Źródło: https://www.marxists.org/reference/archive/zhang/1975/x01/x01.htm
Dlaczego Lenin mówił o sprawowaniu dyktatury nad burżuazją? Niezbędne jest wyjaśnienie tej kwestii. Brak jasności w tej kwestii doprowadzi do rewizjonizmu. Należy o tym poinformować cały naród.
Nasz kraj praktykuje obecnie system towarowy, system płac jest również nierówny, na przykład w ośmiostopniowej skali płac i tak dalej. Pod dyktaturą proletariatu takie rzeczy mogą być jedynie ograniczane. Dlatego też, jeśli ludzie tacy jak Lin Piao dojdą do władzy, będzie im dość łatwo ustanowić system kapitalistyczny. Dlatego powinniśmy czytać więcej dzieł marksistowsko-leninowskich.
Lenin powiedział, że „drobna produkcja stale, co dzień, co godzina, żywiołowo i w skali masowej rodzi kapitalizm i burżuazję”. Jest ona również tworzona przez część klasy robotniczej i członków partii. Zarówno w szeregach proletariatu, jak i wśród personelu państwowego i innych organów są ludzie, którzy przyjmują burżuazyjny styl życia. – Mao Tsetung
Kwestia dyktatury proletariatu od dawna jest przedmiotem walki między marksizmem a rewizjonizmem. Lenin powiedział: „Tylko ten jest marksistą , kto rozszerza uznanie walki klasowej na uznanie dyktatury proletariatu”. Przewodniczący Mao wzywa cały naród do wyjaśnienia kwestii dyktatury proletariatu właśnie po to, byśmy mogli kierować się marksizmem, a nie rewizjonizmem, zarówno w teorii, jak i praktyce.
Nasz kraj znajduje się w ważnym okresie swojego historycznego rozwoju. W wyniku ponad dwóch dekad rewolucji socjalistycznej i budowy socjalizmu, a zwłaszcza likwidacji burżuazyjnego centrum Liu Shao-chi i Lin Piao w Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, nasza dyktatura proletariacka jest bardziej skonsolidowana niż kiedykolwiek, a nasza sprawa socjalistyczna kwitnie. Pełen bojowego zapału, cały nasz lud jest zdeterminowany, aby przekształcić Chiny w potężny kraj socjalistyczny do końca stulecia. W trakcie tego wysiłku i w całym historycznym okresie socjalizmu to, czy uda nam się wytrwać w dyktaturze proletariatu, jest kardynalną kwestią dla przyszłego rozwoju Chin. Obecne walki klasowe również wymagają od nas wyjaśnienia kwestii dyktatury proletariatu. Przewodniczący Mao mówi: „Brak jasności w tej kwestii doprowadzi do rewizjonizmu”. Nie wystarczy, jeśli tylko kilka osób zrozumie tę kwestię; musi ona „być znana całemu narodowi”. Nie można przecenić obecnego i dalekosiężnego znaczenia sukcesu w tym badaniu.
Już w 1920 r. Lenin, opierając się na praktycznym doświadczeniu w kierowaniu Wielką Socjalistyczną Rewolucją Październikową i kierowaniu pierwszym państwem dyktatury proletariatu, stanowczo zauważył: „Dyktatura proletariatu jest to najbardziej ofiarna i najbardziej nieubłagana wojna, prowadzona przez nową klasę przeciw potężniejszemu wrogowi, przeciw burżuazji, której opór został udziesięciokrotniony przez jej obalenie (chociażby w jednym kraju) i której potęga tkwi nie tylko w sile kapitału międzynarodowego, w sile i trwałości międzynarodowych stosunków burżuazji, ale i w sile przyzwyczajenia, w sile drobnej produkcji. Albowiem drobnej produkcji, niestety, pozostało na świecie jeszcze bardzo, bardzo dużo, a drobna produkcja stale, co dzień, co godzina, żywiołowo i w skali masowej rodzi kapitalizm i burżuazję. Z tych wszystkich przyczyn dyktatura proletariatu jest konieczna, a zwycięstwo nad burżuazją jest niemożliwe bez długotrwałej, uporczywej, zaciekłej wojny na śmierć i życie – wojny, wymagającej wytrzymałości, dyscypliny, hartu, nieugiętości i jedności woli.”. Lenin wskazywał, że dyktatura proletariatu jest ciągłą walką – krwawą i bezkrwawą, brutalną i pokojową, militarną i ekonomiczną, edukacyjną i administracyjną – przeciwko siłom i tradycjom starego społeczeństwa, że oznacza ona wszechstronną dyktaturę nad burżuazją. Lenin wielokrotnie podkreślał, że niemożliwe jest zatriumfowanie nad burżuazją bez sprawowania nad nią długotrwałej, wszechstronnej dyktatury. Te słowa Lenina, zwłaszcza te, które podkreślał, zostały potwierdzone przez praktykę w kolejnych latach. Oczywiście, nowe elementy burżuazyjne powstawały partia po partii, a ich przedstawicielem jest właśnie klika renegatów Chruszczowa-Breżniewa. Ludzie ci na ogół mają dobre pochodzenie klasowe; prawie wszyscy z nich wychowali się pod czerwonym sztandarem; wstąpili do partii komunistycznej organizacyjnie, przeszli szkolenie uniwersyteckie i stali się tak zwanymi czerwonymi ekspertami. Są to jednak nowe trujące chwasty wyrosłe na starej glebie kapitalizmu. Zdradzili własną klasę, uzurpowali sobie władzę partyjną i państwową, przywrócili kapitalizm, stali się szefami dyktatury burżuazji nad proletariatem i osiągnęli to, co Hitlerowi się nie udało. Nigdy nie powinniśmy zapominać o tym doświadczeniu historycznym, w którym „satelity wzbiły się w niebo, podczas gdy czerwona flaga spadła na ziemię”, zwłaszcza w tym czasie, gdy jesteśmy zdeterminowani, aby zbudować potężny kraj.
