Przemówienie Williego Dickhuta do członków KPD w Solingen, początek maja 1945 r.
NOTA tłumacza: Niniejszy tekst, napisany tuż po zakończeniu II Wojny Światowej w Europie, jest cennym świadectwem historycznym naocznego świadka wszystkich okropieństw i brutalności hitlerowskiego reżimu. Autor, Willi Dickhut, był robotnikiem i członkiem Komunistycznej Partii Niemiec, wielokrotnie więzionym (w tym w obozach koncentracyjnych) przez nazistowskie władze. Nie wszystkie wyrażone w tekście nadzieje związane z rozwojem ruchu komunistycznego zdołały się ziścić. Tekst ten ma jednak szczególne znaczenie dzisiaj – w obliczu związanych z postępującym kryzysem gospodarczym nasilonych tendencji faszystowskich, którym za pomocą propagandy i socjalnych ustępstw, w znacznej części udaje się manipulować społeczeństwem. Idące z tym w parze ograniczanie praw demokratycznych ma jeden cel: likwidację wszelkich postępowych organizacji drobnomieszczańskich, szeroko pojętego ruchu lewicowego i bezpośredni atak na ruch komunistyczny, jako odradzający się głos klasy robotniczej. Niech tekst ten stanie się dla czytelnika praktyczną wskazówką oraz umożliwi wyciągnięcie analogicznych wniosków na dzisiaj. Zapraszam do lektury.
Przedmowa
Te dwa przemówienia programowe imponują również swoimi fundamentalnymi wypowiedziami we wszystkich istotnych kwestiach bezpośrednio po drugiej wojnie światowej. Przede wszystkim mają one dziś ogromne znaczenie dla budowania zjednoczonego frontu przeciwko faszyzmowi i wojnie.
Dla ich zrozumienia istotne są dwa czynniki historyczne: z jednej strony niemiecki kapitał monopolowy został tymczasowo pozbawiony władzy po klęsce faszyzmu hitlerowskiego. Po drugie – według Williego Dickhuta – «rezultatem lat faszyzmu […] był ogólny zwrot na lewo szerokich mas robotniczych».
Dziękujemy archiwum miejskiemu w Solingen za udostępnienie nam tych pism z dorobku Williego Dickhuta.
Jakie przyczyny doprowadziły do powstania dyktatury faszystowskiej?
W latach 1931-1933 światowy kryzys gospodarczy, zaostrzony przez obciążenia wynikające z traktatu wersalskiego, spowodował w Niemczech katastrofalne skutki. Przemysł w dużej mierze stał w miejscu, porty przypominały cmentarzyska statków, finanse Rzeszy i krajów związkowych były w ruinie, a sześć milionów osób plus miliony pracowników tymczasowych było bezrobotnych.
Dojrzała sytuacja i warunki, w których proletariat nie chciał już dłużej żyć, a burżuazja nie mogła dłużej rządzić i utrzymywać swojej władzy w dotychczasowej postaci.
Niemcy były w rzeczywistości najsłabszym ogniwem w łańcuchu państw kapitalistycznych. Powoli dojrzewała sytuacja rewolucyjna. Jeden rząd zastępował drugi. Rozprawy parlamentarne odbywały się bez przerwy. Rząd Papena coraz bardziej uciekał się do środków faszystowskich (rozwiązanie rządu pruskiego).
Przez kraj przetoczyła się fala strajków robotniczych przeciwko cięciom płac Brüninga i Papena oraz przeciwko dekretom o stanie wyjątkowym. W niektórych przypadkach (np. strajk transportowy w Berlinie) przyjął on już formę masowych strajków politycznych.
Rola SPD i Generalnej Federacji Niemieckich Związków Zawodowych (ADGB)
Przez lata błędnej polityki «mniejszego zła», kierownictwo SPD i ADGB uniemożliwiało podjęcie zjednoczonej walki przeciwko antyobywatelskiej polityce kapitalistycznych rządów. Nawet po obaleniu rządu pruskiego w lipcu 1932 roku kierownictwo związków zawodowych i SPD nie wezwało mas do walki. Polityka ta sprzyjała burżuazji w ustanowieniu dyktatury faszystowskiej. Hasło SPD «pozwolić gospodarce upaść» działało przeciwko robotnikom i służyło faszyzmowi. Przez te lata polityki socjaldemokratycznej socjalizm został zdyskredytowany wśród wahających się elementów narodu niemieckiego. SPD ponosi główną historyczną winę za ustanowienie dyktatury Hitlera w Niemczech!
