państwa socjalistycznego w 1917 roku.
Nowocześni rewizjoniści występowali w rządzących partiach komunistycznych w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej. Systematycznie rewidowali podstawowe zasady marksizmu-leninizmu, negując ciągłe istnienie klas wyzyskujących i walki klas oraz proletariacki charakter partii i państwa w społeczeństwie socjalistycznym. I przystąpili do niszczenia partii proletariackiej i państwa socjalistycznego od wewnątrz. Udawali komunistów, nawet jeśli porzucili zasady marksizmu-leninizmu. Zaatakowali Stalina, aby zastąpić zasady Lenina zdyskredytowanymi błędami jego socjaldemokratycznych przeciwników i twierdzili, że dokonują «twórczego zastosowania» marksizmu-leninizmu.
Całkowity upadek rewizjonistycznych partii rządzących i reżimów w Europie Wschodniej i Związku Radzieckim sprawił, że marksistom-leninistom o wiele łatwiej niż wcześniej przychodzi podsumowanie powstania i rozwoju socjalizmu oraz pokojowej ewolucji socjalizmu w kapitalizm przez współczesny rewizjonizm. Konieczne jest prześledzenie całej trajektorii historycznej i wyciągnięcie prawidłowych wniosków w obliczu nieustających wysiłków krytyków marksizmu-leninizmu, aby zasiać ideologiczny i polityczny zamęt w szeregach ruchu rewolucyjnego.
Do najczęstszych linii ataku należą następujące: «prawdziwy» socjalizm nigdy nie powstał; jeśli socjalizm kiedykolwiek istniał, to był dotknięty lub zniekształcony przez «klątwę» «stalinizmu», której nigdy nie mogli egzorcyzmować jego antystalinowscy następcy i dlatego Stalin był odpowiedzialny nawet za antystalinowskie reżimy po jego śmierci; a socjalizm istniał do 1989 lub 1991 roku i nigdy wcześniej nie został obezwładniony przez współczesny rewizjonizm lub że współczesny rewizjonizm nigdy nie istniał i to nieodwracalnie «wadliwy» socjalizm upadł w latach 1989-1991.
Oczywiście istnieją zarówno ciągłości, jak i nieciągłości od okresu stalinowskiego do poststalinowskiego. Ale nauka społeczna wymaga, aby przywódca był odpowiedzialny głównie za okres swojego przywództwa. Główna odpowiedzialność Gorbaczowa za okres jego przywództwa nie powinna być przerzucana na Stalina, tak jak na przykład odpowiedzialność Marcosa nie może być przerzucana na Quezona. Konieczne jest prześledzenie ciągłości pomiędzy reżimem stalinowskim i poststalinowskim. I konieczne jest również rozpoznanie nieciągłości, zwłaszcza że reżimy poststalinowskie miały charakter antystalinowski. Wobec wysiłków imperialistów, rewizjonistów i nieopierzonych drobnomieszczan, by wszystko tłumaczyć w kategoriach antystalinowskich i potępić zasadnicze zasady i całą partię marksizmu-leninizmu, istnieje silny powód i konieczność uznania ostrych różnic między reżimem stalinowskim i poststalinowskim. Zjawisko współczesnego rewizjonizmu zasługuje na uwagę, jeśli mamy wyjaśnić rażące przywrócenie kapitalizmu i dyktatury burżuazyjnej w latach 1989-91.
Po jego śmierci pozytywne osiągnięcia Stalina (takie jak budownictwo socjalistyczne, obrona Związku Radzieckiego, wysokie tempo wzrostu gospodarki radzieckiej, gwarancje socjalne itp.) trwały jeszcze przez znaczny czas. Tak samo jego błędy były kontynuowane i wyolbrzymiane przez jego następców aż do punktu przerwania socjalizmu. Chodzi o zaprzeczanie istnieniu i odradzaniu się klas wyzyskujących i walki klasowej w społeczeństwie radzieckim, a także o nieskrępowane propagowanie drobnomieszczańskiego sposobu myślenia i wzrost biurokratyzmu monopolistycznej burżuazji dowodzonej przez wielką masę drobnomieszczańskich biurokratów.
Od okresu Chruszczowa poprzez długi okres Breżniewa do okresu Gorbaczowa, dominującą ideą rewizjonistyczną było to, że klasa robotnicza osiągnęła swoje historyczne zadania i że nadszedł czas, aby radzieccy przywódcy i eksperci w państwie i partii rządzącej odeszli od stanowiska proletariackiego. Za biurokratyzm i inne bolączki obwiniano ducha Stalina. W rzeczywistości jednak współcześni rewizjoniści promowali je na własny rachunek i w interesie rosnącej biurokratycznej burżuazji. Ogólny bieg nowej inteligencji i biurokratów był drobnomieszczański i stanowił społeczną bazę dla monopolistycznej burżuazji biurokratycznej. W obliczu upadku rewizjonistycznych partii i reżimów rządzących, Partia ma w istocie powód do świętowania potwierdzenia swojej marksistowsko-leninowskiej, antyrewizjonistycznej linii. Prawidłowość tej linii potwierdza całkowite bankructwo i upadek rewizjonistycznych partii rządzących, zwłaszcza Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, głównego propagatora nowoczesnego rewizjonizmu na skalę światową od 1956 roku. Wyraźnie udowodniono, że nowoczesna linia rewizjonistyczna oznacza zakamuflowane przywracanie kapitalizmu przez długi okres czasu, a ostatecznie prowadzi do nieukrywanego przywracania kapitalizmu i dyktatury burżuazyjnej. Ponadklasowe slogany drobnej burżuazji stanowiły osłonę dla antyproletariackich idei wielkiej burżuazji w państwie i partii radzieckiej.
