O przemocy: reakcyjna kontra rewolucyjna

Niezależnie od tego, czego chcą ludzie, przemoc polityczna jest elementem walki klasowej i społecznej. Pomimo siania strachu przez korporacyjne media, znaczna część przemocy politycznej nie jest dokonywana przez odzianych w czerń demonstrantów, ale przez państwo przeciwko ludziom. Codziennie uderza ona w proletariuszy, zwłaszcza mniejszości (rasowe, narodowe, seksualne itp.) i niższe warstwy proletariatu w krajach imperialistycznych, a jeszcze bardziej w ludność narodów kolonialnych i neokolonialnych żyjących pod butem imperializmu. Nikogo nie powinno dziwić, że ludzie siłą bronią swoich praw, i czasami podejmują otwartą walkę. Przemoc to rzeczywistość. Pytanie brzmi, jaką formę musi przybrać przemoc rewolucyjna?

Linia militarno-strategiczna: centra imperializmu a peryferia

Chociaż zaangażowane siły są nadal dość ograniczone to w krajach imperialistycznych toczy się ożywiona debata wokół właściwej militarnej i strategicznej linii rewolucyjnej. Przemyślenie rewolucyjnej strategii przez Międzynarodowy Ruch Komunistyczny w krajach imperialistycznych jest kluczowym zagadnieniem dla przyszłości światowej rewolucji proletariackiej. Rewolucjoniści muszą zerwać z parlamentaryzmem, legalizmem i ekonomizmem rewizjonistycznych partii «komunistycznych». Muszą także zerwać z dogmatyzmem i ultralewicową strategią walk miejskiej partyzantki z lat 70. stosowanej w krajach takich jak Włochy, Niemcy Zachodnie, Stany Zjednoczone i inne.

Jak stwierdza Inicjatywa Rewolucyjna w swoich «Tezach o Ruchu Budowania Partii w Kanadzie» (wiosna 2008), zdecydowane formy walki będą niezbędne dla stworzenia nowego społeczeństwa socjalistycznego. Zdajemy sobie sprawę, że chociaż wiele partii rewizjonistycznych może głosić rewolucyjne deklaracje, to w praktyce ich praca nie była w stanie wyjść poza legalizm i wyborcze bagno. Rewolucyjny proletariat nigdy nie osiągnie władzy państwowej, dopóki nie będzie posiadał realnej awangardy, która zorganizuje go poza ograniczeniami imperialistycznych instytucji finansowych i burżuazyjnej legalności.

W kraju imperialistycznym, takim jak Kanada, decydującą fazą naszej walki będzie powstanie zbrojne. Takie wydarzenie musi być poprzedzone długim procesem organizacji sił rewolucyjnych pod przywództwem komunistycznej awangardy. W tym okresie organizacji zasadnicza forma walki będzie miała charakter polityczny i ideologiczny. W stadium pośrednim dojdzie do otwartej walki między burżuazyjnym aparatem państwowym a proletariatem. To stworzy odpowiedni ideologiczny klimat, który uczyni proletariat podatnym na przyjęcie walki zbrojnej jako środka oporu i rewolucji. Jest to długotrwały proces. Ta faza walki przejdzie w otwartą walkę zbrojną w momencie, gdy burżuazja wypowie wojnę domową proletariatowi.

Budowę ruchu w kierunku zbrojnego powstania można skontrastować z Długotrwałą Wojną Ludową opracowaną przez Mao Zedonga stosującą się do świata półkolonialnego i półfeudalnego. Te dwie strategie rewolucji mają wiele wspólnych cech. Jednak w krajach półkolonialnych, półfeudalnych zbrojne ofensywy taktyczne prowadzone są od samego początku do samego końca wojny ludowej.

Klasową podstawą Długotrwałej Wojny Ludowej jest rewolucyjny sojusz robotniczo-chłopski kierowany przez partię komunistyczną. Ta strategia oznacza akumulację sił rewolucyjnych środkami zbrojnymi wśród chłopstwa na podstawie programu reformy agrarnej, niszcząc feudalne klasy obszarnicze, a wraz z nimi podstawę imperialistycznego wyzysku na wsi. W połączeniu z długotrwałą walką zbrojną na wsi, Długotrwała Wojna Ludowa pociąga za sobą organizację sił proletariackich i drobnomieszczańskich w ośrodkach miejskich pod rewolucyjnym zjednoczonym frontem na antyimperialistycznych podstawach w celu prawdziwego wyzwolenia narodowego i ustanowienia Nowej Demokracji – pierwszego kroku w kierunku socjalizmu. Dziś Długotrwałe Wojny Ludowe na Filipinach, w Indiach i Nepalu wyróżniają się jako doskonałe przykłady ogólnego zastosowania Długotrwałej Wojny Ludowej jako strategii dla «Trzeciego Świata».

Pomimo różnic między strategiami militarnymi w centrach imperializmu, a tymi na peryferiach, tym co łączy obydwie strategie jest stosunek szerokich mas ludzi do przemocy. Tak jak Długotrwała Wojna Ludowa angażuje coraz większą część ludności w stosowanie rewolucyjnej przemocy, tak w krajach imperialistycznych rewolucyjna przemoc nie przyniesie rezultatów dopóki nie będzie posiadała powszechnego poparcia przy aktywnym udziale mas. Właściwa strategia rewolucji proletariackiej będzie musiała najpierw przygotować masy do konfrontacji. Następnie, w miarę jak nasilą się prowadzone przez nią walki gospodarcze i polityczne przeciwko monopolistycznemu kapitalizmowi, znaleźć sposoby na uzbrojenie mas.