Musimy być świadomi, że nadal istnieje niebezpieczeństwo, że Chiny staną się rewizjonistyczne. Dzieje się tak nie tylko dlatego, że imperializm i socjalimperializm nigdy nie zrezygnują z agresji i przewrotu przeciwko nam, nie tylko dlatego, że starzy chińscy właściciele ziemscy i kapitaliści wciąż są w pobliżu i nie pogodzili się ze swoją porażką, ale także dlatego, że nowe elementy burżuazyjne powstają codziennie i co godzinę, jak to ujął Lenin. Niektórzy towarzysze twierdzą, że Lenin odnosił się do sytuacji sprzed kolektywizacji. Jest to oczywiście błędne. Uwagi Lenina wcale nie są nieaktualne. Towarzysze ci mogą zajrzeć do opublikowanej w 1957 roku książki Przewodniczącego Mao O prawidłowym rozwiązywaniu sprzeczności pośród ludu. Przewodniczący Mao pokazuje tam w konkretnej analizie, że po podstawowym zwycięstwie w socjalistycznej transformacji systemu własności, która obejmuje osiągnięcie spółdzielczości rolniczej, w Chinach nadal istnieją klasy, sprzeczności klasowe i walka klasowa, i nadal istnieje zarówno harmonia, jak i sprzeczność między stosunkami produkcji a siłami wytwórczymi oraz między nadbudową a bazą ekonomiczną. Po podsumowaniu nowego doświadczenia dyktatury proletariatu po Leninie, Przewodniczący Mao udzielił systematycznych odpowiedzi na różne pytania pojawiające się po zmianie systemu własności, określił zadania i politykę dyktatury proletariatu oraz położył teoretyczne podstawy dla podstawowej linii Partii i kontynuowania rewolucji pod dyktaturą proletariatu. Praktyka ostatnich 18 lat, w szczególności Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, dowiodła, że teoria, linia i polityka wysunięte przez Przewodniczącego Mao są całkowicie poprawne.
Przewodniczący Mao zauważył niedawno: „Jednym słowem, Chiny są krajem socjalistycznym. Przed wyzwoleniem były takie same jak kraj kapitalistyczny. Nawet teraz praktykuje ośmiostopniowy system płac, podział według pracy i wymianę za pomocą pieniędzy, a wszystko to bardzo niewiele różni się od starego społeczeństwa. To, co jest inne, to fakt, że system własności został zmieniony”. Aby uzyskać głębsze zrozumienie instrukcji Przewodniczącego Mao, przyjrzyjmy się zmianom w systemie własności w Chinach i proporcjom różnych sektorów gospodarki w chińskim przemyśle, rolnictwie i handlu w 1973 roku.
Po pierwsze, przemysł. Przemysł będący własnością całego społeczeństwa obejmował 97 procent środków trwałych całego przemysłu, 63 procent osób zaangażowanych w przemysł i 86 procent wartości całkowitej produkcji przemysłowej. Przemysł będący własnością zbiorową obejmował 3 procent środków trwałych, 36,2 procent osób zaangażowanych w przemysł i 14 procent całkowitej wartości produkcji. Poza tym indywidualni rzemieślnicy stanowili 0,8 procent osób zaangażowanych w przemysł.
Następnie rolnictwo. Wśród środków produkcji rolnej około 90 procent gruntów rolnych i maszyn do nawadniania i odwadniania oraz około 80 procent ciągników i zwierząt pociągowych było własnością zbiorową. Tutaj własność całego ludu stanowiła bardzo niewielką część. Stąd ponad 90 procent krajowego zboża i różnych upraw przemysłowych pochodziło z gospodarki kolektywnej. Państwowe gospodarstwa rolne stanowiły tylko niewielką część. Oprócz nich wciąż istniały małe działki uprawiane przez członków komuny na ich własne potrzeby oraz ograniczona ilość produkcji ubocznej w gospodarstwach domowych.