Narodowi socjaliści za pomocą demagogi społecznej i frazeologi narodowej zdołali przeciągnąć na swoją stronę dużą część rozczarowanego narodu. Wielcy kapitaliści od początku sprzyjali ruchowi nazistowskiemu. Zapewnili partii nazistowskiej ogromne fundusze służące oszukiwaniu ludzi.
Tak oto w 1932 roku byliśmy świadkami wyścigu między dwoma siłami – rewolucyjnymi z jednej strony i siłami reakcyjno-faszystowskimi z drugiej.
Jeśli w tych latach nazistom udało się zdobyć tak ogromne wpływy masowe, to jedną z istotnych tego przyczyn był podział klasy robotniczej zarówno w sferze związkowej, jak i politycznej. Klasa robotnicza nie była tym silnym magnesem, który przyciągał wszystkie wahające się elementy społeczne.
Błędy partii komunistycznej
Socjaldemokracja, która do 1931 roku była głównym społecznym oparciem burżuazji, traciła coraz bardziej wpływy masowe na rzecz komunistów i nazistów. Zmiana nastąpiła pod wpływem sytuacji gospodarczej i politycznej. Wraz z rosnącymi wpływami NSDAP, partia nazistowska stała się głównym oparciem dla burżuazji. Nie przeszkodziło to jednak niemieckiej burżuazji w latach 1932-1933 w wykorzystaniu kierownictwa SPD i ADGB do trzymania robotników w ryzach.
Kiedy po spotkaniu z wielkimi przemysłowcami w Düsseldorfie Hitler udzielił im wszelkich gwarancji, klasa kapitalistyczna ostatecznie zerwała z socjaldemokracją.
NSDAP stała się zatem główną podporą społeczną kapitalistów.
Nasza komunistyczna partia nie wykorzystała w pełni tej politycznej zmiany. Przywódcy socjaldemokratyczni zostali nazwani socjal-faszystami, co było błędem. Zamiast uznać, że kapitaliści z kliką Hitlera dążą do zniszczenia wszystkich podstawowych praw demokratycznych, komuniści razem z narodowymi socjalistami występowali w referendum przeciwko rządowi pruskiemu. Naszym zadaniem powinno być zmobilizowanie całego narodu dla zachowania demokracji. Konieczne byłoby utworzenie wspólnego frontu klasy robotniczej. Należało przede wszystkim doprowadzić do jedności organizacyjnej na polu związkowym. Zamiast tego partia kontynuowała politykę Rewolucyjnej Opozycji związkowej (RGO). Nasza sztywna polityka zjednoczonego frontu «tylko od dołu» nie była właściwa. Kierownictwo naszej partii powinno było również zwrócić się do przywódców SPD i ADGB w celu wspólnej walki o zachowanie podstawowych praw demokratycznych. Taka ocena sytuacji i trzymanie się sztywnej taktyki utrudniały stworzenie jedności klasy robotniczej. W rezultacie klasa robotnicza nie stała się siłą, która mogłaby przyciągnąć wszystkie wahające się elementy społeczne. To doświadczenie jest niezbędne dla prawidłowej oceny obecnych zadań.
Jakie zadania postawiła przed rządem Hitlera niemiecka burżuazja?
- Stłumienie i zniszczenie wszystkich rewolucyjnych organizacji robotniczych, a ponadto zniszczenie wszystkich podstawowych praw demokratycznych oraz likwidacja pozostałych partii demokratycznych (SPD, Centrum).
- Odzyskanie przez niemieckich kapitalistów pozycji światowego mocarstwa, co czyniło koniecznym zorganizowanie nowej wojny imperialistycznej.
W programie Kominternu, s. 23, dyktatura faszystowska została już w 1931 roku scharakteryzowana w następujący sposób:
W czasach szczególnie krytycznych dla burżuazji faszyzm używa frazeologii antykapitalistycznej. Jednak gdy tylko dostrzeże, że jego władza jest zabezpieczona, coraz bardziej przybiera formę terrorystycznej dyktatury wielkiego biznesu i pozbywa się wszelkiej dotychczas stosowanej antykapitalistycznej frazeologii.
Towarzysz Dimitrow całkiem trafnie opisuje faszyzm, gdy stwierdza:
Faszyzm jest dyktaturą najbardziej reakcyjnej, najbardziej szowinistycznej i imperialistycznej części kapitału finansowego.
Tak, faszystom hitlerowskim udało się zniszczyć wszystkie podstawowe prawa demokratyczne narodu niemieckiego. Szerokie masy zostały opanowane przez obłudną frazeologię służącą celom kapitału.
