Nota osoby tłumaczącej: Artykuł pochodzi ze strony marxists.org.
Transkrypcja: Marxist Internet Archive, kwiecień 2006
Nota transkrybenta: Ten artykuł był bardzo ważny dla bojowników przewodzących walką naksalbarską (o której mowa poniżej). Dla tych radykalnych członków niepodzielonej wówczas CPI(M) [CPI(M) oznacza Komunistyczną Partię Indii (marksistowską)] stanowiło to potężne ideologiczne zwycięstwo nad przywództwem CPI(M), które właśnie wzięło udział w swoich pierwszych wyborach, w których zdobyło trzy mandaty ministerialne w nowo utworzonym rządzie Zjednoczonego Frontu Bengalu Zachodniego. Charu Majumdar, główny ideolog ruchu naksalbarskiego, wcześniej napisał swoje «Osiem dokumentów», w których stanowczo proponował maoistowską linię strategiczną i taktyczną. «Liberation» było centralnym organem Ogólnoindyjskiego Komitetu Koordynacyjnego Rewolucjonistów Komunistycznych (AICCCR), który powstał po powstaniu w Naksalbari w 1967 roku, oraz Komunistycznej Partii Indii (marksistowsko–leninowskiej) lub CPI(ML). po rozwiązaniu AICCCR. Czytelnik powinien zauważyć, że CPI(ML) i «Liberation» są politycznie, ideologicznie i metodologicznie całkowicie różne od obecnie istniejącej CPIML(Liberation), która jest jedną z wielu partii politycznych w Indiach biorących udział w demokracji parlamentarnej.
W Indiach rozległ się wiosenny grzmot. Rewolucyjni chłopi w rejonie Dardżyling podnieśli bunt. Pod przywództwem rewolucyjnej grupy Indyjskiej Partii Komunistycznej [Uwaga transkrybenta: Ta grupa składała się z radykalnych członków niegdysiejszej niepodzielnej Komunistycznej Partii Indii (marksistowskiej), prekursorki Komunistycznej Partii Indii (marksistowsko–leninowskiej), zob. powyżej], w Indiach ustanowiono czerwony obszar wiejskiej rewolucyjnej walki zbrojnej. Jest to wydarzenie o ogromnym znaczeniu dla rewolucyjnej walki narodu indyjskiego.
W ciągu ostatnich kilku miesięcy masy chłopskie na tym obszarze, kierowane przez rewolucyjną grupę Indyjskiej Partii Komunistycznej, zrzuciły kajdany nowoczesnego rewizjonizmu i zburzyły krępujące je pęta. Odebrali zboże, ziemię i broń właścicielom ziemskim i plantatorom, ukarali lokalnych tyranów i niegodziwą szlachtę oraz urządzili zasadzki na oddziały reakcyjne i policję, które udały się, by je stłumić, demonstrując w ten sposób ogromną siłę rewolucyjnej walki zbrojnej chłopów. Wszyscy imperialiści, rewizjoniści, skorumpowani urzędnicy, lokalni tyrani i nikczemna szlachta, a także reakcyjna armia i policja są niczym w oczach rewolucyjnych chłopów, którzy są zdeterminowani, by ich zgnieść. Absolutnie słuszną rzecz zrobiła grupa rewolucyjna Indyjskiej Partii Komunistycznej i zrobiła to dobrze. Chińczycy radośnie przyklaskują tej rewolucyjnej burzy indyjskich chłopów w rejonie Dardżylingu, podobnie jak wszyscy marksiści–leniniści i rewolucjoniści na całym świecie.
Jest nieuniknione, że indyjscy chłopi zbuntują się, a naród indyjski dokona rewolucji, ponieważ reakcyjne rządy Kongresu [Kongres – Indian National Congress, partia rządząca ówcześnie w Indiach – przyp. tłum] pozostawiły ich bez alternatywy. Indie pod rządami Kongresu są tylko nominalnie niezależne; w rzeczywistości jest to tylko kraj na wpół kolonialny, na wpół feudalny. Administracja Kongresu reprezentuje interesy indyjskich książąt feudalnych, wielkich właścicieli ziemskich i kapitalistów biurokratyczno–kompradorskich. Wewnętrznie bezlitośnie uciska naród indyjski i wysysa jego krew, podczas gdy na arenie międzynarodowej służy nowemu szefowi, imperializmowi USA i jego wspólnikowi numer jeden, radzieckiej klice rządzącej rewizjonistami, oprócz swojego starego suwerena – brytyjskiego imperializmu – w ten sposób wyprzedając interesy narodowe Indii w wielkim stylu. Tak więc imperializm, radziecki rewizjonizm, feudalizm i biurokratyczno–kompradorski kapitalizm ciążą jak wielkie góry na plecach narodu indyjskiego, zwłaszcza na pracujących masach robotników i chłopów.
