Jaka jest istota trockizmu?
Istotą trockizmu jest przede wszystkim zaprzeczenie możliwości całkowitego zbudowania socjalizmu w ZSRR przez wysiłki klasy robotniczej i chłopstwa naszego kraju. Co to oznacza? Oznacza to, że jeśli zwycięska rewolucja światowa nie przyjdzie nam z pomocą w najbliższej przyszłości, będziemy musieli poddać się burżuazji i oczyścić drogę dla burżuazyjno-demokratycznej republiki. W związku z tym mamy tu burżuazyjne zaprzeczenie możliwości całkowitego budowania socjalizmu w naszym kraju, przebranego za „rewolucyjne” frazesy o zwycięstwie rewolucji światowej.
[…]
Istotą trockizmu jest po drugie zaprzeczenie możliwości wciągania masy chłopstwa w dzieło socjalistycznej budowy na rzecz kraju. Co to oznacza? Oznacza to, że klasa robotnicza nie jest w stanie prowadzić chłopstwa do pracy nad przekierowanie poszczególnych gospodarstw chłopskich na linie kolektywizacji, że jeśli zwycięstwo światowej rewolucji nie przyjdzie z pomocą klasie robotniczej w najbliższej przyszłości, chłopstwo przywróci stary burżuazyjny porządek. W związku z tym mamy tu burżuazyjne zaprzeczenie zdolności lub możliwości proletariackiej dyktatury, aby doprowadzić chłopstwo do socjalizmu, przebranego za maskę „rewolucyjnych” frazesów o zwycięstwie rewolucji światowej.
[…]
Istotą trockizmu jest wreszcie zaprzeczenie konieczności żelaznej dyscypliny w Partii, uznanie wolności dla ugrupowań frakcyjnych w Partii, uznanie potrzeby utworzenia partii trockistowskiej. Według Trockiego, WKP(B) nie może być jedną, zjednoczoną partią bojowników, ale zbiorem grup i frakcji, z których każda ma własne centrum, własną dyscyplinę, własną prasę itd. Co to oznacza? Oznacza to głoszenie wolności dla frakcji politycznych w Partii. Oznacza to, że za wolnością ugrupowań politycznych w partii musi podążać wolność dla partii politycznych w kraju, czyli burżuazyjna demokracja. W związku z tym mamy tutaj uznanie wolności dla ugrupowań frakcyjnych w Partii aż do dopuszczenia partii politycznych w kraju dyktatury proletariatu, przebrany za zwroty o „demokracji wewnętrznej partii”, o „poprawie reżimu” w Partii. Ta wolność dla frakcji, dla kłótni grup intelektualistów nie jest demokracją wewnętrzną, szeroka rozwinięta samokrytyka prowadzona przez Partię i kolosalna aktywność masy członków Partii jest rzeczywistą i prawdziwą demokracją wewnątrzpartyjna – trockizm nie może tego zrozumieć.
(Stalin, Political Report of the Central Committee to the Sixteenth Congress of the C.P.S.U.(B.))
Podsumowując: kapitulacja w praktyce stanowi rdzeń trockizmu, lewicowy i rewolucyjny frazes służy zbudowaniu awanturniczego wizerunku. W gruncie rzeczy defetyzm i oportunizm są esencją trockizmu.
Ten podwójny wizerunek trockizmu odpowiada naturze wielkomiejskiej drobnej burżuazji, która z jednej strony jest rujnowana przez kapitału więc nie może tolerować obecnego „reżimu”, ale jednocześnie nie może dopuścić do dyktatury proletariatu, więc domaga się natychmiastowego skoku w socjalizm. Rodzi to histeryczne, awanturnicze prądy, które jeśli znajdą taką możliwość stają się przy pierwszej lepszej okazji przyzwolenia na „inną formę” kapitalizmu.
Rolnictwo:
Na XIV Konferencji partia podjęła szereg środków w postaci pewnych ustępstw na rzecz średniaka zmierzających do tego, żeby w szybszym tempie dźwignąć naprzód gospodarstwo chłopskie, zwiększyć produkcję żywnościowych i surowcowych artykułów rolnych, nawiązać trwały sojusz ze średniakiem i pchnąć naprzód sprawę izolacji kułactwa. Na XIV Zjeździe naszej partii opozycja pod przewodem Zinowjewa i Kamieniewa usiłowała podważyć tę politykę partii proponując zastąpić ją w istocie rzeczy polityką rozkułaczania, polityką przywracania komitetów biedoty. Była to w istocie rzeczy polityka przywracania wojny domowej na wsi. Partia odparła ten atak opozycji zatwierdzając uchwały XIV Konferencji, aprobując politykę aktywizacji Rad na wsi i wysuwając hasło uprzemysłowienia jako podstawowe hasło budownictwa socjalistycznego. Partia stanęła twardo na stanowisku trwałego sojuszu ze średniakiem i izolacji kułactwa.