Poprzez zwodnicze ustępstwa socjalne, takie jak Narodowosocjalistyczna Opieka Ludowa (NSV), czy «Siła przez radość» (KDF) itd. oszukiwano naród niemiecki.
Ponieważ więzi trustowe i monopolistyczne w gospodarce uniemożliwiły naturalny przebieg światowego kryzysu gospodarczego, a świat został już podzielony, trzeba było nieuchronnie szukać nowego, siłowego podziału świata. Wojna była więc dla faszystów jedynym wyjściem.
Od 1933 roku klika Hitlera systematycznie przygotowywała się do wojny. Dużo mówiło się o pokoju, a jednocześnie nieprzerwanie produkowano broń. Można to jeszcze raz scharakteryzować następującymi faktami:
- Wycofanie Niemiec z Ligi Narodów
- Przywrócenie suwerenności państwowej nad wojskiem
- Wprowadzenie obowiązkowej służby pracy
- Okupacja wojskowa zdemilitaryzowanego obszaru Renu
- Edukacja i szkolenie przed-wojskowe młodzieży w Hitlerjugend
- Budowa zakładów Volkswagena
- Flota KDF, budowa autostrad itd.
Poczyniono również wszelkie przygotowania pod względem terytorialnym i ludnościowym: wcielenie Austrii do Rzeszy, ponowne włączenie regionu Saary, Kraju Sudeckiego i regionu Memel, przyłączenie Czechosłowacji, zawarcie traktatu sojuszniczego z Włochami, pakt antykominternowski.
Próby stworzenia przez Hitlera imperialistycznego frontu wojennego przeciwko Związkowi Radzieckiemu
Już w swojej książce «Mein Kampf» Hitler głosił wspólną akcję wszystkich państw kapitalistycznych przeciwko ZSRR. Przez cały okres jego panowania nie brakowało prób stworzenia tego zjednoczonego frontu. Hitler wysłał Ribbentropa do Londynu jako specjalnego ambasadora. Należy zwrócić uwagę na jego przemówienia w Reichstagu, w których zapewniał Anglię o integralności jej imperium dzięki niemieckiej pomocy zbrojeniowej. Nawet układ monachijski w kwestii Czechosłowacji niósł ze sobą niebezpieczeństwo utworzenia kapitalistycznego bloku wojennego przeciwko Związkowi Radzieckiemu.
Dlaczego Anglia i Francja odrzuciły wspólną akcję z Niemcami przeciwko Związkowi Radzieckiemu?
Anglia i Francja zdawały sobie sprawę, że gdyby wojna ze Związkiem Radzieckim zakończyła się zwycięstwem, Niemcy stałyby się najpotężniejszym imperialistycznym państwem militarnym w sercu Europy. Mieli nadzieję, że uda im się skierować Niemcy przeciwko Rosji Radzieckiej. Anglia i Francja zdawały sobie sprawę, że mimo wspólnej akcji przeciwko ZSRR, Niemcy prędzej czy później wystąpią również przeciwko nim.
W układzie monachijskim reakcyjna klika skupiona wokół Chamberlaina próbowała nakierować Niemcy na walkę ze Związkiem Radzieckim. Reakcyjna klika burżuazji francuskiej i angielskiej liczyła na wzajemne osłabienie Niemiec i Związku Radzieckiego.
Umiejętna polityka zagraniczna ZSRR zapobiegła utworzeniu tego kapitalistycznego zjednoczonego frontu. W przededniu wojny Związek Radziecki, chcąc zachować pokój dla swojego kraju, zawarł z Niemcami pakt o nieagresji.
Konfrontacja z Polską początkiem nowej wojny światowej
Ponieważ rząd hitlerowski widział, że nie osiągnie swojego celu «pokojowymi» środkami, doprowadził do wywołania wojny. Niemieckiej machinie wojennej udało się bardzo szybko pokonać Polskę. Zajęte zostały również Dania i Norwegia. Potem nastąpiła inwazja na Holandię, Belgię i klęska Francji.
Próba pokonania Anglii przez Hitlera nie powiodła się z dwóch powodów – po pierwsze nie dysponował on potężną flotą, a po drugie z powodu naporu Rosji Radzieckiej na wschodzie.
Nawet w czasie wojny nie brakowało prób Hitlera porozumienia się z Anglią (patrz jego przemówienia w Reichstagu i lot Rudolfa Hessa do Anglii). Hess złożył następujący wniosek:
Niemcy rezygnują z ponownego nabywania kolonii. W zamian Anglia ma dać Niemcom wolną rękę na wschodzie.