W ciągu ostatnich kilku lat administracja Kongresu zintensyfikowała represje i wyzysk narodu indyjskiego oraz prowadziła politykę zdrady narodowej. Głód nawiedza ziemię rok po roku. Pola usiane są ciałami zmarłych z głodu. Naród indyjski, przede wszystkim chłopi indyjscy, uważali, że życie jest dla nich niemożliwe. Rewolucyjni chłopi w rejonie Dardżyling powstali teraz w buncie, w gwałtownej rewolucji. To jest preludium do gwałtownej rewolucji setek milionów ludzi w całych Indiach. Indyjczycy z pewnością odrzucą te wielkie góry i uzyskają całkowitą emancypację. Jest to ogólny trend w historii Indii, którego żadna siła na ziemi nie jest w stanie powstrzymać ani przeszkodzić.
Jaką drogą ma podążać indyjska rewolucja? To jest fundamentalne pytanie, które ma wpływ na sukces indyjskiej rewolucji i los 500 milionów Indyjczyków. Rewolucja indyjska musi obrać drogę polegającą na chłopach, ustanawiając obszary bazowe na wsi, trwając w długotrwałej walce zbrojnej i wykorzystując wieś do okrążenia i ostatecznego zdobycia miast. To jest droga Mao Zedonga, droga, która doprowadziła chińską rewolucję do zwycięstwa i jedyna droga do zwycięstwa rewolucji wszystkich uciskanych narodów i ludów.
Nasz wielki przywódca, przewodniczący Mao Zedong, już 40 lat temu zauważył:
W centralnych, południowych i północnych prowincjach Chin kilkaset milionów chłopów powstanie jak potężna burza, jak huragan, siła tak szybka i gwałtowna że żadna siła, jakkolwiek wielka, nie będzie w stanie jej powstrzymać. Zmiażdżą wszystkie krępujące ich pęta i popędzą naprzód drogą do wyzwolenia. Zmiotą do grobów wszystkich imperialistów, watażków, skorumpowanych urzędników, lokalnych tyranów i złą szlachtę.
Przewodniczący Mao już dawno wyraźnie wskazał, że kwestia chłopska zajmuje niezwykle ważne miejsce w rewolucji ludowej. Chłopi stanowią główną siłę rewolucji narodowo–demokratycznej przeciwko imperializmowi i jego lokajom; są najbardziej wiarygodnymi i najliczniejszymi sojusznikami proletariatu. Indie są rozległym półkolonialnym i półfeudalnym krajem z 500 milionami mieszkańców, z których absolutna większość, chłopstwo, raz zbudzone, stanie się niezwyciężoną siłą indyjskiej rewolucji. Integrując się z chłopami, proletariat indyjski będzie mógł wywołać wstrząsające ziemią zmiany na rozległych terenach Indii i pokonać każdego potężnego wroga w poruszającej dusze wojnie ludowej.
Nasz wielki przywódca, przewodniczący Mao, uczy nas:
Przejęcie władzy przez siły zbrojne, rozwiązanie problemu przez wojnę, jest głównym zadaniem i najwyższą formą rewolucji. Ta marksistowsko–leninowska zasada rewolucji obowiązuje powszechnie, zarówno dla Chin, jak i dla wszystkich innych krajów.
Specyfiką rewolucji indyjskiej, podobnie jak rewolucji chińskiej, jest zbrojna walka przeciw zbrojnej kontrrewolucji; Walka zbrojna jest jedyną słuszną drogą rewolucji indyjskiej; nie ma innej drogi. Takie śmieci jak «Gandhi–izm», «droga parlamentarna» i tym podobne są opium używane przez indyjskie klasy rządzące do paraliżowania narodu indyjskiego. Tylko opierając się na gwałtownej rewolucji i podążając drogą walki zbrojnej, Indie mogą zostać uratowane, a naród indyjski osiągnąć całkowite wyzwolenie. W szczególności ma to na celu odważne pobudzenie mas chłopskich, budowanie i rozszerzanie rewolucyjnych sił zbrojnych, zadawanie ciosów zbrojnemu stłumieniu imperialistów i reakcjonistów, chwilowo silniejszych od sił rewolucyjnych, przy użyciu całego zestawu elastycznej strategii i taktyki wojny ludowej opracowanej osobiście przez Przewodniczącego Mao, aby trwać w długotrwałej walce zbrojnej i krok po kroku odnosić zwycięstwo rewolucji.