(Stalin, Opozycja trockistowska dawniej a dziś)
Przemysł:
Jeszcze w kwietniu 1926 roku opozycja twierdziła na plenum KC, że akumulacja wewnętrzna nie wystarczy nam na to, żeby ruszyć z miejsca renowację techniczną przemysłu. Opozycja przepowiadała wówczas jedno fiasko po drugim. Tymczasem zaś doświadczenie wykazało, że zdołaliśmy w ciągu tych dwóch lat dźwignąć sprawę renowacji technicznej naszego przemysłu. Faktem jest, że w ciągu dwóch lat zdołaliśmy zainwestować w naszym przemyśle przeszło 2 miliardy rubli. Faktem jest, że inwestycje te okazały się wystarczające, ażeby posunąć dalej renowację techniczną naszego przemysłu i uprzemysłowienie naszego kraju. Osiągnęliśmy to, czego nie osiągnęło jeszcze ani jedno państwo na świecie: dźwignęliśmy nasz przemysł, przystąpiliśmy do jego renowacji technicznej, posunęliśmy tę rzecz naprzód w oparciu o własną akumulację.
(tamże.)
Pokój:
Nie mamy wojny mimo niejednokrotne proroctwa Zinowjewa i innych – oto fakt podstawowy, wobec którego bezsilna jest histeria naszej opozycji. To zaś jest dla nas rzeczą ważną, jedynie bowiem w warunkach pokojowych można posuwać dalej z pożądaną dla nas szybkością budownictwo socjalizmu w naszym kraju. A ileż to mieliśmy proroctw na temat wojny! Zinowjew przepowiadał, że będziemy mieli wojnę na wiosnę tego roku. Potem zaczął przepowiadać, że wojna zacznie się według wszelkiego prawdopodobieństwa jesienią tego roku. Tymczasem zaś mamy już zimę za pasem, a wojny wciąż nie ma.
(tamże.)
Komintern:
Wreszcie czwarta sprawa – stan sił komunistycznych na całym świecie. Tylko ślepi mogą zaprzeczyć temu, że partie komunistyczne rosną na całym świecie, od Chin do Ameryki, od Anglii do Niemiec. Tylko ślepi mogą zaprzeczyć, że elementy kryzysu kapitalizmu narastają, a nie słabną. Tylko ślepi mogą zaprzeczyć, że rozwój budownictwa socjalistycznego w naszym kraju, sukcesy naszej polityki wewnątrz kraju stanowią jedną z głównych przyczyn wzrostu ruchu komunistycznego na całym świecie. Tylko ślepi mogą zaprzeczyć, że wpływ i autorytet Międzynarodówki Komunistycznej wzrasta coraz bardziej we wszystkich krajach świata.
(tamże.)
Trockiści dążyli do rozbudzenia wojennej histerii, żeby napędzać politykę zbrojeń która by oznaczała gwałtowny wzrostu przemysłu zbrojeniowego przez zwiększenie obciążeń na chłopstwie przez podnoszenie cen towarów przemysłowych i obniżanie cen produktów rolnych. Tym samym dążyli oni do złamania sojuszu robotniczo-chłopskiego i zachwiania władzą radziecką.
Trockiści są przeciwko leninowskiej doktrynie dyktatury proletariatu jako specjalnej formy rządu sojuszu chłopsko-robotniczego. Z miejsca oni odrzucają taki pomysł pod hasłem antagonistycznej wrogości chłopstwa dla budowania socjalizmu. Trockiści nazywają system socjo-ekonomiczny ZSRR państwowym kapitalizmem i uznają NEP za odwrót do kapitalizmu. Uzależniają oni budowanie socjalizmu w jednym kraju od proletariackiego internacjonalizmu i kontynuują awanturniczą politykę dążenia do rewolucji światowej.
Nie, towarzysze, blok opozycyjny nie ma nic wspólnego z tym blokiem, który Lenin zawarł z plechanowcami w 1910 roku przeciwko blokowi sierpniowemu oportunistów. Przeciwnie, obecny blok opozycyjny przypomina w swych podstawowych cechach blok sierpniowy Trockiego zarówno swym brakiem zasad jak i swymi oportunistycznymi założeniami.
Opozycjoniści więc, organizując taki blok, odeszli od tej podstawowej linii, którą Lenin starał się realizować. Lenin zawsze nam mówił, że najsłuszniejszą polityką jest polityka pryncypialna. Opozycja zaś, skleciwszy wspólną grupę, postanowiła, przeciwnie, że najsłuszniejszą polityką jest polityka braku zasad.
(Stalin, O socjaldemokratycznym odchyleniu w naszej partii)
Trocki stał na pozycjach otwarcie antyleninowskich od 1904 do 1917, potem wystąpił dwukrotnie przeciwko Leninowi – w 1918 w Brześciu Litewskim, i w 1921 – w kwestii związków zawodowych. Potem kontynuował politykę podziałów. XV kongres w 1927 uznał, że podziały wprowadzane przez Trockiego są zbyt duże i podjął decyzję o wykluczeniu jego i Zinowiewa i paru innych z partii.
Po XV kongresie Trocki kontynuował szkodniczą robotę – w 1929 został deportowany z kraju, a w 1932 pozbawiono go obywatelstwa. W latach 30 na emigracji przyjmował on coraz bardziej histerycznie antyradzieckie stanowisko.