Na Filipinach grupą polityczną, która została najbardziej skompromitowana i osierocona przez upadek rewizjonistycznych partii i reżimów rządzących, są Lavowie i ich następcy. Z pewnością nie jest to Komunistyczna Partia Filipin, przywrócona do życia w 1968 roku. Jednak imperialiści, burżuazyjne środki masowego przekazu i niektóre inne środowiska chcą zagmatwać sytuację i próbują wyśmiać i zawstydzić Partię za rozpad rewizjonistycznych partii i reżimów rządzących. Szczekają oni na niewłaściwe drzewo.
Są elementy, które dały się omamić takim hasłom Gorbaczkowskiej propagandy jak «odnowa socjalistyczna», «pierestrojka», «głasnost» i «nowe myślenie» i które odmówiły uznania faktów i prawdy o Gorbaczowskim oszustwie nawet po 1989 r., roku, w którym nowoczesny rewizjonizm zaczął ustępować miejsca otwartej i jawnej restauracji kapitalizmu i burżuazyjnej dyktatury. W Partii jest garstka elementów, które nadal podążają za sprawdzonym już antykomunistycznym, antysocjalistycznym i pseudodemokratycznym przykładem Gorbaczowa i które kwestionują i atakują awangardową rolę klasy robotniczej poprzez Partię, centralizm demokratyczny, podstawy ruchu rewolucyjnego i socjalistyczną przyszłość filipińskiego ruchu rewolucyjnego. Ich linia ma na celu ni mniej, ni więcej, tylko negację podstawowych zasad Partii i tym samym jej likwidację.
I. Marksistowsko-leninowskie stanowisko partii wobec współczesnego rewizjonizmu
Proletariacko-rewolucyjne kadry Partii, które stale trzymały się marksistowsko-leninowskiego stanowiska przeciwko nowoczesnemu rewizjonizmowi i uważnie śledziły rozwój sytuacji w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej od początku lat sześćdziesiątych, nie są zaskoczone rażącym antysocjalistycznym i antydemokratycznym rezultatem nowoczesnego rewizjonizmu. Partia nie powinna nigdy zapominać, że jej założycielskie kadry proletariackiej rewolucji były w stanie współpracować z pozostałościami starej połączonej Partii Komunistycznej i Socjalistycznej od początku 1963 roku tylko dopóki istniała wspólna zgoda co do tego, że wznowienie antyimperialistycznej i antyfeudalnej walki masowej oznacza wznowienie rewolucji nowodemokratycznej poprzez rewolucyjną walkę zbrojną i że stara, połączona partia będzie trzymać się rewolucyjnej istoty marksizmu-leninizmu i odrzuci chruszczowowską rewizjonistyczną linię burżuazyjnego populizmu i pacyfizmu oraz późniejszy «chruszczowizm bez chruszczowizmu» reżimu Breżniewa.
Tak więc w kwietniu 1967 roku, kiedy lavowscy rewizjonistyczni renegaci naruszyli wspólne porozumienie i zignorowali Komitet Wykonawczy, który został utworzony w 1963 roku, konieczne stało się stworzenie podstaw do przywrócenia Partii jako partii rewolucji proletariackiej. Każdy może odwołać się do diametralnie różnych odezw proletariackich rewolucjonistów i lavowskich renegatów, które zostały rozpowszechnione na Filipinach i opublikowane odpowiednio w «Peking (Beijing) Review» i «Prague Information Bulletin» w pierwszym tygodniu maja 1967 r.
Ponowne ustanowienie Partii na teoretycznych podstawach marksizmu-leninizmu 26 grudnia 1968 r. z konieczności oznaczało krytykę i odrzucenie wszystkich subiektywistycznych i oportunistycznych błędów Lavów oraz nowoczesnego rewizjonizmu praktykowanego i propagowanego przez tę grupę w kraju i przez jedną po drugiej sowiecką klikę rządzącą na arenie międzynarodowej.
Krytyka i odrzucenie nowoczesnego rewizjonizmu stanowią podstawowy element odbudowy i rekonstrukcji Partii i są wpisane w podstawowy dokument procesu rektyfikacji «Rectify Errors, Rebuild the Party!» oraz Programie i Konstytucji Partii. Dokumenty te pozostały ważne i skuteczne. Żaden wiodący organ KPF nigdy nie miał władzy i powodu, aby odwrócić lub odrzucić krytykę i odparcie nowoczesnego rewizjonizmu przez Kongres Rektyfikacyjny w 1968 roku.
Pod koniec lat siedemdziesiątych Partia postanowiła rozszerzyć międzynarodowe stosunki ruchu rewolucyjnego poza stosunki Partii z partiami i organizacjami marksistowsko-leninowskimi za granicą. Międzynarodowy przedstawiciel Frontu Narodowo-Demokratycznego zaczął badać możliwości działania NDF na wzór Organizacji Wyzwolenia Palestyny, Afrykańskiego Kongresu Narodowego i innych ruchów narodowowyzwoleńczych w rozszerzaniu przyjaznych i dyplomatycznych stosunków ze wszystkimi siłami za granicą, które są skłonne rozszerzyć moralne i materialne wsparcie dla filipińskiej walki rewolucyjnej w każdej ważnej kwestii i w każdym zakresie. Ta linia w stosunkach zewnętrznych była zgodna z marksistowsko-leninowskim stanowiskiem Partii i międzynarodowym zjednoczonym frontem przeciwko imperializmowi.