Następnie handel. Handel państwowy odpowiadał za 92,5% całkowitej wielkości sprzedaży detalicznej, przedsiębiorstwa handlowe będące własnością zbiorową za 7,3%, a indywidualni handlarze za 0,2%. Oprócz tego nadal istniała spora ilość handlu prowadzonego na targach wiejskich.
Powyższe dane pokazują, że socjalistyczna własność całego ludu i socjalistyczna własność spółdzielcza ludzi pracy rzeczywiście odniosły w Chinach wielkie zwycięstwo. Dominująca pozycja własności całego ludu została znacznie wzmocniona, a także nastąpiły pewne zmiany w gospodarce komun ludowych w odniesieniu do proporcji własności na trzech poziomach – komuny, brygady produkcyjnej i zespołu produkcyjnego. Na przykład na obrzeżach Szanghaju dochód na poziomie komuny w proporcji do całkowitego dochodu wzrósł z 28,1% w 1973 r. do 30,5% w 1974 r., dochód brygad wzrósł z 15,2% do 17,2%, podczas gdy proporcja trafiająca do zespołów spadła z 56,7% do 52,3%. Komuna ludowa coraz wyraźniej demonstruje swoją wyższość, polegającą na większych rozmiarach i wyższym stopniu własności publicznej. Ponieważ w ciągu ostatnich 25 lat krok po kroku eliminowaliśmy własność imperialistyczną, biurokratyczno-kapitalistyczną i feudalną, przekształciliśmy własność narodowego kapitalizmu i indywidualnych robotników oraz zastąpiliśmy te pięć rodzajów własności prywatnej dwoma rodzajami socjalistycznej własności publicznej, możemy z dumą oświadczyć, że system własności w Chinach uległ zmianie, że proletariat i inni ludzie pracy w Chinach w większości uwolnili się z kajdan własności prywatnej, a socjalistyczna baza gospodarcza Chin została stopniowo skonsolidowana i rozwinięta. Konstytucja przyjęta przez IV Narodowy Kongres Ludowy wyraźnie zapisuje te nasze wielkie zwycięstwa.
Musimy jednak zauważyć, że w odniesieniu do systemu własności kwestia ta nie jest jeszcze w pełni rozstrzygnięta. Często mówimy, że kwestia własności „została zasadniczo rozstrzygnięta”; oznacza to, że nie została ona rozstrzygnięta całkowicie, a także, że prawo burżuazyjne nie zostało całkowicie zniesione w tej dziedzinie. Przytoczone powyżej statystyki pokazują, że własność prywatna nadal istnieje częściowo w przemyśle, rolnictwie i handlu, że socjalistyczna własność publiczna nie składa się w całości z własności całego ludu, ale obejmuje dwa rodzaje własności, a własność całego ludu jest nadal raczej słaba w rolnictwie, które jest podstawą gospodarki narodowej. Zniknięcie burżuazyjnego prawa w sferze systemu własności w społeczeństwie socjalistycznym, zgodnie z koncepcją Marksa i Lenina, oznacza przekształcenie wszystkich środków produkcji we wspólną własność całego społeczeństwa. Najwyraźniej nie osiągnęliśmy jeszcze tego etapu. Ani w teorii, ani w praktyce nie powinniśmy pomijać bardzo żmudnych zadań, które stoją przed dyktaturą proletariatu w tym zakresie.
Co więcej, musimy dostrzec, że zarówno własność całego ludu, jak i własność spółdzielcza wiążą się z kwestią przywództwa, to znaczy z pytaniem, która klasa posiada własność w rzeczywistości, a nie tylko z nazwy.