Rząd brytyjski musiał odmówić, ponieważ propagował on wojnę w obronie narodowej pod hasłem: «Hitler jest narodowym zagrożeniem». W tej sytuacji ludy Imperium Brytyjskiego nie zgodziłyby się na taki obrót spraw. Ponadto sama burżuazja angielska była podzielona, a okupacja Francji była również dla niej czymś niekorzystnym. Wszystkie te czynniki uniemożliwiły Hitlerowi realizację jego zamiaru. Ponieważ porozumienie nie mogło zostać osiągnięte, wojna przeciwko Związkowi Radzieckiemu była dla hitlerowskich Niemiec gospodarczą i militarną koniecznością.
W okresie przygotowawczym do wojny Hitlera z ZSRR, doszło do ataku Włoch na Bałkanach.
Rząd radziecki, zdając sobie sprawę z nieuchronności konfrontacji z faszystowskimi Niemcami, podjął działania zabezpieczające. W porozumieniu z narodami krajów bałtyckich obszary te zostały zajęte i włączone do Związku Radzieckiego. Podobne środki ostrożności rząd radziecki musiał podjąć na północy. Fińska burżuazja już wcześniej potajemnie spiskowała z Niemcami przeciwko ZSRR. Zabezpieczenie Leningradu stało się koniecznością. W konflikcie rosyjsko-fińskim istniało również niebezpieczeństwo utworzenia imperialistycznego frontu wojennego przeciwko ZSRR. Anglia i Ameryka były wtedy gotowe interweniować na korzyść fińskiej burżuazji. (Patrz: silne poparcie szwedzkiej burżuazji dla Finlandii). Tylko umiejętna polityka Związku Radzieckiego zapobiegła niebezpieczeństwu, przywracając stan pokoju.
Rozpoczęcie wojny z ZSRR
Hitler wiedział, że przewagę militarną może osiągnąć tylko poprzez nagłą inwazję na Związek Radziecki. Uważał, że rząd sowiecki może zostać obalony. Plan ten nie powiódł się z powodu oporu Armii Czerwonej i narodu rosyjskiego. Świadomi swej klasy robotnicy Leningradu, Moskwy i Stalingradu przechylili szalę na swoją stronę.
Charakter wojny i stanowisko klasy robotniczej wobec wojny
Aby określić stanowisko klasy robotniczej w sprawie wojny, konieczne jest dokładne zbadanie jej charakteru. Towarzysz Lenin w Dziełach zebranych, tom 36, strona 290 [Referat na temat: «Proletariat a wojna», 14 października 1914 roku – przyp. tłumacza], powiedział, co następuje:
W zależności od sytuacji historycznej, układu sił klasowych itd. stosunek do wojny powinien być w różnych okresach różny. Nonsensem byłoby, gdybyśmy się raz na zawsze ze względów zasadniczych wyrzekali udziału w wojnie.
Stanowisko niemieckiej lewicy w wojnie światowej lat 1914-18 (Róża Luksemburg w broszurze Juniusa twierdziła, że w epoce imperializmu mogą być tylko wojny imperialistyczne) było błędne. Nikt nie sprzeciwił się temu poglądowi ostrzej niż towarzysz Lenin. Istnieją dwa podstawowe rodzaje wojen.
Wojny sprawiedliwe i niesprawiedliwe
Lenin mówi o tym następująco w tomie 21 str. 315 [«Socjalizm a wojna», Lipiec-sierpień 1915 roku – przyp. tłumacza]:
Mówiąc o słuszności wojny «obronnej» w stosunku do wojen takiej epoki, socjaliści zawsze mieli na myśli właśnie te cele sprowadzające się do rewolucji przeciwko średniowieczu i ustrojowi pańszczyźnianemu. Socjaliści zawsze rozumieli przez wojnę «obronną» wojnę «sprawiedliwą» w tym właśnie sensie (W. Liebknecht pewnego razu tak właśnie się wyraził). Jedynie w tym sensie socjaliści uznawali i uznają również obecnie słuszność, postępowość, sprawiedliwość «obrony ojczyzny» czy wojny «obronnej»
Tak, są wojny sprawiedliwe, wojny ludów kolonialnych o wolność narodową, wojny klasy robotniczej przeciwko burżuazji, wojny Związku Radzieckiego przeciwko państwom imperialistycznym, wojny Związku Radzieckiego w porozumieniu z niektórymi państwami kapitalistycznymi przeciwko najbardziej reakcyjnemu, imperialistycznemu, faszystowskiemu państwu.