W 1983 r. Komitet Centralny otrzymał konkretną propozycję, aby NDF lub którakolwiek z jego organizacji członkowskich energicznie dążyła do nawiązania przyjaznych stosunków z partiami rządzącymi w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej, a także z partiami i ruchami ściśle związanymi z KPZR. Jednakże propozycja ta została odłożona na bok na rzecz kontrpropozycji Wydziału Łączności Międzynarodowej (ILD) Komitetu Centralnego Partii, aby to raczej Partia niż NDF badała i poszukiwała «braterskich» stosunków z partiami rządzącymi w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej oraz innymi pokrewnymi partiami.
Odejście od linii antyrewizjonistycznej
Ta kontrpropozycja nie uwzględniała faktu, że rewizjonistyczna grupa Lavów już wcześniej wykluczyła naszą Partię z możliwości «braterskich» stosunków z rewizjonistycznymi partiami rządzącymi. Co ważniejsze, kontrpropozycja nie uwzględniała poważnie marksistowsko-leninowskiego stanowiska Partii wobec współczesnego rewizjonizmu.
Niezależnie od niedoinformowanej i pozbawionej zasad podstawy dążenia do «braterskich» stosunków z rewizjonistycznymi partiami rządzącymi oraz braku jakiegokolwiek kongresu prezentującego poprawną linię antyrewizjonistyczną, organ odpowiedzialny za stosunki międzynarodowe przystąpił w 1984 r. do opracowania i rozpowszechnienia dokumentu programowego, «Obecna sytuacja na świecie a ogólna linia i polityka międzynarodowa KPF», w którym opisano KPZR jako partię marksistowsko-leninowską, Związek Radziecki jako najbardziej rozwinięty kraj socjalistyczny i jako międzynarodówkę proletariacką, a nie socjal-imperialistyczną, jako wspierającą ruchy wyzwoleńcze w krajach trzeciego świata i jako osiągającą parytet militarny ze Stanami Zjednoczonymi. Ten dokument programowy został przedstawiony na Plenum Komitetu Centralnego w 1985 r. i ten ostatni postanowił przeprowadzić nad nim dalsze badania.
W 1986 r. Komitet Wykonawczy KC zlecił opracowanie studium na temat Związku Radzieckiego i krajów Europy Wschodniej. Studium to było powierzchowne. Zrobiono je po to, by poprzeć z góry ustalony wniosek, że kraje te były socjalistyczne, ponieważ ich gospodarki były nadal zdominowane przez przedsiębiorstwa państwowe i przedsiębiorstwa te nadal się rozwijały, a także dlatego, że państwo nadal zapewniało ludziom gwarancje socjalne. W badaniu tym pominięto fakt, że partia rządząca gospodarką nie była już autentycznie proletariacka, a przedsiębiorstwa państwowe od czasów Chruszczowa stały się dojnymi krowami skorumpowanych biurokratów i prywatnych przedsiębiorców, którzy pod różnymi pretekstami zmówili się, aby skierować produkty na «wolny» (prywatny) rynek.
W tym czasie próba odejścia od antyrewizjonistycznej linii Partii była już wyraźnie związana z błędną ideą, że całkowite zwycięstwo w rewolucji filipińskiej można przyspieszyć poprzez «uregulowanie» kilku tysięcy bojowników NAL za pomocą importu ciężkiej broni i innych rekwizytów logistycznych z zagranicy, poprzez pominięcie etapów rozwoju wojny ludowej i budowania armii ludowej oraz poprzez rozbudzenie sił do zbrojnego powstania miejskiego w oczekiwaniu na jakiś nagły «zwrot w sytuacji», aby zorganizować powstanie powszechne.
Istniało przekonanie, że dalszy rozwój armii ludowej i wojny ludowej zależy od importu ciężkiej broni i uzyskania wsparcia logistycznego z zagranicy, a brak takiego importu oznaczałby stagnację lub regres sił rewolucyjnych, ponieważ nie ma innego sposobu, w jaki NAL mogłaby pokonać wrogą wojnę «blokową» i kontrolę nad autostradami, jak tylko poprzez użycie wyrafinowanej ciężkiej broni (pociski przeciwpancerne i kierowane laserowo), która koniecznie musi być importowana z zagranicy.
W drugiej połowie 1986 r., za zgodą centralnego kierownictwa Partii, rozpoczęto starania o nawiązanie «braterskich» stosunków z KPZR i innymi rewizjonistycznymi partiami rządzącymi, jak również nie rządzącymi, bliskimi KPZR. Na ten projekt przeznaczono i wydano znaczne środki.
Pod koniec 1986 r. niektórzy breżniewowcy w KPZR i w innych kręgach sugerowali, że Komunistyczna Partia Filipin połączy się z rewizjonistyczną grupą Lavów w celu uzyskania «braterskich» stosunków z KPZR. Ale taka sugestia została taktownie odrzucona z kontrpropozycją, że KPZR i inne rewizjonistyczne partie rządzące mogą utrzymać braterskie stosunki z grupą Lavów, podczas gdy KPF może utrzymywać z nimi przyjazne stosunki. Trzymaliśmy się leninowskiej linii budowania partii proletariackiej.
