Należy zauważyć, że KPP w sensie ideologicznym miała, mimo pewnych błędów, charakter postępowy. Jej historyczna i przełomowa rola polega na nieco intuicyjnym i nie całkiem naukowym, ale mimo wszystko słusznym wykazaniu rewizjonizmu chruszczowowskiego i gomułkowskiego, które zniszczyły socjalizm w bloku wschodnim. Dostrzeżenie przez KPP istnienia sprzeczności w społeczeństwie socjalistycznym było przełomowe i do dziś zaledwie margines polskiego ruchu komunistycznego rozumie to zjawisko. Ocena APP oraz KPCh jako sił postępowych także zasługuje na uznanie i poparcie.
Najważniejszą rolą KPP było utrzymanie w Polsce czerwonego sztandaru marksizmu–leninizmu. Gdyby nie działalność tej partii, od 1956 roku moglibyśmy mówić tylko o okresie rewizjonizmu i rozkładzie ideologicznym polskiego ruchu robotniczego do dziś. Dzięki mijalowcom jednak mamy okres istnienia antyrewizjonistycznej partii. To bardzo ważny aspekt, bo ich działalność stanowi w pewnym sensie punkt odniesienia, a ich analizy stanowią źródło marksistowskiej analizy pewnych zjawisk i służą jako ostrze przeciwko dzisiejszym powielaczom błędów PZPR–u.
Mimo tego KPP miało swoje błędy teoretyczne, których część wskazałem w tym tekście, a także co najważniejsze – jej odseparowanie od mas i drobnomieszczańskie kierownictwo.