Tak, są wojny, które są postępowe i takie, które chcą pogrążyć klasę robotniczą w barbarzyństwie, w średniowieczu, jak zamierzała klika Hitlera. Lenin pisał w tomie 21, strona 313-314:
Zarówno od pacyfistów jak i od anarchistów my, marksiści, różnimy się tym, iż uznajemy konieczność historycznej (z punktu widzenia materializmu dialektycznego Marksa) analizy każdej wojny z osobna. W historii niejednokrotnie miały miejsce wojny, które mimo okropności, bestialstwa, niedole i męki, nieuchronnie towarzyszących każdej wojnie, były postępowe, czyli przynosiły korzyść rozwojowi ludzkości dopomagając w burzeniu szczególnie szkodliwych i reakcyjnych instytucji (na przykład: samowładztwa lub poddaństwa), najbardziej barbarzyńskich w Europie państw despotycznych (tureckiego i rosyjskiego). Z tego też powodu należy rozpatrzyć właściwości historyczne właśnie obecnej wojny.
Wojna rozpoczęła się w 1939 roku jako wojna imperialistyczna. Jeśli do 1941 roku konflikt zbrojny miał charakter czysto imperialistyczny, to zmieniło się to wraz z przystąpieniem do wojny Związku Radzieckiego. Wojna stała się teraz wojną sprawiedliwą. Klika faszystowska zamierzała zniszczyć Związek Radziecki jako socjalistyczną twierdzę międzynarodowego proletariatu. Była to dla klasy robotniczej kwestia być lub nie być, a tym samym kwestia państw demokratycznych w ogóle.
Podczas gdy w trakcie wojny imperialistycznej klasa robotnicza ma za zadanie doprowadzić do klęski własnej burżuazji, teraz, poprzez zaangażowanie Związku Radzieckiego w wojnę, ma ona za zadanie stanąć na czele armii, aby wszelkimi środkami i z całą mocą wymusić klęskę faszystowskiej bandy i w ten sposób pomóc Związkowi Radzieckiemu w zwycięstwie.
Przystąpienie Japonii do wojny
Rząd Hitlera dostrzegał ogromne trudności w jakich znalazł się militarnie. Skłonił zatem Japonię do przystąpienia do wojny. Liczył przy tym, że Brytyjczycy i Amerykanie, ze względu na znaczenie dalekowschodnich obszarów surowcowych, przeniosą swoje główne siły bojowe do tej strefy walki. Kalkulacja ta nie powiodła się, ponieważ rządy brytyjski i amerykański zdały sobie sprawę, że głównym wrogiem w tej wojnie były Niemcy.
Pokonanie faszyzmu i militaryzmu Hitlera
Klasa robotnicza nie miała siły, by obalić Hitlera. Nasza partia nie była w stanie zmobilizować wszystkich sił narodu niemieckiego dla osiągnięcia pokoju, a tym samym obalenia Hitlera. Naród niemiecki przez lata wspierał Hitlera i tolerował jego zbrodnie wojenne. Ludzie bali się porażki. Armia niemiecka była tak obciążona winą za czyny bandy Hitlera, że walczyła do końca. Dopiero w ostatnich latach wojny naziści coraz bardziej tracili masowe wpływy. Naród pragnął pokoju, ale nie mógł zebrać sił, by obalić Hitlera.
Jakie przyczyny doprowadziły do 20 lipca?
Kiedy część niemieckiej burżuazji zobaczyła, że ta wojna musi doprowadzić do klęski, próbowała wyeliminować Hitlera. Próba ta miała zapobiec porażce na korzyść Związku Radzieckiego. Uważano, że antagonizmy w obozie Narodów Zjednoczonych są tak duże, że można je wykorzystać na korzyść niemieckiej burżuazji. Akcja ta była skazana na niepowodzenie, ponieważ wielcy kapitaliści nadal szli w parze z Hitlerem i ponieważ ruch ten odbywał się bez najściślejszego kontaktu z szerokimi masami ludowymi. Ruch 20 lipca ograniczał się do niewielkiego kręgu wojskowych, junkrów i części burżuazji.
W lipcu 1943 roku w Moskwie powstał ruch «Wolne Niemcy». Ruch ten wydał odezwę do narodu niemieckiego i do Wehrmachtu. W tym apelu głosił: «Klika Hitlera niszczy Niemcy. Hitler oznacza narodowe nieszczęście. Dlatego: «Skierujcie każdą broń przeciwko Hitlerowi!»».