Do 1987 r. niepowodzenie w nawiązaniu stosunków z rewizjonistycznymi partiami rządzącymi było interpretowane przez niektóre elementy jako wynik odmowy przez naszą Partię odrzucenia jej antyrewizjonistycznej linii. Tym elementom trzeba było przypomnieć w łatwo zrozumiałych praktycznych terminach, że jeśli antyrewizjonistyczna linia Partii zostałaby wycofana, a rewizjonistyczne partie rządzące nadal odrzucałyby naszą ofertę «braterskich» lub przyjacielskich stosunków z nimi, to proponowany oportunizm byłby całkowicie szkodliwy dla Partii.
W 1987 roku Partia zdała sobie sprawę, że reżim Gorbaczowa już tworzył grunt pod porzucenie rewizjonistycznych partii rządzących na rzecz otwarcie burżuazyjnej machiny państwowej w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej, pozwalając swoim doradcom, urzędnikom Akademii Nauk Społecznych oraz oficjalnym i niezależnym radzieckim środkom masowego przekazu na promowanie proimperialistycznych, antykomunistycznych i antysocjalistycznych idei pod przykrywką socjaldemokracji i «liberalnego» komunizmu. Z okazji 70. rocznicy rewolucji październikowej sam Gorbaczow wygłosił przemówienie, w którym porzucił walkę antyimperialistyczną i opisał imperializm jako zrzucający swój brutalny charakter w integralnym świecie, w którym Związek Radziecki i Stany Zjednoczone oraz inne kraje mogą współpracować we wspólnym interesie przetrwania ludzkości.
W 1987 roku przewodniczący Komitetu Centralnego Partii udzielił obszernego wywiadu na temat nawiązania stosunków z partiami rządzącymi Związku Radzieckiego, Europy Wschodniej i innych krajów. Wywiad ten został udzielony w odpowiedzi na żądanie niektórych kręgów wewnątrz Partii, aby Partia odrzuciła swoją linię przeciwko rewizjonizmowi i przeprosiła KPZR za krytykę Związku Radzieckiego w kwestii Kambodży i Afganistanu. Wywiad wyjaśnił, że Partia może nawiązać przyjazne stosunki z partiami rządzącymi, nawet jeśli te ostatnie utrzymują «braterskie» stosunki z grupą Lavów.
Nieudane próby nawiązania relacji
W czerwcu 1988 r. wydano «World Situation and Our Line», który zastąpił «The Present World Situation and the CPP’s General International Line and Policies». Poprawna i pozytywna strona nowego dokumentu powtórzyła zasady integralności narodowej, niezależności, nieingerencji równości oraz wzajemnego wsparcia i wzajemnych korzyści, aby kierować stosunkami międzynarodowymi Partii i podtrzymała podstawowe zasady socjalizmu, antyimperializmu i proletariackiego internacjonalizmu oraz pokojowego współistnienia jako polityki dyplomatycznej. Ponadto odnotowała i ostrzegła przed niezdrowymi tendencjami cynizmu, antykomunizmu, nacjonalizmu, konsumpcjonizmu, przesądów, przestępczości i tym podobnych, które już szaleją w krajach rządzonych przez partie rewizjonistyczne.
Strona negatywna obejmowała przyjmowanie za wartość nominalną i popieranie haseł Gorbaczowa; określanie reżimów rewizjonistycznych jako socjalistycznych na podstawie «obniżonej» definicji; oraz dyplomatyczne unikanie antyrewizjonistycznych określeń Partii.
W trakcie prób nawiązania przyjaznych stosunków z rewizjonistycznymi partiami rządzącymi w 1987 r. i później, przedstawiciele Partii byli w stanie dostrzec, że Gorbaczow i jego rewizjonistyczni zwolennicy reorganizowali te partie w kierunku ich ostatecznego osłabienia i rozwiązania. Pomimo głoszonej przez Gorbaczowa linii pozwalającej innym wschodnioeuropejskim partiom rządzącym na samodzielne decydowanie o sprawach, sowieccy agenci popychali te partie do reorganizacji poprzez zastępowanie na różnych szczeblach Breżniewowskich utrzymanków Gorbaczowitami, a następnie paraliżowali organizacje partyjne. Jednak dopiero w 1989 r. stało się jasne bez żadnych wątpliwości, że wszystkie rewizjonistyczne partie rządzące i reżimy znajdują się na drodze do samorozpadu, jawnego przywrócenia kapitalizmu i dyktatury burżuazyjnej pod hasłami «demokracji wielopartyjnej» i «reform gospodarczych».
Prawidłowe jest poszukiwanie przez Partię przyjaznych stosunków z każdą zagraniczną partią lub ruchem na gruncie antyimperializmu. Ale błędem jest wchodzenie w jakiekolwiek «braterskie» stosunki wiążące się z odrzuceniem marksistowsko-leninowskiego stanowiska Partii wobec współczesnego rewizjonizmu.
W tym względzie musimy być samokrytyczni za wahanie się lub chwilowe odejście od antyrewizjonistycznej linii Partii i angażowanie się w daremne przedsięwzięcie. Motywacją było poszukiwanie większego materialnego i moralnego wsparcia dla rewolucyjnej walki Filipińczyków. Chociaż taka motywacja jest dobra, może ona jedynie złagodzić, ale nie może całkowicie usprawiedliwić odejścia od właściwej linii. Błąd jest poważny, ale można go naprawić poprzez edukację o wiele łatwiej niż inne błędy, chyba że pozwoli się na kontynuowanie ideologicznego zamieszania wokół wydarzeń w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej. Większość towarzyszy przydzielonych do pracy międzynarodowej po prostu podążała za błędną linią z góry.