Przemawiając na Pierwszej Sesji Plenarnej Dziewiątego Komitetu Centralnego Partii 28 kwietnia 1969 r., Przewodniczący Mao powiedział: „Najwyraźniej nie mogliśmy obejść się bez Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, ponieważ nasza baza nie była solidna. Z moich obserwacji wynika, że w dość znacznej większości fabryk – nie mam na myśli wszystkich czy przytłaczającej większości – przywództwo nie znajdowało się w rękach prawdziwych marksistów i mas robotniczych. Nie chodzi o to, że w kierownictwie fabryk nie było dobrych ludzi. Byli. Byli dobrzy ludzie wśród sekretarzy, zastępców sekretarzy i członków komitetów partyjnych oraz wśród sekretarzy oddziałów partii. Ale podążali oni za linią Liu Shao-chi, uciekając się do zachęt materialnych, stawiając zysk na pierwszym miejscu, a zamiast promować politykę proletariacką, rozdawali premie i tak dalej”. „Ale w fabrykach rzeczywiście są źli ludzie”. „To pokazuje, że rewolucja jest wciąż niedokończona”. Uwagi Przewodniczącego Mao nie tylko wyjaśniają konieczność Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, ale także pomagają nam uświadomić sobie, że w problemie systemu własności, podobnie jak we wszystkich innych, powinniśmy zwracać uwagę nie tylko na jego formę, ale także na jego rzeczywistą treść. Jest całkowicie słuszne, by ludzie przywiązywali pełną wagę do decydującej roli systemu własności w stosunkach produkcji. Nieprawidłowe jest jednak nie przywiązywanie wagi do tego, czy kwestia własności została rozwiązana jedynie w formie, czy w rzeczywistości, do reakcji na system własności wywieranej przez dwa inne aspekty stosunków produkcji – stosunki między ludźmi i formę dystrybucji – oraz do reakcji na bazę ekonomiczną wywieranej przez nadbudowę; te dwa aspekty i nadbudowa mogą odgrywać decydującą rolę w danych warunkach. Polityka jest skoncentrowanym wyrazem ekonomii. To, czy linia ideologiczna i polityczna jest poprawna czy niepoprawna, oraz to, która klasa sprawuje przywództwo, decyduje o tym, która klasa jest w rzeczywistości właścicielem tych fabryk. Towarzysze mogą sobie przypomnieć, jak przekształciliśmy każde przedsiębiorstwo będące własnością kapitału biurokratycznego lub narodowego w przedsiębiorstwo socjalistyczne. Czy nie zrobiliśmy tego, wysyłając tam przedstawiciela kontroli wojskowej lub przedstawiciela państwa, aby przekształcił je zgodnie z linią i polityką Partii? Historycznie rzecz biorąc, każda poważna zmiana w systemie własności, czy to zastąpienie niewolnictwa systemem feudalnym, czy feudalizmu kapitalizmem, była niezmiennie poprzedzona przejęciem władzy politycznej, która była następnie wykorzystywana do wprowadzania zmian na dużą skalę w systemie własności oraz konsolidacji i rozwoju nowego systemu. Jeszcze bardziej dotyczy to socjalistycznej własności publicznej, która nie może narodzić się pod dyktaturą burżuazji. Kapitał biurokratyczny, który kontrolował 80 procent przemysłu w starych Chinach, mógł zostać przekształcony i objęty własnością całego ludu dopiero po pokonaniu Chiang Kai-sheka przez Armię Ludowo-Wyzwoleńczą. Podobnie, restauracja kapitalizmu jest nieuchronnie poprzedzona przejęciem przywództwa i zmianą linii i polityki partii. Czyż nie w ten sposób Chruszczow i Breżniew zmienili system własności w Związku Radzieckim? Czy nie w ten sposób Liu Shao-chi i Lin Piao zmienili w różnym stopniu charakter wielu naszych fabryk i innych przedsiębiorstw?
Musimy także dostrzec, że to, co dziś praktykujemy, to system towarowy. Przewodniczący Mao mówi: „Nasz kraj praktykuje obecnie system towarowy, system płac jest również nierówny, na przykład w ośmiostopniowej skali płac i tak dalej. Pod dyktaturą proletariatu takie rzeczy mogą być jedynie ograniczane. Dlatego też, jeśli ludzie tacy jak Lin Piao dojdą do władzy, będzie im dość łatwo ustanowić system kapitalistyczny.”