Podczas gdy inne narody powstały w ostatnich dniach okresu hitlerowskiego, naród niemiecki nie zrobił nic podobnego. Dzięki szerokiemu powstaniu ludowemu naród niemiecki mógł odzyskać uznanie na świecie. Był on jednak zbyt słaby, a siły postępowe były podzielone i niezdecydowane.
Faszyzm Hitlera został złamany przez militarną potęgę Narodów Zjednoczonych.
Organizacja Narodów Zjednoczonych nie miała zamiaru zniszczyć Niemiec. Na konferencji jałtańskiej przedstawiciele trzech wielkich narodów oświadczyli:
Nie jest naszym zamiarem zniszczenie narodu niemieckiego, ale dopiero gdy narodowy socjalizm i militaryzm zostaną zlikwidowane, będzie dla Niemców nadzieja na godne życie i miejsce w radzie narodów.
Niemcy podzielone są na cztery strefy okupacyjne. Są one rządzone przez rządy wojskowe w połączeniu z niemiecką administracją cywilną. Klęska militarna Niemiec jest tak katastrofalna, że wszystkie gałęzie niemieckiej gospodarki są rozbite. Rządy wojskowe są powolne w rozwiązywaniu problemów gospodarczych. Przywracanie podstawowych praw demokratycznych, wolności zrzeszania się, wolności prasy itp. odbywa się zaledwie stopniowo.
Ale rządy wojskowe wiedzą, że nigdy nie osiągną swoich celów w Niemczech, jeśli nie przekonają szerokich mas ludności do odbudowy, produkcji itp. Odbudowa nie będzie możliwa bez likwidacji nazizmu i militaryzmu oraz wprowadzenia elementów demokratycznych także do kierownictwa administracji niemieckiej.
Wyzwolenie szerokiego, demokratycznego ruchu ludowego
Bez udziału wszystkich postępowych elementów demokratycznych odbudowa naszego kraju jest nie do pomyślenia. Faszyzm hitlerowski zrujnował przez swoją wojnę znaczną część klasy średniej i drobnomieszczaństwa. Te klasy są rozczarowane i szukają drogi wyjścia. Połączą się one w siłę, która okaże się najpotężniejsza i najsilniejsza w całym życiu naszego narodu.
Klasa robotnicza jako lider demokratycznego ruchu ludowego
Wszystkie postępowe siły będą walczyć razem z klasą robotniczą, jeśli będziemy wiedzieć jak rozwiązać palące problemy odbudowy w prawdziwie pozytywny sposób. My, komuniści, wiemy, że może być tylko jedno ostateczne wyjście, a jest nim ustanowienie socjalistycznego porządku społecznego. W chwili obecnej nie ma możliwości osiągnięcia tego ostatecznego socjalistycznego celu. Naszym celem na obecnym etapie jest osiągnięcie prawdziwie demokratycznej Republiki Ludowej. W tej Republice Ludowej ci, którzy tworzą wartości, powinni mieć również decydujący głos. Dla wszystkich w Niemczech jest jasne, że nie może być mowy o powrocie do demokracji weimarskiej. Faszyzm wyrósł na glebie demokracji weimarskiej. Demokratyczna Republika Ludowa od początku eliminuje możliwość uaktywnienia się nazizmu i militaryzmu.
Dla osiągnięcia prawdziwej Republiki Ludowej i odbudowy naszego kraju konieczna jest zdecydowana walka wszystkich sił demokratycznych.
Jedność klasy robotniczej jest pilną koniecznością!
Klasa robotnicza jest jedyną postępową klasą w ogóle. Pozostałe demokratyczne warstwy narodu są sojusznikami klasy robotniczej. Tylko wtedy, gdy klasa robotnicza stanie się zjednoczona i silna, wszystkie wahające się elementy dołączą do tej siły. Podział klasy robotniczej musi zostać przezwyciężony. W dziedzinie związków zawodowych najpierw musi zostać ustanowiona jedność organizacyjna, a mianowicie zjednoczony związek zawodowy. W toku walki i po dokładnym przedyskutowaniu wszystkich kwestii zasadniczych i taktycznych należy również ustanowić jedność organizacyjną klasy robotniczej na polu politycznym. Naszym celem musi być:
Utworzenie zjednoczonej, jednolitej partii robotniczej!
We wszystkich miejscach nasze kierownictwo partyjne musi tworzyć wspólnotę roboczą z kierownictwem partyjnym SPD. Na wspólnych spotkaniach należy wspólnie omawiać wszystkie kwestie dotyczące klasy robotniczej i podejmować wspólne decyzje.