Najgorsze szkody wyrządzone przez nieskonsumowany i spóźniony flirt z rewizjonistycznymi partiami rządzącymi w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej polegają nie tyle na marnowaniu wysiłków i środków, ile na rozpowszechnianiu błędnych idei, takich jak ta, że partie te były nadal socjalistyczne i że dostępność lub brak dostępności pomocy materialnej z ich strony, zwłaszcza ciężkiej broni, oznaczałaby postęp lub stagnację i regres filipińskiego ruchu rewolucyjnego. Należy zaznaczyć, że grupa Lavów miała najlepsze stosunki z tymi partiami od lat sześćdziesiątych, ale ta krajowa grupa rewizjonistyczna nigdy nie była niczym więcej, niż tylko nieistotnym sługusem sowieckiej polityki zagranicznej i reżimu Marcosa.
W tym momencie centralne kierownictwo i cała Partia muszą odnowić swoją determinację w trzymaniu się marksizmu-leninizmu i linii antyrewizjonistycznej. Znajdujemy się w okresie, który wymaga głębokiego i dalekowzrocznego przekonania do rewolucji nowodemokratycznej, jak również do rewolucji socjalistycznej. Jest to okres porównywalny z tym, kiedy rozpadły się klasyczne partie rewizjonistyczne i wydawało się, że socjalizm stał się daremnym marzeniem, a świat wydaje się być jedynie bezradnym przedmiotem imperialistycznego ucisku i eksploatacji. Ale to właśnie tamten okres był przededniem rewolucji socjalistycznej.
II. Dziedzictwo Lenina i Stalina
Czerwona flaga Związku Radzieckiego została zdjęta. Nad Kremlem powiewa teraz carska flaga Rosji. Usunięcie ciała wielkiego Lenina z mauzoleum na Placu Czerwonym może być tylko kwestią czasu, chyba że nowa burżuazja rosyjska nadal będzie traktować je jako lukratywną atrakcję turystyczną dla gości z twardą walutą.
Współcześni sowieccy rewizjoniści, od Chruszczowa do Gorbaczowa, przywoływali imię Lenina, aby zaatakować Stalina. W rzeczywistości jednak całkowita negacja Stalina była tylko grotem całkowitej negacji Lenina i leninizmu, socjalizmu, Związku Radzieckiego i całego biegu bolszewickiej i radzieckiej historii. Burżuazja w byłym Związku Radzieckim nie była zadowolona z niczego innego, jak tylko z otwartego przywrócenia kapitalizmu i narzucenia dyktatury klasowej burżuazji.
Konieczne jest odświeżenie wiedzy o dziedzictwie Lenina i Stalina w obliczu zgodnych prób zniesławienia i zdyskredytowania go przez imperialistów, współczesnych rewizjonistów, jawnych odnowicieli kapitalizmu i antykomunistyczną burżuazyjną inteligencję. Wielkość Lenina polega na tym, że rozwinął on dalej trzy składniki teorii marksizmu: filozofię, ekonomię polityczną i socjalizm naukowy. Lenin jest wielkim mistrzem marksizmu w epoce nowoczesnego imperializmu i rewolucji proletariackiej.
Zagłębił się w materializm dialektyczny, wskazał na jedność przeciwieństw jako najbardziej podstawowe prawo rzeczywistości materialnej i przemian oraz najszerzej i najgłębiej polemizował z tzw. subiektywistyczną filozofią «trzeciej siły» (empirio-krytycyzm). Analizował współczesny imperializm i wysunął teorię nierównomiernego rozwoju, która wyjaśniała możliwość rewolucji socjalistycznej w najsłabszym punkcie światowego systemu kapitalistycznego. Rozwinął marksistowską teorię państwa i rewolucji. Zdecydowanie opowiedział się za walką klas proletariackich i dyktaturą proletariacką przeciwko klasycznym rewizjonistom i faktycznie poprowadził pierwszą udaną rewolucję socjalistyczną.
Idee Lenina były testowane w debatach w ramach Drugiej Międzynarodówki i w Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Pracy (RSDPP). Linia rewolucji proletariackiej, którą głosił Lenin i jego towarzysze bolszewicy, okazała się poprawna i zwycięska w starciu z różnymi burżuazyjnymi ideami i formacjami, które rywalizowały o hegemonię w walce z carską autokracją.
Mówimy o początku rewolucji socjalistycznej 7 listopada 1917 roku, ponieważ to właśnie tego dnia naród pod przywództwem proletariatu za pośrednictwem partii bolszewickiej przejął władzę polityczną od burżuazji. To właśnie w tym momencie ustanowiono dyktaturę proletariacką. Za to Lenin uważany jest za wielkiego twórcę socjalizmu radzieckiego. Dyktatura proletariacka jest pierwszym warunkiem budowy socjalizmu. Bez tej władzy nie można podjąć rewolucji socjalistycznej. Dzięki tej władzy Lenin mógł zadekretować nacjonalizację ziemi i majątku klas wyzyskujących i przejąć władzę nad gospodarką.
Dyktatura klasy proletariackiej jest tylko innym określeniem władzy państwowej niezbędnej do rozbicia i zastąpienia władzy państwowej lub dyktatury klasowej burżuazji, do przeprowadzenia wszechstronnej rewolucji socjalistycznej i do uniemożliwienia kontrrewolucjonistom odzyskania kontroli nad społeczeństwem.