. Ten stan rzeczy, na który wskazał Przewodniczący Mao, nie może zostać zmieniony w krótkim czasie. Na przykład w wiejskich komunach ludowych na obrzeżach Szanghaju, gdzie gospodarka na poziomie komuny i brygady produkcyjnej rozwijała się w dość szybkim tempie, własność komuny stanowi 34,2% środków trwałych posiadanych na wszystkich trzech poziomach, a własność brygady stanowi tylko 15,1%, podczas gdy własność zespołów produkcyjnych nadal zajmuje 50,7% całości. Dlatego nawet jeśli weźmiemy pod uwagę tylko warunki ekonomiczne w komunach, przejście od zespołu jako podstawowej jednostki rozliczeniowej do brygady, a następnie do komuny, będzie wymagało dość długiego czasu. Co więcej, nawet gdy komuna stanie się podstawową jednostką rozliczeniową, własność nadal będzie spółdzielcza. Tak więc w krótkim okresie nie nastąpi zasadnicza zmiana w sytuacji, w której współistnieją własność całego ludu i własność spółdzielcza. Tak długo, jak mamy te dwa rodzaje własności, produkcja towarów, wymiana za pośrednictwem pieniądza i dystrybucja według pracy są nieuniknione. A ponieważ „pod dyktaturą proletariatu takie rzeczy mogą być jedynie ograniczone”, wzrost czynników kapitalistycznych w mieście i na wsi oraz pojawienie się nowych elementów burżuazyjnych są również nieuniknione. Jeśli takie rzeczy nie zostaną ograniczone, kapitalizm i burżuazja będą rosły szybciej. Dlatego pod żadnym pozorem nie powinniśmy rozluźniać naszej czujności tylko dlatego, że odnieśliśmy wielkie zwycięstwo w transformacji systemu własności i przeprowadziliśmy jedną Wielką Proletariacką Rewolucję Kulturalną. Musimy zdać sobie sprawę, że nasza baza ekonomiczna nie jest jeszcze solidna, że burżuazyjne prawo nie zostało jeszcze całkowicie zniesione w systemie własności i że nadal istnieje w poważnym stopniu w relacjach między ludźmi i zajmuje dominującą pozycję w dystrybucji. W różnych sferach nadbudowy niektóre obszary są w rzeczywistości nadal kontrolowane przez burżuazję, która ma tam przewagę; niektóre są przekształcane, ale wyniki nie są jeszcze skonsolidowane, a stare idee i stara siła przyzwyczajenia wciąż uparcie utrudniają rozwój socjalistycznych nowych rzeczy. Nowe elementy burżuazyjne powstają partia po partii w następstwie rozwoju czynników kapitalistycznych w mieście i na wsi. Walka klasowa między proletariatem a burżuazją, walka klasowa między różnymi siłami politycznymi i walka klasowa na polu ideologicznym między proletariatem a burżuazją będzie nadal długa i męcząca, a czasami nawet stanie się bardzo ostra. Nawet gdy wszyscy właściciele ziemscy i kapitaliści starego pokolenia umrą, takie walki klasowe w żadnym wypadku nie ustaną, a burżuazyjna restauracja może nadal mieć miejsce, jeśli ludzie tacy jak Lin Piao dojdą do władzy. W swoim przemówieniu Sytuacja i nasza polityka po zwycięstwie w wojnie oporu przeciwko Japonii, Przewodniczący Mao opisał, jak w 1936 roku, w pobliżu siedziby Komitetu Centralnego Partii w Pao-an, znajdowała się ufortyfikowana wioska utrzymywana przez garstkę uzbrojonych kontrrewolucjonistów, którzy uparcie odmawiali poddania się, dopóki Armia Czerwona nie wkroczyła do niej, aby rozwiązać problem. Ta historia ma uniwersalne znaczenie, ponieważ mówi nam: „Wszystko, co reakcyjne, jest takie samo; jeśli w to nie uderzysz, nie upadnie. To jak zamiatanie podłogi; tam, gdzie miotła nie sięga, kurz nigdy nie znika sam z siebie”. Dziś nadal istnieje wiele „ufortyfikowanych wiosek” utrzymywanych przez burżuazję; kiedy jedna zostanie zniszczona, powstanie kolejna, a nawet jeśli wszystkie zostaną zniszczone z wyjątkiem jednej, nie zniknie ona sama z siebie, jeśli żelazna miotła dyktatury proletariatu jej nie dosięgnie. Lenin miał całkowitą rację, mówiąc: „Z tych wszystkich powodów dyktatura proletariatu jest niezbędna”.
Doświadczenie historyczne pokazuje nam, że to, czy proletariat może zatriumfować nad burżuazją i czy Chiny staną się rewizjonistyczne, zależy od tego, czy możemy wytrwać w sprawowaniu wszechstronnej dyktatury nad burżuazją we wszystkich sferach i na wszystkich etapach rozwoju rewolucji. Czym jest wszechstronna dyktatura nad burżuazją? Najbardziej zwięzłe uogólnienie można znaleźć we fragmencie listu Marksa z 1852 r. do J. Weydemeyera, który wszyscy badamy. Marks powiedział: „…nie jest moją zasługą odkrycie istnienia klas we współczesnym społeczeństwie, ani walki między nimi. Na długo przede mną burżuazyjni historycy opisali historyczny rozwój tej walki klas, a burżuazyjni ekonomiści ekonomiczną anatomię klas, to, co zrobiłem nowego, to udowodnienie: 1) że istnienie klas jest związane tylko z określonymi historycznymi fazami rozwoju