We wrześniu 1938 założono 4 Międzynarodówkę. Była ona podniesieniem antyradzieckiej histerii do poziomu międzynarodowego. Trockizm stał się wtedy nie opozycją wobec partii leninowskiej, ale przeciwko socjalizmowi jako takiemu.
Cechy trockizmu jako szpicy antykomunizmu były i są następujące:
Zdeklarowana wrogość do budownictwa socjalizmu w Związku Radzieckim; zniesławienie budowy socjalizmu w jednym kraju, pod presją obecnej sytuacji jako burżuazyjny nacjonalizm. Wzywanie do obalenie partii proletariackiej i kierownictwa państwa, wywrotowe działalność w kraju i za granicą. Nadzieja na przejęcie władzy w wojnie faszystowskich Niemiec przeciwko Związkowi Radzieckiemu.
Demagogiczne odniesienie do międzynarodowej rewolucji na potrzeby atakowanie budowania socjalizmu w Związku Radzieckim. W rzeczywistości, Trockizm nigdy nie był zwolennikiem międzynarodowej rewolucji, ale obiektywnie agendą imperializmu wrogim rewolucyjnemu ruchowi robotniczemu sabotującym międzynarodową rewolucję!
Zniesławienie polityki frontu ludowego przeciwko faszyzmowi i wojnie w Francji i Hiszpanii jako politykę burżuazyjną. Zgodnie z tym trockiści aktywnie sabotował wykuwanie antyfaszystowskiego sojuszu w kilku krajach.
Odrzucenie niezbędnej jedności ideologiczno-politycznej i organizacyjnej partii i jej zasad organizacyjnych, centralizmu demokratycznego. Rozwój taktyki entryzmu, ukrytej penetracji organizacji robotniczych, powiązanie z frakcyjnością i świadome likwidatorstwo, które wielokrotnie prowadziło do podziałów i osłabiania organizacji.
Sceptycyzm i defetyzm w celu systematycznego niszczenia rewolucyjnego entuzjazmu mas i skierowanie ich przeciwko rewolucyjnemu kierownictwu partii. Zniekształcona prezentacja historii walk klasowych po Rewolucja październikowa jako nieprzerwana seria porażek – istna skarbnica współczesnego antykomunizmu.
Zasadnicze odrzucenie sojuszu proletariatu z narodową burżuazją w krajach kolonialnych i uciskanych w walce przeciwko imperializmowi i feudalizmowi, i nieufność do sojuszu robotników z szerokimi masami chłopów.
Zastąpienie etapów walki klasowej „permanentną rewolucją”i ultralewicową podgrzewaniem masowych walk jako wyraz subiektywizm i kult spontaniczności, połączenie mas z pseudorewolucyjnymi podżegaczami.
Reformistyczny program mylący ruch robotniczy. Niewłaściwe uogólnienie żądań przejściowych, takich jak „kontrola pracowników” produkcja ”lub„ wywłaszczenie kapitalistów ”, chociaż takie żądania są poprawne tylko w bardzo rewolucyjnej sytuacji i będą rozwiewać reformistyczne złudzenie co do fazy względnego spokoju w walce klas.
Szerzenie polemicznego terminu „stalinizm”, aby insynuować związek własnej drobnomieszczańskiej linii z marksizmem-leninizmem i nadać wrażenie, jakby polityka Stalina była niezgodna z marksizmem-leninizmem. Później ten demagogiczny termin został przejęty przez współczesnych rewizjonistów, a dziś jest propagowany wśród mas przez burżuazję antykomunistyczną jako przejaw „totalitaryzmu” i tożsamy z faszyzmem.
(Engel, Dawn of the International Socialist Revolution)
Istnienie trockizmu i jego obecność w różnych krajach wynika z następujących przyczyn:
- jest atrakcyjnym ruchem „rewolucyjnym” dla wielu drobnomieszczańskich i politycznie niedoświadczonych osób, które pozostają podatne na hiperrewolucyjne slogany
- antyrewolucyjna działalność lewicowych i prawicowych rewizjonistów, których poglądy i czyny często są wiązane z trockizmem
- używanie trockizmu jako siły wsparcia dla antykomunizmu i imperializmu, który używa trockizmu jako sojusznika przeciwko marksizmowi-leninizmowi,
Trockiści często niosą pomoc burżuazji przez powodowanie rozłamów w ruchu robotniczym i narodowowyzwoleńczym. W okresach masowych manifestacji trockiści rozpoczynają politykę prowokacyjnych aktów w celu dokonania rozłamu. Wykorzystują przy tym często polityczne niedoświadczenie członków organizacji jak i brak wiedzy społeczeństwa. Dzięki temu przykładowo trockiści mogą odciąć się od masowego ruchu społecznego pod hasłem „on jest skażony/kierowany przez burżuazję” a następnie wyjść na „prawdziwych komunistów”. Awanturnicza polityka trockistów często jest darmową pożywką dla propagandy antykomunistycznej.