Dyktatura proletariacka jest jednocześnie demokracją proletariacką i demokracją dla całego ludu, a zwłaszcza dla spracowanych mas robotniczych i chłopskich. Bez sprawowania dyktatury proletariackiej wobec swoich wrogów klasowych, proletariat i lud nie mogą cieszyć się demokracją między sobą. Dyktatura proletariacka jest owocem najwyższej formy akcji demokratycznej – procesu rewolucyjnego, który obala dyktaturę burżuazji. Jest ona gwarantem demokracji wśród ludu wobec wewnętrznych i zewnętrznych wrogów klasowych, lokalnych klas wyzyskujących i imperialistów.
Bolszewicy odnieśli zwycięstwo, ponieważ zdecydowanie ustanowili i bronili dyktatury klasy proletariackiej. Dobrze wyciągnęli wnioski z porażki Komuny Paryskiej w 1871 roku oraz z reformizmu i zdrady partii socjaldemokratycznych w II Międzynarodówce.
Posługując się dyktaturą proletariacką, bolszewicy rozwiązali w styczniu 1918 roku Zgromadzenie Konstytucyjne, które zostało wybrane po rewolucji październikowej, ale było zdominowane przez socjalistycznych rewolucjonistów i mienszewików, ponieważ zgromadzenie to odmówiło ratyfikacji Deklaracji Praw Ludzi Pracujących i Wyzyskiwanych. Bolszewicy następnie zdelegalizowali partie burżuazyjne, ponieważ te zaangażowały się w kontrrewolucyjną przemoc i wojnę domową przeciwko proletariatowi oraz współpracowały z zagranicznymi interwencjonistami. Za życia Lenin poprowadził radziecki proletariat i lud oraz rady robotników, chłopów i żołnierzy do zwycięstwa w wojnie domowej i wojnie przeciwko mocarstwom interwencjonistycznym w latach 1918-1921. Skonsolidował Związek Radziecki jako federalny związek republik socjalistycznych i zbudował kongresy rad i narodów. Jako proletariacki internacjonalista założył III Międzynarodówkę i wyznaczył antyimperialistyczną linię dla światowego proletariatu oraz wszystkich uciskanych narodów i ludów.
W 1922 r. ogłosił Nową Politykę Ekonomiczną jako środek przejściowy mający na celu jak najszybsze ożywienie gospodarki po zniszczeniach wojennych i rozwiązanie problemu «komunizmu wojennego», który polegał na rekwizycjach i racjach żywnościowych w warunkach wojny, zniszczeń i niedoboru. W ramach nowej polityki drobni przedsiębiorcy i bogaci chłopi mogli swobodnie angażować się w prywatną produkcję i wprowadzać swoje produkty na rynek.
Zapiski Stalina
Lenin zmarł w 1924 roku. Nie żył wystarczająco długo, aby zobaczyć początek pełnowymiarowego socjalistycznego budownictwa gospodarczego. Podjął się tego jego następca i wierny kontynuator Stalin. Przeprowadził ją zgodnie z naukami Marksa, Engelsa i Lenina: dyktatura proletariacka i masowa mobilizacja, publiczna własność środków produkcji, planowanie gospodarcze, industrializacja, kolektywizacja i mechanizacja rolnictwa, pełne zatrudnienie i gwarancje socjalne, bezpłatna edukacja na wszystkich poziomach, rozszerzenie usług społecznych i rosnący poziom życia.
Ale zanim w 1929 roku można było rozpocząć socjalistyczną budowę gospodarczą, wprowadzając pierwszy pięcioletni plan gospodarczy, Stalin kontynuował leninowską Nową Politykę Gospodarczą i musiał zmagać się z lewicową opozycją, na czele której stał Trocki, i pokonać ją, gdyż wyznawała ona błędną linię, że socjalizm w jednym kraju jest niemożliwy i że robotnicy w Europie Zachodniej (zwłaszcza w Niemczech) muszą najpierw odnieść sukces w zbrojnych powstaniach i że należy natychmiast podjąć szybką industrializację kosztem chłopów.
Stalin wygrał ze swoją linią socjalizmu w jednym kraju i obroną sojuszu robotniczo-chłopskiego. Gdyby Trocki doszedł do głosu, zniszczyłby szanse na socjalizm radziecki przez prowokowanie mocarstw kapitalistycznych, przez rozbicie sojuszu robotniczo-chłopskiego i przez szerzenie pesymizmu wobec braku zwycięskich powstań zbrojnych w Europie Zachodniej.
Kiedy nadszedł czas, aby wprowadzić w życie socjalistyczne budownictwo gospodarcze, pojawiła się prawicowa opozycja z Bucharinem na czele, która opowiadała się za kontynuacją Nowej Polityki Ekonomicznej i sprzeciwiała się sowieckiej industrializacji i kolektywizacji rolnictwa. Gdyby Bucharin miał rację, Związek Radziecki nie byłby w stanie zbudować społeczeństwa socjalistycznego z rozbudowaną bazą przemysłową oraz zmechanizowanym i skolektywizowanym rolnictwem, a także zapewnić swoim obywatelom wyższego poziomu życia; powiększyłby natomiast burżuazję i burżuazyjnych nacjonalistów w poszczególnych republikach i stałby się łatwiejszym łupem dla nazistowskich Niemiec, których przywódca Hitler nie ukrywał swoich planów wobec Związku Radzieckiego.