Przeciwko przemocy reakcyjnej, nihilistycznej i awanturniczej

Przemoc rewolucyjną należy przeciwstawić reakcyjnym, nihilistycznym i awanturniczym formom przemocy. Obiektywnie rzecz biorąc, wszystkie te formy przemocy, choć nieco różniące się treścią, są kontrrewolucyjne ze względu na ich praktyczne konsekwencje.

Przemoc reakcyjna to formy przemocy – często promowane przez imperializm i burżuazję – które przeciwstawiają pewne sekcje proletariatu i drobnomieszczaństwa innym sekcjom. W krajach imperialistycznych te formy przemocy miały w większości charakter faszystowski. W krajach półkolonialnych i półfeudalnych komunalizm, sekciarstwo religijne i islam polityczny osiągnęły te same rezultaty za pomocą dzielenia wyzyskiwanych mas, umacniania przywództwa burżuazyjnego pod nowymi sztandarami, ostatecznie prowadząc do likwidacji walk o wyzwolenie narodowe i socjalizm.

Przemoc nihilistyczna to te akty przemocy, które są desperackimi aktami pozbawionych nadziei jednostek lub małych grup, które nie mają strategicznego planu rewolucji. Muzułmanie stali się łatwym celem dla «wojny z terrorem», ponieważ islam polityczny nie ma społeczno-gospodarczego programu wyzwolenia poza systemem imperialistycznym. Nie ma alternatywy dla półfeudalnego, półkolonialnego społeczeństwa, które podporządkowuje ich kraje imperialistom. Wielu muzułmanów wpadło w pułapkę zastawioną przez imperialistów, kiedy podejmują reakcyjną i nihilistyczną przemoc jako środek «oporu», podczas gdy tym, co jest wymagane, jest prawdziwa wojna ludowa angażująca masy.

Efektem tej kontrrewolucyjnej przemocy – w połączeniu z milczeniem lub celowym wypaczeniem aktów rewolucyjnej przemocy na całym świecie – jest przytępienie masowej świadomości. Bez szeroko widocznych przykładów rewolucyjnej przemocy, masy szybciej akceptują «rozwiązanie», że tylko «pokojowe środki» mogą prowadzić do «zmian». Nigdy nie uświadomiono mas o udanych i szeroko rozpowszechnionych aktach rewolucyjnej przemocy dokonywanych podczas Wojen Ludowych na Filipinach, w Nepalu czy w Indiach.

Wreszcie, przemoc awanturnicza – która ma wspólne aspekty z przemocą nihilistyczną – to ta forma przemocy, której masy nie są gotowe zaakceptować. W konsekwencji jest ona przeprowadzana bez szerokiego poparcia społeczeństwa. Zamach bombowy dokonany przez anarchistów na oddział Royal Bank w Ottawie 18 maja 2010 roku jest takim przypadkiem awanturniczej przemocy. Fakt, że wielu ludzi w Ottawie uważa, że ten zamach w rzeczywistości został przeprowadzony przez policjantów, świadczy tylko o tym, że tego rodzaju akty (niezależnie od tego, czy zostały one dokonane przez policjantów, czy nie) ostatecznie przynoszą korzyści represyjnym aparatom państwa. Rewolucyjne ruchy masowe i świadomość klasowa nie są tak łatwo rozpalane przez takie głupie i terrorystyczne działania, całkowicie oderwane od ogólnej strategii rewolucyjnej.

Podsumowując, zasadnicza różnica między przemocą reakcyjną a przemocą rewolucyjną polega na tym, że ta pierwsza wywodzi się z całkowitej rozpaczy i braku zaufania do ludu, podczas gdy ta druga stawia lud w centrum walki o rewolucyjne zmiany. Terrorysta to cynik, który indywidualistycznie przekłada swoją rozpacz na działania, które masy odrzucają, a którą burżuazja wykorzystuje, by usprawiedliwić podnoszenie terroru państwowego. Z drugiej strony rewolucjonista integruje się z klasami rewolucyjnymi, uczy się od nich i rozwija wśród nich rewolucyjną świadomość klasową po to, by podnieść walkę rewolucyjną na wyższy etap.

Obecna sytuacja i nasze pilne zadania

Imperializm jest w stanie kryzysu z którym może sobie poradzić jedynie poprzez wzmożoną eksploatację międzynarodowego proletariatu, ciągłą grabież zasobów naturalnych i grabieże majątku publicznego w celu maksymalizacji zysków kapitalistów-monopolistów. Także przez wykorzystanie represyjnego aparatu państwowego w celu chronienia siebie i kapitału monopolistycznego przed gniewem ludzi.

«Neoliberalny» kapitalizm monopolistyczny przekształca kraje imperialistyczne na strategiczną korzyść rewolucji proletariackiej. Jednak rewolucja sama się nie wydarzy – musi być zorganizowana i przeprowadzona świadomie. Rewolucjoniści muszą działać publicznie, budując potężny ruch masowy, broniąc demokratycznych praw ludu i podejmując zdecydowaną walkę o socjalizm. Musimy angażować coraz szersze grupy klasy robotniczej w walki polityczne i gospodarcze, organizując rewolucyjną większość, izolując reakcyjną mniejszość i pozyskując wszystkich możliwych sojuszników klasy robotniczej.

Jednocześnie musimy zbudować prawdziwą Partię Komunistyczną, zjednoczoną ideologią rewolucyjną i zdolną do poprowadzenia ruchu masowego w kierunku przeprowadzenia rewolucji. Marksizm-leninizm-maoizm jest punktem wyjścia do stworzenia nowej rewolucyjnej teorii i praktyki, która może poprowadzić lud do ostatecznego zwycięstwa nad imperializmem.

Źródło: https://revolutionary-initiative.com/2010/07/08/on-violence/

---