Walka o podział ciężaru wojny
Naszym zadaniem jest zająć pozytywne stanowisko w sprawie winy narodu niemieckiego. Cały naród niemiecki jest współwinny i współodpowiedzialny za obecny stan rzeczy poprzez swoją tolerancyjną postawę wobec nazistowskiej dyktatury. Z tego punktu widzenia musimy przyłączyć się do międzynarodowej konferencji związkowej. Jej uchwały głoszą:
Zadośćuczynienie jest oczywiście nie tylko zadaniem klasy robotniczej, której najlepsze strony nigdy nie były posłuszne Hitlerowi, ale musi być dziełem całego narodu niemieckiego. Tylko w ten sposób można bowiem spłacić choć część ogromnego długu wobec wolnych narodów i stworzyć podstawy międzynarodowego porozumienia oraz miłujących pokój i demokratycznych Niemiec.
Naród niemiecki jako całość będzie musiał naprawić szkody wyrządzone przez tę wojnę. Odbudowa naszego kraju nie obędzie się bez ofiar. Wielcy kapitaliści będą próbowali zrzucić koszty tej wojny na barki ludzi pracy. Wszystkie siły demokratyczne, na czele z klasą robotniczą, muszą dążyć do tego, by główni winowajcy tej wojny ponieśli również główne ciężary. Jeśli uda nam się wypełnić te zadania to wszystkie elementy demokratyczne będą walczyć razem z nami.
Czy komuniści powinni przejąć funkcje państwowe lub komunalne?
Tak! Wszyscy komuniści pełniący te funkcje mają za zadanie praktyczną i pozytywną pracę we wszystkich gałęziach życia publicznego i przemysłowego w interesie ludzi pracy. Nie chodzi o pracę i agitację wśród mas za pomocą radykalnych haseł czy frazeologii i ciągłego podkreślania znaczenia komunizmu. Zdobędziemy coraz większy wpływ, jeśli faktycznie będziemy aktywistami w obronie interesów ludzi w odbudowie i tym podobnych sprawach.
Praca zakładowa i praca w związkach zawodowych
Ponieważ rozwiązanie problemów gospodarczych jest trudne, nasza główna praca musi odbywać się w fabrykach i w związkach zawodowych. Musimy stać się prawdziwymi liderami siły roboczej. Ale możemy to zrobić tylko wtedy, gdy rozwiążemy również wszystkie codzienne problemy robotników. Komórka zakładowa jest podstawą pracy wszystkich komunistów w fabrykach. Dlatego budujcie komórki zakładowe! We wszystkich dużych przedsiębiorstwach odpowiedzialne kierownictwo musi pomagać towarzyszom w wykonywaniu pracy i wyznaczyć odpowiedzialnych instruktorów dla tych przedsięwzięć. Nie powinni oni być komendantami, ale pomocnikami komórki zakładowej. W każdej fabryce musi powstać przedstawicielstwo robotnicze na demokratycznych zasadach. Wszyscy pracownicy, niezależnie od tego, do jakiej partii czy wspólnoty religijnej należą, muszą być zakotwiczeni w przedstawicielstwie fabryki. «Najlepsi koledzy do rady zakładowej» – to musi być hasło. Rady zakładowe muszą być informowane o wszystkich konkretnych sprawach w miejscu pracy i chronić interesy pracowników zgodnie z wymogami życia zawodowego. Sama agitacja jednak nie wystarczy. Najlepszym przywódcą jest ten, kto staje w obronie interesów swoich kolegów w każdej dziedzinie. W zjednoczonym związku komuniści jawią się jako najlepsi i najbardziej aktywni związkowcy. Kiedy masy robotników zobaczą, że my, komuniści, wypełniamy swoje obowiązki w każdej formie, bez wahania powierzą nam również przywództwo.
Praca wśród kobiet i młodzieży
Życie kobiet z ludu pracującego jest trudne. Poprzez systematyczne szkolenia i zdecydowane opowiadanie się za żądaniami robotników i ogólnie kobiet z klasy robotniczej, zdobędziemy również tę warstwę dla demokratycznej walki ludowej. Należy za wszelką cenę uniknąć sytuacji, w której praca ta byłaby zadaniem tylko poszczególnych towarzyszek.