produkcji; 2) że walka klas koniecznie prowadzi do dyktatury proletariatu; 3) że sama dyktatura stanowi jedynie przejście do zniesienia wszystkich klas i do społeczeństwa bezklasowego”. W tym wspaniałym spostrzeżeniu, powiedział Lenin, Marksowi udało się wyrazić z uderzającą jasnością główną i radykalną różnicę między jego teorią na temat państwa a teorią burżuazji oraz istotę jego nauczania na temat państwa. W tym miejscu należy zauważyć, że Marks podzielił zdanie o dyktaturze proletariatu na trzy punkty, które są ze sobą powiązane i nie można ich rozdzielić. Niedopuszczalne jest zaakceptowanie tylko jednego z trzech punktów przy jednoczesnym odrzuceniu dwóch pozostałych. Zdanie to bowiem w pełni wyraża cały proces powstawania, rozwoju i obumierania dyktatury proletariatu oraz obejmuje całe zadanie dyktatury proletariatu i jej rzeczywistą treść. W Walkach klasowych we Francji, 1848-1850, Marks zajmuje się bardziej szczegółowo dyktaturą proletariatu jako niezbędnym punktem przejściowym do zniesienia różnic klasowych w ogóle, do zniesienia wszystkich stosunków produkcji, na których się opierają, do zniesienia wszystkich stosunków społecznych , które odpowiadają tym stosunkom produkcji i do zrewolucjonizowania wszystkich idei, które wynikają z tych stosunków społecznych. We wszystkich czterech przypadkach Marks ma na myśli wszystko. Nie część, większa część, czy nawet największa część, ale wszystko! Nie jest to niczym zaskakującym, ponieważ tylko poprzez emancypację całej ludzkości proletariat może osiągnąć swoją własną ostateczną emancypację. Jedynym sposobem na osiągnięcie tego celu jest sprawowanie wszechstronnej dyktatury nad burżuazją i kontynuowanie rewolucji pod dyktaturą proletariatu do końca, aż wyżej wspomniane cztery wszechświaty zostaną wygnane z ziemi, tak że niemożliwe będzie istnienie burżuazji i wszystkich innych klas wyzyskujących lub powstanie nowych; zdecydowanie nie wolno nam zatrzymywać się na drodze transformacji. Naszym zdaniem tylko ci, którzy rozumieją sprawę w ten sposób, mogą być uznani za tych, którzy pojęli istotę nauczania Marksa na temat państwa. Towarzysze, proszę, przemyślcie to: Jeśli sprawy nie rozumie się w ten sposób, jeśli marksizm jest ograniczany, skracany i zniekształcany w teorii i praktyce, jeśli dyktatura proletariatu zamienia się w pusty frazes, a wszechstronna dyktatura nad burżuazją jest okrajana i sprawowana tylko w niektórych sferach, lub tylko na pewnym etapie (na przykład przed transformacją systemu własności), lub innymi słowy, jeśli nie wszystkie „ufortyfikowane wioski” burżuazji zostaną zniszczone, ale niektóre pozostaną, umożliwiając burżuazji ponowną ekspansję, czy nie oznacza to przygotowania warunków do burżuazyjnej restauracji? Czy nie oznacza to przekształcenia dyktatury proletariatu w coś, co chroni burżuazję, a zwłaszcza nowo powstałą burżuazję? Wszyscy robotnicy, wszyscy biedni i średniozamożni chłopi i inni ludzie pracy, którzy odmawiają ponownego pogrążenia się w cierpieniu i nieszczęściu, wszyscy komuniści, którzy poświęcili swoje życie walce o komunizm, i wszyscy towarzysze, którzy nie chcą, aby Chiny stały się rewizjonistyczne, muszą mocno pamiętać o tej podstawowej zasadzie marksizmu: konieczne jest sprawowanie wszechstronnej dyktatury nad burżuazją i absolutnie niedopuszczalne jest rezygnowanie z niej w połowie drogi. Niewątpliwie są wśród nas towarzysze, którzy dołączyli do Partii Komunistycznej organizacyjnie, ale nie ideologicznie. W swoim światopoglądzie nie przekroczyli jeszcze granic drobnej wytwórczości i burżuazji. Aprobują dyktaturę proletariatu na pewnym etapie i w pewnej sferze i są zadowoleni z pewnych zwycięstw proletariatu, ponieważ przyniosą im one pewne korzyści; kiedy już zabezpieczą swoje zyski, czują, że nadszedł czas, aby się ustatkować i uwić swoje przytulne gniazdka. Jeśli chodzi o sprawowanie wszechstronnej dyktatury nad burżuazją, jeśli chodzi o kontynuowanie pierwszego kroku w marszu o długości 10 000 li, przepraszam, niech inni wykonają tę pracę; tutaj jest mój przystanek i muszę wysiąść z autobusu. Chcielibyśmy dać tym towarzyszom radę: Niebezpiecznie jest zatrzymywać się w połowie drogi! Burżuazja was wzywa. Doganiajcie szeregi i posuwajcie się naprzód!