Pierwszy pięcioletni plan gospodarczy rzeczywiście charakteryzował się poważnymi trudnościami z powodu: ograniczonej bazy przemysłowej na początek w morzu warunków agrarnych, utrzymujących się skutków wojny, sankcji gospodarczych i politycznych mocarstw kapitalistycznych, ciągłej groźby zagranicznej interwencji wojskowej, uciążliwej roli pioniera i gwałtownej reakcji bogatych chłopów, którzy odmówili objęcia kolektywizacją swoich gospodarstw, narzędzi i zwierząt roboczych, wybili swoje zwierzęta robocze i zorganizowali opór. Ale po pierwszym pięcioletnim planie gospodarczym nastąpiła powszechna radość z powodu powstania przemysłu ciężkiego i podstawowego. Ku uldze chłopów nastąpiła znaczna mechanizacja rolnictwa, zwłaszcza w postaci stacji traktorów. Nastąpiła wyraźna poprawa poziomu życia.
W 1936 r. ogłoszono nową konstytucję. W wyniku sukcesów budowy gospodarki i w obliczu rzeczywistej konfiskaty własności burżuazyjnej i ziemiańskiej oraz pozornego zaniku klas wyzyskujących z definicji ekonomicznej, konstytucja ogłosiła, że nie ma już klas wyzyskujących i nie ma już walki klasowej poza walką między narodem radzieckim a wrogiem zewnętrznym. Deklaracja ta stanowiła największy błąd Stalina. Sprzyjała ona drobnomieszczańskiemu sposobowi myślenia nowej inteligencji i biurokracji, nawet gdy dyktatura proletariacka była niezwykle czujna wobec starych sił i elementów kontrrewolucji.
Błąd ten miał dwojakie konsekwencje.
Jedna z nich polegała na braku rozróżnienia między sprzecznościami wśród ludu a sprzecznościami między ludem a wrogiem oraz na skłonności do stosowania środków administracyjnych wobec tych, których luźno można uznać za wrogów ludu. Istnieli rzeczywiście prawdziwi brytyjscy i niemieccy szpiedzy oraz burżuazyjni nacjonaliści zaangażowani w kontrrewolucyjną przemoc. Trzeba było ich wyłapać. Ale zrobiono to polegając w dużej mierze na masowym systemie donosicielstwa (opartym na patriotyzmie), który dostarczał informacji służbom bezpieczeństwa. A zasada rzetelnego procesu nie była pilnie i skrupulatnie przestrzegana, aby zawęzić cel w kampanii przeciwko kontrrewolucjonistom i karać tylko tych nielicznych, którzy byli kryminalnie winni na podstawie niepodważalnych dowodów. W ten sposób w okresie 1936-38 wielka liczba ludzi padła ofiarą arbitralności. Rewolucyjna edukacja klasowa poprzez ruch masowy pod kierownictwem Partii nie została odpowiednio podjęta w celu zapewnienia wysokiej świadomości politycznej i czujności ludzi.
Innym odstępstwem było propagowanie idei, że budowanie socjalizmu jest kwestią zwiększania produkcji, doskonalenia administracji i techniki, pozwalania kadrom na decydowanie o wszystkim (chociaż Stalin nigdy nie przestał wypowiadać się przeciwko biurokratyzmowi) oraz zapewniania kadrom i ekspertom, a także masom pracującym, coraz większych korzyści materialnych. Nowa inteligencja wytworzona przez szybko rozwijający się sowiecki system edukacyjny miała coraz mniejsze poczucie proletariackiego stanowiska klasowego, a coraz większe poczucie, że do budowy socjalizmu wystarczy mieć wiedzę fachową i zostać biurokratą i technokratą. Stara i nowa inteligencja była uważana za proletariacką, dopóki świadczyła usługi biurokratyczne i zawodowe. Nie uznawano faktu, że burżuazyjne i inne antyproletariackie idee mogą trwać i rozwijać się nawet po konfiskacie własności burżuazji i właścicieli ziemskich.
Aby podjąć socjalistyczną rewolucję i budowę w kraju o dużej liczbie ludności, składającej się z ponad 100 narodowości i ogromnej masie ziemskiej, o niskim poziomie gospodarczym i technologicznym jako punkcie wyjścia, spustoszonym przez wojnę domową i wiecznie zagrożonym przez lokalne siły kontrrewolucyjne i zagraniczne potęgi kapitalistyczne, konieczna była centralizacja woli politycznej, jak również scentralizowane planowanie w wykorzystaniu ograniczonych zasobów. Ale taka konieczność może być przerośnięta przez burżuazję, która odradza się poprzez drobnomieszczaństwo i może stać się podstawą biurokratyzmu, zmniejszając demokrację w procesie podejmowania decyzji. Drobnomieszczaństwo sprzyja biurokratyzmowi, który rodzi i krzepi wyższe szczeble burżuazji biurokratycznej i który alienuje Partię i państwo od ludu. Centralizm demokratyczny może zostać przekształcony w centralizm biurokratyczny przez siły i elementy sprzeczne z interesami proletariatu i wszystkich ludzi pracy.
W sprawach światowych Stalin zachęcał i wspierał partie komunistyczne i ruchy antyimperialistyczne w krajach kapitalistycznych oraz koloniach i półkoloniach poprzez III Międzynarodówkę. A od 1935 roku promował na arenie międzynarodowej antyfaszystowską politykę Frontu Ludowego. Dopiero gdy Wielka Brytania i Francja odrzuciły jego propozycję antyfaszystowskiego sojuszu i nadal nakłaniały Niemcy do ataku na Związek Radziecki, Stalin zdecydował się w 1939 roku zawrzeć z Niemcami pakt o nieagresji. Był to manewr dyplomatyczny mający na celu uprzedzenie prawdopodobnej wcześniejszej agresji hitlerowskiej i zyskanie czasu dla Związku Radzieckiego na przygotowanie się do niej.