Na razie nie chcemy budowy komunistycznego związku młodzieży. Powstanie takiego stowarzyszenia oznaczałby bowiem rozłam wśród młodzieży demokratycznej. Naszym celem musi być: zjednoczony, wolny niemiecki ruch młodzieżowy. Cała postępowa młodzież powinna być włączona do tego ruchu młodzieżowego. Poprzez dobrą edukację i szkolenia należy wykorzenić pozostałości ideologii faszystowskiej i militarystycznej. Praca ta nie jest łatwa, gdyż faszyzm hitlerowski dokonał największych spustoszeń wśród niemieckiej młodzieży. Jest rzeczą oczywistą, że przywództwo tej młodzieży w obecnym czasie musi być pod koleżeńską edukacją i przewodnictwem starszego pokolenia. Tylko wtedy, gdy z młodzieży wyłonią się odpowiedzialni liderzy młodzieżowi, można im powierzyć kierowanie młodzieżą.
Praca wśród klas drobnomieszczańskich, drobnych chłopów i inteligencji
Drobnomieszczaństwo i warstwy intelektualne pogrążyły się w stanie niepewności. Musimy nad nimi mądrze i umiejętnie pracować. Nie może nam być obojętne, gdzie te siły się koncentrują. Wśród tych warstw znajdują się postępowe siły, których potrzebujemy do walki ludowej. Musimy pomóc małym i średnim chłopom w każdy możliwy sposób. W całym naszym okręgu są przykłady świadczące o wielkich możliwościach pozyskania tych środowisk dla sprawy ludowej.
Rola partii i kształtowanie nowych liderów
Partia jest awangardą proletariatu i całego demokratycznego narodu. Musi ona być motorem ruchu ludowego. Partia musi zająć wszędzie aktywne i pozytywne stanowisko we wszystkich kwestiach związanych z odbudową, reparacjami itp. itd. Partia musi działać odważnie i stanowczo we wszystkich kwestiach! Przede wszystkim konieczne jest tworzenie nowych kadr partyjnych poprzez intensywne szkolenia. Musimy utrzymywać drzwi partii otwarte dla wszystkich dobrych, aktywnych robotników z fabryk i związków zawodowych! Do partii powinni być włączeni wszyscy działacze klasy robotniczej oraz najlepsze elementy z innych warstw naszego narodu. Specjalna praca szkoleniowa, oprócz szkolenia ogólnego dla tych kadr, jest absolutnie konieczna. Zasób naszych starych, sprawdzonych funkcjonariuszy partyjnych został znacznie uszczuplony. Dostarczanie nowych sił musi być naszym zadaniem w zintensyfikowanej pracy partyjnej.
Uwagi końcowe
Wielu towarzyszy z pewnością czytało i słyszało oświadczenie Komitetu Centralnego naszej Partii. Ta deklaracja naszego Komitetu Centralnego odpowiada dzisiejszej sytuacji, program jest programem czasowym, ale nie zmienia to naszego zasadniczego celu. Chcemy socjalizmu! W obliczu nowej sytuacji nasza polityka i taktyka musi być elastyczna. Żaden towarzysz nie powinien zakładać, że cokolwiek zmieniło się w naszych zasadach. Potrzebujemy jednak zupełnie nowej polityki dostosowanej do warunków krajowych naszego państwa. Naszym strategicznym celem jest zdobycie większości klasy robotniczej i jej sojuszników dla drogi socjalistycznej. Nasza polityka i taktyka muszą być podporządkowane temu zadaniu. Nigdy nie tracimy z oczu naszego ostatecznego socjalistycznego celu.
Jesteśmy internacjonalistami! Ale jednocześnie jesteśmy też największymi patriotami, bo nikt nie kocha ojczyzny bardziej niż my, komuniści. Udowodniliśmy to w minionej wojnie hitlerowskiej. Rozwiązanie Kominternu utorowało drogę do lepszego ustanowienia jednolitego frontu walki narodu niemieckiego przeciwko nazizmowi i militaryzmowi.
My, komuniści, chcemy podążać wszystkimi drogami i stosować wszystkie metody, które przybliżą nas do naszego ostatecznego celu.
Towarzysze, za nami dwanaście lat faszystowskiej dyktatury. Niektórzy z naszych najlepszych towarzyszy stracili życie w interesie pracującego narodu niemieckiego. Mamy przed sobą ogromne zadania, rozwiązujmy je tak, jak wymaga tego od nas sytuacja.
Towarzysze, zabierzmy się do pracy w duchu naszych towarzyszy Ernsta Thälmanna, Jonny Schehra, Lamberta Horna, Roberta Stamma, Rudolfa Henniga […] i wszystkich niezliczonych dzielnych bojowników naszej partii!
Bardzo wartościowe jest przypomnienie tego wybitnego rewolucjonisty – Willi Dickhuta. Często ta postać jest zapomniana, wśród licznej rzeszy wielu bojowników ruchu antyfaszystowskiego i komunistycznego. Dziękuję.