Doświadczenie historyczne uczy nas również, że gdy dyktatura proletariatu odnosi jedno zwycięstwo za drugim, burżuazja może udawać, że pozornie akceptuje tę dyktaturę, podczas gdy w rzeczywistości nadal pracuje nad przywróceniem dyktatury burżuazji. Dokładnie to zrobili Chruszczow i Breżniew. Nie zmienili ani nazwy „radziecki”, ani nazwy partii Lenina, ani nazwy „republiki socjalistyczne”. Ale akceptując te nazwy i używając ich jako przykrywki, wypatroszyli dyktaturę proletariatu z jej rzeczywistej treści i przekształcili ją w dyktaturę monopolistycznej klasy kapitalistycznej, która jest antyradziecka, przeciwna partii Lenina i przeciwna republikom socjalistycznym. Przedstawiają rewizjonistyczny program „państwa całego ludu” i „partii całego ludu”, co jest jawną zdradą marksizmu. Ale kiedy ludzie radzieccy sprzeciwiają się ich faszystowskiej dyktaturze, wywieszają flagę dyktatury proletariatu, aby stłumić masy. Podobne rzeczy miały miejsce w Chinach. Liu Shao-chi i Lin Piao nie ograniczali się do szerzenia teorii zamierania walki klasowej; oni również obnosili się z flagą dyktatury proletariatu, tłumiąc rewolucję. Czyż Lin Piao nie głosił swoich „czterech spraw o których nigdy nie można zapomnieć”? Jednym z nich było „nigdy nie zapominaj o dyktaturze proletariatu”. Rzeczywiście, było to coś, czego „nigdy nie zapomniał”, zapomniał jednak wstawić słowa „obalić”, w „nigdy nie zapomnij obalić dyktatury proletariatu” lub, słowami jego własnej bandy, „machać sztandarem Przewodniczącego Mao, aby uderzyć w siły Przewodniczącego Mao”. Czasami przycinali swoje żagle do proletariatu, a nawet udawali, że są bardziej rewolucyjni niż ktokolwiek inny, podnosząc „lewicowe” hasła, aby wprowadzić zamieszanie i przeprowadzić sabotaż, ale zazwyczaj prowadzili bezpośrednią walkę przeciwko proletariatowi. Chcieliście przeprowadzić socjalistyczną transformację? Mówili, że nowy demokratyczny porządek musi zostać skonsolidowany. Chcieliście organizować spółdzielnie i komuny? Mówili, że jest na to za wcześnie. Kiedy mówiliście, że literatura i sztuka powinny zostać zrewolucjonizowane, powiedzieli, że nie zaszkodzi wystawić kilka sztuk o duchach. Chcieliście ograniczyć burżuazyjne prawo? Mówili, że to tak naprawdę wspaniała rzecz i należy ją rozszerzyć. Są mistrzami w obronie starych rzeczy i jak rój much przez cały dzień brzęczą o „znamionach” i „wadach” starego społeczeństwa, o których mówił Marks. Szczególnie chętnie wykorzystują brak doświadczenia młodzieży, aby zwiększyć ich materialną zachętę, mówiąc, że jak tofu, śmierdzi, ale smakuje dobrze. I niezmiennie machają sztandarem socjalizmu, wykonując te sztuczki. Czyż nie ma łajdaków, którzy angażując się w spekulacje, grabieże i kradzieże, twierdzą, że promują socjalistyczną współpracę? Czy niektórzy podżegacze do zbrodni, którzy zatruwają umysły młodych ludzi, nie podnoszą sztandaru „troski i miłości do spadkobierców sprawy komunizmu”? Musimy przestudiować ich taktykę i podsumować nasze doświadczenie, aby skuteczniej sprawować wszechstronną dyktaturę nad burżuazją.
„Czy chcesz wzniecić wiatr „komunizacji”?”. Fabrykowanie plotek poprzez zadawanie takich pytań jest taktyką, do której ostatnio uciekają się niektóre osoby. Możemy udzielić jednoznacznej odpowiedzi: Wiatr „komunizacji” wzniecony przez Liu Shao-chi i Chen Po-ta nigdy więcej nie będzie mógł wiać. Zawsze uważaliśmy, że nasz kraj nie tyle ma za dużo towarów, co nie ma ich jeszcze w wystarczającej ilości. Tak długo, jak gminy nie mogą jeszcze zaoferować „Wiele do „uwspólnotowienia” wraz z tym, co przyniosłyby brygady i zespoły produkcyjne, a przedsiębiorstwa będące własnością całego ludu nie mogą zaoferować wielkiej obfitości produktów do dystrybucji każdemu zgodnie z jego potrzebami wśród naszych 800 milionów ludzi, będziemy musieli nadal praktykować produkcję towarów, wymianę za pośrednictwem pieniędzy i dystrybucję według pracy. Podjęliśmy i będziemy nadal podejmować odpowiednie środki w celu ograniczenia szkód powodowanych przez te rzeczy. Dyktatura proletariatu to dyktatura mas. Jesteśmy przekonani, że pod przywództwem Partii szerokie masy mają siłę i zdolność do walki z burżuazją i ostatecznego jej pokonania. Dawne Chiny były rozległym morzem drobnej produkcji. Prowadzenie edukacji socjalistycznej wśród kilkuset milionów chłopów jest zawsze poważną kwestią i wymaga wysiłku kilku pokoleń. Ale wśród kilkuset milionów chłopów większość stanowią biedni i średniozamożni chłopi, którzy wiedzą z praktyki, że jedyną drogą do świetlanej przyszłości dla nich jest podążanie za Partią Komunistyczną i podążanie socjalistyczną drogą. Nasza partia polegała na nich w budowaniu jedności ze średnimi chłopami w stopniowym przechodzeniu od zespołów wzajemnej pomocy do podstawowych i zaawansowanych spółdzielni producentów rolnych, a następnie do gmin ludowych, a my z pewnością możemy poprowadzić ich do dalszego postępu.