Stalin w pełni wykorzystał czas przed niemieckim atakiem w 1941 roku, aby wzmocnić Związek Radziecki gospodarczo i militarnie, a także politycznie poprzez patriotyczne wezwania do całego narodu radzieckiego oraz poprzez ustępstwa wobec konserwatywnych instytucji i organizacji. Na przykład Rosyjska Cerkiew Prawosławna otrzymała z powrotem swoje budynki i przywileje. Nastąpiło wyraźne odprężenie na rzecz szerokiego antyfaszystowskiego frontu ludowego.
W trakcie przygotowań do inwazji faszystowskiej i w trakcie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej w latach 1941-45 linia patriotyzmu radzieckiego jeszcze bardziej zdominowała linię walki klasowej wśród starej i nowej inteligencji oraz całego narodu. Naród radziecki zjednoczył się. Mimo że poniósł ogromną, 20-milionową ofiarę śmiertelną i zdewastował swój kraj, w tym zniszczył 85% potencjału przemysłowego, odegrał kluczową rolę w pokonaniu nazistowskich Niemiec i światowego faszyzmu oraz utorował drogę do powstania kilku krajów socjalistycznych w Europie Wschodniej i Azji oraz ruchów narodowowyzwoleńczych na niespotykaną skalę. Po zakończeniu II wojny światowej Stalin stanął na czele odbudowy gospodarczej Związku Radzieckiego. Tak jak udało mu się przeprowadzić masową industrializację w latach 1929-1941 (tylko 12 lat) przed wojną, tak samo udało mu się to ponownie w latach 1945-1953 (tylko osiem lat), ale tym razem przy pozornie braku znaczącego oporu ze strony kontrrewolucjonistów. We wszystkich tych latach budowy socjalizmu, socjalizm okazał się lepszy od kapitalizmu pod każdym względem.
W 1952 roku Stalin zdał sobie sprawę, że popełnił błąd, przedwcześnie ogłaszając, że w Związku Radzieckim nie ma już klas wyzyskujących i nie ma już walki klasowej, poza walką między narodem a wrogiem. Ale było już za późno, partia i państwo radzieckie były już opanowane przez dużą liczbę biurokratów o słabnącej proletariackiej świadomości rewolucyjnej. Ci biurokraci i ich biurokratyzm staną się podstawą współczesnego rewizjonizmu.
Kiedy Stalin zmarł w 1953 roku, pozostawił po sobie Związek Radziecki, który był politycznie, gospodarczo, militarnie i kulturowo potężnym krajem socjalistycznym. Udało mu się zjednoczyć naród radziecki w różnych republikach i narodowościach oraz obronić Związek Radziecki przed nazistowskimi Niemcami. Odbudował gospodarkę przemysłową o wysokiej rocznej stopie wzrostu, z wystarczającą ilością żywności dla ludności i największą na świecie produkcją ropy naftowej, węgla, stali, złota, zboża, bawełny itd.
Pod jego kierownictwem Związek Radziecki stworzył największą liczbę naukowców badawczych, inżynierów, lekarzy, artystów, pisarzy i tak dalej. W dziedzinie literatury i sztuki kwitł socrealizm, a jednocześnie pielęgnowano całe dziedzictwo kulturowe Związku Radzieckiego.
W polityce zagranicznej Stalin powstrzymywał agresywne amerykańskie siły w Europie i Azji, wspierał narody walczące o wyzwolenie narodowe i socjalizm, zneutralizował monopol nuklearny Stanów Zjednoczonych i nieustannie nawoływał do pokoju na świecie, nawet gdy kierowany przez USA sojusz zachodni prowadził zimną wojnę i angażował się w prowokacje. Absolutnie konieczne jest prawidłowe ocenienie Stalina jako przywódcy, aby uniknąć pułapki współczesnego rewizjonizmu i przeciwstawić się najostrzejszym antykomunistom, którzy atakują marksizm-leninizm pod przykrywką antystalinizmu. Musimy wiedzieć, jakie są jego zalety i wady. Musimy szanować fakty historyczne i oceniać jego przywództwo w ramach jego własnego czasu, od 1924 do 1953 roku.
Nienaukowe jest całkowite negowanie Stalina jako przywódcy w jego własnym czasie i zrzucanie na niego winy nawet za współczesną linię rewizjonistyczną, politykę i działania, które zostały przyjęte i podjęte wyraźnie wbrew imieniu Stalina i które – najpierw stopniowo, a potem gwałtownie – doprowadziły do upadku Związku Radzieckiego i przywrócenia kapitalizmu. Przywódcy muszą być oceniani głównie za okres, za który są odpowiedzialni, nawet jeśli staramy się prześledzić ciągłości i nieciągłości z jednego okresu do drugiego.
Zasługi Stalina w okresie jego przywództwa są główne, a jego wady drugorzędne. Stanął po właściwej stronie i wygrał wszystkie wielkie walki w obronie socjalizmu, takie jak te przeciwko lewicowej opozycji z Trockim na czele, prawicowej opozycji z Bucharinem, zbuntowanym bogatym chłopom, burżuazyjnym nacjonalistom i siłom faszyzmu z Hitlerem na czele. Potrafił zjednoczyć, skonsolidować i rozwinąć państwo radzieckie. Po II wojnie światowej Związek Radziecki był drugą potęgą na świecie po Stanach Zjednoczonych. Stalin był w stanie utrzymać się w obliczu zagrożenia ze strony imperializmu amerykańskiego. Jako przywódca reprezentował i prowadził radziecki proletariat i naród od jednego wielkiego zwycięstwa do drugiego.