W świetle cech charakterystycznych rewolucji chińskiej, nasz wielki przywódca, przewodniczący Mao, zwrócił uwagę na znaczenie ustanowienia rewolucyjnych obszarów wiejskich. Przewodniczący Mao uczy nas:
[Aby wytrwać w długotrwałej walce zbrojnej i pokonać imperializm i jego lokajów,] konieczne jest, aby szeregi rewolucjonistów przekształciły zacofane wioski w zaawansowane, skonsolidowane obszary bazowe, w wielkie bastiony wojskowe, polityczne, gospodarcze i kulturalne rewolucji, z której można walczyć ze swoimi zaciekłymi wrogami, którzy wykorzystują miasta do ataków na obszary wiejskie, i w ten sposób stopniowo osiągnąć całkowite zwycięstwo rewolucji poprzez przedłużające się walki.
Indie to kraj o rozległym terytorium; ich wieś, gdzie reakcyjne rządy są słabe, zapewnia szerokie obszary, na których rewolucjoniści mogą swobodnie manewrować. Dopóki indyjscy proletariaccy rewolucjoniści trzymają się rewolucyjnej linii marksizmu–leninizmu, myśli Mao Zedonga i polegają na swoim wielkim sojuszniku, chłopstwie, jest całkowicie możliwe, że będą oni ustanawiać jeden zaawansowany rewolucyjny obszar bazowy po drugim w rozległe zacofane obszary wiejskie i zbudować armię ludową nowego typu. Jakiekolwiek trudności i zwroty akcji mogą napotkać indyjscy rewolucjoniści w trakcie budowania takich rewolucyjnych obszarów bazowych, w końcu rozwiną takie obszary z odizolowanych punktów w rozległy obszar, z małych obszarów w rozległe, poprowadzą ekspansję w serii fal. W ten sposób rewolucja indyjska stopniowo doprowadzi do sytuacji, w której miasta zostaną okrążone ze wsi, aby utorować drogę do ostatecznego zajęcia miast i odniesienia ogólnonarodowego zwycięstwa.
Indyjscy reakcjoniści są przerażeni rozwojem wiejskiej walki zbrojnej w Dardżylingu. Przeczuwali nieuchronną katastrofę i lamentują z niepokojem, że bunt chłopów w Dardżylingu «stanie się katastrofą narodową». Imperializm i indyjscy reakcjoniści próbują na tysiące sposobów stłumić tę zbrojną walkę chłopów z Dardżylingu i zdusić ją w zarodku. Renegacka klika Dange [Shripad Amrut Dange, ówczesny przewodniczący CPI – przyp. tłum] i rewizjonistyczni wodzowie Indyjskiej Partii Komunistycznej energicznie oczerniają i atakują rewolucjonistów z Indyjskiej Partii Komunistycznej i rewolucyjnych chłopów w Dardżylingu za ich wielkie wyczyny. Tak zwany rząd «niekongresowy» w Zachodnim Bengalu otwarcie staje po stronie reakcyjnego rządu indyjskiego w jego krwawym tłumieniu rewolucyjnych chłopów w Dardżylingu. To daje dodatkowy dowód na to, że ci renegaci i rewizjoniści są psami łańcuchowymi amerykańskiego imperializmu i radzieckiego rewizjonizmu oraz lokajami wielkich indyjskich obszarników i burżuazji. To, co nazywają «rządem pozakongresowym», jest tylko narzędziem obszarników i burżuazji.
Ale bez względu na to, jak dobrze imperialiści, indyjscy reakcjoniści i współcześni rewizjoniści mogą współpracować w ich sabotażu i tłumieniu, pochodnia walki zbrojnej zapalona przez rewolucjonistów z indyjskiej partii komunistycznej i rewolucyjnych chłopów w Dardżylingu nie zgaśnie. «Pojedyncza iskra może wywołać ogień na prerii». Iskra w Dardżylingu rozpali ogień na prerii i z pewnością podpali rozległe obszary Indii. Pewne jest, że wielka burza rewolucyjnej walki zbrojnej w końcu przetoczy się przez całe Indie. Chociaż przebieg indyjskiej walki rewolucyjnej będzie długi i kręty, indyjska rewolucja, kierowana przez wielki marksizm–leninizm, Myśl Mao Zedonga, z pewnością zwycięży.