Chcielibyśmy raczej zwrócić uwagę towarzyszy na fakt, że obecnie wieje inny rodzaj wiatru – „burżuazyjny wiatr”. Jest to burżuazyjny styl życia, na który wskazywał Przewodniczący Mao, zły wiatr wzniecany przez te „części” ludu, które zdegenerowały się w elementy burżuazyjne. „Burżuazyjny wiatr” wiejący wśród tych komunistów, zwłaszcza czołowych kadr, którzy należą do tych „części”, wyrządza nam największą krzywdę. Zatruci tym złym wiatrem, niektórzy ludzie mają głowy pełne burżuazyjnych idei; walczą o pozycję i zysk i czują się z tego dumni, zamiast się tego wstydzić. Niektórzy doszli do punktu, w którym postrzegają wszystko jako towar, w tym samych siebie. Wstępują do Partii Komunistycznej i idą pracować dla proletariatu tylko po to, by stać się towarem i prosić proletariat o wyższą cenę. Ci, którzy są komunistami z nazwy, ale nowymi elementami burżuazji w rzeczywistości, wykazują cechy dekadenckiej i konającej burżuazji jako całości. Historycznie rzecz biorąc, kiedy klasy posiadaczy niewolników, właścicieli ziemskich i kapitalistów były w przewadze, dokonały one pewnych rzeczy korzystnych dla ludzkości. Ale dzisiejsze nowe elementy burżuazyjne zmierzają w przeciwnym kierunku niż ich przodkowie. Są niczym innym jak stertą „nowych” śmieci, które mogą tylko zaszkodzić ludzkości. Wśród plotkarzy, którzy rozpętują wiatr „komunizacji”, niektórzy są nowymi burżuazyjnymi elementami, które wzięły własność publiczną w swoje prywatne posiadanie i obawiają się, że ludzie ponownie ją „skomunizują”; inni chcą wykorzystać okazję, by zagarnąć coś dla siebie. Ci ludzie mają lepszy nos niż wielu naszych towarzyszy. Niektórzy z naszych towarzyszy twierdzą, że badanie jest „elastycznym” zadaniem, które może ustąpić pierwszeństwa innym, podczas gdy ci ludzie instynktownie wyczuli, że obecne badanie jest „nieelastyczną” sprawą, która poważnie konfrontuje obie klasy, proletariat i burżuazję. W istocie sami mogą celowo podsycać wiatr „komunizacji” lub przejąć jeden z naszych własnych sloganów, aby pomylić dwa różne rodzaje sprzeczności i zagrać jakąś nieoczekiwaną sztuczkę. Warto to obserwować.
Pod przywództwem Komitetu Centralnego Partii, na czele którego stoi Przewodniczący Mao, potężna armia rewolucji proletariackiej, utworzona przez setki milionów chińskich mas, posuwa się energicznie naprzód. Mamy 25 lat praktycznego doświadczenia w sprawowaniu dyktatury proletariatu, a także całe międzynarodowe doświadczenie od czasów Komuny Paryskiej, i tak długo, jak kilkuset członków Komitetu Centralnego naszej partii i kilka tysięcy starszych kadr będzie przewodzić i dołączy do ogromnej liczby innych kadr i mas, wytrwale czytając i studiując, prowadząc badania i analizy oraz podsumowując doświadczenia, z pewnością możemy przełożyć wezwanie Przewodniczącego Mao na rzeczywistość, uzyskać jasność w kwestii dyktatury proletariatu i zapewnić triumfalny postęp naszego kraju na kursie wyznaczonym przez marksizm-leninizm – myśl Mao Tsetunga. „Proletariusze nie mają nic do stracenia poza swoimi łańcuchami. Mają świat do zdobycia”. Ta nieskończenie jasna perspektywa z pewnością będzie nadal inspirować rosnącą liczbę przebudzonych robotników i innych ludzi pracy oraz ich awangardę, komunistów, do trzymania się podstawowej linii Partii, wytrwałego sprawowania wszechstronnej dyktatury nad burżuazją i kontynuowania rewolucji pod dyktaturą proletariatu do końca! Wyginięcie burżuazji i wszystkich innych klas wyzyskujących oraz zwycięstwo komunizmu są nieuniknione, pewne i niezależne od woli człowieka.